|
Wie begint er nu om 11 uur 's avons een was in te steken en te kuisen. Wel ik dus weeral. Ik loop hier rond als een kip zonder kop. Te veel zorgen momenteel. Eerst en vooral mijn vrouw die opgenomen werd. Het triestig gezichtje als ik vertrek en dan de vraag: "moet ik hier nu voor altijd blijven. Mag ik niet meer mee naar huis?" Ik antwoord altijd dat ik ze zo veel mag komen halen als ik wil, maar ze raden me daar af om ze een keer mee naar hier te nemen, omdat ze dan misschien denkt dat ze mag blijven. Ik heb er echt mee te doen. Het is pijnlijk. Ik slaap er niet van. De dokter raadde mij aan om slaappilen te nemen, want anders ga ik er ook onderdoor. Mij geen probleem, dan kan ik misschien een kamertje naast haar krijgen. Trouwens ik ben al zo ver gegaan dat ik de eerste kamer die vrij komt besproken heb. Eerst laten bezinken zegt mijn omgeving en dan beslissen. Ik kan niet tegen alleen zijn. Ik ben nog van gans mijn leven niet alleen geweest. Iedereen zegt dat het wel zal wegebben.
|
