Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
13-05-2013
Iets te snel
Gelezen in de krant. Iemand wil een winkel overvallen en haalt een mes boven en eist de kassa. De uitbaatster laat haar niet zo maar doen en er volgt een schermutseling. De dief slaat op de vlucht en neemt de kassa mee, dat dacht hij tenminste, maar in zijn haast om weg te komen, pakt hij per vergissing de elektronische weegschaal mee. Van een kale reis gesproken.
Gisteren van iemand foto's gekregen van een Chirokamp van in 1948 in Eksel. Ik was amper 2 jaar oud toen. Een aantal van die mensen ken ik nog. Als kleine peuter was ik al bij de Chiro en de leiding van toen bestond uit enkele van deze knapen.
Gisteren zijn we naar ons Leen in Hasselt gereden. Het regende, maar het was te doen, tot we op een bepaald ogenblik in een ware storm terecht kwamen. De ruitenwissers op volle snelheid gezet, maar die konden de watermassa niet aan. Een aantal auto's zijn zelfs aan de kant gaan staan. Wij zijn tegen 50 km per uur verder gereden. Een auto op 50 meter voor u kon je gewoon niet meer zien. Toch zijn er dan nog zotten die u tegen meer dan 100 per uur voorbij vliegen. onvoorstelbaar.
Je weet of weet niet, dat ik ooit als jonge knaap bij de Chiro ben geweest. Hierbij een foto uit de oude doos. De mannen die hier op staan moeten ondertussen de zeventig voorbij zijn. Kijk naar die uniformen! Allemaal ook de kousen over de bottines gevouwen. Twee dragers van penoenen. (die kleine wimpeltjes op een lange stok) Zo heette dat in Chiro jargon. Ik heb een hele reeks foto's van die tijd, van mijn zus gekregen om in te scannen. Onmiddellijk gedaan natuurlijk.
Al enkele maanden heb ik een leesbrilletje nodig. Niks abnormaal, maar mijn ogen gaan er nog op achteruit. Nu zou ik het brilletje al overal moeten meenemen. Een paar weken geleden kreeg ik het nog lastiger. Er zit zo precies een film voor mijn rechteroog. De dokter schreef druppels voor, maar die blijken niet te helpen. Een afspraak bij de oogarts hier in de buurt kan pas in augustus. Nog eens rond gebeld bij anderen en de afspraaktijd is niet veel minder. Dan maar enkele tijd blijven sukkelen zeker.
Even gaan rondwandelen in de kruidentuin in Leuven. Mooi, maar je kan zien dat de natuur een achterstand heeft opgelopen. Binnen een week of drie gaan we nog eens terug. Natuurlijkzullen dan de narcissen en de tulpen er niet meer staan, maar zo veel moois in de plaats.
Wel, nu staan mijn kruiden en dergelijke op het terras. Ik heb peterselie, basilicum, oregano, platte peterselie, radijsjes, dille, sla en ik probeerde zelfs keukenraapjes. Maar ik wil nog meer. Graag zou ik daar nu nog enkele tomatenplantjes naast plaatsen. Ik heb echter geen bakken die diep genoeg zijn. Een van de volgende dagen daar dus naar op zoek.
Al de buren zijn bezig met bloembakken vullen om op het terras te plaatsen. Ik ook, maar in plaats van bloemen, staan er bij mij kruiden in. Zo vers geplukte dingen op 5 meter van je achterdeur is toch wat anders dan gedroogde of diepgevroren kruiden. Ik heb ook geprobeerd om er wat sla en radijsjes bij te zaaien. We zullen zien.
Gisteren werd de 65e verjaardag van Leona gevierd. Ze had vrienden, kennissen, buren en familie uitgenodigd voor hapjes en drankjes. Mens toch. Het was een komen en gaan van genodigden. De hapjes bleven ook maar komen. De kleinkinderen bleven aanrukken met schotels. Als je de beteuterde gezichtjes zag als je niks nam, durfde je bijna niet anders dan toch nog maar een kleinigheid te eten. Op het einde van de dag kwam er dan nog soep, witte en zwarte pensen en broodjes met beleg. Tussendoor een optreden van de schoondochter en op het einde van de dag nog volksliedjes op viool. Het was echt de moeite.
