Ik ga niet klagen of zagen, maar plezant is anders. Een home is en blijft een home. Goed, ik ben Amandine gevolgd. Ik schreef nog maar pas dat het allemaal meevalt, maar eigenlijk is thuis wonen toch nog altijd anders. Slecht is het hier absoluut niet. Het verschil met thuis is dat je je aan een aantal regeltjes moet houden. Voordeel is de drie geregelde maaltijden per dag en de sociale controle. Volgens mij voelt Amandine zich goed hier, want ze grapt met iedereen. Eén dame is er die tegenvalt. Het is iemand die zelfs met haar eigen niet content is, denk ik. Ze gromt en grolt op alles en iedereen. Natuurlijk zit ze altijd alleen in de cafetaria. Ze zit daar van 's morgens 11 uur tot aan het avondeten. Ze verblijft hier op de benedenverdieping en toch vertelde ze ons bij de eerste ontmoeting dat ze hier twee huizen verder woont. Waarom? Van de verplegenden en verzorgenden kan ik niet klagen. Eéntje is er tussen die wat uit de band springt. Een korte dikke dame (in Leuven zeggen ze kop en gat opeen gewrongen) die het woord "moet" nog al eens gebruikt. De anderen doen dat niet. Die vragen of zeggen; zouden we nu niet..." Zoals ik eerder al schreef, bijna zoals in de kleuterschool: Zouden we nu onze bokes niet opeten? Je hebt al je patatjes nog niet op. Net een bijna gesprek met onze zogezegde professsor gehad. Toen ik hem vroeg of hij ook zo een slechte slaper was, kwam er een antwoord: soms wel en soms niet. Gesprek afgelopen. Toch krijg ik er ooit meer uit, ik blijf proberen.
|