Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
29-10-2014
smaak
Ik die zo graag eet!! Ze hadden me op voorhand verwittigd. Door de bestraling zou mijn smaak verminderen of zelfs volledig weg gaan. Jammer, maar heilaas, maar het bleef niet bij die "zou", ik proef nog amper wat ik eet. Deze namiddag bracht schoonzus marsepein mee en daar ben ik verzot op, wel, één beet heb ik gedaan en de rest heb ik weggelegd. Niet dat ik een snoeper ben, maar marsepein met chocolade , daar bega ik een moord voor. Waar je me ook altijd plezier kan mee doen is tomaat in al zijn vormen en bereidingen, maar dat mag ik niet meer eten. (voorlopig goddank) Door die wekenlange bestraling is mijn mond binnenin volledig verbrand en tomaat zou te fel irriteren. Geluukig zal dit ongemak langzamerhand verdwijnen. Gisteren zette de dokter echter een domper op mijn hoop. Het zou maanden kunnen duren. Toch komt dan de optimist in mij terug boven en dan denk ik dat dit bij mij veel sneller zal gaan. Hoop doet leven.
Als 65+er hebben we tot nu toe gratis busvervoer. Een mooi initiatief van de Lijn. Iedereen van ons was zelfs bereid om daar "iets" voor te betalen. Niet dat wij zo een grote busgebruikers zijn, maar af en toe als we naar de stad gaan durven we die al eens gebruiken. Neem nu dat we een keer of tien per jaar de bus nemen. Nu is er een voorstel om aan de 65+ers een bijdrage te vragen van 180 euro. Dit is drastisch. Je moet dat eens omrekenen. Eigenlijk wil men gewoon zeggen dat er voor bejaarden geen enkel voordeel meer zal zijn en dat je zal moeten betalen zoals iedereen. Misschien terecht zullen er een aantal vinden, maar je straft toch mensen die vanwege hun leeftijd af en toe eens een busrit maken. Die menskes moeten dan maar thuis blijven. Ik ken iemand die al eens graag naar de stad gaat, maar van bij haar thuis, is het tot het centrum alleen maar bergop en dat kan ze niet meer aan, dus neemt ze de bus. Gedaan daar mee, want zo wordt een ritje veel te duur. Natuurlijk bestaan er ook nog de rittenkaarten. Maar ja, het verschil tussen gratis en een betalende rit is toch groot. Natuurlijk, kan je zeggen, is een 65+er niet beter dan een ander en moet die ook maar betalen. Dan hadden ze dat systeem nooit in het leven mogen roepen. Een voordeel afpakken doet pijn. Toch eigenaardig dat er tot nu toe van niemand, ook van geen enkele vereniging ook maar één woord van protest is geweest.
De gekte en de commercie is weer begonnen. Volgende dagen wordt dat weer een "begankenis" rond de kerkhoven. De mensen doen allemaal mee aan veel opgeklopt gedoe en een "verplicht" bezoek aan het graf van hun familie of vrienden. Wel wij doen dat als het in ons opkomt en als we daar behoefte aan hebben. Rustig en stil en op ons eigen tempo. Toevallig vond ik een foto terug van een begraafplaats in Spanje. Deze foto werd niet genomen rond Allerheiligen, maar zo maar ergens in het voorjaar. Blijkbaar gaan daar de mensen veel meer hun dierbaren bezoeken. Zeden en gewoonten verschillen, maar toch denk ik dat het daar ook voor een stuk commercie is. Zo ver iemand mij vertelde wordt je daar nagekeken als dat graf niet versierd is. Dus ook een vorm van zich verplicht voelen, maar niet alleen uit het hart.
In bijage zie je een foto van het masker dat ik gedurende zeven weken, a rato van vijf keer per week, heb moeten aandoen voor mijn behandeling. De strepen die er op staan zijn aangebracht om je in een juiste positie tegenover het toestel te brengen. Toen ik deze morgen vroeg of ik dit als aandenken mocht meenemen, was dat absoluut geen probleem. Ofwel worden die dingen vernietigd, ofwel zijn er kunstenaars die dat komen halen om er een werkje van te maken. Volgens de verpleegster kunnen ze die dingen, bij opwarmen, een iets andere vorm geven en daar wordt dus blijkbaar mee gewerkt op die manier. Eens kijken op internet of ik iets dergelijks kan vinden. Enfin, het ligt hier nog een tijdje en dan zal het geen kunstwerk worden, maar zal het tussen het vuilnis eindigen.