Zoals in zo veel gezinnen, wordt er thuis regelmatig een koffie gedronken, gemaakt met een Senseo apparaat. Daar hangt achteraan een waterreservoir aan. Nu was dat ding bij ons aan het lekken. Eigenlijk was het op het laatst niet meer lekken, maar lopen. Ik ga dus kijken naar de prijs van zo een nieuwe tank. 28,95. Een nieuw toestel met alles er op en er aan kost 59,95. Die verhoudingen kloppen toch niet? Gevolg? Er staat een nieuw toestel thuis. Wegwerp maatschappij.
Je hoort en leest niks anders meer dan berichten over agressie en vandalisme door de jeugd. Voor het plezier iemand in mekaar slaan, ja zelfs tot de dood er op volgt. Ramen ingooien, auto's beschadigen, bloempotten stuk gooien, bushokjes vernielen..... De mensen zeggen dan altijd: "en dat moeten later onze dokters, ministers, advocaten enz worden". Ze hebben gelijk. Het neemt toe en het is absoluut niet goed te praten. De feiten worden erger, maar het bestond vroeger ook al. Ik herinner me bv iemand die voor zijn plezier 's nachts achteraan op een auto stapte, over het dak liep en er vooraan weer af kwam. Een glas bier in iemand zijn jaszak gieten om achteraf te kunnen knokken. Bloemetjes uittrekken en over straat gooien....... De feiten die ik nu aanhaal dateren van de jaren 60 - 70. Ook toen werden dat onze latere gezagsdragers. Natuurlijk keur ik het niet goed, maar het is een fenomeen van alle tijden al moet ik toegeven dat het alsmaar erger aan het worden is.
Mijn laatste jaren op het werk had ik een aantal toffe collega's. Hard gewerkt, maar ook veel plezier gemaakt. Toen ik met pensioen ging werden er dure eden gezworen. We zouden nog regelmatig samen komen. Op de eerste afspraak waren we met 14. De keer nadien nog met negen en de volgende nog met 5. Een paar keer zijn we nog met zijn vieren geweest en je kent het vervolg wel zeker. Met Jos heb ik af en toe contact, maar Tom is de meest fidele. Om 12,30 uur vandaag een sms: is het goed als ik af kom tegen 14 uur? Natuurlijk. Weer goed bij gepraat. Zelfs al blijven er dan maar twee meer over, het doet me telkens deugd om ze te zien. Tom had allemaal goed nieuws mee. Tof. Weer genoten van zijn gezelschap.
Rode poon werd uitgeroepen tot vis van het jaar en ik maakte die nog nooit klaar. Gisteren gekocht en vandaag zal ik die klaar maken, maar hoe? Tientallen recepten te vinden op internet. Het vervelende met die recepten is dat daar dikwijls kruiden moeten bij gebruikt worden die je niet in huis hebt omdat je die nooit gebruikt. Ik hoor die koks op TV graag bezig, maar zij gebruiken die dingen zeer regelmatig. Ik probeer dan maar met wat ik in huis heb. We zullen zien.
Misschien haal ik hiermee de woede van een aantal mensen op mijn nek, maar dit ging een brug te ver vind ik. Ik heb niks tegen wielertoeristen, begrijp me niet verkeerd, maar ze halen zich dikwijls de woede van andere weggebruikers op hun nek. Gisteren in de krant gelezen: Een dame probeert met haar wagen een groep van een man of vijfentwintig fietsers voor te steken, maar die willen van geen wijken weten. Ze stopt en begint te roepen, waarop een paar van die mensen omkeren en één van die mannen geeft de vrouw een kopstoot. Een gebroken neus als gevolg. Dit is niet meer fietsen als ontspanning, maar zich gewoon agressief gedragen in het verkeer. Zwakke weggebruikers zegt men.
Al enkele dagen niks geschreven, maar als je leest wat volgt zal je het begrijpen. De dokter is op een paar dagen tijd twee langs geweest. Hij voelt zich hier zo thuis dat hij in de kasten zelf gaat zoeken naar wat we zoal in huis hebben op gebied van medicamenten. Ondertussen aan de beterhand en teug aan het schrijven.
Zo lang op gewacht en zo lang naar uitgekeken. Deze avond dus. Het Requiem van Mozart. Echt genoten. Als dessert thuis nog eens naar geluisterd. Ik geraak er nog aan verslaafd.
