Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
08-05-2014
eurovisiesong
Deze week schreef ik al dat ik 10 minuten gezien heb van die massa histerie. Mijn vrouw is terug thuis en zij wou kijken naar de halve finale van eurovisiesong. Mens toch, zingen moet je niet kunnen, maar je moet een show kunnen brengen, of een rokje aan hebben tot net onder je achterwerk, ofwel een décolleté waar alles bijna uitvalt. Arme wereld. Om eerlijk te zijn heb ik niet echt geluisterd, maar ik was wel verplicht om soms eens te kijken. Ik heb mijn hoofdtelefoon opgezet met Korsakov. Ik probeerde ondertussen Adriaan Brouwer te lezen, maar samen met de tv aan met die flitsende beelden, lukte dit allemaal niet.
Gisteren ben ik Amandine uit de kliniek gaan halen. Ze gaven me daar een lijst mee van de medicatie die ze haar gegeven hebben. Die komt helemaal niet overeen met de lijst die ik (3 maal) afgegeven heb bij haar opname. We zijn dus weer vertrokken voor een doktersbezoek en een aantal telefoons en/of klachtenbrieven. Blijkt nu ook uit een verslag in moeilijk verstaanbare woorden, dat de breuken (barsten) veel complexer zijn dan hetgeen ze altijd gezegd hebben. Is het nu zo moeilijk om uit te leggen wat er precies aan de hand is? Denken ze dat ze te maken hebben met iemand die te dom is om dat allemaal te begrijpen?
Ik zit al dagen, weken, 's avonds alleen thuis en tv zegt me niet zo veel. Ik lees of ik luister naar muziek. Terug in Timmermans boeken gekropen en normaal luister ik alleen naar klassieke muziek, maar de nostalgie komt boven en ik heb dingen uit mijn jeugd ontdekt waar ik enorm van geniet. Toch even de tv op gezet. Eurovisiesong. Wat en armtierige dingen. na 10 minuten terug afgezet.
Mijn dochter en echtgenoot waren deze namiddag op bezoek in de kliniek met drie van de kinderen.Het jongste kleinkind (tot nu toe) heeft Amandine haar hart gestolen. Na hun bezoek heeft ze over niets anders meer gepraat. Het was vertederend om te zien hoe ze met Rosalie bezig was. Ik moet eerlijk zeggen, het is een schatje.
Ik vind de rode duivels gekte nu wel een beetje overdreven. Natuurlijk ziet de commercie hier ook weeral geld in en de reclame draait op volle toeren. Iedereen doet er aan mee, zelfs de radio en de tv. En wat als ze er nu al eens van de eerste ronde uitliggen? Ik hoop dat niet natuurlijk, maar nu is het zo precies of ze gaan wereldkampioen worden.
Mijn vrouw ligt al een tiental dagen in de kliniek met een barst in de heup. Vorige woensdag in de late namiddag, kwamen ze haar halen om een scan te nemen om de evolutie te zien in de genezing. Ook dokters hebben gisteren "de brug" gemaakt blijkbaar, want toen ik aan de verpleging ging vragen of er al iets geweten was over die foto's, kreeg ik als antwoord dat ik maandag maar eens moest bellen. Nu niet dat het zo belangrijk is, want ze moet toch minstens drie weken in het hospitaal blijven, maar ik was natuurlijk nieuwsgierig.
Binnenkort moeten we een pluviometer in onze auto laten inbouwen. Bij regen rijden we op de autostrade beter 90 km per uur, maar als er meer neerslag is dan raden ze 70 km aan. Mogen we nog iets? Al die regels en reglementen zijn misschien goed bedoeld, maar straks, als je wat te snel stapt, krijg je een boete. Nochtans we hebben het hier in ons apenlandje nog niet zo slecht, als ik vergelijk met de landen in een reportage die ik straks zag over het Midden-Oosten.
