Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
21-05-2014
oef
Terwijl familiehulp hier was straks, profiteerde ik er van om snel eens naar de bank en naar de winkel te gaan. Ik moest een behoorlijke som geld afhalen omdat ik morgen iets contant moet betalen. Deze avond bij het uitkleden stelde ik vast dat mijn portefeuille niet in mijn achterzak zat, zoals gewoonlijk. Paniek. Overal gezocht, maar niets te vinden. Niet in mijn vest, nergens in de linving en ook niet op mijn bureau. Dan maar in de auto gaan zoeken. Ook niets. Tweede zoekronde. Uiteindelijk toch terug gevonden in de auto, tussen de twee zetels. Oef, wat een opluchting. Hoe die portefeuille daar terecht gekomen is weet ik niet, maar ik heb hem terug.
Deze middag zijn we, traditiegetrouw, gaan eten in de buurt. De baas vroeg of we niet buiten wilden zitten, met zo een mooi weer. We kunnen en willen het absoluut niet. Iedereen die passeert is aan het hoesten of proesten en ze kijken allemaal in je bord om te zien wat je aan het eten bent. Hier zou het nu nog zo erg niet geweest zijn, omdat het terras niet op straat gelegen is. Als ik dan echter denk aan die smalle straatjes met hun restaurants, waar de mensen bijna tegen je aan lopen. Sorry, maar liever rustig binnen, zelfs met mooi weer.
tot nu toe mocht ik thuis alles, maar dan ook alles doen. Kuisen, koken, afstoffen, strijken, kortom al wat er zo maar in een huishouden dient te gebeuren, behalve de was. Daar ben ik nooit mogen aankomen. Toen moeder de vrouw in de kliniek lag, was ik wel verplicht om af en toe eens haar kleding te wassen. Nu ze terug thuis is, mag ik ook dat doen. Vandaag een zwarte en een witte was gedaan. Natuurlijk moet ik die machine leren kennen, want ik heb die nooit gebruikt. Eigenlijk allemaal heel simpel. Goed, nog niks gekrompen en nog niks verkleurd tot nu toe. Misschien komt dat nog wel.
Om mij even te ontlasten, stelde Leona voor om Amandine deze namiddag eens even mee te nemen voor een wandeling met de rolstoel. Het was mooi weer en ze trokken naar de zoete waters in Heverlee. Wil toch wel lukken zeker dat er een van de voetensteunen uit dat ding valt. Ondertussen herstelde ik dat. Wat een energieke vrouw! Zelden of nooit neemt ze tijd voor haarzelf. Ik heb haar al meer dan eens gevraagd wat ze in haar eten doet. Het is allemaal puur op karakter. Moesten er zo maar meer rondlopen.
Al van toen ik nog vrij jong was, heb ik een slaaptekort. Al meer dan eens schreef ik dat dit ligt aan de RLS die ik heb. Trouwens iedereen van de familie heeft daar last van. Bij de kleinkinderen is er ook al drie kwart die met die verdomde kwaal te maken heeft. De dokter schreef een slaappil voor. Ramp. In het midden van de nacht moest ik uit bed omwille van de RLS die er voor zorgt dat je uit bed MOET. Ik wiebelde op mijn benen en ik moest me vastgrijpen aan alles wat maar kon. Ik trok zelfs een deurstijl uit de muur en bijna moest de TV er aan geloven. Die pillen liggen al in de vuilbak.
Ondanks het feit dat de sukkelaar bijna niet kon stappen vanwege een pijnlijke voet, is Mon toch op bezoek gekomen. Hij wou en hij zou. Dan maar onder begeleiding van zijn echtgenote. Mon is een groot Timmermans kenner en heeft een zeer grote verzameling. Zijn blog over Timmermans is echt de moeite. We hebben een aantal dingen uitgewisseld en natuurlijk gekeuveld over onze grote Vlaamse schrijver. Na zo veel mails over en weer, hebben we mekaar dan eindelijk toch in levende lijve ontmoet.
