Misschien schreef ik het al, dan lees je het nog maar eens. Ik ben een boekje aan het schrijven met gesprekken met oude(re) mensen van boven de 85. Waar ik voor vreesde werd bewaarheid. Ik had schrik dat een van die mensen zou overlijden voor mijn werkje klaar zou zijn. Spijtig genoeg, gebeurde dat. Vorige week kwam ik Jean tegen en die vertelde mij het slechte nieuws. Hij vroeg of ik een van de foto's die ik maakte bij ons gesprek nog eens wou afprinten. Hij vond die zo mooi en zou die graag gehad hebben om op zijn kast te plaatsen als blijvende herinnering. Ik ben er kapot van. Sommige van die oudjes zijn zo innemend en zo lief dat je er een stuk van je hart aan verliest.