Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
17-02-2009
Nieuws
Al dagen en weken niets anders dan slecht nieuws op radio en tv. Een beetje om moedeloos van te worden. Daar dan nog een lange donkere winter bij en een mens zou er nog een depressie aan over houden. Volgens een aantal onderzoeken heeft een mens zonlicht nodig om zich ook goed in zijn vel te voelen. Ik kijk er echt naar uit, al voorspellen de volgende dagen nog niet zo veel goeds. We zullen ons betere gevoel nog maar wat uitstellen zeker.
Gisteren Valentijn. Wij doen aan al dat opgeklopte gedoe niet mee. Plezierig voor diegenen die dat wel doen natuurlijk, maar wij missen niks, vinden we. Trouwens, het is daarom dat ik dit schrijf, vannacht hoorde ik een koppel thuiskomen en bij het uitstappen uit de auto, kon ik een helse ruzie tussen die twee horen. Leuke viering gehad, heb ik bij mezelf gedacht. Liever alle dagen een beetje Valentijn, dan één keer per jaar dat moeten.
Ondanks het slechte weer begint het te kriebelen. Ik ben naar mijn tuintje geweest om prei te oogsten en er waren al twee tuinburen aan de slag. Weliswaar is het nog veel te koud om buiten iets te doen, maar in de serre was er volop bedrijvigheid. Vorig jaar waren we nu zelfs buiten al bezig. Alles veel te rap natuurlijk, maar na een lange winter binnen begint dat dan stilaan zo een beetje op te komen. De drang om er weer in te vliegen en terug al dat jonge groen zien boven te komen.
maandag toch wel de verjaardag van mijn zoon vergeten zeker. Het staat nochtans in koeien van letters op de kalender. Strafste van al, ik stuurde hem die dag drie mails over alles en nog wat en er toch niet aan denken dat hij jarig was zeker. Hij heeft het goed gemaakt door me er aan te herinneren dat mijn vrouw en ganse kroost mijn verjaardag ook eens een jaar vergeten zijn. Gisteren, want ik zie dat het ondertussen al woensdag is, dan maar geskyped. Natuurlijk kan je dat op zo een manier niet goed maken. Hij vertrekt zaterdag voor ongeveer twee maand naar het noorden van Afrika voor een reportage en dus zit er de ongerustheid weer al in. Moeilijk te bereiken daar en dus zal het afwachten zijn of er eens een dag contact kan gelegd worden. Zijn verhalen om de week van ginder dan maar geduldig afwachten. We zien wel.
Gisteren bij de thuiskomst was ik aan klassieke muziek en aan de kleinkinderen aan het denken. Onwillekeurig dacht ik terug aan Danny Kaye die ooit een orkest dirigeerde en tegelijkertijd aan die klein mannen uitlegde wat elk instrument doet in een klassiek stuk en hoe je daar eigenlijk moet naar luisteren. Toevallig stuurt Nicole me vandaag een clip met diezelfde Danny Kaye en met Louis Armstrong. Dus ik op zoek op internet. Toch niks gevonden over hetgeen ik daarstraks uitlegde. Moest er iemand weten waar ik dit zou kunnen terug vinden, graag, zeer graag. Misschien is het compleet gedateerd en zegt het niks meer aan mijn kleinkinderen, maar ik zou het zeer graag nog eens terug zien.
Gisteren was het verjaardagsfeestje voor Nian. Lang geleden dat we er nog eens allemaal waren. Dus heel even bijpraten over alles en nog wat. Na de eerste gesprekken zie je altijd hetzelfde. De beide families zonderen zich af in afzonderlijke ruimtes. Niet dat we niet in mekaar geïnteresseerd zijn, maar het is gewoon normaal dat je eerst en vooral met je eigen kant eens wil bij praten en dan zoek je ook wel contact met de anderen om daar ook weer eens nieuws van te krijgen. De grootouders blijven altijd en traditioneel als laatsten plakken. We hebben mekaar weer eens een keer gezien, maar het is absoluut niet de laatste keer dit jaar.
