Ik kwam voorspoedig aan in Brussel Noord, schreef me in voor de enig mogelijke afstand zijnde 25 km en betaalde gelijk voor de warme maaltijd. Intussen kwamen de wandelaars die zich in het clubhuis van de MIVB inschreven ook aan en weldra vertrokken we voor een leuke wandeling.

Deze omloop leidde ons onder leiding van Raymond (Antoine moest weldra afhaken) via vooral openbare en enkele natuurlijke wegen (in de parken, met name) en langs twee wagenrusten (ene in Sint-Gillis nabij het stadhuis en ene op het Jourdanplein in Etterbeek) via bezienswaardigheden zoals de Kruidtuin, de Kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele, het monument voor Bela Bartok (spijtig doelwit van overvliegend gevogelte), de Grote Markt met nabij het Monument aan Everard ’t Serclaes (dat beeldje dat iedereen wil strelen), Manneken Pis, het Justitiepaleis (behalve de koepel helemaal omringd door stellages), het stadhuis van Sint-Gillis (het Brussels Gewest telt 2 stadhuizen, dat van Brussel zelf en dat van Sint-Gillis, de andere zijn gemeentehuizen), de gevangenis van Sint-Gillis (de buitenkant is ongetwijfeld mooier dan de binnenkant), het Flageygebouw met kenmerkende toren, het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen, het Jubileumpark (maar we bleven aan de kant van de Tervurenlaan), en door diverse parken en parkjes.

Nadien werd er dus gegeten en dan was er een vergadering waar ook wandelaars die niet organiseren namens Euraudax België aan konden deelnemen. Een nieuwe voorzitter is niet gekozen (hoewel er twee kandidaturen waren) omdat werd voorgesteld door een organisator maar geen lid van het bestuur, dat de statuten konden veranderd worden, we waren toch met genoeg. Het zou dan niet meer echt noodzakelijk zijn om regelmatig mee te wandelen, als men zich inzet voor de club is dat ook goed. Zo kon Antoine voorzitter blijven. Er waren nog vacatures voor andere bevoegdheden en die werden wel ingevuld met name door Kim en Roland (een Waal die ook veel in Vlaanderen wandelt, al dan niet bij Euraudax België).

Het was een leuk, natuurrijk, rustig en fotogeniek parcours, het was bewolkt en soms zonnig, alsook droog.

Mijn fotoalbum staat hier: https://picasaweb.google.com/109951132656031235080/EuraudaxHaren12

25-02-2012 om 00:00 geschreven door Helga

Ik kwam voorspoedig aan en vond zelfs vlot een parkeerplaats nabij het Ontmoetingscentrum waar ik me inschreef voor 12 km.

Deze omloop leidde mij via verharde en natuurlijke wegen tussen velden met “vitaminedragers” (nog niet te zien, enkel de ranken), langs een beek met nog wat ijs en naar het dorpsplein. Dat plein, met de Sint-Salvatorkerk en het vroegere café “’t Oud Gemeentehuis”, is sinds 1981 beschermd als waardevol dorpsgezicht. Toen ik van de kerk en het gewezen café een foto had gemaakt, ging ik rechtdoor en kwam tot mijn verbazing terug aan de startzaal, en dat zonder rustpost onderweg en binnen het uur. Ik moet dus ergens een pijl of splitsing gemist hebben. Omdat de afgelegde afstand mij te kort leek, ging ik (zonder het Ontmoetingscentrum te betreden) opnieuw op pad – de omlopen van 4, 7 en 12 km gingen lange tijd samen. Terug op het dorpsplein bleek dat ik precies daar de splitsing gemist heb, ik moest er rechtsaf gegaan zijn. Maar omdat ik dringend een sanitaire stop moest plegen, ging ik toch weer rechtdoor, en deze keer ging ik wel de startzaal binnen, liet boekje en stempelblad afstempelen en na die nodige sanitaire stop reed ik terug naar huis.

Het was een leuk, natuurrijk, rustig en fotogeniek (10 foto’s langs de omloop) parcours, het was bewolkt doch droog.

Mijn fotoalbum staat hier:

https://picasaweb.google.com/109951132656031235080/22stePeeKlaktocht12

19-02-2012 om 20:57 geschreven door Helga

17.02.2012: Eendracht Aalst - FC Brussels: 1-0

Vanavond stond de carnavalsmatch op het programma en Eendracht was er klaar voor (ook betreffend het huisvesten van een handvol bezoekers, in de Europatribune want de afsluiting tussen vakken I en J was gesloopt door Antwerp-"supporters" en bood niet genoeg veiligheid). Volgens wat op de website van de zegevierende thuisploeg staat te lezen, bleek een vroeg doelpunt van Vervaeke voldoende om de Brusselaars, met de nieuwe trainer De Mol (de krullebol), met lege handen naar huis te sturen. Vervaeke scoorde na een assist van Verheyden, waarbij hij zich door de Brusselse verdediging werkte en netjes afwerkte. Op het halfuur werd Tambwe de diepte ingestuurd. De spits van FC Brussels ging alleen op Van de Noortgaete af, maar die behoedde zijn ploeg voor de gelijkmaker. Nog voor de rust dreigde Aalst met een vrije trap van Cousin, Gallucci kopte echter ver naast. In de tweede helft speelde Brussels een versnelling hoger, maar een solide Aalst kraakte niet. Vervaeke kon nog eens dreigen en op het uur werd een voorzet van Gallucci door Depoitre in één keer op de slof genomen, maar het leer ging over. De scheidsrechter liet vier minuten overspelen, maar Brussels dreigde alleen in de slotseconde via een hoekschop.

16.02.2012: Vandaag staat een interview met De Roose in Het Nieuwsblad, hij en zijn bestuur hebben nog veel telwerk voor de boeg, de schuldenlast is zometeen nog niet opgelost, maar gezien onlangs het transferverbod is opgegeven, zien ze de licentie toch nog niet in gevaar komen. Maar wat er ook in staat, is dat Wouter Moreels aan het eind van het seizoen wellicht vertrekt.

Op de website van Eendracht staan enkele kalenderwijzigingen: de afgelaste wedstrijden van het weekend van 12 februari (speeldag 24) vinden plaats op woensdag 11 april om 20u, Eendracht Aalst gaat dan op bezoek bij R. White Star Woluwe FC. Eendracht Aalst moet nu op vrijdag 20 april om 20u30 zijn wedstrijd op R. Antwerp FC afwerken, in plaats van zondag 22 april om 15u.

18-02-2012 om 17:36 geschreven door Helga

Fink speelt met deze opstelling: Drobny, Diekmeier, Westermann, Aogo, Jansen, Rincón, Guerrero, Petrić, Jarolim, Sala en Rajković; op de bank zitten Neuhaus, Mancienne, Ilicević, Tesche, Son, Skjelbred en Arslan.

HSV trekt meteen ten aanval maar ’t duurt niet erg lang of het gaat over en weer. Na een poosje heeft Diekmeier de eerste kans, doch zonder resultaat. Maar in de 9^de minuut verliest Rincón in het middenveld de bal, danst Marin rond de verdediging van Hamburg en treft raak in de korte hoek, Drobny heeft geen enkele kans.  Er wordt dan een fout gemaakt op Petrić, de vrije trap gaat naar het midden en Guerrero knalt direct naar doel maar de in Hamburg allesbehalve populaire Wiese houdt zijn doel leeg. Na een leuk tweespel met Petrić, die de bal naar het midden past, komt Guerrero bij het vallen tot een trap, maar de bal gaat erover. Bremen pleegt ook enkele aanvallen, maar Drobny houdt zijn doel ook vrij, tot die hoekschop. Trybull wordt daar alleen gelaten en kopt binnen (Petrić wil de bal nog buiten trappen, maar ’t lukt hem niet).  Een beetje later fluit Kinhöfer voor de pauze.

De tweede helft begint met Ilicević in plaats van Rincón. Na een paar minuten mag Aogo een vrije trap nemen en ’t was bijna goal. HSV blijft verder jagen naar het doelpunt, voorlopig nog zonder succes. Na een 20-tal minuten proberen komt Son in de plaats van Jansen en Jarolim krijgt een gele kaart te zien. Terwijl ik wat zit te knoeien met internet (tv werkt daar niet meer naar behoren) heeft Petrić gescoord met een vrije trap, die wel wat afgeweken is, maar binnen is binnen! Nog een kwartier tijd om minstens een gelijkspel te behalen. Intussen is Sala vervangen door Arslan. Bij de rand van het strafschopgebied staat Aogo klaar voor een vrije trap. De bal komt goed aan, Westermann wordt gehinderd maar kan toch trappen, de bal gaat helaas naast. HSV moet de drie punten meegeven, op een paar minuten voor het einde lopen Diekmeier en Westermann mekaar in de weg en zo scoort Arnautovic nog. De vrije trap van Petrić gaat over de deklat. En dat was ‘t.

Overigens, kort voor het tweede doelpunt wil Marin voor Bremen de hoekschop nemen maar krijgt een plastieken bekertje tegen zijn been. Hij twijfelt tussen zich laten vallen als een halve dooie of zich kwaad maken, en kiest dan voor het tweede. Toen ik enkele jaren geleden een totaalpakket bestelde bij HSV (hotelkamer, toegang tot wedstrijd, museumbezoek en bezoek aan het stadion) vertelde de gids in het stadion dat elk vakje in de tribunes onder camerabewaking staat. Van mij mogen ze die gooier laten betalen als die gast klacht indient die dan ook wordt behandeld. Die supporter (dat hoop ik toch) zou moeten beseffen dat hij daarmee zijn ploeg (en de mijne dus ook) schade toebrengt.

18-02-2012 om 17:31 geschreven door Helga

12.02.2012: 1. FC Köln-HSV: 0-1

Fink speelt met deze opstelling: Drobny, Diekmeier, Westermann, Aogo, Jansen, Guerrero, Petrić, Jarolim, Sala, Rajković en Kacar; op de bank zitten Neuhaus, Mancienne, Ilicević, Tesche, Son, Skjelbred en Arslan.

Deze wedstrijd volg ik via http://sports-livez.com/channel/ch-38.php. De beelden zijn wel wat schokkerig, maar misschien heeft het dubbel gebruik (volgen en deze tekst tikken) daar wat mee te maken. Na 20 minuten over en weer lopen met de bal krijgt 1. FC Köln de eerste echte kans, maar de bal gaat er over. De Hamburgse corner van drie minuten later wordt ook niet in een doelpunt verwerkt (wil Aogo eens wat preciezer voorzetten?). Nog drie minuten later trapt Guerrero naar doel maar de keeper heeft beet. Op tien minuten van de rust trapt Petrić naar doel maar de bal blijft de doellijn volgen (’t ware anders een “Van Nistelrooy-doelpunt” geweest ). De volgende hoekschop wordt nu toch wat beter getrapt door Aogo, al gaat een tegenspeler met de bal aan de haal, zonder resultaat. De arbiter is veel stipter dan de NMBS, exact na 45’ fluit hij voor de rust. Er is dan ook nauwelijks oponthoud geweest. Aan de beelden te zien zijn beide ploegen aan elkaar gewaagd, al is de hoofdbetrachting van de gastheren om vooral de nul te houden.

Een rechtstreekse vrije trap, toegekend na een fout van Kacar, brengt gelukkig niets op maar het scheelt niet veel. De daaruit volgende hoekschop brengt ook nauwelijks gevaar. Jemal van de thuisploeg moet vervangen worden, blijkbaar kreeg hij de onderkant van een schoen tegen zijn bovendij en voort spelen lukt zeker niet. In de 58^ste minuut wordt Kacar van het plein gehaald en mag Tesche mee doen. Even later haalt Drobny de bal uit zijn doel maar het punt wordt niet erkend. In de 69^ste minuut probeert Jansen een spectaculair doelpunt te scoren, maar helaas lukt het niet, zelfs niet met de voet van Petrić er nog tussen. HSV blijft jagen op een doelpunt, nu ook alweer Petrić, maar het lukt (nog?) niet. Met nog een paar minuten te spelen is het dan zo ver: loon naar werken. Een netjes opgebouwde aanval wordt door Guerrero al even keurig in doel gewerkt. Om nog wat tijd te winnen, wordt Sala vervangen door Son en Jarolim door Mancienne. Misschien is het daarom dat de wedstrijd drie minuten langer duurde. Maar de buit is binnen en dat is wat telt, de drie punten gaan mee naar Hamburg. De scheidsrechter, Florian Meyer, kan zeker niet verweten worden een thuisfluiter te zijn, hij is niet in de diverse vallen getrapt die door de thuisploeg werden opgezet. Overigens werd de wedstrijd bijgewoond door 46.500 toeschouwers.

12-02-2012 om 19:32 geschreven door Helga

08.02.2012: Vandaag lees ik op de website van Eendracht dat de wedstrijd tegen WS Woluwe niet doorgaat, zoals overigens alle wedstrijden in tweede (en wellicht ook lagere) afdeling van het komend weekend. Maar wie van plan was om naar de thuiswedstrijd tegen Heist te gaan, kan dat noteren op zijn kalender voor 25 maart om 15 uur. Door deze kalenderwijziging speelt Eendracht in maart vier thuiswedstrijden op rij, op de zondagen 4 maart (Charleroi), 11 maart (St.-Niklaas), 18 maart (Lommel) en 25 maart (Heist).

07.02.2012: Goed nieuws, de licentiecommissie van de Koninklijke Belgische Voetbalbond heeft vandaag beslist het transferverbod voor SC Eendracht Aalst op te heffen. Daarmee heeft de club een belangrijke stap richting het bekomen van de licentie gezet. Concreet bevestigt de Voetbalbond met het opheffen van het transferverbod dat SC Eendracht Aalst alvast alle tot en met 31 december 2011 verschuldigde betalingen heeft voldaan, zowel wat lonen betreft als inzake overheidsschuldeisers. Zo heeft de club een fikse sanctie vermeden.

08-02-2012 om 19:13 geschreven door Helga

04.02.2012: HSV-B. München: 1-1

Fink speelt met deze opstelling: Drobny, Diekmeier, Westermann, Aogo, Jansen, Rincón, Guerrero, Petrić, Jarolim, Sala en Rajković; op de bank zitten Mickel, Mancienne, Ilicević, Tesche, Son, Arslan en Kacar. Bij de bezoekers zijn twee ex-HSV-spelers van de partij: Boateng begint meteen aan de wedstrijd en Olić zit op de bank. Van Buyten is buiten strijd met een voetbreuk.

HSV trekt meteen ten aanval en krijgt een hoekschop te trappen, Aogo trapt hem naar Petrić die de bal evenwel over doel kopt. Dan komt Bayern aan zet en na zowat 13 minuten mist Ribéry een kans. Een Beierse hoekschop gaat in doel maar dat doelpunt is blijkbaar niet gehonoreerd, ik weet niet waarom. De beelden van http://sports-livez.com/channel/ch-31.php brengen mij niets bij (maar dat kan ook aan mij liggen). In de 18^de minuut mag Aogo nog een corner trappen, maar tot een echte doelkans komt het niet. In de 22^ste minuut is ’t prijs en wel voor Sala. Hij krijgt een mooie pas en trapt recht op doel, de bal botst tussendoor en wellicht heeft keeper Neuer zich daar wat op misrekend. Even later veroorzaakt Westermann een vrije trap (een metertje verder en ’t was penalty…), maar die brengt de bezoekers niets op, al krijgt Westermann wel de gele kaart getoond. Na een half uur trapt Robben op doel maar Drobny heeft de bal klemvast. In de 36^ste minuut ontsnapt HSV aan de gelijkmaker. Beide ploegen blijven jacht maken op een doelpunt, maar het blijft bij deze voorsprong voor de thuisploeg bij de rust. Ribéry toont zich overigens weinig sportief, bij een aanval duwt hij Diekmann hardhandig uit de weg maar deze haalt verbaal verhaal. Hoe dat gemeten wordt, weet ik niet, maar de precisie van Jarolims passen zijn aan 100%, al zijn passen komen aan zoals het hoort. Dan begrijp ik dus niet waarom Fink hem zo lang op de bank gelaten heeft.

Tijdens de tweede helft speelt HSV in de richting van de noordtribune, waar de harde kern zit, of staat. Tymoshchuks elleboog in Guerrero’s rechteroog tijdens een duel brengt niet eens een vrije trap op… Op iets minder dan een half uur komt Olić er ook bij, maar aan de verkeerde kant. In minuut 68 trapt Petrić een rechtstreekse vrije trap, maar de bal gaat over doel. Anderhalve minuut later verhindert Drobny met de vingertoppen de gelijkmaker. Dan moet Petrić plaats ruimen voor Son. In een wirwar voor doel (de bal volgt de doellijn) scoort Olić de gelijkmaker… Ja, Petrić, 't is van uw vrienden dat ge 't moet hebben. Met nog ruim een kwartier te spelen ruimt Sala onder applaus plaats voor Ilicevic. Bij de volgende aanval geraakt Son wel voorbij Neuer maar trapt de bal naast doel. De corner genomen door Aogo brengt niets op, die gast moet eens leren wat preciezer te trappen. De ploegen krijgen nog twee minuten extra speeltijd, maar Jarolim niet zoveel, want hij moet plaats ruimen voor Tesche. En dan is ’t gedaan en heeft HSV een punt uit de brand gesleept tegen de (tijdelijke?) leider van de Bundesliga. Niet slecht, en ook de wedstrijd zelf van HSV was goed. Overigens was het stadion, dat zal niemand verbazen, uitverkocht met 57.000 toeschouwers.

04-02-2012 om 20:34 geschreven door Helga

03.02.2012: Deze namiddag is het beginnen sneeuwen, het heeft ondertussen (om 19.27) ook al opgehouden in de streek, maar de Kalendercommissie heeft al beslist tot afgelasting van alle wedstrijden in tweede nationale in het weekend van 4 en 5 februari. De wedstrijd SC Eendracht - KSK Heist van zondag 5 februari om 15u gaat dus niet door. Een nieuwe datum ligt momenteel nog niet vast.

01.02.2012: 't Is in de spelersgroep nog zo erg niet als in 't bestuur, maar daar vertrekt er ook al eens ene. Nu heeft Jens Podevijn hier zijn matten opgerold om die meteen in Nederland, bij Willem II, uit te rollen. Of dat een verbetering is, weet ik nog zo niet, want Willem II speelt ook in tweede klasse (ginder heet dat eerste klasse, omdat wat hier eerste klasse, of Jupiler League, is, daar Eredivisie heet), en staat daar zesde in het klassement. Podevijn zou eind dit seizoen einde contract geweest zijn, ik veronderstel dat Eendracht er dan (ook) wel bij vaart, nu is er nog een transfersom mee gemoeid. Podevijn (22) groeide uit de jeugdopleiding door naar het eerste elftal. Op 21 januari 2007 debuteerde hij met de A-kern in een thuiswedstrijd tegen Lebeke-Aalst. De jaren nadien groeide hij uit tot een vaste waarde en één van dé publiekslievelingen. Toen bleek dat Podevijn niet wenste in te gaan op een verbeterd contractvoorstel, heeft SC Eendracht Aalst zijn volle medewerking aan de door de speler gewenste transfer verleend.

