Acteur Bob Van Der Veken, directeur Paul Thienpondt uit ‘De Collega’s’, overleden

Hij werd een klein beetje onsterfelijk als Paul Thienpondt in ‘de Collega’s’, maar in de nacht van zondag 17 op maandag 18 februari overleed diens vertolker Bob Van der Veken op 90-jarige leeftijd. “We wisten beiden dat dit kon gebeuren, maar dat maakt het niet minder erg”, klinkt het bij z’n weduwe Mariette Van Arkkels (87).

“Voor z’n overlijden vertelde Bob me dat hij liever niet teveel ruchtbaarheid aan z’n dood wilde geven”, aldus Mariette. Ja, de dood van Bob is een afscheid van een icoon. Voor mij is het wel eventjes moeilijk. Bob was op 26 september 90 jaar geworden. En we hadden daar al over gesproken, dat je dan ook wel weet dat je niet eeuwig gaat leven. Ook al had hij dat graag gewild.”

Bob Van Der Veken speelde ook in ‘De Witte van Sichem’ en had gastrollen in onder andere ‘Wittekerke’, ‘De Kampioenen’, ‘Spoed’, ‘Lili en Marleen’ en de ‘Kotmadam’. Naast televisie was hij ook nog met theater bezig. Hij was onder meer te zien in het stuk ‘The Red Star Line’ van theater Zeemanshuis. (br.hln)

Worden we echt gelukkiger van die eerste zonnestralen?

Ah, dat eerste glas wijn op een terras, een wandeling door de stad met je zonnebril op je neus en het licht op je snoet; daar wordt een mens toch oprecht gelukkig van? Maar welke invloed heeft het weer op je welbevinden? Hoe gelukkig wordt een mens écht van de zon? 

Mooi weer doet iets met een mens. Althans, daar lijkt het toch op. In de zon maakt ons hormoonstelsel endorfine aan, wat zorgt voor energie, rust in het hoofd en een kortstondig goed gevoel. Is het ook nog warm, dan verwijden de bloedvaten zich met een ontspannen gevoel als gevolg. Geen wonder dat in 2008 uit Amerikaans onderzoek (Here Comes the Rain Again: Weather and the Intertemporal Substitution of Leisure) bleek dat mensen op een mooie dag gemiddeld een half uur minder lang op kantoor doorbrengen dan op een regenachtige dag. Onder invloed van lekker weer worden we bovendien minder kritisch voor zwakkere argumenten en nemen we minder weloverwogen beslissingen, toonde de Amerikaanse hoogleraar psychologie Gerald Clore al in 1994 aan. 

Maar klopt dat juichende ‘can you feel the brand new day-gevoel’ als je op een mooie zomerdag de gordijnen opentrekt? Of zit dat gewoon tussen de oren? 

“Het is niet zo dat je leven als geheel er beter van wordt”, zegt geluksprofessor Ruut Veenhoven van de Erasmus Universiteit. “Maar goed weer beïnvloedt wel je stemming van het moment. En dat effect is vooral sterk bij weersverandering.” Als de regen wegtrekt en de hemel openbreekt, bijvoorbeeld, kun je best even een euforisch gevoel ervaren. Grappig, eigenlijk, want hoe vaak zijn we in deze moderne wereld nu echt buiten? We bekijken het weer meestal veilig vanachter een ruit in plaats van er middenin te zitten. 

Het is dan ook goed mogelijk dat die fijne associatie met goed weer nog uit oude tijden stamt, toen we sterker afhankelijk waren van het klimaat voor voedsel en veiligheid. Nu is het dagelijks leven veel minder afhankelijk van het klimaat, maar, denkt Veenhoven, het is goed mogelijk dat die echo van toen nog in onze cultuur doorwerkt. En dat we nog steeds zo graag over zon en regen praten, heeft niet alleen een sociale context, maar hangt ook samen met de onvoorspelbaarheid van het weer. Al is het niet meer van levensbelang, drijfnat thuiskomen van je werk is toch onaangenaam en erover praten creëert in elk geval een gevoel van beheersbaarheid, zegt sociaal-psycholoog Paul van Lange van de Vrije Universiteit Amsterdam.

Valt er wetenschappelijk gezien dan tenminste iets te zeggen over de temperatuur die bijdraagt aan het hoogste geluk? Jawel: uit meerdere onderzoeken blijkt 22 graden Celsius ideaal te zijn, het is de meest stressloze temperatuur voor het menselijk lichaam. Niet te koud, niet te warm en dus de garantie voor optimale ontspanning. In tegenstelling tot wat we vaak denken, is een veel warmere omgeving voor de meeste mensen helemaal niet fijn: temperaturen boven de 30 graden schijnen zelfs hetzelfde negatieve gevoel van welbevinden te veroorzaken als een scheiding, blijkt uit een onderzoek uit 2013 van de econoom Marie Connolly, verbonden aan de universiteit van Québec. (br.hln)

Huishoudster Michael Jackson onthult na jaren wat zich binnenskamers afspeelde: “Hij was een roofdier”

Adrian McManus (56) werkte jaren geleden als dienstmeisje op het landgoed van Michael Jackson. Ze kan sommige dingen niet vergeten die ze daar heeft gezien, zegt ze in de Australische tv-show ‘60 Minutes’. “Hij gedroeg zich als een roofdier”, aldus de huishoudster. Tijdens haar werkuren zag McManus de King of Pop de jongens die hij had uitgenodigd innig vertroetelen en kussen. 

Het was 1990 toen McManus voor Michael Jackson begon te werken. De samenwerking verliep vlot en al na drie maanden werden de privévertrekken van de popster toevertrouwd aan de huishoudster. Volgens McManus kwamen daar zijn donkerste verlangens naar boven. “Michael had een aardige, vriendelijke kant en dan had je ook zijn duistere zijde.”

Volgens McManus werd ze met de dood bedreigd als ze ooit zou onthullen wat ze allemaal op Neverland had gezien. Een werknemer van Jackson zou indertijd tegen haar gezegd hebben: “Als je ooit in een talkshow of tv-show verschijnt, huren we een moordenaar in die je nek doorsnijdt. Ze zullen je lichaam nooit vinden.” Toch wil ze nu haar verhaal doen voor de camera’s. De vrouw gaat zelfs met de cameraploeg langs bij Neverland, waar ze voor de grote poort haar oude maar nog steeds gruwelijke herinneringen ophaalt. “Ik was bang om iets te zeggen over Michael. Maar ik ken de waarheid. Ik was daar.”

Dronken voeren

Adrian claimt onder meer dat Michael kleine jongetjes dronken voerde. “Ik zag jongens bij hem in bed liggen en ik heb zijn ondergoed in de jacuzzi in de slaapkamer zien drijven samen met de onderbroekjes van de jongetjes.”

Het voormalig dienstmeisje was ook niet verbaasd toen ze in 2009 hoorde dat Jackson was overleden aan overmatig medicijngebruik. McManus heeft de King of Pop twee keer eerder een overdosis zien nemen. “Ik dacht dat hij dood was. Zijn ogen waren open en het leek erop alsof hij niet ademde. Ik zei: ‘Michael, Michael.’ Toen werd hij wakker en barstte in huilen uit.”

Het integrale interview met McManus wordt zondagavond in Australië uitgezonden. (br.hln)

Te koop: 55 roestige VW-busjes voor 300.000 euro

Een Canadese autoverzamelaar die maar liefst 55 klassieke VW-busjes op zijn terrein heeft staan, wil in één keer van zijn oude hobby-auto’s af. Hij vraagt er ruim 300.000 euro voor.

We weten niet zeker hoe de Canadese autoverzamelaar-genaamd ‘Rob’ het voor elkaar heeft gekregen om zoveel T1 en T2-busjes bij elkaar te krijgen. Wel is zeker dat hij er klaar mee is. Op een foto bij zijn advertentie is een groot terrein te zien met daarop een flink aantal klassieke VW-busjes.

Voor 350.000 Amerikaanse dollar (ongeveer 310.000 euro), oftewel 6200 euro per stuk, kun je de VW-busjes kopen. Het merendeel lijkt te bestaan uit door Westfalia geconverteerde campers. Alle auto’s zijn volgens Rob in ‘goede, te restaureren staat’. De koper moet bereid zijn alle busjes in een keer te kopen en mee te nemen. Verkoper Rob wil blijkbaar alleen mensen die oprecht geïnteresseerd zijn: alleen al om de collectie te mogen bekijken, moet je zo’n 450 euro (500 dollar) neertellen.

