Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
19-11-2007
zaterdag
we waren zaterdag uitgenodigd bij mijn schoonzus en haar vriend, voor een etentje. Het was zeer lekker. Blijkbaar hadden ze rekening gehouden met alles wat ik graag eet. Het waren allemaal zeevruchten, te beginnen met oesters. En nog vergeten, eerst nog een hapje met krab, garnaal en rivierkreeftjes. Hoofdschotel, een heerlijke vissoep om vingers en duimen van af te likken. Als dessert een heerlijk gebak, met chocolade krullen overheen. Het is niet om jullie hartje waterachtig te maken, maar moest je ooit van plan zijn me eens uit te nodigen....
Blijkbaar hadden ze in de kliniek onthouden wat er vorige week fout gelopen was met de behandeling van Amandine. Het was de tweede keer in een serie van 6 die ze moet doen. Bij het binnenkomen werd ze echt op een zeer vriendelijke manier ontvangen en ze kreeg zelfs een luxe kamer. Onmiddellijk koffie (voor mij dan, want zij moest nuchter blijven) Opbeurende woorden en alles er op en er aan. Ik kan niet zeggen dat ze anders niet goed verzorgend waren, absoluut niet, maar nu was er toch nog iets extra. Ach ja, het zijn ook mensen en mensen kunnen nu eenmaal eens fouten maken.Alles is goed verlopen en alles is weer in orde. Een kliniclown was absoluut niet nodig vandaag.
vandaag kwam mijn oudste zus en schoonbroer op bezoek. We zijn in de boardroom gaan eten. Het was weer schitterend. Het blijft één van mijn favoriete restaurants, prijs , kwaliteit. Je krijgt er geen enorme porties, maar alles is er zeer lekker, mooi voorgesteld, en zéér lekker. Nadien zijn we thuis nog een koffie komen drinken en hebben we nog eens dvd's van de oude doos bekeken. Altijd tof zo als je dat al een aantal jaren niet meer hebt gezien. Hoe is het mogelijk dat je toch altijd kan genieten van dingen die je overkomen zijn of die je beleefd hebt een aantal jaren geleden. Met het ouder worden heb je precies meer behoefte aan al die leuke herinneringen. Blijven aan vasthoiuden en van genieten. Toch denk ik dat niet alleen het verleden plezierig was en ben ik er vast van overtuigd dat ik in de toekomst zeker nog even plezante momenten ga mee maken. Deze week bij mijn oudste dochter nog een filmke gezien van meer dan 25 jaar geleden. Nostalgie. Er komen dan een aantal prettige ervaringen boven. je begint dan gaan te meimeren en na te denken hoe het allemaal was of zou kunnen geweest zijn. Niks aan te doen. Je kan de geschiedenis niet meer veranderen en je moet proberen te genieten van al wat je nu momenteel overkomt.
Vandaag was er een grootouderdag op school bij de kleindochter Evora. Het was mooi. Traditioineel een aantal tekstjes en liedjes voorbereid. Nadien, en dat is ook een traditie op allee scholen denk ik, was er koffie en gebak. En dan het weerzien van de kleinkinderen en de grootouders na een serieuze inspanning en bij sommigen misschien wat spanning.Er zijn er bij die verlegen zijn, of spontaan beginnen wenen, er zijn er die absoluut geen gène hebben en er op los dansen en acteren. Altijd de moeite om die klein mannen bezig te zien.
een beetje meeval mag ook. Waar we vorige week zo'n pech hadden met dat onderzoek van mijn vrouw, hadden we vandaag alle geluk. We moesten voor de verandering nog maar eens naar de kliniek voor een test. Amandine moest normaal om 2 uur voor het ene onderzoek en om half drie voor het volgende op afspraak zijn. Zoals altijd zijn we veel te vroeg en dan nemen we onze doorlopers of sudoku mee om de wachttijd te doden. De tijd loopt dan precies zo veel sneller. Wel, alles liep zo vlot dat we om kwart over twee al terug thuis waren. Zo mag het ook wel eens. Het vrouwtje heeft amper de tijd gehad om aan de doorlopers te beginnen. Alles was ok en dus zijn we vrolijk terug vertrokken.
