Wat een kerstcadeau: dakloze vindt door stom toeval 300.000 euro in luchthaven en verdwijnt met de noorderzon

Een vroeg kerstverhaal komt uit Frankrijk, want daar vond een dakloze 300.000 euro op de luchthaven van Parijs, Charles-de-Gaulle. Terwijl de man enkele vuilnisbakken aan het doorzoeken was en even achteruit leunde tegen een deur, ging die plots open. In de ruimte lag heel wat cash geld gestockeerd. De vijftiger verdween met de noorderzon.

Rond 17.30 uur afgelopen vrijdag gaat plots het inbraakalarm af in terminal 2F. Iemand heeft zich ongevraagd toegang verschaft tot de gebouwen van Loomis. Daar ligt heel wat cash geld opgeslagen: voor de pinautomaten in de terminal. Maar ook heel wat geld van winkeltjes op de luchthaven zelf. Het bedrijf stockeert daarnaast waardevolle goederen die per vliegtuig Frankrijk binnenkomen. Alle alarmbellen gaan af, de manager van het bedrijf en een politieagent komen als eersten ter plaatse en merken dat een van de deuren openstaat. Van de dader geen spoor meer. Wel zijn er twee zakken vol geldbiljetten verdwenen. Of 300.000 euro.

De bewakingsbeelden worden nagekeken. Er is geen dief met bivakmuts te zien, wel een dakloze man die de vuilnisbakken naast het bedrijf doorzoekt. De agenten zien hoe hij achterover leunt tegen een deur die... plots blijkt open te gaan. De vijftiger laat zijn enige bagage, een valies, achter en stapt de ruimte waar het geldtransport wordt opgeslagen, binnen. Een paar minuten later zien de agenten hem vertrekken, met twee grote tassen vol bankbiljetten. De man versnelt zijn pas en baant zich een weg door de luchthaven. Daar stopt het spoor. 

Vraag blijft nog altijd hoe het in godsnaam mogelijk is dat een deur van een van de best beveiligde gebouwen in de luchthaven zo makkelijk opengaat. Geen commentaar, klinkt het bij Loomis dat de Franse pers niet te woord wil staan.

De ‘dief’ is voorlopig spoorloos. De man laat wel z’n koffer achter, maar die blijkt leeg. Alleen de camerabeelden kunnen de onderzoekers nu helpen en het feit dat de man bij de patrouillerende politie in de terminal geen onbekende is. “De dakloze hing al een tijdje rond hier. Hij doorzocht regelmatig de vuilniszakken van het hotel in de vleugel van de luchthaven”, klinkt het. Het zal allicht de laatste keer geweest zijn dat hij dat hoefde te doen...  (br.hln)

 Norah Jones - Sunrise

Klik op de foto om haar te beluisteren

Norah Jones, volledige naam Geetali Norah Jones Shankar (New York City, 30 maart 1979), is een Amerikaanse jazz-zangeres.

Jones is een dochter van de Indiase sitarspeler Ravi Shankar en Sue Jones. Ze is een halfzuster van muzikante Anoushka Shankar, geboren uit het tweede huwelijk van haar vader Shankar. Jones bracht haar jeugd door bij haar moeder, die naar Dallas (Texas) verhuisde toen ze vier jaar oud was.

Jones is sterk beïnvloed door de muziek van (onder andere) Bill Evans en Billie Holiday. Ze beschouwt Willie Nelson als haar grote idool. Op vijfjarige leeftijd begon Jones met zingen in kerkkoren. Twee jaar later startte ze met pianolessen en speelde ze een tijdje saxofoon. Op haar vijftiende verhuisde Jones naar Dallas, waar ze zich inschreef op de Booker T. Washington High School voor drama en visuele kunsten. Op haar zestiende gaf ze haar eerste optreden in een plaatselijke coffeeshop, waarbij ze I’ll be seeing you zong. Ze vond zingen leuk, maar had het idee dat een pianostudie haar een vastere basis zou geven. Terwijl ze nog op school zat, won ze de Down Beat Student Music Awards (SMA) voor Best Jazz Vocalist en Best Original Composition in 1996. In 1997 behaalde ze nogmaals een SMA voor Best Jazz Vocalist.

Nadat Jones afstudeerde, vertrok ze naar de University of North Texas, waar ze zich toelegde op jazzpiano. Ze zong een tijd in een bandje genaamd Laszlo. Ze speelden vooral muziek die ze zelf beschrijft als ‘donkere jazzachtige rock’. In 1999 verhuisde ze naar New York waar ze regelmatig optrad met de funk-fusion groep Wax Poetic. Tussen baantjes als serveerster door ging Jones om met de plaatselijk songwriters. Ze kreeg daardoor inspiratie om haar eigen nummers te gaan schrijven. Uiteindelijk werd er een groep gevormd met songwriter Jess Harris, Lee Alexander als bassist en Dan Rieser als drummer. Jones zong en speelde piano. In oktober 2000 nam de groep een paar demo’s op voor ‘Blue Note Records’. Voor Jones was dit de gelegenheid om vocaal terug te keren naar haar jazzroots en opnieuw liedjes te schrijven. Het resultaat van de demo’s werd uitgebracht als EP onder de titel First sessions. In 2001 tekende Jones een contract bij Blue Note Records.

In mei 2001 begon Jones met het opnemen van haar album Come Away With Me. Ze deed hiervoor voorbereidend werk met producer Craig Street in de ‘Baersville Studio’ in Woodstock. In augustus 2001 gingen Norah en haar muzikanten weer de studio in, deze keer met producer Arif Mardin in de Sorcerer Sound-studio in Manhattan. Het album kwam uit in februari 2002. Jones was de grote winnaar tijdens de uitreiking van de Grammy's in 2003. Ze won in elke categorie waarin ze genomineerd was en ging zo met acht Grammy's naar huis. Haar debuutalbum werd beloond met bekroningen in de categorieën Beste Nieuwkomer, Beste Album, Beste Song (Don't know why), Beste Opname (Don't know why), Beste Gezongen Popalbum, Beste Zangeres, Beste Songwriting en Beste Productie. Tegen het einde van 2006 waren er wereldwijd 19 miljoen exemplaren van Come Away With Me over de toonbank gegaan.

In februari 2004 kwam Jones' tweede studio-album Feels Like Home uit. Binnen één week waren van het schijfje wereldwijd één miljoen exemplaren verkocht. Hoewel Come Away With Me beter verkocht dan Feels Like Home (vier miljoen stuks wereldwijd) zag het publiek Jones' tweede album toch als de succesvolle opvolger waar op gehoopt was. Met het album in haar bagage ging Jones op tournee, samen met haar eigen Handsome Band. Van de tour verschenen opnames op de dvd Live in 2004.

Sinds 2005 werkte Jones aan haar derde album, dat vanaf januari 2007 in de winkels lag onder de titel Not Too Late. Als eerste single hiervan verscheen het nummer Thinking About You.

Tevens in 2007 maakte Jones haar debuut als filmactrice met een hoofdrol in My Blueberry Nights. Ze was vijf jaar eerder te zien in Two Weeks Notice, maar dan als zichzelf.

Hoe vertel je aan een kind dat het te dik is?

Bijna 1 op de 3 mensen wereldwijd heeft overgewicht, en dat maakt obesitas één van de belangrijkste gezondheidsproblemen van de mensheid. Want niet alleen volwassenen sleuren behoorlijk wat overtollige kilo’s mee, ook het aantal kinderen met obesitas is in de afgelopen 40 jaar vertienvoudigd. Jong geleerd is oud gedaan, maar geldt dat ook om iets af te leren? En zo ja, hoe pak je dat dan aan?