Boven de advertentie staat dat het gaat om Split Window Westfalia busjes, dus van de eerste generatie. Op de foto’s zijn echter nog veel meer soorten te zien. Dat lijkt erop te duiden dat hij nog meer busjes heeft en slechts een deel van zijn verzameling wil verkopen. Tot nog toe heeft hij niet gereageerd op verzoeken om meer informatie. (br.hln)

Deze vrouwelijke piraten waren volgens nieuw boek schrik van de Caraïben in 18de eeuw

Ze waren wild en onbevreesd, zopen en vloekten even hard als de mannen in hun gezelschap en schrokken er niet voor terug om hun zwaarden en pistolen te gebruiken: een nieuw boek schetst een gedetailleerd beeld van twee van de meest onverschrokken en gevreesde vrouwelijke piraten uit de geschiedenis. En hoe ze aan hun einde kwamen.

Anne Bonny en Mary Read heetten ze en ze maakten deel uit van de bemanning van kapitein Jack - Calico Jack – Rackham. Die terroriseerde begin 18de eeuw de Caraïben, tijdens de gouden jaren van de piraterij. De twee vrouwen kleedden zich als mannen en schrokken nergens voor terug.

Mytisch

Het meeste dat we tot nu toe over hen wisten, kwam uit een boek uit 1724. In ‘A General History of the Pyrates’ vertelde kapitein Charles Johnson de levensverhalen van enkele bekende piraten – ook van Anne Bonny en Mary Read – en gaf hij hen een bijna mythische status. ‘The Pirate World’ van historicus en piratenexpert Angus Konstam – dat morgen verschijnt – wil feit van fictie scheiden. Want het ging er bij piraten vaak heel anders aan toe dan populaire films en boeken ons willen laten geloven. En dat is niet anders voor het verhaal van de twee vrouwen.

Anne Bonny en Mary Read kenden elkaar niet als kind, maar werden op een gelijkaardige manier opgevoed. Hun ouders lieten hen allebei immers doorgaan voor jongens. Maar wel om een heel verschillende reden. Anne was de buitenechtelijke dochter van een rijke Ierse advocaat en een meid en werd geboren rond 1700. Om haar afkomst te verbergen, deed haar vader of ze een jongen was, gaf hij haar de naam ‘Andy’ en liet hij haar als klerk werken op zijn kantoor.

Een soortgelijk verhaal bij Mary, die in 1685 geboren werd in Engeland en als jongen werd verkleed na de dood van haar vader en haar halfbroer. Haar straatarme moeder hoopte zo geld los te krijgen van de grootmoeder van de gestorven jongen. Mary was dol op avontuur en nam later de naam Mark Read aan om een reeks jobs te kunnen uitvoeren die anders alleen voor mannen waren weggelegd. Zo ging ze in het Britse leger. Daar werd ze verliefd op een Vlaamse soldaat. Nadat ze zich bewezen had op het slagveld, opende ze een restaurant in het Nederlandse Breda. Toen haar man stierf, ging ze om een nog onbekende reden aan boord van een schip dat naar West-Indië voer.

Berucht

De twee vrouwen kwamen allebei op een speciale manier in de piraterij terecht. Anne verhuisde op zeker moment met haar vader naar de Verenigde Staten, waar ze ergens tussen 1714 en 1718 trouwde met een zeeman. Met hem reisde ze naar New Providence in de Bahama’s, een eiland dat berucht was voor zijn piraten. Daar viel ze als een blok voor de flamboyante zeerover Jack - Calico Jack – Rackham. Ze verliet haar man en kreeg zelfs een kind met Rackham. Nadat ze dat bij vrienden had achtergelaten op Cuba, voegde ze zich bij zijn bemanning. Ook toen verkleedde ze zich als man. Niemand aan boord kende haar geheim. Behalve Rackham. En Mary Read.

Die laatste werd piraat nadat Engelse zeerovers het schip hadden overvallen waarop ze meevoer. Ze rekruteerden haar – iets waar ze niet veel overtuigingskracht voor nodig hadden – en ze ging met hen mee naar New Providence, waar ze Anne en kapitein Rackham leerde kennen. Ze sloot zich bij hen aan en onthulde al snel aan Anne dat ze eigenlijk een vrouw was. Ze vertelde het uiteindelijk ook aan Rackham, omdat die begon te vermoeden dat ze een affaire had met zijn vrouw.

Hun reputatie maakten de twee vrouwen waar in de korte tijd dat ze samen onder Rackham dienden. Anne was bekend om haar “woeste en onbevreesde inborst” en toonde al snel dat ze evengoed overweg kon met drank en wapens als de mannelijke piraten. Volgens een legende zou ze zelfs een man bijna doodgeslagen hebben toen die zich aan haar probeerde te vergrijpen. Samen met Mary speelde ze een belangrijke rol in een reeks raids tegen vissersboten en handelsschepen in 1720.

Getuige

Een getuige omschreef hen als “vrouwen die mannenjassen en lange broeken droegen” en “die zakdoeken rond hun hoofd hadden gebonden”. “Elk van hen had een machete en een pistool”, aldus Dorothy Thomas. Haar verhaal werd opgetekend in documenten uit 1718 tot 1723. Maar er zijn ook verhalen dat ze hun borsten lieten zien als ze een tegenstander uitgeschakeld hadden, om hen te tonen dat ze verslagen waren door een vrouwelijke piraat, iets wat ongezien was in die tijd.

Hun heerschappij was echter van korte duur. Al in oktober 1720 kwam er een einde aan. Toen werd het schip van Rackham aangevallen door piratenjagers voor de westkust van Jamaica. Er was op dat moment een met rum overgoten feest aan de gang aan boord. Terwijl de rest van de bemanning zich verborg in het ruim, vochten de kapitein en de twee vrouwen als wilden. “Als jullie mannen zijn, kom dan naar boven en vecht”, zou Mary tijdens de strijd geroepen hebben.

Verslagen

Tevergeefs, want Rackham en zijn bemanning werden verslagen en aangeklaagd voor piraterij. Daarop stond toen de doodstraf. Rackham en zijn mannen werden opgehangen, maar de twee vrouwen ontsprongen de dans door te vertellen dat ze zwanger waren. De Engelse wet verbood immers zwangere vrouwen op te hangen. Hun aanhouding veroorzaakte veel commotie in Engeland, waar ze niet konden geloven dat vrouwen aan dergelijke wrede praktijken deel konden nemen.

Hoe Anne precies stierf, is niet bekend. Er is geen verslag van haar gevangenschap of dood. Volgens sommige historici zou ze teruggekeerd zijn naar haar vader in de Verenigde Staten. Mary zou door ziekte gestorven zijn in de cel. De archieven van de kerk van Saint Catherine in Jamaica maken melding van haar begrafenis op 28 april 1721. Er wordt niets gezegd over de begrafenis van een baby, wat doet vermoeden dat ze nog zwanger was toen ze stierf.

In zijn boek vertelt Konstam ook over andere beruchte piraten, zoals Zwartbaard en Charles Vane. Ook in hun verhalen wil hij komaf maken met mythes. Zoals het idee dat piraten achter schatten aangingen en die verborgen. Of dat ze gevangenen via een plank dwongen om in zee te springen. “Piraten begroeven geen schatten”, zegt hij. “Ze gingen alleen achter gewone ladingen aan, zoals suiker en tabak. En van een plank lopen, gebeurt alleen in de Disneyfilm Peter Pan.”

‘The Pirate World’ van Angus Konstam is voorlopig alleen in het Engels te verkrijgen en kost vanaf 25,99 euro. Je kan het boek onder meer kopen op Amazon en Bol.com. (br.hln)

Hoezo, een glamoureus luxeleventje? Veel modellen zitten met schulden

De modeweken zijn in volle gang. Na New York is Londen nu aan de beurt, binnenkort volgen Milaan en Parijs. Je zou bijna met een vleugje jaloezie naar de modellen kijken, die de wereld mogen rondreizen om op catwalks te paraderen in poepchique kleren. Maar de realiteit is dat ze er zelden rijk van worden. Integendeel zelfs. Soms houden ze bijna niets over aan het lopen van een show, kaart de BBC aan. 

“Ik draai al drie jaar mee in het wereldje, maar ik ben er nog steeds niet in geslaagd om mijn schuldenberg van 10.000 euro terug te betalen aan mijn modellenbureau’s”, bekent Anna aan de Britse omroep. Anne - een pseudoniem natuurlijk - is model sinds ze 17 was en heeft shows gelopen voor grote namen als Prada, Mulberry en Comme des Garcons. “Maar al vanaf het begin zat ik met schulden.” 

Het model vertelt dat ze uit West-Europa komt. Toen ze zich daar voor het eerst inschreef bij een modellenbureau mocht ze testfoto’s laten maken, al kwamen die kiekjes wel met een prijs: zo’n € 400. Een bedrag dat haar agency wou voorschieten, en vervolgens op haar rekening zette. 