31.01.2012: 't Is daar precies een duivenkot in 't bestuur, nu is ook clubmanager Gerd Van Eetvelde het afgebold. In Het Nieuwsblad geeft hij zijn toelichting, op de website van Eendracht Aalst komt die toelichting over als ene die een aantal manifeste onjuistheden zou bevatten. Op die manier wordt aan stemmingmakerij gedaan die de club ernstige schade kan berokkenen, melden ze aan de Bredestraat. Tijdens de bijeenkomst van de eerstvolgende Algemene Vergadering zal de club gepast, duidelijk en in volle transparantie alle onjuistheden gefundeerd weerleggen. De Raad van Bestuur betreurt dat Van Eetvelde een beeld van de werking van de club tracht te schetsen dat niet enkel manifest onjuist is, maar dat er ook toe zou kunnen leiden dat de goede naam en faam van de club, haar bestuurders en haar medewerkers aangetast worden op basis van onwaarheden. Zeker in deze periode, waarop met man en macht gewerkt wordt aan het levensbelangrijke licentiedossier, valt deze gang van zaken bijzonder te betreuren.

03-02-2012 om 19:28 geschreven door Helga

29.01.2012: Waasland-Beveren - SC Eendracht Aalst: 4-1

Wat is dat Op de website van de bezoekende club lees ik dat Eendracht dus onderuit ging met 4-1. Overdreven cijfers, want lange tijd hielden de bezoekers gelijke tred met de Waaslanders. Al na 12 minuten zette Onana Waasland-Beveren op voorsprong, maar nog geen vijf minuten later zorgde Podevijn voor de gelijkmaker. Lange tijd ging de wedstrijd dan gelijk op, met goed voetbal langs beide kanten. Voor Aalst miste Van Damme een goeie kans op de 1-2. Aan de rust deed niets vermoeden dat er uiteindelijk zware verliescijfers op het scorebord zouden komen. In de tweede helft bleef de partij lange tijd in evenwicht, met onder andere een goeie kans voor Verheyden, maar scoren lukte niet meer voor SC Eendracht Aalst. Waasland-Beveren deed dat wel. Seoudi zorgde goed een kwartier voor tijd voor de 2-1, en de bezoekers leken wat van slag.

In de laatste tien minuten maakte Waasland-Beveren de klus helemaal af. Da Silva en nog eens Seoudi zetten de overdreven 4-1 op het bord.

27.01.2012: Op de website van de club staat een artikel dat de trouwe supporters zeker zal plezieren. De wedstrijd tegen Oostende werd wat ontsierd door provocerend gedrag van bezoekers (en ene uit Eupen), maar de thuissupporters hebben zich dermate sportief gedragen dat zelfs de politie met bloemetjes gooit: "De Aalsterse politie heeft SC Eendracht Aalst gevraagd de supporters te bedanken voor hun voorbeeldig gedrag tijdens de competitiewedstrijd van afgelopen zondag tegen KV Oostende.

"Een groepje supporters* van KV Oostende", zo deelde de politie aan de club mee, "heeft zich tijdens die wedstrijd uitdagend gedragen tegenover de ordediensten én tegenover de Eendracht-supporters. Dergelijk gedrag wordt niet getolereerd en er werden vier bestuurlijke aanhoudingen verricht. Aan de hand van de camerabeelden zullen nog meer processen-verbaal opgesteld worden."

De politiezone Aalst wenst de supporters van SC Eendracht Aalst "te danken voor het feit dat zij rustig gebleven zijn en niet zijn ingegaan op de provocaties". De club sluit zich volmondig bij deze felicitaties aan."
*Daar hoort eigenlijk "(sic)" te staan.

Nog dankbaarheid wordt betoond door de E.A.-voorzitter in zijn open brief, waarin hij stelt dat 3/4 van het nodige gedaan is om een licentie te behalen: "Dat het ook anders* kan, hebben heel wat supporters bewezen met de door hen opgezette steunacties van begin dit jaar. Ik wil hen daarmee feliciteren, en hen oprecht bedanken." Ik denk dat hij hiermee onder andere die twee supporters bedoelt die onlangs een paar etmalen in een "glazen huis" hebben doorgebracht, maar er waren dus nog andere akties.
*Anders dan negatieve berichten, roddels, veronderstellingen enz. op internetfora.

Het nieuw webteam zou eigenlijk de startpagina moeten opfrissen: als komende wedstrijd staat nog altijd die thuiswedstrijd tegen KV Oostende, maar ga je verder op bezoek op de website, dan staat de uitwedstrijd tegen Waasland-Beveren wel degelijk vermeld.

Ah ja, Van Damme heeft bijgetekend (in de veronderstelling dat de licentie behaald wordt), hiervoor werd zijn contract opengebroken, zoals dat heet. Maar Beerschot en KV Mechelen azen op Depoitre. Wil iemand van een supportersclub aan Laurent wijsmaken dat een speler van E. Aalst niet naar KV Mechelen "kan" (allez, toch niet rechtstreeks - van sinds Georges Heylens daar trainer was)? Trouwens, voor 't moment mag hij toch niet weg, want Moreels sukkelt nog met een liesblessure.

29-01-2012 om 19:25 geschreven door Helga

Ik haalde eerst de bestelde pistolets en taarten om dan naar Dorpshuis De Fransman te Heldergem te rijden, alwaar de plaatsen vooraan de zaal al ingenomen waren. Ik laadde mijn spullen en de eetwaar uit, geholpen door Tony en Bruno, en installeerde me op het podium, naast Etien, Heidi en Jozef. Etien was eigenlijk te ziek om te komen helpen en keerde dan gauw naar huis terug, zodra Bruno beschikbaar was om de verkoop van de inschrijvingskaarten te verzorgen (voor zover hij niet elders gevraagd was, als omloopcommissaris). Ik moest anderhalf uur afwezig zijn wegens familiale redenen, en overigens zocht de internetmodem nodeloos naar een netwerk. Eens terug ging het eens beter, net lang genoeg om het nummer te achterhalen van de tocht bij Aktivia voor de uitslag, dat volgnummer gebruik ik voor de telling met de Staplijst. Maar veel tijd om te tellen had ik niet, gedurig werd ik gevraagd om een lidkaart, het invullen van het retributieformulier van ziekenfondsen, het drukken van klevers moest maar wachten tot later of tot ik weer thuis was.

Toen ik dan eindelijk kon beginnen tellen (hierbij vlijtig geholpen door Jozef) - en toen had ik al afscheid genomen van mijn beste vrienden Annemie en Mark toen ze terug waren van hun wandeling van net geen 19 km - bleek dat de club van Annemie wisselbekergewijs erg goed vertegenwoordigd zou zijn. Stilletjesaan werd het wat minder druk en om half zes borg ik mijn spullen op, teneinde te kunnen helpen bij het ontruimen van het dorpshuis. We hebben overigens enkele nieuwe leden bij, hartelijk welkom! Dat is dan een leuke compensatie voor wandelaars die zich bij een andere club aansloten. Helaas was er ook een ongeluk te noteren: een bij geen club aangesloten wandelaarster bleef met de veter van haar schoen aan een afsluiting haken, viel en brak haar schouder, of was 't bovenarm. Waarom bleef ze er aan haken: ontweek zij een plas, ging zij uit de weg voor een fietser of een wandelaar die sneller stapte?

We lokten evenwel minder wandelaars, ondanks het wegvallen van een tocht in het Gentse, maar ik denk wel dat we tevreden mogen zijn, want veel overschot van eten was er niet, dus de verkoop verliep ook vlot. Hoe het weer was, weet ik nu niet, al heeft het wel eens geregend, te zien aan de koer (parking voor medewerkers).

28-01-2012 om 21:13 geschreven door Helga

28.01.2012: Hertha BSC Berlin-HSV: 1-2

Terwijl ik aan 't uitbollen was met het tellen van inschrijvingskaarten op de Herdenkingstocht te Heldergem bij Haaltert, iets rustiger van gemoed als vóór 15 uur, haalde HSV dus drie welkome punten. Volgens de website van de bezoekersploeg speelde HSV in het zicht van 49.168 toeschouwers in het Berlijns Olympiastadion een sterke eerste helft, waarin zij de Berlijnse aanvalspogingen goed onder controle hielden en vooraan zelf cool toesloegen. Jansen (in de 24ste minuut) en Petrić (in de 45ste minuut) troffen beiden na eenpas van Diekmeier voor de verdiende 0-2-zege. Tijdens de tweede helft verzuimden de Hamburgers de score uit te breiden, meer dan de 1-2-aansluiter door Lasogga (81') lukte Hertha in een turbulente slotfase echter niet meer.

Fink liet de volgende spelers optreden: Drobny - Diekmeier, Bruma, Westermann, Aogo - Rincón (die een gele kaart getoond kreeg), Jarolim - Sala (90' Son), Jansen (90' Rajković) - Guerrero, Petrić (85' Kacar). Wat de Tsjech betreft, plaatste ik onlangs op Facebook de vraag op een HSV-fansite waarom hij maar geen speelkansen meer lijkt te krijgen, en zie. Zou de moderator van die fansite dat aan Fink doorgegeven hebben?

28-01-2012 om 20:45 geschreven door Helga

Ik kwam voorspoedig aan en vond zelfs vlot een parkeerplaats nabij de Festivalhal, of bezoekerscentrum zoals het ter plaatse op de gevel vermeld staat. Bij de begroeting van de enkele bekenden (Willy, Norbert “van” de organiserende club) hoorden natuurlijk de welgemeende beste wensen voor het nog jonge jaar. Ik schreef me in voor 12 km die er iets minder achter de komma waren.

Weldra passeerde ik een “dreupelkot” (in een garage, ik vermoed van het huis van een medewerker) waar mij een kersenjenever zeer smaakte. Intussen kwamen daar ook Marie-Rose en André aan, wandelaars die ik nog ken van toen ik (en zij ook) lid waren bij de Wetterse wandelclub. Wij wandelden dan verder langs Overmere-Donk, langs (soms modderige) bos- en veldwegen door Berlarebroek en de Scheldemeersen. In de rustpost trakteerde André op een warme drank, en ook daar kon ik nieuwjaarswensen uitwisselen met Jaak (Textieltrekkers), Martine en Dany (Padstappers). Omdat wij op het einde van dit eerste deel een regenbui over ons heen kregen, besloot mijn gezelschap om de lus achterwege te laten (ze waren van plan 18 km te stappen), ook al omdat we reeds enkele diepe modderpoelen voor de voeten geschoven kregen, en hielden mij verder gezelschap, waarvoor dank. ;-) Terug in Berlare trakteerde ik hen dan ook.

Het was een leuk, natuurrijk en rustig parcours (afgezien dan van de mountainbikers die blijkbaar geen ander pad vonden), het was bewolkt en afgezien van die bui toch droog.

En daarmee is de kop er af, van 't nieuwe wandelseizoen.

23-01-2012 om 22:07 geschreven door Helga

22.01.2012: SC Eendracht Aalst - KV Oostende: 3-1

Op Teletekst had ik deze uitslag al gezien, de Aalsterse doelpunten zijn van Gallucci (twee exemplaren) en tussendoor Podevijn. Op de website van de thuisploeg staat zelfs 's anderendaags nog geen verslag te lezen.

Wel is te lezen dat Eendracht Aalst morgen op VTM komt met name in Telefacts omdat de jonge spelers al enkele jaren gescreend worden voor hartproblemen in samenwerking met de beroemde specialist Brugada. Verder weten de webmasters ook te vertellen dat er ter gelegenheid van de wedstrijd vier toeschouwers gearresteerd werden, drie bezoekers en ene van Eupen...

Onlangs is de webmaster opgestapt, hij is vervangen door een duo, de ene is verantwoordelijk voor de inhoud, de andere voor het technologische aspect, maar ik denk dat ze beiden de zege nog aan ’t vieren zijn.

23-01-2012 om 21:58 geschreven door Helga

22.01.2012: HSV-Bor. Dortmund: 1-5

Repeteren, allemaal goed en wel, maar 't is in de Bundesliga dat er moet gewonnen worden, en toch thuis!

Op de Duitse teletekst las ik dat, afgezien van een vroege kans voor Guerrero, er van HSV niets te zien was. Op de website van de thuisploeg staat dan weer iets gematigder dat de 57.000 toeschouwers in het dus uitverkocht stadion inderdaad een sterk spelende Duitse kampioen zagen, waarmee de elf van Fink enkel in de eerste helft mee konden (volgens teletekst is dat dus wat overdreven). In die eerste helft had HSV ondanks de goelpunten van Großkreutz (16.’) en Lewandowski (37’) enkele grote kansen voor een tussentijdse aansluiter. In de tweede helft scoorden Blaszczykowski (breek je tong niet maar zeg Blazjtsjekovski – die “e” klinkt eerder dof) met een “tweeling” (58’ & 76’) en Lewandowski (83’) de tussentijdse 0‑5, het doelpunt van Guerrero in de 86ste minuut was slechts een eerredder. HSV speelde in de volgende opstelling: Drobny - Diekmeier, Westermann, Bruma (kreeg de gele kaart te zien), Aogo - Rincón, Kacar (46’ Petrić) - Jansen (65’ Sala), Tesche, Lam – Guerrero. Fink, manneke, ’t is misschien weer het moment om Jarolim in de kern op te nemen? Of moet hij verkassen aan ’t eind van ’t seizoen?

14.01.2012: HSV heeft de algemene repetitie tegen en in Bielefeld ook gewonnen, met 1-0, doelpunt van Kacar. HSV had het nochtans behoorlijk moeilijk tijdens de eerste helft tegen de gastheren. Steeds weer kwamen die voor het doel van Drobny, die een glanzende dag beleefde (na een moeilijke seizoensstart is hij naar mijn mening sterk beginnen spelen, hij zou Rost nog doen vergeten ). Ook in de tweede helft bepaalde Bielefeld het spel, maar op het einde zegevierden toch de "roodbroeken" (ze speelden wel op verplaatsing, maar Bielefeld speelde in blauw-zwart-wit?) door dat doelpunt van Kacar in de 74ste minuut. HSV speelde in deze opstelling: Drobny - Diekmeier, Westermann (71' Rajković), Bruma (67' Mancienne), Aogo - Rincón (71' Jarolim), Tesche (67' Son) - Jansen (71' Sala), Ilicević (71' Lam) - Petrić (56' Kacar), Guerrero (80' Arslan).

11.01.2012: HSV heeft het oefenpartijtje tegen UD Marbella ook al gewonnen maar dan met 3-0, doelpunten van Arslan (twee exemplaren) en Lam (een Duitser van Chinese afkomst). En daarmee is de oefenvakantie afgelopen met enkel maar zeges, ik denk dat ze binnenkort wel naar Hamburg zullen terugkeren. Hopelijk doen ze daar voort met overwinningen boeken.

10.01.2012: HSV heeft het oefenpartijtje tegen ADO Den Haag ook al gewonnen met 2-1, beide doelpunten zijn van Guerrero. De eerste minuten van zowel de eerste als de tweede helft heb ik gemist bij http://sports-livez.blogspot.com/. En het was in het begin van de tweede helft dat de Peruaan zijn eerste doelpunt scoorde. De tweede was een mooi exemplaar, hij kreeg een pas via een hakje. Het doelpunt van de tegenploeg kwam op de mijn absoluut en totaal onbekende naam van Chery. Voor HSV traden deze spelers aan: Drobny - Diekmeier (84' Bergmann), Bruma, Westermann (76' Rajković), Aogo - Rincón (80' Skjelbred), Tesche - Ilicević (80' Lam), Jansen (80' Ingreso) - Petrić (76' Son), Guerrero (76' Arslan).

08.01.2012: HSV heeft het oefenpartijtje tegen FC Brugge gewonnen met 2-1, doelpunten van Petrić en Sala (die eerst Petrić verving) in de tweede helft, intussen scoorde Vleminckx de gelijkmaker. Ik heb het laatste kwartier kunnen volgen via http://sports-livez.blogspot.com/. Dat is ook de internetzender waar ik overmorgen de wedstrijd tegen ADO Den Haag zal kunnen zien, die begint om 19.00 uur. HSV speelde in deze opstelling: Drobny - Diekmeier, Bruma (46' Rajković), Westermann, Aogo (76' Sternberg) - Ilicević (46' Son), Skjelbred (46' Tesche), Jarolim (46' Rincón), Jansen (38' Lam en die op zijn beurt werd vervangen in de 68' door Arslan) - Petrić (62' Sala), Guerrero (90' Bergmann).

Slecht nieuws is er over Töre, die eergisteren in de oefenpot tegen Sporting Lokeren een knieblessure opliep (hij had de linkerknie verdraaid) en naar Hamburg terug gekeerd is.

06.01.2012: HSV heeft het oefenpartijtje tegen de fusieclub uit het Waasland, Sporting Lokeren, gewonnen met 3-1, doelpunten van Petrić (twee exemplaren in drie minuten tijd), Jansen en ene Harbaoui mocht het eerreddend doelpunt scoren. Tijdens de eerste helft speelde HSV in deze opstelling: Mickel - Diekmeier, Bruma, Rajković, Sternberg - Jarolim - Lam, Sala, Ilicević - Petrić, Son, en in de tweede met dezen: Neuhaus - Bergmann, Mancienne, Westermann, Aogo - Tesche, Rincón - Töre (viel in de 75' uit en werd vervangen door Lam), Ingreso, Jansen - Guerrero. De webmaster van HSV schreef aan 't einde van zijn verslag dat overmorgen de straffe brok, FC Brugge, wacht. Nogal wat HSV-spelers zullen een babbelke kunnen doen met Odjida-Ofoe, hun ex-collega. En de trainer van Brugge, Daum, zal hen ook niet onbekend zijn.

04.01.2012: HSV is geland in Marbella en daar worden enkele oefenpartijtjes gespeeld zoals overmorgen, 6 januari, tegen Sp. Lokeren en twee dagen later tegen FC Brugge. Zie, als dat nu eens in België was, ik zou mijn tribunekaart al beet hebben voor de wedstrijd tegen de kleurgenoten (niet voor die fusieploeg, dan heb ik andere plannen).

31.12.2011: Ik ben drie weken weg geweest en intussen is er gespeeld bij HSV, zo heeft het twee van de drie wedstrijden gelijkgespeeld en maar een keer gewonnen.

04.12.2011: HSV-1.FC Nürnberg: 2-0

Dat resultaat zag ik op de PC van het hotel in Buenos Aires (dubbel plezier, dus, want Eendracht Aalst won dat weekend ook) en op de site van de thuisploeg lees ik nu dat 45.473 toeschouwers zagen hoe Guerrero zijn ploeg in de eerste helft op voorsprong bracht (23'). Nürnberg had nochtans ook kansen, die Drobny evenwel allemaal kon ontzetten. Tijdens de tweede helft stond de afweer van de hansaploeg beter en Jansen verzekerde de drie punten met zijn derde doelpunt in vier wedstrijden (62'). HSV speelde in deze opstelling: Drobny - Diekmeier, Westermann, Bruma (in de 46' vervangen door Mancienne en die in de 76' door Tesche...), Aogo - Rincón, Kacar - Töre, Jansen - Son (61' Ilicević), Guerrero.

