The Verve was een in 1989 opgerichte britpopband. In juni 1997 maakte de band furore met het nummer 'Bitter sweet Symphony'.
The Verve werd in 1989 door Richard Ashcroft opgericht in de Britse stad Wigan. Al snel kreeg de band faam, voornamelijk dankzij de songwriting van Ashcroft en het gitaarspel van Nick McCabe. In 1992 kwam dan ook al de eerste LP van de Band, 'Verve EP' uit bij Hut Records, welke nog altijd wordt gezien als één van de meest experimentele Verve-albums. Nadien werden er albums uitgebracht die de strijd aanbonden met bands als Oasis, Blur en Radiohead.
Drugsdrama's, rechtszaken en gezondheidsproblemen passeerden de revue, maar The Verve bracht vier albums uit en had over de hele wereld diverse grote hits. Desondanks kondigde de band in 1999 aan te stoppen.
Nadat de band in april 1999 stopte, werd in juni 2007 een comeback aangekondigd. Aan het einde van de zomer van 2008 werd een nieuw album uitgebracht, en in november hield de band een tour door Engeland en Schotland. Tevens trad de band op zaterdag 31 mei 2008 op op Pinkpop en op 4 juli op Rock Werchter. Op 4 augustus 2008 verscheen de nieuwe single van The Verve, Love is Noise genaamd. Rather Be is de tweede single van het nieuwe album en verscheen in november 2008.
Katten verliezen meer haar in de zomer. Je kunt haarballen
op je tapijt en vloer vermijden door hen te borstelen. Hoewel de dieren
zichzelf regelmatig een verzorgingsbeurt geven, blijft dit belangrijk,
zeker bij langharige rassen.
Zoals de naam impliceert is een haarbal een bal haar, de vacht die een
kat inslikt vormt een klomp in de maag. Wanneer deze te groot wordt,
braakt het dier deze uit. Als je je hier zorgen over maakt, of het wordt
echt een probleem voor je huisdier, schakel dan over op speciale
voeding tegen haarballen of een middeltje dat helpt te verteren op basis
van petroleum. Wanneer je een kieskeurige kat hebt, kun je proberen een
theelepel pompoenzaadolie toe te voegen: dit helpt een laagje te vormen
in de maag, zodat je viervoeter makkelijk de haarbal kan afscheiden in
de kattenbak.
Trauma bij hond die alleen thuis zit, is groter dan gedacht
Trauma bij hond die alleen thuis zit, is groter dan gedacht
Honden die alleen thuis zitten voelen zich net zo geïsoleerd als
kinderen die door hun ouders achtergelaten worden, dat suggereert een
nieuwe studie.
Hoewel veel hondeneigenaars zonder na te denken het huis verlaten om te
gaan werken en hun huisdier alleen laten, is er nu bewijs dat deze
ervaring traumatischer is dan ze beseffen. Sommige honden kampen met
acute wanhoop en stress wanneer ze alleen zijn.
Onderzoeker
John Bradshaw bestudeerde het gedrag van huisdieren gedurende 25 jaar,
hij zegt dat de situatie van alleen thuis te zitten een echte en
voortdurende crisis is voor honden. Professor Bradshaw en zijn team
zetten camera's in het huis van 20 baasjes, ze beweerden allemaal dat
hun huisdier perfect gelukkig was alleen thuis. Maar de beelden echter
bewijzen het tegendeel: sommige draaiden cirkels op de deurmat, waren
hevig aan het ademen en janken. Bij één hond was het trauma zelfs zo erg
dat hij moest doorverwezen worden naar een dierpsycholoog.
Een
aparte studie bij zeven nesten met labradorpuppy's en vijf nesten met
border colliepuppy's toonde aan dat meer dan de helft van de dieren
stress had door de scheiding van hun baasje. Dit kon tot langer dan een
maand duren en was het ergste wanneer de dieren een jaar waren. Bradshaw
beschrijft een hond die op zijn bed, de meubels en het behangpapier
kauwt wanneer het dier alleen thuis zat. In meer extreme situaties kan
dit resulteren in zelfverminking. De professor waarschuwt baasjes wel
hun huisdier niet te straffen voor de schade die ze aanrichten wanneer
ze alleen zijn, ze zullen niet begrijpen waarom. "Dieren hebben een
ander soort geheugen, ze zijn niet goed in logisch denken. Ze kunnen
niet een uur terugdenken en weten dus niet waarom hun baasje boos op hen
is."
De sleutel waarmee je je
favoriete viervoeter kun helpen om te gaan met eenzaamheid, is te leren
dat wanneer je het huis verlaat dit positief kan zijn. Dit kun bereiken
door na een korte periode terug te komen en dan het dier te verwennen
met aandacht of een snoepje. Drijf langzaam de duur van afwezigheid op
tot het dier de hele dag alleen kan blijven.
