Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
15-04-2012
bezoek
gisteren een bezoekje gebracht aan mijn oudste nicht. Altijd zeer gezellig. Een gesprek over vroeger, over het verleden, over de voorouders, over bomma en bompa en dan gaan we maar door... dat hoort bij zo een avond. Weer echt genoten. Dank je Mariakke en Karel voor de warmte.
Bij het intikken van het vorige berichtje zie ik dat ik mijn blog verwaarloosde. Dus dan nog maar een extra voor vandaag. Op een vorig schrijven stuurde Agnes een reactie met "beerput kostuum". Ik probeer het zo kort mogelijk te vertellen. We woonden in Herent en ik kwam elke middag heel even naar huis. Op een van die middagbezoeken kreeg ik de reactie van Agnes dat het toilet verstopt was. Twee bedenkingen hierbij. Ik ben altijd veel te impulsief en ik droeg toen een mooi nieuw pak. (bijna wit van kleur) Toch de kelder in gedoken en een voorgemaakte opening in een afvoerbuis ontdekt. Natuurlijk onmiddellijk open gemaakt. Kan je het gevolg al raden? (of ruiken) Och mensen zo kan ik nog tientallen verhalen vertellen. Misschien een volgende keer.
Men is altijd bezig over het feit dat de jeugd zelfs niet meer weet van waar de melk komt. Zal aan de opvoeding liggen zeker. Toch even een ander voorbeeld. De ajuin van mijn tuin bind ik na de oogst in bussels samen en die ik hang ik dan op in de kelder om te bewaren. Deze morgen was ik zo een rist gaan ophalen en er stapt samen met mij een bovenbuur (ongeveer 75 jaar oud) in de lift en hij vroeg mij of het nu volle oogsttijd was van ajuinen. Stadsmens waarschijnlijk.
Dochter lief schreef op FB iets over verkeerspaaltjes en dat doet me denken aan een anekdote van ongeveer 40 jaar geleden. We woonden toen in een wijk met een doodlopende straat. Dat was ten minste de bedoeling. Dus heel achteraan konden de kinderen rustig spelen. Tot op een dag de melkboer gevonden had dat hij langs daar, via een klein weggetje, een deel van zijn route kon afsnijden. Wij waren natuurlijk doodongerust telkens hij langs kwam en dus vroegen we aan de gemeente om daar verkeerspaaltjes te plaatsen. Dit gebeurde prompt, maar het waren van die kunststof dingen die door de camionette van de melkboer gewoon omver gereden werden en die , als hij voorbij was, gewoon terug recht sprongen. Op een weekend hebben we, samen met de buren, die paaltjes vol beton gegoten. Dat was even schrikken voor de melkman. Verhaal nog niet ten einde. Hij reed gewoon half naast de paaltjes en met twee wielen over de voortuin van iemand van de bewoners. Verhaal nog niet gedaan. Die buur heeft toen een plank vol met nagels onder de grond gestoken en onze zuivelleverancier is nog 1 maal gepasseerd.
Jaarlijkse traditie. De paasfeesten in Leuven. Volksdansgroepen die komen optreden. Ik probeer dan wat foto's te maken. Soms is er dan iets bij dat redelijk is.
een verhaaltje van lang geleden. Toen ik al enkele jaren werkte had ik de verantwoordelijkheid over de "algemene diensten". Dat wou zeggen, alle afdelingen binnen de bank die niets te maken hadden met de core business. Ik moest regelmatig volk ontvangen en wou er altijd deftig gekleed bij lopen. Op een dag bij een hoest en niesbui vloog het bovenste knoopje, in twee gebroken, van mijn hemd. Ik ging naar de koffiedame, wetende dat die nog al handig was en ook zo wat EHBO voor zo'n gevallen speelde. Ik verschoot mij een bult toen ze vroeg om mijn hemd uit mijn broek te trekken. Sindsdien weet ik dat bij mannenhemden een reserveknoopje is ingenaaid onderaan.
