Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
08-03-2016
zwart
Het loopt hier niet zwart van het volk en mijn telefoon staat ook niet roodgloeiend. Ik maak me eigenlijk ten onrechte druk. Voor ik hier in de home was, had ik niet meer aanloop of telefoon, maar nu denk je zo in een nieuwe situatie gaat iedereen hier de deur plat lopen. Toch moet ik zeggen dat ik meer aandacht had verwacht. Zo erg is het allemaal niet.
Omdat ik toch niet kan slapen, koptelefoon opgezet en de muziek hier op shuffle gezet. Eerste nummer niet zo mijn genre. Niets mis mee, maar ik hoor liever andere dingen. Ouverture uit candide van Bernstein. Nu staat de prelude uit la traviata op. Een lange intro om tot een bepaald hoogtepunt te komen. Ondertussen al Oberon van Weber. Ik moet tussendoor ingedut zijn denk ik. Ik heb straks een lijstje gemaakt van wat ik morgen niet mag vergeten te doen of te vragen of waarvoor ik moet bellen. Er komt geen eind aan die lijst. Ik heb nu wel alles opgeschreven, maar nu moet de uitvoering nog komen. Morgen is hier bewonersraad en daar ga ik altijd naar toe. Als ik mijn duit in het zakje kan doen of indien ik kommentaar heb, moet ik daar zeker bij zijn. Je hoort een aantal mensen klagen over één of ander, maar als ze kunnen hoor of zie je ze niet. Ik heb zeer goeie oren en de mensen rondom mij klagen over alles en nog wat en sommige dingen onthou ik dan en gooi ik dat morgen in de groep. Over eten wordt altijd en overal gezaagd. De een vindt het goed en de ander slecht. Vrij normaal. Als je thuis met vijf aan tafel zit gaat er ook wel iemand bij zijn die dit of dat niet graag eet. Daar maak ik geen woorden aan vuil, tenzij iedereen moest klagen. Van een grootkeuken kan je geen haute cuisine verwachten. Zonder namen te noemen praat ik wel over de hulpvaardigheid en de bereidwilligheid van het personeel. Tussen alle koren is er kaf. Klagers ga je overal en altijd vinden. Dikwijls denk ik dan: ik zou eens willen zien wat ze vroeger thuis op tafel gekregen hebben.
Ik heb dringend een broeksriem nodig want zoals ze zeggen, de broeken vallen van mijn gat. Een aantal dagen geleden bezocht ik hier in de buurt een aantal winkels, maar ofwel hadden ze dat niet ofwel veel te groot. Ik bestelde er dus een, maar ik weet niet meer in welke winkel. Kluns die ik ben, gisteren belden ze van die winkel om te zeggen dat die binnen gekomen was en ik vergeet toch te vragen waar dat was zeker en ik weet ook niet meer in welke winkels we allemaal geweest zijn. Als morgen mijn broek alleen door komt, wil zeggen dat ik het nog steeds niet weet.
Ik dacht weer beginnen zagen en klagen over het verblijf, maar ik ga eens iets positiefs laten horen. We trekken terug van de belastingen. Dan herval ik weer, want eigenlijk is dat zo positief niet, want dat wil zeggen dat je al die tijd te veel betaalde. Enfin, in ieder geval een stuk beter dan bijbetalen. We kunnen er bijna een feestje van bouwen. Misschien doen we dat wel eens. Ooit nodigde ik familie en vrienden zo maar uit. Geen verjaardag, geen speciale reden, gewoon omdat ik eens een feestje wilde organiseren. Moet toch ook kunnen? Zotte dingen, maar zonder erg, integendeel. Mensen hebben mekaar weer eens gezien en nog eens kunnen bijpraten. Als ik zie aan wat een rotvaart het leven vooruitgaat, dan schiet er zo veel niet meer over. Ik herinner me dat, toen ik jong was, alles zo traag voorbij ging. Die schooljaren bleven maar duren en de vakanties waren zo voorbij. Of we daar nu over zagen of klagen, dat helpt toch niets, integendeel. Ik heb heel soms al eens een mindere dag, maar ik leef graag. Als ik mijn kunstboeken heb, mijn klassieke muziek en af en toe bezoek, dan voel ik me goed. Spijtig, maar dat bezoek laat het de laatste tijd wat afweten. (Naar locatelli aan het luisteren)
Ik dacht dat wij in een vrij land leefden. Dat is ook zo, maar met beperkingen. Blijkt dat alles wat ik schrijf of publiceer over mijn schouder meegelezen wordt. Ik moet dus mijn woorden twee maal knabbelen voor ik ze opschrijf. Over de instelling hier mag ik niet te veel negatef schrijven of ik moet morgen op het matje komen. Toch denk ik dat ik ga door doen zoals ik bezig ben. Ik doe absoluut niets verkeerd en ik mag over alles en nog wat een eigen mening hebben. Natuurlijk, kwetsende dingen gaan schrijven is iets anders, maar schrijven hoe ik er over denk, moet toch kunnen. Een eigen visie!