Je kind vertellen dat het te dik is, blijkt een delicaat onderwerp. Heel wat ouders durven het dan ook niet goed aan, uit angst hen op te zadelen met een complex - of erger nog: eetstoornis. En toch is dat wel degelijk de realiteit, want het aantal kinderen met overgewicht gaat jaar na jaar verder de hoogte in.

Gezondheidscrisis

“Het ziet ernaar uit dat we een nieuwe generatie van kinderen en jongeren krijgen die obesitas zullen hebben wanneer ze volwassen zijn,” aldus professor Majid Ezzati die de studie bij kinderen uitvoerde in opdracht van de Wereldgezonheidsorganisatie (WHO). Doctor Fiona Bull van WHO zelf, valt hem daarin bij: “Obesitas is tegenwoordig een wereldwijde gezondheidscrisis geworden, en het probleem zal de komende jaren alleen maar verergeren als we er niets aan doen. We bevinden ons in een maatschappij waar vette, suikerrijke caloriebommen alom worden aangeprezen, op televisie, aan de bushalte, ... Dat moet stoppen.”

Praat over gezondheid in plaats van gewicht

En daar hebben ook de ouders een verantwoordelijke rol in, vindt personal trainer en vader van twee kinderen, Matt Roberts. “Tegenwoordig zijn ouders bang om met hun kinderen over hun gewicht te praten. Maar dat wil niet zeggen dat je het onderwerp uit de weg moet gaan. Ook met kinderen kan je het er op een gepaste en vriendelijke manier over hebben.” Begin bijvoorbeeld nooit over hun gewicht, maar over hun gezondheid. “Zeg niet dat ze wat kilo’s moeten verliezen - het heeft geen zin om met cijfers te gaan goochelen - maar praat over de gezondheidsrisico’s van suiker, en hoe ze zich beter en energieker zullen voelen als ze meer sporten of buitenkomen. Of overtuig hen met het feit dat ze beter zullen worden in de sportlessen op school.”

Geef het goede voorbeeld

Vergeet natuurlijk ook niet om éérst naar je eigen eetgewoonten te kijken. Zorg ervoor dat je altijd het goede voorbeeld geeft. En steek hand in eigen boezem - of beter nog: ijskast. “Ruim de keukenkasten en koelkast uit, en zorg dat de frisdranken en koekjes beperkt zijn, zo komen kinderen minder snel in de verleiding”, aldus Roberts. “Gooi niet al het snoepgoed in de vuilnisbak, maar bewaar het op een plek waar de kinderen er niet bij kunnen, en reserveer dat lekkers voor speciale gelegenheden.”

Ken je kind

“Sommige kinderen hebben nu eenmaal pech en komen sneller bij dan anderen,” vertelt klinisch psychologe Rachel Andrew. “Vaak heeft dat met hun genen en omgeving te maken - ik zie zelden een kind met obesitas in een gezin waar iedereen een gezond gewicht heeft. Maar ook het lichaamstype, metabolisme en temperament van het kind spelen een rol. Net als hun hobby’s: sommigen schilderen en knutselen nu eenmaal veel liever dan dat ze buiten met een bal gaan ravotten. Als ouder is het een natuurlijke reflex om je kind te willen beschermen, maar op lange termijn zal het probleem negeren hen meer kwaad dan goed doen.” (br.hln)

“Ik woog nog 36 kilo”: Temptation-Rosanna deelt aangrijpend anorexiaverhaal

De Nederlandse Rosanna ′Temptation’ Voorwald doet met haar lichaam heel wat mannen in zwijm vallen. Op Instagram trakteert ze haar volgers regelmatig op uitdagende kiekjes. Haar laatste post was echter van een heel andere orde: Rosanna deelt er openhartig haar anorexiaverleden.

De foto bij het bericht op Instagram laat weinig aan de verbeelding over: we zien een graatmagere Rosanna in haar jonge jaren zitten op het strand.

“Ik herinner me nog precies die dag”, schrijft Rosanna. “Ik ging naar het ziekenhuis voor een controle van alles, en de arts zei dat mijn hart in winterslaap was... Ik kon elk moment doodgaan.”

Op een bepaald moment zag de situatie er dan ook alles behalve rooskleurig uit. "Op mijn laagste gewicht woog ik 36 kilo, nu weeg ik 65”, schrijft Rosanna. Zeven jaar lang vocht ze tegen haar stoornis. Rosanna werd opgenomen in verschillende ziekenhuizen, en kreeg therapie. Na een lange strijd is ze intussen helemaal hersteld van de ziekte. 

"Eindelijk had ik een balans gevonden, ben gezond gaan eten en sporten. Nu ben ik super gelukig en gun niemand deze erge ziekte”, besluist ze.  (br.hln)

Vader martelde Maude om van haar een ‘supervrouw’ te maken

Beeld je in dat je acht jaar bent. Dat je een meisje bent dat ten minste twee keer per week tien minuten lang een hek moet vasthouden dat onder stroom staat zonder dat je van je vader een spier mag vertrekken. Nee, het is geen afschuwelijk verzonnen verhaal, de Française Maude Julien heeft het daadwerkelijk beleefd.

Supermens

Het gruwelverhaal van haar jeugd leidde tot het aangrijpende boek ‘Alleen tegen mijn vader’, in een interview met de krant The New York Post vertelt zij er openhartig over. “Het ritueel met het hek was voor mijn vader een test van mijn wilskracht. Hij wilde van mij een supermens, een ultieme overlever maken”, zegt Maude Julien (60), inmiddels oma en woonachtig in Parijs. “Ik moest het met beide handen vasthouden en ik mocht geen enkele reactie laten zien.” Een ander extreem experiment voor het meisje speelde zich af in de kelder. Eens in de maand werd zij er een nacht opgesloten, tussen de ratten om er, aldus haar vader, “te mediteren over de dood”.

‘Absolute gek’

De nachtmerrie van Maude Julien zou 18 jaar duren. Zo lang stond zij onder de absolute controle van haar vader, die lid was van een Vrijmetselaarsloge en er occulte filosofische gedachten op na hield. Hij was ervan overtuigd dat de wereld in verval was geraakt en er spoedig een opstand van het kwaad zou uitbreken. In zijn ogen was Maude uitverkoren om die rebellie te beteugelen en de wereld in bescherming te nemen. “Hij was een absolute gek”, zegt Julien over haar vader.  Louis Didier is in 1981 op 79-jarige leeftijd gestorven.

Didier, die na de Tweede Wereldoorlog financieel onafhankelijk werd met de handel in aandelen, werkte volgens een vooropgezet plan. Het begon in 1936 toen hij een zes jaar oud meisje adopteerde, Jeannine. Hij voedde haar op om zijn vrouw te worden. In november 1957 bracht Jeannine Maude ter wereld, het kind dat de ‘perfecte supervrouw’ moest worden.

Whisky

Het drietal leefde in Noord-Frankrijk, in een huis weg van de bewoonde wereld. Didier gaf zijn dochtertje zelf les, een school zag zij nooit want ze moest in het huis en op het erf blijven. Voortdurend werd haar uithoudingsvermogen getest met de meest bizarre experimenten. Zij moest lange tijd over het randje van een klif blijven hangen, helpen bij de slacht van vee, whisky drinken om daarna te lopen zonder zwalpen. Door het alcoholgebruik op zo’n jonge leeftijd heeft Julien blijvende schade aan de lever opgelopen.