Ik zag deze titel staan als een mogelijke benaming voor ons Belgenland. Goed gekozen. Absurdistan! Ik heb me toch weer laten verleiden om even naar "villa politica" te kijken. Mensen toch. Ik blijf me er altijd maar aan ergeren. Eerst en vooral zetelt er een fractie van de door ons verkozen personen en dan nog zijn ze er met hun verstand niet bij. Er staan meer zetels leeg, dan er bezet zijn. Voortdurend loopt daar volk in en uit en die gaan dood gemoedereerd eerst nog een hand of een kus geven aan iemand die zich toch geroepen voelt om te komen zetelen. Dan beginnen ze een smsje te sturen of gaan ze zien welke berichtjes ze op hun laptop hebben. Ze lezen een tijdschrift of een krant en de spreker is bezig tegen niemandsland. Absurdistan! Clownesk!
Kinderen! Ik zie de mijne zo graag, maar ze zijn ondertussen volwassen en dus de jeugdzorgen van tegenwoordig zijn er niet meer. Ik zou er niet meer durven aan beginnen in deze tijd. Wat je al allemaal niet kan horen op het radio en tv nieuws. Gisteren nog een tiental jongeren die een school overvallen. Allé mensen, hoe is het mogelijk. Twee jonge mensen die iemand neergestoken hebben en die met de noorderzon vertrekken naar het buitenland. Nooit meer een strafprocedure? Nochtans mijn kleinkinderen en dus ook de ouders, zijn goed bezig. Misschien is dit allemaal relatief. Elke leeftijd heeft natuurlijk zijn mogelijkheden en problemen. Misschien hadden we het nu ook nog aangekund. Wie weet? Toch heb ik een grote angst hier rond. Te oud geworden ondertussen? Chrisostemos vieren? Een pak mensen zijn er vorige nacht op uit gegaan om vandalen streken uit te halen in de buurt. Laatste feiten om 5 uur vannacht. Een uitloper van de viering? Viering????Moet het nu momenteel allemaal zo aflopen. Kan er geen plezier meer gemaakt worden op een "gezonde" manier??? Misschien een te bezorgde grootouder?
Gisteren belde mijn oudste dochter of ze even kon binnenspringen met de twee kleinkinderen. Toevallig was ik pannenkoeken aan het bakken. (zoete goesting) Sare had pas haar nieuwe definitieve bot voor haar gebroken pols. De gelegenheid natuurlijk om daar iets op te schrijven. Alweer een tijdje geleden dat ik ze allebei nog gezien had. Toffe kinderen. Moeder ook natuurlijk.
Gisteren was het weer zo ver. De tiende aflevering van una voce particolare (ncrv), met een overzicht van een aantal vorige deelnemers aan deze zangwedstrijd, waarin men een klassiek geschoolde stem zoekt. De vorige jaren hebben we geen enkele uitzending gemist. Er waren een aantal prachtige stemmen bij, die nadien zelfs een wereldtour gemaakt hebben. Zeker kijken dus vanaf volgende zaterdag rond 20,15 uur op Ned 1.
Och, deze namiddag kon ik niet blijven zitten en dus besloot ik maar om wat oud brood naar de eenden te brengen op de vijver die achter mijn tuintje ligt. Plots hoor ik iemand roepen vanaf de straatkant en ik wil zo rap als het kan gaan kijken wie me er, met zo een kou, een bezoek komt brengen in mijn hofke. Ik wil snel het brugje over de beek nemen en ik schuif toch wel uit zeker en val pardoes in het ijskoude stromend water. Gelukkig waren het mijn zus en schoonbroer, die daar kwamen wandelen en me opeens niet meer konden terug zien en die dan zeer snel daar waren om me uit het ijskoude water te halen. Ik lag op mijn rug en hing met mijn schoen vast, tussen een draad en een metalen stang. Gelukkig waren zij daar om me te helpen, want anders had ik nog mijn schoen moeten proberen uit te wringen en dan had dit avontuur nog een beetje langer geduurd. Kletsnat terug naar huis gereden en onmiddellijk een hete douche genomen. Alle kleren in de was. Niet om snel te vergeten.
Vandaag zijn we bij mij oudste zus op bezoek geweest. Ze had er zo op gehoopt dat ik prei van uit mijn tuintje zou mee brengen. Ik ben deze morgen wel gaan kijken, maar de grond was zo hard bevroren, dat er geen doorkomen aan was. Het bezoek was in gezelschap van mijn nicht Mariakke en haar echtgenoot. Het was al heel lang geleden dat ze mekaar gezien hadden en het weerzien was de moeite. Ze hebben er van genoten en wij dus ook.
