Veel spectaculair nieuws heb ik niet te melden, tenzij ik begin over de klachten over het eten die ik dagelijks links of rechts hoor. Natuurlijk zou ik ook kunnen schrijven over Maria die ze niet op tijd zijn komen halen om haar te wassen of over Pierre die bij elke maaltijd krom over zijn bord hangt en zo alles naar binnen werkt. Ook over Emilie die hier nog nooit iemand op bezoek heeft gehad of het geklaag over het weer, al komen ze nooit buiten. Met dergelijke dingen kan ik dagelijks wel een aantal bladzijden vullen. Een home is een home en natuurlijk vind je hier niet terug wat je thuis had. De huiselijke warmte en het comfort en nog zo veel dingen meer, kan je hier onmogelijk verwachten. Tussen alle koren is er kaf en natuurlijk lopen hier ook verzorgenden rond die beter een ander beroep hadden gekozen. Er zit onder ander een dame tussen die als slavendrijfster niet zou misstaan hebben. Ze heeft een gezicht dat gans haar karakter weergeeft. Een tijd geleden (ik denk Rudi en Chantal) vroeg ik om eens naar haar gezicht te kijken en ze wisten onmiddellijk wat ik bedoelde. Ze heeft een zuurpruimengezicht en de rimpels naast haar mond lopen recht naar beneden. De andere richting is nooit gebruikt. Zij vraagt ook nooit iets, zij beveelt. Zelfs als ze gewoon iets vertelt kan je aan haar stem horen dat het zo een type is. Er is een dame bij met een harde stem en die laat horen wat ze wil, maar toch doet ze dit op een correcte manier, zonder iemand te kwetsen. De jongste van de bende hier en ook de twee mannen, zijn de beste van de hoop. Schatten. Wie weet wat ze van mij vertellen?