De bordeauxdog is een hondenras behorend tot de groep van de molossers.
De bordeauxdog werd vroeger voor de jacht ingezet, maar ook in het gevecht met wolven en beren gebruikt.
Zij zijn zeer moedig en worden ook vandaag nog als waak- en beschermhond gebruikt.
De bordeauxdog is een moedige kameraad, zeer gehecht aan zijn baas en erg aanhankelijk.
Rustig, evenwichtig, met een hoge prikkeldrempel.
Hij kan dus ook goed overweg met kleine kinderen, mits vroeg geleerd.
De bordeauxdog is geen hond voor op een appartement te houden.
Hij heeft ruimte en beweging nodig.
De vacht vraagt geen speciale verzorging.
Engels : Dogue de Bordeaux, Bordeaux Mastiff, French Mastiff, Bordeauxdog, Bordeaux Bulldog Duits : Bordeauxdogge Frans : Dogue de Bordeaux
De Romeinse molossers zijn de voorouders van de huidige bordeauxdog.
Een van deze honden werd reeds in zesde eeuw v.Chr. op de situla van Bologna (een bronzen kunstwerk) getoond en vertoont grote gelijkenis met de huidige bordeauxdog.
De molosser kwam met de Romeinen naar Frankrijk.
Uit deze honden ontwikkelde zich de middeleeuwse alano.
Binnen de groep molossers hebben alle rassen een brede schedel met zwaar bot en overeenkomstige karaktertrekken.
Tot deze groep behoren verder onder andere de bullmastiff, de mastiff, de mastino napoletano maar ook de boxer en de Duitse dog.
De bordeauxdog vindt zijn oorsprong in een lang en onstuimig verleden.
Uit de historie van de groep molossers blijkt dat ze van oudsher een belangrijke plaats in dienst bij de mens hebben ingenomen.
Hij werd gebruikt voor de jacht op groot wild en de bewaking van het huis en hof.
Door zijn bouw en moedig karakter werd hij ook ten tijde van Karel de Stoute ingezet als legerhond.
Met de komst van moderne wapens werden de bordeauxdoggen als legerhond overbodig.
Het tijdperk van de door de adel georganiseerde dierengevechten brak aan.
De bordeauxdog werd ingezet om te vechten tegen beren, tijgers, en later stieren.
Tijdens de eerste hondententoonstelling in Parijs in 1863 waren er 3 typen bordeauxdoggen ingeschreven; het Toulouse type, het Parijs type, en het Bordeaux type.
De huidige bordeauxdog komt voort uit het Bordeaux type.
Het ras heeft veel te lijden gehad onder de twee wereldoorlogen.
Na de Tweede Wereldoorlog dreigde het ras zelfs uit te sterven, maar bloeide na de zestiger jaren weer op.
Bordeauxdog
auteur : StBrecht vrije foto
De bordeauxdog is een compacte, gespierde hond.
Hij heeft een korte vacht in de kleuren vaal rood, apricot.
Het masker is zwart of rood. De ogen staan ver uiteen en zijn licht- tot donkerbruin (bij de geboorte blauw).
De oren zijn hangend, driehoekig en kort. De neus is stomp, de kop hoekig.
De hals is nauwelijks zichtbaar, de huid gerimpeld en los.
Afhankelijk van het geslacht bereikt dit ras een schofthoogte van 58 - 69 cm en een gewicht van 50 - 80 kg.
Hij oogt zeer imposant mede door de brede voorhand en brede kop.
De bordeauxdog is van origine een waak- en verdedigingshond, een taak die hij moedig uitvoert, zonder daarbij agressief te zijn.
Hij blijft alert en houdt ook vanaf zijn slaapplaats de boel in de gaten.
De bordeauxdog is een zeer trouwe en aanhankelijke hond, en zal voor zijn baas en gezin door het vuur gaan.
De bordeauxdog houdt van kinderen, vooral van de kinderen die tot het gezin behoren.
Het typerende is zijn kalme aard en de onverstoorbare rust die hij uitstraalt.
Ondanks hun zware bouw kunnen ze een goede rensnelheid ontwikkelen en gezonde exemplaren hebben een goed uithoudingsvermogen.
Deze uitgesproken eerlijke honden verdienen een goede baas die hen met respect behandelt.
De bordeauxdog heeft een koppig en arrogant karakter maar is in de regel met veel geduld goed te trainen.
Zodra de bordeauxdog een commando aangeleerd heeft vergeet hij dit nooit meer.
Echter de snelheid in het opvolgen van een commando is niet te vergelijken met bijvoorbeeld een herdershond; de bordeauxdog heeft nooit haast.
Geduld, doorzettingsvermogen en enthousiasme zijn de toverwoorden voor een goede opvoeding, aangevuld met een beloning.
Zodra een commando opgevolgd wordt, positief zijn en op het juiste moment belonen zijn de sleutels tot succes.
Het formaat varieert tussen de 50 en de 70 kilo en wordt gevormd door voornamelijk spiermassa.
Dat betekent dat zijn baas sterk in de schoenen moet staan om de bordeauxdog mee uit te nemen op zijn dagelijkse wandelingen.
Heb niet de illusie dat een slecht luisterende bordeauxdog netjes aan de riem loopt, zodra zijn interesse voor andere dingen groter wordt dan voor zijn baas volgt het probleem dat omschreven kan worden als "hond laat baasje uit".
De bordeauxdog is weliswaar groot en sterk, maar ook erg aanhankelijk.
Hij ligt graag bij zijn baas en eenmaal volwassen klimt hij zonder probleem op de bank om gezellig bij zijn baas te liggen, waardoor meteen de gehele bank in beslag wordt genomen.
Een bordeauxdog wil het zijn baasje gelukkig graag naar de zin maken en doet alles voor zijn gezin, dus vroegtijdig aanleren waar hij zijn grote lijf wel en niet mag neerleggen voorkomt veel duw- en trekwerk.