Gisteren middag waren Chantal en Rudi op bezoek. Het zijn al jaaaaren zeer goeie en trouwe vrienden. We leerden ze kennen op vakantie nu ongeveer 15 jaar (of langer) geleden. Het zijn eerlijke mensen, rechtdoor en rechtaan, zoals wij mensen graag hebben. Sommigen kunnen daar niet tegen en horen graag alleen maar lovende woorden. Voor mij moet dat niet. Waarom rond de pot draaien en dingen zeggen die je toch niet meent. Een bijkomend probleem is dan nog dat je moet onthouden wat je zegde, want als je bij een volgende ontmoeting iets anders vertelt, dan val je door de mand. Gewoon eerlijk blijft het langste duren. Als ze op bezoek komen gaan we altijd ergens in de buurt eten. Nu hadden zij via internet iets opgezocht in Leuven. Volgende keer ga ik ze wel verrassen met iets speciaals, ook in Leuven. Eigenlijk is het niet zo belangrijk, het is het gezelschap dat telt. Soms vraag ik mij af wat ze in ons gezien hebben, we zijn tenslotte zo veel jaar ouder dan zij. Misschien is het ook de eerlijkheid die ze graag hebben?Voor mij mogen ze morgen al terug komen. Overmorgen dan?
Hebben jullie dat ook? Als ik om een of andere reden morgen fris en fit moet zijn, ben ik daar zo veel mee bezig dat het net een averechts effect heeft. Dit zijn mijn slechtste nachten. Zit nu iedereen zo in mekaar of ben ik een bevestiging van een bepaalde regel of een uitzondering? Zo veel piekeren dat je niet kan slapen. Ik geef een voorbeeld. Morgen moet ik bv bij de vrederechter komen en ik moet zien dat ik er met mijn verstand goed bij ben. Wel dat zijn mijn rotste nachten en de dag nadien loop ik er bij als een zombie. Zeer veel mensen zullen dat wel hebben zeker. Vroeger was ik de onbezorgdheid zelve. Niets kon mij ongerust maken of doen piekeren, maar al een hele tijd geleden ben ik zo geworden. Mijn verstand zegt me dan dat dat allemaal toch niet helpt, maar ik kan er niet aan doen. Het is zelfs zo erg dat ik dan ook fysieke klachten krijg, zoals tandpijn bv. Zo precies of ik moet een reden hebben om wakker te liggen. Het gaat nog verder. Ook mezelf voorbereiden op een feestje de dag nadien, waarvan ik denk dat ik er fris moet uitzien heeft ook dat averechte effect. Dom, zeer dom. Komt hier nu iemand onverwacht op bezoek, geen enkel probleem, maar is dat bezoek op voorhand afgesproken, dan heb ik soms piekermomenten. Gelukkig is dat niet zo bij iedereen die over de vloer komt. Morgen bv komen onze vrienden op bezoek en dan voel ik mij 100 % ontspannen. Eigenaardig hoe een mns kan veranderen.
De "gemaakt" vriendelijke is van dienst deze nacht. Als ik zo blijf schrijven is er niemand meer die deugd en dat is niet zo. De twee mannen die hier werken zijn echte schatten en de twee jongste dames ook en dan moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat het daar stopt. Zoals ik al schreef zou het een roeping moeten zijn als je in een dergelijk beroep stapt. Eigenaardig genoeg zijn het de mannen en de twee jongste dames die hier werken die de besten zijn. De rest zou beter bureauwerk of degelijke gedaan hebben, maar niets om met mensen bezig te zijn. Ik schreef het al maar als een buitenstaander met één blik kan zien dat er een azijntrut rond loopt, dan zegt dat al genoeg. Aan de dame die nu van dienst is kan je aan haar glimlach merken dat dat niet gemeend is, maar omdat dat nu eenmaal bij haar beroep hoort. De jongens, toevallig allebei homo, zijn echte lieverds, echter zonder te overdrijven. Vriendelijk, behulpzaam en correct. Een van de jonge dames is bijna over enthousiast en niets is te veel. " maar, daar zijn we hier voor!" "Vraag maar!" Ik weet niet dat dat zo bij iedereen is, maar ik ben vriendelijk en beleefd en met azijn vang je geen vliegen. Alles krijg ik er van gedaan. Ze spreken mij ook altijd aan met StafKE. Ondanks dat moet ik alsmaar blijven herhalen dat ik hier absoluut niet graag ben en hier ook niet thuis hoor.