regenbogen hebben we deze dagen al veel te zien gekregen. Altijd een mooi fenomeen. Soms met de wildste ideeën en fantasieën. Neemt niet weg dat het een mooi natuurverschijnsel is. Ooit, en misschien wil niemand me geloven, heb ik er drie boven mekaar gezien. Twee komt regelmatig voor, maar drie schijnt onwaarschijnlijk. Iemand zei me ooit dat dit niet kan. Was het dan een wilde fantasie? Ik blijf er toch in geloven. Toch nooit gaan zoeken naar de schat die verborgen zou liggen aan het einde van de regenboog.
Moeder de vrouw moest vandaag voor een behandeling naar (weeral) het hospitaal. Normaal zou dit een dik uur in beslag nemen, maar wij hadden al gerekend op twee uur. Het zijn er tenslotte meer dan vijf geworden. Er komt een verpleegster vragen welke medicatie ze neemt en of ze allergisch is aan een bepaalde stof. Het vrouwke heeft een kaart waar op staat dat ze zeker geen Voltaren mogen toedienen. Men komt een spuitje geven vòòr de behandeling en na enkele minuten krijgt ze overal jeuk en wordt ze compleet rood. Wat hebben ze toegediend: "voltaren". Gevolg, onmiddellijk een middel tegen de allergische reactie (tweede spuit) en kort daarop nog een derde spuitje. Er zijn dan nog twee injecties gevolgd, maar die bleken bij de behandeling te horen. Ze hebben zich wel honderd maal geëxcuseerd en het zal de volgende maal niet meer voorvallen. Het was tenslotte geen Voltaren, maar wel een middel met dezelfde samenstelling.
ik heb het weer gekunnen. 's Avonds bakken wij regelmatig in de micro-warmeluchtoven enkele broodjes. Het zijn van die voorgebakken dingen. Wat ik uitgespookt heb weet ik niet, maar na enkele inuten kwam er een zwarte, stinkende walm vanuit de keuken. De broodjes waren nog net wat zwart verpulverde, onheerkenbare dingen. Waarschijnlijk heb ik de oven op grill gezet ipv op verwarmen. Na twee dagen riekt de ganse ruimte nog steeds naar brand.
Liesbeth, de vriendin van mijn dochter, werkt al een achttal jaar in het onderwijs. Gisteren verloor ze een collega die ze gedurende al die jaren kende. Een jongedame van nog geen 40. Zo oud als mijn oudste zoon. Dit is onbegrijpelijk. Waarom? Het is onrechtvaardig dat zulke jonge mensen uit het leven gerukt worden. We kunnen er verdomme niks aan doen. Op zulke momenten komen bij mij twijfels boven over God en al zijn "goedheid". Ik weet dat de kerk hier ook weer een uitleg en zalvende woorden voor heeft, maar ik blijf het onwaarschijnlijk vinden. Ik moet er niet aan denken dat één van mijn kinderen of kleinkinderen vòòr mij zou gaan. Ik weet dat het dingen zijn die gebeuren, maar ik kan me in de plaats stellen van alle familieleden, collega's en vrienden. Iedereen zal hier wel een wrang gevoel aan overhouden. Ik weet ook dat ik mijn kop niet in het zand moet steken, het zijn dingen die gebeuren, maar ik blijf me hier echt niet goed bij voelen.
ik moet dringend beginnen aan een deftige lijst samen te stellen van het aantal Timmermansboeken die hier in de kast steken. Mijn broer brengt zo af en toe eens een boek over Timmermans mee en stevast is de vraag of ik die al heb of niet. Ondertussen al uitgegroeid tot een serieuze verzameling. Mijn jongste zoon is ze ook één voor één aan het lezen. Eigenaardig dat iemand van die leeftijd de taal van Timmermans nog kan smaken. Toch vond hij tot nu toe bijna alles de moeite van het lezen waard.
zondag en voorlopig geen schitterend weer. Misschien ideaal om de laarzen aan te trekken en eens een wandeling te maken deze namiddag. We zullen zien. Er komt de laatste tijd zo af en toe onverwacht bezoek opduiken; afwachten dus. Het is hartverwarmend hoe iedereen meeleeft met de hospitalisatie. Ongelooflijk hoeveel telefoon er al geweest is om te vragen hoe het nu gaat. Het doet echt deugd.
