Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
29-05-2014
Zo vader zo...
Wat een dikke egoist! Ik schreef vroeger al over die persoon. We zien regelmatig een koppel op restaurant, waarvan de vrouw nog amper kan stappen. Ze is echter zeer fier en wil niet geholpen worden. Hij zet ze af voor de deur en gaat dan een parkeerplaats zoeken. Zij profiteert daarvan en komt altijd eerst een babbel doen. Dat duurt echter niet lang, want hij is een echte tiran en zegt bij het binnen komen waar zij moet gaan zitten. Dan slaat hij zijn krant open en zij zit daar maar te zitten. Vandaag was hun zoon (een jaar of 15) er bij en die doet net hetzelfde. Vandaag begon ze te wenen als ze aan onze tafel stond. Ik ga heel de uitleg niet geven over wat het ging, maar ik zit er echt mee in mijn maag. Amandine heeft minstens een uur bezig geweest over dat menske. Ocharme. Ik was er echt niet goed van. Ik moest het aan iemand kwijt en dus belde ik maar weer eens naar mijn broer. We zijn nu zo veel uren later en ik zit er nog steeds mee in mijn hoofd.
Hip, hip, hoera, eindelijk mijn boekenrek(ken). Luc en Leona kwamen die plaatsen. Wat een team! Je kan zien dat die twee gewoon zijn om samen te werken. Bijna zonder woorden weet de een wat de ander nodig heeft of wat die gaat doen. Alles gaat aan een enorm tempo. Moest ik dit zelf en alleen gedaan hebben, dan was ik nu nog bezig geweest en misschien stond dan alles schots en scheef. Natuurlijk onmiddellijk na hun vertrek al begonnen met alles mooi alfabetisch te klasseren. Op mijn computerbestandje ga ik nu ook mooi noteren welk boek, waar staat. Ik ben echt in de wolken. Eindelijk een mooi overzicht van alles. Vroeger lag al die lektuur her en der in een kast. Nu heb ik een mooi overzicht. Het is net of Sinterklaas is geweest. Ik ben zo blij als een klein kind met een lekstok.
In het vooruitzicht van het feit dat hier morgen een boekenrek gaat staan, ben ik alles aan het catalogeren in een excell bestand. Daardoor heb ik een aantal schatten terug gevonden, waar ik het bestaan niet meer van wist. Enkele "dietsche warrande en belfort" onder andere, waarvan de oudste van 1922 . Op de foto hierbij zie je een tijdschrift van de VAB van 1937. Dat is nog het strafste niet. Geloof het of niet, maar ik heb dingen terug gevonden van 1858. Weeral die nostalgie?
Iedereen is weer overwinnaar bij de verkiezingen. Toch eigenaardig dat er bij elke verkiezing nooit een verliezer is. Ze kunnen het toch allemaal zo goed uitleggen. Zelfs bij een duidelijk zetelverlies, hebben ze toch gewonnen. Het kan me eigenlijk allemaal niet zo veel schelen. Ooit zat ik in het bestuur van de toenmalige Volksunie in Wijgmaal. Echt uit frustratie daar uit gestapt. Als kleine garnaal toch niets te vertellen. Laat ze maar doen.
Straks is het weer zo ver. Verplichte verkiezingen! Moest er geen plicht zijn, denk ik dat er misschien maar 30 % meer naar de stembus zou gaan. Iedereen klaagt er over. Nog een fenomeen hier in ons landje, er is niemand (of bijna niemand) die openlijk durft zeggen voor wie hij gaat stemmen. Zeer traditioneel, als je iemand tegen komt, is, "stem voor de goei hé". Heel dat gebeuren zou toch al lang via computer moeten kunnen. Vermits mijn vrouw momenteel nog slecht te been is, dacht ik aan een volmacht. Wel dat is nu iets dat je via internet kan downloaden. Niet meer gaan aanschuiven aan een gemeenteloket. Nu nog dat file doen in het stemlokaal afschaffen en dan zijn we er.
Zo ver ben ik dus al. Ik schreef al een paar keer over de stapels boeken die overal rondslingeren. Dinsdag komen ze een boekenrek leveren en in de aanloop daar naar toe begon ik met alles op een excell bestand te plaatsen. Nu stel ik vast dat ik sommige boeken dubbel heb en er is er zelfs eentje bij die ik zes keer heb. Adriaan Brouwer van Timmermans was volledig uit mekaar gevallen doordat ik die altijd gelezen heb bij het slapen gaan. Niet dat dat een saai boek is, integendeel, ik vind dat het beste dat Timmermans ooit geschreven heeft. Kwestie van smaak natuurlijk. Op kapaza zag ik een eerste druk van dat werk aan een schappelijke prijs en ik bestelde dat. Toen Mon hier vorige week op bezoek was, had hij een pocketuitgave bij van datzelfde boek. Bij het catalogeren van al mijn Timmermansen stel ik nu vast dat ik die nog drie keer had, weliswaar in een andere uitgave. Nu zou me iemand moeten komen uitleggen hoe ik met dat excell bestand een beetje kan spelen, want ik voerde een aantal gegevens in waar ik graag zou willen op sorteren. Huuuuulep.