10.12.2011: 1.FSV Mainz 05-HSV: 0-0

Die uitslag las ik op de PC (steeds nabij de hotelreceptie) van het hotel in El Calafate, Patagonië, Argentinië (dat kent hier wellicht geen kat maar 't is een erg leuk stadje nabij de Andes). Op de website van de bezoekende ploeg lees ik nu dat in een door strijd en taktiek gedragen spel de ploegen op een doelpuntenloos gelijkspel uit elkaar gingen. Een pluspunt is wel dat de bezoekers in hun zevende wedstrijd onder Fink zonder nederlaag blijven (maar als ze dan toch wilden solidair zijn met de Eendracht, hadden ze ook wel een paar keer kunnen scoren ). De 34.000 toeschouwers in het uitverkochte Coface-Arena zagen een extreem spannende wedstrijd waarin de beide ploegen de verdediging van de tegenspelers in verlegenheit konden brengen. Maar uiteindelijk hielden beide doelmannen hun kast vrij, ook al omdat de kansen van de twee ploegen dikwijls ongeconcentreerd afgewerkt werden. HSV speelde in de volgende opstelling: Drobny - Diekmeier, Bruma, Westermann, Aogo - Rincón, Tesche (68' Kacar) - Töre (68' Petrić), Jansen - Ilicević (84' Lam) - Guerrero.

17.12.2011: HSV-FC Augsburg: 1-1

En dit resultaat las ik op de PC in Bariloche, alweer in Argentinië waar ze nog as opruimen van de Chileense vulkaan Puyehue. Op de website van de thuisploeg lees ik nu dat de 48.143 toeschouwers van het begin af een doelbewuste thuisploeg zagen, die talrijke goede kansen schiepen. Een doelpunt viel er niet meteen, tenzij eerst aan de andere kant en nogal onverwacht door Oehrl (63'). Slechts drie minuten later zorgde Guerrero met zijn vierde thuisdoelpunt op rij voor het verdiende gelijkspel. HSV speelde in deze opstelling: Drobny - Diekmeier, Westermann, Bruma, Aogo - Rincón, Kacar (75' Son) - Töre, Ilicević - Petrić (71' Berg en die werd in de 81' vervangen door Skjelbred), Guerrero. En waar zat Jarolim al die tijd, Fink

Verder werd ook voor het goede doel gevoetbald, en die partij verloor HSV van een troep al dan niet "gepensioneerde" vedetten met 5-4. Bij HSV was van bij het begin de wat grotere consequentie te voelen, ook de thuisploeg kreeg vedetten op bezoek zoals Golz in doel - en leidde al vroeg door de volley van Petrić en de lob van Zé Robertos (2-0). Maar de bezoekers vanuit de hele wereld (euh, Zé Roberto speelt nu toch ook bij een woestijnploeg? ) keerde de bordjes: Drogba, Ronaldo, Capdevila, Salgado en Figo brachten de internationale ploeg op voorsprong, Rincón en Son konden als jonge gasten op het einde nog milderen maar de zege ging met de einduitslag 5-4 naar Zidane, Ronaldo & Co. Er waren overigens 25.000 toeschouwers aanwezig ('t was de avond van een werkdag). Deze spelers werden allemaal uitgenodigd:
HSV: Golz, Reinhardt, Hoogma, Aogo, Mahdavikia, Zé Roberto, Guerrero, Albertz, Olić, Töfting, Barbarez, Son, Gravgaard, Ilicević, Petrić, Schnoor, Beinlich, Rajković, Westermann, Rincón, Cardoso (de trainer van HSV-II), Jarolim (tiens…), De Jong, Drobny.

Vedettenploeg: Lehmann, Radebe, Popescu, Makélélé, Couto, Davids, Figo, Ronaldo, Zidane, Drogba, Dida, Berthold, Salgado, Capdevila, Barthez, Pires, Maniche, Hagi, McManaman, Karambeu, Cannavaro.

Morgen begint een jubileumjaar (HSV viert zijn 125ste verjaardag op 29.09.2012), hopelijk wordt dat gevierd met een mooi eindresultaat begin mei.

22-01-2012 om 00:00 geschreven door Helga

15.01.2012: KSV Roeselare - SC Eendracht Aalst: 4-1

Die uitslag hoorde ik al op de radio en op de website van de bezoekende ploeg lees ik nadien dat Eendracht niet al te best aan de partij begon waarin Roeselare reeds na 10 minuten spelen 2-0 voor stond via doelpunten van Sene en Di Lallo. Ook in de tweede helft kon Eendracht Aalst op geen enkel moment aanspraak maken op een overwinning. Roeselare kwam zelfs 3-0 voor via Bowen. Depoitre kon nog tegenscoren maar het was Lutun die de zware 4-1 eindcijfers op het bord zette.

14.01.2012: Goed nieuws! Van den Noortgaete en Kestens hebben hun contract, dat eind dit seizoen zou aflopen, met een jaar verlengd. Eendracht Aalst voert momenteel ook met een aantal andere kernspelers contractbesprekingen. De club wenst op die manier haar ambitie kracht bij te zetten om op korte termijn een stabiele tweedeklasser te worden. In dat verband verheugt het de club ook te kunnen meedelen dat de voltallige trainersstaf zijn vertrouwen en engagement heeft bevestigd. Overigens staan die contractverlengingen wel onder de voorwaarde van het behalen van de licentie voor het volgend seizoen.

Nog met het oog op de nabije sportieve toekomst heeft Eendracht Aalst een akkoord bereikt met Filipović. Zijn contract loopt nog tot het einde van het volgende seizoen, maar werd nu aangevuld met een overeenkomst die bepaalt dat Filipović na zijn spelersloopbaan in 2014 minstens nog een seizoen bij de club blijft. Hij zal dan aan de slag gaan als technisch verantwoordelijke.

11.01.2012: De oefenwedstrijd eindigde in 0-2. Als E. Aalst zondag ook 0-2 laat noteren, ben ik blij.

10.01.2012: Nog wat nieuws uit de Aalsterse Bredestraat, de eerste fase van het tweedelige reddingsplan voor SC Eendracht Aalst is afgerond, zo heeft de Raad van Bestuur in vergadering van vandaag vastgesteld. In die eerste fase werden 150.000 euro extra middelen in de club ingebracht, met het oog op het behalen van de licentie. Die financiële injectie is er gekomen door bijdragen van nieuwe leden van de Raad van Bestuur en van de Algemene Vergadering, en door het verwerven van bijkomende sponsoring, zowel van nieuwe sponsors (Ensofina en Belgocatering) als van bestaande sponsors (Glashandel De Smaele). Een aantal andere belangrijke sponsordossiers zijn momenteel in onderhandeling. De Raad van Bestuur benadrukt dat de extra financiële middelen integraal aangewend zullen worden voor het betalen van spelerslonen (goed zo!) en van achterstallen inzake BTW, RSZ en bedrijfsvoorheffing. De tweede fase van het reddingsplan is ondertussen ingezet. Daarbij ligt de nadruk op het verwerven van bijkomende commerciële inkomsten. De voorbereiding van het midden februari in te dienen licentiedossier verloopt inmiddels volgens de planning en timing die de Raad van Bestuur heeft vooropgezet.

Intussen heeft de Raad van Bestuur vandaag het ontslag van gerechtigd correspondent Frans De Greve aanvaard en Gregor De Vriendt aangesteld als nieuwe gerechtigd correspondent. In het kader van de verdere professionalisering van de clubwerking heeft de Raad van Bestuur vandaag beslist Frank Schraets aan te stellen als communicatieverantwoordelijke. Hij zal de nieuw opgerichte communicatiecel leiden.

Later of morgen volgt ongetwijfeld nog nieuws over de op korte termijn afgesproken oefenwedstrijd die vanavond gespeeld werd tegen SK Lierse.

09.01.2012: De twee supersupporters die enkele dagen in een glazen huis zaten op het voorplein (deels ook parking) van het stadion, hebben wat meer dan de beoogde 15.000 EUR opgehaald, naar eigen zeggen vooral van supporters (en ook enkele anderen, zoals politici) die al geld geschonken hebben aan Eendracht Aalst. Die twee sjarels hebben nu elk eigenlijk recht op een zitje in het clubbestuur, maar ze zouden die willen afstaan, ik vermoed dat zij zich niet geroepen voelen, of anderen meer de nodige kwaliteiten toedichten. In ieder geval: een welgemeende proficiat aan die twee mannen!

15-01-2012 om 00:00 geschreven door Helga

08.01.2012: SC Eendracht Aalst - KVK Tienen: 0-0

Op de website van de thuisploeg lees ik dat die 2012 niet heeft kunnen inzetten met een driepunter. Eendracht bleef vanmiddag in de thuiswedstrijd tegen KVK Tienen steken op een doelpuntloze 0-0. In de eerste helft waren de betere kansen voor Eendracht onder impuls van een sterke Podevijn.

Na de pauze troffen beide clubs de paal: eerst Eendracht via de ingevallen Moreels, enkele minuten later de bezoekers via Matusiwa. Zo bleef het 0-0 na een partij die beide ploegen mits een iets betere afwerkingen hadden kunnen winnen. Volgende week wacht de moeilijke verplaatsing naar KSV Roeselare.

08-01-2012 om 19:32 geschreven door Helga

Dag 11, 13.12.2011, Puerto Natales - Torres del Paine

Na het ontbijt bollen we naar het nationaal park, onderweg stoppen we voor een bezoek aan de grot van Milodon. Dat is een natuurlijk monument, 24 km noordwest van Puerto Natales en 270 km noord van Punta Arenas. Het monument is gesitueerd langs de flanken van de Cerro Benitez bergen. Het omvat meerdere grotten en een rotsformatie genaamd Silla del Diablo (Duivelsstoel). Het monument is belangrijk voor de ontdekking in 1896 van huid, botten en andere delen van de Mylodon darwini ofwel reuzenluiaard. Aan de ingang van het monument is een levensgrote replica van de prehistorische Milodon, wat een erg grote herbivoor is, wat lijkend op een grote beer. Het werd uitgeroeid aan het einde van het Pleistoceen. Wat verder stoppen we voor een kop koffie en voor foto’s. De Andesketen, zo vernemen we, begint in Colombia aan een vallei en eindigt in de Straat van Magellaan en is 7240 km lang. In Cerra Castillo stoppen we voor een half uurtje in een cafetaria met souvenirwinkel waar ze ook Belgische chocolade hebben van een mij onbekend merk, maar ik behoef enkel een paar flessen water. we rijden verder naar het Nationaal Park Torres del Paine en “paine” is een Indiaans woord dat blauw betekent, het blauwe van de meren. Het Lago Sarmiento (genaamd naar een Spaans wetenschapper) ligt er zo uitzonderlijk rimpelloos bij dat je er “puzzelfoto’s” kan maken met de bergen in het water gereflecteerd. Eten doen we aan de Lago Azul waar we ook foto’s nemen. De volgende fotostop is aan de watervallen van de Paine, de rivier die deze watervallen voedt. Het lijkt wel een miniatuurversie van de watervallen van Iguazú met zelfs een “halve” Duivelshals. De Lago Amargo is een zoutmeer en de guanaco’s komen er voor het zout, niet zozeer voor het water. Nino reserveert onze plaatsen in het buffetrestaurant voor ’s anderendaags en later rijden we via de Puente Weber over de Painerivier. Die houten brug van Weber dateert van 1984 en zal wel dienen tot de nieuwe brug met begonnen wegdek klaar is. Het Hotel Rio Serrano ziet er misschien nieuw uit maar er komt alleen koud water uit de douche waar de kop vast zit, niet afneembaar aan een slang zoals thuis. Binnen dezelfde betonnen omheining staan nog gebouwen, twee ervan lijken bewoonbaar, een derde dient blijkbaar om aanhangwagens onder te parkeren. Om 19.30 uur biedt het hotel een welkomstdrank aan (joepie) en om 20 uur gaan we eten. Behalve warm water is hier ook geen GSM-ontvangst. Na de pisco sour en het lekker eten met 2 glazen wijn inbegrepen gaan Lucie, Myriam en ik in de tuin en zelfs over de afsluiting tot de Río Serrano wandelen, even later gevolgd door Marleen en Jeannine, en dan Daniel die ook zijn fototoestel mee heeft. Terug in het hotelgebouw zie ik dat mijn batterij van het fototoestel opgeladen is, Myriam daarentegen geraakt niet “op” het internet.

Dag 12, 14.12.2011, Torres del Paine

Na het ontbijt vertrekken we om negen uur met meteen een fotostop om de Serranovallei met het hotel en de andere gebouwen te fotograferen. Dan rijden we naar een camping om vandaar een wandeling te maken langs de waterval van de Salto Grande. Het lijkt hier de Pyreneeën in het kwadraat: besneeuwde bergtoppen en een bergrivier met waterval, het vallende water maakt een “lawaai” dat me alweer herinnert aan de watervallen van Iguazú. Verder gaat het bergop en bergaf over een toch wel gemakkelijk pad naar het uitkijkpunt Cuernos. Daar pauzeren we om meer foto’s te maken en af en toe horen we het gekraak en gedonder van de gletsjer waar een stuk ijs afbreekt. We nemen dezelfde weg terug en Nino wacht pas aan een afslag: in plaats van rechtsaf te vervolgen, snijden we af en gaan rechtdoor. Dat de lokale gids nogal ver vooruit blijft gaan, zint Marleen niet zo, dat gedrag past ook niet voor een gids. We rijden dan naar dat buffetrestaurant. Daar moet men kiezen uit een van de 4 menu’s, en net als Jeannine en Daniel kies ik voor zalm (met pasta voor mij en salade voor iedereen naar keuze), maar ik krijg een flinke blok, bijna zo groot als hun vismoten samen, ik krijg hem dan ook niet helemaal opgepeuzeld. Voordien hebben we allen soep gehad, en dessert genomen en iets gedronken (een frisdrank is inbegrepen, daarnaast heb ik ook bier). Na betaling en bezoek aan de sanitaire infrastructuur rijden we naar een andere parking voor een wandeling van heen en terug ongeveer 4 km. Die begint langs een leuk pad en dan een wiebelende brug waar je met maximaal zes personen tegelijk over mag, en wat Daniel graag doet wiebelen. Even verder valt Jeannine en bezeert zich aan het been (schaafwonde), Rob blijft bij haar en Marleen (die na de ochtendwandeling wat last heeft van haar knie). Myriam, Lucie, Daniel en ik volgen Nino over het stenen strand naar het pad dat naar een uitkijkplatform leidt. Eens te meer loopt Nino te ver voor maar we kunnen ons niet vergissen en laten hem gaan. De Grey gletsjer is toch nog ver van ons vandaan, de ijsschotsen zijn niet talrijk en het waait er flink. Na enkele minuten en talrijke foto’s keren we langs hetzelfde pad terug. Deze keer blijft Nino een eind achter en steekt dus geen helpende hand uit aan twee iets moeilijker stukjes van de afdaling. Tja, zo hadden wij vier niets aan hem, we zouden het ook zonder hem kunnen doen hebben… Op de parking treffen we het gezelschap dat niet of een kort eindje mee gestapt heeft en we keren terug naar het hotel. Marleen heeft grote dorst en vraagt wie er mee gaat iets drinken, enkel ik vergezel haar voor een flink pint (Marleen) en een pisco sour (bij gebrek aan een calafate sour…). Nadien ga ik douchen en mijn grote en kleine bagage zo ver mogelijk klaar te maken voor onze transfer morgen naar Puerto Montt. Die avond speelt Universidad de Chile overigens tegen Bolivië voor een of andere Zuid-Amerikaanse beker, een erg luidruchtige supporter zal wel blij geweest zijn met de thuiszege, wij horen hem tot een verdieping hoger waar we zitten te eten.

Dag 13, 15.12.2011, Torres del Paine - Punta Arenas – (Puerto Montt) - Puerto Varas

Na het ontbijt vertrekken we met een groter busje zonder aanhangwagen naar de luchthaven van Punta Arenas, dus zuidwaarts. Eerst stoppen we aan Villa Tehuelcha voor een flinke pistolet, voor mij met ham en kaas, de broodjes worden belegd en opgewarmd. Marleen krijgt haar pompoensoep niet helemaal opgelepeld, dus kan ik bevestigen dat deze ook lekker is. bij aankomst in de luchthaven van Punta Arenas blijkt dat de Chileense vulkaan Puyehue sedert afgelopen zomer (onze zomer, hier was het dan winter) as blijft spuwen en voorlopig gaat de vlucht van ongeveer 18 uur niet op. We krijgen wel onze boordkaarten maar houden onze bagage nog bij. Om 17.30 uur zouden we weten waar we aan toe zijn, maar we moeten zo lang niet wachten, want Nino geeft elk van ons een document om te ondertekenen. Ik had het bijna gelezen (heel de tekst was in het Spaans zonder vertalingen), het komt er op neer dat we recht naar Santiago de Chile vliegen zonder tussenstop in Puerto Montt, en geen vergoeding moeten verwachten. Daar zien we dan wel hoe we in Puerto Varas geraken, Marleen heeft in ieder geval druk telefonisch contact gehad. We geven onze bagage dus af, krijgen ons paspoort met roze papiertje en boordkaart van Nino terug en begeven ons naar de controlebalie waar het bij iedereen piept, maar we mogen allemaal door en even later zelfs inschepen. À propos, het is als voorzien LAN die ons vervoert, een Zuid-Amerikaanse maatschappij met filialen in enkele landen en met blijkbaar een goede reputatie bij reizigers naar deze landen. Aanvankelijk zit ik tussen twee oude dozen die “mijn” zitplaats hadden bezet met hun jas en handtas. Marleen heeft een rij van 3 zetels voor zich alleen, aanvankelijk zit ze in het midden, maar ze schuift spoedig op naar het raamplaatsje. Zodra de gordels los mogen, verhuis ik naar de plaats naast de doorgang, dus een zitje tussen mij en Marleen houdend, Jeannine verhuist naar de plaats, ook naast de doorgang, naast haar Rob, die plaats was nog vrij. Aan de andere kant van Rob zit een vieze vent die de hele dag zat te snotteren zonder een zakdoek te gebruiken, behalve dan aan het einde van de reis… Op het TV-scherm, als het geen veiligheidsvoorschriften zijn, komen eerst enkele Champions’ League doelpunten en dan een film van Robert Redford met Charlie Sheen, “The Way”, over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Het verhaal op zich boeit me niet, en wat voor mij belangrijke plaatsen zijn, zoals O Cebreiro, zijn niet in de film opgenomen, anderzijds hebben de hoofdkarakters het zich wel erg gemakkelijk gemaakt waar het overnachtingen betreft, zo logeren ze in het poepsjieke hotel rechtover de kathedraal van León. Maar kom, ze waren toch vóór ons in Santiago (resp. in Spanje en wij in Chili) aangekomen. Weldra krijgen we ook iets te drinken (ik kies een sinaassap) en een doos met drie knabbels.

Na ontvangst van onze bagage treffen we Hugo en een extra buschauffeur, die ons naar Puerto Varas zullen brengen (al moet de extra buschauffeur niet rijden). Hugo spreekt behoorlijk Engels en Marleen verneemt van hem dat hij voordien als gids gewerkt heeft maar als chauffeur meer verdient. Om ongeveer 23.10 uur stoppen we voor een snack met frisdrank in een autostradecafé. We bollen dan verder tegen ongeveer 100 km/h, maar er moet op tijd gestopt worden voor een péage.

