Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
26-04-2014
triestig gesteld
Mijn echtgenote ligt nu al een aantal dagen in de kliniek. Absoluut niks aan te merken over de verpleging. Ze zijn correct en beleefd vriendelijk. Maar, dan komt het. Af en toe wil ik eens een cola of iets anders drinken. Op de gelijkvloerse verdieping staan 5 automaten, dus denk je, geen probleem. De eerste is al drie dagen volledig leeg. In de tweede is er alleen maar Cola Zero meer te krijgen, al de rest is op. In de derde automaat waar snoep in steekt, stak straks nog één zakje chips. Op de vierde staat "buiten gebruik" en in de vijfde steekt alleen maar brood. Wie gaat er nu in Godsnaam een brood halen in een kliniek? Dus ik trok naar de cafetaria. Niemand achter de toog. Een paar minuten gewacht, zonder dat er iemand kwam opdagen. We zijn weekend, dus het zal er niet op verbeteren.
Hierbij een foto van toen ik jong was. Wat een karbonkels van ogen en nu vallen ze bijna dicht. Het leven is er wat uit. Och, wat kan het me nog schelen. Delaatste tijd wat vermoeide blik, maar dat komt allemaal weer goed. Spijtig ga ik die karbonkels nooit terug krijgen.
Ik kan niet tegen wachten, maar in onze maatschappij ben je nu eenmaal verplicht om hier of daar eens aan te schuiven. Deze morgen moest ik met het vrouwke naar "spoed" in de kliniek. We hadden enorm veel geluk. Bijna geen volk en dus zeer snel verder geholpen. Deze namiddag echter zat de wachtzaal overvol. Oei, daar kan ik dus niet tegen. Natuurlijk wil iedereen als eerste geholpen worden. Toch werd het uiteindelijk nog 19 uur voor mijn vrouw een kamer toegewezen kreeg. Och ja, het is weer achter de rug.
Vrouwke niet goed bezig de laatste tijd en nog ander slecht nieuws gekregen. Veel kopzorgen. Weinig of niet geslapen. Wie staat hier ineens onaangekondigd voor de deur? Onze vrienden van uit Boom. Hartverwarmend. Ik voelde me de laatste tijd wat alleen gelaten en dan staan zij hier ineens. Dat doet zo een deugd! Ik was mijn geloof in de mensheid verloren, maar zij geven me weer hoop.
Ik weet niet wat het is, maar de laatste tijd begin ik dingen die ik vroeger mooi vond te herontdekken. Zo heb ik eergisteren een uur voor werkjes gestaan die mijn peter ooit maakte. Wat een vakmansschap. Ooit ging ik bij hem les volgen, maar er zullen er weinig zijn die dezelfde vaardigheid hebben. Met een klein tikje van zijn hamer kon hij het kleinste detail weergeven. Dan moet je ook nog eens kijken naar het detail in het detail. Prachtig gewoon.
Misschien heb ik het even moeilijk, maar meer en meer geraak ik teleurgesteld in de mensen. Vroeger schreef ik ook al over mijn ongenoegen over buren en kennissen, die allesbehalve interesse hebben in waar je mee bezig bent. Deze morgen nog: "sorry, maar ik moet mijn auto gaan kuisen". Terwijl je aan het vertellen bent zie je de ogen zo afdwalen. Gelukkig heb ik mijn broer en mijn zussen die echt kunnen luisteren, maar die ook ongezouten hun mening geven. Eerlijke en heerlijke mensen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat er een paar vrienden zijn die echt zeggen zoals ze het denken en dat heb ik echt graag. Uit beleefdheid vraagt iedereen hoe het met je gaat, maar durf niet te zeggen dat het niet zo goed loopt. Ai, ai, echt paniek! Och een mindere periode misschien, maar dat zal wel overgaan.
Bijna voorhistorisch. Probeer nu eens uit te leggen aan de kinderen of kleinkinderen wat een lei en een griffel is. Vertel hun maar eens van het schrijven met een pen die in de inktpot moest gedoopt worden. Toch is het allemaal nog nietzo lang geleden. Bijgevoegde foto vond ik nog als bewijs van dit alles.
Nog maar eens mijn beklag over het gebrek aan interesse van de mensen. Ik geraak er echt door ontmoedigd. Als je iemand tegenkomt, vraagt die altijd spontaan hoe het met je gaat. Durf nu eens zeggen dat het niet loopt zoals het zou moeten! Hoho, grote ogen, wat zou er dan wel schelen? Tot je met je problemen af komt. Na 10 seconden beginnen ze, ofwel over hun eigen moeilijkheden, of over iets compleet anders, zoals het weer bijvoorbeeld. Een luisterend oor vind je zelden of nooit. Het is zoals in het parlement. Veel volk zit er al niet en diegenen die toch aanwezig zijn, hebben absoluut geen interesse in wat de man of vrouw vooraan aan het vertellen is. Gelukkig heb ik nog mijn familie die wel de tijd nemen om te luisteren.
Ik was nog een klein manneke en ging naar de Chiro in Kessel-lo. De pastoor van de parochie daar was, voor zijn tijd dan toch, een hele speciale. Hij reed onder andere met een zware moto. Ooit, terwijl hij een herstelling aan het doen was, zag ik hem van het dak van de parochiezaal vallen. Toch een aantal meter hoog. Hij stond recht en klom weer de ladder op. Een beeld dat ik nooit zal vergeten.
Niks om verlegen over te zijn, vind ik, maar als ik het nu zo bekijk, was het er net iets over. Wij waren een arm gezinnetje en ons bomma die breidde alles wat we aan hadden. Het broekje dat ik hier aan heb (rechts manneke), daar werd gewoon een rek doorgeregen en dan was ik nog zo dom om mijn trui in mijn broek te steken, in plaats van die er over te doen. Of moest ik dat toen?