Er zou iemand langs komen die een blog heeft over Felix Timmermans. Spijtig genoeg is die afspraak uitgesteld. Als voorbereiding op ons gesprek was ik eens terug gaan kijken in alles wat ik heb over en van Timmermans. Ooit heb ik het petekind van de Fé gekend. Het was een zakenrelatie en tijdens een gesprek met die man, werd er over Timmermans gepraat. Hij stuurde me prompt copies van een aantal documenten. Ook de laatste brief die Felix Timmermans geschreven heeft, drie dagen voor zijn dood. Ik moet zeggen dat met de hulp van mijn neef en mijn broer ik een unieke verzameling heb van Timmermans.
We gaan regelmatig eten bij de italiaan hier op de steenweg. Het is daar echter altijd een ramp om een parkeerplaats te vinden. Deze middag zag ik, na lang zoeken, een plekske waar ik nog net tussen zou gekund hebben. Ik rij dus die plaats voorbij, zet mijn "pinker" aan en terwijl ik achteruit begin te rijden, zie ik in mijn spiegel een BMW cabrio die vooruit diezelfde plaats wil claimen. Een jong kereltje die uitstapte en begon te tieren en te roepen, dat het zijn plaats was. Even schrikken, maar toch resoluut geweest en heel beleefd gezegd dat ik daar als eerste stond. Je hoort veel over verkeersagressie, maar hier bleef het bij woorden. Oef.
Hier zie, ons ma in 1913. Ons moeder had een aantal foto's liggen en ik heb heel die stapel ooit eens meegenomen om in te scannen. Nadien, want zo gaat dat nu tegenwoordig, ging ik met mijn laptop langs om te vragen of ze me nog kon vertellen wie er allemaal op die mooie foto's stond. Gelukkig is ons ma tot het einde goed van geheugen geweest en zo heb ik een pak informatie gekregen. Ik ben nostalgist en ik kan daar van genieten. Wie weet, als ik er ooit niet meer ben, gaat dit alles in de vuilbak belanden. Hierbij een foto van ons ma. Overal staat ze op met een witte strik in haar haar. Ze zegde: "ik had altijd een duif op mijn hoofd".
Deze maskerade heb ik mee gemaakt tijdens mijn prille levensjaren. Het is om een trauma op de doen voor de rest van je levensdagen. Die figuren moesten mij begeleiden tijdens mijn kleuterklassen. Om in je broek te doen en dat heb ik blijkbaar ook enkele keren gedaan. Niemand wil mij geloven, maar wij werden verplicht om na de middag even met ons hoofd op onze armen te gaan liggen om een dutje te doen. Dan waren deze karnavalsfiguren natuurlijk gerust. Ik heb er echt geen goede herinnering aan over gehouden.
Het is echt een prulletje, maar zo iets begrijp ik niet. Mijn vrouw ligt nu al een week in de kliniek en in elke kamer is er TV. Een afstandsbediening voor dat ding kon ik niet vinden en dus ging ik aan de verpleging daar naar vragen. Voor gans de gang waren er nog drie toestellen beschikbaar, de rest was stuk. Zo duur is dat toch niet? Je kent me, onmiddellijk geschreven naar de ombudsdienst van de kliniek. Ik wacht het antwoord nu af.
Mijn echtgenote ligt nu al een aantal dagen in de kliniek. Absoluut niks aan te merken over de verpleging. Ze zijn correct en beleefd vriendelijk. Maar, dan komt het. Af en toe wil ik eens een cola of iets anders drinken. Op de gelijkvloerse verdieping staan 5 automaten, dus denk je, geen probleem. De eerste is al drie dagen volledig leeg. In de tweede is er alleen maar Cola Zero meer te krijgen, al de rest is op. In de derde automaat waar snoep in steekt, stak straks nog één zakje chips. Op de vierde staat "buiten gebruik" en in de vijfde steekt alleen maar brood. Wie gaat er nu in Godsnaam een brood halen in een kliniek? Dus ik trok naar de cafetaria. Niemand achter de toog. Een paar minuten gewacht, zonder dat er iemand kwam opdagen. We zijn weekend, dus het zal er niet op verbeteren.