De laatste tijd hoor ik altijd maar meer over "burn out". Is het leven dan zo zwaar geworden of zijn de eisen van de werkgevers, de klanten, kinderen, patiënten of wie dan ook, dan zo hoog geworden? Ik zal het niet hebben over vroeger dit en zus en zo, want dan ben ik een oude zaag. Eén ding wil ik er toch nog over zeggen: "Ik leef nu toch ook in het heden, al hoor ik niet meer tot de werkende klasse." Och laat de commentaar maar komen.
Deze middag met zus en schoonbroer gaan eten in Leuven. Hein moest voor een onderzoek naar het Uz in Leuven en deze namiddag nog eens terug voor een gesprek. Natuurlijk de gelegenheid om samen wat tijd door te brengen. Altijd een gelegenheid om wat bij te praten. Tof. Echt van genoten.
Toen ik straks terug kwam van mijn tuintje had ik zin in een vers gekookte soep. In de diepvries steken nog kilo's asperges. Dus was de keuze snel gemaakt. Wat ik tot nu toe klaar maakte is al zeer lekker, maar als ik de soep ga opdienen, komen daar uiteraard nog klein gesneden asperges bij en heel op het laatste nog een scheutje room. De liefhebbers mogen langs komen.
Dit is zo weer een van die verhalen die door een fantast verteld worden en die niemand zal geloven. Nochtans de zuivere waarheid. Ik had geen zin om te koken deze middag en ik stelde voor om videe (juiste schrijfwijze?) te gaan halen. Er is een slager op 500 meter van de deur. Nog 1 lepel had die. De volgende plaats waar ik zeker zo iets kan vinden is 200 meter verder. Sorry, was het antwoord, binnen een uur hebben we er verse. Dan maar naar de "Spar" hier een beetje verder. Deze namiddag zou ik er met kilo's kunnen krijgen, maar nu niks, nada, geen grammetje. Dan naar een slager waar ik normaal nooit kom. Verdomme toch, ook geen enkele gram van dat spul te koop. Terug thuis, nog niet wetende wat we deze middag zullen eten.
Dit is de eerste maar ook de laatste keer dat we dit gedaan hebben. Als we zo eens iets in ons hoofd halen, dan vertrekken we gewoon voor een weekje. Nu boekte ik een drie dagen naar Nederland. Drie dagen is in feite maar 1 dag. Je komt de eerste dag toe en je kan pas op je kamer na de middag. Veel schiet er dus niet meer over om nog wat te doen. De dag nadien kan je dan wel wat plannen, maar de derde dag moet je al voor de middag weer weg. Al bij al viel het mee en we hebben er zo veel mogelijk uit gehaald, maar het is gewoon te kort. Nooit te oud om te leren.
Gisteren enkele dingen over en van Willem Vermandere gehoord op de radio. Wat is die man toch mooi eenvoudig in al wat hij doet. Hoe lang is die al wel niet bezig? Ik herinner me dat we destijds naar optredens gingen van hem. Hij alleen was er eens een avond, met al zijn extrementen, zoals hij toen een tiental instrumenten benoemde en die hij nadien ook één voor één bespeelde. Waar ik nu van spreek (schrijf) is misschien al een kleine 40 jaar geleden. Je hebt zo van die mensen die door hun eenvoud schitteren.
Via tv ken ik "Deborsu". Zo ver ik hem in allerlei programma's bezig gezien en gehoord heb, lijkt me dit een echt toffe man. Eén van de kinderen deed mij met de Kerst een boek cadeau door onze vriend geschreven . Gisteren en vandaag pas aan lezen toe gekomen. Eerlijk gezegd, valt het me een beetje tegen. Enfin, ik ga de volgende dagen verder lezen en zien of ik mijn mening ga herbekijken.
Al jaren (en dat komt steeds terug als ik er eens aan denk) ben ik op zoek naar een voorstelling van Danny Kaye, die samen met een groot orkest, aan kinderen probeert aan te brengen hoe verschillende instrumenten klinken in een symphonisch orkest. Hij doet dit aan de hand van het sprookje Peter en de wolf, tenminste als ik me dat nog goed kan herinneren. Hadden wij al kinderen of niet, toen we dat op TV gezien hebben, weet ik ook niet meer, maar in ieder geval, het moet zeer oud zijn. Als er al nakomelingen waren, was het in ieder geval de bedoeling om ze klassieke muziek op die manier te leren appreciëren. Ik weet nog dat de vogel in het sprookje (en dat is logisch) vertolkt werd door de fluit. De eend was de hobo en de kat de klarinet. Over de andere instrumenten kan ik me zo niet meer uitspreken, maar Peter zelf moet de viool geweest zijn. Danny Kaye kon dit op zo een boeiende manier aan de kinderen vertellen! Zo leer je als kleine peuter luisteren naar klassieke muziek. Heeft iemand die opname of kan iemand me vertellen waar ik die zou kunnen vinden.