Dag 14, 16.12.2011, Puerto Varas - Bariloche (Argentinië)

Ik vang enkele uiltjes en om ongeveer 8 uur ’s morgens stoppen we voor ontbijtkoffie (oploskoffie) of thee, de tweede chauffeur eet zijn grote pistolet met kaas ter plaatse, wij doen dat in de bus. De helft van de broodjes zijn met kaas en de andere helft met kaas en vlees. Het was me al opgevallen dat ook in Chili, zoals in Argentinië en Brazilië, eten en roken blijkbaar niet samen gaan, zo zijn in dit koffiehuis enkele zachte aanmaningen om niet te roken aanwezig. Op een bordje staat de tekst: “Gracias de no fumar” (bedankt om niet te roken). Rob maakte daarvan: “Het is gratis als je niet rookt.” J Waarop hij het compliment van Marleen oogstte dat zijn kennis van het Spaans elke dag verbeterde. Rond tien uur komen we in het centrum van Puerto Varas aan, maar de catamaran om het Llanquihue-meer over te steken halen we niet meer. Wij rijden naar het hotel (Hotel Solace) waar we normaal moesten overnacht hebben, daar heeft men ons twee kamers ter beschikking gesteld om ons te verfrissen, de koppels benutten de ene kamer, en de singles de andere. Om half twaalf ’s middags zijn we weer samen en worden naar een stijger gereden waar een motorbootje twee toeren maakt, eerst met Marleen, Myriam, Rob en ik (Jeannine blijft liever aan wal), dan met Lucie, Daniel en Maja. Wanneer zij terug zijn, gaan we eten, getrakteerd door HOBO, want normaal is het regime in Chili half pension. Ik kies een gegratineerd krabgerecht, iedereen krijgt een pistache-ijsje. Dan voert Hugo ons naar het busstation waar we in een dubbeldekker instappen. Wij zitten beneden en blijven er want Myriam gaat boven poolshoogte nemen en komt vertellen dat het er vuil is en stinkt naar voeten. In Osorno, genaamd naar de vulkaan die we van op het meer Todos los Santos zagen, haalt de bus nog passagiers met bagage op, naast mij komt een oudere man zitten, Marleen, die haar buur Myriam had aangespoord wat meer vooraan een plaats aan het raam in te nemen, krijgt ook gezelschap. De douaneformaliteiten aan de buitengrens van Chili verlopen behoorlijk vlot, wel houdt de bediende het formuliertje dat wij vijf dagen geleden invulden. Intussen is al goed te zien wat een laag grijs as de vulkaan heeft uitgestoten maar hoe dichter we de grens met Argentinië naderen, hoe hallucinanter het beeld. Ineens stopt de bus: een vrachtwagen had kennelijk zijn lading verloren (de vorige nacht, volgens mijn buur, maar het is nu al namiddag): bier en water voor de verkoop. Wanneer de buschauffeur zijn korte babbel met de carabinieros gehad heeft, rijdt hij verder. En pas later komen we aan de Argentijnse grenspost… Iedereen moet natuurlijk uitstappen en omdat wij 8 ons douanebriefje al bij de Chilenen hadden achtergelaten, moeten we een nieuw invullen. Een douaneambtenaar doet de buschauffeur diverse reistassen uit de ruimte halen, wellicht een steekproef zoals in de luchthaven van Trelew. Maar nu wordt de bus met alle inzittenden opgehouden, en dat zint de chauffeur steeds minder. Uiteindelijk kan hij vertrekken en rijdt gezwind naar Bariloche. Daar komen we om ongeveer 22.30 uur aan. Daar is ook de lokale gids Alessandra met twee chauffeurs, ene voor het busje en ene voor de bestelwagen voor de bagage. Maar eer we onze bagage hebben duurt dat nogal ook al worden we door Alessandra en de twee chauffeurs bijgestaan. Er wordt beslist niet meer te gaan avondmalen en we rijden recht naar Hotel Design Suites.

Puerto Varas ligt in het merengebied of Los Lagos zoals de Chilenen dit mooie deel van Chili noemen. Het origineel, door de Puyehue getorpedeerd, plan was om vandaag van hier in een combinatie van busritten en bootvaarten over drie meren, lago Nahuel Huapi, lago Frias en lago Todos Los Santos, in Bariloche te geraken. Dat stadje heeft een aantal authentieke huizen en een grote kerk in Duitse stijl.

Dag 15, 17.12.2011, Bariloche

Alessandra en de chauffeur halen ons op voor een rondrit die begint langs het meer en het dan de rug toekeert. San Carlos de Bariloche ligt 750 m boven de zeespiegel, er wonen ongeveer 130.000 mensen en het is gesticht in 1902, behoorlijk jong nog, dus. De Tornador, 3500 m hoog, is de berg op de grens met Chili, hij heeft een gletsjer die snel aan het smelten is. Tijdens de rit zien we het Nahuel Huapi meer en de Limay rivier waar je de overgang van de pieken van Patagonië naar de bossen van de Andes kan bewonderen. Wij volgen weg 65 stroomopwaarts de Traful rivier en hebben een adembenemend uitzicht over het meer. Wij volgen de boorden van het meer tot Traful en verder door naar Puerto Arrayanes. Vandaar gaat het richting El Portezuelo en volgen wij de route langs de zeven meren. De weg loopt tussen de meren Correntoso en Espeyo tot Villa la Angostura, een pittoresk Alpendorpje. Tijdens een pitstop vertelt Alessandra mij dat zij thuis 30 kruiwagens vol as uit hun tuin gehaald hebben, nadien laat ze in de bus een mapje foto’s rondgaan van de vulkaan en al de as die hij al achtergelaten heeft, tot 500 km ver. De hoeveelheid trucks die met al die as zouden kunnen gevuld zijn, zouden achter elkaar opgesteld vijf keer rond de aarde geparkeerd kunnen worden. De burgers krijgen geen enkele tegemoetkoming van de overheid, tenzij hier of daar uitstel van betaling, vertegenwoordigers van de overheid waren eens komen overvliegen in een helikopter, maar zelfs toeristen hebben een beter beeld van de situatie.

In Villa La Angustia staat een kasteel waar Evita Perón nog gevangen gezeten heeft, en waar nu de gouverneur van Neuquén woont. Een eind verder stappen we uit en wandelen tot het strand vol vulkanische steentjes. Dan eten we lekker alvorens het centrum van het stadje even te bezoeken, maar de meeste winkels zijn dicht wegens siësta. De chauffeur voert ons naar Bariloche voor een stadswandeling. Alessandra geeft uitleg over het centrale plein met o.a. het stadhuis en het Museum van Patagonië wat, net wanneer zij het aanwijst, de deur sluit. Het hout aan de gevel van het politiekantoor is anders omdat het kantoor op zijn tijd in brand gestoken wordt tijdens betogingen ter nagedachtenis van twee winkeldieven die vorig jaar door de politie werden gedood. We nemen dan afscheid van Alessandra en gaan elk onze gang zodra we afgesproken hebben dat we om 18.20 uur per taxi terug naar het hotel zullen keren. Na een paar foto’s van het meer wandel ik de winkelstraat, Avenida Bartolomé Mitre, af, wissel mijn Chileense Peso’s om voor Argentijnse, koop in een supermarkt een flesje water en in een kledingzaak 2 mutsen met vlechten voor Annemie en Mark (hetzelfde design maar andere kleuren). Ik keer terug via een artisanaal marktje waar ik Marleen zie, en even later ook Jeannine & Rob. Samen gaan we naar de plaats van afspraak waar ook Myriam, Lucie en Daniel hun opwachting maken. Met twee taxi’s bereiken we het hotel, waar ik als eerste in de kamer aan kom en de kans grijp om een jacuzzibad te nemen, nadat ik eerst het vulkaanstof van mijn voeten gespoeld heb. Ik maak me dan klaar voor het avondmaal en ga nabij de receptie nog wat het internet bezoeken. We eten in een Duits restaurant, als hoofdgerecht neem ik goulash met frieten, drink een donker bier van een brouwerij van Bariloche.

Bariloche (voluit: San Carlos de Bariloche) is een stad in het departement Bariloche in de provincie Río Negro in Argentinië. De stad ligt in het hart van het Nationale Nahuel Huapi-park en aan de oever van het Nahuel Huapi-meer. Qua uiterlijk heeft de stad een sterk Centraal-Europese voorkomen, aangezien de voorvaderen van veel inwoners van uit Duitsland, Zwitserland en Noord-Italië afkomstig zijn. Zowel de stedelijke architectuur met zijn Zwitserse chalets als de economie, die sterk op het toerisme, chocolade- en keramiekindustrie steunt, getuigt van deze invloed. De chocolade is nog steeds in de handen van een aantal Italiaanse families. Het Patagonia-museum in het Burgercentrum is - naast de chocoladefabrieken - de belangrijkste bezienswaardigheid in de stad zelf. Dit behandelt de geologische geschiedenis van de omgeving en zijn fauna, daarnaast is er aandacht voor Indiaanse kunst. Bariloche, één van de mooiste streken van de wereld, wordt ook wel het Zwitserland van Zuid-Amerika genoemd. Het Nahuel Huapi-meer (Spaans: Lago Nahuel Huapí) ligt in het Nationaal park Nahuel Huapi en heeft een oppervlakte van 529 km², het ligt 765 m boven de zeespiegel en heeft een maximale diepte van 438 m. Het is verbonden met andere kleinere meren, zoals Gutierrez, Moreno, Espejo en Correntoso en er is een eiland, Isla Victoria, van 31 km². De naam van het meer komt van dit eiland in Mapudungun (die wordt gesproken door de Mapuche, Che = Mensen + Mapu = van het land, inheems volk van Centraal- en Zuid-Chili en Zuid-Argentinië): "Eiland van de Jaguar (of Puma)", uit Nahuel, "jaguar (of puma)", en huapí, "eiland". Het meer is zeer gevoelig voor klimatologische veranderingen en heeft een gemiddelde oppervlaktetemperatuur van 7 °C. Kajakken is er een populaire watersport. Het meer is ook het beginpunt van de rivier Limay. Het Nahuel Huapi-meer heeft verschillende (niet inheemse) soorten forellen zoals de regenboogforel, meerforel en beekforel, die hengelaars trekken uit de hele wereld. Hoewel het meer op grote hoogte ligt en ver van zee, leven er ook de kelpmeeuw en de keizersaalscholver (Phalacrocorax atriceps) die eigenlijk zeevogels zijn.

Het Nationaal park Nahuel Huapi is het oudste nationale park in Patagonië in de uitlopers van het Andesgebergte in Argentinië. Het werd opgericht in 1934, maar het hart wordt gevormd door het gebied dat Perito Moreno (die van de gletsjer welke wij zagen van op de catamaran in de buurt van El Calafate) in 1903 aan de federale regering schonk. Het park is ongeveer 7050 km² groot en ligt in het zuidwesten van de provincies Neuquén en in het noordwesten in Río Negro grenzend aan Chili. De grootste stad in het park en een basis voor het toerisme is San Carlos de Bariloche. Ook Villa La Angostura ligt binnen het park. Er zijn vele meren in het park, zoals Nahuel Huapi-meer, Lago Mascardi, Lago Gutierrez, Lago Traful, Lago Moreno en Lago Guillelmo. Het gebied staat bekend als het Argentijnse Lake District. Lago Nahuel Huapi bevat verschillende eilanden zoals Isla Huemul. Het Quetrihué schiereiland in het noorden van het meer is een afzonderlijk nationale park, Nationaal park Los Arrayanes. De berg Cerro Catedral is 2388 m hoog en een belangrijk skigebied. Cerro Tronador, over de Chileense grens, is de hoogste berg in het park met 3491 m. In het noorden grenst het aan het Nationaal park Lanín. Het park heeft een rijke flora met vele biotopen. De hoogte varieert van 700 tot 3000 m. De neerslag varieert van de regenwouden met 4000 mm/jaar op de westelijke hellingen tot de steppen met minder dan 300 mm/jaar in het oosten. De Patagonische cipres is een langzaam groeiende conifeer in het park. Andere plantensoorten zijn onder andere de Arrayanes (mirte), coihues (schijnbeuk, die zagen we ook bij Ushuaia), varens, de cana colihue riet, lengas (die zagen we ook bij Ushuaia), ñires (andere soort schijnbeuk, die ook), amancayes (soort lelie) en arvejillas. De llao llao schimmel veroorzaakt een onregelmatige groei van de bomen en is het symbool van het gebied. Dieren zijn onder andere otters, huemuls (hert), pudus (kleinste hertensoort), guanaco, Maras, parkieten en condors. Enkele bergen zijn Cerro Catedral (2405 m), Cerro Vie Lopez en Cerro Otto.

Dag 16, 18.12.2011, Bariloche - Buenos Aires (ontbijt en avondmaal)

Ik ben nogal rap klaar en gezien zelfs het fruitsap nog niet meteen op het buffet staat, (normaal begint het ontbijt om 07.30 uur maar we vertrekken een kwartier later), geef ik mijn sleutel af. Ik krijg meteen een factuur voorgeschoteld, maar ik heb daar, behalve het ontbijt, niets verbruikt, dus betaal ik niets (ik heb twee avonden eerder, toen we zo laat aankwamen, de soep of het broodje niet aangeraakt, het werd pas om 23.40 uur gebracht…). Om 07.45 uur is onze bagage al klaar en wij dus ook om naar het busstation vervoerd te worden. Daar wachten wij op de bus van Via Bariloche die ons naar de luchthaven van Esquel brengt. De plaatsen zijn niet genummerd, de meesten van ons zitten eerst beneden maar wanneer Jeannine komt zeggen dat er boven nog veel plaats is, verhuizen wij (behalve Maja). Ik doe een paar nodige hazenslaapjes, intussen moet de bus eens stoppen voor een technisch probleem en om iemand een eind mee te nemen. Door die stops komen we later aan bij de luchthaven van Esquel, maar toch nog tijdig genoeg voor de hele procedure. We vliegen met Austral, ongetwijfeld behorend tot Aerolíneas Argentinas, en wel met een Embraer 190, een toestel van Braziliaanse makelij (tenzij die onderneming ook in Argentinië gevestigd is). elk krijgt een koptelefoontje ter beschikking en eens het televisietoestelletje ingesteld, luister ik naar wat muziek van Bocelli en kijk vervolgens naar “Prison Break”. En dat tot het vliegtuig de daling begint in te zetten, we vliegen boven wijken waar in veel tuinen ook een zwembad is, en zelfs over het stadion van River Plate. Het oppikken van de bagage verloopt ook vlot en Marcela staat ons al op te wachten. We betrekken onze kamers in het hotel, Marleen biedt me een drankje aan (een Stout bier) omdat ik haar al eens help met haar handbagage. Zodra Marcela weg is, installeren we ons en na een tijdje komt Myriam vertellen dat haar nochtans grote kamer stinkt alsof iemand er gerookt heeft. Marleen vraagt haar dan een andere kamer. ’s Avonds is het avondmaal vrij, met Marleen, Myriam, Jeannine, Rob, Lucie en Daniel ga ik een paar straten verder eten en drinken, om dat eten te laten zakken, gaan we een blokje om.

Dag 17, 19.12.2011, Buenos Aires

Er is ruim tijd om uit te slapen en te ontbijten want we vertrekken pas om 10 uur. Het is niet Marcela maar ene Nadia die vandaag gidst, het is wel José die ons rond rijdt. Nadia werkt menigeen meteen op de zenuwen met haar manier van uitleggen, alsof we een groepje dommeriken zijn. we zijn altijd blij de vertaling van Marleen op een normale, volwassen manier te ontvangen. We rijden dus naar Recoleta, een van de gemeentes van Buenos Aires. We passeren aan het stadion van River Plate, 80.000 plaatsen in de tribunes, behoorlijk veel voor een ploeg spelend in tweede klasse. In Recoleta is het kerkhof waar alleen prominenten hun laatste rustplaats hebben en waarvoor die behoorlijk in de slappe was moeten gelegen hebben, niet alleen kost de grond zelf genoeg, men kan er ook maandelijks laten betalen voor onderhoud en veiligheid (zodat je lijk niet ontvreemd wordt door criminelen die het dan aan je familie voor grof geld weer verkopen). Terwijl Nadia dit vertelt, zie ik inderdaad iemand bezig met poetsen. Men vindt er graven in diverse stijlen, zoals een mausoleum, een kapelletje, en met diverse steensoorten, ook marmer, opgetrokken. Evita Perón heeft er ook haar laatste rustplaats en men noemt het bescheiden, maar het is toch mooi en getooid met diverse herinneringsplaten. Wil je het fotograferen, dan heb je wel wat geduld nodig, want het is een populair foto-onderwerp. Andere graven zijn veel vlotter te fotograferen, en daarom niet minder fraai.

De weg wordt dan voortgezet maar nu stopt José wel aan de Tulp (die niet meer sluit wegens een of ander defect, twee weken geleden liet Marcela hem daar alleen trager rijden). We rijden dan zo’n 80 km verder de stad uit naar Los Cardales (met een stop aan een tankstation met souvenirwinkel voor een sanitaire pauze) waar we de Santa Susana ranch bezoeken. Daar nemen we na een welkomstdrank en hapje foto’s in twee huizen die als museum ingericht zijn. We hebben intussen al gezien van waar we het ringsteekspel later kunnen volgen. Dan maken we een ritje mee in een open koets getrokken door twee paarden gemend door Cirilo. We gaan dan aan tafel voor de asado, de barbecue. Nu is de drank inbegrepen, wijn en water, en de diverse salades worden al op tafel gezet. We krijgen dan met tussenpozen vlees geserveerd, maar ik neem niet alles aan (ik heb geleerd van de churrascaria in Brazilië :wink:). Als dessert krijgen we pastelitos, mierzoete gebakjes. Intussen is de show begonnen in diverse delen, op het einde wordt het behoorlijk populair met enkele meezingers. Er zitten namelijk ook Amerikanen, Nederlanders, Canadezen, Australiërs en enkele Polen in de zaal. Na het eten kijken we dus naar het ringsteken, de gaucho die een erg hoog handende ring haalt, mag hem geven aan een vrouwelijke toeschouwer en krijgt er een kus voor. Van onze groep vallen Marleen, Jeannine en Lucie in de prijzen. Er is dan de mogelijkheid een rit te paard te maken, als ruiter of als passagier, en zo doe ik het, rondgereden door de grappigste ruiter, Cirilo. Nadia vindt het tijd om te gaan maar de stop in de souvenirwinkel onderweg duurt langer dan verwacht. Wij hebben 2,5 uur om ons klaar te maken voor de tangoavond, men komt ons om 20.30 uur halen. De gaucho's staan symbool voor het leven op de Pampa's en hebben het imago van pionier en volksheld. Vandaag werken zij op estancia's, grote boerderijen voor runder- en schapenteelt, in de vorige eeuw gebouwd met nostalgie naar Europa. Velen lijken op kastelen of kleine paleizen.

Deze keer is Marcela opnieuw onze gids, ze vertelt over Claudio Gardel, een grote naam in de tango maar ik leerde pas over hem toen ik de gids las die ik bij de voorbereidende vergadering kreeg. In de “Esquina Claudio Gardel” krijgen we een tafel in de VIP-ruimte op het balkon. We moeten onze keuze voor de drie gangen en de drank (inbegrepen in de prijs) meteen laten kennen. Het moet vooruit gaan en na de video en het eten worden tafels en stoelen herschikt zodat iedereen een goed zicht heeft. De show is vooral wervelend afgezien van een paar trieste nummers en de dansers zijn professioneel (zo verzekert Marcela ons later). De show mist niet echt enige commercie: men verkoopt er CDs, DVDs en ter plekke gemaakte foto’s (wij zelf mogen ook fotograferen, maar zonder flitslicht). Tegen half een ’s nachts zijn we terug op de kamer.