Help, kom me hier weghalen!! Voor de zoveelste keer moet ik schrijven dat ik hier niet graag ben. Nochtans moet ik hier blijven voor mijn vrouw, willen of niet. Ondertussen schrijf ik maar wat over de medebewoners. Net toen ik in de gang kwam was er een dame aan het hoesten als een verkouden zeehond. Amaai, dit klonk absoluut niet gezond. Onze tafelgenoot Pierre, die denkt dat hij de vrolijke Harry is, had deze avond weinig praat. Misschien een mindere dag. Ik kon trouwens aan zijn gezicht (zijn wezen zeggen ze in de Vlaanders) zien dat hij niet was zoals normaal. Ik heb niks gevraagd, want het kunnen privé problemen zijn. Mathilleke was er ook niet helemaal bij, maar die begon zelf over wat ze voor had. Ze was vorige nacht gevallen en voor ze haar had voortgesleept tot aan de bel, waren er een aantal uren verstreken. Het is een mens van dik boven de 100 kilo en dat ging dus maar centimeter per centimeter. Och ja dat is zo wat het nieuws dat ik van hier heb. Niets speciaals dus.
Een nare droom gehad. Ik heb de ganse nacht in de klinek gelegen voor allerlei onderzoeken. Eén positief puntje in die droom, alle onderzoeken volgden mekaar op zonder ook maar één minuut ergens te moeten wachten. De uitslagen zal ik volgende nacht in een volgende droom misschien krijgen, wie weet. Hopelijk zijn de resultaten ook goed.
When everyone is going to sleep i'm wide awake. Ik weet niet of dit de juiste vertaling is, maar dit is nu al aan de gang van als ik hier in de home ben. Het gros van de mensen ligt er hier al in van rond acht uur. Dat is het moment dat ik begin wakker te worden. Vandaag weer een afwezige dag. Er absoluut niet bij. Ik moet er eens met de dokter over praten, want dit is niet meer normaal. Overdag dikwijls afwezig en dus absoluut niet plezant voor Amandine en 's avonds klaar wakker. Aan de pillen die ik hier krijg zal het niet liggen, want het aantal dat ik nog te slikken krijg is serieus afgebouwd. Piekeren is waarschijnlijk een van de oorzaken. Mijn gezond verstand zegt me dat dit slecht is, maar ik kan er niet aan doen. Ik blijf bezig met hetgeen ons aangedaan is en met hetgeen nog op ons afkomt. Toch wetende dat niemand ons kan raken of pijn doen, blijf je daar onbewust mee bezig. Waarom doet iemand zo iets? Dit kan alleen maar uit eigenbelang zijn en toch moeten ze weten dat het absoluut niet zal helpen. We staan zeer stevig in onze schoenen en al wat iemand ook maar wil ondernemen is verloren moeite. Ach ja ik ben een piekeraar.