Mens toch, eeuwen geleden. Mijn eerste leerkrachten hier op foto. Het waren toen allemaal dubbele klassen. Dus drie meesters voor zes studiejaren. Nochtans geen slechte herinneringen aan. Toch besloot ons moeder dat ik mijn zesde studiejaar al in Leuven moest doen in de school waar ik ook mijn middelbaar zou doen. Bij de paters Josefieten op de oude markt.
Gisteren het boekje gekocht van een "een huis vol mensen". Schitterend gewoon! Natuurlijk ook door de oude foto's waarop je nog mensen en dingen kan herkennen. Natuurlijk hou ik daar van. Ik vind daarin mijn jeugd terug in tekst en beeld. Echt genieten.
De jeugd speelt met alle mogelijke afstandsbedieningen en toestellen. Een gsm, een Ipod en ga zo maar door, is voor hun absoluut geen probleem en ik denk dat ze me nu ook zouden kunnen helpen hebben met de instelling van het scherm in de auto. Door een foute (of meerdere) knop in te drukken, kwam mijn snelheid ineens in mph ipv km/uur. Mensen toch, aan alle mogelijke knopjes gedraaid en geduwd, maar ik kreeg het niet in orde. Dan maar het instructieboekje bij gehaald en uiteindelijk is het me gelukt. Het is zoals met mijn laatst aangekochte gsm. Ik kan er niet aan uit. Te moeilijk. Zoon lief zou zeggen: lees eerst de gebruiksaanwijzing. Dat kan ik toch allemaal niet onthouden. Ik ga je nog iets straffers vertellen. Om de drie maand ontvingen wij een personeelsblaadje van onze ex werkgever. In het laatste exemplaar werd er geschreven dat dit het laatste zou zijn op papier en dus in de toekomst alleen maar via internet te raadplegen. Iemand stelde de vraag: en wat als ik geen computer heb. Antwoord van de redactie: Dan moet je het maar vragen aan een van je kinderen of kleinkinderen. Gelukkig kan ik nog redelijk mee, maar soms heb ik het toch moeilijk.
De natuur is een beetje in de war. We waren deze namiddag in de kruidtuin in Leuven en je kan zien dat alles minstens 3 weken achterop loopt en dat de plantjes niet tot volle groei gekomen zijn. Ach ja, alles zal zich wel herstellen als we nu een klein beetje warmte zullen krijgen. Binnen een paar weken gaan we nog eens terug om het verschil op foto vast te leggen.
Gisteren zijn we naar ons Leen in Hasselt gereden. Het regende, maar het was te doen, tot we op een bepaald ogenblik in een ware storm terecht kwamen. De ruitenwissers op volle snelheid gezet, maar die konden de watermassa niet aan. Een aantal auto's zijn zelfs aan de kant gaan staan. Wij zijn tegen 50 km per uur verder gereden. Een auto op 50 meter voor u kon je gewoon niet meer zien. Toch zijn er dan nog zotten die u tegen meer dan 100 per uur voorbij vliegen. onvoorstelbaar.
Je weet of weet niet, dat ik ooit als jonge knaap bij de Chiro ben geweest. Hierbij een foto uit de oude doos. De mannen die hier op staan moeten ondertussen de zeventig voorbij zijn. Kijk naar die uniformen! Allemaal ook de kousen over de bottines gevouwen. Twee dragers van penoenen. (die kleine wimpeltjes op een lange stok) Zo heette dat in Chiro jargon. Ik heb een hele reeks foto's van die tijd, van mijn zus gekregen om in te scannen. Onmiddellijk gedaan natuurlijk.
Al enkele maanden heb ik een leesbrilletje nodig. Niks abnormaal, maar mijn ogen gaan er nog op achteruit. Nu zou ik het brilletje al overal moeten meenemen. Een paar weken geleden kreeg ik het nog lastiger. Er zit zo precies een film voor mijn rechteroog. De dokter schreef druppels voor, maar die blijken niet te helpen. Een afspraak bij de oogarts hier in de buurt kan pas in augustus. Nog eens rond gebeld bij anderen en de afspraaktijd is niet veel minder. Dan maar enkele tijd blijven sukkelen zeker.