Een ander belangrijk punt is dat de bordeauxdog een snel groeiend ras is, met een zeer snel groeiend beendergestel dat kwetsbaar is voor gewrichtsproblemen.
De bordeauxdog groeit het eerste levensjaar omhoog en het tweede levensjaar in de breedte.
Het is vooral tijdens het eerste levensjaar belangrijk om de mate van beweging te beperken en goed te letten op de voeding.
Op die manier kunnen veel gewrichtsproblemen voorkomen worden.
De bordeauxdog wordt niet erg oud, de gemiddelde levensverwachting is 8 tot 10 jaar, maar uitzonderingen van 12 jaar oud zijn ook bekend.
In de film Turner & Hooch van 1989 speelt een bordeauxdog een hoofdrol aan de zijde van Tom Hanks.
Over de precieze geschiedenis van dit bijzondere ras wordt in het duister getast. Rond 400 voor Christus vinden we de eerste aanwijzingen voor het bestaan van een klein wit hondje. Enkele Griekse en Romeinse schrijvers beschreven het hondje als Catulus Melitaeus. Ook zijn er grafstenen en vazen gevonden met de afbeelding van het witte hondje met het bijschrift Melitae. Melitae was vroeger de naam voor het eiland Malta.
De Bolognezers werden later vaak gebruikt als rattenvangers op schepen. Wellicht dat ze zich op deze manier hebben kunnen verspreiden over de wereld. De bolognezer zoals wij die nu kennen komt oorspronkelijk uit Bologna, Italië. Op schilderijen uit de 14e eeuw vinden we steeds vaker afbeeldingen van een klein wit hondje met een krullende vacht. Deze hondjes werden als een zeer waardevol geschenk gezien onder mensen van adel. Het hondje was klein en mooi, het kon makkelijk als een sierraad op de arm worden gedragen. We weten dat Cosimo de Medici (1389-1464) 8 van deze hondjes mee nam naar Brussel als kado voor verschillende adellieden.
Engels : Bolognese Duits : Bologneser Frans : Bichon Bolonais
bolognezer auteur : Carolien Jongejans
Philip de Tweede, koning van Spanje ontving er twee van de Duke d Este en bedankte met de woorden: these two little dogs are the most royal gifts one can make to an emperor .
Bolognezers zijn terug te vinden op schilderijen van Titiaan en Pieter Breughel. Korter geleden vinden we aanwijzingen dat er een ras bestond met de naam Barbet. Dit betekende de gebaarde. Het verkleinwoordje werd hier Barbichon, dat verbasterde tot Bichon. De Bolognezer behoort samen met de Malteser, de Havanezer en de Bichon Frisé tot de Bichongroep.
Pas in 1860 werd de Bolognezer erkend als een apart ras binnen deze groep. Daarvoor was de Bolognezer slechts een variant van de Malteser, het enige verschil was de gekrulde vacht inplaats van de zijdeachtige golvende vacht van de Malteser.
De standaard zoals we die nu kennen is gepubliceerd op 27 november 1989.
De Bolognezer is zeer zeldzaam. Er zijn op dit moment slechts 2 fokkers in Nederland. Landen waar we de Bolognezer iets vaker zien zijn Duitsland, Engeland, Italië en de VS. Verder zijn er enige fokkers in Tsjechië en Rusland.
De meeste bloedlijnen linken terug naar Italië. In onze hedendaagse geschiedenis is er één hond van bijzonder veel waarde geweest. Zijn naam was Tommy. Hij is een Bolognezer van de eerste generatie. Over zijn ouders is niets bekend. Hij heeft ook geen stamboom gehad. In Italië is het mogelijk een hond te showen zonder stamboom. Als deze voldoende resultaat heeft bereikt wordt deze erkend als rasvertegenwoordiger. Zo is het ook met Tommy gegaan.
Hij is ontdekt in een dierenwinkel en kwam waarschijnlijk uit Rusland of België. Tommy is enkele jaren geleden overleden op een leeftijd van 16 jaar. De meeste fokkers van tegenwoordig proberen terug te fokken naar het ideaalbeeld van deze ene hond.
bolognezer auteur : Ronald Berndt Ik, de auteursrechthebbende van dit werk, geef dit werk vrij in het publieke domein. Dit is wereldwijd van toepassing.
De Bolognezer valt onder de rasgroep Gezelschapshonden en dit is niet voor niets. Hier blinkt hij in uit. Dit hondje is het liefst in de buurt van zijn baasje. Hij zal alles doen om het deze naar de zin te maken. Het heeft een enigszins serieus karakter maar is zeker in voor een spelletje op zijn tijd. Het vermaakt zich het liefst met een stoffen speeltje. In het bos kan het uren zoet zijn met een tak of een denneappel. De Bolognezer deinst niet terug voor een urenlange wandeling, maar als daar geen tijd voor is is het geen probleem. Thuis zorgt hij zelf wel voor genoeg beweging.
Het is geen hondje om hele dagen alleen thuis te worden gelaten. Zonder gezelschap zal het zich alleen voelen. De Bolognezer is zeer intelligent en heeft het spreekwoord Wie niet sterk is moet slim zijn maar al te goed begrepen. De Bolognezer is waakzaam en zal bezoek beslist aankondigen. Eenmaal binnen zal de rust snel wederkeren. Het is beslist geen doorblaffer. De Bolognezer kan het goed vinden met kinderen en andere dieren. Wel dient zeer voorzichtig met hem om te worden gegaan. Te drukke dieren of kinderen kunnen hem angstig maken. Kleine kinderen dienen, evenals bij alle andere rassen en dieren, ten alle tijden in de gaten worden gehouden tijdens het spelen met de hond. De Bolognezer is een trouwe, aanhankelijke, vrolijke, speelse hond en is zeer gevoelig voor onplezierige situaties. Als u dit ras eenmaal heeft leren kennen, zal het uw hart stelen en nooit meer terug geven. Het is een trouwe kameraad en een prachtige verschijning.