Veel mensen schrijven naar firma's of instelligen om te zeggen dat ze over iets niet tevreden zijn. Om eerlijk te zijn, ik doe dat ook. Ik kruip nogal snel in mijn pen om over iets te reclameren, maar als ik tevreden ben, dan schrijf ik ook. Dat is wat weinig mensen doen en nochtans wordt dat echt geappreciëerd. Je krijgt dan altijd een briefje van dank terug. Vandaag stuurde ik een mail naar de thuiszorg om hun te zeggen dat ik enorm tevreden ben over de dames die hier aan huis komen Fantastisch wat die doen en ook de manier waarop. Liepen er zo maar meer mensen op de wereld rond. Dit zijn dames die hun werk met hart en ziel doen. Een dikke pluim.
Zoals jullie weten ben ik een verzamelaar van alle werken van en over Felix Timmermans. Jaren geleden waren er bij antiquariaat Van Herck in Antwerpen een aantal unieke exemplaren te koop en ik heb me toen toch wel laten verleiden zeker. Timmermans heeft ooit een boekje gemaakt ter gelegenheid van een processie die in Lier uitging. Hijzelf schreef toen dat de helft van de oplage onmiddellijk in de vuilbak ging eindigen en het grootste gedeelte van de rest zou na die stoet wel weggegooid worden. Dus toen ik bij Van Herck één van de overgebleven exemplaren in de catalogus zag staan, heb ik dat meteen aangekocht. Prijs toen: 10.000 Bef. Wel nu staat datzelfde boekje op internet nog steeds te koop, maar aan een prijs die een stuk lager ligt dan wat ik er toen aan gegeven heb. Gedane zaken....
Terwijl familiehulp hier was straks, profiteerde ik er van om snel eens naar de bank en naar de winkel te gaan. Ik moest een behoorlijke som geld afhalen omdat ik morgen iets contant moet betalen. Deze avond bij het uitkleden stelde ik vast dat mijn portefeuille niet in mijn achterzak zat, zoals gewoonlijk. Paniek. Overal gezocht, maar niets te vinden. Niet in mijn vest, nergens in de linving en ook niet op mijn bureau. Dan maar in de auto gaan zoeken. Ook niets. Tweede zoekronde. Uiteindelijk toch terug gevonden in de auto, tussen de twee zetels. Oef, wat een opluchting. Hoe die portefeuille daar terecht gekomen is weet ik niet, maar ik heb hem terug.
Deze middag zijn we, traditiegetrouw, gaan eten in de buurt. De baas vroeg of we niet buiten wilden zitten, met zo een mooi weer. We kunnen en willen het absoluut niet. Iedereen die passeert is aan het hoesten of proesten en ze kijken allemaal in je bord om te zien wat je aan het eten bent. Hier zou het nu nog zo erg niet geweest zijn, omdat het terras niet op straat gelegen is. Als ik dan echter denk aan die smalle straatjes met hun restaurants, waar de mensen bijna tegen je aan lopen. Sorry, maar liever rustig binnen, zelfs met mooi weer.
tot nu toe mocht ik thuis alles, maar dan ook alles doen. Kuisen, koken, afstoffen, strijken, kortom al wat er zo maar in een huishouden dient te gebeuren, behalve de was. Daar ben ik nooit mogen aankomen. Toen moeder de vrouw in de kliniek lag, was ik wel verplicht om af en toe eens haar kleding te wassen. Nu ze terug thuis is, mag ik ook dat doen. Vandaag een zwarte en een witte was gedaan. Natuurlijk moet ik die machine leren kennen, want ik heb die nooit gebruikt. Eigenlijk allemaal heel simpel. Goed, nog niks gekrompen en nog niks verkleurd tot nu toe. Misschien komt dat nog wel.
Om mij even te ontlasten, stelde Leona voor om Amandine deze namiddag eens even mee te nemen voor een wandeling met de rolstoel. Het was mooi weer en ze trokken naar de zoete waters in Heverlee. Wil toch wel lukken zeker dat er een van de voetensteunen uit dat ding valt. Ondertussen herstelde ik dat. Wat een energieke vrouw! Zelden of nooit neemt ze tijd voor haarzelf. Ik heb haar al meer dan eens gevraagd wat ze in haar eten doet. Het is allemaal puur op karakter. Moesten er zo maar meer rondlopen.
