Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
11-06-2014
spectaculair
Ik blijf maar schrijven over die voetbalgekte. Op het BRT nieuws al enkele keren. Ze hebben met eigen ogen gezien hoe de "rode duivels" op het vliegtuig stapten. Ook wisten ze er bij te vertellen waar en wanneer ze een tussenlanding gaan maken. Wat ze te eten gaan krijgen op het vliegtuig was blijkbaar ook belangrijk en ook het uur van aankomst in Brasilië. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hoop dat ze het daar goed gaan doen, maar heel de heisa errond is overdreven. Alhoewel, nu betrap ik er mezelf op dat ik er ook al een aantal woorden aan vuil gemaakt heb.
Om een of andere onverklaarbare reden ontsnappen wij hier altijd aan het ergste van een onweer. Goed, het werd donker en er was een fikse bui, maar daar bleef het bij. Hagel, niet gezien. Donder en bliksem op een afstand. Ik woon hier nu ongeveer 15 jaar, maar noodweer, zoals ik nu op tv gezien heb, is hier in die periode nog nooit geweest. Niet te hard roepen, want vannacht of morgen is het hier zo ver. Blijkbaar zijn er streken die dergelijke dingen "afstoten". Moeilijk te geloven, maar hier is dat zo. Echt medelijden met de mensen die al die blutsen in hun auto hebben. Mensen met kapotte serres en zelfs dakkoepels die het begeven hebben. Het klimaat is aan het veranderen, zeggen ze, maar dat bestond vroeger toch ook. Natuurlijk, ik als curieuzeneuzemosterdpot wil hier meer van weten en ik ga straks eens zoeken op internet.
Nu mijn boeken allemaal mooi in alfabetische volgorde, op die fameuze rekken staan, stel ik vast dat er enkele ontbreken. Ik ben zeer zeker dat ik mij niet vergis. Waarschijnlijk ooit eens aan iemand meegegeven en nooit terug gehad. Hoe dikwijls is dat niet het geval. Je leent iets uit en je weet na zoveel tijd niet meer aan wie. Ik heb hier niets terug gevonden dat van iemand anders is, maar dat is misschien toeval. Misschien weten de mensen die deze boeken hebben, ook al niet meer van wie ze die ooit ontleenden. Gedane zaken....
Vandaag gelezen in de krant. Indien je twijfels hebt over de trouw van je partner, voor of na het huwelijk, kan je momenteel een firma uit Wallonië inhuren om dit te controleren. Ze sturen een beeldschone vrouw of een cassanova op je wederhelft af en proberen die dan te verleiden. De kostprijs hangt af van de manier waarop dit moet gebeuren. Ik dacht dat men in een relatie altijd uitging van wederzijds vertrouwen.
Ik schreef er vroeger al over. Wat een voetbalgekte. Het is zo precies of België gaat wereldkampioen worden. Voor mij mag het, dat ga je me niet horen zeggen, maar ik vind al dat gedoe er rond een beetje overdreven. Ik lees deze morgen dat er zelfs bedrijven zijn die vroeger gaan sluiten om de werknemers de mogelijkheid te geven om naar de matchen van de rode duivels te kijken. Op radio en tv hoor en zie je niks anders meer dan reclame of uitzendingen waar over dat wk gepraat wordt. Versta me niet verkeerd, ikzelf ben ook voetballiefhebber, al is het niet meer zo fanatiek. Vroeger zou ik geen seconde voetbal op tv gemist hebben, maar nu kan ik het al doen met een samenvatting. Nu vind ik het toch wel wat overdreven. Sla een krant open en het gaat over dat wk. In de winkel kan je alle mogelijke produkten vinden met een foto van een of andere vedette. Is het euforie of is het geldgewin?
Al een hele tijd is de salontafel en de omgeving daar rond, mijn tweede bureau geworden. Dat heb je nu eenmaal als je altijd met een laptop op schoot zit in de living. De papierberg naast de zetel stapelt zich op. Een paar weken geleden ruimde ik alle paperassen in miijn bureau op, maar nu begint zich hier alles op te stapelen. Ik zal morgen (misschien) al mijn moed bijeenrapen en een grote kuis houden. De betalingen eerst aanpakken?
Onvoorstelbaar mooi. Ik moet nog een jonge snotneus geweest zijn toen ik met met mijn broer naar Porgy and Bess ging kijken. Ik herinner me dat ik ongelooflijk onder de indruk was van die film. Vik had natuurlijk al de lp gekocht. Tientallen keren heb ik die beluisterd en met de ogen dicht zag ik heel de film weer passeren. Een tijd geleden kocht ik een cd van Porgy and Bess. Mooi, zeer mooi, maar ik mis de originele versie. Zou die nog ergens te vinden zijn vraag ik mij af? Heeft iemand die misschien? Kan ik die misschien op internet ergens vinden? Vik, heb jij die soms? Karel misschien? Nu aan het luisteren naar "oh i can't sit down". Net hier voor was het "Bess you is my woman now". Genieten.
