Foei toch, zo verwaarlozen!! Ik zal me moeten herpakken. Misschien een goeie therapie om te verwerken wat ik de laatste dagen te horen kreeg. Terug die smerige rotte kanker. Vorige keer ben ik er goed door gekomen, maar nu heb ik echt schrik. Kanker op mijn kaaksbeen. De dokters waren vrij zeker en ze legden al uit wat ze gaan doen. Ze gaan bot uit mijn been halen en inplanten in mijn mond om het kaaksbeen te vervangen dat moet weggehaald worden. Deze keer ben ik er niet gerust in. Vorige keer ben ik er al fluitend door gekomen, maar nu lijkt het me zeer ernstig. Toch nog een beetje optimist blijven. Ofwel haal ik het einde van het jaar niet, ofwel loop ik hier binnen twintig jaar nog fluitend rond. Dat fluiten en dat lopen moeten niet voor mij, maar het hier nog aanwezig zijn, lijkt me toch wel aantrekkelijk. Ik ben geen defaitist, maar nu ben ik toch echt bang. In het begin dacht ik: "och dan is het maar zo en dan kan ik rustig afscheid nemen", maar ondertussen veranderde die gedachte in vechten in plaats van afwachten. Ik wil en ik MOET hier nog blijven voor mijn kinderen en kleinkinderen en voor iedereen die me genegen is. Verdomme Staf, vechten man!! Laat zien wat je kan en blijf toch die optimist en de geluksvogel van altijd. Begrijp toch dat ik het even moeilijk heb.