Een tijdje later mocht ze deelnemen aan castings in Londen, waar ze ook overnachtte. Zowel de vliegtuigtickets als de verblijfskosten werden opnieuw op haar rekening gezet. “Zelfs de taxi’s werden meegeteld”, aldus Anna. “Als ik ergens naartoe moest, vroegen ze of ik gebracht wou worden. Ze vergaten er wel bij te zeggen dat ik er zelf voor moest betalen.” 

“Slechts een fractie heeft succes”

Volgens de BBC is de situatie van Anna geen uitzondering en gebeurt het vaker dat modellenbureau’s bedragen ‘uitlenen’. Stel dat een model haar kans wilt wagen tijdens New York Fashion Week, dan wordt ze naar daar gevlogen. Mag ze niet meelopen tijdens een show? Of is ze een hele week ziek (wat Anna ook écht is overkomen)? Dan verdient ze geen geld, dus kan ze haar agency niet terugbetalen. Zo stapelen de schulden zich redelijk snel op. 

De Nederlandse socioloog Sylvia Holla heeft een proefschrift gemaakt over de mode-industrie. Ook zij heeft de problematiek opgemerkt. Aan de Volkskrant vertelde ze enkele maanden geleden nog dat modellen niet echt gewaardeerd worden voor hun inspanningen, laat staat dat ze financiële opbrengst krijgen. Dat geldt zeker voor modellen in het centrum van de modewereld, in steden als Parijs, New York, Londen. “Daar trekken hordes modellen en aspirant-modellen naar toe. De schoonheidsstandaarden zijn er het hoogst, het taboe op je best doen is het grootst, maar slechts een fractie van de modellen heeft succes. Een grote groep keert gedesillusioneerd huiswaarts, soms zelfs met schulden.”

Taboe

Het Russiche model Ekaterina Ozhiganova wil komaf maken met dit probleem. Momenteel woont ze in Parijs, waar ze de organisatie Model Law heeft opgericht. Een initiatief dat opkomt voor de rechten van modellen. “Vroeger was seksuele intimidatie en geweld een groot taboe”, zo steekt ze van wal. “Ondertussen is dat taboe doorbroken, maar niemand durft te babbelen over geldzaken. Iedereen zwijgt erover.” 

Niet zo onlogisch, als je er eventjes over nadenkt. De industrie wil immers vooral werken met meisjes die succesvol zijn. Modellen durven niet te praten over hun financiële problemen, uit schrik om nergens meer aan de slag te kunnen. 

Ozhiganova geeft daarom vooral advies achter de schermen. “Er zijn 2 grote problemen. Het eerste is het gebrek aan informatie. Meisjes hebben geen flauw idee hoeveel ze zouden kunnen verdienen”, zegt ze. “Daarnaast zijn er té veel aspirant-modellen voor het aantal jobs. Daardoor ligt het loon vaak erg laag, of is het zelfs onbestaande.” Fotoshoots voor magazines worden vaak niet betaald, meent Ozhiganova. En de vergoeding voor mee te lopen tijdens een modeshow kan verschillen van € 50 tot € 1.000.

Volgens de BBC komt het er ook vaak op neer om een goed modellenbureau uit te kiezen. “Als een meisje haar modellendroom niet waarmaakt en de industrie vaarwel zegt, moet ze vaak haar ‘schulden’ niet afbetalen”, reageert John Horner, voorzitter van de Britse Fashion Models Association, een organisatie die de Britse agency’s representeert. “Een goed bureau beschouwt die bedragen dan als een ‘investering’.” (br.hln)

Jennifer valt 55 kilo af in een jaar: “Deze vijf tips bleken voor mij te werken”

Jennifer Still is een schrijfster uit New York die geniet van eten, drinken en televisie kijken. Al haar hele leven kampt de vrouw met overgewicht. In minder dan een jaar tijd wist ze nu echter 55 kilogram af te vallen. Aan Business Insider verklapt de dame in vijf punten hoe ze dat voor elkaar gekregen heeft.

1. Vind een passend dieet 
Volgens Jennifer bestaat er niet één dieet dat geschikt is voor iedereen. Met dieet bedoelt ze trouwens niet een strikt en tijdelijk eetpatroon om je overtollige kilo’s kwijt te raken, maar eerder een algemene benadering van eten. Voor iedereen werkt iets anders. “Misschien is dat voor jou een vegetarische eetstijl, voor mij was dat het ketogeen dieet.”

Het ketodieet staat voor weinig koolhydraten. Eiwitten, vet en groenten mogen wel. “Ik heb er geen probleem mee om weinig koolhydraten te eten, daarom past het bij mij. Ik zie mezelf dit lang volhouden, maar het is niet de enige manier om af te vallen. Dat besef ik ook.” 

2. Vermijd suiker

“Ik had een suikerverslaving. Van zodra ik suiker uit mijn dieet schrapte, verdwenen ook die kleine goestinkjes. In het begin was het heel lastig. Maar na een maand sliep ik beter, had ik minder last van een lage bloedsuiker en miste ik de suiker ook niet meer. Ik vond heel veel van mijn favoriete recepten online, maar dan zonder suiker.’’

3. Bereid maaltijden voor

Jennifer besteedde een dag per week aan de voorbereiding van haar maaltijden. “Dat hielp me. Als ik druk was, warmde ik zo’n maaltijd op. De weinige keren dat ik niets klaar had liggen, greep ik eerder naar iets dat niet gezond is.”

4. Vergelijk jezelf niet met anderen 

“Het is heel makkelijk om gefrustreerd te raken als het afvallen minder snel gaat dan je eigenlijk wil. Die frustratie kan nog eens versterkt worden als je ‘voor en na’-foto’s bekijkt van lotgenoten. Iedereen doet het op zijn eigen manier, op zijn eigen tempo. Ik kon me altijd heel slecht voelen als iemand met een vergelijkbaar volume sneller kilo’s verloor dan ik.’’

5. Wees niet té streng

Jennifer benadrukt dat je ook weer niet té streng voor jezelf moet zijn. “Dat is onmogelijk om vol te houden. Als het kerst of de verjaardag van je partner is, dan moet je ook van het eten kunnen genieten. De volgende ochtend lukte het dan ook telkens beter om mij te herpakken.” (br.hln)

Nieuwe dinosoort ontdekt en die kan inzicht geven in waarom sommige zo gigantisch werden

Wetenschappers hebben de ontdekking gemeld van een nieuwe dinosaurussoort met een superlange nek en die zou ons meer kunnen leren over waarom sommige dino’s zo groot werden.

De nieuwe soort luistert naar de naam – hou u vast – Mnyamawamtuka moyowamkia. Dat is Swahili voor ‘dier van de Mtuka met een staart in de vorm van een hart’. De Mtuka waarvan sprake is de rivierbedding in Tanzania waar de fossielen van het dier gevonden werden.

Rivierbedding

De beenderen werden in 2004 al ontdekt, maar het duurde jaren voor ze opgegraven waren. Dat kwam doordat er resten van verschillende soorten dino’s in de rivierbedding zaten. Daarna duurde het nog eens jaren eer de analyse van de fossielen klaar was. Ze moesten uit het gesteente gehaald worden, er moest bepaald worden welke beenderen van welke soort waren en daarna ook – binnen elke soort – of de beenderen van één of meerder dieren waren.

Woensdag volgde dan de officiële mededeling in het wetenschappelijk tijdschrift Plos One: er zat een nieuwe soort bij en het skelet was ook nog eens zo goed als compleet. Het ging om een nieuwe soort van het geslacht titanosaurus, bekend om hun enorme afmetingen, lange nek en staart en minikopje. Opmerkelijke eigenschap: ze hadden staartbeentjes in de vorm van een hart.

Hoe enorm de nieuwe soort exáct was, is nog niet duidelijk. Het specimen dat werd opgegraven, zou ongeveer een ton gewogen hebben en van heup tot voet ongeveer de grootte hebben gehad van een gemiddelde mens. De onderzoekers weten echter niet of het om een volwassen exemplaar gaat of niet. De grootste titanosaurus die tot nu toe werd ontdekt, was overigens de Argentinosaurus. Die was van kop tot staart net geen 40 meter lang. 

Paleontoloog Eric Gorscak van de Midwestern University – die de belangrijkste auteur is van de publicatie – zegt dat het nog niet duidelijk is welke functie de bijzondere staartbeentjes hadden, maar dat ze overeenkomsten vertonen met die van enkele andere titanosaurussen. Hij hoopt dat uitvissen wat het verband is, kan leiden tot inzicht in hoe ze evolueerden. En hoe het kwam dat ze elk continent gingen domineren tijdens het Krijt, 145 tot 66 miljoen jaar geleden.

