Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
27-02-2016
ongeluk
Ongeluk in het kwadraad. Deze avond madame nuf en madame nuf bis van dienst. Waarom hebben beide dames dit beroep gekozen? Bij de ene loopt de azijn van haar gezicht en bij de andere is elk woord gemeten en gepast. geen woord te veel. Oei, ze was net hier en ze zegde "tot morgen". Was dat verschieten! Het gezicht stond nog wel op onweer, maar ze zegde waarempel iets. Ondertussen hoor ik ze ergens in een kamer roepen dat het nu wel tijd is om gaan te slapen. We zijn amper half acht. Waarom schrijf ik dat ik hier niet graag ben? Dit is erger dan een kleutertuin. Rond 8 uur zou iedereen al in bed moeten liggen. Zeer veel van de bewoners hier slapen bijna de klok rond. Dus nog eens, ik hoor hier niet thuis en de dag dat ik kan vertrekken ben ik ook weg. Geen seconde langer dan nodig. Ik ben hier absoluut niet gelukkig. Je kan je dan afvragen waarom ik hier woon. Dat is enkel en alleen omdat mijn vrouwtje niet zoder mij kan en dat ze het niet zou overleven zonder mij. Dikke nek? Nee absoluut niet, maar gewoon de waarheid. Ik ga er verder geen uitleg over geven. Het is hier leven in een bepaald regime. Om dat uur is er dat en op een ande uur is er weer iets anders voorzien. Douchen door de week kan alleen maar van dat uur tot dat uur. Etenstijd is ook strikt afgemeten en ga zo maar door. Met andere woorden, niets voor mij. Voor Amandine is dat allemaal niet zo erg, zo lang ik maar in haar buurt ben. Dubbele last op mijn schouders. Toch ga ik niet zitten jammeren. Tussen het begin van dit bericht en nu zijn er een aantal uren verlopen. De twee krengen zijn nog steeds van dienst al is er een van de twee die straks moet afgelost worden. Nog iets later de andere ook. De enige twee minder aangenamen (in mijn ogen dan) zijn dan weg en het kan er dus alleen maar beter op worden. De jongste van de bende is de allerbeste. Nog vol energie en enthousiasme. De oudste heeft het niet op mij en ik voel dat ook. Waarschijnlijk heeft het te maken met een klacht die ik eens stuurde naar haar chef. Maakt het nog maar eens een stuk onaangenamer om hier te leven. Nog eens en zeker niet voor de laatste keer, ik ben hier niet graag.
Zuurpruim is weeral van dienst deze nacht. Ik hoop dat ik niets nodig heb. Ik ben hier al niet graag, maar zulke mensen maken het nog moeilijker. De dag dat het kan en dat ik hier niet meer nodig ben, stap ik het hier af. Geen seconde langer dan nodig. Ik beweer niet dat iedereen hier onvriendelijk is, want dat is niet zo, maar het is en blijft een instelling waar ik me absoluut niet thuis voel. Dit is absoluut niets voor mij. Natuurlijk als je in gemeenschap leeft moeten er regels zijn, en daar moet je je aan houden, maar hier is het soms zoals in een kindertuin. Ook de manier van aanspreken en iets vragen is zoals tegen een klein kind. "Zou je nu je boterhammetje niet schoon opeten" en zo van die dingen. Veel verkleinwoorden. De ganse dag hoor je dat hier. Ik verfoei het hier. Ik ben hier ongelukkig.
Deze namiddag een klop van de hamer gehad, zoals ik die in jaren nog niet gehad heb. Ik was compleet van de kaart. Ik legde mij neer in de zetel en ben als een blok in slaap gevallen. Uuuuren geslapen. Endelijk wakker geworden, maar ik denk dat ik binnen een half uur terug in dromenland ga zitten. Ik voelde het al van voor de middag dat ik zo precies door mijn benen ging zakken. Ik heb er zelfs over gedacht om naar de kliniek te gaan, zo slecht voelde ik mij. Hopelijk morgen beter en frisser. Je zal wel lezen hoe het gaat.