Dan maar weer in de boeken van en over Timmermans gedoken. De kalenders die hij destijds illustreerde, zijn werkelijk de moeite, maar ik denk dat die nergens meer te vinden zijn. Daar zou ik er graag van hebben voor mijn verzameling, al is het er maar ééntje. Moest iemand dat ergens op een rommelmarkt tegenkomen, niet twijfelen, kopen. Ik zal je eeuwig dankbaar zijn.
Terwijl ik toch bezig was met de grote opruimactie van al mijn boeken, ben ik dan ook maar ineens in de cds gevlogen. Ongelooflijk hoe veel een mens er zo bijeen heeft na een aantal jaren. Na de middag heb ik mijn hoofdtelefoon opgezet (waarom telefoon?) en die heb ik pas afgezet om 11 uur 's avonds. Gans de tijd klassieke muziek beluisterd, waarvan ik zelfs niet meer wist dat ik die nog had. Alles staat nu mooi op een lijst en bij mekaar, in plaats van her en der in een kast, op een rek of op mijn bureau. Opgeruimd staat netjes. Weer een tevreden mens.
Telkens broer lief op bezoek komt, heeft die wel van hier of daar een boek ( of meerdere) mee. Hij weet wat ik graag lees en meestal is dat nostalgie. Vandaag had hij Gaston Durnez, Piet Paaltjens en een aantal babbels en krabbels bij. Schitterend weeral. Eén van de drie is al gelezen en ik veronderstel dat de andere twee morgen zullen volgen. Het zijn geen knoerten, dus dat moet kunnen. Als dat zo doorgaat, moet ik nog boekenrekken bij kopen. Als Vik ergens komt en hij heeft de kans daartoe, dan gaat hij de bibliotheek eens bekijken. Dat zegt wel degelijk veel over de mens.
Buurman is een paar dagen weg en hij zegde dat ik zijn aardbeien mocht plukken. Was dat even verschieten. Hij heeft vier plantjes staan in zo een bakje op zijn terras. Er stonden welgeteld vier rijpe exemplaren aan. Net genoeg om een mens goesting doen te krijgen. En die goesting kreeg ik ook. Roeland zou op bezoek komen en ik belde hem om onderweg aan zo een kraampje enkele doosjes te kopen. Wel, ze zijn al allemaal op. Begonnen met één doos en na een half uur de volgende en dan vond ik het de moeite niet meer om de derde weg te zetten en die dus ook nog maar binnegespeeld. Bijbedenking: Bovenaan lagen enkele prachtige exemplaren, maar daar onder allemaal kleinere. Het doet er niet toe, want de smaak is toch hetzelfde.
Een tijd geleden, toen ik een nicht van mijn vrouw moest gaan halen, ontdekte ik een speciaal gebouw. Nochtans ben ik daar al enkele keren voorbij gereden, maar nooit merkte ik het op. Het staat in het gebouwencomplex van de universiteit. De ene zegt dat het oerlelijk is, maar de andere zegt dat het mooi is. Het heeft "iets" in ieder geval. Ik ben pro.
We werden vandaag uitgenodigd voor een bbq bij jeanine en Jean-Marie. De weersvoorspellingen waren alles behalve, maar we hebben enorm veel geluk gehad. Meer dan warm genoeg en geen drup regen. Veel eten, meer dan genoeg. Het is lang geleden dat ik nog zo veel heb gegeten. Het was lekker, maar waar ik meer belang aan hecht is dat het enorm gezellig was. We hebben echt genoten van de warme ontvangst.
Wat een dikke egoist! Ik schreef vroeger al over die persoon. We zien regelmatig een koppel op restaurant, waarvan de vrouw nog amper kan stappen. Ze is echter zeer fier en wil niet geholpen worden. Hij zet ze af voor de deur en gaat dan een parkeerplaats zoeken. Zij profiteert daarvan en komt altijd eerst een babbel doen. Dat duurt echter niet lang, want hij is een echte tiran en zegt bij het binnen komen waar zij moet gaan zitten. Dan slaat hij zijn krant open en zij zit daar maar te zitten. Vandaag was hun zoon (een jaar of 15) er bij en die doet net hetzelfde. Vandaag begon ze te wenen als ze aan onze tafel stond. Ik ga heel de uitleg niet geven over wat het ging, maar ik zit er echt mee in mijn maag. Amandine heeft minstens een uur bezig geweest over dat menske. Ocharme. Ik was er echt niet goed van. Ik moest het aan iemand kwijt en dus belde ik maar weer eens naar mijn broer. We zijn nu zo veel uren later en ik zit er nog steeds mee in mijn hoofd.