Blinde vlek

“Daar is nog maar amper iets over bekend”, vertelt ook paleontoloog Kristina Curry Rogers van het Macalester College aan nieuwssite Popular Science. “Afrika is bovendien een beetje een blinde vlek, omdat daar nog maar amper fossielen van titanosaurussen gevonden werden. Daarom is deze ontdekking extra belangrijk.”

Om die reden wil Gorscak in de toekomst ook onderzoek doen op andere plaatsen in Afrika. Zijn eerstvolgende stop wordt Malawi. (br.hln)

Wat draag je in godsnaam als het ’s ochtends ijskoud is en overdag lenteweer?

In de ochtend heb je het zelfs met een sjaal en handschoenen aan nog ijskoud, tegen de middag zit je dan weer te puffen van de warmte en ’s avonds na het werk wil je jezelf alweer verstoppen in je dikste winterjas. Dit verwarrende weer leidt bij velen tot – begrijpelijk ook - kleine kledingcrisissen. Enkele tips.

Laagjes

Het is een beetje een open deur intrappen, maar verschillende laagjes boven elkaar dragen is zonder twijfel de meest efficiënte tip met dit soort weer. Trek ’s ochtends bijvoorbeeld een dikke trui aan boven een blouse, zodat je overdag gewoon die trui kunt uitdoen en je er nog steeds leuk uit ziet. Ook een zomerjasje onder een winterjas dragen is om dezelfde reden handig. Bovendien hoef je op die manier ook al die leuke zomerstuks niet de hele winter lang op te bergen op zolder.

Natuurlijke materialen

Het is niet de eerste keer dat we dit zeggen, maar natuurlijke materialen zijn en blijven de beste optie bij eender welke temperatuur. Zéker als het op dezelfde dag zowel koud als warm is. Stoffen als wol, kasjmier en katoen passen zich namelijk op natuurlijk wijze aan de temperatuur aan. Als het koud is houden ze je warm, eens het warmer wordt laten ze lucht door waardoor je niet zweet als een rund. Gelukkig vind je kledij in deze natuurlijke materialen tegenwoordig niet alleen in het duurdere segment. Heel wat ketens mixen wel nog steeds natuurlijke en kunststoffen met elkaar om de prijs te drukken, waardoor het ademende effect verloren gaat. Altijd dus even goed op het kledinglabel letten.

Leggings mogen voor 1 keer

Voor we een razende Jani achter ons aan krijgen: nee, leggings hoor je naar onze mening ook niet te dragen als broek. Maar ze zijn met dit weer wel handig om ’s ochtends en ’s avonds onder een broek of jurk te dragen. Tijdens je middagpauze kun je ze dan weer even uittrekken om later weer aan te doen, moest dat nodig zijn.

Accessoires

Als je nu naar buiten kijkt, wil je waarschijnlijk niet eens meer denken aan handschoenen, sjaals en mutsen. ’s Ochtendsvroeg komen ze echter wel nog goed van pas, zeker als je bijvoorbeeld op de fiets zit. Gelukkig zijn ze klein genoeg om snel op te bergen. Houd ze dus nog even bij in je handtas voor de lente écht in het land is.  (br.hln)

Ondanks het mooie weer wordt de griepepidemie nog erger: “De griepprik is niet de Rolls-Royce van de vaccins”

Het aantal gevallen van griep is de afgelopen week nog verhoogd: bijna dubbel zoveel mensen trokken naar de huisarts met griepachtige symptomen dan de week voordien. Viroloog en griepexpert Marc Van Ranst (KU Leuven): “De epidemie zal de komende twee weken nog toenemen.”

Gesnotter, gehoest en algemene lamlendigheid zal het lot zijn van wie een griepbesmetting oploopt. Tussen 4 en 10 februari hebben 670 personen per 100.000 inwoners een huisarts geraadpleegd voor griepsymptomen (koorts, hoest, loopneus, keelpijn, hoofdpijn, spierpijn, vermoeidheid, enz.). Ter vergelijking: in de week van 28 januari tot 3 februari waren er dat nog 365 per 100.000. Vorige week verdubbelde dat cijfer dus bijna. Daarmee was vorige week officieel de tweede week van de griepepidemie. De epidemische drempel voor griep staat dit jaar op 157 raadplegingen per 100.000 inwoners. “Die verhoging is perfect normaal. Waarschijnlijk gaat het aantal volgende week nog eens verhogen. We zitten nu aan een gemiddelde epidemie, die is nog niet zo hoog als de voorbije vijf jaar dus die zal nog wel wat stijgen. Ik verwacht dat de epidemie nog twee weken toeneemt, waarna er een plateau komt en het aantal zieken vervolgens opnieuw daalt”, stelt Van Ranst. 

“De gouden regel is simpel: ben je niet ziek, mijd dan contact met zieke mensen. Ben je wel ziek, gedraag je dan sociaal verantwoord. Ga bijvoorbeeld niet in iemands gezicht hoesten. Wie écht ziek is en ongecontroleerd hoest en niest, moet thuisblijven om te vermijden dat collega’s of schoolgenoten worden aangestoken. Vijf dagen”, legt viroloog Marc Van Ranst uit.

De beste bescherming tegen griep is nog altijd het vaccin. “Maar die griepprik moet je in de maanden met een o in nemen: oktober of november. Nu is het daar te laat voor. Bovendien zal je de grootste moeite hebben om een vaccin te vinden bij de apotheek. Er zijn dit jaar 100.000 meer vaccins aan de man gebracht dan vorig jaar.”

Er zouden dan ook zo’n 2,6 à 2,7 miljoen mensen gevaccineerd zijn. Maar toch kan je ook met vaccin nog steeds ziek worden. “Er zijn verschillende redenen waarom dat het vaccin niet 100% werkt. Ten eerste hangt het van je eigen gezondheidstoestand en leeftijd af. Hoe jonger je bent: hoe meer kans je hebt dat een vaccin gaat werken, dat geldt voor elk vaccin”, legt Van Ranst uit. “Hoe ouder we worden, hoe meer we die vaccins nodig hebben maar dan slagen ze ook minder aan omdat je afweersysteem minder goed reageert.”

“Daarnaast is de griepprik niet de Rolls-Royce onder de vaccins, het werkt niet voor 100%. Het vaccin werkt al beter dan vroeger omdat er nu vier componenten inzitten in plaats van drie, maar we kunnen ons nog betere griepvaccins inbeelden. Maar hou in je achterhoofd dat ook al krijg je griep en ben je gevaccineerd: de werking van het vaccin niet verloren gaat. Je bent in dit geval vaak minder lang ziek en de symptomen zijn ook milder, daarnaast heb je ook minder kans om in het ziekenhuis terecht te komen.”

Wie dus geen vaccin heeft gekregen, kan alleen maar hopen dat die hoest of die niesbui slechts een verkoudheid aankondigt. Maar hoe merk je het verschil tussen een verkoudheid en de griep?

Van Ranst: “Daarvoor moet je de ‘familietest’ doen. Simpel: als je de eerste dag nog zin hebt om naar ‘Familie’ te kijken, dan heb je geen griep maar een verkoudheid. Hetzelfde geldt overigens voor de krant lezen, je mails checken of surfen op het net: heb je daar nog zin in, dan heb je geen griep. Wie echt de griep te pakken heeft, zal die eerste dag echt ziek zijn, in bed blijven en geen zin hebben om te eten.”

Eens je de griep te pakken hebt, wat kan je dan doen om zo snel mogelijk te herstellen?

Van Ranst: “Leef gezond, ga op tijd slapen, eet gezond, drink voldoende en neem vooral veel rust. Dit is niet het moment om tien kilometer te gaan lopen. Er is geen afdoende medicatie, maar je kan je comfort wel optimaliseren door de gewone middelen tegen hoest en koorts te nemen.”

De griep houdt een dikke week aan, maar hoelang je hinder ondervindt, is ook afhankelijk van je algehele gezondheidstoestand voor je ziek werd. “Wie een verzwakt immuunsysteem heeft, zal langer ziek blijven. Mensen die voor hun beroep veel lichamelijke kracht nodig hebben, zoals sporters, zullen tot een maand hinder ondervinden.”

Is het griepvirus gevaarlijker voor jonge kinderen en bejaarden?