Wat me opgevallen is in Buenos Aires, is dat op straatnaamborden geen stadsdeel (of parochie of hoe het ook moge heten), zoals Centro, Recoleta, La Boca, Palermo, wordt vermeld zoals dat in Rio de Janeiro wel is, ik hoop dat lezers mij deze vergelijking vergeven. Ik vind het gemakkelijk op die manier te weten waar ik precies ben in een mij vreemde stad. Na het vrije avondmaal bij onze terugkeer uit Patagonië is me ook de bergen zwerfvuil opgevallen, vermoedelijk regelt het stadsbestuur dat anders dan ik bij ons of in Rio de Janeiro gezien heb. Zo heb ik gemerkt dat een paar mensen ’s avonds een zeil trekken over een container met zwerfvuil, en ook heb ik de Argentijnse “collega’s” van ILVA ’s avonds laat zien rijden om vuilnis op te halen. Wat ik in beide steden ook gezien heb, is trottoirs in slechte staat, vooral nabij ons hotel ter hoogte van de bushalte moet je goed opletten en zeker niet met je voeten slepen…

Dag 18, 20.12.2011, Buenos Aires – Iguazú (verlenging )

Er is tijd genoeg om te ontbijten en ik zie de 5 blijvers nog aan het ontbijt. Dan ga ik mijn reistas in de gang zetten. Terug op het gelijkvloers zie ik Marleen aan het ontbijt en ik houd haar gezelschap. De 5 blijvers komen ook nog eens langs. Het is dan bijna tijd, ik neem afscheid van Marleen en de 5 blijvers maar de bagage staat er nog niet en Marcela heeft de onbeschofte (volgens haar of volgens Marleen) chauffeur met zijn gedeukte en geblutste wagen teruggestuurd, en een andere gevorderd. Met Ricardo aan het stuur van een andere auto worden Maja en ik naar de kleinere luchthaven gebracht waar Marcela ons begeleidt tot aan het scherm waar de vlucht wel op vermeld staat maar nog niet met de poort. Ik koop, beschrijf, bezegel en post nog een laatste kaart, drink een warme chocomelk en tegen dan is de poort gekend. Op het gemak ga ik erheen, de handbagagecontrole verloopt vlot en ik vind spoedig poort 5, maar bezoek eerst de sanitaire faciliteiten. Tegen dat ik normaal moet instappen, blijkt dat de vlucht een half uur vertraging heeft… Maar dat half uur gaat ook voorbij, om ongeveer 12.50 uur begint het inschepen door een gang en een busritje. Ik zit als gevraagd aan de doorgang. De kapitein van de vlucht laat weten dat het in Puerto Iguazú 33°C warm is. J Voor de daling echt ingezet wordt, laat de piloot de Boeing 737-700 genoeg zakken om de passagiers, eerst links en dan rechts, een innemend zicht op de watervallen te gunnen. Al zit ik dus aan de gang, ik zie er wel wat van, ook van het hotel waar ik 2 jaar geleden overnachtte. Eens de reistas vastgegrabbeld, ga ik op zoek naar de lokale agent. Ik dacht dat Marleen het over een vrouw had, maar ’t is een man, en nog gene lelijke, bovendien vertelt Rodrigo later in de auto dat hij Braziliaan is. Hij gaat ons voor naar de auto die ons door het centrum van Puerto Iguazú (ongeveer 25’ wandelen vanaf het American Portal Iguazu Hotel) naar het hotel brengt. We checken in, betrekken de kamer en ik ga niet naar het centrum, doch naar het drielandenpunt, op zo’n 5’ wandelen. Het is zo te zien een populair plaatsje want er zit nog volk te zonnebaden. Ik ga dan richting centrum, een weg volgend dat parallel loopt met de rivier, maar de straat is wat verder afgezet met een podium. Gezien ik geen zonnemelk noch drinkwater bij heb, keer ik terug, ga aan de receptie een krant lezen en vervolgens het internet afspeuren. Dan is het tijd voor de douche en het avondmaal. Gezien ik een eetbon heb (per dag), is de keuze wat beperkter, maar ik vind toch mijn zin. Eerst moet ik een hele poos wachten op het voorgerecht (empanadas), het hoofdgerecht vlot rapper (pasta bolognese) en het dessert volgt normaal (ijsje van twee bollen). Daarbij drink ik een Quilmes Stout. Ik kijk dan wat TV, o.a. over de betoging in Buenos Aires waarbij de kerstboom in brand wordt gestoken, en wat voetbalnieuws, vervolgens bezoek ik nogmaals het internet. Ineens barst er een knallend lawaai uit: in de buurt wordt een vuurwerk afgestoken en ik ga ook kijken en fotograferen. Daarna is het tijd voor het bed.

Dag 19, 21.12.2011, Dagtour Argentijnse kant

De zomer begint hier en om 07.45 uur worden we opgehaald door Rodrigo en de chauffeur. We nemen het treintje van het nationale park, maar ik hoor geen muziek uit de film “The Mission”, zoals twee jaar geleden wel het geval was. L Aan het eind van de treinrit (er zijn drie stationnetjes) stappen we uit en bezoeken de watervallen, hebben van op diverse paden en platforms zicht op de Duivelshals en verschillende watervallen. Op een pad steken enkele neusberen met hun jongeren het pad over. Tegen 11.40 uur komen we nabij de aanlegsteiger voor de “natte safari”. We kunnen nog foto’s nemen tot de gids (niet Rodrigo, want die wandelt op zijn gemak terug naar het plein nabij de ingang van het nationaal park) ons zegt ons fototoestel weg te bergen in de waterdichte zak (dit is verschillend met de boottocht aan Braziliaanse zijde: daar hield de gids de grote zak bij met alle fototoestellen). Wij krijgen dan enkele douches te verwerken, het is wel hevig, ik houd meestal mijn adem in of hou mij hoofd halvelings weg om nog wat te kunnen ademen. Na een poos verwijderen we ons van die waterval, maar dan krijgen we, van links, nog een golf over ons heen. Nog verder zitten reigers aan de oevers, maar pas wanneer we die niet meer zien, zegt de gids dat we weer kunnen fotograferen… We stappen uit aan een andere steiger, geven eerst onze zwemvest terug en doen wat trappen eer we een overdekt platformpje zien met banken. Daar haal ik mijn spullen uit de zak, en laat deze achter. Nog een trap hoger is nog gelegenheid om te zitten, want daar staan de jeeps voor het laatste deel van de safari. Een tweetalige vrouwelijke gids geeft uitleg over de planten, maar een fotostop is er niet bij, behalve om een tegenligger te laten passeren. Dan komen we terug bij de ingang van het nationaal park. Rodrigo vertelt daar dat de chauffeur weggeroepen is om toeristen op de luchthaven op te pikken. Hij stelt ook meteen dat we naar Puerto Iguazú terug keren en daar in het centrum een broodje kopen, het eten in de restaurants van het nationaal park vindt hij niet lekker. Zelfs wanneer ik opper dat er nochtans buffet is, houdt hij voet bij stek… OK, dan kopen we maar een sandwich, hij gaat niet meer mee tot het hotel, ik eet mijn middagmaal op gezeten op het overdekt terras met zicht op het zwembad. Nadien ga ik wat zwemmen en zonnen, verder is er internet, een dagblad, een douche, het avondmaal (met nog graten in een visring…), en nog wat internet vooraleer ik naar bed ga.

Dag 20, 22.12.2011, Halve dagtour naar de Braziliaanse kant

Terwijl in België wordt gesakkerd op alweer een staking, natuurlijk ook bij het spoor, worden wij om half negen opgepikt voor een bezoek aan de watervallen aan Braziliaanse kant. Argentinië verlaten duurt zo lang niet als Brazilië binnen geraken, omdat het personeel toch zijn uren moet kloppen, een quotum van paspoortstempels per dag zal er niet gehaald moeten worden. J Weldra zijn we aan de ingang van het nationaal park en wanneer Rodrigo onze toegangsbewijzen heeft, stoppen we in de pendelbus. Die heeft enkele stops die wij overslaan, we stappen pas uit aan het Hotel Dos Cataratas, waar ik dus twee jaar geleden overnachtte. Intussen is het overgenomen door Engelsen die er enkele miljoenen hebben geïnvesteerd, volgens Rodrigo. Bij dat hotel beginnen we aan de wandeling die veel korter is dan aan de overzijde, het net van wandelpaden is er niet zo uitgebreid. Toch doen we er lang genoeg over vooral omdat Maja de watervallen nog niet gezien had (de gids is ze misschien al beu gezien). Intussen zien we ook weer neusberen, een leguaan en veel vlinders. Nabij de Duivelshals kunnen we ons verfrissen aan de druppelsluier, blijkbaar doe ik er langer over dan zij, want wanneer ik terug bij de gids ben, zit zij er al. En we blijven er een uur zitten. Had ik dat geweten!! Intussen babbelt de gids met enkele collega’s van andere gezelschappen, en raadt hij Maja aan om veel vitamine C in te slaan want ze heeft blijkbaar een zomergriep opgelopen. Enfin, eindelijk gaan we voort en in de buurt van de lift is nog een panoramisch platform. We nemen dan de lift, de bus tot aan de ingang en dan de auto tot aan Helison voor een helikoptervlucht. Twee dagen eerder besloot ik al dat ik voldoende had aan een vlucht van 10 minuten over de watervallen. Maja zou liever de vlucht van 35 minuten nemen met ook het drielandenpunt en wat van het nationaal park (de top van de bomen) maar als ze alleen gaat, moet ze veel meer betalen, dus het wordt mijn keuze. We moeten dan nog een gezelschap van 6 mensen voor laten gaan omdat de ene helikopter meer passagiers kan meenemen dan de andere, en op die moeten we wachten, net zoals een koppel dat al zit te wachten. Het is dan eindelijk onze beurt, dat koppel stapt eerst in, madam naast de piloot, maar ik zie haar geen foto’s nemen, ik zit achteraan in het midden, maar ik doe toch mijn best voor mooie plaatjes. Nadien wil Helisun ons een DVD met video en foto’s verkopen, maar wij vertrekken naar de souvenirwinkel waar ik destijds een kalender en een arendje kocht. Arendbeeldjes vind ik nu niet, maar ik koop wel een muurkalender. En dan rijden we terug, de gids stapt alweer in de stad uit. Maar deze halve dag duurde toch langer dan de “hele” dag aan Argentijnse zijde.

Terug op de kamer besluit ik weer te zwemmen en te zonnen, ik heb toch geen honger van al die grote porties en drinkwater heb ik wel nog. ’s Avonds krijg ik een ruimere keuze, de pompoensoep, spaghetti met kazensaus en cake van fondant chocolade met een bol pistache-ijs hebben me echt gesmaakt. Het bier wordt eerst gebracht en wanneer ik er al een slok van genomen heb, krijg ik een glas caipirinha aangeboden (andere restaurantgasten ook). J En dan is ’t bedtijd.

Dag 21, 23.12.2011, Transfer in Iguazu naar de luchthaven.

Maar van slapen komt niet veel in huis en deze keer komt het lawaai van buiten, zelfs met het raam dicht: motoren die heen en weer rijden, enkele knallen als van een vuurwerk, mobiele dancings…

Zodra de badkamer vrij is (en mijn wekker is intussen afgelopen) spoel ik het nachtzweet af alvorens mijn gewoon toilet te maken. Ik ga dan ruim ontbijten (twee keer cornflakes met yoghurt, 3 koppen warme chocomelk, bordje fruit) en dan mijn bagage uit de kamer verwijderen. Op de gang naast de kamer is een drinkwaterverdeler (zoals op ’t werk bij cursussen) en daar vul ik mijn waterfles nog eens op. Ik geef dan de kamersleutel af, betaal mijn drank van de avondmaaltijden en blijf dan in de van airco voorziene ruimtes, op mijn reistas moeten de receptionisten maar letten. J Na wat gesurf op het internet ga ik toch op het overdekt terras met zicht op het zwembad sudoku’s invullen tot ongeveer een kwartier voor de voorziene aankomst van Rodrigo. En hij is weer stipt, heeft nu zelfs een minibusje met chauffeur versierd (misschien moet hij wachten op een groter gezelschap?). In de luchthaven zijn we behoorlijk rap van onze bagage verlost, ik zeg nog tegen de bediende om de mijne niet te vergeten want die staat nog op de weegschaal. Dan nemen we afscheid van Rodrigo en laten paspoort en handbagage nakijken. Op de boordkaart heb ik al meteen gezien dat er niet 16.05 uur maar 16.30 uur op staat. Maar het wordt nog later en de hostesses wegen van niets want ze werken voor LAN, niet voor Aerolíneas Argentinas. Ineens vallen de schermen met de vluchten uit en ik stuur een SMS naar Marleen, je weet maar nooit of zij op het internet iets vindt. Net wanneer ik haar raad wil opvolgen om een hostess van Aerolíneas Argentinas te vinden, wordt onze vlucht toch omgeroepen. Om 17.05 uur beging het taxiën voor het opstijgen, en we vliegen weer met Austral, dus weer in een Embraer 190 met vier zitjes op een rij. Ik werp nog een laatste blik op de watervallen en neem er een laatste foto van. We krijgen wat turbulentie te ondergaan en op ’t gemak een broodje eten is er niet bij, ’t is nog niet al op of ze komen de dozen al ophalen. Na nog wat turbulent gewiebel komen de buitenwijken van Buenos Aires in zicht, ik neem een foto van dat groot station van River Plate. De bagage is rap opgepakt en Marcela staat me toe te wuiven. Het heeft duidelijk geregend in Buenos Aires, volgens haar al van gisteren met buien, en daarbij is het afgekoeld, onderweg zie ik 15,5°C staan. Van een gebouw dat er uitziet als een abdij denkt Marcela dat het de vesting is van een maritiem schoolmuseum. Pedro rijdt gezwind van de ene naar de andere luchthaven. Daar nemen we afscheid van Marcela en schuiven aan om de bagage in te dienen, de controle te passeren, het inwijkformuliertje af te geven en poort 20 op te zoeken. Het is hier maar povertjes om een goeie te drinken op de goede afloop, hopelijk in Madrid, anders thuis. Ik bel nog even met Marleen (mijn SMS geraakt niet verstuurd), zo is zij gerust. Om ongeveer 22.15 uur begint het inschepen, ik zit rechts aan het raampje. Het taxiën begint eindelijk om 23.05 uur. Ik probeer de koptelefoon uit, maar uit geen van de 12 kanalen komt mooie muziek en de volumeknoppen lijken niet te werken, dus steek ik hem weer in het plastiek zakje. Door een dutje onder de deken te plegen, “mis” ik net de warme maaltijd, maar ik vraag er niet om. Op de vraag wat ik wil drinken, antwoord ik wijn, maar ik heb in Argentinië en Chili veel beter veredeld druivensap gedronken.

Dag 22, 24.12.2011, Aankomst te Brussel via Madrid

Wat later gaat het licht weer uit en dan slaap ik echt tot ongeveer half negen (of half 1 ’s middags in West-Europa), wanneer het ontbijt verdeeld wordt, nu krijg ik wel een portie met croissant, broodje, karamelpasta, yoghurt en banaan. Dan begint weldra de landing, mijn bagage laat niet lang op zich wachten, ik begeef me met loopband en pendelbus van terminal 1 naar terminal 4 waar Iberia zit. Omdat de vlucht nog niet vermeld staat op de schermen, ga ik info vragen en ik word naar de machines verwezen waar ik mijn bagagelabel en boordpas met zelfgekozen plaats (8A) laat uitprinten. Ik bevestig mijn bagagelabel zelf aan mijn reistas, kleef het controlestrookje er op, de referentieklever op de keerzijde van het kortste stukje van de boordpas en ga dan mijn bagage afgeven. De poort waar ik moet zijn om ten laatste 19.15 uur is ergens in H, J of K. ik kuier wat rond, en ga een stukje eten (koude schotel van gerookte zalm en zelf samengestelde salade), de witte wijn is ook niet veel zaaks. Dan ga ik in de hall van de poorten zitten dichtbij een scherm zodat ik op tijd kan zien waar precies ik moet zijn. Het is dan toch een eindje, alles verloopt vlot en Iberia deelt de luchthavencode met LAN, de Zuid-Amerikaanse maatschappij waarmee we in Chili gevlogen hebben. Er zitten zeer weinig passagiers en dus komt mijn reistas erg spoedig op de bagageband. Ik haal er eerst mijn winterjas uit en vind weldra een goede ziel (Mark) die mij naar huis voert, daar kom ik aan om 22.50 uur (dus nog tijd om een goeie te drinken op de hele mooie en geslaagde reis en het toffe gezelschap van Marleen, Myriam, Jeannine, Rob, Lucie en Daniel).

Mijn fotoalbums zitten hier:

https://picasaweb.google.com/109951132656031235080/BuenosAiresPatagonieEnIguazuwatervallen11Deel1

en

https://picasaweb.google.com/109951132656031235080/BuenosAiresPatagonieEnIguazuwatervallen11Deel2

05-01-2012 om 22:18 geschreven door Helga

Dag 1, 03.12.2011, Brussel - Buenos Aires via Rome Fiumicino

Ik sta om 5 uur op en wanneer mijn toilet gemaakt is en mijn ontbijt verorberd, belt buurtvrouw Francine aan, zij is zo lief om mij naar het station van Denderleeuw te voeren. Daar vind ik geen enkel loket open op het vroege uur dus koop ik het ticket ter aanvulling van mijn Key Card tot de nationale luchthaven bij de treinbegeleider (volgend jaar durft de NMBS daar 7 EUR extra voor te eisen). Ik vind de plaats van afspraak vlot en iedereen is op tijd. We checken in en ik ga een chocobroodje met een warme chocomelk doorspoelen, gezeten bij reisbegeleidster Marleen, want tijdens de vlucht naar Rome krijgen we niets te smullen. De vlucht naar Buenos Aires van Aerolíneas Argentinas heeft een vertraging van 45 minuten opgelopen, dat begint goed… Marleen trakteert de 7 reizigers op een prosecco. Blijkbaar is er geen controle meer van de handbagage, we schepen in om 18.20 uur, het vliegtuig zit voor minder dan de helft vol dus sommigen verhuizen, ik ook, ik schuif 2 plaatsen naar voor op en heb zo twee plaatsen voor mezelf en bovendien zicht zodra het daglicht aanbreekt. De zitjes hebben geen privéscherm zoals bij de Braziliaanse maatschappij TAM, maar wel radio. Het vliegtuig stijgt op om 19.05 uur en na het veiligheidsfilmpje van het scherm in het achterste deel van het vliegtuig uit… Op kanaal 13 vind ik klassieke muziek en dat past bij de lasagne (liever dat dan kip) met salade, fruittaartje, Italiaanse praline, rode wijn (anderhalf bekertje). Intussen heeft iedereen papieren ingevuld voor de betreden van het Argentijnse landgebied en voor de douane.