Al van toen ik nog vrij jong was, heb ik een slaaptekort. Al meer dan eens schreef ik dat dit ligt aan de RLS die ik heb. Trouwens iedereen van de familie heeft daar last van. Bij de kleinkinderen is er ook al drie kwart die met die verdomde kwaal te maken heeft. De dokter schreef een slaappil voor. Ramp. In het midden van de nacht moest ik uit bed omwille van de RLS die er voor zorgt dat je uit bed MOET. Ik wiebelde op mijn benen en ik moest me vastgrijpen aan alles wat maar kon. Ik trok zelfs een deurstijl uit de muur en bijna moest de TV er aan geloven. Die pillen liggen al in de vuilbak.
Ondanks het feit dat de sukkelaar bijna niet kon stappen vanwege een pijnlijke voet, is Mon toch op bezoek gekomen. Hij wou en hij zou. Dan maar onder begeleiding van zijn echtgenote. Mon is een groot Timmermans kenner en heeft een zeer grote verzameling. Zijn blog over Timmermans is echt de moeite. We hebben een aantal dingen uitgewisseld en natuurlijk gekeuveld over onze grote Vlaamse schrijver. Na zo veel mails over en weer, hebben we mekaar dan eindelijk toch in levende lijve ontmoet.
Toen Amandine thuis kwam uit de kliniek belde ik een aantal instanties om te zien wat mogelijk was om haar thuis te verzorgen of om mij een beetje te ontlasten. Wel, ik moet zeggen dat dat alles goed georganiseerd is en dat de verantwoordelijken alles doen wat mogelijk is. Een aangename verrassing. Er belden zelfs mensen heel spontaan om hulp aan te bieden en om komen uit te leggen wat de mogelijkheden allemaal zijn. We klagen dikwijls over ons apenlandje, maar eigenlijk is het hier nog zo slecht niet. We mogen ons gelukkig prijzen.
Mijn broer en schoonzus waren hier deze namiddag. Bijna altijd heeft hij een boek (of meerdere) bij. Deze keer was er onder andere Godfried Bomans bij. Even na zijn vertrek beginnen te lezen. Weeral jeugdsentiment. Kopstukken is het. Onmiddellijk komt alles van zo veel jaar geleden weer boven. Het is genieten.
Is nu iedereen naar dat stomme eurovisie songfestival aan het kijken? Helemaal geen beweging op mijn mail of op facebook. Veel moet ik niet zeggen, want ook moeder de vrouw heeft dat hier opgezet. Elke deelnemer denkt natuurlijk dat hij of zij de beste is. Arm Europa. Terwijl ik dit schrijf staat hier iemand te zingen (???) die zijn vingers in het stopcontact gestoken heeft. Haar recht omhoog. Amusement voor miljoenen.
Misschien laat ik me de laatste tijd te veel gaan. Een beetje te emotioneel? Ik zit nu eenmaal zo in mekaar. Ik kan er niet aan doen, maar ik schaam me daar ook niet voor. Alles behalve. Als ik met iemand praat, ook aan de telefoon, over iets wat me raakt, begin ik spontaan te wenen. Dan rollen de tranen over mijn wangen. Sommige mensen hebben daar blijkbaar problemen mee, maar ik trek het me absoluut niet aan. Ik weet dat het soms tot in het absurde gaat, maar liever overgevoelig dan ongevoelig. Soms gaat dat zelfs over kleine onnozele dingen, ik weet het. Een klein voorbeeldje. Ik belde met iemand over een schilderijtje dat een van de kleindochters gemaakt heeft en ik was in mijn beschrijving daarvan zo geraakt, dat ik begon te wenen. Enkele dagen geleden had ik het dan weer moeilijk om aan iemand te vertellen dat Amandine zo vertederd was door het bezoek van de jongste kleindochter. Och, als mensen het daar moeilijk mee hebben, dan is dat hun zaak. Ik laat de traantjes komen;
Dit was vandaag de derde handelaar hier in de buurt die me vroeg of er iets scheelde, omdat ik al enkele weken niet meer was langs geweest. Denk je nu dat ze interesse hadden in de echte reden en oorzaak? Vergeet het maar, ze denken alleen aan hun portemonnee. Ik overweeg om daar nooit meer naar toe te gaan. Een luisterend oor doet zo veel met een mens.
Deze week schreef ik al dat ik 10 minuten gezien heb van die massa histerie. Mijn vrouw is terug thuis en zij wou kijken naar de halve finale van eurovisiesong. Mens toch, zingen moet je niet kunnen, maar je moet een show kunnen brengen, of een rokje aan hebben tot net onder je achterwerk, ofwel een décolleté waar alles bijna uitvalt. Arme wereld. Om eerlijk te zijn heb ik niet echt geluisterd, maar ik was wel verplicht om soms eens te kijken. Ik heb mijn hoofdtelefoon opgezet met Korsakov. Ik probeerde ondertussen Adriaan Brouwer te lezen, maar samen met de tv aan met die flitsende beelden, lukte dit allemaal niet.