Van Ranst: “Kinderen zullen zwaarder getroffen worden, maar het is vooral bij bejaarden dat we moeten opletten. Vooreerst is het belangrijk dat zij voldoende drinken. Maar daarnaast moeten we op onze hoede zijn voor andere zaken zoals hartaanvallen. De griep is een zware infectie en dat is een enorme last voor het lichaam. Tijdens de griepperiode zien we elk jaar een stijging van het aantal hartaanvallen. Dat is lang onderbelicht gebleven, maar de laatste jaren is er veel onderzoek naar verricht. Het is evenwel geruststellend dat de efficiëntie van het griepvaccin haast even groot is als die van de duurste medicatie om hartaanvallen te verhinderen. Het is raadzaam om mensen vanaf hun 65ste te vaccineren. Die grens is evenwel arbitrair. Een 65-jarige die aan de Iron Man deelneemt, zal beter gewapend zijn tegen de griep dan iemand met chronisch obstructief longlijden of iemand met een drankverslaving. Mijn ouders, zeventigers, laat ik elk jaar vaccineren. Ook zelf neem ik een griepprik, omdat ik in een ziekenhuis werk.”

Tot slot moeten we er ons voor hoeden de griep te banaliseren. Van Ranst: “Mensen zeggen vaak dat ze ‘een griepje’ hebben, maar dat is dan een verkoudheid. Griep is een ziekte met een grote G, een ‘griepje’ bestaat niet.” (br.hln)

33-jarige moeder slachtoffer van vleesetende bacterie: dokters amputeren benen en onderarmen

Vzw Hart voor Tara start een inzamelingsactie voor Tara De Bolle, een moeder van twee kinderen die eind december slachtoffer werd van een vleesetende bacterie. De gevolgen zijn desastreus: Tara lag drie weken in een coma en verloor haar beide benen en onderarmen.

Tussen Kerstmis en Nieuwjaar werd Tara op korte tijd heel ziek. Eerst leek het op een zware griep, maar omdat ze een onverklaarbare pijn kreeg en niet meer rechtop kon lopen, ging Tara naar het ziekenhuis. Daar vonden ze enkel lage infectiewaarden in haar bloed en stuurden ze weer naar huis. “Een beslissing die er later voor zorgde dat de balans zwaar uitviel”, zegt Birger Buydens, de echtgenoot van Tara. “Op een dag was de infectie verdubbeld. Ze moest continu overgeven en haar borstkas zag bloedrood. Wanneer ze ook nog eens een beklemmend gevoel op haar borstkas kreeg, werd Tara met de ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht.”

Amputaties

Nog geen twaalf uur later brachten dokters Tara in een kunstmatige coma. Alle vitale organen vielen uit, behalve haar hart. “Op 31 december kregen we het vreselijke nieuws dat Tara haar lichaam aangetast was door een vleesetende bacterie. Een bacterie die via een kloof tussen twee tenen was binnengedrongen. Dokters gaven Tara hoge dosissen antibiotica. Het waren ongelooflijk lange uren en dagen van onwetendheid. Na een tiental dagen kregen we steeds vaker te horen dat het tij aan het keren was.” Maar er was nog een probleem: dag na dag stierf er meer weefsel af. Dokters konden het afstervende weefsel niet meer tegenhouden, waardoor ze overgingen tot amputatie van benen en armen. “Wat begon bij de achterkant van een vinger, eindigde halverwege haar onderarmen en voor beide benen boven de knie”, vertelt Birger. “Het zwart kroop in haar huid omhoog, als een dief in de nacht. We stonden volledig machteloos. Dokters amputeerden de helft van haar onderarmen. Daarnaast verloor Tara haar knieën en onderbenen. De meeste normale zaken werden een beproeving: naar toilet gaan, uit bed stappen, tanden poetsen ... Een realiteit waarvan je zou wensen dat het enkel een nachtmerrie was.”

Hart voor Tara

De kans dat iemand een vleesetende bacterie krijgt, is onnoemlijk klein - slechts 0,16 tot 0,24 personen op 100.000.  Van dat minieme aantal is het percentage dat een amputatie van alle vier de ledematen moet ondergaan heel uitzonderlijk. De schade die de vleesetende bacterie heeft aangericht, is bijzonder groot, maar vrienden en familie willen nu Tara te hulp schieten. “Elektrische prothesen zijn haar enige kans op een ietwat menswaardig leven, waardoor ze een beperkte mobiliteit zal hebben in plaats van geen”, weet Birger. “Als we haar die elektrische prothesen niet kunnen geven, zit Tara, een jonge vrouw van 33 jaar, voor de rest van haar leven gekluisterd aan een elektrische rolstoel. Daarom hebben we vzw Hart voor Tara opgericht. Familie en vrienden starten binnenkort met de verkoop van paaseitjes. Daarnaast plannen we een eerste grote benefietactie op 27 april in GC Warande.” Wie Tara wil steunen, kan terecht op de website www.hartvoortara.be. Iedereen kan ook een vrije bijdrage storten via BE60 7340 4644 0070. Voor meer info, kan iedereen terecht bij mail@hartvoortara.be. (br.hln)

Guy Swinnen reageert op overlijden Willy Willy: “Ik zat naast hem aan zijn sterfbed, samen met zijn vrouw. Als je iemand een echte rocker kan noemen: dan hij wel”

Guy Swinnen (59) heeft gereageerd op het overlijden van zijn vriend en gitarist Willy Willy. Swinnen zat op zijn laatste avond naast zijn sterfbed. “Als je iemand een echte rocker kan noemen: dan hij wel.”

“Ik zat gisterenavond naast Willy aan zijn sterfbed, samen met zijn vrouw. We zijn hier niet goed van”, zegt een geëmotioneerde Guy Swinnen op radio 1. “Afscheid komt altijd te vroeg: we hadden allemaal gehoopt dat dit nog niet meteen zou gebeuren.”

Willy streed tegen kanker, toch maakte hij er volgens Swinnen een punt van om steeds op het podium te blijven staan. “Hij is zelfs gestopt met zijn tweede chemokuur om te blijven optreden met ons. Vorige week op de MIA’s heeft hij een laatste krachttoer uitgehaald. Willy heeft alles op alles gezet om erbij te zijn, ook al kostte het hem enorm veel energie”, vertelt Swinnen.

Snel bergaf

“We hebben Willy in een rolstoel moeten begeleiden tot op het podium. Pas vlak voor het doek openging, leefde hij op. Hij heeft zich helemaal gesmeten en hij heeft nog prima gitaar gespeeld, iets wat in zijn toestand absoluut niet evident is. Het was zijn grote wens om er nog bij te zijn, dus we zijn blij voor hem dat hij dat nog heeft meegemaakt. Ook al beseften we allemaal dat het na de MIA’s snel bergaf kon gaan.”

Op dit moment zijn The Scabs bezig aan een theatertournee, die duurt nog tot mei. “Hoe het verder moet? Daar hebben we als groep nog niet over gepraat. We hebben morgen een optreden in Diksmuide. We gaan die show proberen te spelen. Proberen. Het is een goede manier om dit verdriet te verwerken én het was Willy’s wens dat The Scabs zouden blijven doorspelen.”

Willy Willy, pseudoniem van Willy Lambregt, kwam midden jaren 80 bij The Scabs terecht. “Hij heeft toen mee aan de wieg gestaan van de heropstanding van The Scabs”, blikt Swinnen terug. “Midden jaren 80 lag onze groep eigenlijk wat op apegapen: we waren onze platenfirma kwijt en ons management was ermee opgehouden. Willy is toen op de proppen gekomen, en zo hebben The Scabs, muzikaal dan, een nieuwe injectie gekregen. We zijn toen begonnen aan onze grote succesperiode, met Willy op gitaar en Fons Sijmons op bas. Dat was de ultieme bezetting.” Sijmons overleed in juli 2013 al aan longkanker.

Swinnen roemt vooral Willy Willy’s gevoel voor melodie. “Als we onze nummers met een andere gitarist spelen, dan betrap ik mezelf erop dat ik de solo’s van Willy mee neurie”, zegt de frontman. “Zijn melodieën maakten integraal deel uit van het liedje, van de muziek. Dat was zijn grote kracht: eenvoudig, maar to the point.”

Uit de band gezet

In 1994 werd Willy Willy uit de band gezet. Een onverkwikkelijke periode, geeft Swinnen toe. “Dat was het gevolg van frustraties over onze mislukte pogingen in het buitenland. Daarnaast kwamen groepen als dEUS op, waardoor wij als oud nieuws gezien werden. Het jaar nadien zijn we gesplit, wat erop wees dat hij onmisbaar was binnen de groep. Drummer Frank Saenen heeft nog gezegd dat we op zoek waren naar een nieuwe gitarist, maar eigenlijk op zoek waren naar een tweede Willy Willy - en die bestaat gewoon niet.”