Bron : - www.hondenplaza.nl - little white wonder (www.bolognese.nl)
De Boheemse herder is een herdershond uit Tsjechië, die in het land van herkomst bekend is onder de naam Chodský Pes; die naam is ontleend aan het Chodenvolk.
Engels : Bohemian Shepherd Duits : Chodský pes, Chodenhund Frans : Chodsky Pes
Boheemse herder
In Tsjechië wordt aangenomen, dat de geschiedenis van dit ras teruggaat tot 1300. Oude beschrijvingen en illustraties wijzen in elk geval op het bestaan van langharige herdershonden in deze streek. Verondersteld wordt, dat het een van de vele voorouders is van de Duitse herder, maar deze hond is in het algemeen zachter van aard. In 1984 is de rasstandaard in Tsjechië officieel vastgesteld. Buiten Tsjechië is dit ras, dat zich in een groeiende belangstelling verheugt, nog door geen enkele kynologenclub erkend; er is in Europa buiten Tsjechië vooralsnog maar één fokker, in Duitsland.
Chodský Pes
Qua uiterlijke verschijning doet het ras denken aan de Oudduitse herder (de langharige Duitse herder), maar deze hond is wat kleiner en lichter. De schofthoogte van reuen is 51-56 cm, teven zijn 48-53 cm groot. Het gewicht is 18-26 kg.
Boheemse herders
Hij onderscheidt zich door zijn levendige karakter, zonder nervositeit. Hij is aanhankelijk, vooral ten aanzien van kinderen. Tegenover vreemden is hij gereserveerd, maar wanneer zijn naasten of baas bedreigd wordt, kan hij hen verdedigen. Het is een uitstekende waak-, verdedings- en geleidehond, die ook geschikt is voor zeer veeleisende opleidingen. Hij beschikt over een uitstekende reukzin, waardoor hij speurwerk met gemak en temperament uitvoert.
De boerenfox (ook wel: Boerenfoks) is een kleine, hoogbenige terriër die qua verschijning veel lijkt op de gladharige Foxterriër en Jackrussellterriër, iets dat niet vreemd is: onder het niet-erkende ras Boerenfox, wordt een hond verstaan, die vermoedelijk afkomstig is uit een kruising tussen de Foxterriër en de (hoogbenige) Jackrussellterriër (de Parson Russel-terriër).
De term Boerenfox wordt in de volksmond echter gebruikt voor allerhande kruisingen, tussen kleine terriërsoorten. Een kruising tussen een Jackrussellterriër en een Boerenfox, zal in de regel resulteren in een Boerenfox, terwijl in essentie een Boerenfox, afkomstig is uit boerenfox-ouders. Zelfs uit de oorspronkelijke kruising van een Foxterriër met een Jackrussellterriër komt geen boerenfox voort, maar een bastaard.
Bandit, de boerenfox
In de regel wordt de term Boerenfox, al dan niet abusievelijk, gebruikt voor :
♠ een hond waarvan beide ouders Boerenfoxen zijn (het niet-erkende ras Boerenfox) ; ♠ een hond waarvan één ouder een Boerenfox is en de andere ouder tot een ander (hoogbenige) terriërsoort behoort, zoals de Foxterriër of de Russellterriër waar de Boerenfox oorspronkelijk uit voortkomt ; ♠ een hond, waarvan de ouders beide tot een ander terriërsoort behoren, bijvoorbeeld een Russellterriër, gekruist met een Fox Terriër.
Boerenfox pups
De boerenfox is niet officieel erkend als hondenras, maar toch onderscheiden ze zich duidelijk van andere rassen en kruisingen.
De vacht van de boerenfox is meestal wit, zwart, bruin gekleurd en gladharig. Boerenfoxen hebben een schofthoogte van rond de 40 cm. De dieren staan bekend om hun felle karakter, hun doorzettingsvermogen en hun waaksheid.
Naast het feit dat ze vaak erg intelligent zijn, hebben ze ook een dominant karakter, waardoor een consequente opvoeding vereist is.
ze kunnen ook vliegen
Van oorsprong zijn boerenfoxen boerderijhonden. Het zijn dan ook perfecte muizen- en mollenvangers.
Vanwege hun grote uithoudingsvermogen, behendigheid, speelsheid en leergierigheid zijn boerenfoxen ook uitstekend geschikt voor de hondensport (agility, flyball, frisbee).
De Boerboel komt voort uit de voormalige werk en gevechtshonden namelijk de Mastiff (ten tijde van het Romeinse rijk gebruikt als aanvals- en verdedigingshond.
Toen in de jaren 1600 ten tijde van de immigratie in Zuid Afrika de nieuwe bewoners toekwamen hadden verscheidene hun Europese grote honden mee, veel van deze honden waren van het Mastiff-achtige type en bekend als Bullebijter.
Bij het verder landinwaarts trekken van de boeren werden deze honden enerzijds meer en meer ter bescherming gebruikt van henzelf, maar eveneens voor het vee ter bescherming tegen de wilde dieren. Zodoende werden deze honden meer en meer op hun werk en verdedigingstaken geselecteerd, wat resulteerde in een min of meer specifiek ras, namelijk de Boerboel .
Gedurende de Grote trek overleefden enkel de sterkste honden (deze die zelf voor hun voedsel konden zorgen) en werd er door de boeren zodanig gekweekt dat ze steeds het gezin en alles wat erop en erbij hoort beschermt, maar daarenboven moesten deze honden te allen tijde en in alle omstandigheden luisteren, sociaal zijn, werklustig, verdedigend tegen elke indringer (mens of dier) en vooral gezond. Hieruit werd het min of meer bestaande ras verbeterd en ontstond de actueel gekende Boerboel. De uiterlijke kenmerken van deze honden waren min of meer nog verschillend van streek tot streek maar het karakter kwam grotendeels overeen.
Zoals het dan meestal gaat verloederde tijdens de urbanisatie een groot deel van dit ras, maar dankzij de inspanning van enkele particulieren werd de South African Boerboel Breeders Association opgericht met tot doel dit geweldige ras voor de toekomst veilig te stellen.
