Telkens ik 's nachts wakker word denk ik : "dit kan toch niet zijn. Ik zit in een home. Een oud pékeshuis zeggen ze in Leuven." Nochtans is het zo. Weliswaar op vrijwillige basis opgenomen om bij mijn vrouw te zijn, maar op mijn leeftijd!! Als ik er dan verder over nadenk is er niets verkeerd mee. Ik heb hier een geregeld leven met drie maaltijden per dag, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb verwarming en mensen die bezorgd zijn en die me verwennen. Ik moet maar aan één ding denken en dat is de maandelijkse factuur. Het is duur, eigenlijk veel te duur. De spaarcenten zullen er allemaal moeten aan geloven. Eigenlijk zou dit veel goedkoper moeten, maar ja er zullen beterkope arrangementen zijn, maar ze zullen daar niet het comfort hebben van hier. Ik zit niet in een gevangenis en ik ga en sta nog altijd waar en wanneer ik wil. De enige beperking is, dat ze vragen als je ergens naar toe gaat dat je zou verwittigen. Begrijpelijk. Tenzij ik nog in een kliniek zou belanden, is dit dus mijn laatste en definitieve woonst. Eigenaardige gedachte, maar het is zo.