Dag 2, 04.12.2011, Buenos Aires

Ons ontbijt wordt uitgedeeld om zowat 3 uur, tevoren heb ik al wat geslapen, en om ongeveer vijf uur landen we, we passeren de pascontrole, halen de bagage en die wordt ook gescand. Marleen vindt de locale gids, Marcela, we wachten even op chauffeur Daniel die ons met een wit busje naar het hotel voert (NH Lancaster Hotel, Buenos Aires), omdat het zondag is en nog vroeg op de dag, valt het mee met het verkeer. We rijden langs de opera en een obelisk, en komen zo aan het hotel. We installeren ons in de nogal klein uitgevallen kamers, verfrissen ons en we kunnen nog ontbijten mits bijbetalen. Ik doe dat, en Jeannine en Rob komen ook nog ontbijten, Lucie, Daniel en Maja drinken enkel een kop koffie. We wandelen een blokje om en eens terug vinden we Marleen en Myriam aan het onthaal. Marcela en Daniel komen ons halen voor een stadsbezoek: we rijden langs de zeer brede 9de Juli boulevard, voorbij het bekende Colón operagebouw, de Obelisk en komen zo terecht op één van de mooiste pleinen van Buenos Aires. We stappen uit op de Plaza de Mayo waar elke donderdag vrouwen betogen omdat ze nog altijd niets weten over hun verwanten die tijdens de dictatuur (tot 1984!) verdwenen. Het Meiplein is het hart van de stad en herbergt het presidentsgebouw (de Casa Rosada, waar de persoonlijke wacht van de presidente, Cristina Kirchner Fernández, van op het balkon de toeristen gade slaat), het oude stadhuis El Cabildo en de kathedraal met het mausoleum van generaal José San Martin, Argentinië's nationale volksheld. De Plaza de Mayo draagt zijn naam ter ere van de stichters van de Argentijnse Republiek die hier in mei 1810 de onafhankelijkheid van het land verklaarden. Hier vinden alle belangrijke betogingen plaats (bijvoorbeeld dus die van de Dwaze Moeders van het Plaza de Mayo die tegen de gruweldaden van het militaire bewind in de jaren zeventig protesteren), en het plein kan als het bezige centrum van Argentinië beschouwd worden. Hier ligt dus het Casa Rosada, het beroemde lichtrooskleurige gebouw dat in 1894 opgericht is en sinds 1910 als zetel van de Argentijnse regering bekend staat. Een museum in het huis vertoont antiquiteiten en andere voorwerpen die aan nationale helden hebben toebehoord. Het Casa Rosada wordt door een eregarde bewaakt — om zeven uur 's avonds halen deze soldaten de nationale blauwwitte vlag in. Het Cabildo (Raadzaal van Buenos Aires) uit 1751 is de plek waar de onafhankelijkheid van het land beraamd werd; het gebouw beschikt over een museum met meubels en voorwerpen uit het koloniaal verleden. Het centrale zakendistrict ligt ten zuiden van de Plaza.

Daarna gaat het (via een markt met veelal handgemaakte koopwaar, een beetje als de Hippiemarkt van Rio de Janeiro, waar we ook kunnen rondslenteren en eventueel onze peso’s uitgeven) naar de kleurige Italiaanse havenwijk La Boca, daar loopt een pseudo-Maradona (hij lijkt er wat beter op dan ik op Messi, maar daarmee is ook alles gezegd…) rond die zich tegen betaling laat fotograferen. We hebben daar de kans om op ’t gemakje in een paar markante straten te flaneren en de kraampjes te bekijken, eventueel iets te kopen (ik koop alleen postkaarten en zegels) en vooral foto’s te nemen. La Boca is gelegen aan de oude haven en bekoort met zijn kleurrijke, van hout en golfplaat gemaakte huizen. Dit is de traditionele woonplaats van de arbeiders, de immigranten uit Genua, de vissers — en de plek waar de mensen van Buenos Aires elkaar ontmoeten om te dineren en te dansen. De authentieke tangodans en Argentijns-Italiaanse kookkunst maken dit ook een eersterangs bezienswaardigheid voor de bezoekers. La Boca is eveneens thuishaven van de voetbalclub Boca Juniors (geel-blauw). Het stadion La Bombonera staat middenin deze typische volkswijk. Marcela is behoorlijk enthousiast, blijkbaar is zij supporter voor de blauwgele ploeg, en we rijden tot in de buurt van het stadion. Nadien blijkt dat Boca gewonnen heeft, HOBO heeft blijkbaar een goede invloed op thuisploegen: twee jaar geleden stopte de chauffeur even bij het Maracanã-stadion in Rio de Janeiro en Flamengo won toen van Santos.

Onze trip gaat verder langs de dokken en Plaza San Martín naar de mooie wandelwijk Palermo. De grote parken zijn er beplant met jacaranda's en palo borracho bomen (Spaans voor “dronken stok”, familie van de baobab, met witte of roze bloemetjes van vijf blaadjes). Ons bezoek aan de stad eindigt in één van de oudste wijken: Recoleta. Op het kerkhof, sinds de inwijding in 1882 een soort kleine weergave van Buenos Aires en haar verschillende bouwstijlen., liggen Evita (Eva Perón) en andere beroemdheden, maar dat kerkhof is voor na onze terugkeer uit Patagonië. Het Teatro Colón met zijn Europese bouwstijl is een van de bekendste bakens van de stad en het symbool van haar culturele leven. De wereldwijd bekende instelling heeft goede akoestieke eigenschappen. Het hoofdauditorium, zes verdiepingen hoog, biedt zitplaatsen voor meer dan 3500 bezoekers.

’s Namiddags gaan we eten: empanadas (het lijkt op een ovenkoek dat toegevouwen is aan 1 kant en eerst gevuld, bv met gemalen vlees), stukjes vlees met friet en salade. Dan volgt de biefstuk en vervolgens het ijsje in drie kleuren. Myriam en ik delen de pils (Quilmes, 65 cc). We rijden dan terug naar het hotel, het valt me daarbij op dat enkel aan de overkant van het kruispunt het verkeerslicht staat en dat hier, zoals in Duitsland, Denemarken en Oostenrijk het rode licht even gezelschap krijgt van het oranje alvorens over te gaan in groen. Ook zijn niet alle kruispunten voorzien voor verkeerslichten voor voetgangers, die moeten zich dan maar baseren op de lichten voor automobilisten (dat is ook elders in Argentinië het geval). Om 16 uur gaan we naar het winkelcentrum in de buurt, op zoek naar een stekker die past in de Argentijnse stekkerdozen (die zijn anders dan in Brazilië en, zo zal blijken, Chili), die vinden we daar niet maar wel bij een straatverkoper in de Avenida Flórida, een verkeersvrije straat pal in de buurt. Er is dan nog tijd voor de afspraak van 20 uur, Jeannine, Rob en ik doen een terrasje waar na een tijdje een saxofonist wat Braziliaanse deuntjes speelt. Na onze pinten en koffie gaan we naar het hotel, waar ik een douche neem en mijn stekker in de reistas stop. Ik maak de reistas helemaal leeg op zoek naar de lader voor de batterij van het extra fototoestel, maar ik vind beide niet terug. Voor we vertrekken meld ik dit aan Marleen, die discreet navraag doet bij de receptionist, het blijkt dan dat het hotelpersoneel gescreend wordt bij het verlaten van de werkplek. Om 20 uur dan worden we met Marcela naar een Italiaans buffetrestaurant gereden, en dat stemt me blij, want zo kies ik wat en hoeveel ik wil eten, en dat kan dan iets rustiger. Hoewel het op de kaart staat, hebben ze geen Quilmes Bock, de Quilmes Cristal is niet zo groot als bij het middagmaal, dus Myriam en ik drinken elk onze pils. De muziek staat wat luid, ook al horen daar blijkbaar eveneens Braziliaanse deuntjes bij, straks geraak ik helemaal gedesoriënteerd. Wanneer we onze drank betaald hebben (de prijs voor een modale pint schommelt tijdens ons verblijf in Argentinië rond de 18 Pesos) en naar buiten gaan, krijgen we elk nog een karamel.

Dag 3, 05.12.2011, Buenos Aires - Trelew - Punta Tombo - Puerto Madryn

We worden om 4 uur gewekt, om half vijf staat de grote reistas in de gang nabij de kamerdeur. We gaan ontbijten en geven intussen de “sleutel” af aan de receptionist. Hij brengt ook de koffie, thee, mek en water, want Daniel (onze medereiziger, niet de chauffeur ) heeft intussen al de schaal met brood uit de koffiesalon gehaald. Om vijf uur is iedereen klaar en Marcela wacht ons op met een andere chauffeur. Het is niet zo ver rijden naar de luchthaven “Aeroparque”, daar vertrekken ook internationale vluchten, doch wellicht enkel naar andere Zuid-Amerikaanse luchthavens. Intussen is gebleken dat deze vlucht AR1840 na Trelew doorvliegt tot El Calafate, maar die bestemming moet nog wat op ons bezoek wachten. En wachten doen wij ook tot het vliegtuig vertrekt, wat hij uiteindelijk doet om zowat 07.35 uur. Om ongeveer 08.15 uur brengen de hostesses een kartonnen doos met het ontbijt, daarin zitten 2 cakes, een energiereep en een karamel. Ik krijg er een plat water bij. Na de landing wordt de bagage gescand en de mijne wordt nog eens duchtig doorzocht (naar wat? Of was het een steekproef?). Myriams reistas is plakkerig en nat, ook binnenin is er wat schade, was er een accident door de catering? Marleen vraagt ons in de bus om niet te goed Engels te kennen, anders zou ze, volgens een collega, nauwelijks aan de microfoon komen bij deze gidse, maar gaandeweg blijkt dat allemaal mee te vallen, Soledad (voortaan Sol genoemd) monopoliseert de micro helemaal niet. Bovendien deelt deze een streekplan uit met melding van waar we welke dienen kunnen verwachten te zien.. Wij rijden naar Punta Tombo, door een streek die licht heuvelachtig of plat is, met struiken. Al wat hoger groeit dan 2 m is aangeplant. In heel Argentijns Patagonië zijn maar 5 of 6 steden de naam waard en dan nog klein. We volgen de N3 tussen omheinde gronden, die weg leidt tot Rio Grande bij Ushuaia. Er zijn 18 of 19 soorten pinguïns en ze leven niet allemaal nabij de Zuidpool. Na 6 maand leven in het water gaan ze aan land, eerst de mannetjes die het nest van de vorige keer vinden en zo nodig herstellen. We verlaten de N3 voor een andere asfaltweg en die voor een stenige weg van een estancia (ranch). Weldra zien we guanaco’s (lama’s van de familie der kamelen, wat je vooral ziet als ze kauwen) de weg oversteken en schichtig weglopen. Even later komen we op een parking van waar we ongeveer een uur wandelen en fotograferen. De Magellaanpinguïns zijn iets minder schuchter, en ze krijgen ook voorrang wanneer ze het pad oversteken. Het pad bestaat deels uit planken en deels uit steentjes, en is afgeboord met stenen. Hier en daar is duidelijk een pleisterplaats voor fotografen. Waar het pad uitzicht biedt op de kustlijn, die ook vol pinguïns is, zijn ook vogels te spotten, aalscholvers. Daar eindigt ook het pad en keren we terug, en zelfs dan worden nog foto’s genomen. We nemen de bus tot nabij het nieuw bezoekerscentrum, daar is een betonnen “zitbank” onder een afdak waar we onze ruime picknick verorberen: belegde sandwich, belegde pistolet, geraspte wortels met hardgekookt ei, appel, kersen en een verpakte koek. Het flesje water had zowat iedereen al mee tijdens de wandeling. Dan is er nog tijd voor een bezoek aan het centrum, en een betonnen en ommuurde pad naar een panoramisch platform. Vervolgens rijden we naar Puerto Madryn, via Trelew, waar wij overnachten (Peninsula). Daar krijgen we ook een welkomdrink: een glas fruitsap. De kamer is wel groter dan die in Buenos Aires, maar de badkamer is dan weer krap in ruimte, we hebben alleszins zicht op de zee. Nadat we ons geïnstalleerd hebben, gaan we de buurt wat verkennen en enkelen wisselen geld om. Omdat op de terugweg aan dezelfde winkels wordt gestopt en ik het daarvoor te fris vind (er staat een zeebries waar ik me niet aan verwachtte) ga ik verder en koop een batterijlader in wat me een winkel voor campingtoebehoren en vissers lijkt. Na de douche gaan we eten in een Italiaans restaurant: inktvisringen, soep met veel schaal- en schelpdieren, en fruitsalade. Er staat wel Quilmes Bock op de kaart maar ze hebben ook hier alleen maar Cristal.

Dag 4, 06.12.2011, Puerto Madryn - Peninsula de Valdés - Puerto Madryn

Na het ontbijt rijden we naar Puerto Pirámides voor een boottochtje en het zien van bultrugwalvissen, eigenlijk zien we enkel de moeder en haar jong. Er wordt duchtig gefotografeerd en de bemanning zorgt ervoor dat iedereen daartoe kans krijgt. Daarna is er nog even pauze voor een milkshake. Onderweg naar Puerto Delgado stoppen we voor foto’s van zeeolifanten die liggen te lanterfanten aan een lagune. Zeeolifanten waren eerst een toeristische attractie, nu zijn dat de walvissen. Nabij de vuurtoren van Puerto Delgado eten we eerst in een hotel-restaurant (empanadas, lamsvlees met sla, uit en tomaat, een soort flan), dan gaan we wandelen nabij de vuurtoren en we zien op het eind een hele kolonie zeeolifanten. Van ver zien ze er uit als zandzakken, maar ze liggen te vervellen. Terugkerend zien we een kolonie zeemeeuwen op rotsjes. Onderweg naar Puertro Madryn stoppen we voor foto’s van 2 zoutmeren, Salina Chica en Salina Madre. Wat later stoppen we voor een bezoek aan het bezoekerscentrum van Istmo Ameghino. Ook daar geeft Sol nog uitleg, en er is nog even tijd voor een sanitaire stop en eventueel aankoop van kaartjes of souvenirs. Wanneer we weer weg rijden, geeft Sol omstandig uitleg over maté. Dat is de beker die van verschillende materialen en binnenin van kalebas gemaakt is, en meestal versierd. Ook het rietje met filter onderaan en liefst zilveren mondstuk bovenaan is versierd. De beker wordt voor 2/3 gevuld met yerba (van ilex paraguariensis of matéplant), een plant dat vooral groeit in de grensstreek Argentinië-Brazilië-Paraguay-Uruguay. Daarop wordt warm water (max. 90°C) gegoten. Wie de thee maakt, drink er eerst zelf van (vier of vijf keer nippen) om zeker te zijn dat hij goed is. dan geeft hij hem door aan een familielid, vriend, collega, buur, in de groep. Zegt er iemand bij ’t teruggeven dank, dan drink hij niet meer mee. het is dus een sociale traditie en yerba maté is dus niet te bestellen in een horecazaak. Sol proeft dus eerst voor, dan Mariano (’t is ook zijn maté beker), dan zij nog eens net als de chauffeur. Dan vraagt Sol of wij willen proeven, Markeen doet dat en wanneer ze de beker teruggeeft, dankt ze meteen. Ik meen te begrijpen dat Jeannine het wel lust, zelf proef ik niet. Sol verzekert me dat vooraf al bedanken niet beledigend zou overkomen bij de “servedor” die de thee gemaakt heeft. Wanneer we Puerto Madryn binnen rijden, stelt Marleen voor hoe we de dag vullen alvorens we naar de luchthaven rijden: een bootuitstap om dolfijnen te spotten, en een museum bezoeken. Daarvoor moeten we om 8 uur al vertrekken. We overleggen wat en bekomen dat we een boot later nemen, het museum laten vallen en eerst Trelew wat bezoeken. Die uitstap is niet voorzien in de brochure en kost 72 peso’s (Sol, Mariano en de bus kunnen per halve of hele dag gereserveerd worden). Bij de receptie nodigt Myriam ons uit op haar kamer om haar verjaardag te vieren om 20.15 uur. Dus is er ruim tijd om te douchen en het geschenkje (een edelstenen olifantje voor haar verzameling) uit mijn afgesloten reistas te halen. Marleen meldt ons in Myriams kamer dat de boottocht niet doorgaat omdat de zee te woelig is. dus bezoeken we een kolonie zeehonden en aalscholvers, eventueel met een bezoek aan de stad.

Het schiereiland Valdés is een paradijs voor zeehonden, zeeleeuwen en zeeolifanten. Zij brengen hier hun jongen ter wereld, leren ze zwemmen en jagen. Op het schiereiland woont niemand en kan je genieten van de ongerepte natuur en de hemelse stilte. Valdés is een wereldberoemd natuurreservaat dat sinds 1999 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO staat. Puerto Madryn ligt in de provincie Chubut en is de hoofdplaats van het departement Biedma. Bij de volkstelling van 2001 telde de stad 57.791 inwoners. Je ziet het niet aan de naam maar de stad werd op 28 juli 1865 gesticht door 150 Welse immigranten, die op dit punt aankwamen met hun schip The Mimosa.

Dag 5, 07.12.2011, Puerto Madryn - Trelew - Ushuaia

Vandaag kunnen we op het gemak starten, ik sta op om acht uur, ontbijt, maak de koffer klaar voor ophaling om 09.45 uur. Ik wandel even langs het strand en kort na 10.15 uur vertrekken we naar het reisbureau waar Sol werkt en wij onze uitstap betalen naar het reservaat Punta Loma. Daar zijn dus zeeleeuwen, zeemeeuwen en aalscholvers. Sol heeft nu twee verrekijkers mee en de zwaarste is ook de strafste, het dier in het vizier lijkt haast dichter bij dan op televisie. Na genoeg tijd voor observatie en foto’s rijden we terug. Onderweg stopt Mariano op een geschikte plek voor een herdenkingsteken voor Antonio Gil. Dat was een arme sloeber die deserteerde omdat hij geen medemens kon doden, nog niet tijdens een oorlog. Op zijn vlucht werd hij gewillig geholpen maar uiteindelijk werd hij toch gevat. De politieman onthoofde Gil die eerst vroeg hem te begraven waar zijn eerste bloed vloeide. Maar daar had de agent geen oren naar. Thuis werd de agent zijn zoon zieker en zieker tot de agent zich het verzoek van Gil herinnerde en de deserteur (overigens voorzien van hypnotiserende ogen) alsnog een degelijk graf gaf, en zijn zoon genas meteen. Intussen heeft Gil een heiligenstatus, langs de openbare weg zijn kapelletjes gemaakt en versierd met zijn beeltenis, beeldjes van andere heiligen, rode lintjes en vlaggetjes. Zo vertelt Sol dat wie daar stopt, allicht een verzoek heeft, bij voorbeeld hulp om van een verslaving af te komen.? Waar wij foto’s nemen, liggen sigaretten en een bankbriefje. Sol legt uit dat als je daar iets neemt (bv. een sigaret) je dat in een ander kapelletje moet leggen. Gil wordt vooral geëerd door truckers en buschauffeurs, zo hangt aan Mariano’s binnenspiegel een rood lint. Nog een eind verder stoppen we voor foto’s van Puerto Madryn en van een windsurfer die aardig heen en weer vaart. Het gaat dan naar Trelew waar wat aardige en interessante gebouwen staan en waar we eten en eindelijk een Quilmes Bock drinken. Die is me echter wat te koud, volgens Sol drinken Argentijnen hun bier liefst koud. Dat ze hier dan maar geen (donkere) trappist of abdijbier invoeren (je vindt bijna overal Stella Artois). We rekenen dan af en rijden naar de luchthaven waar we meteen de bagage afgeven. Er zijn een café en een paar winkels, de geldautomaat is defect. De vlucht is ongeveer een half uur met vertraging en wanneer het vliegtuig goed en wel in de lucht hangt, krijgen we weer een doos, deze keer met een belegd broodje, en een drank. Wanneer elk zijn bagage heeft, worden we welkom geheten door Tami en eens in het hotel ingecheckt is er niet veel tijd meer om de kamers in Hotel Los Acebos te betrekken en zich wat te verfrissen want er wordt in het centrum gegeten. Omdat ze ook hier geen donker bier hebben, drink ik mee van de lekkere, rode wijn met zachte dronk (gemaakt met Malbec-druiven). Enkelen onder ons zijn nog aan het voorgerecht wanneer de borden met het hoofdgerecht al aangeboden worden, maar Marleen vraagt resoluut om toch wat te wachten. Het dessert is ook lekker maar nu moeten wij wat op de rekening wachten (er zijn veel tafels bezet, Argentijnen eten later dan wij gewend zijn).