Maar er is nog meer ellende. Tien jaar lang, van haar derde tot haar dertiende levensjaar, wordt Maude Julien seksueel misbruikt door een arbeider die op het land van haar vader werkt. De enige vrienden bij wie zij troost vond, waren haar hond en twee pony’s. “Zonder hen zou ik nu niet meer in leven zijn”, zegt Julien. “Zij gaven me de warmte die ik nergens anders kon vinden. Ik mocht mijn ouders niet aanraken. Van mijn hond en pony’s leerde ik wat liefde was, waar ik troost kon vinden.”

Dostojevski

Het meisje vond afleiding in boeken, uitgekozen door haar vader. Zij werd dol op het werk van de Russische schrijver Dostojevski, en ‘De Graaf van Monte Cristo’ van Alexandre Dumas, werd haar favoriet. Het boek leerde haar dromen over een ontsnapping, aldus Maude Julien tegenover de Amerikaanse krant. Het droeg eraan bij dat ze niet ‘een totale slaaf werd in de cultus van drie’. Maar zij verviel wel in chronische zelfmishandeling.

In 1972 kwam er redding, in de persoon van Andre Molin. Hij leerde haar spelen op piano en de accordeon, en zij vertelde hem wat er loos was. “Hij maakte ook drie jaar muziek met mijn vader om zijn vertrouwen te winnen. Op een dag kreeg hij van mijn vader toestemming om mij bij hem thuis in het dorp les te geven. Ik kreeg ook een baantje in zijn muziekwinkel”, legt Julien uit.

Als zij 18 wordt, doet Louis Didier nog een concessie. Zij mag trouwen met een jonge musicus die zij tijdens haar muziekles heeft leren kennen. Maude Julien kreeg van haar vader wel een strikte voorwaarde mee: ze moest hem na zes maanden verlaten en terugkeren als maagd. Het meisje greep haar kans en vertrok voorgoed.

Moeder

Het huwelijk zou zes jaar duren. Maude kreeg een dochter die nu 35 jaar oud is. Later leerde ze een andere man kennen en kreeg van hem in 1990 een tweede dochter. Met haar moeder heeft zij geen contact. “Ik heb mijn boek aan haar opgedragen. Zij is ook een slachtoffer en ik heb mijn boek naar haar opgestuurd, met een brief. Ze heeft niet gereageerd maar ik hoorde via een omweg dat zij bang is en niet blij dat ik het heb geschreven’’, zegt Maude Julien.

De Française heeft met intensieve therapie haar trauma’s kunnen verwerken. Na een studie psychologie helpt zij nu patiënten die een soortgelijke afschuwelijke jeugd hebben moeten doorstaan. “Natuurlijk leed ik aan flashbacks toen ik mijn memoires schreef, maar ik ben blij dat mijn verhaal op schrift staat. Ik wilde er een boek van hoop van maken, ik zie het als een handleiding om te kunnen ontsnappen”, aldus Maude Julien. (br.hln)

Waarom we meer eten met zwaar bestek en voedsel op een rood bord minder goed smaakt

Waarom bestellen we massaal tomatensap in het vliegtuig? En hoe komt het dat we meer eten met zwaar bestek? Voedselwetenschapper Charles Spence toont in zijn eetbijbel Gastrofysica hoe onze zintuigen zich laten manipuleren.

Hotelketens vragen om zijn advies. Net als grote sterrenchefs als Heston Blumenthal. Ook bier-, koeken- en frisdrankfabrikanten staan regelmatig bij hem op de stoep in de hoop op tips die de omzet kunnen verhogen. Want de Britse voedselwetenschapper Charles Spence weet precies wie of wat (on)bewust onze smaak beïnvloedt. Zelfs het gewicht van de ober die je eten op tafel zet speelt mee, zegt hij. We vragen hem naar tien opmerkelijke waarnemingen.

Waarom drinken we massaal tomatensap in het vliegtuig?

“De dreunende decibellen van de motoren onderdrukken je vermogen tot proeven. Zoet kunnen we bijna niet meer waarnemen. Maar zoutige umami-achtige smaken als tomatensap wel.”

Koffie is lekkerder bij daglicht.

“Door je bioritme heb je overdag en vooral na het opstaan meer speeksel in je mond waardoor je meer smaak waarneemt. Daarom komen professionele wijnliefhebbers vooral om 11.00 uur ’s ochtends in actie.”

Heavy metal-muziek bevordert dronkenschap.

“Hoe harder en sneller de dreunen en gitaarsolo’s des te rapper we gaan drinken. Zaken die veel Guns N’ Roses draaien verkopen 27 procent meer alcohol dan kroegen die dat niet doen.”

Wie veel romantische nummers luistert, valt af.

“Dat geldt voor korte periodes. Eten en drinken smaken namelijk door zwijmelmuziek veel zoeter. Je hoeft dus minder suiker te gebruiken. In Vietnam staat een muzikale bakkerij die cakes en koeken serveert die gebakken zijn met de helft van de normale hoeveelheid suiker. Geen van de klanten heeft ooit geklaagd. Of ons brein zich ook op langere termijn laat foppen, is niet onderzocht.”

Van een rood bord eet je minder chips dan van een blauw.

“Bij de kleur rood denken we aan bloed, gevaar, stoplichten en ondergaande zon. Kortom: gevaar. Daardoor zijn we geneigd minder te eten. Het is een goed middel om minder te snacken.”

We eten meer met zwaar bestek.

“Zwaar associëren we met kwaliteit. Bij onze afstandsbedieningen, autosleutels maar ook dus bij bestek. Alles wat we daaraan prikken, proeft beter dan aan lichte lepels en vorken.”

Waarom smaakt eten uit een kom beter dan dat van een bord?

“Die kom zorgt ervoor dat pokébowls en noedelsoepen enorm in opmars zijn. We pakken zo’n kom vaak in onze handen: het gewicht en de warmte zorgen voor troost en comfort. Daardoor waarderen we de gerechten meer.”

Wanneer we met drie anderen dineren, eten we 75 procent meer dan alleen.

“Zit je met vrienden in een restaurant dan is het vaak gezellig waardoor gerechten lekkerder smaken. We scheppen dan een tweede, derde of zelfs vierde keer op. Ook een bijzonder effect: zonder dat we het weten spiegelen we elkaars bewegingen in die situatie. Kijk naar een tafel met meer mensen en je zult zien dat ze synchroon mes en vork naar hun mond brengen.”

Benamingen beïnvloeden onze smaak.

“Ik heb twee identieke vissen naast elkaar gelegd. De ene noemde ik Patagonische tandvis, de andere Chileense zeebaars. Iedereen koos voor de laatste. We zijn ook gevoelig voor idyllische aanbevelingen: een supermarkt plakte op een Marokkaans fabrieksproduct het etiket ‘afkomstig van Rosedene Farm’. Kopers vielen er massaal voor hoewel ze wisten dat die combinatie onmogelijk was. Maar hé: platteland betekent ambachtelijk, betekent puur, betekent lekker.”

Eten met ronde vormen smaakt zoeter dan met vierkante.

