Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
13-05-2014
toch goed georganiseerd
Toen Amandine thuis kwam uit de kliniek belde ik een aantal instanties om te zien wat mogelijk was om haar thuis te verzorgen of om mij een beetje te ontlasten. Wel, ik moet zeggen dat dat alles goed georganiseerd is en dat de verantwoordelijken alles doen wat mogelijk is. Een aangename verrassing. Er belden zelfs mensen heel spontaan om hulp aan te bieden en om komen uit te leggen wat de mogelijkheden allemaal zijn. We klagen dikwijls over ons apenlandje, maar eigenlijk is het hier nog zo slecht niet. We mogen ons gelukkig prijzen.
Mijn broer en schoonzus waren hier deze namiddag. Bijna altijd heeft hij een boek (of meerdere) bij. Deze keer was er onder andere Godfried Bomans bij. Even na zijn vertrek beginnen te lezen. Weeral jeugdsentiment. Kopstukken is het. Onmiddellijk komt alles van zo veel jaar geleden weer boven. Het is genieten.
Is nu iedereen naar dat stomme eurovisie songfestival aan het kijken? Helemaal geen beweging op mijn mail of op facebook. Veel moet ik niet zeggen, want ook moeder de vrouw heeft dat hier opgezet. Elke deelnemer denkt natuurlijk dat hij of zij de beste is. Arm Europa. Terwijl ik dit schrijf staat hier iemand te zingen (???) die zijn vingers in het stopcontact gestoken heeft. Haar recht omhoog. Amusement voor miljoenen.
Misschien laat ik me de laatste tijd te veel gaan. Een beetje te emotioneel? Ik zit nu eenmaal zo in mekaar. Ik kan er niet aan doen, maar ik schaam me daar ook niet voor. Alles behalve. Als ik met iemand praat, ook aan de telefoon, over iets wat me raakt, begin ik spontaan te wenen. Dan rollen de tranen over mijn wangen. Sommige mensen hebben daar blijkbaar problemen mee, maar ik trek het me absoluut niet aan. Ik weet dat het soms tot in het absurde gaat, maar liever overgevoelig dan ongevoelig. Soms gaat dat zelfs over kleine onnozele dingen, ik weet het. Een klein voorbeeldje. Ik belde met iemand over een schilderijtje dat een van de kleindochters gemaakt heeft en ik was in mijn beschrijving daarvan zo geraakt, dat ik begon te wenen. Enkele dagen geleden had ik het dan weer moeilijk om aan iemand te vertellen dat Amandine zo vertederd was door het bezoek van de jongste kleindochter. Och, als mensen het daar moeilijk mee hebben, dan is dat hun zaak. Ik laat de traantjes komen;
Dit was vandaag de derde handelaar hier in de buurt die me vroeg of er iets scheelde, omdat ik al enkele weken niet meer was langs geweest. Denk je nu dat ze interesse hadden in de echte reden en oorzaak? Vergeet het maar, ze denken alleen aan hun portemonnee. Ik overweeg om daar nooit meer naar toe te gaan. Een luisterend oor doet zo veel met een mens.
Deze week schreef ik al dat ik 10 minuten gezien heb van die massa histerie. Mijn vrouw is terug thuis en zij wou kijken naar de halve finale van eurovisiesong. Mens toch, zingen moet je niet kunnen, maar je moet een show kunnen brengen, of een rokje aan hebben tot net onder je achterwerk, ofwel een décolleté waar alles bijna uitvalt. Arme wereld. Om eerlijk te zijn heb ik niet echt geluisterd, maar ik was wel verplicht om soms eens te kijken. Ik heb mijn hoofdtelefoon opgezet met Korsakov. Ik probeerde ondertussen Adriaan Brouwer te lezen, maar samen met de tv aan met die flitsende beelden, lukte dit allemaal niet.