In de jaren na de split zochten Swinnen en Willy Willy elkaar weer op. “Hij koesterde geen wrok, die ruzie is vrij snel bijgelegd. Ze zeiden niet voor niets over hem ‘a man so nice they named him twice’.” In 2007 volgde alsnog de reünie, op vraag van AB. “We hebben op één avond gehoopt, en uiteindelijk zijn dat er drie geworden”, zegt Swinnen. “En zo is dat stilletjesaan weer beginnen bollen, zonder vaste plannen.”

Swinnen zal zijn makker eeuwig herinneren als een muzikant pur sang. “Hij leefde voor zijn passie. Willy deed alles voor zijn muziek. Als je iemand een echte rocker kan noemen: dan hij wel.” Daarnaast was hij ook gewoon een goede maat. ““Ik verlies een hele goede vriend, om niet te zeggen mijn beste vriend. We hebben woelige periodes doorgemaakt, maar dat maakte onze vriendschap heel sterk.” (br.hln)

Puppy die met dichtgeplakte muil van brug werd gegooid, bedankt redder op meest pakkende manier

Toen Bob Hoelter langs een brug passeerde, hoorde hij een geluid dat hij niet onmiddellijk kon thuisbrengen. Het was een soort gejammer dat hem aanzette om een kijkje te nemen. Wat hij onder de brug aantrof, was hartverscheurend: een angstige puppy met dichtgeplakte muil. De man uit de Amerikaanse staat Indiana deed er vervolgens alles aan om de viervoeter te redden en mét succes. De dankbaarheid van de puppy was onnoemelijk groot.

Bob Hoelter vraagt ​​zich af of er vorige maand op die koude winteravond in de stad Griffith een goddelijke tussenkomst aan te pas is gekomen. “Die avond besloot ik namelijk om uitzonderlijk te voet naar de winkel te gaan, terwijl ik normaal altijd de auto neem. En dan had alles helemaal anders kunnen lopen”, vertelt Bob.

Toen de Amerikaan over de brug liep, hoorde hij een geluid. Hij stopte. Toen hoorde hij het opnieuw. Het was het meest treurige gejammer dat je je kon voorstellen. “Ik keek naar het water, maar zag niets.”

Het geschreeuw ging maar door en leek onder de brug vandaan te komen. Vastbesloten om te helpen, kroop Hoelter in het donker op handen en voeten naar beneden, niet wetende wat hij zou aantreffen. Van één ding was hij wel zeker: iemand had zijn hulp nodig.

“Gelukkig heb ik altijd een zaklamp bij me. Toen ik beneden kwam, scheen ik met de zaklamp en zag hem uiteindelijk zitten.” Het was een kleine bevende puppy. Maar Bob kon amper bevatten wat hij vervolgens zag: de muil van het diertje was helemaal dichtgeplakt. De man besefte dat hij nu snel moest handelen. “Ik wikkelde hem in mijn jas en kroop weer naar boven. De man nam de puppy mee naar de lokale dierenkliniek. Daar kreeg het diertje meteen de beste zorgen. Bob zag dat de viervoeter in goede handen was en vervolgde zijn weg naar de winkel.

Gebroken poot

Medewerkers van de dierenkliniek ontdekten dat de hond een gebroken poot had. Ze gaan er dan ook van uit dat de puppy van de brug werd geworpen - alleen belandde hij niet in het water zoals voorzien, maar wel langs de kant. “Zoiets had ik tijdens mijn dertigjarige carrière nog nooit gezien”, schreef Lori Kovacich, die de dierenkliniek beheert, op Facebook.

Haar post trok de aandacht van veel lokale bewoners, waaronder Doug en Mary Witting. De man en zijn echtgenote verloren onlangs hun geliefde hond en hadden nochtans gezworen dat ze niet snel weer een nieuwe hond zouden nemen - totdat ze het trieste verhaal van de puppy met de dichtgeplakte muil lazen.

“Dat schattige kleine hondje heeft ons nodig en wij hebben hem nodig”, dacht het koppel. Het echtpaar ontmoette hem, was onmiddellijk dol op hem en besloot om hem te adopteren. Hij kreeg de naam ‘Louie’.

Reünie

Terwijl toekomst van kleine Louie er opnieuw rooskleurig uitzag, wisten ze niet wie de hond nu precies had gered want de medewerkers van de dierenkliniek hadden de gegevens van zijn redder niet genoteerd.

Gelukkig had ook een familielid van Bob de Facebookpost gezien en kon er alsnog een reünie georganiseerd worden.

Tijdens het emotionele moment bleek de kleine Louie gelukkiger dan ooit toen hij zijn held herkende. “Ik stond perplex toen hij meteen naar me toeliep”, vertelde Bob. Louie bedankte zijn redder met ontelbaar veel ‘kusjes’. Bob beantwoordde de kusjes op zijn beurt met heel veel knuffels. Het was pakkend om te zien. Bob is erg verheugd dat ‘zijn’ Louie zo’n prachtige nieuwe thuis heeft gevonden. “De sterren stonden gewoon gunstig die avond. Het moest zo zijn”, besloot hij.(br.hln)

Slecht geslapen? Dan ben je vandaag gevoeliger voor pijn

Na een korte nacht loop je vaak humeurig rond. Af en toe lijkt het zelfs alsof kwaaltjes meer pijn doen. Reageer je gewoon dramatisch of is dat ook echt zo? 

Om een antwoord te kunnen geven op die vraag hebben onderzoekers van de Universiteit van Californië een experiment op poten gezet met 25 testpersonen. Er werd aan hen gevraagd om twee keer langs te komen bij het labo. De ene keer konden ze goed slapen, de andere keer mochten ze geen oog dicht doen. 

Om ’s ochtends een pijnervaring te kunnen meten, werd er een hittebron tegen de enkel geduwd. Daarbij werd de temperatuur langzaam omhoog gedreven. Ondertussen moesten de deelnemers aangeven hoeveel pijn ze ervoeren op een schaal van 1 tot 10, waarbij 10 ondraaglijk was. Blijkbaar maakte een slechte nachtrust de ervaring nog pijnlijker: zo’n 15 tot 30%. 

In een tweede onderzoek werden 60 mensen opgetrommeld, die stuk voor stuk last hadden van chronische pijn. Zij moesten 2 dagen lang aangeven hoe goed ze geslapen hadden en wat hun pijnervaring was. En ook hier voorspelde een slechte nachtrust meer pijn de volgende dag. Opvallend is dat het geen rol speelde hoe lang de deelnemers in dromenland vertoefden, maar wel of ze voldoende diep geslapen hadden. 

Wat betekent dit nu? Hoe slechter je slaapt, hoe lager je pijngrens wordt? Dat is iets te kort door de bocht. “Deze resultaten zijn vooral interessant omdat ze andere wetenschappers aanmoedigen om zich in dit onderwerp te verdiepen, zodat we de hele achterliggende werking kunnen uitpluizen”, reageert Michael J. Twery, slaapdeskundige bij het National Heart, Lung and Blood Institute, in The New York Times. “Als we begrijpen hoe slaap de pijnervaring beïnvloedt, kunnen we pijn beter behandelen.” 

Andere onderzoekers hebben toch nog een puntje van kritiek: de studie werd uitgevoerd bij een kleine groep proefpersonen. Anderzijds geven ze ook toe dat de resultaten intrigerend zijn. Zeker nu er steeds meer chronische pijnaandoeningen voorkomen, is het een goede reminder dat er ook andere oplossingen bestaan dan medicatie om pijn te bestrijden. Er is gewoon nog meer onderzoek nodig.  (br.hln)

Tasneem moest op 14-jarige leeftijd trouwen met drugsverslaafde crimineel: “Hij deed me pijn voor mijn eigen bestwil”

Tasneem Fakhoury werd op haar veertiende uitgehuwelijkt in Libanon. Ze kwam terecht in de klauwen van een drugsverslaafde crimineel die haar zonder enig mededogen onderdrukte. De nachtmerrie zou uiteindelijk vier jaar lang aanslepen. Nu het meisje twintig jaar geworden is, voelt ze zich sterk genoeg om het trieste concept van kindhuwelijken aan te klagen. Voor de camera van 7 News Sydney gaf Tasneem een pakkende getuigenis, later wil ze ook nog een boek schrijven om lotgenoten een hart onder de riem te steken.

De ellende startte toen haar ouders de scheiding aanvroegen. Tasneen werd vanuit Melbourne voor een maand naar Libanon gestuurd. Om haar grootouders te bezoeken, dacht ze. In realiteit belandde ze in een klein dorp in de buurt van hoofdstad Tripoli en moest ze trouwen met een 24-jarige man. In haar jeugdige naïviteit vond ze dat niet eens erg.

