Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
13-03-2016
mis
Elke zondag worden de oudjes in een halve cirkel voor tv gezet om naar de misdienst te kijken. Gelovig of niet, je bent verplicht te kijken. Al moet ik zeggen dat er verschillende zijn die in slaap liggen. Nu weet ik niet als ze weigeren dat ze ze dan niet op hun kamer laten. Er zijn er die op hun kamer blijven en daar naar de mis kijken. Al diegenen die hier zitten werden, toen ze jong waren Katholiek opgevoed en die zullen wel geen bezwaar hebben. Ik herinner me dat ons moeder ook elke zondag ging, tot de dokter haar eens gezegd heeft dat dat absoluut niet meer nodig was, maar dan stond thuis de tv wel op met de misviering. Schuldgevoel misschien?
Niet beginnen walgen, want wat ik nu schrijf is niet appetijtelijk. Gisteren schreef ik over mijn tandpijn. Bleek nu dat er een abces op zat. Ik ben op dat gebied een masochist. Ik pak een naald en steek dat ding open. Pus er uit duwen en klaar is Kees. Dat doet heel even pijn, maar de andere pijn verdwijnt na een paar keer. Bij andere kwalen helpt dikwijls heel even meer pijn doen ook en dat is hetzelfde met een abces.Volgens mij heb ik morgen geen last meer.
Ik ben al een slechte slaper, maar nu is er van rusten geen sprake. Tandpijn. Heel eigenaardig op een plaats waar geen tand meer staat. Ik vrees dat de tandarts bij het trekken van die tand een paar weken geleden, iets mispeutert heeft. Volgens de dokter is het ontstoken en nu moet ik weer antibiotica slikken en pijnstillers natuurlijk. Eerste werk straks is naar de apotheker gaan, want ik heb geen aspirine of dergelijke meer in huis. Ik ben al wel een dafalgan gaan lenen, maar tot nu toe helpt het niet. Hopen op beter straks.
Alle oudjes hier liggen voor 8 uur al in hun bed. Veel van hen vragen zelf om te mogen gaan slapen. Er zijn er zelfs die ontevreden zijn dat ze in de zaal voor tv moeten zitten wachten tot ze hun komen halen. Een aantal van hen slaapt de klok rond. Tot 9 a 10 uur 's morgens zie je er nog een pak in kamerjas rondlopen. Ik ben bijna de enige die gewassen en gekleed aan tafel komt. 's Avonds zijn er ook al die in kamerjas komen eten en dan is het nog maar vijf uur. Pierre die bij ons aan tafel zit, die gaat na elke maaltijd in zijn zetel liggen om een dutje te doen. Dat is bijna 24 uur slapen. Ik dacht dat je met het ouder worden minder slaap nodig had, maar niets is minder waar, zo blijkt. Mooie oude dag??
Ik ben hier niet graag, dat schreef ik al. Het is soms net een kleuterschool. Volgens vrienden worden mijn berichten op mijn blog ook door hun gelezen. Niet erg, want ik publiceer om aan iedereen te laten lezen. Erger vind ik echter dat er in mijn kasten gesnuffeld wordt. Ik plaats dingen altijd zo, dat als ze één milimeter van plaats veranderen, ik dat kan zien. Het is zo dat ik weet dat er gesnuffeld is geweest. Ondertussen zijn we al na 4 uur en ik heb nog geen oog dicht gedaan. Het is niet mijn normale RLS, het is eerder piekeren over de toekomst. Ik weet nochtans dat morgenvroeg alle problemen er anders zullen uit zien en dat ik dan ga zeggen, waarom ben ik daar mee bezig geweest. De aard van het beestje zeker en ik zal niet de enige zijn. Amandine is zich van geen kwaad bewust en die maakt zich nergens zorgen om. Ze slaapt als een marmot. Het moet echt plezant zijn, maar ik ben een piekeraar. Soms zelfs onbenullige dingen die me bezig houden. Misschien morgen beter.
