Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
31-05-2012
gregoriaans
Terwijl ik dit intik ben ik gregoriaanse muziek aan het beluisteren. Eigenlijk zou ik moeten stoppen met schrijven en alleen genieten. Jaren geleden gingen Agnes en ik regelmatig naar de mis van 10 uur in de abdij op de Keizersberg. Daar werd door de paters altijd gregoriaans gezongen en er was ook een kinderkoor bij. In dat koor zong een jongen met een echt engelenstemmetje. Schitterend gewoon. Hartverwarmend. We werden daar zo enorm door geroerd. Ik stop er dus mee en ga verder luisteren.
Jaaaaren geleden dat ik nog eens spek gegeten had. Bij Trui gisteren had ik het allerlaatste stukje van op de bbq. Man toch, dat heeft mij gesmaakt. Lekker. Misschien haal ik er een van de volgende dagen ook wel wat in huis. Spek met eieren. Het water komt me al in de mond.
Vandaag was er een feestje voor Evora. Mens, vraag me nu niet of het bloemen of lentefeest was, maar wat maakt het uit. Ik kan het binnen enkele seconden op gaan zoeken, want ze stuurde een mooie uitnodiging. Het was gewoon HAAR feest en dat is wat telt. Een prachtig, lief, open en zo een sympathiek kind. Natuurlijk zijn al de kleinkinderen zo, maar vandaag viel zij in de prijzen en had ze alle aandacht. Natuurlijk viel dan ook het weer enorm mee om alles nog aangenamer te maken en een beetje meer kleur te geven in de schitterende tuin van Trui en Ken. Echt mooi. In plaats van één groot grasveld hebben ze gekozen om er hier en daar groene tussenschotten in te plaatsen. Prachtig gewoon. Altijd keuze om in de schaduw of de zon gaan te zitten. Zoals ik vroeger al schreef, kan ik van zulke bijeenkomsten enorm genieten. Dus ook vandaag. De gemaakte foto's al lang verstuurd naar iedereen, zoals gewoonlijk.
Met veel fierheid en in de vaste overtuiging dat het weer spetterend zou worden, nodigden wij Rudi en Chantal uit voor het evenement "Leuven in scène". Wat een flop. In de namiddag was er amper wat te zien. Dat was bij vorige edities heel anders. Ik kan u daar foto's van laten zien. Buiten het stadspark, dat speciaal voor kinderen was ingericht, was er amper iets te beleven. Zeker weer de nodige frustratie om straks naar de organisatoren te schrijven. Ondanks het feit dat we allemaal moe waren, zijn we speciaal gebleven voor een stoet die om 10,30 uur zou passeren. Een optocht met een totale lengte van een dikke 30 meter en dat was het. Gelukkig hadden we gisterenavond nog het ballet van Goedele. Dit was weer subliem. Echt van genoten. Prachtig, prachtig, prachtig. Zeeeeeeer mooi. Het heeft onze dag goed gemaakt.
Vandaag, nee ondertussen gisteren, naar het ballet van Goedele geweest. Schitterend gewoon. Natuurlijk kom ik altijd met hetzelfde aandraven: "mijn kind, schoon kind." Zonder vooroordelen kan ik met een heel eerlijk gevoel en met mijn hand op mijn hart zeggen, dat dit werkelijk schitterend was. Subliem! Ze heeft zichzelf weet eens overtroffen. Mens toch, haren recht op mijn armen en tranen met tuiten. Ik heb weer echt genoten. Volgende dagen nog meer commentaar, maar nu ben ik te moe.
Sorry, maar Amerikaanse humor vind ik gewoon slecht en van een laag niveau. Gisteren heel even gekeken en snel weer weg gezapt. Wat die mensen plezant vinden!!! Ben ik dan fier om Vlaming te zijn en iets meer kies in de keuze. Toch worden hier ook dingen uitgezonden die ik absoluut niet kan pruimen. Je hebt een aversie voor bepaalde mensen of bepaalde genres en voor anderen heb je dan geen grenzen, wat ze ook brengen. Maar toch. Waarschijnlijk heeft het te maken met dingen van 40 geleden die ik nu aan het beluisteren ben. Dan zullen mijn kleinkinderen dit misschien ook niet mooi vinden.
Je weet, ik praat met iedereen die ik tegenkom. Iedereen is nu veel gezegd, maar toch. Ik begin vrij gemakkelijk een babbel met mensen die ik tegenkom. Zeker hier in het appartementsgebouw. Deze namiddag zag ik iemand die met een valies naar beneden kwam en ik wenste hem een goeie reis. Zo aan de babbel geraakt. Ik kon gemakkelijk horen dat het een Engelstalige was. Dus dan maar verder beginnen doorvragen. Een Ier. Spijtig genoeg had hij te weinig tijd, want anders had ik hem verder uitgevraagd. Dat zal zeker een volgende keer gebeuren.