“Ik was 14 toen. Het enige waar ik aan dacht, was de witte jurk en het prachtige feest dat ik zou krijgen.”

“Huwelijk meteen geconsumeerd”
Maar al snel kwam de keerzijde van de medaille aan het licht. “Mijn echtgenoot bleek een verkrachter, een dief en een drugsverslaafde te zijn. Hij was het type dat naar de supermarkt ging, een pistool tegen het hoofd van de winkelbediende zette en er met alle geld vandoor ging. Het huwelijk werd bijna meteen ‘geconsumeerd’, maar dat vind ik te pijnlijk om over te praten.”

Als Tasneem niet luisterde, sloeg hij haar ook. “Hij deed me pijn, maar zogezegd enkel omdat hij van me hield en omdat hij het beste voor mij wilde. Maar dat zijn net de woorden die elke dader gebruikt.”

“Ik pakte mijn spullen en wilde vertrekken, maar toen hoorde ik de buurvrouw lachen. ‘Je kan hier niet ontsnappen, liefje’, zei ze. ‘Ofwel vermoorden ze je, ofwel breken ze je’.”

“Hoe zielig was ik niet?”
De situatie werd zo uitzichtloos dat Tasneem aan zelfmoord dacht. “Ik stond soms minutenlang met het koksmes in mijn handen. In de weerspiegeling zag ik mezelf. Hoe zielig was ik wel niet? Dat was de enige gedachte die ik toen had.”

Dankzij de hulp van haar vader kon het meisje na vier jaar ontsnappen. Pas zes maanden geleden slaagde ze erin alle contact met haar beul te verbreken. Nu woont ze opnieuw in Australië.

“Ook al heb ik nu niets meer, ik voel me in de hemel. Alles is beter dan naar die hel te moeten terugkeren.”

Ook in Australië zelf komen kindhuwelijken voor. Tussen januari 2017 en september 2018 werd zeventig keer aan de alarmbel getrokken. Drie kinderen waren amper... zes jaar oud. Dat besef raakt Tasneem diep. “Afschuwelijk vind ik het. Een tienjarige samen met iemand van zeventig? Lopen er hier geen vrouwen meer rond of zo?” (br.hln)

Laat je warme etensrestjes beter afkoelen voor je ze in de koelkast zet of net niet?

Sommige mensen laten overschotjes uren afkoelen voor ze de ijskast ingaan, anderen wachten net zo kort mogelijk om te vermijden dat bacteriën vrij spel krijgen en het eten bederft. Maar wat doe je nu het best?

In de warme fase van eten kunnen bacteriën zich inderdaad sneller dan anders vermenigvuldigen. In principe doe je er dus goed aan om etensrestjes zo snel mogelijk in de ijskast te zetten zodat ze langer vers blijven.

Maar anderzijds is het voor de versheid van de andere voeding in de koelkast dan weer niet goed om er een warme Tupperware-pot naast te plaatsen. En de ijskast zal ook harder moeten ‘werken’ waardoor er meer energie verbruikt wordt.

De tussenoplossing is het eten tot lauw of kamertemperatuur af te laten koelen. Het duurt namelijk twee uur tot er zich (te veel) bacteriën beginnen vormen als de voeding buiten de koelkast staat. Dat afkoelen gaat sneller als het eten in een laag is uitgespreid. Of je kunt ook de pan in een bak met ijswater zetten.

Wat met invriezen?

Als je warm of lauw eten in de vriezer plaatst, zorgt dit voor extra ijsvorming. Laat het daarom ook een uurtje of twee afkoelen buiten de ijskast, en laat het daarna nog even verder afkoelen in de ijskast en plaats het daarna pas in de vriezer. (br.hln)

Dit is het aantal calorieën dat je precies moet eten om af te vallen

Voor wie wil afvallen blijft de gouden regel: minder calorieën eten dan je verbruikt. Eet je er meer, dan kom je aan. Zijn beide ongeveer gelijk, dan blijf je op hetzelfde gewicht. Klinkt eenvoudig, toch? Ja, maar hoeveel calorieën mag je dan precies nog eten? Dat hangt blijkbaar van verschillende factoren af.

Eerst en vooral moet je onthouden dat je je totaal aantal calorieën nooit mag beperken tot onder de 1.200. Bijna alle vrouwen verbruiken immers die hoeveelheid zonder letterlijk iets te doen. Als je minder zou eten dan dat, zou je lichaam kunnen overschakelen naar zijn hongermodus waardoor je metabolisme vertraagt en je spiermassa verliest. Bovendien krijg je waarschijnlijk onvoldoende voedingsstoffen binnen die je dagelijks nodig hebt om te functioneren.

Hoe bepaal je hoeveel calorieën je per dag nodig hebt?

Om erachter te komen hoeveel calorieën je mag eten om gewicht te verliezen, of aan te komen, moet je eerst bepalen hoeveel je er nodig hebt om op gewicht te blijven. Om dat te weten te komen, moet je je BMR of basaal metabolisme berekenen. Dat getal geeft aan hoeveel calorieën je lichaam verbruikt in rust en staat voor ongeveer 60 à 75% in van je totale dagelijkse calorieverbranding.

Voor de berekening van je BMR bestaan twee formules, de Mifflin-St. Jeor- en de Harris Benedict-vergelijking. Beide berekeningen vereisen je gewicht, lengte, leeftijd en geslacht. Hoe meer je weegt, hoe meer brandstof je immers nodig hebt om je organen te ondersteunen. Leeftijd is dan weer belangrijk omdat naarmate je ouder wordt je spiermassa afneemt en dus ook je caloriebehoefte. Als je je afvraagt waarom je geslacht belangrijk is, onderzoek heeft aangetoond dat vrouwen hun BMR meestal 5 tot 10% lager ligt dan dat van mannen.

Voor vrouwen ziet de Mifflin-St-vergelijking er als volgt uit:

BMR = (10 x gewicht in kg) + (6,25 x hoogte in cm) - (5 x leeftijd in jaren) -161

Voor een 25-jarige vrouw die 68 kg weegt, en 1,63 m groot is zou de berekening er zo uitzien:

BMR = (10 x 68) + (6,25 x 163) - (5 x 25) - 161 = 1.413 calorieën.

Voor vrouwen ziet de Harris Benedict-berekening er als volgt uit:

655,1 + (9,563 x gewicht in kg) + (1,850 x hoogte in cm) - (4,676 x leeftijd in jaren).

Voor dezelfde vrouw zou de BMR-vergelijking er zo uitzien:

BMR = 655,1 + (9,563 x 68) + (1,850 x 163) - (4,676 x 25) = 1.490

Zoals je kan zien, wijken de resultaten een beetje van elkaar af, al is dat verschil erg klein. Beschouw het getal dus eerder als een goede richtlijn, maar niet als een vaste regel.

Maar wat nu? Eenmaal je je BMR berekend hebt, weet je hoeveel calorieën je minimaal nodig hebt om je lichaam in leven te houden als je de hele dag in bed zou liggen. Het is dus ook belangrijk om rekening te houden met al de andere dingen waarmee je calorieën verbrandt (wandelen met je hond, stofzuigen, de twee verdiepingen die je moet doen om naar je bureau te wandelen, je yogales op donderdagavond …). Vermenigvuldig daarom je BMR met de factor die het best overeenkomt met jouw activiteitsniveau:

Als je een sedentair leven leidt: BMR x 1,2

Als je 1 tot 3 keer per week aan lichte beweging doet: BMR x 1,375

Als je 3 tot 5 keer per week traint aan een gemiddelde intensiteit: BMR x 1,55

Als je 6 tot 7 dagen per week traint aan een hoge intensiteit: BMR x 1,725

Als je een fysiek veeleisende job hebt: BMR x 1,9

Dus voor de vrouw uit het vorige voorbeeld, die 1 tot 3 keer per week aan lichte beweging doet wordt dat: 1.413 x 1,375 bij de eerste formule en 1,490 x 1,375 bij de tweede.

Hoeveel calorieën moet je dan eten om af te vallen?

Oké, dus hoeveel calorieën moet je dan eten per dag om af te vallen? Zodra je weet hoeveel calorieën je nodig hebt om je gewicht te behouden, moet je daar eenvoudigweg opnieuw calorieën aftrekken. Hoeveel precies? Om ongeveer een halve kilo per week te verliezen (een gezond doel), moet je 500 calorieën minder eten per dag. Met andere woorden: trek 500 calorieën af van het getal dat je hierboven net vond.