Gisteren ben ik Amandine uit de kliniek gaan halen. Ze gaven me daar een lijst mee van de medicatie die ze haar gegeven hebben. Die komt helemaal niet overeen met de lijst die ik (3 maal) afgegeven heb bij haar opname. We zijn dus weer vertrokken voor een doktersbezoek en een aantal telefoons en/of klachtenbrieven. Blijkt nu ook uit een verslag in moeilijk verstaanbare woorden, dat de breuken (barsten) veel complexer zijn dan hetgeen ze altijd gezegd hebben. Is het nu zo moeilijk om uit te leggen wat er precies aan de hand is? Denken ze dat ze te maken hebben met iemand die te dom is om dat allemaal te begrijpen?
Ik zit al dagen, weken, 's avonds alleen thuis en tv zegt me niet zo veel. Ik lees of ik luister naar muziek. Terug in Timmermans boeken gekropen en normaal luister ik alleen naar klassieke muziek, maar de nostalgie komt boven en ik heb dingen uit mijn jeugd ontdekt waar ik enorm van geniet. Toch even de tv op gezet. Eurovisiesong. Wat en armtierige dingen. na 10 minuten terug afgezet.
Mijn dochter en echtgenoot waren deze namiddag op bezoek in de kliniek met drie van de kinderen.Het jongste kleinkind (tot nu toe) heeft Amandine haar hart gestolen. Na hun bezoek heeft ze over niets anders meer gepraat. Het was vertederend om te zien hoe ze met Rosalie bezig was. Ik moet eerlijk zeggen, het is een schatje.
Ik vind de rode duivels gekte nu wel een beetje overdreven. Natuurlijk ziet de commercie hier ook weeral geld in en de reclame draait op volle toeren. Iedereen doet er aan mee, zelfs de radio en de tv. En wat als ze er nu al eens van de eerste ronde uitliggen? Ik hoop dat niet natuurlijk, maar nu is het zo precies of ze gaan wereldkampioen worden.
Mijn vrouw ligt al een tiental dagen in de kliniek met een barst in de heup. Vorige woensdag in de late namiddag, kwamen ze haar halen om een scan te nemen om de evolutie te zien in de genezing. Ook dokters hebben gisteren "de brug" gemaakt blijkbaar, want toen ik aan de verpleging ging vragen of er al iets geweten was over die foto's, kreeg ik als antwoord dat ik maandag maar eens moest bellen. Nu niet dat het zo belangrijk is, want ze moet toch minstens drie weken in het hospitaal blijven, maar ik was natuurlijk nieuwsgierig.
Binnenkort moeten we een pluviometer in onze auto laten inbouwen. Bij regen rijden we op de autostrade beter 90 km per uur, maar als er meer neerslag is dan raden ze 70 km aan. Mogen we nog iets? Al die regels en reglementen zijn misschien goed bedoeld, maar straks, als je wat te snel stapt, krijg je een boete. Nochtans we hebben het hier in ons apenlandje nog niet zo slecht, als ik vergelijk met de landen in een reportage die ik straks zag over het Midden-Oosten.
Er zou iemand langs komen die een blog heeft over Felix Timmermans. Spijtig genoeg is die afspraak uitgesteld. Als voorbereiding op ons gesprek was ik eens terug gaan kijken in alles wat ik heb over en van Timmermans. Ooit heb ik het petekind van de Fé gekend. Het was een zakenrelatie en tijdens een gesprek met die man, werd er over Timmermans gepraat. Hij stuurde me prompt copies van een aantal documenten. Ook de laatste brief die Felix Timmermans geschreven heeft, drie dagen voor zijn dood. Ik moet zeggen dat met de hulp van mijn neef en mijn broer ik een unieke verzameling heb van Timmermans.
We gaan regelmatig eten bij de italiaan hier op de steenweg. Het is daar echter altijd een ramp om een parkeerplaats te vinden. Deze middag zag ik, na lang zoeken, een plekske waar ik nog net tussen zou gekund hebben. Ik rij dus die plaats voorbij, zet mijn "pinker" aan en terwijl ik achteruit begin te rijden, zie ik in mijn spiegel een BMW cabrio die vooruit diezelfde plaats wil claimen. Een jong kereltje die uitstapte en begon te tieren en te roepen, dat het zijn plaats was. Even schrikken, maar toch resoluut geweest en heel beleefd gezegd dat ik daar als eerste stond. Je hoort veel over verkeersagressie, maar hier bleef het bij woorden. Oef.
