Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
24-02-2016
zuurpruim
Zuurpruim is vandaag weer van dienst. Mens toch, merkt die dat zelf niet? Als je 's morgens wakker wordt is het eerste wat je ziet in de spiegel, je eigen smoelwerk. Als je dan al op een triestig gezicht moet kijken... Trouwens je gezicht is bedoeld voor anderen. Aan hetgeen je 's morgens zelf ziet kan je weten wat alle anderen te zien zullen krijgen gedurende de dag. Ben je zelf tevreden met een azijngezicht, is dat niet alleen jouw probleem, maar ook dat van alle mensen die je die dag zal zien. Als ik me goed herinner heb je trouwens minder spieren nodig om te lachen, dan om te wenen.
Als ik er morgen nog zo over denk, dan schrijf ik de laatste bladzijden van mijn boek. Ongeveer honderd bladzijden geschreven en gesneuveld op enkele honderden regels. Geef me morgen een stamp onder mijn achterwerk, dat ik voort werk. De goeie ingesteldheid moet terug komen en ik ben weer vertrokken. Natuurlijk heb ik of zoek ik excuses, maar het is dikwijls het karakter dat ontbreekt. Het komt wel terug. Morgen werk ik verder en binnen enkele dagen is alles klaar voor publicatie. Je zal wel zien. De goeie mentaliteit zal weer boven komen drijven.
Veel spectaculair nieuws heb ik niet te melden, tenzij ik begin over de klachten over het eten die ik dagelijks links of rechts hoor. Natuurlijk zou ik ook kunnen schrijven over Maria die ze niet op tijd zijn komen halen om haar te wassen of over Pierre die bij elke maaltijd krom over zijn bord hangt en zo alles naar binnen werkt. Ook over Emilie die hier nog nooit iemand op bezoek heeft gehad of het geklaag over het weer, al komen ze nooit buiten. Met dergelijke dingen kan ik dagelijks wel een aantal bladzijden vullen. Een home is een home en natuurlijk vind je hier niet terug wat je thuis had. De huiselijke warmte en het comfort en nog zo veel dingen meer, kan je hier onmogelijk verwachten. Tussen alle koren is er kaf en natuurlijk lopen hier ook verzorgenden rond die beter een ander beroep hadden gekozen. Er zit onder ander een dame tussen die als slavendrijfster niet zou misstaan hebben. Ze heeft een gezicht dat gans haar karakter weergeeft. Een tijd geleden (ik denk Rudi en Chantal) vroeg ik om eens naar haar gezicht te kijken en ze wisten onmiddellijk wat ik bedoelde. Ze heeft een zuurpruimengezicht en de rimpels naast haar mond lopen recht naar beneden. De andere richting is nooit gebruikt. Zij vraagt ook nooit iets, zij beveelt. Zelfs als ze gewoon iets vertelt kan je aan haar stem horen dat het zo een type is. Er is een dame bij met een harde stem en die laat horen wat ze wil, maar toch doet ze dit op een correcte manier, zonder iemand te kwetsen. De jongste van de bende hier en ook de twee mannen, zijn de beste van de hoop. Schatten. Wie weet wat ze van mij vertellen?
Ze zullen hier verkeerslichten en drempels moeten plaatsen. Van de 91bewoners hier is er misschien de helft (of toch bijna) die met zo een rollator rondstapt. De man of vrouw die dat uitgevonden heeft, ligt al jaren op het strand ergens op een onbewoond eiland. Het is waarschijnlijk een gemakkelijk ding om je mee te verplaatsen. Aan de refter of in de refter staat het rond etenstijd vol met van die dingen. Binnenkort moeten de gebruikers daar parkeergeld betalen. Bij Robert, over wie ik al schreef, dient dat korfje vooraan, om twee pakjes sigaren te transporteren. Die doosjes liggen vooraan, mooi geschikt in het midden. Ik denk niet dat er een milimeter verschil is tussen links of rechts van die pakjes. 's morgens en 's avonds neemt hij vanuit de refter ook nog twee boterhammen mee die hij voorzichtig inpakt in een serviet. Die boterhammen liggen tussen zijn twee pakjes sigaren, weeral mooi geplaatst tot op de milimeter. Och ja, mensen en hun gewoontes. Neem ze dat niet af of ze zijn ontredderd.