Dit begrijp ik helemaal niet!!! In het nieuws gaven ze nog niet alle details, maar wat ik niet begrijp is dat een moeder haar kind kan wurgen, in stukken snijden en dan invriezen. Kindermoord bestaat al eeuwen, dat hebben we al jaren geleden geleerd uit de bijbel. De details van deze misdaad zullen we volgende dagen wel horen zeker. Met zo iets kan ik niet leven. Zo iets kan ik niet begrijpen.
Ik heb dus de handleiding gelezen van die hoofdtelefoon en dat ding werkt dus prima. Terwijl ik nu dingen intik op mijn laptop of berichten lees, heb ik een schitterende achtergrondmuziek. Momenteel rimsky Korsakov. (sheherazade) Hiervoor was het Mendelssohn met een vioolconcerto. Ik ga nu ook moeten oppassen dat ik dat ding hier niet te luid zet of ik krijg oorbeschadiging, zoals de jongeren. Ik heb nog een voordeel ontdekt van dat ding. Ik kan het ook inpluggen op TV en als we naar een concert kijken en luisteren, pas ik het volume aan, zonder buren te storen. Moppentappers zouden zeggen: "en je kan ook de stem van je vrouw uitschakelen", maar daar heb ik absoluut geen last van.
Ik weet het, ik had beter op voorhand advies ingewonnen, maar zo zit ik niet in mekaar. Als ik iets in mijn bolleke krijg dan wil ik dat meteen en dan moet ik dat ook meteen hebben. We hadden voor onze twee laptops één paar oortjes. Ik moest en zou een draadloos exemplaar halen. Direct willen installeren, maar dat lukt niet. Zoals mijn zoon altijd zegde: Read the fucking manual first. Niet gedaan natuurlijk. Nog altijd aan het proberen, maar het komt wel.
Mens toch, Een aantal dagen geleden een reportage gezien over de Burj Khalhfa, de hoogste toren ter wereld. Iemand kocht daar een volledige verdieping met drie appartementen van meer dan 5 of 600 vierkante meter per stuk. Ik ken de exacte afmetingen niet meer, maar het was gewoon immens. Ons huis had destijds een leefbare oppervlakte van 450 vierkante meter en ik weet nog dat één appartement in deze toren een heel stuk groter was. Het geld is toch slecht verdeeld. Zijn ze daarom gelukkiger, ik weet het niet. Zoals ik vroeger al schreef: zwemmen in het geld hoeft niet, maar pootje baden is wel plezant. Niet voor iedereen weggelegd. Als je dan leest en hoort over de crisis! Mijn zoon schrijft nog maar een paar dagen geleden dat de mensen in Portugal zwaar beginnen besparen op eten. Dit is het allerlaatste. Een mens moet verdomme toch kunnen overleven. Hier krijgt iemand dan een straf omdat hij vervallen voedsel uit een vuilnisbak van een warenhuis haalt!!!! Er zijn er hier die ongestraft miljarden uit een onderneming halen. (ik noem geen namen)
Gisteren waren we bij Goedele voot Sare haar feestje. Zeer gezellig weer al. Ach mensen ik kan zo genieten van die bijeenkomsten. Sare heeft op het einde van de dag een stukje piano gespeeld. Dan komen de haren op mijn armen rechtop staan. Als je die vingertjes over die toetsen ziet gaan. Ongelooflijk.
Dit hou je niet voor mogelijk. Ik schreef vorige week over een dame van 98 die in een droogkuis in Leuven nog helpt en die de telefoon doet en het wasgoed in ontvangst neemt. Vandaag ging ik mijn vesten ophalen die ik toen weggebracht had en ik was mijn bonnetje in de auto vergeten. Geen probleem hoor. Toen ik binnenkwam riep ze tegen een man die ook mee in de winkel stond: "vier vesten op naam van De Raeymaeker". Ik zegde haar dat ze nog een enorm goed geheugen heeft en weet je wat het antwoord was? "Ja maar, namen kan ik niet zo goed meer onthouden." Weer een hele tijd blijven kletsen. Een toffe madam! Ik zou ze zo graag privé eens spreken, maar weet je dat ze al vanaf 7 uur 's morgens in de winkel staat. Zo maken ze ze niet meer. Vooroorlogs.
Crisis? Wat crisis? welke crisis? Nog nooit heb ik zo veel volk in een winkel gezien. Elektrische toestellen, software, hardware, gsm, tv toestellen en ga zo maar door. Ofwel is het begrip crisis opgeklopt door beursmagnaten en/of door anderen die daar veel belang bij hebben, ofwel leven de mensen hier dik boven hun stand. Nooit hadden de Belgen zo veel geld op hun spaarboekjes staan. Eigenlijk denk ik dat er veel volk maar aankoopt zonder over het nodige budget te beschikken. Natuurlijk wijk ik nu af van het gestelde thema, maar het gegeven kwam zo maar ineens in mij op.
Als ik naar al die duiding programma's luister op radio of kijk op tv, krijg ik gewoon het schijt. Met wat denken die mensen wel dat ze bezig zijn? Willen ze ons (her) opvoeden. Je moet dit en je mag dat in onze samenleving. Een andere mening kan gewoon niet, want dan hoor je er gewoon niet meer bij. Wel dan ben ik er maar niet bij. Geen enkel probleem. Dan ben ik maar een buitenaards wezen. Dit soort uitzendingen kan ik missen als de pest. Stomme programmamakers of alleen belust op succes?