De benaming Ushuaia is afkomstig van de naam die de inheemse bewoners gaven aan de streek. Het eerste deel van de twintigste eeuw werd de stad opgebouwd rond de gevangenis voor zware criminelen. De Argentijnen volgden het voorbeeld van andere landen, die gevangenissen op een eiland bouwden (in dit geval het eiland Vuurland), zodat vluchten zo goed als onmogelijk was. De gevangenen werden te werk gesteld in de houtwinningindustrie rond de stad. Zij zijn uiteindelijk de kolonisten die de stad hebben gebouwd.

Dag 6, 08.12.2011, Ushuaia

Vandaag is het hier een feestdag, maar we worden toch opgehaald voor de daguitstap. Die begint met een treinrit van ongeveer vijftig minuten. De trein waar wij in zitten, is in 1994 gebouwd maar het ziet er wel veel ouder uit, in de trant van de tijd toen gevangenen naar de penitentiaire instellingen werden vervoerd. Onderweg rijden we over de rivier Pipo en haar beverrijke Ensenada baai. Er is een halte in het stationnetje Macarena waar de passagiers 15 minuten hebben om de onmiddellijke omgeving te aanschouwen. Ik fotografeer de watervallen en wou net richting hutjes, de andere richting uit, wanneer gefloten wordt voor het vertrek naar het eindstation. Dan wachten Tami en Daniel de chauffeur ons op om een eind verder een kustpad te bewandelen. Tami lijkt erg veel van de flora te weten, niet alleen de naam die de inboorlingen geven aan de bomen en vruchten. Zo wijst ze ons op calafate (berberis - buxifolia of darwinii - in ’t Nederlands), hun eetbare vruchten worden onder meer in jam en likeur gebruikt, maar ook om in te maken. Men zegt dat iedereen die ooit een van deze bessen geproefd heeft, altijd weer naar Patagonië terugkeert (dat belooft, zie hieronder over het dessert J). Deze twee planten zijn de nationale planten van Patagonië. Maar de besjes zijn nu nog niet rijp, volgens Marleen is dat pas in januari of februari. De vrucht is een kleine bes van 5-15 mm lang. Rijp is hij rood of donkerblauw, vaak met een roze of violette glans. Ze kunnen langwerpig of bolvormig zijn. De eetbare bessen zijn rijk aan vitamine C maar hebben een scherpe smaak, volgens Wikipedia. Tami wijst ook op paddenstoelen die voor de mens niet giftig zijn en die op boomstammen groeien, op bomen die hun blad houden (ene lijkt op rododendron, een ander op laurier). Dan rijden we tot een andere parking van waar we een pad volgen, we hebben er ruim een half uur voor en nog krijgen we uitleg van haar. Nogal wat dieren wonen er maar zijn niet afkomstig van Vuurland: de forel waar mits toestemming op kan gevist worden, de bever die hier geen vijanden heeft en dus zelf gevaar vormt door zijn bouwlust (bomen gaan kapot door te veel of juist te weinig water), en konijnen. We rijden dan naar een restaurant waar 7 van ons 8 de speciale menu hebben: een voorgerecht van reuzenkrab, een lokale vis (lijkt op kabeljauw) met groenten in een papillon (aluminiumpapier toegevouwen) en tot slot calafate-ijscreem in een chocoladejasje. Ook nu drink ik wijn, maar dan witte.

In Ushuaia nemen we om 15:30 de catamaran om het Beaglekanaal te doorvaren met zicht op het Redonda eiland, de baai van Lapataia en haar groene en zwarte lagunes. Aan rotsige eilanden met zeeleeuwen en aalscholvers vaart hij “sur place” en aan de vuurtoren ook, om dan daar rechtsomkeert te maken. Ik ga bij Jeannine en Rob zitten die me meteen iets te drinken aanbieden, ze hebben er nu 2 te goed. Nadien komen Marleen, Myriam, Lucie en Daniel er ook bij zitten. Om 18 uur meren we aan, Marleen haalt de cadeaubonnen, die Tami zolang bijhoudt, en gaat met ons naar de souvenirwinkel zodat we elk onze kaart van Vuurland halen. Kopen is er niet verplicht, maar enkelen doet dan wel. Aan de receptie van het hotel spreken we af om 20 uur samen te eten in het hotel. ik ga wat in de tuin van het hotel wandelen (al ben ik rap rond) en foto’s nemen, terug ip de kamer mijn verslag aanvullen tot het tijd is. Het voorgerecht is lekker, het hoofdgerecht (vis met een weinig groentevinaigrette en wat met kaas en spekjes aan elkaar gebakken frieten) en een ijsje met bosvruchten, noten en kruimels volgen. We kunnen morgen helaas onze reiskoffers niet in 1 kamer bewaren tot we vertrekken.

Nationaal Park Tierra del Fuego is een nationaal park in het Argentijnse deel van Vuurland. Het werd opgericht in 1960. Het park ligt dicht bij Ushuaia en hebben we dus bereikt met de Tren del Fin del Mundo (Southern Fuegian Railway), een toeristische stoomtreinrit van 5 km. Het nationale park strekt zich 60 km ten noorden van het Beaglekanaal langs de grens met Chili, het is circa 630 km² en omvat delen van de Fagnano en Roca meren bij de Lapataia baai aan de zuidkust. Het heeft diverse landschappen, watervallen, bossen, bergen en gletsjers. Delen van het park zijn gesloten om het milieu te beschermen. Er zijn circa twintig soorten zoogdieren zoals onder andere de guanaco (wilde lama uit de familie der kameelachtigen), vossen en bevers, konijnen en muskusratten. Ook zijn er circa 90 vogelsoorten zoals de carancas (soort zeemeeuw), Torrent eenden, Austral parkieten (groene parkiet), condors en scholeksters. Enkele wandelingen zijn de Senda Castorera, Paseo del Mirador, Paseo del Turbal, Senda Laguna Negra, Senda Pampa Alta, Senda Cerro Guanaco en de Senda da Costera.

Het Beaglekanaal is een zeestraat gelegen in het uiterste zuiden van Zuid-Amerika. Het verdeelt de archipel Vuurland in het hoofdeiland in het noorden en verschillende kleinere eilanden in het zuiden. Het oostelijke deel vormt de grens tussen Chili en Argentinië. In het oosten aan de Atlantische Oceaan maakt het deel uit van de grens tussen Argentinië en Chili. In het westen ligt het echter volledig in Chili. De zeestraat is ongeveer 250 kilometer lang, terwijl de smalste doorgang ongeveer 5 kilometer breed is. In het westen komt het uit in de Stille Oceaan via de Darwin Sound. Het is bevaarbaar voor grote schepen. Er zijn echter veiligere doorgangen in het zuiden (Straat Drake) en in het noorden (Straat Magellaan). De kleinere eilanden (Picton, Lennox en Nueva) gelegen in het oosten van het kanaal waren de oorzaak van lange territoriale conflicten tussen Chili en Argentinië. In 1984 werden ze officieel toegewezen aan Chili (zou dat te zien hebben met het einde van de militaire dictatuur in Argentinië, of is het toevallig?). De belangrijkste nederzettingen langs het kanaal zijn Ushuaia in Argentinië en Puerto Williams in Chili. De zeestraat is genoemd naar het schip HMS Beagle dat in dit gebied hydrografisch onderzoek uitvoerde.

Dag 7, 09.12.2011, Ushuaia - El Calafate

Vandaag staan we dus naar believen op en tegen half 8 ben ik uitgeslapen. Aan het ontbijt vind ik iedereen behalve Marleen en Maja. Wanneer we alle 6 klaar zijn met eten, zet ik mijn reistas naast de deur en subiet is hij afgehaald. Ik wandel nog wat in de straat van het hotel en kom Lucie en Myriam tegen, zij vertelt dat de samenstelling van Di Rupo I in de krant op het internet staat. Stilaan is het tijd voor de hotelbus naar het centrum. We kuieren wat rond tot aan het marinecentrum met enkele musea. Ushuaia heeft een oud centrum met onder andere de Avenida San Martin als de belangrijkste winkelstraat (daar is ook het informatiekantoor voor toeristen waar Myriam en ik stempels laten zetten in paspoorten, alvorens wat winkels te bekijken). Naast het gemeentehuis (Muncipalidad de Ushuaia) uit 1903 is er het Museo del Fin del Mundo, het Museo de Maquetas en het maritiem museum in de vroegere gevangenis, waaraan Marleen, Jeannine en Rob een bezoek brengen. Met twee taxi’s bereiken we daarna het hotel waar we een beetje wachten op Tami en de chauffeur. Gisteren had zij al voor de boordkaarten gezorgd, wij hebben enkel nog de bagage af te geven en de pascontrole te ondergaan. Bij het opstijgen worden nog foto’s genomen. In plaats van een kartonnen doos met koeken krijgen we een doorzichtig zakje met energiereep, karamel en vruchtensapje, dat zakje komen de hostesses niet halen, wij kunnen ze houden voor kleine flesjes in de handbagage. Wij vliegen naar El Calafate, waar de luchthaven zo bescheiden is dat we de lokale gids Laura al meteen zien. Maar het duurt nog wat minuten eer elk zijn reistas heeft en we de ruime reisbus kunnen bemannen (ik moet me eens niet bukken om in te stappen…). Het hotel, Hotel Imago, ziet er typisch uit (en origineler dan de naam ) en is eigenlijk erg nieuw op de HOBO-hotellijst. Er is een zwembad en terwijl Marleen en ik een cocktail binnenkappen gaan Lucie en Daniel een plonsje doen, het water is hen wel te warm, vertellen ze nadien. Er is ook een wellnesscentrum maar daarvoor moet je bij de receptie voor een boeking. Om 19.45 uur komen Laura en chauffeur Juan ons halen om in de stad (op ongeveer 3 km) te avondmalen. En het eten is er erg lekker en mooi opgediend: pompoensoep met broodkorstjes, forel (al open maar nog niet helemaal graatloos) met aardappeltjes en een sausje, als dessert een flan met karamelversiering en een toefje slagroom. Quilmes Bock is alweer niet in de aanbieding, alleen op de kaart, het alternatief is wel lekkerder. Het lollige is dat ze geen pasmunt hebben om terug te geven…

El Calafate is een plaats in het Argentijnse departement Lago Argentino in de provincie Santa Cruz. Het is gelegen aan de zuidelijke oever van het Argentinomeer. El Calafate telde 6.410 inwoners in 2001, maar als gevolg van de oprichting van een moderne luchthaven (Aeropuerto Internacional de El Calafate) in 2001, kende het toerisme en daardoor het bevolkingsaantal een spectaculaire groei. Men schatte het aantal inwoners tijdens het toeristisch seizoen van 2007 op 17.000. De plaats is een toeristenoord, aangezien het dient als uitvalsbasis voor daguitstappen naar de ten westen gelegen gletsjers in het Nationaal park Los Glaciares, bereikbaar via Punta Bandera. De hoofdstraat van El Calafate is de Avenida del Libertador General San Martin (die naam kom je in veel steden tegen als naam voor de belangrijkste straat).

Dag 8, 10.12.2011, El Calafate - Perito Moreno gletsjer - El Calafate

Om acht uur vertrekken we naar de Perito Moreno gletsjer, onderweg stoppen we om foto’s te nemen van de Lago Argentino, het grootste meer van het land en de derde grootste van Zuid-Amerika. Nog wat later vliegt een condor over, wellicht op zoek naar een lam. We houden nog een fotostop aan een grote parking, de Mirador de los Suspiros. De prachtige azuurblauwe Perito Moreno gletsjer is 60 m hoog (allez, dat is de hoogte die we zien, de rest zit onder het wateroppervlak), 4 km breed en is de grootste attractie van het nationale park Los Glaciares, weliswaar de derde grootste, na de Upsala en de Viedma gletsjer. En dan zijn we bij de catamaran waar veel volk in zit en op de dekken staat. Aanvankelijk zit ik ook binnen, maar eens de gletsjer nabij, zoek ik buiten ook een plaats om foto’s te nemen. Twee keer valt een blok ijs in het water, maar ik ben helaas telkens te laat om het op de digitale plaat te zetten. Ik denk wel dat Lucie geluk had bij de tweede brok. Wanneer we een uur later, en enkele foto’s rijker, aanmeren, is het wat aan het miezeren. We rijden naar de startplaats van enkele wandelingen, het Peninsula de Magallanes, maar het regent intussen te hard, dus de wandeling van ongeveer twee uur valt zowat letterlijk in het water. Op een plan toont Laura ons welke wandelingen we kunnen doen. En dan kunnen we de tijd van ruim een uur naar eigen believen invullen. Na een sanitaire pauze ga ik naar een panoramisch platform dat overdekt is voor meer foto’s. de meesten van ons beperken zich tot deze metalen paden, alleen Lucie en Daniel volgen een pad (oranje op het plan) dat hen dichter bij de gletsjer brengt. Myriam en ik keren terug en gaan een warme chocomelk drinken bij Rob & Jeannine, en daarna in de nabijgelegen kleine souvenirwinkel snuisteren. Om 12.50 uur komen Laura en Juan ons halen voor het middagmaal. Dat is erg lekker maar volgens Marleen ontbreekt bij het dessert en bol ijskreem van pistache. Daarvoor krijgen we gratis koffie of thee. Intussen is het uitgeklaard en Laura & Juan zijn zo lief om terug te keren naar het Peninsula de Magallanes voor nog wat foto’s. Dan voeren ze ons terug naar het hotel waar alleen Maja achterblijft, de andere 7 geven hun handbagage aan de receptie in bewaring en stappen terug in voor een lift naar het centrum. Daar gaan we eerst ene drinken op de vriendschap alvorens winkels te bezoeken, en een tango dansend koppel te fotograferen. Om 18.40 uur nemen we de pendelbus naar het hotel waar we afspreken voor het avondmaal om 20.15 uur. Dat is ook lekker. Nadien ga ik nog even het internet op.

De Perito Morenogletsjer is een van de 48 gletsjers die worden gevoed door het Zuid-Patagonische IJsveld, 's werelds derde grootste zoetwaterreserve. De gletsjer eindigt in een fjord, waar het ijs dus ongeveer 60 m dik en 5 km breed is. Per dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder. Dit kan waargenomen worden door het gekraak van de over elkaar schuivende ijsbrokken enerzijds, anderzijds breken op regelmatige tijdstippen grote ijsbrokken van de gletsjer af die dan met veel lawaai in het Argentinomeer vallen. De gletsjer is genoemd naar Francisco Moreno, een Argentijnse ontdekkingsreiziger die dit gebied in de 19e eeuw verkende en het uit Chileense handen wist te houden. Regelmatig bereikt de ijsmassa het vaste land; hierdoor wordt de zuidelijke arm van het meer, de Brazo Rico, afgesloten van het Canal de los Témpanos. Die zuidelijke arm kan hierdoor tot wel 30 m stijgen, waardoor er een enorme druk op de afdamming komt en deze uiteindelijk breekt. Het Nationaal park Los Glaciares is een nationaal park in Argentinië. Het park is gelegen in een gebied dat ook wel bekend staat als de Austral Andes, in het zuidwesten van de provincie Santa Cruz en op de grens met Chili. In het park vinden we bergen, meren, bossen en enorme gletsjers. In het westen ligt een deel van de Andes, bedolven onder sneeuw en ijs. De Patagonische steppe ligt in het oosten. Het park werd in 1981 toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Het park dankt zijn naam aan het feit dat er zich verschillende gletsjers in dit gebied bevinden. 30 procent van dit park bestaat uit een ijsvlakte, de grootste buiten Antarctica. Er zijn 47 grote gletsjers, waarvan er zich 13 oostwaarts bewegen. Daarnaast zijn er zo'n 200 kleine gletsjers. De belangrijkste en bekendste gletsjers zijn relatief eenvoudig te bereiken vanuit El Calafate in Argentinië zijn de: Perito Morenogletsjer ten zuiden van het Argentinomeer (die we nu gezien hebben), de Upsalagletsjer ten noorden van het Argentinomeer (die we morgen zullen zien), de Viedma gletsjer ten westen van het Viedmameer (die zullen we niet zien), de Onelli gletsjer ten westen van het Argentinomeer en de Spegazzini gletsjer ten westen van het Argentinomeer (die we ook morgen zullen zien). Het meeste smeltwater dat oostwaarts stroomt loopt uit in 2 grote meren die zich in het park bevinden: het Argentinomeer in het zuiden (met 1560 km² het grootste meer van Argentinië) en het Viedmameer (1100 km²) in het noorden. In het park zijn enkele bergen zoals de Fitz Roy van 3405 m., de Cerro Torre van 3128 m., de Cerro Norte van 2950 m., de Cerro Bertrand van 3200 m., de Cerro Botadeos van 3200 m. en de Cerro Cervantes van 2389 m.

Dag 9, 11.12.2011, El Calafate - Upsala en Onelli gletsjers - El Calafate

Vandaag bekijken en fotograferen we van op de catamaran nog enkele gletsjers die in de Lago Argentino (met 1560 km² het grootste meer van Argentinië) uitkomen: de Upsala en de Spegazzini. Omdat we de hele dag op de boot blijven en ’s middags dus niet op restaurant gaan, krijgen we van Laura’s werkgever een ruim lunchpakket. Wij varen voorbij de mooie blauwe ijsschotsen. Een schitterende belevenis wanneer de boot tussen de ijsmassa's doorlaveert. Het hoogtepunt van de trip is de Upsala gletsjer, 80 m hoog en 7 km breed! Tussen de ijsbrokken varen wij naar de Onelli gletsjer. Op de terugweg passeren wij de ijsmuur van 135 m van de Spegazzini gletsjer. Er wordt dus tussendoor vlijtig gefotografeerd, ook op de terugweg naar de stijger. De bus stopt onderweg ook voor foto’s van roze flamingo’s en schapen met hun lammetjes. Na de douche zijn we met 5 om nog even naar het centrum te gaan en dan met de andere 3 op restaurant, Casimir Bigué. Dat eten is voortreffelijk.