Gisteren weer eens naar mijn tuintje geweest. Het was lang geleden. Oogsten. Alle knolselders uitgedaan en ook de rest van de bonen. Tegelijk wat rapen meegebracht. Alles was gisteren al gekuist, gesneden en ingevroren. De diepvriezers zitten zo goed als vol. Nochtans moet er nog een beetje andijvie bij. Net een goeie dikke bonensoep gegeten. Dat is eten en drinken. Het maagske zit vol. Over het gevolg deze avond zal ik maar zwijgen.
Bij ons in de familie is de oudste generatie al helemaal weg. Niet dat ik daar vandaag speciaal aan terug denk, want er zijn momenten genoeg dat ik eens een bezoekje ga brengen op het kerkhof om eens dag te zeggen. Als we met broer en zussen samenkomeen is er telkens weer een moment dat we over iemand van die generatie spreken. Allemaal toffe herinneringen en zeer positieve gedachten. Voor iedereen is het gevoelen bij een van de overledenen misschien anders, maar we komen altijd tot de vaststelling dat we geluk hadden om in die sfeer grootgebracht geweest te zijn en dat iedereen, ook de tantes en nonkels, ons altijd een warm hart hebben toegedragen. Spijtig zit in dat heengaan geen logische opvolging, want ondertussen is er ook al aan de volgende generatie geknabbeld en zijn er daar ook al een aantal mensen van verdwenen. Dus vandaag toch mijmeren over de dood.
Dokters en kliniekbezoeken zijn nog niet gedaan. Deze namiddag gaan we allebei mee doen aan een internationale studie over longkwalen. Dit is echter op vrijwillige basis en is dus iets heel anders dan verplicht opgenomen worden. We helpen mee, maar ondertussen zijn we dan toch ook onderzocht, zo zie ik dat dan. Volgende maandag moet ik ook weer naar de specialist en eind november nog maar eens voor een scan. Ik hoop dat dat dan het laatste is. Het vrouwtje moet ook nog gedurende de volgende weken 6 keer op onderzoek. Nadien gaan we eens aan een vervangvakantie voor Toscane denken.
mijn broer was deze namiddag op bezoek. Lang geleden dat ik hem nog zag. Dus veel nieuws uit te wisselen. Hij is pas naar Barcelona geweest en zijn portefeuille met alles er in werd uit zijn zak gestolen. Toen hij bij de politie aankwam om aangifte te doen, stond daar een ganse file aan te schuiven met dezelfde problemen. Nadien op de Belgische ambassade was het hetzelfde. Er moeten dus ganse bendes bezig zijn daar. In de late namiddag ging hij naar een symposium over nanotechnologie. Ik had daar al wel van gehoord, maar wist er niet veel over. Natuurlijk onmiddellijk op internet gaan kijken. Interessant, maar zwaar.
Overgewaaid, maar ondertussen een serieuze commercie geworden.Bijna alle winkeliers doen mee tegenwoordig met het versieren van hun vitrines, maar ook meer en meer privé zie je die dingen voor de ramen verschijnen. Je rolt hier in ons klein Vlaanderen van de ene feestelijkheid in de andere. Bijna elke maand is er iets te doen. Wat reclame allemaal niet vermag.
we gaan er vandaag een rustige zondag van maken zonder al te veel te doen. Nog zo een beetje bekomen van wat we meegemaakt hebben. Niet dat dat zwaar is, maar rusten doe je onvoldoende in een kliniek. Ondertussen gaat het huishoudelijk leven weer zijn gangetje en is het nu wassen, plassen en strijken. Al de rest laten we voor een volgende keer. Ik zal deze namiddag dan maar uitkijken naar een vervangreis in plaats van diegene die we gepland hadden. Normaal waren we gisteren terug thuis gekomen van Toscane, moe maar voldaan. Volgende keer beter. Er zullen zich nog wel genoeg gelegenheden voordoen om een stukje van de wereld te zien. Al is die wereld niet zo groot voor ons. Maximum 4 uur vliegen voor het vrouwtje. Toch ruimte genoeg.