Toen Amandine thuis kwam uit de kliniek belde ik een aantal instanties om te zien wat mogelijk was om haar thuis te verzorgen of om mij een beetje te ontlasten. Wel, ik moet zeggen dat dat alles goed georganiseerd is en dat de verantwoordelijken alles doen wat mogelijk is. Een aangename verrassing. Er belden zelfs mensen heel spontaan om hulp aan te bieden en om komen uit te leggen wat de mogelijkheden allemaal zijn. We klagen dikwijls over ons apenlandje, maar eigenlijk is het hier nog zo slecht niet. We mogen ons gelukkig prijzen.
Mijn broer en schoonzus waren hier deze namiddag. Bijna altijd heeft hij een boek (of meerdere) bij. Deze keer was er onder andere Godfried Bomans bij. Even na zijn vertrek beginnen te lezen. Weeral jeugdsentiment. Kopstukken is het. Onmiddellijk komt alles van zo veel jaar geleden weer boven. Het is genieten.
Is nu iedereen naar dat stomme eurovisie songfestival aan het kijken? Helemaal geen beweging op mijn mail of op facebook. Veel moet ik niet zeggen, want ook moeder de vrouw heeft dat hier opgezet. Elke deelnemer denkt natuurlijk dat hij of zij de beste is. Arm Europa. Terwijl ik dit schrijf staat hier iemand te zingen (???) die zijn vingers in het stopcontact gestoken heeft. Haar recht omhoog. Amusement voor miljoenen.
Misschien laat ik me de laatste tijd te veel gaan. Een beetje te emotioneel? Ik zit nu eenmaal zo in mekaar. Ik kan er niet aan doen, maar ik schaam me daar ook niet voor. Alles behalve. Als ik met iemand praat, ook aan de telefoon, over iets wat me raakt, begin ik spontaan te wenen. Dan rollen de tranen over mijn wangen. Sommige mensen hebben daar blijkbaar problemen mee, maar ik trek het me absoluut niet aan. Ik weet dat het soms tot in het absurde gaat, maar liever overgevoelig dan ongevoelig. Soms gaat dat zelfs over kleine onnozele dingen, ik weet het. Een klein voorbeeldje. Ik belde met iemand over een schilderijtje dat een van de kleindochters gemaakt heeft en ik was in mijn beschrijving daarvan zo geraakt, dat ik begon te wenen. Enkele dagen geleden had ik het dan weer moeilijk om aan iemand te vertellen dat Amandine zo vertederd was door het bezoek van de jongste kleindochter. Och, als mensen het daar moeilijk mee hebben, dan is dat hun zaak. Ik laat de traantjes komen;
Dit was vandaag de derde handelaar hier in de buurt die me vroeg of er iets scheelde, omdat ik al enkele weken niet meer was langs geweest. Denk je nu dat ze interesse hadden in de echte reden en oorzaak? Vergeet het maar, ze denken alleen aan hun portemonnee. Ik overweeg om daar nooit meer naar toe te gaan. Een luisterend oor doet zo veel met een mens.
Deze week schreef ik al dat ik 10 minuten gezien heb van die massa histerie. Mijn vrouw is terug thuis en zij wou kijken naar de halve finale van eurovisiesong. Mens toch, zingen moet je niet kunnen, maar je moet een show kunnen brengen, of een rokje aan hebben tot net onder je achterwerk, ofwel een décolleté waar alles bijna uitvalt. Arme wereld. Om eerlijk te zijn heb ik niet echt geluisterd, maar ik was wel verplicht om soms eens te kijken. Ik heb mijn hoofdtelefoon opgezet met Korsakov. Ik probeerde ondertussen Adriaan Brouwer te lezen, maar samen met de tv aan met die flitsende beelden, lukte dit allemaal niet.
Gisteren ben ik Amandine uit de kliniek gaan halen. Ze gaven me daar een lijst mee van de medicatie die ze haar gegeven hebben. Die komt helemaal niet overeen met de lijst die ik (3 maal) afgegeven heb bij haar opname. We zijn dus weer vertrokken voor een doktersbezoek en een aantal telefoons en/of klachtenbrieven. Blijkt nu ook uit een verslag in moeilijk verstaanbare woorden, dat de breuken (barsten) veel complexer zijn dan hetgeen ze altijd gezegd hebben. Is het nu zo moeilijk om uit te leggen wat er precies aan de hand is? Denken ze dat ze te maken hebben met iemand die te dom is om dat allemaal te begrijpen?