Hier zie, ons ma in 1913. Ons moeder had een aantal foto's liggen en ik heb heel die stapel ooit eens meegenomen om in te scannen. Nadien, want zo gaat dat nu tegenwoordig, ging ik met mijn laptop langs om te vragen of ze me nog kon vertellen wie er allemaal op die mooie foto's stond. Gelukkig is ons ma tot het einde goed van geheugen geweest en zo heb ik een pak informatie gekregen. Ik ben nostalgist en ik kan daar van genieten. Wie weet, als ik er ooit niet meer ben, gaat dit alles in de vuilbak belanden. Hierbij een foto van ons ma. Overal staat ze op met een witte strik in haar haar. Ze zegde: "ik had altijd een duif op mijn hoofd".
Deze maskerade heb ik mee gemaakt tijdens mijn prille levensjaren. Het is om een trauma op de doen voor de rest van je levensdagen. Die figuren moesten mij begeleiden tijdens mijn kleuterklassen. Om in je broek te doen en dat heb ik blijkbaar ook enkele keren gedaan. Niemand wil mij geloven, maar wij werden verplicht om na de middag even met ons hoofd op onze armen te gaan liggen om een dutje te doen. Dan waren deze karnavalsfiguren natuurlijk gerust. Ik heb er echt geen goede herinnering aan over gehouden.
Het is echt een prulletje, maar zo iets begrijp ik niet. Mijn vrouw ligt nu al een week in de kliniek en in elke kamer is er TV. Een afstandsbediening voor dat ding kon ik niet vinden en dus ging ik aan de verpleging daar naar vragen. Voor gans de gang waren er nog drie toestellen beschikbaar, de rest was stuk. Zo duur is dat toch niet? Je kent me, onmiddellijk geschreven naar de ombudsdienst van de kliniek. Ik wacht het antwoord nu af.
Mijn echtgenote ligt nu al een aantal dagen in de kliniek. Absoluut niks aan te merken over de verpleging. Ze zijn correct en beleefd vriendelijk. Maar, dan komt het. Af en toe wil ik eens een cola of iets anders drinken. Op de gelijkvloerse verdieping staan 5 automaten, dus denk je, geen probleem. De eerste is al drie dagen volledig leeg. In de tweede is er alleen maar Cola Zero meer te krijgen, al de rest is op. In de derde automaat waar snoep in steekt, stak straks nog één zakje chips. Op de vierde staat "buiten gebruik" en in de vijfde steekt alleen maar brood. Wie gaat er nu in Godsnaam een brood halen in een kliniek? Dus ik trok naar de cafetaria. Niemand achter de toog. Een paar minuten gewacht, zonder dat er iemand kwam opdagen. We zijn weekend, dus het zal er niet op verbeteren.
Hierbij een foto van toen ik jong was. Wat een karbonkels van ogen en nu vallen ze bijna dicht. Het leven is er wat uit. Och, wat kan het me nog schelen. Delaatste tijd wat vermoeide blik, maar dat komt allemaal weer goed. Spijtig ga ik die karbonkels nooit terug krijgen.
Ik kan niet tegen wachten, maar in onze maatschappij ben je nu eenmaal verplicht om hier of daar eens aan te schuiven. Deze morgen moest ik met het vrouwke naar "spoed" in de kliniek. We hadden enorm veel geluk. Bijna geen volk en dus zeer snel verder geholpen. Deze namiddag echter zat de wachtzaal overvol. Oei, daar kan ik dus niet tegen. Natuurlijk wil iedereen als eerste geholpen worden. Toch werd het uiteindelijk nog 19 uur voor mijn vrouw een kamer toegewezen kreeg. Och ja, het is weer achter de rug.