Guy Rose 1867- 1925 was een Amerikaanse impressionistische kunstschilder
Guy Rose 1867- 1925 was een Amerikaanse impressionistische kunstschilder
Guy Rose (3 maart 1867-17 november 1925) was een Amerikaans
impressionistische schilder erkend als een van de top impressionistische
Californië schilders van de late 19e en vroege 20e eeuw.
Guy Orlando Rose werd geboren 03 maart 1867 in San Gabriel, Californië.
Hij was het zevende kind van Leonard John Rose en Amanda Jones Rose.
Zijn vader was een prominente Californische senator. In 1876 werd de
jonge Guy Rose per ongeluk in zijn gezicht geschoten tijdens een
jachtpartij met zijn broers. Terwijl hij herstelde begon hij met het
schetsen van aquarellen en olieverf. Hij studeerde af in Los Angeles
High School in 1884 en verhuisde naar San Francisco, waar hij zijn kunst
opleiding volgde aan de California School of Design, waar hij studeerde
bij de Deense kunstenaar Emil Carlsen.
Op 12 september 1888 schreef hij zich in aan de Academie Julian in
Parijs en studeerde bij Benjamin-Constant, Jules Lefebvre, Lucien Doucet
en Jean-Paul Laurens. In 1888-1889 won hij een beurs aan de Academie
Delacluse. Zijn medestudenten Frank Vincent en Guy Rose bleven vrienden
voor het leven.
Rose ging in 1890 in New York wonen. In 1899 keren hij en zijn vrouw
Ethel terug naar Frankrijk en kochten een huisje in Giverny. In 1900
verbleef hij in Parijs en bracht de winter door in Briska, Algerije waar
hij drie bekende schilderijen schilderden. Van 1904 tot 1912 woonden ze
in Giverny . In de werken van die periode is een grote invloed te zien
van "de meester" Claude Monet, die later zijn vriend en mentor werd.
In 1921 kreeg hij een invaliderende beroerte waardoor hij verlamd. Guy
Rose stierf in Pasadena, Californië op 17 november 1925. In 1926 de
Stendahl Gallery hield een gedenkteken
Klik op de foto om ' You Know I'm No Good ' te beluisteren
Zangeres Amy Winehouse is overleden. Ze werd zaterdag dood aangetroffen in haar woonst in Londen, zo meldt Sky News. Winehouse is amper 27 jaar oud geworden.
Agenten troffen het levenloze lichaam van Winehouse om iets voor 17u aan nadat ze een melding, die binnenliep via de hulpdiensten, zeer ernstig hadden genomen.
Hoe de zangeres, vooral bekend van het nummer 'Back to Black', net aan haar einde kwam, is nog niet duidelijk. Het was wel een publiek geheim dat ze jarenlang worstelde met alcohol- en drugsverslavingen. Onlangs blies de Britse muzikante nog een tour af omdat ze hervallen was.
'Valerie' en 'Rehab' zijn voorbeelden van andere hits van Winehouse. In 2008 kreeg ze nog ze vijf Grammy Awards. Winehouse hield er eveneens een turbulent liefdesleven op na.
Biografie
Amy Winehouse groeide op met haar oudere broer Alex in een Joods gezin; met haar moeder (Janis) als apotheker en haar vader (Mitchell) als taxichauffeur. Van haar vader zou Winehouse het zingen geleerd hebben.
Op haar achtste ging Winehouse naar de Susi Earnshaw Theatre School en twee jaar later vormde ze met haar vriendin Juliette Ashby het Salt 'n Pepa-achtige rapduo Sweet 'N Sour.
Na vier jaar volgde ze een opleiding aan de Sylvia Young Theatre School. In 1997 maakte ze haar televisiedebuut in The Fast Show. Daarna werd ze geschorst vanwege ondermaatse prestaties en een neuspiercing. Ze zette haar opleiding voort op de BRIT School in Selhurst, Croydon.
Inmiddels bezat Winehouse een gitaar en schreef ze haar eigen liedjes. Eenmaal afgestudeerd werkt ze als zangeres van een jazzband en als showbizz-journaliste voor World News Entertainment Network. Ook had ze een los-vast relatie met soulzanger Tyler James die haar demo (medegeproduceerd door Fink) opstuurt naar Island/ Universal, wat een contract oplevert bij 19 Management, opgericht door ex-Spice Girls-manager Simon Fuller.