Ik dacht een heel eenvoudig berichtje in te tikken dat ik eigenlijk wat meer positief zou moeten denken en niet zo maar een aantal dingen als slecht ervaren of omschrijven. Och, er is zoveel op mij afgekomen de laatste tijd, maar dan nog moet je proberen de goeie ervaringen daar uit te distileren en denken dat de mensen rondom jou toch nog niet zo slecht zijn. Maar als ik nu positivisme intik, dan kom ik aan bjgaande tekst: Wetenschapsopvatting waarin op grond van objectief vaststelbare gegevens getracht wordt tot uitspraken te komen over de wetmatigheden die de ons omringende verschijnselen beheersen. Het positivisme gaat uit van empirie, d.w.z. van de ervaringswerkelijkheid, en tracht op grond van ervaringsfeiten verklaringen te vinden en de samenhang vast te stellen van de te onderzoeken verschijnselen.
Begin daar maar eens op te knabbelen. De moed om positief te zijn zakt onmiddellijk in je schoenen. Mensentaal: Positivist is iemand die aan niets een slecht kantje ziet en alles op een positieve manier kan verklaren.
Nieuwe schoenen zo goed als gekregen. Een vriendin kocht schoenen voor iemand, maar die wilde ze niet. Het zijn, zoals Toon Hermans ze noemde, bordeelsluipers. Ten eerste, ik kan aan kleding in het algemeen, geen geld uitgeven en speciale merken interesseren me helemaal niet. Volgens die vriendin kosten deze schoenen ongeveer 250€. Amaai, daar koop ik bijna tien paar voor. Goed ik heb ze om het zo maar te zeggen gratis gekregen. Ikzelf zou zo iets niet kopen, maar ja, een gekregen paard....
Mens toch wat ben ik toch een kluns. Nochtans was dat in het verleden niet zo. Ik ga niet beweren dat ik de allerfeinste stielman was, maar ik kon toch met een en ander goed overweg. Ik had degelijk gerief en daar begint het dikwijls al mee. Deze morgen een nieuwe printer gekocht en een weerstation. Niet aan gedacht dat de zender van zo een weerstation buiten moet hangen en natuurlijk kunnen de ramen hier (veiligheid ) alleen maar op een klein kiertje. Voila en daar sta ik alweer. Ik kan moeilijk de brandweer bellen om via een ladder dat ding buiten op te hangen. Via die smalle opening en een koord, hangt dit zendertje nu buiten tegen het raam. Dat geeft een vertekend beeld, want een venster of een buitenmuur geven warmte af. Ok het hangt en ik kan nu aflezen dat het 4,4 graden is, licht bewolkt en dat er een luchtvochtigheid is van 29%. Binnen is het 24,1 graad en het is 20 u 44. Buiten het feit dat het morgen droog (??) zal zijn heb ik geen informatie. Ik weet niet meer van wie de grap kwam, maar die kon het weer voorspellen met een koordje. Als het koordje nat was, dan was het slecht weer en als het droog was, dan regende het niet. Weer zo een hebbedingetje waar je in feite niets mee bent.
Natuurlijk moest ik ook een smart phone hebben. Uitleg gekregen, maar vijf minuten nadien al weer vergeten. Een handleiding bestaat niet meer, gewoon opzoeken op internet. Dochterlief heeft nog wat uitleg gegeven, maar het ene oor in en het andere weer uit. Nog een bijkomend probleem, mijn vingers zijn veel te dik voor die toetsen. Ik tik altijd op de verkeerde letter. Ok, geheugenkaart uitgehaald en verder gegaan met mijn vertrouwde gsm. Mijn broer had nog een mail gestuurd dat ik dat ding niet zou kunnen missen als ik het eens gewoon was. Dat is nu net het probleem, dat gewoon worden komt er niet van. Misschien herbegin ik er nog mee, maar voorlopig terug mijn vertrouwde gsm. Als je binnenkort een aankondiging vindt voor aankoop van een zo goed als nieuwe smart phone, zou dat wel eens van mij kunnen komen.