De Boerboel lijkt op het eerste gezicht een ruwe waakhond, maar is een goede verdediger met een groot hart voor zijn familie en kinderen, maar ook andere dieren op het terrein.
Hij hecht zich niet aan één baas, maar beschouwt zijn familie als één geheel. Een onverschrokken hond die als het moet zijn mensen met zijn eigen leven verdedigt, maar die tevens rustig en gedwee alles toelaat wat de kinderen des huizes met hem aanvangen.
boerboel een struise baas
De boerboel zal aanvoelen wie een gast is en wie een indringer. Hij zal weten wanneer zijn familie bang is of zich bedreigd voelt en hij zal met een grom duidelijk maken dat hij er is om hen te beschermen. De boerboel wordt gekenmerkt door een natuurlijke gereserveerdheid ten opzichte van vreemden en onverschrokkenheid op volwassen leeftijd.
De opvoeding vraagt veel inzet, doorzettingsvermogen en aandacht; de boerboel is een redelijk koppige hond. Een boerboel heeft een tuin nodig en een sportief gezin. Het onderhoud valt nogal mee, een wekelijkse borstelbeurt en een regelmatige controle van oren en ogen vormen de basisverzorging.
boerboel met pups
De boerboel voelt zich het best thuis in een gezin waar hij deel uitmaakt van de familie. Hij is zelfredzaam en bijzonder intelligent, wat hij dan ook uitspeelt wanneer je een fout begaat. Een consequente opvoeding zorgt ervoor dat er tussen de baas en de hond een wederzijds respect ontstaat, waarin echter steeds de familie hoger in rang blijft dan de boerboel. Zo zal de boerboel het meesterschap van de baas respecteren, maar als de familie in gevaar komt neemt hij het heft in eigen handen.
Een mooie karakterbeschrijving luidt als volgt: "Hij moet een goed temperament hebben, intelligent en standvastig zijn met een hoge prikkeldrempel en zijn baas gehoorzamen tot aan zijn dood."
Een Boerboel is een hond die niet geschikt is voor iedereen, ervaring met grote honden is toch minimaal vereist.
Een boerboel heeft een ervaren en zeer consequente baas nodig. Regelmatig moeten boerboels op latere leeftijd herplaatst worden, omdat de hond te krachtig is voor zijn baas.
De Bobtail is één van de oudste rassen van de herdershonden en wordt ook Old English Sheepdog genoemd.
Zijn afkomst is nog steeds niet heel duidelijk. Er doet een theorie de ronde dat hij zou ontstaan zijn door de kruising van een Briard en de Russische Owtchan.
In de 19de eeuw was hij een beschermer van de kuddes en een schapenhoeder. In die periode waren deze honden nogal wild en wantrouwig, maar hun karakter is later veranderd tot een lieve gezinshond zoals we die nu kennen. Zijn naam heeft de Old English Sheepdog te danken aan zijn gecoupeerde staart, vroeger ook ´bobbed tail´ genoemd.
Engels : Old English Sheepdog, Bobtail Duits : Bobtail Frans : Bobtail, chien de berger anglais ancestral
Bobtail
De Bobtail is een goedmoedige en trouwe hond. Hij is erg liefdevol voor zijn baas en gehecht aan zijn familie. Het is van oorsprong een herdershond en hij heeft nog steeds het gevoel dat hij zijn ´kudde´ samen moet houden. Deze grote hond is een echte kindervriend, maar men laat kleine kinderen best nooit alleen bij een hond achter.
De Bobtail is ook een waakhond. Hij zal luidruchtig blaffen als hij onraad ruikt, maar hij wordt nooit agressief en zal niet bijten. Zijn indrukwekkend voorkomen is meestal genoeg.
Deze hond heeft een zelfbewust en rustig karakter, maar is ook speels en durft al eens streken uit te halen. Daarom is een strenge, maar fijngevoelige opvoeding nodig om hem de juiste gewoonten bij te brengen.
Bobtail - showstandaard bij wedstrijden foto : Harald Urnes CC 3.0
Men moet goed voor ogen houden dat de vacht van een Bobtail intensieve verzorging nodig heeft. Huidproblemen moeten vermeden worden door zijn vacht en huid in conditie te houden.
Doordat deze hond een dikke ondervacht heeft, is het belangrijk de dode haren goed te verwijderen en klitten te voorkomen tijdens de regelmatige borstelbeurten.
De gehoorgang moet nagekeken worden en overtollige haartjes moeten verwijderd om de kans op oorontsteking en oormijt te verlagen. Ook moeten de ogen dagelijks zuiver gemaakt worden.
Bobtail kortgeknipt foto : Meredith Bannan
De Bobtail is een levenslustige wolbaal met een goudeerlijk karakter. Het is een ideale gezinshond! Maar helaas niet voor iedereen! Bobbers zijn erg onderhoudsgevoelig: ze vergen minstens 4 uur in de week voor borstelbeurten (het gewone onderhoud!!).
Grootte: 53-61 cm Gewicht: 35-40 kg Kleur: grijs, gemarmerd, witte aftekeningen en platen Bijzonder kenmerk: huppelende gang
In Vlaanderen en Nederland is het ras vooral bekend wegens de televisiefiguur Samson uit Samson en Gert.
De Bloedhond, ook al is zijn naam ontleend aan het Engels, Bloodhound, is volgens de kynologie een oorspronkelijk Belgisch ras. Hij werd in de vroege Middeleeuwen gefokt door monniken in de kloosters van Sint-Hubertus in de Ardennen. Maar zijn geschiedenis is nog ouder. De Sint-Hubertushond wordt beschouwd als een directe verwante van de legendarische brakken van de Keltische stam van de Segusirs. Directe verwantschap is er ook met de Zwitserse brakken, met name met de Bruno de Jura, die ook in een 'type Saint-Hubert' bestaat. De naam Bloedhond is ontleend aan de manieren waarop deze hond werd gebruikt. Als geen andere hond spoort hij aangeschoten wild op. Als zodanig was hij in de latere Middeleeuwen een welkom geschenk van de ene vorst aan de andere en had hij invloed op veel brakkenrassen. Door kruisingen kwam ook het verval, alleen in Groot-Brittannië is hij in zijn oorspronkelijke vorm.