Ik zit al dagen, weken, 's avonds alleen thuis en tv zegt me niet zo veel. Ik lees of ik luister naar muziek. Terug in Timmermans boeken gekropen en normaal luister ik alleen naar klassieke muziek, maar de nostalgie komt boven en ik heb dingen uit mijn jeugd ontdekt waar ik enorm van geniet. Toch even de tv op gezet. Eurovisiesong. Wat en armtierige dingen. na 10 minuten terug afgezet.
Mijn dochter en echtgenoot waren deze namiddag op bezoek in de kliniek met drie van de kinderen.Het jongste kleinkind (tot nu toe) heeft Amandine haar hart gestolen. Na hun bezoek heeft ze over niets anders meer gepraat. Het was vertederend om te zien hoe ze met Rosalie bezig was. Ik moet eerlijk zeggen, het is een schatje.
Ik vind de rode duivels gekte nu wel een beetje overdreven. Natuurlijk ziet de commercie hier ook weeral geld in en de reclame draait op volle toeren. Iedereen doet er aan mee, zelfs de radio en de tv. En wat als ze er nu al eens van de eerste ronde uitliggen? Ik hoop dat niet natuurlijk, maar nu is het zo precies of ze gaan wereldkampioen worden.
Mijn vrouw ligt al een tiental dagen in de kliniek met een barst in de heup. Vorige woensdag in de late namiddag, kwamen ze haar halen om een scan te nemen om de evolutie te zien in de genezing. Ook dokters hebben gisteren "de brug" gemaakt blijkbaar, want toen ik aan de verpleging ging vragen of er al iets geweten was over die foto's, kreeg ik als antwoord dat ik maandag maar eens moest bellen. Nu niet dat het zo belangrijk is, want ze moet toch minstens drie weken in het hospitaal blijven, maar ik was natuurlijk nieuwsgierig.
Binnenkort moeten we een pluviometer in onze auto laten inbouwen. Bij regen rijden we op de autostrade beter 90 km per uur, maar als er meer neerslag is dan raden ze 70 km aan. Mogen we nog iets? Al die regels en reglementen zijn misschien goed bedoeld, maar straks, als je wat te snel stapt, krijg je een boete. Nochtans we hebben het hier in ons apenlandje nog niet zo slecht, als ik vergelijk met de landen in een reportage die ik straks zag over het Midden-Oosten.
Er zou iemand langs komen die een blog heeft over Felix Timmermans. Spijtig genoeg is die afspraak uitgesteld. Als voorbereiding op ons gesprek was ik eens terug gaan kijken in alles wat ik heb over en van Timmermans. Ooit heb ik het petekind van de Fé gekend. Het was een zakenrelatie en tijdens een gesprek met die man, werd er over Timmermans gepraat. Hij stuurde me prompt copies van een aantal documenten. Ook de laatste brief die Felix Timmermans geschreven heeft, drie dagen voor zijn dood. Ik moet zeggen dat met de hulp van mijn neef en mijn broer ik een unieke verzameling heb van Timmermans.
We gaan regelmatig eten bij de italiaan hier op de steenweg. Het is daar echter altijd een ramp om een parkeerplaats te vinden. Deze middag zag ik, na lang zoeken, een plekske waar ik nog net tussen zou gekund hebben. Ik rij dus die plaats voorbij, zet mijn "pinker" aan en terwijl ik achteruit begin te rijden, zie ik in mijn spiegel een BMW cabrio die vooruit diezelfde plaats wil claimen. Een jong kereltje die uitstapte en begon te tieren en te roepen, dat het zijn plaats was. Even schrikken, maar toch resoluut geweest en heel beleefd gezegd dat ik daar als eerste stond. Je hoort veel over verkeersagressie, maar hier bleef het bij woorden. Oef.