Ik was wat foto's aan het ordenen en zeer toevallig kom ik op een exemplaar van het café 't veloke in Gent. We waren enkele jaren geleden op bezoek bij nicht Kathleen, die daar al een aantal jaren woont. Zij daar dus naartoe met ons. Zo een etablissement heb ik nog nooit gezien. Het steekt er bomvol met alles en nog wat (klik op de foto) en je hebt amper plaats om je drankje dat je bestelde, ergens deftig neer te zetten. De uitbater vertelde gans zijn leven en ondertussen was hij een houten ladder aan het opbranden in zijn open haard. Hij schoof die naargelang ze verder oprookte, telkens een stukske verder in het vuur. Terwijl hij zo bezig was, had zijn poes ons avondeten al aangepakt. We hadden een broodje met americain gekocht en achter ons neergelegd en de kat was er al volop van aan het genieten. Al wat de cafébaas nog aan kleding heeft, hangt op de rugleuning van de zetel waar hij naast de haard in zit. Enfin, als je ooit eens in Gent komt, moet je er zeker eens binnen springen.
Ik kan er echt niet aan doen, maar ik denk zeer veel aan het drama in Dendermonde. Mens toch, al die onschuldige wichtjes. Hoe kan iemand zo iets toch doen. Gestoord! Voorbeelden van uit Amerika en andere landen? Naar ik op het nieuws hoor was de dader een stille en teruggetrokken jongen. Invloed van wie of wat om toch zo iets dramatisch te doen. Ongeloof! Je kan moeilijk in de hersenen van iemand kruipen en mee voelen en zien wat hen bezielt. Iedereen is aangeslagen en vol onbegrip voor een dergelijke daad. Natuurlijk denken wij vanuit onze veilige leefwereld en we kunnen dit absoluut niet begrijpen. Ik denk dan natuurlijk aan mijn kleinkinderen. Jongens, ik kan het me absoluut niet voorstellen! Egoïst? Als het toch maar niet in mijn omgeving zal gebeuren! Ik leef echt mee met de ouders en al de familie in de nabije omgeving van de slachtoffers. Ongeloof is alles wat me bezig zal houden in deze lugubere zaak.
Nog eens heerlijk ontspannen naar enkele nummers van Mahalia Jackson geluisterd. Mens toch wat een stem. Zo maken ze die niet meer. Waar is de goeie ouwe tijd toen ik als jong broekje, door mijn broer, die stem leerde kennen en appreciëren. Hij heeft wel degelijk op dat gebied een grote invloed op mij gehad. Timmermans leren kennen en lezen. Een pak goeie muziek, zoals negro spirituals, Porgy and Bess en ook en een aantal van de ouwe jazz legenden ongelooflijk laten beminnen en grondig beluisteren. Ook het houden van kunst in al zijn aspecten komt al van op jonge leeftijd. We waren een eenvoudig en bescheiden gezin, bijna arm om het zo maar te zeggen, maar op dat gebied ben ik nooit iets te kort gekomen. De waardering voor al wat mooi is in de natuur, op gebied van literatuur, kunst en muziek, dat hebben we met volle teugen kunnen inademen. Agnes en ik probeerden dit ook aan onze kinderen mee te geven en we zijn daar zeer goed in geslaagd. Geen dikke nek, maar als je ziet wat er met elk van hen gebeurde van jongs af aan tot nu, kan je daar alleen maar fier op zijn.
Vandaag naar de bank geweest om een en ander in orde te brengen. De sfeer is niet meer wat het ooit geweest is. Ze zijn allemaal een beetje down precies. De moed in de schoenen. Toch blijven doorgaan en proberen te verkopen. Klanten lopen weg bij de ene en worden klant bij de andere, om dan daar te vernemen dat er ook problemen zijn. Zouden er nu echt mensen zijn die het geld onder hun matras gestoken hebben, zoals vroeger? In een kous? Een zwarte kous?
We hebben overmorgen bezoek. Ik kook wel graag, maar als er volk komt zit ik graag bij aan tafel en blijf ik liefst zo weinig mogelijk in de keuken. Heeft er iemand een voorstel, buiten de traditionele gourmet en fondue? Dit hebben ze gedurende de feestdagen waarschijnlijk genoeg te eten gehad.