Engels : Bloodhound, St. Hubert hound, Sleuth Hound Duits : Bloodhound, "Bluthund" Frans : chien de Saint-Hubert, Bloodhound
Bloedhond
De Bloedhond is een speurhond met een zeer sterk reukvermogen. De hond wordt veel gebruikt voor het opsporen van mensen. Vroeger was hij vooral voor de hertenjacht populair. Het ras is vooral bekend vanwege dit reukvermogen. Om die reden is de Bloedhond in het verleden ook regelmatig ingekruist met andere rassen, met het doel het reukvermogen van die rassen te verbeteren. Door hun speurcapaciteiten doen deze honden het goed bij Clean Boot Hunting.
bloedhond
De Bloedhond heeft zo'n ongelooflijk reukvermogen, dat hij zeer oude sporen kan opnemen en uitwerken. In de Verenigde Staten geldt identificatie door een Bloedhond zelfs als wettelijk bewijs. Aan het einde van een spoor toont een Bloedhond zijn ware aard - meestal gedraagt hij zich vriendelijk tegen het opgespoorde dier. Dit is een van de oudste brakken. De Bloedhond stamt rechtstreeks af van de Belgische Sint-Hubertushond. Die werd ooit door monniken gefokt om verdwaalde pelgrims op te sporen. Deze forse brak wil veel beweging, maar door zijn vriendelijke persoonlijkheid is hij voor kenners ook geschikt als gezelschapshond.
bloodhound
Schouderhoogte: reuen 63 tot 69 cm, teven 58 tot 63 cm. Gewicht : ongeveer 50 kg. Uiterlijk: krachtig, groot lichaam; verend, slingerend gemakkelijk gangwerk. Kleur : black-and-tan, rood en tan of vaalrood (soms met daskleur), een beetje wit op de borst, de voeten en de staartpunt is toegestaan. Hoofd: lang, nauw, met een lange vierkante snuit; middelgrote ogen, ovale, goed sluitende oogleden; lange, dunne hangoren (kurketrekkeroor). Staart: lang, loopt uit in een punt, hoog aangezet.
De Black and tan coonhound is een Amerikaans gefokt hondenras. Hij wordt voornamenlijk gebruikt om op wasberen en opossums te jagen.
Dit ras is zo moedig dat het zelfs kan jagen op groot wild, zoals herten, beren en poema's, hoewel er in de VS wel strenge restricties zijn om daar met honden op te jagen.
Elke hond heeft zijn eigen karakteristieke stem die vaak door de eigenaars herkenbaar is van grote afstand.
Black and tan Coonhound
De Black and Tan Coonhound is een zachte, flexibele en lieve hond. De Black and Tan Coonhound is het gelukkigst bij het uitvoeren van het werk waarvoor hij gefokt is. Gemakkelijk afgeleid van hun ongelooflijke gevoel van geur, hebben deze honden geduld en aanmoediging nodig.
Hoewel de meeste te vertrouwen en goedaardig zijn, vereisen Black and Tan puppies de nodige aandacht en aanmoediging om hun vertrouwen te stimuleren, vooral wanneer ze binnenshuis leven als huisdier. Black and Tan Coonhounds zijn als schoothondjes indien ze genoeg oefening krijgen, ze genieten van het gezelschap van hun menselijke familie.
Black and Tans kunnen onzeker en voorzichtig lijken of nerveus bij vreemden of onbekende honden, maar zal ze met de tijd accepteren, want ze zijn gefokt om te jagen en te werken in groep.
Ze blijven speels tot ongeveer tien jaar oud.
Black and tan Coonhound - Heidi, 7 1/2 jaar
Ondanks dat hij nauw verwant is aan de Bloedhond waarmee hij in grootte en vaak ook in kleur overeenkomt, is de Black and Tan Coonhound een echt Amerikaans ras. Zijn afstamming gaat terug van de Talbot hound tot de Bloedhond en de Virginia Foxhound. De Black and Tan is een van de zes Coonhound-varieteiten die men in de Verenigde Staten erkent en wordt gebruikt voor de jacht op buidelrat en wasbeer. Het is een werkende jachthhond, die men niet vaak in de tentoonstellingsring ziet.
Black and tan Coonhound - Copper, 10 Mnd
Algemene verschijning : De Black and Tan Coonhound is in de eerste plaats een werkhond, bestand tegen de ontberingen van de winter, de zomerse hitte en de moeilijke terreinomstandigheden waaronder hij moet werken. De rasvereniging vraagt de keurmeesters grote nadruk te leggen op deze factoren bij het beoordelen van de hond. De algemene indruk moet die van een krachtige, snelle, alerte hond zijn. Zijn uitdrukking is alert, vriendelijk, vurig en agressief. Hij moet onmiddellijk opvallen door zijn eigenschap met krachtige, ritmische schreden veel grond te beslaan.
Kleur : Gitzwart, met warm bruine aftekeningen boven de ogen, opzij van de snuit en op borst, benen en broek, en met zwarte haren op de tenen.
Hoofd en schedel : Moet scherp gesneden zijn, met een middelmatige stop halverwege tussen achterhoofdsknobbel en neus. Het hoofd moet bij de reu 23-25 cm en bij de teef 20-23 cm lang zijn. Van opzij gezien loopt de schedellijn vrijwel evenwijdig aan die van de snuit. De huid mag geen rimpels of te veel keelhuid vertonen. De lippen moeten goed ontwikkeld zijn, met de typische vorm van de lippen vna een lopende hond. Neusgaten wijd open en altijd zwart. De schedel neigt sluiten gelijkmaig in een licht schaargebit.
