Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
30-08-2014
ruzie
Eerst en vooral wil ik me weeral eens verontschuldigen om een aantal dagen niets van mij te laten horen. De reden is altijd dezelfde, RLS en dus veel te weinig slaap en dus absoluut geen zin om toch nog iets te schrijven. Vandaag hoorde ik een enorme ruzie, met aan het einde een gegooi met het servies. Nadat alles stil is hoor je dan alles bij mekaar vegen en dan hoor je geen woorden meer. Wat drijft mensen om hun gelijk te halen en daardoor een vlammende woordenstrijd aan te gaan? Jij denkt dat je gelijk hebt en de tegenpartij is van hetzelfde overtuigd. Toch kan je zo iets in alle sereniteit oplossen. Ruzie is van alle tijden en in alle lagen van de bevolking terug te vinden. Al zeer veel jaren gebruik ik mijn verstand en voor ik een tegenwoord geef, denk ik eerst goed na. Nooit zal ik iets luider zeggen, maar eerder proberen te kalmeren. Mensen die niet meer opgewonden zijn, kunnen een gewoon verstandig gesprek voeren. Ruzie staat niet meer in mijn woordenschat.
Vandaag weer een rotdag voor mij. Twee onderzoeken in de kliniek en dat betekent wachten en ik kan daar niet tegen. In plaats van een boek, neem ik altijd mijn sudoku mee. Ik vind dat de tijd dan sneller doorgaat. Ze hebben het gekunnen voor de afspraken. Voor het eerste onderzoek om 8,30 uur moet ik niet nuchter zijn, maar voor dat van 10, 30 uur wel. Hadden ze die niet kunnen verwisselen? Het zal wel zijn reden hebben zeker. Nadien moet ik ook nog op gesprek bij een specialist en een prof. Het ergste is echter voor de namiddag. Om twee uur moet ik bij de tandarts zijn om een verstandskies te laten trekken. Daarzie ik het meest tegen op. Och ja, straks is alles weer vergeten.
Een verzamelaar is een eigenaardig iemand. Het begon toen ik nog een jong broekje was, met het lezen van een boek van Felix Timmermans dat mijn broer me in de handen had gestopt. Een aantal jaren later had Vik al een aantal exemplaren, maar ikzelf was niet de grote lezer. Toen broerlief verhuisde gaf hij zijn verzameling Timmermanssen aan mijn neef. Die heeft die later dan weer aan mij cadeau gedaan en toen is het begonnen. Ik bestelde een aantal dingen bij een antiquariaat, waarvan sommigen eigenlijk (te) duur waren, maar ik moest en ik zou die hebben. Ondertussen is het niet genoeg dat ik een bepaald boek al heb, ik wil het nu ook nog in een andere, liefst zeldzame, uitgave. Ik geef wel geen exuberante prijzen, maar ik blijf zoeken. Karel, Roeland en Vik kijken ook altijd uit op rommelmakten of 2e handswinkels naar bepaalde boeken die ik graag zou hebben. Ondertussen is het al een mooie verzameling geworden. De waarde ervan speelt geen rol, het is er mij alleen om te doen om die zoveel mogelijk compleet te maken, maar dat kan nooit lukken, want sommige exemplaten zijn te zeldzaam en/of te duur.
Wat een goeie babbel al niet kan doen. Na een aantal nuchtere en realistische, maar vooral positieve mails van Agnes en een goed gesprek met iemand die de ellende van bestraling al drie maal onderging, heb ik de knop in mijn hoofd kunnen omdraaien. Geen defaitisme meer, maar een positieve kijk op wat er me te wachten staat. Ik moet er door. Als ik dan op het einde van de rit te horen krijg dat ik genezen ben, dan is dit allemaal maar een peulschil. Wat betekenen tenslotte 8 à 10 weken in een mensenleven als je nadien nog zo veel te goed hebt? We staan er voor en we gaan er voor.