Volgens mij zijn er op de 91 bewoners hier maar 5 rokers. Die 5 roken zeer zeker minder dan vroeger omdat je hier niet op je kamer mag paffen, maar je moet naar een speciale ruimte gaan. Dit is zeer zeker al een hinderpaal om snel tussendoor een peuk aan te steken. Binnen enkele weken worden alle rookruimtes afgeschaft en komt er een, weliswaar overdekte, plaats buiten waar je mag roken. Dit zal nog een bijkomende barrière zijn om snel een sigaret op te steken. Absoluut niet slecht, maar meer en meer word je als roker gezien als een paria, een slechterik, bijna als een drugsverslaafde. Ik keur roken absoluut niet goed, maar laat iedereen toch eens doen wat hij wil. Het is hier in België al zo erg met alle mogelijke geboden en verboden. Binnenkort komen ze thuis controleren wat je eet of drinkt. Als het zo door gaat heb je morgen een kaart nodig met stempels voor elke pint die je drinkt of voor elke reep chocola die je eet. Ik vind soms alle wetten en reglementen wat overdreven. Ik vraag mij trouwens af of er één Belg is die al die verplichtingen of verboden kent. Mag je, als voorbeeld nu, als voetganger een straat oversteken zonder zebrapad? Mag je de voetgangerslichten negeren? Mag je op straat spuwen? Mag je een distel kweken in je tuin? Waarom moet een bestuurder van een ligier geen rijbewijs hebben? Enz...Ik heb er geen problemen mee, maar soms is het een beetje overdreven. Ik lig er niet wakker van.
Blijkbaar zijn er in Nederland wel brave mensen, maar zoals ze bij ons in Vlaanderen durven zeggen, dat is een "doorbrave" mens, dat vind je in hun woordenoek niet terug. Ze verwijzen naar een woord dat alleen in ons landje gebruikt wordt. Eigenlijk is het zo. Doorbrave, of doodbrave mensen vind je blijkbaar alleen maar bij ons. Soms zou ik durven zeggen, te simpel, te eenvoudig. We hebben hier niet genoeg weerkracht. Weer zo een woord dat alleen hier gebruikt wordt. Misschien komt het van "weer" kracht". Terug kracht om ergens tegenaan te gaan of ergens aan te beginnen. Ik hoop van de volgende dagen "weer" kracht te vinden. Mensen halen je de benen van onder je lijf, zonder scrupules. Morgen ga ik er tegen aan. Ze krijgen me niet klein.
In jaren geen tandpijn meer gehad. Sinds minimum 15 jaar ga ik twee keer per jaar naar de tandarts voor nazicht. Meestal is er niets aan de hand, behalve wat kalkaanslag.Enkele weken geleden ben ik hier in de buurt voor de eerste keer naar de tandarts geweest. Vanaf het eerste bezoek zegde ze dat er twee zouden moeten getrokken worden. Ok het is dan maar zo. Die tanden zijn er ondertussen uit, maar op de plaats waar die bovenste zat heb ik nu ineens tandpijn.Hoe kan je nu tandpijn hebben aan een tand die er niet meer zit? Zenuw die er nog is? In ieder geval kan ik u zeggen dat er tot nu toe nog niets geholpen heeft. Morgen hopelijk beter.
Begin aub niet met een proces in België en denk niet dat het binnen een paar weken afgelopen is. Iemand van de familie is ontevreden over de gang van zaken en stapt naar de vrederechter, zonder ook maar EEN document in de hand, waaruit zou kunnen blijken dat ze gelijk heeft. Wat ik nog steeds niet begrijp is dat de vrederechter daar op in gaat en met een bepaalde procedure een aantal dingen blokkeert. Begrijp wel, ZONDER ENIG GESCHREVEN DOCUMENT. Ik ben in beroep gegaan, maar dat kan pas voorkomen op 12/9 van dit jaar. Tegen dan zijn we meer dan een jaar verder, want heel dit gebeuren startte al meer dan 12 maand voor de uitspraak. Dit gaat mijn petje te boven. Zo zou ik naar de vrederechter kunnen stappen en zonder enig bewijs verklaren dat jij of hij of zij onbewaam zijn om een bepaalde daad te stellen. Nogmaals, dit gaat mijn petje te boven.
Ik kom uit een zeer braaf en Christelijk gezin. Zoals je kan zien had ik een tante nonneke. Via haar heb ik de gevangenis leren kennen. Als nonneke heeft ze in een paar gevangenissen gewerkt en ik ben eens met haar een cel gaan bezichtigen. Ik herinner me nog dat ze mij optilde en voor de tralies hield, zodanig dat ik de gevangenen buiten kon zien wandelen. Dat zal nu waarschijnlijk niet meer zo zijn, maar toen moesten ze schoon in een rij rondjes maken op de binnenkoer. Zou ik daarom zo een braaf manneke geworden zijn?