Staart : Krachtig, met de aanzet iets onder de ruglijn; vrij gedragen en in actie vrijwel in een rechte hoek met de rug gedragen.
Voeten : Moeten katachtig zijn, met dicht aaneengesloten, goed gebogen tenen en dikke, sterke voetzolen.
De Berner sennenhond is een middelgrote, krachtig gebouwde berghond van Zwitserse afkomst. De hond heeft een schofthoogte van 64-70 cm (reu)/ 58-66 cm (teef) en is overwegend zwart met bruinwitte aftekeningen op kop, borst en poten. De vacht is lang en golvend. De naam van het ras verwijst naar kanton Bern waar deze hond gefokt werd. 'Sennen' betekent zoveel als 'boeren in de Alpen'.
Engels : Bernese Mountain Dog Duits : Berner Sennenhund Frans : Bouvier bernois
Beweerd wordt dat het ras afstamt van zwarte dogachtige honden die de Romeinen in Zwitserland importeerden. Hieruit ontwikkelden zich verschillende typen sennenhonden ('boerenhonden'). Deze rassen verdwenen echter geleidelijk totdat een aantal Zwitserse kynologen in het Dürrbachgebied in de buurt van Bern zich gingen toeleggen op het fokken van de huidige Berner sennenhond. De hond die eerst 'Dürrbächler' werd genoemd kreeg zijn huidige naam een jaar na de oprichting van de eerste vereniging voor dit ras in 1908.
De Berner sennenhond is gefokt als hoeder van vee, als trekdier en als waakhond. De hond is in staat om vee te hoeden zonder menselijk toezicht. In sommige Zwitserse dorpen worden Berner sennenhonden nog steeds gebruikt om karren met melkbussen te trekken.
De Berner sennenhond hoort een waakzaam maar beheerst karakter te hebben. De waakzaamheid van de Berner beperkt zich tot het terrein en de leden van het eigen gezin. De hond is niet overmatig fel en grijpt alleen in wanneer het echt nodig is. Tegenover eigen mensen is de Berner sennenhond zeer aanhankelijk. De zelfstandigheid die de Berner sennenhond heeft ontwikkeld vanwege de taken waarvoor hij is gefokt, kan leiden tot eigenwijs gedrag. Dit maakt dat het ras een zeer consequente training nodig heeft. De hond kan goed overweg met kinderen.
één nest berner sennen 16 pups Op 20 juni 2001 geboren bij Kennel De Hoge Veluwe
Het ras heeft weinig genetische variatie waardoor erfelijke ziektes veel voorkomen. Verschillende vormen van kanker treffen de Berner. Ook heupdysplasie, elleboogdysplasie, artritis, autoimmuunziektes en nierproblemen vormen gezondheidsproblemen voor het ras. Nierproblemen kunnen grotendeels worden voorkomen door het continu - de hele dag door - beschikbaar stellen van vers drinkwater.
Ook ligt het gevaar van een maagtorsie op de loer, dit is meestal dodelijk en kan alleen door direct ingrijpen worden opgelost, de eerste tekenen zijn opzwelling van de buik door gasvorming. Het ras heeft geen hoge levensverwachting.
De Berghond van de Maremmen en Abruzzen is een hondenras afkomstig uit de gelijknamige gebieden in Italië. De hond wordt ook wel 'Maremma' of 'Maremmano' genoemd.
Bij de Fédération Cynologique Internationale gekend als de cane da pastore Maremmano-Abruzzese
De Maremma is een grote gespierde hond met een gemiddelde schouderhoogte voor de reuen van 70 centimeter en de teven ongeveer 5 centimeter minder. Het gewicht van de reu bedraagt 35 tot 45 kilogram en die van de teef 30 tot 40 kilogram. Ze hebben een lange witte vacht.
Engels : Maremma Sheepdog, of de Maremmano-Abruzzese Duits : Maremmen-Abruzzen-Schäferhund Frans : berger de Maremme et Abruzzes
Het ras is 2000 jaar oud en komt oorspronkelijk uit Azië. De hond wordt gefokt om schaapskuddes te beschermen tegen wolven. De Maremma heeft daarom een moedig, waakzaam maar niet overmatig agressief karakter. Met kinderen en huisdieren kan hij goed overweg.
De Maremma kan een goede huishond zijn maar zoals veel hondenrassen die gefokt zijn om min of meer zelfstandig hun taken te verrichten, heeft de hond een zeer consequente training nodig. Als echte buitenhond heeft de Maremma wel behoefte aan ruimte. Het zijn rustige honden die niet overdreven actief zijn, maar uiteraard wel enige beweging nodig hebben. De vacht heeft relatief gezien weinig verzorging nodig; af en toe borstelen met name als de hond in de rui is, is voldoende.
De Bergamasco is een hondenras dat afstamt van Italiaanse herders, die weer van Perzische herders afstammen. Er gebeurden ook inkruisingen met molosser herders en Hongaarse herders (Puli, Kuvasz, Pumi, Komondor, Mudi).
De Bergamasco wordt vooral als herder in de bergen ingezet.
Engels : Bergamasco Shepherd Duits : Bergamasker Hirtenhund Frans : berger de Bergame
De Bergamasco is, in de bergstreken in het noorden en midden van Italie, een van de meest gebruikte herdershondenrassen. Het ras stamt naar verluidt af van de Franse Briard, maar ook is er verwantschap met de Zuideuropese herdershonden, bijvoorbeeld de Hongaarse Puli en Komondor. De opvallende vacht van de hond trekt altijd aandacht. Buiten zijn vaderland komt de hond slechts weinig voor. Hij is niet alleen een goede herdershond, maar ook een goede waakhond.
De Bergamasco en de Berghond van de Maremmen en Abruzzen zijn de in Italië het meest voorkomende en oudste variëteiten. De Bergamasco werd lange tijd met de Maremmano verwisseld. In 1941 werd de Bergamasco door het F.C.I. als ras erkend. Het eerste fokboek bestond in Italië reeds sinds 1898. Schofthoogte bedraagt circa 62 centmeter, en het gewicht tot 32 kilogram.
