|
Gisteren zijn we naar de afscheidsdienst van ons Leen geweest. De teksten die voorgelezen werden, typeerden ze echt zoals ze was. Het was een bijzondere vrouw. Iemand die ondanks jarenlange pijn en ongemakken, altijd aan een ander dacht. Zo lopen er niet veel rond op deze wereld. Terwijl ik dit aan het intikken ben, zit ze hier weer naast mij en zegt ze dat ik aan het overdrijven ben. Dat is nu al een ganse week dat ik 's nachts met haar babbel. Ik ween, zij niet, ze lacht. Ik moet echt gaan zoeken om een foto te vinden waar ze niet al lachend op staat. Ik mis ze, maar ik troost me met de gedachte dat ze hier nog regelmatig naast mij gaat zitten en dat we samen naar de oude familiefoto's gaan kijken. Tot straks zus.
|