Bijgestaan door producer Salaam Remi nam Winehouse haar debuutalbum op, dat 20 oktober 2003 verscheen. Het met jazz-invloeden doorspekte Frank werd lovend ontvangen en leverde vergelijkingen op met Sarah Vaughan en Macy Gray. In Engeland werd Frank platina, in Nederland stond het vijftien weken in de album top 100.
Tijdens de bijbehorende tournee, maar ook in de studio, werd Winehouse bijgestaan door de Dap-Kings, de begeleidingsband van de Newyorkse soulzangeres Sharon Jones. In de zomer van 2004 stond ze onder andere op het Jazzworld-podium van Glastonbury en op het V Festival.
De debuutsingle Stronger Than Me werd bekroond met een Ivor Novello Award voor beste song. Daarnaast werd Winehouse genomineerd voor de BRIT Awards (beste zangeres en beste urban-artiest) en de Mercury Muziekprijs voor beste album.
Ondanks al deze successen kon ze lange tijd niet naar haar eigen album luisteren omdat ze er volgens eigen zeggen "maar voor 80 procent" achterstond; de platenmaatschappij had er nummers opgezet waar ze niet tevreden over was. "Ik speel die nummers graag tijdens mijn optredens, maar ernaar luisteren, nee". Later draaide ze bij: "Ik ben er nog steeds trots op, al zou ik nu een aantal dingen anders hebben gedaan".
In 2008 werd Frank opnieuw uitgebracht als deluxe-editie.
Volgens eigen zeggen kreeg Winehouse na Frank anderhalf jaar geen letter meer op papier, totdat ze Mark Ronson tegenkwam en in zes maanden tijd het nieuwe album schreef. Dit resulteert in Back To Black waarvoor Winehouse zich liet inspireren door de meidengroepen uit de jaren 50 en 60; ze had nu zelfs een suikerspinkapsel a la The Ronettes. Het door Salaam Remi en Mark Ronson geproduceerde Back To Black verscheen op 30 oktober 2006 en voert de Engelse albumlijst aan; een jaar later was het vijfvoudig platina. De eerste single, Rehab, werd een wereldwijde hit; in Engeland haalde het de 7e plaats, in Nederland kwam het in februari 2007 de Top 40 binnen en bracht het tot nr. 17. Diezelfde maand gaf ze een concert in Paradiso waarvan zes nummers werden toegevoegd aan de Live From Amsterdam-uitgave van Back To Black die op 13 juli uitkwam.
Op 14 februari 2007 won Amy Winehouse een Brit Award als beste Britse zangeres; ook won ze voor de tweede keer een Ivor Novello Award in de wacht.
De opvolgende singles You Know I'm No Good en Tears Dry On Their Own deden het minder en vielen in Nederland buiten de Top 40. Pas met Valerie, oorspronkelijk opgenomen voor Mark Ronsons bewerkte-coversalbum Version, scoorde ze begin 2008 weer een hit in Nederland; het kwam na drie weken op nummer-1 positie en werd daarmee de eerste nummer-1 hit alleen door downloads. Tegelijkertijd stond ook Back To Black op nummer 1 en werd het tweevoudig platina.
Op 27 juni 2008 gaf Winehouse acte de presence op het concert voor de bijna 90-jarige Nelson Mandela waar ze als afsluiter Free Nelson Mandela zong, de nr. 1-hit van The Specials uit 1984. Ska en reggae zijn overigens geen vreemd terrein voor haar want in haar live-set waren nummers opgenomen die door de Specials werden vertolkt (o.a. Monkey Man en Hey Little Rich Girl). De dag na haar (niet onverdeeld ontvangen) optreden op het Mandela-concert stond ze op het Glastonbury-festival en droeg ze het Specials-blokje op aan zanger Terry Hall die zich in het publiek bevond.[bron?]
Op 23 juli 2008 werd in het Londense Madame Tussauds een wassenbeeld van Winehouse onthuld op de nieuwe muziekafdeling. Hierbij was Winehouse zelf niet aanwezig.
Winehouse verbleef eind 2008/begin 2009 op St. Lucia en werd min of meer bedankt voor de publiciteit die het eiland daar aan overhield
Met het succes kwamen ook de problemen. Winehouse kwam nu vooral in het nieuws met haar drank- en drugsgebruik. Ze schreef het nummer Rehab over het feit dat iedereen wil dat ze afkickt van haar hevig alcoholgebruik. Zelf vond ze dit niet nodig. Op Pinkpop 2007 moest ze verstek laten gaan omdat ze stomdronken was, waarop Krezip haar plaats innam Ook haar concert op het North Sea Jazz Festival, gepland voor zondag 15 juli 2007, vond geen doorgang, officieel wegens oververmoeidheid. Marcus Miller werd de vervangende act. Het uitverkochte concert op 22 oktober 2007 in de Heineken Music Hall ging wel door.