De Belgische herder is een hondenras in vier verschillende varianten:
- Groenendaeler - Laekense herder - Mechelse herder - Tervuerense herder
Belgische herders waren tot het einde van de 19e eeuw enkel als werkhonden van boeren en schaapherders bekend en vormden geen alleenstaand ras. Als stichters van de ras staan de dierenarts Prof. Dr. Reul, L. Van der Snickt en L. Huyghebaert bekend.
De Club du Chien de Berger Belge werd op 29 september 1891 in Brussel door Prof. Dr. Reul opgericht. Op 8 mei 1892 werd te Kuregem de eerste tentoonstelling voor Belgische Herders gehouden. In 1898 richtten L. Huyghebaert en Dr. G. Geudens in Mechelen een tweede club op, de Berger Belge Club. Na enkele ruzies over kleur, vacht en andere belangrijke eigenschappen van het ras, bleef de laatste club over.
De naam veranderde later in Societè Royal Canine St. Hubert, de Belgische overkoepelende organisatie. Enkele jaren later werd ook de Koninklijke Groenendael Club opgericht en erkend. Op 30 maart 1990 fuseerden beide clubs.
In 1901 werd voor het eerst een Belgische Herder in het fokboek ingeschreven. De eerste geregistreerde hond was een Mechelse herder Vos de Polders.
De Belgische herder heeft een licht skelet en een elegant uiterlijk. Hij draagt zijn kop hoog in een hoek van 90° (de Duitse herder bijvoorbeeld in een hoek van 45°), wat hem een edele uitdrukking geeft. Waar de Duitse herder rechthoekig is, dus langer dan hoog, is de Belgische herder meer vierkant gebouwd. Zijn schofthoogte is voor teven gemiddeld 58 centimeter (tolerantie 56 tot 62 centimeter) reuen gemiddeld 62 centimeter (tolerantie 60 tot 66 centimeter), zijn gewicht van 20 tot 30 kilogram.
Laekense herder auteur : Christoffer Magnerholt CC 1.2
De Belgische herder heeft over het algemeen geen last van de typische aandoeningen van middelgrote rassen, zoals heupdysplasie en elleboogdysplasie. Dit komt door zijn lichte skelet en zijn compacte bouw. Soms treedt wel epilepsie op. De meeste Belgische herders zijn tot 14 jaar actief en fit.
De Beierse bergzweethond is een hondenras dat afkomstig is uit Duitsland. Het is een jachthond die vooral wordt ingezet bij de jacht in moeilijk begaanbaar berggebied. Het dier is geschikt voor het volgen van sporen. Een volwassen reu is ongeveer 50 centimeter hoog, een volwassen teef ongeveer 46 centimeter.
Duits : Bayerische Gebirgsschweißhund Engels : Bavarian Mountain Hound Frans : Le chien de rouge de Baviere
De Beierse bergzweethond heeft een nog niet al te lange geschiedenis.
De jacht op gems steenbok en roodwild verlangde goede zweethonden, in die tijd had de Hannoveraan met zijn goede neus en rustig karakter al een goede naam opgebouwd. Zo kwam de Hannoveraan dus ook in de bergen van Beieren en Oostenrijk terecht, waar naar verloop van tijd bleek dat hij daar door zijn wat te zware voorkomen niet echt geschikt was voor de hoge en ruwe terreinen. Om toch de kwaliteiten van de Hannoveraan in de bergen te behouden Kruiste Baron Krag-Bebenburg uit Reichenhall , omstreeks 1870 de Hannoveraanse zweethond met de rode Bergbrakken. Daaruit ontstond de lichtere Gebirgsschweishund.
Baron Krag-Bebenburg heeft zich er voor ingezet dat deze hond de naam Bayerischer Gebirgsschweisshund mocht behouden. In aantal toenemend, verdrongen deze honden de andere plaatselijk gefokte brakken uit de bergen zodat de Bayerischer Gebirgsschweisshund de hedendaagse begeleider van de beroeps jager en boswachter is geworden.
De Beierse bergzweethond behoort tot de lopende jachthonden, daarnaast is hij samen met de Hannoveraanse zweethond ingedeeld onder het hoofdstuk zweethonden. Als hij werkt is hij kalm en zelfverzekerd. Hij is trouw aan zijn baas en voorzichtig met vreemden. De Beierse bergzweethond is zeker geen hond die in een kennel buitenshuis gehouden moet worden. Dit kan zijn karakter en de band tussen baas en hond behoorlijk beïnvloeden in negatieve zin. Thuis is hij aanhankelijk en alert op alles wat gebeurt in en om het huis. Als jonge hond gaat hij leuk en vriendelijk om met iedereen, maar dit verandert naarmate hij ouder wordt. Dit houd niet in dat hij agressief wordt maar juist voorzichtiger naar vreemden. Maar kent de hond iemand dan is er niets meer aan de hand.
Beierse bergzweethond
De Beierse bergzweethond heeft veel beweging nodig en het is belangrijk dat hij de kans krijgt om te doen waar hij uiteindelijk voor gefokt is, jagen en zweetwerk.
Aan de lijn lopen vindt hij niet erg plezierig, dit komt omdat gefokt is om vrij in de bergen te kunnen bewegen. Daar is het immers onmogelijk om met de hond aan de lijn en het geweer de bergen te beklimmen.
Dit ras wordt gefokt om mee te werken en is eigenlijk niet geschikt voor mensen die niet in de gelegenheid zijn, de hond voor de jacht in te zetten.