“Bij cappuccino met een ronde vorm in het schuim wordt minder suiker gedronken dan bij exact hetzelfde bakkie met een vierkant patroon. Hetzelfde geldt voor chocolade: presenteer het in hoekige brokken dan vinden mensen het anders smaken dan in bolletjes.”  (br.hln)

Jean-Pierre Van Rossem verkoopt liefst veertig schilderijen, want hij gaat verhuizen

De flamboyante Jean-Pierre Van Rossem (72) verlaat definitief Oostende. Dat heeft hij via Facebook laten weten. In een te grote verhuizing heeft hij echter weinig zin, nochtans heeft hij thuis een hoop schilderijen liggen. Een veertigtal van zijn eigen werken kunnen niet mee naar de nieuwe woont. Hij biedt ze nu te koop aan heeft  een oproep geplaatst op sociale media. “De meeste zijn 100 op 120 centimeter groot. Bieden doe je door te mailen naar politiek929@gmail.com. De hoogste bieder mag het schilderij op 21 of 22 december komen ophalen.” Een bod moet wel minstens 5.000 euro bedragen. ”Ieder lachwekkend laag aanbod wordt uiteraard geweigerd”, zegt hij nog.

Van Rossem had eerder nochtans gezegd dat hij zijn schilderijen het liefst allemaal voor zich houdt. “Ik wil niet dat Jan en alleman een Van Rossem aan de muur hebben hangen. Ze zijn uitsluitend bestemd voor kunstliefhebbers, niet voor cultuurbarbaren die van babyborrels houden.” Drie schilderijen houdt de politicus/publicist wel.
 (br.hln)

Archeologen ontdekken spectaculaire nieuwe grafkamers met mummies in Egypte

De tombes stammen waarschijnlijk uit de achttiende dynastie van het oude Egypte, meldden de Egyptische autoriteiten volgens de BBC. De tombes werden zo’n twintig jaar geleden al gevonden, maar nu voor het eerst uitgegraven. “Het is echt een uitzonderlijke dag”, zei minister van Oudheden, Khaled al-Anani.

De tombes bevinden zich in de buurt van Luxor, vlakbij de tempel van Hatsjepsoet en de Vallei der Koningen. Van wie ze zijn is niet bekend. Mogelijk gaat het om hooggeplaatste ambtenaren.

Het graf is het laatste van verschillende archeologische vondsten in Egypte dit jaar. In april vonden archeologen acht mummies in een andere grafkamer, eveneens in Luxor. In maart ontdekten ze een bijzonder groot beeld in een achterbuurt in Caïro, dat waarschijnlijk koning Psammetichus voorstelt. (br.hln)

Kerstman haast zich naar ziekenhuis om laatste wens van terminale kleuter te vervullen

Het zoontje van het gezin, de tweejarige Miles Agnew, lag al twee maanden in het ziekenhuis, hij was al lang ernstig ziek. Vorige week ging zijn lichaam in shock en ging zijn gezondheid plotseling enorm achteruit. Het jongetje werd geboren met microcefalie en hersenverlamming, een oogaandoening, misvormingen aan zijn brein, epilepsie en voedselallergieën. Toen hij amper drie maanden oud was, werd hij geadopteerd door de familie Agnew. 

De kleine jongen had nog een bijzondere laatste wens: nog een keer op de schoot van de Kerstman zitten. Dat leek niet meer haalbaar te zijn, maar dat was buiten Kerstman Jeff Bodily gerekend. Hij haastte zich naar het ziekenhuis, zodat de kleuter toch nog een laatste keer op zijn schoot kon zitten. 

“We dachten dat we ons bezoek aan de Kerstman wel konden vergeten. We koesteren onze tijd en onze herinneringen als familie enorm. We proberen ondanks onze pijn vooruit te blijven gaan”, vertelt de moeder van Miles aan The Mirror.

The Secret Sleigh Project

Jeff Bodily kwam via het goede doel ‘The Secret Sleigh Project’ te weten dat de familie van de kleuter dringend op zoek was naar een Kerstman. Hij besloot meteen actie te ondernemen. ‘The Secret Sleigh Project’ probeert ervoor te zorgen dat elk kind de magie van Kerstmis kan ervaren, zelfs wanneer ze thuis in bed liggen door ziekte. 

Het bezoek was geen zonder tranen: “Ik kan niet liegen, ik kreeg een krop in mijn keel en er zat een traan in het oog van de Kerstman, maar dit was voor de herinneringen van de familie”, vertelde de goedhartige man aan ABC news.  (br.hln)

Adopteer eens een kasteel: meer dan 10.000 mensen kochten dit Franse slot

Wie wil nu niet eigenaar zijn van een kasteel? Jammer genoeg is dat alleen weggelegd voor de superrijken. Behalve in Frankrijk dan, waar je voor zo’n 50 euro een château kan kopen. Tenminste, als je bereid bent het te delen met een paar duizend andere eigenaars.

Het gaat meer bepaald om het ‘Château de la Mothe-Chandeniers’ in het Franse dorpje Les Trois-Moutiers (in het departement Vienne). De gemeente heeft nog geen duizend inwoners, maar wel zijn eigen kasteel. 

Dat kasteel werd echter nooit opgenomen als cultureel erfgoed, ondanks het feit dat het dateert uit de 13e eeuw en best mooi is. Of dat was het toch, voor een zware brand in 1932 het merendeel van de gebouwen vernielde. Omdat het nog steeds in privébezit is en de eigenaar niet kan of wil betalen voor de restauratie, dreigt het echter steeds verder te verkommeren. Intussen groeien de bomen en struiken al door het dak en de ramen.

Adopteren

Dartagnans, een Franse crowdfuncingsservice, wil daar nu verandering in brengen. Ze willen zoveel mogelijk mensen aansporen om een deel van het kasteel te adopteren, zodat ze het uiteindelijk met de opbrengst kunnen kopen en terug in ere kunnen herstellen. Voor 50 euro mag je jezelf al een eigenaar noemen, en wie 60 euro of meer doneert krijgt daar een mooie box en een bezoek aan de château bovenop.

En het concept slaat aan: al meer dan 10.000 mensen droegen een steentje bij, waardoor het beoogde doel van 500.000 ruimschoots gehaald werd. Intussen staat de teller al op meer dan 837.200 euro, en de veiling loopt nog 18 dagen door. Waar wacht je nog op? (br.hln)

Fransen nemen vandaag massaal afscheid van rockheld Johnny Hallyday

Frankrijk neemt vandaag afscheid van rocker Johnny Hallyday, die deze week op 74-jarige leeftijd overleed. Verwacht wordt dat honderdduizenden mensen de straat op gaan, als de kist met het stoffelijk overschot over de Champs-Elysées wordt gereden, begeleid door een stoet van honderden motorrijders.

In de Madeleine-kerk vindt een plechtigheid plaats, waar president Emmanuel Macron zal spreken. Hallydays  band speelt een aantal van zijn nummers. Later wordt Hallyday begraven op het Caribische eiland St. Barth, waar hij en zijn vrouw Laeticia woonden.

Hallyday, die in het echt Jean-Philippe Smet heette, verkocht meer dan 110 miljoen platen, voornamelijk in Frankrijk. Ook acteerde hij in enkele films, onder andere van regisseur Jan-Luc Godard. Sinds zijn dood afgelopen woensdag aan de gevolgen van longkanker hebben Franse radio- en televisiestations een groot aantal speciale programma’s over hem uitgezonden.