Het loopt hier niet zwart van het volk en mijn telefoon staat ook niet roodgloeiend. Ik maak me eigenlijk ten onrechte druk. Voor ik hier in de home was, had ik niet meer aanloop of telefoon, maar nu denk je zo in een nieuwe situatie gaat iedereen hier de deur plat lopen. Toch moet ik zeggen dat ik meer aandacht had verwacht. Zo erg is het allemaal niet.
Omdat ik toch niet kan slapen, koptelefoon opgezet en de muziek hier op shuffle gezet. Eerste nummer niet zo mijn genre. Niets mis mee, maar ik hoor liever andere dingen. Ouverture uit candide van Bernstein. Nu staat de prelude uit la traviata op. Een lange intro om tot een bepaald hoogtepunt te komen. Ondertussen al Oberon van Weber. Ik moet tussendoor ingedut zijn denk ik. Ik heb straks een lijstje gemaakt van wat ik morgen niet mag vergeten te doen of te vragen of waarvoor ik moet bellen. Er komt geen eind aan die lijst. Ik heb nu wel alles opgeschreven, maar nu moet de uitvoering nog komen. Morgen is hier bewonersraad en daar ga ik altijd naar toe. Als ik mijn duit in het zakje kan doen of indien ik kommentaar heb, moet ik daar zeker bij zijn. Je hoort een aantal mensen klagen over één of ander, maar als ze kunnen hoor of zie je ze niet. Ik heb zeer goeie oren en de mensen rondom mij klagen over alles en nog wat en sommige dingen onthou ik dan en gooi ik dat morgen in de groep. Over eten wordt altijd en overal gezaagd. De een vindt het goed en de ander slecht. Vrij normaal. Als je thuis met vijf aan tafel zit gaat er ook wel iemand bij zijn die dit of dat niet graag eet. Daar maak ik geen woorden aan vuil, tenzij iedereen moest klagen. Van een grootkeuken kan je geen haute cuisine verwachten. Zonder namen te noemen praat ik wel over de hulpvaardigheid en de bereidwilligheid van het personeel. Tussen alle koren is er kaf. Klagers ga je overal en altijd vinden. Dikwijls denk ik dan: ik zou eens willen zien wat ze vroeger thuis op tafel gekregen hebben.
Ik heb dringend een broeksriem nodig want zoals ze zeggen, de broeken vallen van mijn gat. Een aantal dagen geleden bezocht ik hier in de buurt een aantal winkels, maar ofwel hadden ze dat niet ofwel veel te groot. Ik bestelde er dus een, maar ik weet niet meer in welke winkel. Kluns die ik ben, gisteren belden ze van die winkel om te zeggen dat die binnen gekomen was en ik vergeet toch te vragen waar dat was zeker en ik weet ook niet meer in welke winkels we allemaal geweest zijn. Als morgen mijn broek alleen door komt, wil zeggen dat ik het nog steeds niet weet.
Ik dacht weer beginnen zagen en klagen over het verblijf, maar ik ga eens iets positiefs laten horen. We trekken terug van de belastingen. Dan herval ik weer, want eigenlijk is dat zo positief niet, want dat wil zeggen dat je al die tijd te veel betaalde. Enfin, in ieder geval een stuk beter dan bijbetalen. We kunnen er bijna een feestje van bouwen. Misschien doen we dat wel eens. Ooit nodigde ik familie en vrienden zo maar uit. Geen verjaardag, geen speciale reden, gewoon omdat ik eens een feestje wilde organiseren. Moet toch ook kunnen? Zotte dingen, maar zonder erg, integendeel. Mensen hebben mekaar weer eens gezien en nog eens kunnen bijpraten. Als ik zie aan wat een rotvaart het leven vooruitgaat, dan schiet er zo veel niet meer over. Ik herinner me dat, toen ik jong was, alles zo traag voorbij ging. Die schooljaren bleven maar duren en de vakanties waren zo voorbij. Of we daar nu over zagen of klagen, dat helpt toch niets, integendeel. Ik heb heel soms al eens een mindere dag, maar ik leef graag. Als ik mijn kunstboeken heb, mijn klassieke muziek en af en toe bezoek, dan voel ik me goed. Spijtig, maar dat bezoek laat het de laatste tijd wat afweten. (Naar locatelli aan het luisteren)