Tijdens de uitreiking van de MTV Europe Music Awards op 1 november 2007 in München traden diverse grote internationale artiesten op, maar toch wist Winehouse het meeste op te vallen. Presentator Snoop Dogg kondigt haar als volgt aan: "She didn't go to rehab, she came out here to sing (...)". Winehouse wekte de indruk niet helemaal nuchter op het podium te staan[2].
Op 13 november 2007 reisde een journalist van het maandblad MOJO naar Birmingham af; het concert in de NIA werd door pers en publiek gekraakt en omdat Winehouse niet in staat bleek de geplande vragen te beantwoorden restte er niets anders dan terug te blikken op het interview uit 2004.[bron?]
Bij de Grammy Awards verzilverde Winehouse vijf van de zes nominaties; ze wilde optreden maar de Amerikaanse ambassade weigerde haar een visum te verlenen.[bron?] Dankzij een Londense studio en een satellietuitzending kon ze er alsnog bij zijn.
In juni 2008 duikt er een video op van Winehouse, gefilmd door haar echtgenoot, waarin de zangeres een racistische versie zingt van Hoofd, Schouders, Knie en Teen. Britse media reageren verontwaardigd. In de Britse Metro ontkent de zangeres racistisch te zijn. Kort daarna verklaarde haar vader dat ze aan longemfyseem lijdt. Dit blijkt later echter niet waar te zijn[3].
Op 28 juli 2008 wordt Winehouse in het ziekenhuis opgenomen. In september 2008 werd gesuggereerd dat dit zou komen, omdat in juni 2008 meedeed aan een sessie, waarin 36 uur lang wiet werd gerookt. Hierdoor vrezen artsen dat ze als gevolg van een overdosis cannabis een hersenbeschadiging heeft opgelopen.[4]
Winehouse zou in het weekend van 30-31 augustus 2008 op een Frans festival spelen, maar dat is niet doorgegaan; de organisatie overweegt om haar voor de rechter te slepen.
Op 25 november 2008 werd bekend dat Winehouse opnieuw in een ziekenhuis is opgenomen. Dit keer zou het volgens een woordvoerder gaan om een allergische reactie op medicijnen.
Winehouse en Fielder-Civil scheidden van elkaar in 2009
Kelly Clarkson (Fort Worth (Texas), 24 april 1982) is een Amerikaans zangeres. Ze was winnaar van American Idol in 2002.
Kelly Brianne Clarkson werd geboren in de Amerikaanse staat Texas, waar ze haar jeugd doorbracht. Ze is het derde en jongste kind van Jeanne Ann Rose, een lerares van Griekse en Ierse afkomst, en Stephen Michael Clarkson, een gewezen ingenieur van Welshe afkomst.
Clarkson had geen gemakkelijke jeugd, vooral door de scheiding van haar ouders ze was toen zes jaar oud. In het nummer Because of You uit 2005 heeft ze dit thema verwerkt. Haar broer ging bij haar vader wonen, haar zus bij haar tante en Kelly bleef bij haar moeder.
Clarkson was een meisje dat graag zong, en op dertienjarige leeftijd werd haar gevraagd te zingen in het koor van haar middelbare school. Dit aanbod nam ze aan en vanaf dit moment had ze de kans om haar stem te trainen. Nadat Clarkson het diploma van de middelbare school behaalde, besloot ze samen met een vriendin naar Los Angeles te verhuizen om mee te gaan doen met audities en om demo's op te sturen naar platenmaatschappijen. Clarkson en haar vriendin waren net een paar uur ingetrokken in hun appartement toen het appartementencomplex volledig uitbrandde. Op het moment van de brand waren zij niet in het gebouw aanwezig. Dit betekende meteen het eind van de reis en ze keerden terug naar Texas.
Het winnen van American Idol in 2002, waarvoor ze door vrienden was aangemeld, bezorgde Clarkson een platencontract bij RCA en haar droom kwam uit: het opnemen van een eigen album. Maar Clarkson wilde wel de tijd nemen voor haar album, daarom bracht ze eerst in de Verenigde Staten een dubbele a-kantsingle uit: A Moment Like This en Before Your Love. De eerstgenoemde behaalde de nummer 1 positie in de Amerikaanse Billboard Hot 100.
Een jaar later kwam het debuutalbum Thankful uit met als leadsingle Miss Independent, samen met zangeres Christina Aguilera geschreven. Hierna kwamen nog twee singles uit: Low en The Trouble with Love Is. Dit laatste nummer kwam op de soundtrack van Love Actually. Met Miss Independent brak Clarkson ook internationaal door.