Ik kreeg een reactie op mijn blog in verband met slaapproblemen die ik heb. Ik schrijf er zo dikwijls en misschien wel te veel over. En ze heeft gelijk. Er zijn veel ergere dingen waar je mee te kampen kan hebben. Zeer kort bij in mijn omgeving zijn er vier mensen die onlangs met kanker te maken gehad hebben en dat is veel erger natuurlijk dan een te kort aan slaap. Je kan het je amper inbeelden. Ze raadt me aan om eens met een slaappil te proberen af en toe. Heb ik ooit éénmaal geprobeerd, maar dat was een ramp. Diezelfde nacht werd ik toch wakker, door de slaappil heen, met mijn RLS. Dus ik moest uit bed en ik wandelde rond in een slaaproes zonder enige controle te hebben op mijn reacties. Ik heb toen alles hier bijna afgebroken. Doordat ik geen controle meer had op mijn normale zenuwfuncties heb ik bijna de TV op de grond geduwd. Ik brak een deurstijl af en alle lettertjes van mijn pc klavier zijn in het rond gevlogen. Twee er van heb ik nooit terug gevonden. Enfin, nog altijd een klein probleem in vergelijking met kanker natuurlijk. Fysisch en mentaal is dit het ergste wat je kan overkomen. Het zijn sterke karakters die hier over heen geraken. Een enorme wil om te overleven. Ik heb een grote bewondering voor de mensen die dit door maken. Het enige wat ik altijd wil zeggen is dat je bij een te kort aan slaap geen mens meer bent. Je hebt concentratiestoornissen en het tast je karakter aan om toch een aantal dingen te doen en te realiseren. Je wordt futloos. Ik zal dus nooit meer schrijven over mijn slaap tekort, maar alleen maar in bewondering staan voor die mensen die veel ergere dingen mee maken en dat te boven komen puur op karakter.
alle moed bijeen geraapt en vandaag een deel van de eindeloze berg administratie weggewerkt. Morgen zeker nog een vervolg tot alles in orde is. De bedoeling is om nooit nog iets te laten aanslepen. Goeie voornemens! Zou het me lukken? Op het werk vroeger kon ik tussen alle paperassen toch altijd alles blindelings terug vinden. Nu zie ik over alles over en moet ik op 3 plaatsen tegelijk gaan zoeken. Het zal wel beteren zeker;
De jaren slaap tekort beginnen zo stilaan aan mijn psyche te vreten. Fysiek voel ik me absoluut in orde en eens ik weer in mijn tuin kan gaan werken is dat al allemaal verleden tijd. Toch heb ik minder wilskracht om een aantal dingen te realiseren die ik absoluut zou willen en moeten doen. Het administratieve bv lijdt er enorm onder. Ik leg dingen opzij die ik denk de andere dag te gaan doen, maar het blijft dagen en weken aanslepen voor ik er ook aan begin. Hoeveel zou ik niet geven om eens een aantal dagen fatsoenlijk te kunnen slapen en ook geestelijk te kunnen uitrusten. Deze nacht zat ik om 2,30 uur nog op en hield me bezig met sudoku en om 6,15 uur was ik er al weer uit. Het tast een aantal vitale gedragspatronen aan en ik voel me soms echt lusteloos, alhoewel mijn fysiek goed is. Veel dingen doe ik puur op karakter ondertussen. Als je toch niet kan slapen modder je zo maar wat aan en doe je gemakkelijke dingen en ga je de meest urgente zaken vermijden.
Ik zag deze titel staan als een mogelijke benaming voor ons Belgenland. Goed gekozen. Absurdistan! Ik heb me toch weer laten verleiden om even naar "villa politica" te kijken. Mensen toch. Ik blijf me er altijd maar aan ergeren. Eerst en vooral zetelt er een fractie van de door ons verkozen personen en dan nog zijn ze er met hun verstand niet bij. Er staan meer zetels leeg, dan er bezet zijn. Voortdurend loopt daar volk in en uit en die gaan dood gemoedereerd eerst nog een hand of een kus geven aan iemand die zich toch geroepen voelt om te komen zetelen. Dan beginnen ze een smsje te sturen of gaan ze zien welke berichtjes ze op hun laptop hebben. Ze lezen een tijdschrift of een krant en de spreker is bezig tegen niemandsland. Absurdistan! Clownesk!