Neen dit kan je niet geloven. Een aantal jaren geleden kregen we van tante een (speciaal?) washandje en een fiber doekje om ruiten en spiegels te kuisen. Echt spectaculair. Deze namiddag ongeveer 30 vierkante meter ruiten (binnen en buiten) gepoetst op minder dan een half uur. Ik wil bij jullie een demonstratie komen geven, maar niet gratis. Ik zou met die dingen nog op de markt kunnen gaan staan. Echt al zeer lang opgetogen.
Ik zou me wel voor het hoofd kunnen slaan. Het verhaal: Een tijd geleden voelde ik me absoluut futloos toen ik in de tuin bezig was. Eén van de buren had dat gezien, maar het enige wat hij vroeg was of hij niet een stukje van de grond mocht bewerken. Ik ken hem en ik had het dus moeten weten. Het antwoord dat ik hem gegeven heb, was dat ik hulp gevraagd had, maar dat ik nog aan het wachten was op een antwoord. 's Anderendaags had hij al een stuk bewerkt en mooi afgespannen met een gekleurd lint. Een van de buren vertelde me dat aan de telefoon. Ik "vierkappes" naar de tuin, maar hij was er niet. Lint weggegooid en terug naar huis. De dag nadien kwam er een koppel al mijn rabarber plukken. Weer naar daar gereden. Te laat! Dezelfde dag was mijn nieuwe stekelbessenstruikje weg. Eindelijk heb ik hem te pakken gekregen en hem eens zijn volle waarheid gegeven. Ik ben dom geweest, want ik ken die man. Ik had moeten weten dat hij niks of niemand ontziet. Hopelijk is alles nu opgelost, al voel ik me daar niet goed bij, want ik kan niet in ruzie leven met iemand. We zullen wel zien, maar het is een onredelijk mens.
Jaren geleden ben ik begonnen aan onze stamboom. Veel opzoekwerk in de bibliotheek en nadien bij de provincie. Ondertussen zou een pak van de informatie gedigitaliseerd zijn, verneem ik. Misschien toch eens terug aan beginnen? Ik zat bij de opzoekingen aan 1749, maar ik wil nog wel wat verder geraken. Moeilijk, want je stoot regelmatig op kerkarchief. Toch nog eens een poging wagen.
Net geluisterd naar de Elisabeth wedstrijd en van daar meteen naar mijn kookpotten. Heel even wennen. In een bijna trance aan het luisteren naar de violen en nu naar de dampende aardappelen. Ach ja. Misschien in de keuken nog wat klassieke muziek opzetten.
Gisteren ging ik een aantal jassen binnen brengen in een droogkuis in Leuven. De eerste keer dat ik daar kwam. Achter de toog een oude dame (98 jaar) met een vlotte babbel. Een echte Leuvense, geboren en getogen. Meer dan een half uur met haar gepraat. Ik beloofde haar om enkele boekjes binnen te brengen van "den academee van et Leives", waar ik lid van ben. Deze namiddag speciaal langs daar gereden om het beloofde gaan af te geven. Van het ogenblik dat ze binnen kwam zegde ze onmiddellijk, och je bent al daar met mijn boekskes. Een schat van een mens. Ik wil eens een langer gesprek met haar en misschien kan ik dat gebruiken voor een artikel in "den academee". Indien niet, geen probleem. Het zal zeker een unieke ontmoeting geweest zijn.
Mens toch, Een aantal dagen geleden een reportage gezien over de Burj Khalhfa, de hoogste toren ter wereld. Iemand kocht daar een volledige verdieping met drie appartementen van meer dan 5 of 600 vierkante meter per stuk. Ik ken de exacte afmetingen niet meer, maar het was gewoon immens. Ons huis had destijds een leefbare oppervlakte van 450 vierkante meter en ik weet nog dat één appartement in deze toren een heel stuk groter was. Het geld is toch slecht verdeeld. Zijn ze daarom gelukkiger, ik weet het niet. Zoals ik vroeger al schreef: zwemmen in het geld hoeft niet, maar pootje baden is wel plezant. Niet voor iedereen weggelegd. Als je dan leest en hoort over de crisis! Mijn zoon schrijft nog maar een paar dagen geleden dat de mensen in Portugal zwaar beginnen besparen op eten. Dit is het allerlaatste. Een mens moet verdomme toch kunnen overleven. Hier krijgt iemand dan een straf omdat hij vervallen voedsel uit een vuilnisbak van een warenhuis haalt!!!! Er zijn er hier die ongestraft miljarden uit een onderneming halen. (ik noem geen namen)
Gisteren waren we bij Goedele voot Sare haar feestje. Zeer gezellig weer al. Ach mensen ik kan zo genieten van die bijeenkomsten. Sare heeft op het einde van de dag een stukje piano gespeeld. Dan komen de haren op mijn armen rechtop staan. Als je die vingertjes over die toetsen ziet gaan. Ongelooflijk.