Hip, hip, hoera, eindelijk mijn boekenrek(ken). Luc en Leona kwamen die plaatsen. Wat een team! Je kan zien dat die twee gewoon zijn om samen te werken. Bijna zonder woorden weet de een wat de ander nodig heeft of wat die gaat doen. Alles gaat aan een enorm tempo. Moest ik dit zelf en alleen gedaan hebben, dan was ik nu nog bezig geweest en misschien stond dan alles schots en scheef. Natuurlijk onmiddellijk na hun vertrek al begonnen met alles mooi alfabetisch te klasseren. Op mijn computerbestandje ga ik nu ook mooi noteren welk boek, waar staat. Ik ben echt in de wolken. Eindelijk een mooi overzicht van alles. Vroeger lag al die lektuur her en der in een kast. Nu heb ik een mooi overzicht. Het is net of Sinterklaas is geweest. Ik ben zo blij als een klein kind met een lekstok.
In het vooruitzicht van het feit dat hier morgen een boekenrek gaat staan, ben ik alles aan het catalogeren in een excell bestand. Daardoor heb ik een aantal schatten terug gevonden, waar ik het bestaan niet meer van wist. Enkele "dietsche warrande en belfort" onder andere, waarvan de oudste van 1922 . Op de foto hierbij zie je een tijdschrift van de VAB van 1937. Dat is nog het strafste niet. Geloof het of niet, maar ik heb dingen terug gevonden van 1858. Weeral die nostalgie?
Iedereen is weer overwinnaar bij de verkiezingen. Toch eigenaardig dat er bij elke verkiezing nooit een verliezer is. Ze kunnen het toch allemaal zo goed uitleggen. Zelfs bij een duidelijk zetelverlies, hebben ze toch gewonnen. Het kan me eigenlijk allemaal niet zo veel schelen. Ooit zat ik in het bestuur van de toenmalige Volksunie in Wijgmaal. Echt uit frustratie daar uit gestapt. Als kleine garnaal toch niets te vertellen. Laat ze maar doen.
Straks is het weer zo ver. Verplichte verkiezingen! Moest er geen plicht zijn, denk ik dat er misschien maar 30 % meer naar de stembus zou gaan. Iedereen klaagt er over. Nog een fenomeen hier in ons landje, er is niemand (of bijna niemand) die openlijk durft zeggen voor wie hij gaat stemmen. Zeer traditioneel, als je iemand tegen komt, is, "stem voor de goei hé". Heel dat gebeuren zou toch al lang via computer moeten kunnen. Vermits mijn vrouw momenteel nog slecht te been is, dacht ik aan een volmacht. Wel dat is nu iets dat je via internet kan downloaden. Niet meer gaan aanschuiven aan een gemeenteloket. Nu nog dat file doen in het stemlokaal afschaffen en dan zijn we er.
Zo ver ben ik dus al. Ik schreef al een paar keer over de stapels boeken die overal rondslingeren. Dinsdag komen ze een boekenrek leveren en in de aanloop daar naar toe begon ik met alles op een excell bestand te plaatsen. Nu stel ik vast dat ik sommige boeken dubbel heb en er is er zelfs eentje bij die ik zes keer heb. Adriaan Brouwer van Timmermans was volledig uit mekaar gevallen doordat ik die altijd gelezen heb bij het slapen gaan. Niet dat dat een saai boek is, integendeel, ik vind dat het beste dat Timmermans ooit geschreven heeft. Kwestie van smaak natuurlijk. Op kapaza zag ik een eerste druk van dat werk aan een schappelijke prijs en ik bestelde dat. Toen Mon hier vorige week op bezoek was, had hij een pocketuitgave bij van datzelfde boek. Bij het catalogeren van al mijn Timmermansen stel ik nu vast dat ik die nog drie keer had, weliswaar in een andere uitgave. Nu zou me iemand moeten komen uitleggen hoe ik met dat excell bestand een beetje kan spelen, want ik voerde een aantal gegevens in waar ik graag zou willen op sorteren. Huuuuulep.
Veel mensen schrijven naar firma's of instelligen om te zeggen dat ze over iets niet tevreden zijn. Om eerlijk te zijn, ik doe dat ook. Ik kruip nogal snel in mijn pen om over iets te reclameren, maar als ik tevreden ben, dan schrijf ik ook. Dat is wat weinig mensen doen en nochtans wordt dat echt geappreciëerd. Je krijgt dan altijd een briefje van dank terug. Vandaag stuurde ik een mail naar de thuiszorg om hun te zeggen dat ik enorm tevreden ben over de dames die hier aan huis komen Fantastisch wat die doen en ook de manier waarop. Liepen er zo maar meer mensen op de wereld rond. Dit zijn dames die hun werk met hart en ziel doen. Een dikke pluim.