De oorsprong van de bedlingtonterriër laat zich tot in de 18e eeuw terugvervolgen. In het midden van de 19e eeuw werd het ras met de whippet gekruist. Hij was op de rattenjacht gespecialiseerd en werd ook in de bergbouw ingezet.
een blauwe en een zandkleur bedlingtonterriër auteur : Elf CC 3.0
De vacht van de bedlingtonterriër is blauwgrijs (donkere ogen en neus), lever- of zandkleurig (bruine ogen en neus). Karakteristiek is een dense, licht gekrulde vacht. Het hoofd is peervormig met hangende oren. De staart is diep aangezet en wordt niet boven de rug gehouden. Hij heeft lange achterpoten.
bedlingtonterriër auteur : onbekend
Bedlingtonterriërs zijn gevoelig voor oogaandoeningen en kopertoxicose. Door een voorzichtige fokdierkeuze, samen met de voorgeschreven genanlyses, wordt kopertoxicose ondertussen bij het ras niet meer waargenomen.
De Bearded Collie is een hondenras, afkomstig uit Schotland. Zoals alle collies is hij een herder, die zijn oorsprong in de Schotse Hooglanden heeft. De eerste voorouders van de Bearded Collie zouden honden zijn die in 1514 met een schip uit Polen in Schotland aankwamen en geruild werden tegen een ram en een ooi. Door het heersende klimaat in de Schotse Hooglanden was er behoefte aan een hond met een dikke vacht. Zo ontstond de Bearded Collie. In der loop der jaren werd uit de ruwe vacht van vroeger de zijdeachtige vacht van vandaag. De vacht heeft wel regelmatige verzorging nodig. Schofthoogte van 51 tot 56 centimeter, gewicht van 18 tot 27 kilogram. De worpgrootte is gemiddeld 7 pups.
Een Bearded Collie is een zeer energieke hond, en moet daarom ook voldoende beweging krijgen. Het is daarom ook noodzakelijk om dagelijks met de hond te gaan lopen. Tijdens de wandeling kunnen allerlij apporteer spelletjes gedaan worden wat ook de baas-hond relatie verbeterd. Krijgt de hond niet voldoende beweging dan zal de baas dit vanzelf merken aan het gedrag dat de hond binnenshuis zal vertonen, dit kan uiteraard leiden tot sloop gedrag.
Buiten wandelingen kan de hond ook gebruikt worden om agility te doen. Bearded Collies zijn hier zeer geschikt voor en vinden het doorgaans ook erg leuk.
Door de dikke vacht is het nodig de hond regelmatig te borstelen, gebeurt dit niet dat zit de hond snel helemaal onder de klitten. De plaatsen waar dit het meest voor komt is onder de hond zijn oksels en bij de snuit.
De eigenaar moet daarom minstens een keer per week de hond een goede en grondige borstelbeurt geven.
Als de hond gaat wisselen van puppy naar volwassen vacht moet de eigenaar zeer goed opletten omdat de losse haren snel voor klitten zorgen. Het makkelijkste is dan om de hond wat vaker te borstelen of in iedergeval even uit te borstelen.
Bearded collie auteur : onbekend
De Bearded Collie is het resultaat van het kruisen van de Polish Sheepdog ofwel de Polski Owczarek Nizinny met de lokale hoedende honden van Schotland. De Schotten hebben dit ras eeuwenlang als hoeder gebruikt onder de namen "Highland Sheepdog" en "Highland Collie". "Collie" is het Schotse woord voor hoeder en de naam Bearded Collie komt van het lange haar dat deze hond onder zijn kin heeft.
Over het algemeen genomen is de Bearded Collie een gezond ras, waarbij niet veel gezondheidsproblemen te verwachten zijn. Het meest voorkomend bij dit ras is heupdysplasie.
De levensverwachting voor de Bearded Collie is 14 tot 15 jaar.
De beagle is een hondenras. In Groot-Brittannië werd en wordt hij gebruikt voor de jacht op konijnen en hazen. Hierbij moet de hond het dier vangen en doodbijten.
De naam Beagle is afkomstig van het woord Beag, Beg of Beigh, wat "klein" betekent in het Keltisch, en werd voor het eerst gebruikt in de regeringstijd van koning Henry VII (tussen 1457 en 1509).
De hond is behoorlijk stevig gebouwd. De schofthoogte varieert van 33 tot 41 cm en het gewicht is ongeveer 15 kilo. De hond heeft een eigenzinnig karakter en gaat graag zijn eigen gang, maar dat weten veel baasjes in het ras juist erg te waarderen.
Beagle
De hond is een tricolor, dit betekent dat hij in 3 kleuren voorkomt: zwart, wit en lichtbruin; de meeste beagles hebben alle drie de kleuren. Oudere beagles hebben natuurlijk ook grijze haren. De beharing kent twee variëteiten: de gladharige en de ruwharige. Bij de gladharige is het haar glad, heel dicht en niet te kort. Bij de ruwharige zeer dicht, stekelig en draadachtig. De vacht is goed bestand tegen weersinvloeden. Sinds 1950 is de ruwharige beagle uit de rasstandaard geschreven en komt officieel niet meer voor. Ook komen er twee kleuren voor in bijv. lime, tan, zwart, geel en rood.
Beagle pups
De beagle is een vriendelijke, enthousiaste hond. De in veel boeken over beagles als "vrolijk" omschreven honden zijn over het algemeen vriendelijk en niet agressief of verlegen. Ze houden van menselijk gezelschap en hoewel ze vreemdelingen soms in eerste instantie terughoudend of met geblaf tegemoet treden, zijn ze snel gewonnen. Dit maakt beagles enerzijds geen goede waakhonden, maar vanwege hun typische beaglegeblaf kunnen ze kwaadwillenden wel afschrikken.
Beagles kunnen zeer goed met kinderen overweg en dat is wellicht de belangrijkste reden dat ze de laatste decennia in steeds meer huishoudens gehouden worden. Beagles hechten zich zeer aan hun baasjes en kunnen separatieangst(verlatingsangst) krijgen als ze te lang alleen gelaten worden.
Beagles zijn intelligente honden, maar zeer doelbewust en eigenwijs. Het eigenwijze karakter bezorgt de opvoeders doorgaans veel plezier. Beagles luisteren over het algemeen goed.
(0) 