Rockzanger Hallyday was het Franse antwoord op Elvis Presley  Eind jaren vijftig brak hij met de Franse traditionele chansons door Franstalige rock te brengen. Hallyday werd in 1943 geboren onder de naam Jean-Philippe Smet. Hij trouwde vijf keer, waarvan twee keer met dezelfde vrouw. Na zijn overlijden schreef zijn 42-jarige weduwe: “Hij heeft ons vannacht verlaten, zoals hij heeft geleefd: dapper en waardig.” De zanger verbleef de afgelopen weken in een ziekenhuis met ademhalingsproblemen.  (br.hln)

Zegt iemand ‘danku, heel leuk!’, dan is hij waarschijnlijk niet blij met een cadeau

Acteren is niet voor niets een kunst waar theateropleidingen voor bestaan. Vandaar dat we het vreselijk moeilijk vinden om geloofwaardig enthousiast te reageren op een kerstcadeau dat stiekem een teleurstelling is. Wil je toch een poging tot perfect gespeelde dankbaarheid wagen? Mijd dan vooral deze clichématige zinnetjes. 

Alsof een geschikt kerstcadeau vinden voor iemand nog niet erg genoeg is qua mentale uitputtingsslag. Een gekregen cadeau openmaken is zo mogelijk een nog grotere psychologische beproeving, want hoe moeilijk is het om blijdschap geloofwaardig te veinzen? Iets over gekregen paarden niet in bekken kijken, maar vooral ook de gever niet kwetsen. Dat flitst net na het uitpakken paniekerig door je hoofd, wanneer onmiskenbaar duidelijk wordt dat je wéér een paar ‘leuke’ sokken hebt gekregen. 

Gevolg: een vaak net iets té enthousiaste reactie die niet geloofwaardig overkomt, zo blijkt. Braun ondervroeg 2.000 Britten om te achterhalen wat zij zeggen als ze een cadeautje in ontvangst nemen dat ze niet echt leuk vinden. Blijkbaar zijn we allemaal stuntelig in het krampachtig willen faken van onze blijdschap, want dezelfde clichés keren regelmatig terug. Met stip op één: “dankjewel, heel leuk!”, op de voet gevolgd door “dit is erg handig!. Ook “wat een leuke verrassing” staat in de top drie. 

Zo ziet het hele lijstje eruit:

-  Danku, heel leuk!

- Dit is echt handig

- Dankjewel, ik had het bijna zelf gekocht

- Wat een leuke verrassing!

- Dit had je echt niet moeten doen

- Dit is zo leuk, ik kan het overal voor gebruiken

- Leuk, waar heb je het gekocht? 

- Origineel cadeau

- Lief dat je aan mij gedacht hebt

- Wow, niet te geloven dat je mijn smaak zo goed kent!

Griezelig herkenbaar en nu helemaal cadeaustress gekregen? De wetenschap biedt hulp: investeer eens in een cadeau waarbij jullie samen iets leuks gaan doen, zoals concerttickets of een dagje uit. Onderzoek heeft aangetoond dat we daar gelukkiger door worden. En je geeft jezelf er ook nog eens een cadeautje mee.  (br.hln)

Wie de verkeerswet overtreedt krijgt in 2018 een zwaardere straf: dit verandert allemaal

Recidivisme

Wie herhaaldelijk dezelfde zware overtreding begaat, kan zijn of haar straf verdubbeld zien. Een voorbeeld: een bestuurder die betrapt wordt op dronken rijden of rijden onder invloed van drugs nadat hij of zij eerder al werd betrapt voor dezelfde inbreuk. Of opnieuw achter het stuur kruipen bij een rijverbod na een eerdere bestraffing.

Vluchtmisdrijf

Ook wie vluchtmisdrijf pleegt, komt er in de nieuwe wet slechter vanaf. Voor vluchtmisdrijf waarbij geen gekwetsten vallen, kan de straf oplopen tot zes maanden gevangenisstraf en/of een geldboete tot 2.000 euro. Wanneer een bestuurder vluchtmisdrijf pleegt en een slachtoffer gewond achter laat, riskeert tot drie jaar cel en/of een geldboete tot 5.000 euro. Wanneer het ongeval voor een ander de dood tot gevolg heeft, wordt de maximale celstraf vier jaar en/of een geldboete tot 5.000 euro. De bestuurder zal bij een vluchtmisdrijf met gewonden of doden ook zijn rijbewijs verliezen en dat voor minstens drie maanden.

Verboden te parkeren/stil te staan

GAS-boetes voor verkeersovertredingen wijzigen ook in de nieuwe wet. En vooral voor wie ergens parkeert of stilstaat waar dat niet mag. Wie een overtreding begaat in eerste graad, krijgt een boete van 58 euro (en niet langer eentje van 55 euro). Voor een overtreding in tweede graad betaal je niet langer 110 euro, maar wel 116 euro. De GAS-boetes worden zo even duur dan overtredingen die via een gerechtelijke procedure bestraft worden.

Alcohol achter het stuur

Ook voor alcohol achter het stuur wijzigt wat. Dronken rijden is op onze wegen nog altijd de voornaamste ‘killer’. In de eerste helft van 2017 werden in ons land maar liefst 24.163 bestuurders betrapt op alcohol in het verkeer. En dus komen er nieuwe sancties. Bij een hoge concentratie alcohol (vanaf 1,8 gram per liter) kan, als alternatief voor de intrekking van het rijbewijs, een verplicht alcoholslot worden opgelegd voor een periode van één tot drie jaar of definitief. Hetzelfde geldt voor recidivisten die voor de tweede keer gecontroleerd worden in drie jaar en die een alcoholpercentage hebben van meer dan 1,2 gram per liter.

Rijverbod/geen rijbewijs

Ook de straffen voor rijden tijdens een rijverbod en rijden zonder (geldig) rijbewijs worden zwaarder. Zo riskeert een bestuurder zonder rijbewijs ook een gevangenisstraf en niet enkel een geldboete. In de eerste helft van 2017 werden in ons land 16.935 bestuurders betrapt op rijden zonder (geldig) rijbewijs.

Niet verzekerd rijden

Voor bestuurders die herhaaldelijk niet-verzekerd rijden worden de minimumstraffen bij een eerste recidive binnen de drie jaar na de eerste veroordeling verhoogd van minstens acht dagen rijverbod naar minstens drie maanden. De veroordeelde moet ook opnieuw zijn theoretische en praktische proeven afleggen. Begaat hij de  inbreuk nog een keer binnen de drie jaar, dan krijgt hij minstens zes maanden rijverbod (+ afleggen proeven). Bij derde recidive wordt dat minstens negen maanden rijverbod (+ afleggen proeven).

Verjaring

Ook de verjaring voor álle verkeersmisdrijven wijzigt: van één naar twee jaar. Verjaring van de zwaarste misdrijven blijft drie jaar.

Ook dit nog...

Wanneer bestuurders die om medische of psychologische reden het recht tot sturen werd ontnomen, bewijzen dat ze meewerken aan hun herstel kunnen ze sneller hun rijbewijs terugvragen. Momenteel moeten ze hiervoor twee jaar wachten, nu wordt die termijn verkort. Zo willen ministers bestuurders die na een alcoholverslaving weer op het rechte pad zijn, stimuleren om opnieuw hun rijbewijs te halen wanneer ze kunnen bewijzen dat ze intensief aan hun verslaving gewerkt hebben. (br.hln)

Waarheid achter Sahar “die 50 operaties onderging om op Angelina Jolie te lijken”

Sahar Tabar zorgde eind vorige maand voor een golf van ontzetting toen ze op Instagram beelden plaatste waarop ze uitgemergeld te zien was met opgespoten lippen en uitpuilende ogen. Ze zei dat ze koste wat het kost wou lijken op de Amerikaanse actrice Angelina Jolie.