De dag begon vandaag zeer rustig. Redelijk geslapen en heel kalm mijn douche genomen, aangekleed en gaan ontbijten. Helemaal niks aan de hand. Nadien dochterlief op bezoek gehad. Heel aangenaam. Altijd toffe babbel. In veel gesprekken neem ik het initiatief en ( zeggen ze dat zo? ) het voortouw, maar als Goedele op bezoek is, ben ik diegene die luister. Natuurlijk heeft zij heel wat nieuws en wat kan ik vertellen over het leven hier? Nog steeds geen hoogtes en geen laagtes. Zo zullen er ook wel dagen tussen komen zeker. Overhandiging van de post. Weet, nadat de postbode langs geweest is, brengen ze uw briefwisseling naar de kamer. Alleen maar een paar rekeningen en dat was het. Een hele poos nadien komt er iemand van het onthaal met de levering van een pakket van 9 kg en de vraag of ik dit wilde komen ophalen. Ik weet zeker dat ik geen bestelling gedaan heb van een of ander, maar ja, je blijft nieuwsgierig. Een zware tegenvaller, er zaten twee mooie (?) schilderijen in en ze waren echt mooi ingekaderd in een zwaar antiek frame, maar bij beter bekijken van de naam van de geadresseerde, bleek het een Raeymaekers ( en niet de raeymaeker) te zijn van de andere vleugel van het gebouw. Jammer, maar helaas. Alhoewel zo iets had ik zeker niet besteld.
Vandaag een mindere dag. Goed dat mijn broer op bezoek geweest is, want ik voelde absoluut geen fut om iets te doen. Je kan zo van die dagen hebben dat niks je kan boeien en dat je geen zin hebt om iets te doen. Stilaan krijgt mijn woonruimte hier een beetje aankleding, maar nog ben ik niet tevreden. Het grote probleem is dat dit niets van jezelf is op gebied van indelening, kleur en ruimte om iets op te hangen. Fletse kleuren tegen de muur. Ik zou daar al iets gelig durven tegen zetten. De plaatsen waar je iets mag hangen zijn afgetekend en daarbuiten mag geen vijs, geen nagel of zelfs geen punaize in de muur. Je kan hier en daar je eigen toets geven, maar in beperkte mate.
Ook zie ik hier regelmatig die ploert rondlopen die bij mij 3.500 € heeft gestolen. Hij tracteert al lachende pinten met mijn geld. De directrice, noch de politie wil mij geloven en nochtans is alles wat ik hierover vertelde de zuivere waarheid. Ik weet nog niet hoe, maar vroeg of laat pak ik hem hierover aan. Natuurlijk zal hij ontkennen, maar ik wil telkenmale op zijn geweten werken.
Het is nog maar 11 uur en ik kan toch weeral niet inslapen. Dan maar weer achter dat scherm kruipen hier en zien of er ergens denderend nieuws is of misschien op facebook nog eens gaan kijken. Ik weet op voorhand dat dit gaat uitlopen, want dat begint bij mij met een berichtje en nog een antwoord hier en daar en dan ik voor een paar uur bezig. Ik zou die uren beter besteden aan het lezen van een paar boeken die ik pas kocht. Eigenaardig genoeg, maar daar val ik bij in slaap. Nochtans een schitterende leeslamp gekocht, maar nog niet veel bij gelezen. Ik wou dat ik jullie een foto kon laten zien van die lamp, want (ik toch) men vindt dat een mooi exemplaar. Speciaal en zeer modern, maar ja, als iedereen dezelfde goesting zou hebben, zou het eentonig zijn.
Jaren geleden leerden wij op vakantie Rudi en Chantal kennen. Nadien, terug in ons Belgenland, nog eens afgesproken en dit is blijven duren. Vandaag waren ze nog eens op bezoek. Waarschijnlijk heb ik dat vroeger al geschreven, wij houden van mensen die naturel zijn en vlakaf durven zeggen wat zij over bepaalde zaken denken. Misschien dat die vriendschap al jaren duurt om die eenvoudige reden. Voor mij mogen ze zo dikwijls komen als ze willen. Het was weer een plezant vertoeven. Van zulke mensen kan je nooit genoeg krijgen. Spijtig genoeg lopen er zo niet te veel rond op onze aardkluit. Onze vrienden zegden straks nog dat mijn appartementje toch fris aangekleed was, maar ik vind het nog altijd geen thuis en ik vrees dat dit nooit zal komen. Weet je, het is niet mijn eigendom en ik vertimmer en verbouw het niet zoals ik wil. Zoals ik vroeger al liet weten, de kleur aan de muren staat mij niet aan, maar daar mag ik niet aan komen. Ik mag foto's en schilderijen ophangen, maar alleen waar er hier een rail met haakjes hangt. Het is al een heel klein beetje aangekleed, maar ver van wat ik graag zou hebben.