Bea Van der Maat (15 november 1960) is een
Belgische zangeres, presentatrice en actrice. Als zangeres is ze vooral
bekend als leadzangeres van Won Ton Ton, alhoewel ze in 1996 ook een
soloalbum opnam. Voor Won Ton Ton zong ze bij Chow-Chow. Van der Maat
speelde samen met diverse artiesten, onder wie Kloot Per W.
In
1989 werd ze gevraagd voor de toen nieuwe zender VTM een muziekprogramma
te presenteren samen met Willy Sommers. Dit programma, Tien om te zien,
betekende voor haar het begin van een loopbaan als presentatrice.
Bea
Van der Maat speelde ook mee in de film Koko Flanel van Urbanus. Ze
speelde eveneens mee in de film Max van regisseur Freddy Coppens.
Vandaag
de dag geeft Bea les in de Middenschool in Keerbergen (MSK). Ze is daar
leerkracht Engels in het tweede jaar. Ze is getrouwd en heeft twee
kinderen: Ulrike en Lenny.
Aantal gevallen van mazelen loopt alsmaar verder op
"Aantal gevallen van mazelen loopt alsmaar verder op"
De Wereldgezondheidsorganisatie WHO waarschuwt voor de verdere
uitbreiding van het aantal gevallen van mazelen door zomerse
massagebeurtenissen zoals muziekfestivals en sportmanifestaties. Het
Europees hoofdkwartier van de WHO in Kopenhagen maakte vandaag bekend
dat van januari tot mei uit 38 van de 53 Europese landen in totaal
12.000 ziektegevallen werden gemeld.
"De mensen onderschatten vaak de risico's bij mazelen", zei de Europese
WHO-directrice Zsuzsanna Jakab. Ter preventie van een verdere
uitbreiding en toekomstige uitbraken zijn uitgebreide inentingen van
bedreigde bevolkingsgroepen nodig. Kleine kinderen van een tot vier jaar
en jongvolwassenen van 15 tot 29 jaar zijn het meest kwetsbaar door de
erg besmettelijke ziekte.
De
WHO raadt aan zich te laten inenten tegen mazelen voor deelname aan
massamanifestaties. Daardoor kan ook een "export of import in andere
landen" voorkomen worden. De ziekte kan tot zware complicaties leiden,
inbegrepen longontsteking en hersenvliesontsteking. In 2010 en in de
eerste helft van 2011 zijn vijf sterfgevallen uit Europese landen door
mazelen gemeld. Negenennegentig procent van de tweemaal ingeënten zijn
volledig immuun tegen de ziekte, aldus de WHO-mededeling. (br.hln)
De Traveling Wilburys was een gelegenheidsband die in 1988 ontstond op initiatief van voormalig Beatle George Harrison. Naast Harrison bestond de supergroep uit Jeff Lynne, Roy Orbison, Tom Petty en Bob Dylan. De 'Wilburys' brachten twee cd's uit maar traden nooit op en gaven nauwelijks interviews.
De samenwerking ontstond toen Harrison zijn vrienden Lynne en Orbison uitnodigde om mee te werken aan de B-kant voor zijn single This is Love. Het was de bedoeling om het nummer op te nemen op een oude achtsporenrecorder van Dylan. Petty kwam in beeld omdat Harrison zijn gitaar bij hem had laten liggen. Platenmaatschappij Warner realiseerde zich dat het door de vijf opgenomen nummer Handle With Care te goed was om slechts als B-kantje te dienen en vroeg de gelegenheidsformatie om een album te maken. Harrison zou de band later in interviews een 'happy accident' noemen.
Het album Traveling Wilburys Vol. 1 werd in mei 1988 opgenomen in de studio van Dave Stewart in Hollywood. De nummers zijn grotendeels samen gecomponeerd en geschreven. Voor de opnames werden slechts tien dagen uitgetrokken omdat Dylan op het punt stond op tournee te gaan. Het album en de single Handle With Care kwamen uit in oktober 1988 en werden een wereldwijd succes. De groep presenteerde zich als zogenaamde familiegroep van halfbroers, zonen van de fictieve persoon Charles Truscott Wilbury sr. De samenwerking kwam echter nogal abrupt tot een eind toen Lefty Wilbury, oftewel Orbison, op 6 december 1988 aan een hartaanval overleed. In de videoclip van de tweede single van het album, End Of The Line, werd Orbison geëerd door tijdens het door hem gezongen gedeelte zijn gitaar in een schommelstoel in beeld te brengen, gevolgd door een foto van Orbison.