De pijn blijft nog toenemen en dus zoek ik mijn toevlucht tot alles en nog wat om die wat onder controle te houden. Al jaren neem ik voor mijn RLS, Dafalgan met codeïne. Maar daar zit naast die codeïne ook paracetamol in. Twee dooddoeners in een klap, want nu lees ik dat dagelijks jarenlang gebruik hiervan ernstige leverschade kan veroorzaken. Nu ben ik gelukkig niet kleinzerig, maar zonder die pillen zie ik het toch niet zitten. Na morgen is het gedaan met de bestraling en kunnen de ongemakken alleen maar afnemen. Ook dat gaat voorbij. Even tanden bijten. Wat betekenen tenslotte een paar maanden op een mensenleven?
Hierbij een schitterende tekening van Felix Timmermans. Deze vond ik terug in een boek van het Timmermans genootschap. De titel is "het dertiende kind". Ik wou dit werkje nog eens doornemen en ontdekte deze tekening. Wat mij opviel was de stand van de maan. Normaal tekent bijna iedereen zo een sikkel net omgekeerd. Ik ging op zoek naar kindertekeningen en bijna op alle werkjes, staat de maan met zijn open kant naar rechts. Denk zelf eens na hoe jij dat zou doen. Op dat werkje van Timmermans zou het estetisch trouwens ook beter andersom uitgekomen zijn, maar daar trok hij zich niks van aan. Een prul, een detail, ik weet het, maar wat moet ik in een nacht dat slapen weer niet gaat lukken. Toch een enorm mooie prent.
Net toen de school "uit" was, stond ik aan het Heilig hart instituut in Heverlee. Wat een mensenmassa! Gedurende minstens een kwart uur kwamen daar honderden kinderen naar buiten. Een enorme menigte fietsers ook. Er stonden ook een pak auto's om kinderen op te halen, want dat gebeurt ook nog. Zo ver ik weet, gaan daar 5.000 kinderen naar school. Het was echt spectaculair om die ganse bende lachende kinderen bezig te zien. Eén ding viel me op. Normaal loopt het verkeer daar vrij vlot. Vandaag stond er een agent om te proberen alles in goede banen te leiden, maar ik heb nog nooit zo een chaos gezien. Op de steenweg stond een kilometerlange file. De man probeerde, maar......
Nu moet ik er stilaan mee stoppen. Op drie dagen tijd kwamen hier zeven boeken van en over Felix Timmermans toe. Ik zou er eeuwig mee door kunnen gaan, maar dan ga ik ten eerste, geen plaats meer hebben en ten tweede, ga ik met mijn pensioentje niet meer toekomen. Nochtans geef ik er geen fortuinen aan uit, maar af en toe laat ik me toch eens gaan en dan mag het "iets" meer kosten. Toch ga ik niet in op de aanbiedingen op internet, waar ze honderden euro voor een boek durven vragen. Ik heb echt al prachtkoopjes gedaan, maar ik ben er vast van overtuigd, dat ik ook al te veel betaald heb. Moest er toch nog ergens een specialleke zijn, ga ik dat zeker nog bij de verzameling zetten, maar het stelselmatig zoeken en aankopen is voorgoed voorbij. (misschien)
Iedereen tevreden bij de vorming van de nieuwe regering. Wel, als iemand mij enige uitleg kan geven, dan lees ik dat graag. we zijn in ons Belgenland met meer dan 60% Vlamingen en een dikke 30% Walen. Toch worden de ministerposten mooi door twee gedeeld. Iedereen is daar blijkbaar tevreden mee en niemand maakt daar ook maar enige opmerking over. Bij het begin van de onderhandelingen werd gesproken over 10 ministers + de premier, maar uiteindelijk zijn het er dus 14 geworden. Och, wat betenen die paar euro meer die wet zijn allen zullen betalen.