Toffe, warme dag gehad met die twee op bezoek. Gisteren pas vernomen dat ook zo een lieve kerel overleden is. Het was een dikke vriend geworden. Het was een echte knuffelbeer, zo iemand die je vastknijpt tot hij bijna stikt. Veel te jong weg uit mijn vriendenkring, door een dom ongeval. Ik twijfel er aan dat er ooit nog zo iemand mijn pad gaat kruisen.
Door de niet gewilde chaos en door het zo maar neer zetten van enkele dingen die we vandaag kochten, lijkt het hier ineens een beetje huiselijker. Niet dat ik graag in een rommel leef, maar toch geeft het hier nu een gezelliger gevoel. Misschien doet de lamp die we kochten ook weer iets. Een vijftal boeken op de kop getikt voor 3,50€ en op een verloren plaats gelegd en enkele plantjes van de vensterbank weggehaald en op mijn bureau en op tafel gezet. Ik kocht nog vijf broeken en die liggen hier te wachten om gepast te worden. Weer een beetje troep.Toch wil ik nog meer kleur en schilder ik misschien mijn boekenrekje in het geel en mijn wijnrek in een nog nader te bepalen kleur. Nog even laten bezinken en misschien hier en daar raad vragen. Toch zal dit nooit een thuis voor mij worden.
Natuurlijk moest ik dat ook hebben, zo een smart phone. Eerst eens rondgekeken op internet wat er allemaal te vinden is en aan welke prijs. In de winkel konden ze me niet meer uitleg geven dan dat het toestel dat 400 € meer kost, sneller is dan het andere. Dit kan toch niet. Als ik iets opvraag en het duurt 5 seconden en dat andere toestel doet dat dan binnen de seconde, dat kan toch geen prijsverschil geven van zo veel geld. Misschien heeft die verkoper zelf geen smart phone en is hij niet geïnteresseerd in wat zo een ding kan of zou kunnen. Voor mij was het latijn en na een halve dag nog steeds niets van begrepen. Wat ik weet is dat je er kan mee telefoneren, maar dat kon ik met mijn gsm ook. Ook kan je met zo een ding op internet eender waar je bent. Ha ha, niet waar, want in de eerste lokatie die ik bezocht, kreeg ik de melding dat ik niet verbonden was met het internet. Morgen eerst en vooral de korte handleiding nog eens doornemen en daarna zien we wel.
Vandaag een mindere dag gehad. Fysiek niet helemaal zoals het zou moeten en mijn moreel stond ook op een laag pitje. Ik ben de dag doorgesparteld en morgen zien wel weer. Ik voel me nu trouwens aleen stuk beter en we zijn nog maar net over middernacht. Als ik nu nog een flinke nachtrust zou hebben. Ik heb gisteren te veel gepiekerd over de toekomst en alles een beetje zwart ingezien. Och ja, ik zit hier in een home en niks voelt nog aan alsof het van jou is. Je hebt je leven gewerkt en gespaard om een appartementje mee af te betalen en plots zit je op een kamertje van 5 bij 6 en nog een stuk (veel te brede) gang en een badkamer. Voila dat is het. Natuurlijk maak je daarvan wat je wil, al zijn er serieuze beperkingen. Je mag het niet schilderen zoals je wil en een gat boren om iets op te hangen mag ook niet. Je kan een aantal schilderijtjes of foto's ophangen, maar dan aan kabeltjes die zij voorzien. Met een beetje fantasie kan er misschien nog een en ander. Laat die fantasiemensen maar komen, want ik mis hier kleur, veel kleur. Alles is bleek en wit. Gelukkig hangt daar een Van Gogh en twee schilderijen van Fik. Misschien schreef ik het al, maar ik werd hier bestolen voor 3.500 €. Het verhaal van hoe en wanneer is zo fantastisch dat niemand mij wil geloven. Zowel de directie als de politie hun eerste opmerking wijst in de richting van "ben je het zelf niet geweest" of heb je het niet zo goed weggestopt dat je het niet meer terug kan vinden. Ik weet goed wat ik gezien heb en daar beging ik een fout. De dief was voor de zoveelste keer op mijn kamer en ik heb hem door de spleten van mijn ogen gezien, in plaats van te blijven liggen, was ik toen uit bed moeten springen en hem vastgrijpen. Dom van mij, want nu gelooft niemand mij en als ze hem ondervragen gaat hij natuurlijk ontkennen. Ik zou een manier moeten vinden om hem te laten bekennen of te ontmaskeren. Ik heb het nog al geschreven, waarschijnlijk is het simpele en het goedgelovige van mijn gezicht af te lezen.