Ik vertelde jullie dat het vrouwtje moest opgenomen worden voor een operatie. Alles goed verlopen en ondertussen terug thuis. Ze is altijd positief denkend en ze staat ook met haar twee voeten op de grond. Het is altijd goed bij haar, tot het tegendeel bewezen is. Mijn kinderen hebben allemaal veel met haar ingezeten en ze zijn haar ook geregeld komen bezoeken. Dat heeft haar zeker deugd gedaan. Er zijn natuurlijk ook de familie en kennissen die een bezoekje brachten, en het aantal telefoontjes is niet te tellen. Zelfs de kinderen die al langs geweest waren die dag, belden dan nog eens nadien om te vragen hoe het was. Een eigenaardigheid, tijdens haar opname moest ik ook via spoed in diezelfde kliniek opgenomen worden. We hebben dus samen in het hospitaal gelegen, maar op verschillende afdelingen. Zij kwam mij eens bezoeken met al die toestanden van zakjes aan zo een mobiele staander of ik ging eens naar haar. Het is weeral achter de rug en telkens hoop je van daar nooit meer terecht te komen. Ik dank iedereen voor hun gevoelens en hun medevoelen.
Hospitaaldag achter de rug. De operatie van het vrouwke is goed gelukt zegt de chirurge. Oef. Ze zal nu wel tv aan 't kijken zijn denk ik. Hopelijk heeft ze een goede nacht. We zien en horen morgen wel weer. Maandagavond belden ze nog van de kliniek om te vragen of we niet vroeger konden binnenkomen. Natuurlijk, hoe sneller het kan gebeuren hoe sneller je er van af bent. Kwart voor zeven waren we er al, maar dan duurde het toch nog tot kwart voor negen voor ze haar kwamen halen. Enfin niet gezeurd. Toekomst rooskleurig inzien. Dat doet ze . Ze is altijd een realiste en een optimiste. Niet zeuren voor je van iets zeker bent.
het is een beetje te veel de laatste tijd. Ik schreef enkele dagen geleden dat ik al genoeg klinieken gezien heb in de laatste maanden. Nu blijkt ook nog mijn vroegere schoonmoeder "op het laatste te zijn", zoals ze dat zeggen. Ze heeft een enorm sterk hart en gaat zo maar niet toegeven. Marieke ( schoonmoeder) zal het wel uithouden en overleeft ons misschien nog. Een sterke vrouw met karakter en een gezonde levensvizie. Ik leef mee met de familie, want ze is voor mij, wat voor mij ons bomma voor mij was destijds. Een standbeeld. Iemand die er was. Ik zou haar ook zeker missen, maar ze is nog niet weg. Ze leeft en ze vecht. Een juweel van een mens. Morgen dan de opratie van het vrouwke. Dus weer hospitaal. Ze is een optismiste en ziet het allemaal rooskleurig. Nu ben ik met haar akkoord, want anders had ze al klachten moeten hebben. Ik zal zeker mee met haar een postieve gedachte hebben.
het is een beetje te veel de laatste tijd. Ik schreef enkele dagen geleden dat ik al genoeg klinieken gezien heb in de laatste maanden. Nu blijkt ook nog mijn vroegere schoonmoeder "op het laatste te zijn", zoals ze dat zeggen. Ze heeft een enorm sterk hart en gaat zo maar niet toegeven. Marieke ( schoonmoeder) zal het wel uithouden en overleeft ons misschien nog. Een sterke vrouw met karakter en een gezonde levensvizie. Ik leef mee met de familie, want ze is voor mij, wat voor mij ons bomma voor mij was destijds. Een standbeeld. Iemand die er was. Ik zou haar ook zeker missen, maar ze is nog niet weg. Ze leeft en ze vecht. Een juweel van een mens. Morgen dan de opratie van het vrouwke. Dus weer hospitaal. Ze is een optismiste en ziet het allemaal rooskleurig. Nu ben ik met haar akkoord, want anders had ze al klachten moeten hebben. Ik zal zeker mee met haar een postieve gedachte hebben.