Mijn tuinbuur heeft blijkbaar een vrij slechte meter gebruikt of hem slecht afgelezen. Hij kwam me straks apetrots vertellen, dat zijn stuk grond van 80 X 7 m al volledig klaar lag om te starten met zaaien en planten. Mijn tuin is 69 meter lang en het stuk dat hij bewerkt is ongeveer de helft. Hij drinkt niet en heeft goeie ogen. Ik heb geen verklaring. Meter gekrompen?
Onvoorstelbaar wat een mens op 24 uur kan doen. Gisteren rond 14 uur zijn we vertrokken naar onze vrienden Chantal en Rudi in Boom. Ongeveer dezelfde tijd vandaag terug thuis gekomen. Op die korte tijd (één etmaal) hebben we veel dingen gedaan. Bijgepraat, koffie en thee gedronken, taart gegeten, gaan eten, bus en taxi genomen, nog een afzakker gedronken en deze nacht dan nog rond gelopen en mekaar in de living tegen gekomen, weer gepraat natuurlijk, nog een uitgebreid ontbijt, nog wat keuvelen over actuele maar ook over dagdagelijkse dingen en dan weer eens afscheid genomen voor een lange tijd en terug naar Heverlee. Ondanks het feit dat we mekaar regelmatig zien, toch nog nieuwe dingen verteld. Dikwijls, voor ik iets begin uit te leggen, start ik met: "het kan zijn dat ik dit al eens ......" Als ik dan naar de reactie kijk, weet ik of het iets is dat ik al bij vorige ontmoetingen vertelde of niet. Het deed weer eens deugd. Ik voel me altijd goed als ik Chantal en Rudi gezien en gehoord heb.
Gisteren in de laatste show Herman Finkers herontdekt. Prachtig gewoon. Al zeer lang uit het oog verloren, maar het her beluisteren op Utube is ongelooflijk de moeite. Een filosoof die humor op een heel aparte wijze brengt. De volgende dagen ga ik eens rondkijken of ik er geen dvd van kan bestellen of kopen ergens. Zijn meest gekende in Nederland " ik ben niet getrouwd omdat mijn schoonouders geen kinderen hadden"
Eigenlijk had ik de moeite niet moeten doen om beginnen te spitten. Morgen komt er iemand om heel de boel om te ploegen. Daar moet ik volgend jaar iets vroeger aan denken dat die mogelijkheid bestaat. Straks dus de laatste prei en het witlof nog uitdoen en alles is klaar om volgende week de aardappelen en de ajuin beginnen planten.
Eindelijk ben ik gestart met buiten te spitten. De serre ligt al lang klaar. Aan het tempo van vandaag zal ik er ongeveer 14 dagen over doen voor mijn ganse tuin omgegraven is. Nu is het aan jullie om te raden of het tempo te laag ligt of dat mijn tuin zo groot is dat ik die tijd nodig heb.
Morgen moet ik naar de autocontrole. Als je je auto verkoopt, zijn er andere reglementen. Je moet je autokrik, je gevarendriehoek, het verbanddoosje en zelfs je reservewiel toonbaar in je auto leggen. De rest blijft hetzelfde. Alle banken uitklappen, ook als je zeven stoelen hebt en veiligheidsgordels allemaal vastklikken. Je kan alleen op afspraak terecht, wat op zich geen nadeel is natuurlijk. In mijn nieuwe wagen zit standaard zelfs geen reservewiel in, alleen een hulpkit. Enfin van die controle ben ik dus een aantal jaren gerust.