Enkele dagen geleden gaf ze toe dat het om ‘fake news’ gaat. De beelden zijn het resultaat van een hele reeks bewerkingen in Photoshop in combinatie met zware make-up.

Nog voor ze de waarheid aan het licht bracht, werd er op de sociale media al volop gespeculeerd over de echtheid van de beelden. Door onrealistische lijnen en kromgetrokken achtergronden was onder de digitale gemeenschap een sterk vermoeden ontstaan dat Photoshop een grote rol in het verhaal speelde. 

Op de vraag waarom ze er nu plots voor is uitgekomen, bestaat geen duidelijk antwoord. Waarschijnlijk wou ze niet langer overspoeld worden met commentaar. Dat zou ook verklaren waarom Tabar ondertussen haar Instagram-account privé heeft gemaakt en alle foto’s heeft verwijderd.   (br.hln)

Zal jouw baby links- of rechtshandig zijn? Wetenschappers kunnen het voor de geboorte voorspellen

Het mag dan een detail zijn, elk extra weetje over de toekomst van die baby die negen maanden in je buik kampeert, is welkom. Daarom zal het moeders in spe verblijden dat wetenschappers op voorhand kunnen zien of een baby links- of rechtshandig zal worden. 

Of die foetus de nieuwe Hugo Claus zal worden, valt nog niet af te leiden in de baarmoeder. Wel kunnen wetenschappers zien of die baby in wording de pen met de linker- of de rechterhand zal vasthouden, zo blijkt uit nieuw onderzoek. Een Italiaanse studie van de universiteit van Padua en de International School for Advanced Studies in Trieste concludeert dat in de achttiende week van de zwangerschap al duidelijk wordt welke hand dominant zal worden.

De onderzoekers claimen dat hun resultaten in de toekomst kunnen helpen om depressie, schizofrenie en autismespectrumstoornissen vroeg op te sporen, omdat een voorkeur voor een bepaald hand wordt gedicteerd door de dominantie van één van de twee hersenhelften boven de andere. Ook deze aandoeningen gaan gepaard met asymetrie in de hersenen. 

Voor de studie analyseerden de wetenschappers 29 foetussen met een 4D ultrasound scan, om de bewegingen van de handen van de foetussen in de baarmoeder te analyseren. Na negen jaar bleek dat ze in 89% tot 100% van de gevallen accuraat konden voorspellen of een kind links- of rechtshandig ter wereld zou komen.
 (br.hln)

“Elke 45 minuten werd ik verkocht voor 100 tot 300 euro”: vrouw vertelt hoe ze ontsnapte aan leven als seksslavin

 Ze had in haar thuisland Indonesië een mooie job als financieel analist. Maar toen eind jaren 90 de Aziatische bankencrisis toesloeg, stond Shandra Woworunti plots met haar babydochtertje op straat. Ten einde raad reageerde ze op een advertentie voor seizoensarbeid in de Verenigde Staten, denkend dat ze zes maanden aan de slag zou gaan als serveerster in een hotel. Maar ze misrekende zich.

“Ik werd opgehaald aan Kennedy Airport in New York door een man die Johnny Wong heette”, doet ze haar verhaal. Shandra (nu 41) was toen 24 jaar. “Hij zette me af bij een andere kerel aan het Sheraton Hotel vlakbij Main Street in Flushing. Ik merkte dat hij een dikke envelop met geld aan Wong gaf.”

Zolder

Ze kwam in een huis in Queens terecht, waar ze samen met nog twee andere jonge vrouwen werd opgesloten op zolder. “De man beval ons om onze kleren uit te doen”, zegt ze. “Hij wilde controleren ‘of we geen huidziekte hadden’. Toen ik weigerde, zette hij een geweer tegen mijn hoofd. Even later werd ik met de wagen naar een nieuwe locatie gebracht en daar zei hij aan een vrouw dat ik het nieuwe meisje was en dat ik meteen aan de slag kon. Ik zag beveiligingsmensen rondlopen met een baseballknuppel. Er was ook een meisje van niet ouder dan 12 of 13 jaar dat een pak slaag kreeg.”

Shandra ontdekte al gauw dat ze zich te schikken had naar de wil van haar klanten. “Elke 45 minuten werd ik verkocht voor 100 tot 300 euro”, zegt ze. “Ik werd rondgereden door de hele stad, van Brooklyn en Queens tot Manhattan. Toen ik hoorde dat ik ‘overgeplaatst’ zou worden naar Boston, had ik daar een erg slecht gevoel bij en ik besloot om een plan te bedenken om te ontsnappen.”
Vensterbank

Ze was in een huis in Brooklyn toen ze haar kans waagde. “Ik klom op de vensterbank van een badkamer op de tweede verdieping en sprong”, zegt ze. “Ik nam een ander meisje van 15 jaar mee. We sprongen in een taxi naar Manhattan en namen een hotel met wat geld dat ik opzij had kunnen houden. Ik belde daarop naar een vrouw die ik onlangs had ontmoet en van wie ik dacht dat ze ons kon helpen.”

Er nam echter een man op, die zich over hen ontfermde. Hij betaalde hun rekeningen en liet hen op adem komen, maar werd kwaad toen Shandra hem op afstand hield toen hij toenadering tot haar zocht. Daarop dreigde hij om Wong te bellen. Dat was het teken voor Shandra dat ze opnieuw moest vluchten.

Ze zwierf over straat toen ze opgemerkt werd door een soldaat van de Amerikaanse marine. Hij contacteerde het FBI en aan hen deed Shandra haar hele verhaal. Er volgde daarna een huiszoeking in het huis in Brooklyn waaruit ze ontsnapt was.
Opvanghuizen

Zelf kwam ze in een hele reeks opvanghuizen terecht. Liefdadigheidsorganisatie Catholic Charities USA zorgde wel dat ze aan de slag kon in een cafetaria en ze werd in 2004 herenigd met haar dochter, die intussen 8 jaar was. Het meisje was tot dan toe opgevoed door haar tante en oma. Langzaam kwam Shandra er weer bovenop. Ze trouwde zelfs en kreeg een zoon met haar nieuwe man. Maar die laatste bleek niet wie ze gedacht had en hij mishandelde haar. Het huwelijk eindigde in een scheiding.

Intussen richtte de vrouw ook een organisatie op om andere slachtoffers van mensenhandel te helpen bij hun herintegratie in de maatschappij: Mentari. Die bestaat nog altijd en ze werd er vorige maand mee genomineerd voor een ‘Woman of Worth-Award’ van L’Oréal Paris, dat vrouwen in de VS in de kijker wil zetten die zich passioneel en onbaatzuchtig inzetten voor anderen.

“Er zijn heel wat slachtoffers van Aziatische mensenhandelaars in de VS”, aldus Carol Smolenski van End Child Prostitution and Trafficking USA (EC-PAT USA). Het is vreselijk wat er in New York gebeurt in bordelen en illegale massagesalons. Het is ook heel moeilijk om de slachtoffers te laten samenwerken met de politie en openbare aanklagers in de rechtbank. Vaak worden hun families in hun land van herkomst bedreigd als ze hun mond willen opendoen”, voegt Jessica Melton toe, het hoofd van de cel mensenhandel van het Openbaar Ministerie in Queens. “Het is ook iets van alle leeftijden. Het gaat soms nog over vrouwen van 40 of 50 jaar die verplicht worden om seksuele diensten aan te bieden.”  (br.hln)

Belgisch-Franse rocklegende Johnny Hallyday (74) overleden

De Franse zanger en acteur Johnny Hallyday is vannacht overleden. Dat meldt zijn vrouw Laeticia. Hallyday, wiens echte naam Jean-Philippe Smet is, werd 74 jaar. Hij stamt af van een Belgische vader.