Ik weet het en toch heb ik vandaag die fout gemaakt. Gaan winkelen met een lege maag, mag je nooit doen, want dan koop je veel meer dan nodig. Je koopt vanalles waar je van denkt dat ga ik straks eten of dat en dat en je stopt je winkelkar vol met onnoge en overbodige dingen. Ondanks het feit dat ik een aantal produkten voorlopig niet mag eten, heb ik toch voldoende gevonden om hier in de kast te proppen. Wel, ze steken er nog in, want ik heb vandaag geen hongergevoel meer gehad en ook geen goesting in iets speciaals. Ik heb trouwens geen zin meer in eten de laatste tijd. Mijn smaak is weg en eten omdat je moet, is moeilijk. Nochtans, ik moet. Zeker nu. Op restaurant laat ik altijd meer dan de helft over. Ze zijn altijd zo vriendelijk om te vragen of ze de overschot moeten meegeven, maar op dat ogenblik heb ik zo een aversie tegen eten, dat ik weiger. Morgen dan maar tegen de goesting.
Gisteren werd hier op straat voor de vierde maal op 10 dagen eenzelfde putje open gegooid. Het ligt trouwens nog open. Enkele, jaren geleden werd onze straat volledig vernieuwd.Ik moet zeggen dat ze dat zeer goed aangepakt hebben, met weinig hinder voor de bewoners. Een mooie nieuwe straat, dat moest gevierd worden. Bij het einde van de werken, werd er door het stadsbestuur een receptie gegeven met alles er op en er aan. Er kwam zelfs een heuse fanfare om de boel wat op te luisteren. De schepen van openbare werken was in zijn speech zeer formeel. Nooit zou de straat of de stoep nog moeten open gebroken worden, want alle nutsvoorzieningen waren aanwezig. Een week na datum werd er voor de eerste keer een groot gat gemaakt in één van de stoepen. Hoeveel keer er ondertussen al her en der gegraven werd, kan ik niet meer tellen. Mooie illusie!
Leona en luc nodigden ons gisterennammidag uit om smoutebollen te komen eten. Een traditie in de familie van Luc. Zijn moeder heeft er destijds duizenden gebakken. De kinderen waren in de Chiro en elke groep, elke afdeling, werd minstens één maal per jaar gevraagd om die lekkernij te komen eten. Toen ik in de groep van de 15/16 jarigen was, werd er een ware wedstrijd om ter meest gehouden. Er waren jongens bij die er gemakkelijk 20 binnenspeelden. 25 was ook nog geen record. Onvoorstelbaar wat zo een jonge wolven kunnen verorberen. Het recordcijfer ken ik niet leer: maar het was meer dan dertig. De naam van die recordhouder ken ik ook nog, maar ik ga hem hier niet bekend maken.
ik denk dat ik hier misschien enkele mensen mee tegen hun schenen ga stampen, maar het is gewoon een vaststelling. Op de parkeerplaats achter de afdeling oncologie, waar ik 5 keer per week naar toe moet, zijn er vlak achter het gebouw een aantal plaatsen voorzien voor gehandicapten. Daarnaast staat op de grond een enorm groot teken met verboden te parkeren. Als daar al eens iemand staat is het een Mercedes. Ook is er een ruimte voorzien om patiënten te komen afzetten of op te laden. Daar staat bijna altijd eenzelfde merk van wagen geparkeerd. Het is opvallend dat het telkens een Mercedes is. Waarschijnlijk krijg je, bij aankoop van zo een wagen, de nodige instructies mee om dergelijke reglementen aan je laars te lappen.
In de "pergola", waar we regelmatig gaan eten, serveren ze altijd de echte Italiaanse deegwaar. Aan de recepten wordt wel een Belgisch tintje gegeven, maar de pasta zelf is puur Italiaans. Zo bestelde ik deze week macaroni carbonara met vier kazen. Wel, die macaroni is veel dikker dan diegene die wij hier in de winkel kopen. Het was enorm lekker, maar zwaar. Toch voor herhaling vatbaar.
