Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
09-10-2014
fout
Ik weet het en toch heb ik vandaag die fout gemaakt. Gaan winkelen met een lege maag, mag je nooit doen, want dan koop je veel meer dan nodig. Je koopt vanalles waar je van denkt dat ga ik straks eten of dat en dat en je stopt je winkelkar vol met onnoge en overbodige dingen. Ondanks het feit dat ik een aantal produkten voorlopig niet mag eten, heb ik toch voldoende gevonden om hier in de kast te proppen. Wel, ze steken er nog in, want ik heb vandaag geen hongergevoel meer gehad en ook geen goesting in iets speciaals. Ik heb trouwens geen zin meer in eten de laatste tijd. Mijn smaak is weg en eten omdat je moet, is moeilijk. Nochtans, ik moet. Zeker nu. Op restaurant laat ik altijd meer dan de helft over. Ze zijn altijd zo vriendelijk om te vragen of ze de overschot moeten meegeven, maar op dat ogenblik heb ik zo een aversie tegen eten, dat ik weiger. Morgen dan maar tegen de goesting.
Gisteren werd hier op straat voor de vierde maal op 10 dagen eenzelfde putje open gegooid. Het ligt trouwens nog open. Enkele, jaren geleden werd onze straat volledig vernieuwd.Ik moet zeggen dat ze dat zeer goed aangepakt hebben, met weinig hinder voor de bewoners. Een mooie nieuwe straat, dat moest gevierd worden. Bij het einde van de werken, werd er door het stadsbestuur een receptie gegeven met alles er op en er aan. Er kwam zelfs een heuse fanfare om de boel wat op te luisteren. De schepen van openbare werken was in zijn speech zeer formeel. Nooit zou de straat of de stoep nog moeten open gebroken worden, want alle nutsvoorzieningen waren aanwezig. Een week na datum werd er voor de eerste keer een groot gat gemaakt in één van de stoepen. Hoeveel keer er ondertussen al her en der gegraven werd, kan ik niet meer tellen. Mooie illusie!
Leona en luc nodigden ons gisterennammidag uit om smoutebollen te komen eten. Een traditie in de familie van Luc. Zijn moeder heeft er destijds duizenden gebakken. De kinderen waren in de Chiro en elke groep, elke afdeling, werd minstens één maal per jaar gevraagd om die lekkernij te komen eten. Toen ik in de groep van de 15/16 jarigen was, werd er een ware wedstrijd om ter meest gehouden. Er waren jongens bij die er gemakkelijk 20 binnenspeelden. 25 was ook nog geen record. Onvoorstelbaar wat zo een jonge wolven kunnen verorberen. Het recordcijfer ken ik niet leer: maar het was meer dan dertig. De naam van die recordhouder ken ik ook nog, maar ik ga hem hier niet bekend maken.
ik denk dat ik hier misschien enkele mensen mee tegen hun schenen ga stampen, maar het is gewoon een vaststelling. Op de parkeerplaats achter de afdeling oncologie, waar ik 5 keer per week naar toe moet, zijn er vlak achter het gebouw een aantal plaatsen voorzien voor gehandicapten. Daarnaast staat op de grond een enorm groot teken met verboden te parkeren. Als daar al eens iemand staat is het een Mercedes. Ook is er een ruimte voorzien om patiënten te komen afzetten of op te laden. Daar staat bijna altijd eenzelfde merk van wagen geparkeerd. Het is opvallend dat het telkens een Mercedes is. Waarschijnlijk krijg je, bij aankoop van zo een wagen, de nodige instructies mee om dergelijke reglementen aan je laars te lappen.
In de "pergola", waar we regelmatig gaan eten, serveren ze altijd de echte Italiaanse deegwaar. Aan de recepten wordt wel een Belgisch tintje gegeven, maar de pasta zelf is puur Italiaans. Zo bestelde ik deze week macaroni carbonara met vier kazen. Wel, die macaroni is veel dikker dan diegene die wij hier in de winkel kopen. Het was enorm lekker, maar zwaar. Toch voor herhaling vatbaar.
Bob Claessens en Jeanne Rousseau - Onze Breugel - Antwerpen, Mercatorfonds, 1975 - 272 pp. - Linnen hardcover met stofomslag - 34 x 26 cm. Conditie: boek als nieuw, stofomslag vertoont minimale slijtage. Dit werk bevat de volledige "Heilgroet" uitgesproken aan de graftombe van Peter Breugel in de Kapellekerk te Brussel op 31 mei 1924 door Felix Timmermans ter gelegenheid van de vierhonderdste verjaring van de geboorte van de schilder. Bevat 96 afbeeldingen van schilderijen, 27 tekeningen en 6 buiten-tekst-platen.
Ik heb me laten gaan en heb er te veel voor betaald, maar dit wou ik nu absoluut hebben. Nu hoop ik dat het aan mijn verwachtingen voldoet. We zien wel een van de volgende dagen.