Dochter lief schreef op FB iets over verkeerspaaltjes en dat doet me denken aan een anekdote van ongeveer 40 jaar geleden. We woonden toen in een wijk met een doodlopende straat. Dat was ten minste de bedoeling. Dus heel achteraan konden de kinderen rustig spelen. Tot op een dag de melkboer gevonden had dat hij langs daar, via een klein weggetje, een deel van zijn route kon afsnijden. Wij waren natuurlijk doodongerust telkens hij langs kwam en dus vroegen we aan de gemeente om daar verkeerspaaltjes te plaatsen. Dit gebeurde prompt, maar het waren van die kunststof dingen die door de camionette van de melkboer gewoon omver gereden werden en die , als hij voorbij was, gewoon terug recht sprongen. Op een weekend hebben we, samen met de buren, die paaltjes vol beton gegoten. Dat was even schrikken voor de melkman. Verhaal nog niet ten einde. Hij reed gewoon half naast de paaltjes en met twee wielen over de voortuin van iemand van de bewoners. Verhaal nog niet gedaan. Die buur heeft toen een plank vol met nagels onder de grond gestoken en onze zuivelleverancier is nog 1 maal gepasseerd.
een verhaaltje van lang geleden. Toen ik al enkele jaren werkte had ik de verantwoordelijkheid over de "algemene diensten". Dat wou zeggen, alle afdelingen binnen de bank die niets te maken hadden met de core business. Ik moest regelmatig volk ontvangen en wou er altijd deftig gekleed bij lopen. Op een dag bij een hoest en niesbui vloog het bovenste knoopje, in twee gebroken, van mijn hemd. Ik ging naar de koffiedame, wetende dat die nog al handig was en ook zo wat EHBO voor zo'n gevallen speelde. Ik verschoot mij een bult toen ze vroeg om mijn hemd uit mijn broek te trekken. Sindsdien weet ik dat bij mannenhemden een reserveknoopje is ingenaaid onderaan.
Gisteren enkele dingen over en van Willem Vermandere gehoord op de radio. Wat is die man toch mooi eenvoudig in al wat hij doet. Hoe lang is die al wel niet bezig? Ik herinner me dat we destijds naar optredens gingen van hem. Hij alleen was er eens een avond, met al zijn extrementen, zoals hij toen een tiental instrumenten benoemde en die hij nadien ook één voor één bespeelde. Waar ik nu van spreek (schrijf) is misschien al een kleine 40 jaar geleden. Je hebt zo van die mensen die door hun eenvoud schitteren.
Via tv ken ik "Deborsu". Zo ver ik hem in allerlei programma's bezig gezien en gehoord heb, lijkt me dit een echt toffe man. Eén van de kinderen deed mij met de Kerst een boek cadeau door onze vriend geschreven . Gisteren en vandaag pas aan lezen toe gekomen. Eerlijk gezegd, valt het me een beetje tegen. Enfin, ik ga de volgende dagen verder lezen en zien of ik mijn mening ga herbekijken. 
Onvoorstelbaar wat een mens op 24 uur kan doen. Gisteren rond 14 uur zijn we vertrokken naar onze vrienden Chantal en Rudi in Boom. Ongeveer dezelfde tijd vandaag terug thuis gekomen. Op die korte tijd (één etmaal) hebben we veel dingen gedaan. Bijgepraat, koffie en thee gedronken, taart gegeten, gaan eten, bus en taxi genomen, nog een afzakker gedronken en deze nacht dan nog rond gelopen en mekaar in de living tegen gekomen, weer gepraat natuurlijk, nog een uitgebreid ontbijt, nog wat keuvelen over actuele maar ook over dagdagelijkse dingen en dan weer eens afscheid genomen voor een lange tijd en terug naar Heverlee. Ondanks het feit dat we mekaar regelmatig zien, toch nog nieuwe dingen verteld. Dikwijls, voor ik iets begin uit te leggen, start ik met: "het kan zijn dat ik dit al eens ......" Als ik dan naar de reactie kijk, weet ik of het iets is dat ik al bij vorige ontmoetingen vertelde of niet. Het deed weer eens deugd. Ik voel me altijd goed als ik Chantal en Rudi gezien en gehoord heb.