Ik bestelde een cd van Anna Netrebko. Zo een soort "the best of", maar er staat alleen operette op. Nu pas zie ik dat ik die had moeten bestellen waar ze Verdi zingt. Doet niks af aan de stem, maar voor operette heb ik het niet zo.
Toen wij destijds onze plechtige communie deden "moesten" we prentjes uitdelen aan familie, vrienden en kennissen. Hoe ons ma dat ooit allmaal heeft kunnen betalen weet ik niet, want goedkoop gaat dat niet geweest zijn. De drukkers zullen het in die periode druk gehad hebben. (nu lees ik pas drukker en druk) Ik weet niet of dit nu nog gebeurt, maar ik heb zo mijn twijfels. Ik dacht daar nu aan omdat die periode weer staat aan te komen.
Een aantal jaren geleden kochten we een tweede diepvries met een inhoud van 292 liter. Vermits ik nu mijn tuintje voorlopig niet meer doe, is die absoluut overbodig geworden. Ik bood hem eerst en vooral aan, aan mijn kinderen. Geen interesse, dus plaatste ik een een berichtje op internet. Gisteren belde er een dame met een groot gezin, die op zoek was naar een tweede diepvries. Verkocht aan een zeer schappelijke prijs. Vandaag diepvries uitgekuist. Ik vond onderaan nog dingen van 2011!! Vandaag heb ik hem vanbinnen en vanbuiten gekuist. Laat ze hem nu snel komen halen. Ineens staat dat ding hier in de weg;
Ik heb een tante nonneke gehad, zoals zo velen een nonkl pater of nonkel pastoor. Het gebeurde vroeger zeer veel dat uit een groot gezin er altijd wel iemand was die zich "geroepen" voelde, al was dat dikwijls bijna een verplichting in vele gevallen. De dorpspastoor kwam, om het zo maar te zeggen, een beetje aandringen. Zeer eigenaardig dat bij geen enkel van de oude(re) mensen, waar ik een gesprek mee had de laatste maanden, ook maar één familielid genoemd werd die ingetreden is. Ik moet nog twee gesprekken uitschrijven en dan is alles klaar voor een boek. Even stil gelegen, maar straks begin ik er terug aan.
Wat is dat met de mensen tegenwoordig? Iedereen heeft GSM, maar niemand neemt op als je belt. Op een sms kan je al eens een antwoord krijgen als je veel geluk hebt. Bellen op een vaste lijn heeft ook geen zin, want er wordt toch niet opgenomen. Dan maar proberen een berichtje te versturen via mail. Vergeet het maar. Geen reactie. De vorige dagen stuurde ik een aantal berichten naar "zogezegde" vrienden en kennissen, misschien heb ik op één van de tien een antwoord gekregen. Is iedereen nu zo druk bezig?
Ellendig die stomme RLS. Ik schreef er al zo dikwijls over, maar RLS is enorm belastend en bijna alles overheersend in mijn leven. Een verschrikkelijke kwaal. Verdomme, wanneer vinden ze eens een pil uit waarmee je je beter zou kunnen voelen of eindelijk eens "normaal" leven. Deze namiddag naar de Mattheus Passie van Bach gaan luisteren. Een half uur voor het einde kreeg ik last van mijn "rusteloze benen". Maar dan serieus last. Ik moest de zaal verlaten. Allemaal kwade of ondervragende blikken. Waarom gaat die nu weg, net nu de mooiste stukken moeten aankomen. Rot voel ik me daarbij. Alleen mensen die RLS kennen, begrijpen je. Toch wil ik nog zeggen dat hetgeen ik gezien en gehoord heb van de Matteus passie, gewoon grandioos was.
Oei, mijn naam fout geschreven. Eigenlijk een veel gebruikte naam toch. Staf only, de generale staf, de staf van sint Niklaas en van de paus. De staf van het leger.
Mijn boeken liggen her en der en een kat vind er haar jongen niet meer in terug. Er moet dus dringend een rek komen om alles wat te ordenen en overzichtelijk te maken. Waarschijnlijk ga ik dan een excell bestandje maken om alles gemakkelijk en snel terug te vinden. Roeland heeft dat voor mekaar gekregen en die heeft een pak meer boeken dan ik en dan heeft hij ook nog de ganse bibliotheek van Trui gelezen en de halve boekenreeks uit diverse bibliotheken. Daar ben ik een kleine prutser tegen.
Ik heb zo een draadloze hoofdtelefoon, waarvoor je een usb zenderdje moet inpluggen en dan kan je binnen de 20 meter rustig blijven luisteren naar de muziek die je programmeerde op je computer. Ik was tevreden over de kwaliteit, tot... Mijn echtgenote wou ook zo een ding, omdat ze vond dat het voor mij niet plezierig was om altijd mee te moeten luisteren naar wat zij op dat moment wilde horen. We gingen snel naar een winkel in de buurt, maar die had alleen maar zo een hoofdtelefoon van het merk Sennheiser. Duur, zeer duur. Tot ik het resultaat hoorde en het verschil met dat dingetje wat ik heb. Je zit werkelijk in een concertzaal. Fantastisch gewoon. Onmiddellijk voor mij ook zo een besteld. De klassieke muziek die ik beluister, klinkt nu plots heel anders. Het is onbetaalde reclame, maar ik ben echt opgetogen.
Op de bijgevoegde foto zie je zuster Elfride. De naam alleen al. Dit waren mijn eerste gewaarwordingen en mijn eerste contact met de school. Je kan je wel voorstellen dat dit een trauma was en dat ik voor de rest van mijn leven een aversie had tegen alle mogelijke onderwijsinstellingen.