Onvoorstelbaar. Amandine en haar handtas! Telkens vergeet ze dat ding wel ergens. Volgens mij vandaag de 40e keer in enkele maanden. Tot nu toe altijd zeer veel geluk gehad met een eerlijke vinder. Ik zorg er ook voor dat er nooit geld in steekt en met haar bankkaarten kunnen ze toch niets beginnen zonder code. Trouwens al haar kaarten zijn geblokkeerd. Buiten enkele munten steekt er geen geld in, dus.. Het is natuurlijk heel de papierwinkel als je id kaart en dergelijke verloren zijn. Een paar minuten geleden kwam de verpleging met dat ding aandraven. Vergeten in de refter naast haar stoel. Ik zal er ook mee moeten op passen. Allemaal geen ramp, maar vervelend. Al enkele keren gebeurde het in een restaurant waar we geregeld komen, maar voor hetzelfde geld is het ergens waar ze ons niet kennen. Bij afrekenen zal ik telkens de reflex moeten hebben om te zien of ze haar handtas wel bij heeft. Een knik die ik zal moeten maken. Een zelfklever in de auto hangen met in het groot; "handtas". Zou helpen. Ik hoor net aan tafel een man stoefen over zijn leeftijd. 94 is hij. Ik hoor dergelijke dingen hier regelmatig. Mensen die er prat op gaan om al zo of zo oud te zijn. Een aantal van de bewoners zijn om en bij de negentig en ik denk twee al rond de honderd. Op twee personen na was Amandine met haar 71 ste verjaardag de jongste hier. Veel te jong om in een home te belanden. Ik ga nog eens met de dokter en de psycholoog bekijken welke de mogelijkheden zijn. Simpel is anders. Een aantal dingen waar ik het nog wil over hebben, misschien later of binnenskamers.
Zoals ik al schreef, ik ben het hier echt beu, kotsbeu. Je kan gaan en staan waar je maar wil, zeggen ze. Vergeet het maar. Ik heb nu niets tegen een poetsvrouw, maar als je binnen komt en die maakt de opmerking: "ben je al terug Staf?" dan gaat dit er voor mij iets over. Wil dus zeggen dat ze je hebben zien buiten gaan en misschien nog net niet de tijd opgemeten hebben die je weg bent geweest. Het was vandaag Amandine haar verjaardag. Een grote toeloop hadden we niet verwacht, maar als je al in zo een godvergeten oord zit, doet het af en toe eens deugd om iemand te zien. Gelukkig zit ze daar niet mee en ik betwijfel of ze vandaag meer dan enkele minuten geweten heeft dat het haar verjaardag was. Doet er niet toe, het is het gebaar dat telt. Ondertussen heeft ze al een hele tijd haar pijama aan en kijkt (keek, slaapt al) ze TV. Gelukkige verjaardag vrouwtje.
Vandaag de verjaardag van Amandine. Eigenaardig genoeg voelden we ons geen van beiden echt goed. Het vieren zal dus uitgesteld worden tot morgen of een andere dag misschien. Eigenlijk, buiten bezoek dat er was, niets speciaals vandaag. Morgen dan de grote taart boven halen?
Bij een van de dames die hier werkt moet ik altijd denken aan de film Spartacus. Waarom die film? Slavernij. Die dame zou perfect gefunctioneerd hebben in die slavenhandel. Ze vraagt niets, maar beveelt. Ze zegt niets, maar ze roept. Mens toch, wat heeft die een fout beroep gekozen. Zelfs in een gevangenis worden mensen zo niet behandeld. Ik hoop dat ze niet getrouwd is, want ocharme die man dan. Je zou nu zeggen dat ze eens een slechte dag heeft, maar ze is altijd zo. Gelukkig heb ik er nooit iets mee te maken, want ik loop hier mooi binnen de lijntjes. Gelukkig is het de enige die hier zo is. Er zijn er nog met een kort lontje, maar het blijft binnen de perken. Gelukkig zijn er ook die poeslief zijn. De twee mannen die hier werken zijn een voorbeeld. Toffe, vriendelijke knullen. Niets is hun te veel. Moest die dame een klein procentje hebben van die mannen, zou het echt mee vallen. Zoals ik eerder al schreef, de dag dat ik hier niet meer moet zijn, ben ik weg. Ik overleef het allemaal wel.