“Johnny Hallyday heeft ons verlaten. Ik schrijf deze woorden zonder ze te geloven. En toch is het waar. Mijn man is niet meer. Hij is deze nacht heengegaan zoals hij zijn leven altijd geleid heeft, met moed en waardigheid”, zegt zijn vrouw.

Bij Hallyday werd in oktober 2016 longkanker vastgesteld. Vorige maand werd hij nog zes dagen lang met ademhalingsproblemen opgenomen in een Parijs ziekenhuis. “Tot het laatste moment heeft hij het hoofd geboden aan de ziekte die maandenlang aan hem vrat, en bracht ons zo buitengewone levenslessen bij."

“Hij heeft zijn hele leven voor zijn fans geleefd die van hem hielden en hem adoreerden”, aldus nog zijn vrouw Laeticia.

Generositeit

De Franse regering reageerde meteen op het nieuws: “We hebben allemaal iets van Johnny in ons”, klinkt het bij president Emmanuel Macron. “Van Johnny Hallyday vergeten we noch de naam, noch het gezicht, noch de stem, noch zijn opvoeringen, die, met zijn ruwe en gevoelige lyriek, vandaag volop tot de geschiedenis van het Franse chanson behoren. Hij heeft een deel van Amerika in ons nationale pantheon gebracht." En hij vervolgt: “Over de generaties heen heeft Hallyday zich in het leven van de Fransen gegrift. Hij heeft hun harten veroverd door de generositeit waarvan zijn concerten getuigden.”

Ook onze premier, Charles Michel, reageert aangeslagen. “Vanochtend hadden wel allemaal wel een lied van Johnny Hallyday dat ons te binnen schoot. Een immens populaire artiest heeft ons verlaten. Hij zal nog generaties voortbestaan. Zijn werk zit in onze herinneringen en zal daar altijd blijven.”

Hallyday werd geboren in 1943. Hij trouwde vijf keer, waarvan twee keer met dezelfde vrouw. Hallyday’s carrière begon 57 jaar geleden. De rocker groeide al snel uit tot een tieneridool. Als zanger boekte hij onder meer successen met ‘Gabrielle’, ‘Johnny lui dit adieu’, ‘Ma guitare’, ‘Excusez-moi partenaire’ en ‘Pour moi la vie va commencer’. In totaal werden van zijn platen meer dan 100 miljoen exemplaren verkocht.

Metro

Om de zanger te eren, heeft de Brusselse vervoersmaatschappij STIB/MIVB via Twitter aangekondigd een hele dag zijn populairste liedjes te laten horen in de metrostellen.  (br.hln)

Echtgenoot moet werk opgeven om te zorgen voor zwaar gehandicapte vrouw

“Is er dan écht niemand die me kan helpen mijn zwaar gehandicapte vrouw te verzorgen”, vraagt de compleet radeloze Dirk Souffriau uit Oudenaarde zich af. Twee maanden nadat Monique De Schampheleire uit Oudenaarde uit een rusthuis werd gezet, omdat ze te veel zorg nodig had, krijgt haar man te horen dat hij ook niet kan rekenen op medische bijstand thuis. “Ik moet nu de klok rond bij haar blijven. Er is een plaats in het rusthuis beloofd, maar er zijn nog zeven wachtenden voor ons.”

Hallucinant en vooral schrijnend is de lijdensweg die Monique De Schampheleire en haar man Dirk Souffriau afleggen, sinds de vrouw drie jaar geleden een zware val maakte van haar paard.
De vrouw struikelde, nadat ze vermoedelijk een kleine hersenbloeding kreeg. Ze heeft aan het ongeval twee gebroken ruggenwervels overgehouden en is sindsdien bijna volledig verlamd. Na vijftien maanden ziekenhuis en revalidatie, kon ze terecht in het RVT Home Neerhof in Elst.

Toen daar enkele maanden geleden een nieuwe directie aan het roer kwam, kregen Monique en haar man te horen dat de vrouw eigenlijk niet in het rusthuis thuishoorde. Ze kon niet blijven omdat ze te veel zorg nodig had. Eind september werd ze effectief uit het rustoord gezet. “In mijn zoektocht naar hulp loop ik sindsdien overal met mijn hoofd tegen de muur”, vertelt haar echtgenoot Dirk.

Wachtlijst

Daags na zijn noodkreet in deze krant, werd de vrouw een plaats beloofd in het OCMW-rusthuis in Oudenaarde.”Maar uiteindelijk bleek dat er een wachtlijst is. Er zijn nog zeven kandidaten voor ons, zo kregen we te horen. Gevolg: mijn vrouw is nog altijd thuis. De klok rond heeft zij medische verzorging nodig. Die neem ik noodgedwongen helemaal op mij. Geen minuut mag ik haar alleen laten. Er komt ’s ochtends wel een verpleegster, maar die mag niet intuberen. Dat moet ik dus zelf doen. Gevolg is dat ik 24 uur per dag opgesloten zit en dus ook niet meer kan gaan werken. Dit is een onhoudbare situatie. Ik ben helemaal op”, getuigt Dirk.
De man is radeloos nadat hij deze week ook te horen kreeg dat hij ook niet moet rekenen op financiële of andere hulp.

”Op aanraden van het UZ Gent had ik de zogenaamde ‘noodsituatie’ aangevraagd bij het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH). Die instelling kan een ‘persoonsvolgend budget’ ter beschikking stellen, waarmee ik voor mijn vrouw hulp zou kunnen ‘kopen’. Dat zou me ook toelaten om mijn leven en werk weer op te pikken”, bedenkt Dirk.

Geen noodsituatie

“Tot mijn verbijstering oordeelt het VAPH dat mijn vrouw niet in een noodsituatie verkeert, omdat ze nog altijd beschikt over een netwerk. Pardon? Dat netwerk is helemaal weg sinds ze uit het rusthuis is gezet. Alleen ik blijf nog over om voor haar te zorgen. Hoe erg moet je er in dit land aan toe zijn om in een noodsituatie te verkeren?”, vraagt de radeloze echtgenoot zich af.
“Nu weet ik het niet meer. Heel haar leven heeft mijn echtgenote gewerkt in de zorgsector om andere mensen te helpen. En nu is er niemand die voor haar iets kan doen”, besluit Dirk Souffriau bitter.

Geen maanden meer

De Oudenaardse OCMW-voorzitter Stefaan Vercamer (CD&V), die aan Monique De Schampheleire een plaats in het rusthuis in Oudenaarde heeft beloofd, maakt zich sterk dat ze er ook effectief zal terecht kunnen. “Maar we hebben inderdaad een wachtlijst te respecteren. Daarbij houden we niet alleen rekening met de chronologie, maar ook met de toestand van de kandidaat-residenten. De betrokken dame is al opgeschoven op de wachtlijst omwille van haar grote nood aan zorg. Maanden zal ze niet meer hoeven te wachten. Maar een datum kan ik uiteraard niet geven”, zegt Vercamer.  (br.hln)

Nederlandse ‘Dr. Dood’ ontwerpt luxueuze euthanasie-sarcofaag “waarin je op om het even welke plek vredig kan wegglijden”

Hij ziet zichzelf als de Elon Musk van het begeleid sterven en zijn recentste geesteskind – de Sarco – als zijn Tesla. De naar Nederland uitgeweken Australische arts Philip Nitschke (70) heeft een nieuw toestel ontworpen om euthanasie te plegen. Het heeft de vorm van een ruimteschip “dat zijn inzittende op om het even welke plaats meeneemt op een zachte reis naar het hiernamaals”.