Zuurpruim is vandaag weer van dienst. Mens toch, merkt die dat zelf niet? Als je 's morgens wakker wordt is het eerste wat je ziet in de spiegel, je eigen smoelwerk. Als je dan al op een triestig gezicht moet kijken... Trouwens je gezicht is bedoeld voor anderen. Aan hetgeen je 's morgens zelf ziet kan je weten wat alle anderen te zien zullen krijgen gedurende de dag. Ben je zelf tevreden met een azijngezicht, is dat niet alleen jouw probleem, maar ook dat van alle mensen die je die dag zal zien. Als ik me goed herinner heb je trouwens minder spieren nodig om te lachen, dan om te wenen.
Als ik er morgen nog zo over denk, dan schrijf ik de laatste bladzijden van mijn boek. Ongeveer honderd bladzijden geschreven en gesneuveld op enkele honderden regels. Geef me morgen een stamp onder mijn achterwerk, dat ik voort werk. De goeie ingesteldheid moet terug komen en ik ben weer vertrokken. Natuurlijk heb ik of zoek ik excuses, maar het is dikwijls het karakter dat ontbreekt. Het komt wel terug. Morgen werk ik verder en binnen enkele dagen is alles klaar voor publicatie. Je zal wel zien. De goeie mentaliteit zal weer boven komen drijven.
Veel spectaculair nieuws heb ik niet te melden, tenzij ik begin over de klachten over het eten die ik dagelijks links of rechts hoor. Natuurlijk zou ik ook kunnen schrijven over Maria die ze niet op tijd zijn komen halen om haar te wassen of over Pierre die bij elke maaltijd krom over zijn bord hangt en zo alles naar binnen werkt. Ook over Emilie die hier nog nooit iemand op bezoek heeft gehad of het geklaag over het weer, al komen ze nooit buiten. Met dergelijke dingen kan ik dagelijks wel een aantal bladzijden vullen. Een home is een home en natuurlijk vind je hier niet terug wat je thuis had. De huiselijke warmte en het comfort en nog zo veel dingen meer, kan je hier onmogelijk verwachten. Tussen alle koren is er kaf en natuurlijk lopen hier ook verzorgenden rond die beter een ander beroep hadden gekozen. Er zit onder ander een dame tussen die als slavendrijfster niet zou misstaan hebben. Ze heeft een gezicht dat gans haar karakter weergeeft. Een tijd geleden (ik denk Rudi en Chantal) vroeg ik om eens naar haar gezicht te kijken en ze wisten onmiddellijk wat ik bedoelde. Ze heeft een zuurpruimengezicht en de rimpels naast haar mond lopen recht naar beneden. De andere richting is nooit gebruikt. Zij vraagt ook nooit iets, zij beveelt. Zelfs als ze gewoon iets vertelt kan je aan haar stem horen dat het zo een type is. Er is een dame bij met een harde stem en die laat horen wat ze wil, maar toch doet ze dit op een correcte manier, zonder iemand te kwetsen. De jongste van de bende hier en ook de twee mannen, zijn de beste van de hoop. Schatten. Wie weet wat ze van mij vertellen?
Ze zullen hier verkeerslichten en drempels moeten plaatsen. Van de 91bewoners hier is er misschien de helft (of toch bijna) die met zo een rollator rondstapt. De man of vrouw die dat uitgevonden heeft, ligt al jaren op het strand ergens op een onbewoond eiland. Het is waarschijnlijk een gemakkelijk ding om je mee te verplaatsen. Aan de refter of in de refter staat het rond etenstijd vol met van die dingen. Binnenkort moeten de gebruikers daar parkeergeld betalen. Bij Robert, over wie ik al schreef, dient dat korfje vooraan, om twee pakjes sigaren te transporteren. Die doosjes liggen vooraan, mooi geschikt in het midden. Ik denk niet dat er een milimeter verschil is tussen links of rechts van die pakjes. 's morgens en 's avonds neemt hij vanuit de refter ook nog twee boterhammen mee die hij voorzichtig inpakt in een serviet. Die boterhammen liggen tussen zijn twee pakjes sigaren, weeral mooi geplaatst tot op de milimeter. Och ja, mensen en hun gewoontes. Neem ze dat niet af of ze zijn ontredderd.