Toch kan je zo’n calorietekort niet alleen bereiken met minder te eten, ook beweging kan je daarbij helpen. Is je voornemen om vooral meer of intenser te gaan sporten? Eet dan maar 250 calorieën minder en verhoog het aantal keer of de intensiteit van je work-outs zodat je twee tot drie keer per week 250 extra calorieën verbrandt door te sporten. Als je al drie dagen per week fietst, voeg dan bijvoorbeeld twee dagen per week een wandeling van 30 minuten toe. Als je momenteel niet zo actief bent, overweeg dan eens om een yoga- of pilatesles. Wat je ook verkiest, weet wel dat de dagen waarop je helemaal geen fysieke activiteit doet, je calorie-inname moet verlagen met 500 calorieën.

Hoeveel calorieën heb je nodig om spiermassa op te bouwen?

Niet iedereen wie calorieën telt wil afvallen. Sommigen hun doel is net om meer spieren op te bouwen. Als je dat wil doen voeg je 250 tot 500 gezonde(!) extra calorieën toe per dag. Om in plaats van vet, spieren te krijgen moet je je eiwitinname verhogen tot 1,8 à 2 gram per kilogram lichaamsgewicht per dag. Onthoud dus dat het grootste deel van die extra calorieën afkomstig moet zijn van eiwitten en de rest van koolhydraten zoals volle granen, vers fruit en groenten. (br.hln)

Lente loert nu al om de hoek: komend weekend dubbel zo warm als normaal, tot 14 graden

Een vroege lenteprik loert om de hoek. Vanaf morgen breekt de zon door en gaat het kwik in stijgende lijn. Op Valentijn is tot 13 graden mogelijk en ook het weekend wordt uitzonderlijk zacht met zaterdag mogelijk 14 graden. Het wordt dubbel zo warm als de normale maximumtemperatuur voor die tijd van het jaar.

Vandaag laat de zon zich niet vaak zien: het wordt wisselend tot zwaarbewolkt, met maxima die lokaal de 10 graden kunnen bereiken. Vanaf morgen breekt de zon steeds meer door en stijgen ook de temperaturen. De rest van de week blijft het droog en zeer zonnig. 

Overdag wordt het geleidelijk zeer zacht, met maxima tot 13 graden tegen het einde van de week en tijdens het weekend, meldt het KMI. Hier en daar kan het kwik vrijdag en zaterdag klimmen tot 14 graden. “Dat is zeker abnormaal te noemen”, zegt weerman David Dehenauw. “De normale maximumtemperatuur voor die tijd van het jaar bedraagt normaal rond de 5,5 à 6 graden.” Het wordt komend weekend dus dubbel zo warm. 

Zuidenwind

Dagrecords zullen er evenwel niet sneuvelen, verwacht Dehenauw. De warmste Valentijn sinds de start van de metingen in Ukkel werd op 14 februari 1961 genoteerd. Het kwik klom toen tot 17,1 graden. “We gaan daar dit jaar toch nog onder zitten als de kaarten kloppen. In Ukkel wordt 12 à 13 graden verwacht. Ik sluit niet uit dat het in de Kempen inderdaad 14 graden wordt. De temperaturen kunnen lokaal verschuiven, maar 17 graden zie ik voorlopig toch nog op geen enkele kaart.”

Het zachte weer hebben we te danken aan een zuidenwind die vanuit Spanje warme lucht naar ons land voert. “In Spanje is lokaal al tot 20 graden gemeten”, verduidelijkt Dehenauw.

’s Avonds en ’s nachts koelt het dan weer sterk af.  De komende nachten zakt het kwik in ons land tot rond het vriespunt, tijdens het weekend blijven de temperaturen ’s nachts boven 0 graden, “met minumumtemperaturen van 2 à 3 graden vanaf vrijdag”. “Aan de grond kan het natuurlijk nog vriezen, net als in de Ardennen.”

Contrast

Overdag lente-allures en ’s nachts ijzig koud, hoe valt dat te verklaren? “Bij dergelijk weertype is dat contrast normaal te noemen”, aldus nog Dehenauw. “We zien dat vaker in het voorjaar of in de vroege lente: door brede opklaringen kan de zon overdag haar werk doen, maar ’s nachts onder een heldere hemel en met weinig wind, koelt het heel sterk af. Zeker als de lucht droog is. Dan is het temperatuurverschil veel groter dan bij bijvoorbeeld regenachtig weer, wanneer er ook meer wolkenvelden zijn.” (br.hln)

“Catastrofe voor mens en planeet”: Belgische wetenschapper trekt aan alarmbel over nooit geziene insectensterfte

Als de insectensterfte verder gaat zoals de afgelopen 25 tot 30 jaar, dan is er over een eeuw geen enkel levend insect meer te vinden op de hele planeet, wat desastreuze gevolgen zou hebben voor het hele ecosysteem en de mens. Dat zeggen twee wetenschappers, waaronder een Belg, in de eerste wereldwijde studie over het onderwerp. Insecten vormen de basis voor zowel het planten- als dierenleven op de aarde.

De massale sterfte van insecten is al op verschillende plaatsen in de wereld aangetoond, maar nog nooit is er één allesomvattende ‘review’ van alle studies gedaan, tot nu. Het nieuwe overzicht verscheen in het vakblad Biological Conservation en is geschreven door een Australische en een Belgische onderzoeker, Kris Wyckhuys, die onder andere doceert aan de China Academy of Agricultural Sciences.

En de conclusies moeten ons zorgen baren, klinkt het. Meer dan 40 procent van alle insectensoorten neemt af, een derde loopt het gevaar uit te sterven. De sterfte bij de insecten gaat acht keer sneller dan die bij zoogdieren, vogels en reptielen. En het meest verontrustende cijfer: de laatste 25 tot 30 jaar is het totale insectenbestand wereldwijd met 2,5 procent per jaar afgenomen. Aan dat tempo wil dat zeggen dat er over 100 jaar geen enkel insect meer over is.

Onder andere in Duitsland en Puerto Rico is de insectensterfte al lokaal aangetoond, met bijvoorbeeld 98 procent minder grondinsecten in dat laatste land over de 35 jaar. “Tenzij we de manier waarop we voedsel produceren veranderen, zullen insecten ook wereldwijd uitsterven in enkele tientallen jaren”, schrijven de wetenschappers in hun conclusie. “De gevolgen voor het ecosysteem van de planeet zullen op zijn minst catastrofaal zijn.”

Essentieel

Tel je alle insecten bij elkaar op, dan zijn er wereldwijd ongeveer 17 keer meer van dan als je dezelfde berekening maakt bij mensen. Maar die gigantische massa is dus in gevaar. Insecten zijn essentieel voor het leven op aarde: ze zorgen voor de bestuiving van planten, recycleren voedingsstoffen en dienen als basisvoedsel voor andere dieren. Vallen de insecten weg, dan heeft de overgrote meerderheid van de vogels, reptielen, amfibieën en insecten geen eten meer. 

In totaal onderzochten Wyckhuys en zijn collega 73 studies van over de wereld. In Engeland viel het aantal vlindersoorten tussen 2000 en 2009 bijvoorbeeld met 58 procent terug op landbouwgronden, schrijft The Guardian. In het Amerikaanse Oklahoma werd de bijenpopulatie gehalveerd tussen 1949 en 2013.

Als oorzaak van de massale sterfte noemen de wetenschappers de intensieve landbouw en het grootschalige gebruik van pesticiden, de verstedelijking en de klimaatverandering. Op kleinschalige, organische boerderijen leven veel meer insecten. (br.hln)

Daarom hou je je niesbui maar beter niet tegen

Er zijn van die ongelegen momenten (lees: in een overvolle lift of belangrijke meeting) waarop je een niesbui het liefst zou willen vermijden. Toch hou je hem beter niet tegen volgens experts.

Dat een niesbui tegenhouden ernstige gevolgen kan hebben, ondervond een 34-jarige Brit. Toen hij een niesbui voelde opkomen en zijn neus en mond dichtkneep, voelde hij een ploffende knal in zijn nek. Een paar uur later krijg hij pijn, begon zijn nek op te zwellen en merkte hij dat zijn stem veranderde. Toen hij in het ziekenhuis onderzocht werd, bleek dat er door de spanning een scheur in het zachte weefsel van zijn keel was ontstaan waardoor er lucht lekte in zijn nek. Hij verbleef een week in het ziekenhuis om de scheur te laten genezen.

Hoewel deze blessure erg uitzonderlijk is, raden artsen toch af om een niesbui tegen te houden. Het kan immers nog andere complicaties zoals een middenoorontsteking veroorzaken. Probeer gewoon op een beleefde manier te niezen. Dat betekent het liefst in een zakdoek en als die niet voorhanden is, in je elleboog. Vermijd niezen in je hand, dat zorgt ervoor dat je je verkoudheid sneller verspreidt.  (br.hln)