Hierbij een foto van toen ik jong was. Wat een karbonkels van ogen en nu vallen ze bijna dicht. Het leven is er wat uit. Och, wat kan het me nog schelen. Delaatste tijd wat vermoeide blik, maar dat komt allemaal weer goed. Spijtig ga ik die karbonkels nooit terug krijgen.
Ik kan niet tegen wachten, maar in onze maatschappij ben je nu eenmaal verplicht om hier of daar eens aan te schuiven. Deze morgen moest ik met het vrouwke naar "spoed" in de kliniek. We hadden enorm veel geluk. Bijna geen volk en dus zeer snel verder geholpen. Deze namiddag echter zat de wachtzaal overvol. Oei, daar kan ik dus niet tegen. Natuurlijk wil iedereen als eerste geholpen worden. Toch werd het uiteindelijk nog 19 uur voor mijn vrouw een kamer toegewezen kreeg. Och ja, het is weer achter de rug.
Vrouwke niet goed bezig de laatste tijd en nog ander slecht nieuws gekregen. Veel kopzorgen. Weinig of niet geslapen. Wie staat hier ineens onaangekondigd voor de deur? Onze vrienden van uit Boom. Hartverwarmend. Ik voelde me de laatste tijd wat alleen gelaten en dan staan zij hier ineens. Dat doet zo een deugd! Ik was mijn geloof in de mensheid verloren, maar zij geven me weer hoop.
Ik weet niet wat het is, maar de laatste tijd begin ik dingen die ik vroeger mooi vond te herontdekken. Zo heb ik eergisteren een uur voor werkjes gestaan die mijn peter ooit maakte. Wat een vakmansschap. Ooit ging ik bij hem les volgen, maar er zullen er weinig zijn die dezelfde vaardigheid hebben. Met een klein tikje van zijn hamer kon hij het kleinste detail weergeven. Dan moet je ook nog eens kijken naar het detail in het detail. Prachtig gewoon.
Misschien heb ik het even moeilijk, maar meer en meer geraak ik teleurgesteld in de mensen. Vroeger schreef ik ook al over mijn ongenoegen over buren en kennissen, die allesbehalve interesse hebben in waar je mee bezig bent. Deze morgen nog: "sorry, maar ik moet mijn auto gaan kuisen". Terwijl je aan het vertellen bent zie je de ogen zo afdwalen. Gelukkig heb ik mijn broer en mijn zussen die echt kunnen luisteren, maar die ook ongezouten hun mening geven. Eerlijke en heerlijke mensen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat er een paar vrienden zijn die echt zeggen zoals ze het denken en dat heb ik echt graag. Uit beleefdheid vraagt iedereen hoe het met je gaat, maar durf niet te zeggen dat het niet zo goed loopt. Ai, ai, echt paniek! Och een mindere periode misschien, maar dat zal wel overgaan.
Bijna voorhistorisch. Probeer nu eens uit te leggen aan de kinderen of kleinkinderen wat een lei en een griffel is. Vertel hun maar eens van het schrijven met een pen die in de inktpot moest gedoopt worden. Toch is het allemaal nog nietzo lang geleden. Bijgevoegde foto vond ik nog als bewijs van dit alles.
Nog maar eens mijn beklag over het gebrek aan interesse van de mensen. Ik geraak er echt door ontmoedigd. Als je iemand tegenkomt, vraagt die altijd spontaan hoe het met je gaat. Durf nu eens zeggen dat het niet loopt zoals het zou moeten! Hoho, grote ogen, wat zou er dan wel schelen? Tot je met je problemen af komt. Na 10 seconden beginnen ze, ofwel over hun eigen moeilijkheden, of over iets compleet anders, zoals het weer bijvoorbeeld. Een luisterend oor vind je zelden of nooit. Het is zoals in het parlement. Veel volk zit er al niet en diegenen die toch aanwezig zijn, hebben absoluut geen interesse in wat de man of vrouw vooraan aan het vertellen is. Gelukkig heb ik nog mijn familie die wel de tijd nemen om te luisteren.
