Jaren geleden leerden wij op vakantie Rudi en Chantal kennen. Nadien, terug in ons Belgenland, nog eens afgesproken en dit is blijven duren. Vandaag waren ze nog eens op bezoek. Waarschijnlijk heb ik dat vroeger al geschreven, wij houden van mensen die naturel zijn en vlakaf durven zeggen wat zij over bepaalde zaken denken. Misschien dat die vriendschap al jaren duurt om die eenvoudige reden. Voor mij mogen ze zo dikwijls komen als ze willen. Het was weer een plezant vertoeven. Van zulke mensen kan je nooit genoeg krijgen. Spijtig genoeg lopen er zo niet te veel rond op onze aardkluit. Onze vrienden zegden straks nog dat mijn appartementje toch fris aangekleed was, maar ik vind het nog altijd geen thuis en ik vrees dat dit nooit zal komen. Weet je, het is niet mijn eigendom en ik vertimmer en verbouw het niet zoals ik wil. Zoals ik vroeger al liet weten, de kleur aan de muren staat mij niet aan, maar daar mag ik niet aan komen. Ik mag foto's en schilderijen ophangen, maar alleen waar er hier een rail met haakjes hangt. Het is al een heel klein beetje aangekleed, maar ver van wat ik graag zou hebben.

Toffe, warme dag gehad met die twee op bezoek. Gisteren pas vernomen dat ook zo een lieve kerel overleden is. Het was een dikke vriend geworden. Het was een echte knuffelbeer, zo iemand die je vastknijpt tot hij bijna stikt. Veel te jong weg uit mijn vriendenkring, door een dom ongeval. Ik twijfel er aan dat er ooit nog zo iemand mijn pad gaat kruisen.