Nitschke sprak met het Amerikaanse tijdschrift Newsweek over zijn nieuwe uitvinding. Hij ontwierp die samen met de Nederlandse designer Alexander Bannink. Het werd een luxueus uitziend toestel, met in de basis capsules vloeibaar stikstof. Die basis kan verwijderd worden, zodat je de Sarco nadien ook als sarcofaag kan gebruiken. De machine zal overal gratis met een 3D-printer ‘afgedrukt’ kunnen worden en werkt volgens Nitschke snel en pijnloos. Dit is hoe het gebeurt.

Stikstof

Potentiële gebruikers moeten een online test invullen om te zien of ze mentaal in orde zijn. Als dat zo is, krijgen ze een toegangscode die 24 uur geldig is. Als ze die invoeren en nog een extra bevestiging geven, zal de Sarco zich met stikstof beginnen te vullen, tot er nog maar 5 procent zuurstof meer is. Binnen de minuut zal de gebruiker bewusteloos raken. Enkele minuten later volgt de dood.

Er is een paniekknop aanwezig voor het geval de gebruiker zich op het allerlaatste moment bedenkt. “Er is een noodvenster dat meteen opengaat als je erop duwt”, aldus de arts. “Daardoor komt er meteen zuurstof in het toestel. En je kan ook altijd nog op een stopknop drukken.”

Vredig

Volgens Nitschke is het een relatief pijnloze en vredige dood. “Er is geen sprake van verstikking en de gebruiker kan gewoon rustig blijven ademen. Je kan het vergelijken met het wegvallen van de druk in een vliegtuig of met het gevoel dat je krijgt als je wat te veel gedronken hebt. Het model moet volgend jaar beschikbaar zijn en enkele ziekenhuizen in Zwitserland zijn al erg geïnteresseerd.”

Volgens Nitschke is het recht op sterven een mensenrecht en daar ijvert de controversiële arts al voor sinds vorige eeuw. Hij begeleide voor het eerst iemand bij zijn dood in 1996, tijdens een korte periode dat euthanasie wettelijk was in het Northern Territory in Australië.

Zijn eerste euthanasie-machine heette de Deliverance en was een rudimentair systeem waarbij een IV-lijn verbonden was met een computer. Een speciaal programma moest de bevestiging krijgen dat de patiënt wel degelijk wilde sterven, waarop een dodelijke injectie met barbituraten volgde.

In 1997 richtte hij Exit International op, een non-profitorganisatie die ijverde voor een legalisering van euthanasie, en in 2006 publiceerde hij het Peaceful Pill Handbook, over de meest efficiënte en pijnloze manieren om uit het leven te stappen. Intussen werkte hij ook verder aan een betere machine om euthanasie te plegen. De Exit Bag bijvoorbeeld, een zuurstofmasker waarin zuurstof vervangen werd door koolstofmonoxide. “Effectief, maar niet echt aantrekkelijk”, omschrijft hij het zelf. “Mensen willen deze wereld niet verlaten op een esthetisch onaangename manier. De Sarco is anders.”

Niet iedereen is echter akkoord met zijn manier van denken en werken. “Het is slechte geneeskunde, slechte ethiek en slecht beleid”, aldus dokter Daniel Sulmasy, een Amerikaanse professor in bio-ethiek, aan Newsweek. “Het vormt doden om tot een manier van genezen en houdt er geen rekening mee dat onze palliatieve zorg beter is dan ooit. Dokters kunnen pijn effectief onder controle houden en terminale patiënten rust gunnen in hun laatste dagen.”

Niet overtuigd

Nitschke is niet overtuigd. “Palliatieve zorg is niet voor iedereen en sommige mensen die me om euthanasie vragen, zijn nog in perfecte gezondheid. Ze vinden gewoon dat het mooi geweest is. Ook deze mensen hebben het recht om zelf te kiezen wanneer ze sterven.”

Of hij zelf zijn nieuwe toestel zou gebruiken? “Ik ben intussen zeventig, ik denk er de laatste tijd veel aan. Het idee bevalt me wel en als er ooit een moment komt dat ik het nodig heb, zal ik het zeker gebruiken.” 

Met vragen over zelfdoding kan je terecht op het gratis nummer 1813 van de Zelfmoord lijn of op de site zelfmoord1813.be (br.hln)

Ze hebben me vandaag gezegd dat ik lelijk was. En met mijn tanden gelachen”: Rosalie (13) stapt uit leven na jaren van pesterijen en laat hartverscheurende brief achter

Charlene en Freddie Avila – de ouders van Rosalie – onthulden wat hun dochter in haar dagboek had geschreven, voor ze het aan de politie gaven. “Mijn dochter was een mooi mens, zowel langs binnen als langs buiten”, getuigen ze op crowdfundingsite GoFundMe, waar ze geld inzamelden om haar begrafenis te betalen. “Ze was lief, grappig en haar glimlach kon een kamer doen oplichten. Ze was verstandig en haalde altijd goede punten. Rosalie wilde advocaat worden, zodat ze de wereld beter kon maken.”

Ziekenhuis

Het was haar vader die haar vond. Ze werd nog in allerijl naar het ziekenhuis gebracht, maar de dokters konden niets meer voor haar doen en ze werd hersendood verklaard. Haar ouders hebben nu besloten om de organen van Rosalie te doneren. En ze hopen dat de tragedie scholen wakker kan schudden. “Ik merkte de jongste maanden dat er iets mis was”, zegt Freddie. “Ze had overal haar dagboek bij met daarin de namen van de kinderen die haar pestten. Ze verminkte zichzelf ook.”

“Op een avond kwam ze thuis en vertelde ze me dat enkele kinderen haar gepest hadden met haar tanden”, gaat hij verder. “Ik zei dat ze een beugel had en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, want die zou er op een dag afgaan. En toen antwoordde ze: ‘ja, maar mijn tanden staan al recht en toch lachen ze me nog uit.’ In haar dagboek stond ook dat ze vond dat ze lelijk was en een loser.”

Pesters

“Ik heb alles gedaan wat ik kon doen als vader, maar ik kreeg geen enkele reactie. De pesters zitten nog altijd gewoon op school”, zegt hij. “Ze zijn er nog altijd, maar ik ben mijn dochter voor altijd kwijt.”

Alsof dat nog niet erg genoeg was, hebben pesters zich nu ook tegen het gezin uit Californië gekeerd. De ouders van het meisje getuigden dat ze onder meer een bericht kregen op sociale media met foto’s van hun dochter naast een open graf met de vraag haar daarin te leggen. “Dat is harteloos”, snikt Charlene. “Je bent harteloos als je zoiets doet en je hebt geen mededogen.”

School

De school waar het meisje les volgde heeft in een mededeling gezegd dat ze rouwconsulenten heeft ingeschakeld om leerlingen en personeel te begeleiden. Over het specifieke dossier zelf heeft ze nog geen verklaring afgelegd. Volgens een tante van Rosalie – Sandra Zebaneh – was de school op de hoogte van de pesterijen en was het meisje daarvoor in therapie.

Met vragen over zelfdoding kan je  terecht op het gratis nummer 1813 van de Zelfmoord lijn of op de site zelfmoord1813.be  (br.hln)