De Upsalagletsjer is een gletsjer in het Nationaal park Los Glaciares in het zuiden van Argentinië. Het mondt uit in het Zuid-Patagonische IJsveld bij de dichtbij gelegen Perito Morenogletsjer. Het einde van de gletsjer ligt in het Argentinomeer. De Upsalagletsjer is de laatste jaren bekend vanwege het feit dat zij snel kleiner wordt; velen denken dat dit een gevolg is van de opwarming van de Aarde. Jaarlijks wordt de gletsjer bezocht door vele toeristen. Het is mogelijk om met een boot langs de gletsjer te varen. De naam komt van de Universiteit van Uppsala in Zweden, die de eerste studies over gletsjers in het gebied financierde. En de Onelli-gletsjer is een gletsjer ten westen van het Argentinomeer in de provincie Santa Cruz in het zuiden van Argentinië. De gletsjer is een van de gletsjers in het Nationaal park Los Glaciares dichtbij de berg Cerro Botados van 3200 m. De Spegazzini gletsjer is een van de meest belangrijke gletsjers van het Nationaal park Los Glaciares in het departement Lago Argentino. Zijn belangrijkste kenmerk is de grote hoogte tot 135 m, wat hem de hoogste maakt maakt van het Nationaal park Los Glaciares. Het heeft een oppervlakte van 66 km² en een gemiddelde breedte van 1,5 km. De gletsjer bevindt zich in de Spegazzini-arm van het Lago Argentino. De gletsjer kreeg zijn naam van de botanicus Carlos Luis Spegazzini, die de eerste was om de plaatselijke flora onderzocht.

Dag 10, 12.12.2011, El Calafate - Puerto Natales

Heden moeten wij El Calafate verlaten, ik zou haast zeggen: helaas. Het is een leuke plaats dat leeft van het toerisme met veel excursiemogelijkheden en het hotel met zijn vriendelijk en behulpzaam personeel bevalt me zeer. Het is nog geen acht uur als Laura en chauffeur Hugo ons komen halen met een grote bus (de kleinere mogen blijkbaar de grens met Chili niet over. Aan de kaart te zien, rijden we eerst weg van de grens over de RN11 tot de aansluiting met de RN5 die we volgen tot Esperanza van waar we RN7 volgen tot aan de grens. Van daar naar Puerto Natales lijkt het niet ver meer. Onderweg stoppen we voor foto’s van de bergen en de Santa Cruz-rivier. De volgende stop is dus in Esperanza, bij een hotel-restaurant waar ze nog hopen op een loodgieter om toiletten te repareren. Daar vullen we twee formulieren in, ene voor de douane en een om Chili binnen te mogen. De volgende stop is om foto’s te nemen van de bergketen Torres del Paine. Later draait Hugo rechtsaf een brede en onverharde (tenzij met stenen) weg in naar de grensovergang. Laura haalt de paspoorten en douaneformulieren op. Het Argentijns en het Chileens grenswachtgebouw staan 7 km uit elkaar. Bij aankomst aan de post profiteren Jeannine, Lucie en ik ervan om de WC te bezoeken. Wanneer we daar buiten komen, zegt Daniel dat we toch zelf het kantoor binnen moeten. Twee bedienden tikken info in de PC en bestempelen het paspoort. We rijden dan naar de Chileense grenspost, dus 7 km verder, en halverwege staat een groot bord dat ons welkom heet in Chili (aan de andere kant van de weg in de andere richting staat een bord dat welkom heet in Argentinië). Onderweg zegt Laura dat we haar in de Chileense grenspost geen info meer mogen vragen (maar wel aan Marleen, natuurlijk), zij mag haar werk in Chili niet uitvoeren. Wij nemen al onze bagage mee dat gescand wordt, niemand heeft problemen en ik heb een stempel van Chili in mijn paspoort, het derde Zuid-Amerikaans land dat ik, weliswaar kort, bezoek. En Laura draagt ons onver aan Nino (gids) en Luis (chauffeur). Overigens wordt Laura eerst verbaal in de bloemetjes gezet door Marleen en krijgt ze van ons een welgemeend applaus. Luis laadt de reistassen in de aanhangwagen dat aan het busje hangt, binnen is er plaats genoeg voor elk van ons, zelfs voor wat handbagage.

Op weg naar Puerto Natales (ongeveer drie kwartier rijden) geeft Nino veel uitleg en laat Luis stoppen aan een fraai zicht op de Torres del Paine verderop en veel lupines in diverse kleuren aan onze voeten. In Puerto Natales rijdt Luis eerst een beetje rond omdat Nino ons duidelijk wil maken dat het hotel (met zeer brede gevel vol ramen) tussen twee winkelrijke straten ligt, je kan er nauwelijks verloren lopen, ga gewoon richting meer. Ik betrek gauw de kamer in Hotel CostAustrealis en ga dan beneden want ik zou willen geld uit de muur halen. Marleen gaat eerst een stukje eten, ik ook en terwijl zij even terug naar de kamer gaat, verken ik al een der straten. Maar het is gauw 16 uur en ik ga terug zodat ik samen met jaar, Jeannine en Rob op winkeltocht ga. Zelf koop ik niets, tenzij in de supermarkt waar ik ook geld haal, want voor morgen moeten we zelf ons lunchpakket samenstellen. Even later keer ik weer voor een douche, daarna schrijf ik ook kaarten, en ga dan naar de bar waar het hotel trakteert, op 1 na voor allen een pisco sour. Het eten nadien is lekker en onze bediening door Macarena best vlot.

Puerto Natales is de hoofdplaats van de provincie Última Esperanza. Bij de volkstelling van 2000 telde Puerto Natales 16.978 inwoners. Het Nationaal park Torres del Paine is een nationaal park in het zuiden van Chili. Het bestaat uit bergen, gletsjers, meren en rivieren. Het park ligt 112 km ten noorden van Puerto Natales en 312 km ten noorden van Punta Arenas. Ten westen ligt het Nationaal park Bernardo O'Higgens en in het noorden ligt het Nationaal park Los Glaciares in Argentinië. Het park werd opgericht in 1959 als Parque Nacional de Turismo Lago Grey en kreeg zijn huidige naam in 1970. Het park is in 1978 door UNESCO aangewezen als World Biosphere Reserve. Lady Florence Dixie gaf in haar boek in 1880 een beschrijving van de omgeving en verwijst naar de drie torens als Cleopatra's naalden. Zij was een van de eerste Europese bezoekers van het tegenwoordige Nationaal park Torres del Paine. In de volgende decennia bezochten verschillende Europese wetenschappers het gebied, waaronder Otto Nordenskiöld, Carl Skottsberg en Alberto María de Agostini.

Het landschap van het park wordt gedomineerd door het Painemassief met aan de oostkant de Greygletsjer die sterk stijgt boven de Patagonische steppe. Er zijn kleine valleien zoals de Valle del Frances, Valle Bader, Valle Ascencio en Valle del Silencio. In de Valle del Frances zijn indrukwekkende kliffen. In het oosten liggen de toppen Fortaleza, La Espada (zwaard), La Hoja (blad), La Máscara, Cuerno Norte en Cuerno Principal. Een groot deel van het Painemassief bestaat uit het Krijt gesedimenteerde rotsen. Diverse erosieprocessen zorgden voor de huidige vorm in de afgelopen tienduizend jaar. Er zijn diverse gletsjers zoals de Dicksongletsjer, de Greygletsjer en de Tyndallgletsjer. Ook zijn verschillende meren zoals het Dicksonmeer, Nordenskjöldmeer, Pehoemeer, Greymeer, Sarmientomeer en Del Toromeer. De Painerivier is de belangrijkste rivier van het park.

De diversiteit aan landschappen zorgt voor de aanwezigheid van een groot aantal zoogdieren, waaronder de poema (Felis concolor), Chileense huemul (Hippocamelus bisulcus), guanaco (Lama guanaco), Chilla-vos (Canis griseus), Culpeo-vos (Canis culpaeus) en de skunk (Conepactus chinga). Er is ook een vogelfauna met om en bij de 100 soorten, waaronder Andescondor (Vultur gryphus), de zwartnekzwaan (Cygnus melanocoryphus), de Chileense flamingo (Phoenicopterus chilensis) en de Magellaanse specht (Campephilus magellanicus). De vegetatie omvat de planten Chileense Vuurstruik met rode bloemen en Calceolaria uniflora (vrouwenschoentje) met een opvallende vorm en kleur. Het park heeft zeven soorten orchideeën met onder andere Cloraea magellanica. In het park zijn 85 niet-inheemse plantensoorten, waaronder 75 van Europese oorsprong. Het park kent vier vegetatiezones: Patagonische steppe, Pre-Andes struikgewas ecosystemen, Magelhaens bladverliezend bos en Andeswoestijn. Het nationale park heeft een oppervlakte van circa 2400 km² en is een populaire wandelbestemming.

Mijn fotoalbums zitten hier:

https://picasaweb.google.com/109951132656031235080/BuenosAiresPatagonieEnIguazuwatervallen11Deel1

en

https://picasaweb.google.com/109951132656031235080/BuenosAiresPatagonieEnIguazuwatervallen11Deel2

05-01-2012 om 22:14 geschreven door Helga

03.01.2012: Albert D'Haese gaf na 25 jaar zijn ontslag als medewerker van Eendracht Aalst. Albert was de voorbije jaren verantwoordelijk voor de infrastructuur in het Pierre Cornelisstadion. SC Eendracht Aalst dankt Albert en zijn familie langs deze weg voor de vele jaren inzet voor Eendracht Aalst. In de krant was te lezen dat Eendracht, voorlopig althans, geen inkomende transfers mag realiseren (was dat blijkbaar ook niet van plan), anderzijds vertrekt Ringoot wel naar Temse, dus het geld van zijn transfer komt de club wel ten goede.

31.12.2011: Ik ben drie weken weg geweest en intussen is er het een en het ander gebeurd met Eendracht Aalst, zo heeft het twee van de drie wedstrijden gewonnen en de andere was een gelijkspel.

04-12-2011: Eendracht Aalst - R Antwerp FC: 3-2

Dat resultaat zag ik op de PC van het hotel in Buenos Aires en volgens wat ik nu op de site van de thuisploeg lees, werd die zege zelfs zonder Moreels gehaald en kon de wedstrijd voor Eendracht niet beter beginnen want na amper twee minuten stond het al 1-0. Na een hoekschop kwam de bal bij Podevijn die van op de achterlijn voorbracht, aan de tweede paal schoot Verheyden overhoek binnen. Eendracht bleef de betere ploeg in de openingsfase en doelman De Fourny ging goed plat op een harde knal van De Schutter. Aan de overzijde waren de bezoekers een eerste maal gevaarlijk : een lage schuiver van Oris ging maar net naast doel en even later stopte Van Den Noortgaete knap een schot van Lambot. Tien minuten voor de rust kon Eendracht de score verdubbelen: na balverlies in de Antwerpse defensie kwam Gallucci alleen voor De Fourny en hij schoot prachtig in doel en zette Eendracht op 2-0. Na de pauze ging Antwerp met drie achterin spelen en drukte het Eendracht terug. Dit leverde na een tiental minuten spelen de aansluitingstreffer op toen Oris de vrijstaande Dosumnu aanspeelde en die faalde niet. De bezoekers gingen nu nadrukkelijk op zoek naar de gelijkmaker maar Van Den Noortgaete toonde zijn bloedvorm nogmaals op een knal van Oris. Aan de overzijde probeerde Depoitre het met een botsende volley maar de Antwerpse doelman gaf geen krimp. Nadat de wedstrijd 15 minuten stil lag door de blessure van de scheidsrechter (da's ook maar een mens) begon Antwerp aan een slotoffensief en dit leverde twee minuten voor tijd de gelijkmaker op toen De Smet een hoekschop kon afwerken. Eendracht leek van slag maar kreeg in blessuretijd toch nog wat het op basis van zijn inzet verdiende. Cousin zette de bal voor en in het geharrewar voor doel vond Vervaeke het juiste gaatje en scoorde hij tegen zijn ex-club de winnende treffer.

10-12-2011: FCV Dender EH - SC Eendracht Aalst: 2-2

Die uitslag las ik op de PC (steeds nabij de hotelreceptie) van het hotel in El Calafate, Patagonië, Argentinië (dat kent hier wellicht geen kat maar 't is een erg leuk stadje nabij de Andes). Op de website van de bezoekende ploeg lees ik nu dat Eendracht Aalst op het veld van FCV Dender EH begon met hetzelfde team dat vorige week de maat nam van Antwerp FC, dus nog zonder Moreels.

Beide ploegen begonnen zenuwachtig aan de wedstrijd en dit leverde een slordige openingsfase op met vooral Denders balbezit. Na een kwartier was de eerste kans wel voor Eendracht. Depoitre legde de bal af tot bij Cousin, die schoot hard en laag maar doelman Raes tikte in corner. Uit die hoekschop trof Gallucci de dwarsligger en in de rebound kon Verheyden de bal wel tegen de netten tikken. Eendracht speelde met vertrouwen en kreeg even later opnieuw een mooie kans maar De Schutter zag zijn kopbal net naast doel gaan. Aan de overzijde zagen we slechts één kans voor de thuisploeg: Coppin ging door en zette de bal voor maar Kestens kopte de bal goed weg voor de lijn. Op slag van rust rolde Podevijn met een schitterende solo de hele linkerflank van Dender op, hij ging het strafschopgebied binnen en werd neergehaald. Filipović faalde niet en zette de 0-2 op het bord. Na de pauze ging Eendracht op zoek naar een derde doelpunt maar Verheyden (schot net voorlangs) en Depoitre (knappe schuiver maar goed gered door doelman Raes) konden de score niet aandikken. In tegendeel: een kwartier voor tijd kwam de thuisploeg van uit het niets op 1-2. Een lange vrije trap werd met het hoofd achterwaarts verlengd door Vandenheede. Van Den Noortgaete was verrast en Dender zat opnieuw in de wedstrijd. Beide teams claimden vervolgens een strafschop na tweemaal vermeend handspel maar Delacour gaf geen krimp.

Vijf minuten voor tijd kreeg Eendracht dé kans om de wedstrijd te beslissen maar Verheyden schoot onbesuisd over doel. Aan de overzijde deed ook Coppin hetzelfde met een niet te missen kans. Diep in blessuretijd zette Gillis FCV Dender EH dan toch nog langszij met een laag schot dat via de binnenkant van de paal in doel ging.

17-12-2011: AFC Tubize - SC Eendracht Aalst: 1-2

En dit resultaat las ik op de PC in Bariloche, alweer in Argentinië waar ze nog as opruimen van de Chileense vulkaan Puyehue. Op de website van de bezoekende ploeg lees ik nu dat Van Renterghem één wijziging doorvoerde in vergelijking met het team dat vorige week nipt de zege uit handen gaf tegen Dender: Vervaeke nam op de rechtsachter de plaats in van De Castro, maar Moreels was er dus nog niet bij.

Op een quasi onbespeelbaar veld hadden zowel Eendracht als Tubize een dik kwartier nodig om zich aan te passen aan de moeilijke omstandigheden. De eerste kans was voor de thuisploeg: een schot bleef hangen en Van Den Noortgaete kon de bal nog net wegwerken voor de aanstormende aanvaller van Tubize kon binnenduwen. Aan de overzijde toonde ook Eendracht zich een eerste maal: een voorzet van Verheyden kwam tot bij Depoitre die op doel kopte: Gallucci kwam aan de tweede paal centimeters te kort om de bal tegen de netten te verlengen. Even voor de pauze kreeg Eendracht nog een schitterende kans: Depoitre kopte een voorzet van op de rechterflank centimeters naast doel. Op slag van rust moest Van Den Noortgaete nog alles uit de kast halen om een schot van Syllah onschadelijk te maken.

Na de pauze was de eerste kans meteen raak voor Eendracht: na een slechte uittrap kwam de bal bij Depoitre, die ging op de doelman van Tubize af en bleef kalm, hij omspeelde die perfect en trapte de 0-1 in het lege doel. Tubize gaf zich niet gewonnen en kreeg even later twee kansen op twee minuten: eerst werd een laag schot van Tubize knap gered door Van Den Noortgaete, en even later kwam de Eendracht doelman gepast uit op een doorgestoken bal. Aan de overzijde kapte Verheyden zich knap vrij en schoot laag op doel: de bal ging voorbij de doelman van Tubize maar de 0-2 bleef in de modder hangen.

Een kwartier voor tijd kwam de 0-2 er dan toch: de thuisdoelman verkeek zich compleet op een ongevaarlijke voorzet van Crispijn en Podevijn gleed de bal over de doellijn. Even later was Verheyden op weg naar de 0-3 maar een thuissupporter "blies" de actie af en weg was de kans. In de slotfase werd het toch nog spannend toen Syllah na geharrewar de 1-2 kon binnenduwen. Eendracht bleef echter vrij makkelijk overeind maar verzuimde op counter nog enkele keren op de score hoger te doen oplopen.

Zuiver sportief valt de eerste ronde dus best mee, Aalst staat nu op plaats 7 met 1 puntje minder dan de de vijfde en de zesde (Antwerp en Waasland Beveren), evenwel 12 minder dan de eerste, KAS Eupen. In het bestuur echter is niet zoveel eenheid te bespeuren, op 22 december is niet gestaakt (zoals o.a. en vooral bij het spoor) maar gewerkt aan de toekomst, lees: de website bijgewerkt met nieuws. De algemene vergadering werd uitgebreid met drie nieuwe leden, te weten de heren Rik Balcaen, Andre Goffaerts en Karel Bosteels. De algemene vergadering telt 14 leden. Het dagelijks bestuur rust op de schouders van Frank De Roose als voorzitter, Luc Ledegen als ondervoorzitter die tevens voorzitter is van het jeugdbestuur, Tom Van Raes als secretaris en advocaat van de club, Karel Bosteels en Luc Van Hauwermeiren als bestuurders. De rest van dat nieuws vind je wel op de website onder Nieuws (en dan Laatste Nieuws).

03-01-2012 om 20:58 geschreven door Helga

Ik kwam voorspoedig aan en vond een parkeerplaats net naast Annemie die een seconde voor mij aankwam op de parking bij de Feestzaal Bevegemse Vijvers in Zottegem. Bij aankomst in de zaal zelf bleek dat de elektriciteit daar was uitgevallen, alleen de lampen van de nooduitgangen brandden. Volgens wat Annemie van Bea aan de consumptiebons vernam (of was het van de medewerkers aan de inschrijvingskaarten?), was het niet alleen de zaal, maar de hele buurt dat zonder stroom zat. Nog terwijl wij onze kaarten invulden en onze warme drank nuttigden, sprong de elektriciteit opnieuw aan, en kon men ook warme dranken serveren en nadien de wafels bakken.

We kozen voor de omloop van 14 km (wat er bijna 15 km waren), die leidde ons naar Godveerdegem om in Smissenhoek even rust te houden bij nog een warme drank. Dan keerden we terug via gehucht Eekhout. Tja, er was dus niet veel te zien en te fotograferen… We hadden wel een afwisseling van verharde en natuurlijke wegen, zodat we soms moesten uitkijken voor midderpoelen.

Het weer was gewolkt doch droog, maar het was alleszins zacht van temperatuur voor de tijd van het jaar.

Mijn foto’s staan hier: https://picasaweb.google.com/105109948338563238023/Wafelentocht11

03-01-2012 om 20:53 geschreven door Helga