Eind 1989 was er speculatie dat Del Shannon als opvolger van Orbison toe zou treden tot de Traveling Wilburys. Hij werkte op dat moment met Jeff Lynne aan een comeback-album. De zelfmoord van Shannon in februari 1990 maakte echter een einde aan de geruchten. In juni 1990 werd de single Nobody's Child uitgebracht, als onderdeel van een liefdadigheidsproject voor Roemeense weeskinderen. In oktober van dat jaar volgde een tweede album, Traveling Wilburys Vol. 3. Het album is ruiger maar ook minder succesvol dan het eerste.
In 2007 verscheen een compilatie van de gelegenheidsband, bestaande uit de twee uitgebrachte cd's en een dvd met een documentaire over de totstandkoming van het eerste album en enkele videoclips.
De vijf leden van de Traveling Wilburys vonden elkaar in een voorliefde voor skiffle en rockabilly, voorlopers uit de jaren '50 van de rockmuziek. De stijl is nostalgisch met tevens invloeden uit de countrymuziek. De vijf afzonderlijke leden brachten daarbij nadrukkelijk hun eigen stijl en muziekgeschiedenis mee. "De Wilburys moeten herinneringen oproepen aan de oude Carl Perkins- en Bob Dylan-tunes. Zie het als een pastiche, een montage van alle goede herinneringen aan vervlogen tijden", aldus Harrison in een interview in 1988 in de Britse krant The Guardian.
Joan Jett and the Blackhearts - I Love Rock 'n Roll
Joan Jett and the Blackhearts - I Love Rock 'n Roll
Klik op de foto om haar te beluisteren
Joan Jett (22 september 1958) is een Amerikaanse rock 'n roll-zangeres en -gitarist.
Joan Jett werd geboren in Philadelphia, maar verhuisde op jonge leeftijd met haar familie naar Hollywood, Californië. Ze begon haar muzikale carrière als gitarist en componist van de vrouwelijke hardrock-groep The Runaways. Een enkele maal zong ze ook in deze groep.
Nadat The Runaways uit elkaar gingen in 1980 produceerde ze een album voor de punk-groep The Germs. Later begon ze een solocarrière. Haar grootste hit scoorde ze, met haar band the Blackhearts in 1982 met het nummer I love rock n' roll, dat in Nederland de nummer 1-positie haalde.
Naast zingen speelde Joan Jett in een film en speelde ze op Broadway.
Edmund Charles Tarbell 1862-1938 was een Amerikaanse impressionistische kunstschilder.
Edmund Charles Tarbell 1862-1938 was een Amerikaanse impressionistische kunstschilder.
Klik op de foto om een filmpje van zijn overige werken te bekijken
Edmund Charles Tarbell (26 april 1862 -1 augustus 1938) was een Amerikaanse impressionistische schilder. Hij was een lid van de tien Amerikaanse schilders. Zijn werk hangt o.a tentoon in het Smithsonian American Art Museum, de Corcoran Gallery en de National Academy of Design.
Edmund Tarbell werd geboren in West Groton, Massachusetts . Hij was de jongste telg van 2 kinderen. Zijn vader Edmund Whitney Tarbell overleed in 1863 ten gevolgen van tyfus tijdens de burgeroorlog. Zijn moeder Maria Sophia Tarbell verhuisde met hem naar Milwaukee . Edmund Tarbell kreeg daar les van George H. Bartlett aan het Massachusetts Normal Art School. Tussen 1877 en 1880 ging hij in de leer bij de Forbes lithografische Company in Boston. In 1879 ging hij naar de School van het Museum of Fine Arts .
Tarbell werd aangemoedigd om zijn opleiding voort te zetten in Parijs . In 1883 ging hij daar naar de Academie Julian onder leiding van Gustave Boulanger en Jules-Joseph Lefebvre.
Tarbell keerde terug naar Boston in 1886, waar hij de kost verdiende als illustrator, prive kunst instructeur en portretschilder.
Twee jaar na zijn terugkeer naar Boston, in 1888 huwde hij op 28 jarige leeftijd Emeline Souther, dochter van de prominente familie Dorchester Massachusetts .
Tarbell schilderde vaak zijn vrouw en hun vier kinderen (Josephine, Mercie, Maria en Edmund A.), en ook gebruikte hij ze als modellen. De schilderijen portretteren hun leven.
Edmund Tarbell en zijn familie leefde het grootste deel van de tijd op Alban Street 24 in Dorchester, in een huis dat toebehoorde aan zijn stiefvader. Later brachten ze de tijd door op het voormalige Hotel Somerset in Boston, in zijn atelier in het Fenway Studios op Ipswich Street. In 1905 kochten ze een zomerhuis in New Castle, New Hampshire, een eiland aan de Atlantische kust.