Ongeluk in het kwadraad. Deze avond madame nuf en madame nuf bis van dienst. Waarom hebben beide dames dit beroep gekozen? Bij de ene loopt de azijn van haar gezicht en bij de andere is elk woord gemeten en gepast. geen woord te veel. Oei, ze was net hier en ze zegde "tot morgen". Was dat verschieten! Het gezicht stond nog wel op onweer, maar ze zegde waarempel iets. Ondertussen hoor ik ze ergens in een kamer roepen dat het nu wel tijd is om gaan te slapen. We zijn amper half acht. Waarom schrijf ik dat ik hier niet graag ben? Dit is erger dan een kleutertuin. Rond 8 uur zou iedereen al in bed moeten liggen. Zeer veel van de bewoners hier slapen bijna de klok rond. Dus nog eens, ik hoor hier niet thuis en de dag dat ik kan vertrekken ben ik ook weg. Geen seconde langer dan nodig. Ik ben hier absoluut niet gelukkig. Je kan je dan afvragen waarom ik hier woon. Dat is enkel en alleen omdat mijn vrouwtje niet zoder mij kan en dat ze het niet zou overleven zonder mij. Dikke nek? Nee absoluut niet, maar gewoon de waarheid. Ik ga er verder geen uitleg over geven. Het is hier leven in een bepaald regime. Om dat uur is er dat en op een ande uur is er weer iets anders voorzien. Douchen door de week kan alleen maar van dat uur tot dat uur. Etenstijd is ook strikt afgemeten en ga zo maar door. Met andere woorden, niets voor mij. Voor Amandine is dat allemaal niet zo erg, zo lang ik maar in haar buurt ben. Dubbele last op mijn schouders. Toch ga ik niet zitten jammeren. Tussen het begin van dit bericht en nu zijn er een aantal uren verlopen. De twee krengen zijn nog steeds van dienst al is er een van de twee die straks moet afgelost worden. Nog iets later de andere ook. De enige twee minder aangenamen (in mijn ogen dan) zijn dan weg en het kan er dus alleen maar beter op worden. De jongste van de bende is de allerbeste. Nog vol energie en enthousiasme. De oudste heeft het niet op mij en ik voel dat ook. Waarschijnlijk heeft het te maken met een klacht die ik eens stuurde naar haar chef. Maakt het nog maar eens een stuk onaangenamer om hier te leven. Nog eens en zeker niet voor de laatste keer, ik ben hier niet graag.
Zuurpruim is weeral van dienst deze nacht. Ik hoop dat ik niets nodig heb. Ik ben hier al niet graag, maar zulke mensen maken het nog moeilijker. De dag dat het kan en dat ik hier niet meer nodig ben, stap ik het hier af. Geen seconde langer dan nodig. Ik beweer niet dat iedereen hier onvriendelijk is, want dat is niet zo, maar het is en blijft een instelling waar ik me absoluut niet thuis voel. Dit is absoluut niets voor mij. Natuurlijk als je in gemeenschap leeft moeten er regels zijn, en daar moet je je aan houden, maar hier is het soms zoals in een kindertuin. Ook de manier van aanspreken en iets vragen is zoals tegen een klein kind. "Zou je nu je boterhammetje niet schoon opeten" en zo van die dingen. Veel verkleinwoorden. De ganse dag hoor je dat hier. Ik verfoei het hier. Ik ben hier ongelukkig.
Deze namiddag een klop van de hamer gehad, zoals ik die in jaren nog niet gehad heb. Ik was compleet van de kaart. Ik legde mij neer in de zetel en ben als een blok in slaap gevallen. Uuuuren geslapen. Endelijk wakker geworden, maar ik denk dat ik binnen een half uur terug in dromenland ga zitten. Ik voelde het al van voor de middag dat ik zo precies door mijn benen ging zakken. Ik heb er zelfs over gedacht om naar de kliniek te gaan, zo slecht voelde ik mij. Hopelijk morgen beter en frisser. Je zal wel lezen hoe het gaat.
Zuurpruim is vandaag weer van dienst. Mens toch, merkt die dat zelf niet? Als je 's morgens wakker wordt is het eerste wat je ziet in de spiegel, je eigen smoelwerk. Als je dan al op een triestig gezicht moet kijken... Trouwens je gezicht is bedoeld voor anderen. Aan hetgeen je 's morgens zelf ziet kan je weten wat alle anderen te zien zullen krijgen gedurende de dag. Ben je zelf tevreden met een azijngezicht, is dat niet alleen jouw probleem, maar ook dat van alle mensen die je die dag zal zien. Als ik me goed herinner heb je trouwens minder spieren nodig om te lachen, dan om te wenen.
Als ik er morgen nog zo over denk, dan schrijf ik de laatste bladzijden van mijn boek. Ongeveer honderd bladzijden geschreven en gesneuveld op enkele honderden regels. Geef me morgen een stamp onder mijn achterwerk, dat ik voort werk. De goeie ingesteldheid moet terug komen en ik ben weer vertrokken. Natuurlijk heb ik of zoek ik excuses, maar het is dikwijls het karakter dat ontbreekt. Het komt wel terug. Morgen werk ik verder en binnen enkele dagen is alles klaar voor publicatie. Je zal wel zien. De goeie mentaliteit zal weer boven komen drijven.