Bob Claessens en Jeanne Rousseau - Onze Breugel - Antwerpen, Mercatorfonds, 1975 - 272 pp. - Linnen hardcover met stofomslag - 34 x 26 cm. Conditie: boek als nieuw, stofomslag vertoont minimale slijtage. Dit werk bevat de volledige "Heilgroet" uitgesproken aan de graftombe van Peter Breugel in de Kapellekerk te Brussel op 31 mei 1924 door Felix Timmermans ter gelegenheid van de vierhonderdste verjaring van de geboorte van de schilder. Bevat 96 afbeeldingen van schilderijen, 27 tekeningen en 6 buiten-tekst-platen.
Ik heb me laten gaan en heb er te veel voor betaald, maar dit wou ik nu absoluut hebben. Nu hoop ik dat het aan mijn verwachtingen voldoet. We zien wel een van de volgende dagen.
Vroeger gingen we naar alle mogelijke festiviteiten in en rond Leuven. Ik moet eerlijk toegeven dat er dingen bij waren die de verplaatsing niet waard geweest zijn, maar er waren ook mooie manifestaties bij. Leuven in scène bv, de paasfeesten, de bierfeesten en ga zo maar door. Van dat alles heb ik een massa foto's, maar ik bezie ze nog amper. Het blijven bij sommige opnames mooie herinneringen, maar een heel pak waren echt de moeite niet. Al enkele jaren laten we dit alles aan ons voorbij gaan. De laatste tijd kan ik veel meer genieten van aangenaam gezelschap en een goeie babbel.
Er stond iemand langs de kant met de motorkap van zijn auto open. Hij was druk aan het kijken naar alle draadjes en alle andere onderdelen van wat er onder die kap zat. Toen ik hem vroeg wat er aan de hand was, zegde hij dat hij een leek was en absoluut niets kende van motortechniek. Waarom doe je dan die motorkap open? Blijkbaar doen zeer vele mensen dat. Ze moesten zo maar bij toeval eens iets ontdekken. Blijkbaar een gewoonte bij een panne.
Toen ik deze morgen na mijn, bijna dagelijks, bezoek aan de kliniek, naar huis wou gaan, kwam mij iemand achterna gelopen. Het bleek de diëtiste te zijn die verbonden is aan de afdeling. Ze wou me even spreken. Ze somde op wat ik allemaal niet meer mag eten en drinken. Al bij al valt dat op gebied van eten nogal mee, maar hetgeen ik het liefste eet, ziijn tomaten. Ik mag niets meer met tomaten. Geen saus, geen sap en ook geen soep. Al wat pikant is mag ook niet meer. Geen fruit, geen drank met bubbels, maar ook geen fruitsap. Blijft dus nog water over, want wijn mag ook niet meer. Alcohol is ten strengste verboden, dus zelfs bier mag niet meer. Dit alles zal ik een maand of drie moeten volhouden.
Daar wil ik asoluut naar toe. Vanaf morgen is er in het paleis van schone knsten in Brussel een tentoonstelling over Rubens. Niet dat hij mijn allergrootste liefde is, maar hier werden een aantal werken samen gebracht waar je anders de halve wereld moet voor afreizen. De tentoonstelling loopt nog tot begin januari en daartegen zal mijn vermoeidheid wel over zijn zeker. Vandaag hadden ze me nog een pak geld mogen bovenop geven, ik zou er niet geraakt zijn. Ik hou meer van bv Van Gogh, Monet, Brouwer en nog zo veel anderen, maar deze tentoonstelling zal de moeite zijn en daar zal ik geraken.
Gisteren zag ik op TV een aantal gesprekken met Vlamingen van over gans België. Wel, aan de hand van hun uitspraak of het gebruk van bepaalde woorden, kan ik met vrij grote zekerheid zeggen van waar ze zijn. Als iemand de namen Firmin of Martin uitspreekt als Martij en Firmij, dan is het waarschijnlijk een Limburger. Sommigen zeggen bijvoorbeeld; "dat is van ik" in plaats van; "dat is van mij". Dat is dan iemand van West Vlaanderen. Hier in Brabant zegt men dan bij het begroeten altijd; "goeie morgenT." Niet alleen het gebruik van bepaalde woorden, maar de uitspraak en de intonatie, zorgen er voor dat ik kan horen van waar ze afkomstig zijn. Vroeger te veel in studentencafés gezeten zeker.
