Misschien laat ik me de laatste tijd te veel gaan. Een beetje te emotioneel? Ik zit nu eenmaal zo in mekaar. Ik kan er niet aan doen, maar ik schaam me daar ook niet voor. Alles behalve. Als ik met iemand praat, ook aan de telefoon, over iets wat me raakt, begin ik spontaan te wenen. Dan rollen de tranen over mijn wangen. Sommige mensen hebben daar blijkbaar problemen mee, maar ik trek het me absoluut niet aan. Ik weet dat het soms tot in het absurde gaat, maar liever overgevoelig dan ongevoelig. Soms gaat dat zelfs over kleine onnozele dingen, ik weet het. Een klein voorbeeldje. Ik belde met iemand over een schilderijtje dat een van de kleindochters gemaakt heeft en ik was in mijn beschrijving daarvan zo geraakt, dat ik begon te wenen. Enkele dagen geleden had ik het dan weer moeilijk om aan iemand te vertellen dat Amandine zo vertederd was door het bezoek van de jongste kleindochter. Och, als mensen het daar moeilijk mee hebben, dan is dat hun zaak. Ik laat de traantjes komen;