Voorzitter Duitse KMO's breekt lans voor dutjes op het werk
Voorzitter Duitse KMO's breekt lans voor dutjes op het werk
In Duitsland gaan stemmen op om dutjes in te voeren bij
ondernemingen. "Slimme ondernemers weten hoe belangrijk een creatieve
pauze is voor het behoud van de productiviteit, creativiteit en
motivatie van de werknemers'', zegt voorzitter Mario Ohoven van de
Duitse vereniging voor KMO's in Bild Zeitung.
Volgens Ohoven heeft de middagrust zijn efficiëntie al bewezen in de
Verenigde Staten, Japan en Oostenrijk. Bovendien verhogen goede
arbeidsomstandigheden de aantrekkelijkheid van bedrijven, vindt hij.
Bij
gezondheidsexperts luidt het dat een dutje het risico op een hartaanval
kan verminderen. Bovendien heeft een korte slaap een gunstige invloed
op ons reactievermogen, ons geheugen én ons humeur. (br.hln)
Alain Clark (Haarlem, 4 juni 1979) is een Nederlands popmuzikant en producer.
Alain Clark is geboren in Haarlem. Hij woonde ook drie jaar in de Verenigde Staten om het vak te leren. De zelf geschreven nummers op zijn debuutplaat zijn in het Nederlands. In 2004 kwam Clarks eerste album uit, Alain Clark, met daarop onder meer de hit Heerlijk.
Als producer werkte hij onder meer voor Ali B en produceerde hij het debuutalbum van Boris. Ook schreef en produceerde hij het noveltynummer Vakkenvuller, een Nederlandstalige bewerking van Eamons hit Fuck it (I don't want you back). Vakkenvuller werd ingezongen door Simon en scoorde er in 2004 een top-10 hit mee in de Nederlandse Top 40. In 2004 won Alain Clark een Zilveren Harp.
In januari 2007 werkte Clark met onder anderen drummer Steve Gadd aan zijn eerste Engelstalige album Live It Out, dat al na twaalf weken de status van gouden plaat bereikte. Volgens de website van Alain is het album inmiddels drie maal platina, wat betekent dat het meer dan 180.000 keer over de toonbank is gegaan. Ook de singles van Live It Out werden grote successen. De eerste single, This Ain't Gonna Work, werd een top 3-hit en stond veertien weken in de Top 40. De tweede single, Father and Friend, een duet met zijn vader Dane, was zelfs nog succesvoller. Dane Clark is een voormalig soulzanger van de band Dane and the Dukes of Soul. Na het grote succes van Father and Friend werd ook Blow Me Away nog een top 10-hit. Eind 2007 ontving Alain Clark een Mega Award.
Door het grote succes in Nederland, heeft Alain Clark ook geprobeerd in het buitenland door te breken. Als gevolg van een deal met Warner Music Uk Ltd. werd single Father and Friend in 2009 o.a. in het Verenigd Koninkrijk, Italië en Zwitserland uitgebracht. In Nederland ontving hij in 2009 een Edison Music Award voor de beste mannelijke artiest.
In 2010 bracht Clark zijn tweede Engelstalige album Colorblind uit. Bij het verschijnen ervan bereikte de plaat al meteen de gouden status. De eerste single Love Is Everywhere werd een hit, maar de daarop volgende singles bleven hangen in de Tipparade. Colorblind is in 2010 onder andere in Italië, Zwitserland en Brazilië uitgekomen.
Father and Friend is een duet dat hij zingt met zijn vader Dane Clark. Het is een prachtig nummer over de geweldige band die vader en zoon met elkaar hebben, dat ook nog eens bijna excellent wordt gezongen.
Bruno Mars (Honolulu, 8 oktober 1985), is een Amerikaans zanger en muziekproducent.
Voor hij aan zijn solocarrière begon produceerde Mars nummers voor artiesten als Brandy, Flo Rida, Sean Kingston, Cobra Starship, Adam Levine en Alexandra Burke. Hij werkte samen met B.o.B op het nummer Nothin' On You en met Travie McCoy op het nummer Billionaire. Ook schreef hij mee aan de nummers "Right Round" van Flo Rida en "Wavin' Flag" van K'naan.
Het debuutalbum van Mars kwam uit op 5 oktober 2010. In juli 2010 werd het nummer "Just the way you are" als eerste single van dit album uitgebracht door Elektra Records. De tweede single van het album werd Grenade. Op 19 september 2010 werd Mars wegens cocainegebruik aangehouden in Las Vegas. Bruno Mars opende in 2011 de finale van The Voice of Holland. Inmiddels is Mars genomineerd voor vele prijzen waaronder 7 Grammy's, waarvan hij er een wist te verzilveren, nl. beste mannelijke popzanger voor "Just the way you are". Ondertussen is ook zijn 3e single The lazy song uit
Toni Childs (geboren 29 oktober, 1957) is een Amerikaanse zangeres
Toni Childs groeide op onder een streng religieus regime in
verschillende kleine dorpjes op het Amerikaanse platteland. In de
dogmatische levenvisie van de familie Childs passen geen creatieve
uitingen, maar Toni voelt zich sterk aangetrokken tot de blues van
Billie Holiday en verlaat al op vijftienjarige leeftijd het ouderlijk
huis. Zwervend van stad naar stad belandt ze uiteindelijk in de roerige
muziekscene van Los Angeles. Na het zien van een Pink Floyd-concert in
'72 weet Toni zeker dat ze op professionele basis verder wil in de
popmuziek...
David Michael Hasselhoff (Baltimore (Maryland), 17 juli 1952) is een Amerikaans acteur meest bekend vanwege zijn rol in de televisieseries Knight Rider en Baywatch. Hasselhoff had als grootste droom het hebben van een professionele zangcarrière. Hoewel hij hier een hit had, is hij echter alleen in Duitsland doorgebroken. Hasselhoff wordt ook wel 'The Hoff' genoemd.
Kees van Dongen 1877 - 1968 was een Nederlands kunstschilder
Kees van Dongen 1877 - 1968 was een Nederlands kunstschilder
Klik op de foto om een filmpje van zijn overige werken te bekijken
Cornelis Theodorus Maria van Dongen (Rotterdam-Delfshaven, 26 januari 1877 - Monte Carlo, 28 mei 1968) was een Nederlands kunstschilder.
Van Dongen bracht zijn jeugd in Rotterdam door. Al vroeg werd zijn tekentalent ontdekt, maar geld om hem te laten studeren was er niet. Hij moest vanaf zijn veertiende zelf de kost verdienen.
Hij volgde avondlessen aan de Rotterdamse Academie van Beeldende Kunsten en Technische Wetenschappen (tegenwoordig de Willem de Kooning Academie) van 1892 tot 1897, maar die bevielen hem niet. Hij betrok in Rotterdam een kamer boven het atelier van de schilder Martinus Schilt (Schildt). In 1897 vertrok hij naar Parijs, waar hij in zijn onderhoud voorzag als huisschilder en als illustrator voor satirische tijdschriften. Op 11 juni 1901 trouwde Van Dongen met Juliana Augusta Preitinger, die hij nog kende van de Rotterdamse Academie. Ze kregen één dochter. In 1906 verhuisde het jonge gezin naar de 'Bateau-Lavoir' op rue Ravignan 13, waar het de vriendenkring rond Pablo Picasso en diens toenmalige vriendin Fernande Olivier leerde kennen. In 1921 scheidden Van Dongen en Preitinger. In 1929 werd Van Dongen genaturaliseerd tot Fransman. In 1953 trouwde hij met Marie-Claire Huguen, met wie hij nog één zoon kreeg. Het heeft Van Dongen niet aan maatschappelijke waardering ontbroken: in 1926 werd hem het Franse Légion d'Honneur toegekend en in 1927 de Belgische Kroonorde. In 1929 werden twee van zijn werken opgehangen in het Palais du Luxembourg.
Hij begon zijn werk te exposeren in Parijs, onder andere op de geruchtmakende tentoonstelling van 1905 in de Salon d'Automne met o.a. Henri Matisse. De heldere kleuren waarvan deze groep kunstenaars zich bediende, leverde hen de bijnaam Les Fauves ('Wilde Beesten') op. Van Dongen was ook korte tijd lid van de Duitse expressionistische groep Die Brücke.
Van de Fauves waren Van Dongen zelf, Henri Matisse, André Derain, Maurice de Vlaminck en Albert Marquet de leidende figuren. Kenmerkend voor zijn werk zijn de primitief aandoende vormen en de felle ongemengde kleuren.
Van Dongen staat bekend om zijn vele schilderingen van het vrouwelijk naakt. Voor hem was de vrouw 'het mooiste landschap': de vrouw was zijn 'muze'. Later in zijn loopbaan (na 1918) legde hij zich vooral toe op het schilderen van portretten van de Parijse 'society'. Zijn bekendste model was Brigitte Bardot. Dit ging, zo oordelen de meeste deskundigen, ten koste van het artistieke niveau dat hij in zijn jonge jaren had gehaald.
In februari 2008 werd het doek "Ouled Naïl" voor een recordprijs van 7,5 mln. euro verkocht bij Christie's in Londen.
La Gitane (de zigeunerin) heeft op 1 februari 2010 ruim 8 miljoen euro opgebracht tijdens een veiling bij Christie's in Londen. [1] Les escarpins mauves (de paarse pumps) bracht 2,3 miljoen euro op.
De werken van Kees van Dongen worden ingedeeld bij het Fauvisme.