Vroeger gingen we naar alle mogelijke festiviteiten in en rond Leuven. Ik moet eerlijk toegeven dat er dingen bij waren die de verplaatsing niet waard geweest zijn, maar er waren ook mooie manifestaties bij. Leuven in scène bv, de paasfeesten, de bierfeesten en ga zo maar door. Van dat alles heb ik een massa foto's, maar ik bezie ze nog amper. Het blijven bij sommige opnames mooie herinneringen, maar een heel pak waren echt de moeite niet. Al enkele jaren laten we dit alles aan ons voorbij gaan. De laatste tijd kan ik veel meer genieten van aangenaam gezelschap en een goeie babbel.
Er stond iemand langs de kant met de motorkap van zijn auto open. Hij was druk aan het kijken naar alle draadjes en alle andere onderdelen van wat er onder die kap zat. Toen ik hem vroeg wat er aan de hand was, zegde hij dat hij een leek was en absoluut niets kende van motortechniek. Waarom doe je dan die motorkap open? Blijkbaar doen zeer vele mensen dat. Ze moesten zo maar bij toeval eens iets ontdekken. Blijkbaar een gewoonte bij een panne.
Toen ik deze morgen na mijn, bijna dagelijks, bezoek aan de kliniek, naar huis wou gaan, kwam mij iemand achterna gelopen. Het bleek de diëtiste te zijn die verbonden is aan de afdeling. Ze wou me even spreken. Ze somde op wat ik allemaal niet meer mag eten en drinken. Al bij al valt dat op gebied van eten nogal mee, maar hetgeen ik het liefste eet, ziijn tomaten. Ik mag niets meer met tomaten. Geen saus, geen sap en ook geen soep. Al wat pikant is mag ook niet meer. Geen fruit, geen drank met bubbels, maar ook geen fruitsap. Blijft dus nog water over, want wijn mag ook niet meer. Alcohol is ten strengste verboden, dus zelfs bier mag niet meer. Dit alles zal ik een maand of drie moeten volhouden.
Daar wil ik asoluut naar toe. Vanaf morgen is er in het paleis van schone knsten in Brussel een tentoonstelling over Rubens. Niet dat hij mijn allergrootste liefde is, maar hier werden een aantal werken samen gebracht waar je anders de halve wereld moet voor afreizen. De tentoonstelling loopt nog tot begin januari en daartegen zal mijn vermoeidheid wel over zijn zeker. Vandaag hadden ze me nog een pak geld mogen bovenop geven, ik zou er niet geraakt zijn. Ik hou meer van bv Van Gogh, Monet, Brouwer en nog zo veel anderen, maar deze tentoonstelling zal de moeite zijn en daar zal ik geraken.
Gisteren zag ik op TV een aantal gesprekken met Vlamingen van over gans België. Wel, aan de hand van hun uitspraak of het gebruk van bepaalde woorden, kan ik met vrij grote zekerheid zeggen van waar ze zijn. Als iemand de namen Firmin of Martin uitspreekt als Martij en Firmij, dan is het waarschijnlijk een Limburger. Sommigen zeggen bijvoorbeeld; "dat is van ik" in plaats van; "dat is van mij". Dat is dan iemand van West Vlaanderen. Hier in Brabant zegt men dan bij het begroeten altijd; "goeie morgenT." Niet alleen het gebruik van bepaalde woorden, maar de uitspraak en de intonatie, zorgen er voor dat ik kan horen van waar ze afkomstig zijn. Vroeger te veel in studentencafés gezeten zeker.
Deze week was er een stroompanne in gans Leuven en omstreken. Dus ook de UZ Gasthuisberg werd getroffen. Ze hebben daar wel noodgeneratoren, maar die kunnen de machine niet opstarten voor de bestraling. Het gevolg was een overvolle wachtzaal met zeer veel zuchtende mensen. Vroeger zou ik me daar nerveus in gemaakt hebben, maar die tijd is door. Zonder een panne ontstaan ook ellenlange wachtrijen. Ik leg uit. Deze morgen moest ik om 8 uur daar zijn en zou als eerste opgeroepen worden. Het was ruim kwart over acht als ze me opriepen. Als er na mij hier of daar nog eens enkele minuten bijkomen, dan zit je binnen de kortste keren aan een vertraging van een half uur of meer. Ik hoorde ze tetteren en taterenen en een gelukkige verjaardag wensen, en de wachtenden konden dit allemaal horen en volgen. Ik kan begrijpen dat er dan een aantal gefrusteerde mensen tussen zitten.
Vijf dagen op zeven moet ik in de kliniek zijn. Je weet het en je kent het fenomeen, wachten. Ik moet toegeven dat het op deze afdeling allemaal nogal binnen de perken blijft. Er zijn een aantal wachtruimtes voorzien en veel patiënten worden gebracht. Natuurlijk moeten die begeleiders ook wachten en moeten ze de tijd doden met lezen, kruiswoordraadsels of iets dergelijks. Op deze afdeling hebben ze een aantal tafels voorzien waarop reuze puzzels liggen. Altijd zit er wel iemand, die door enkele stukjes te zoeken, de tijd probeert door te brengen.
In de toekomst zal ik er een administratie moeten gaan op nahouden, denk ik. Ik bestelde, via 2e hands en Kapaza, bij twee personen, enkele boeken. Timmermans natuurlijk. Deze morgen kreeg ik bericht dat die toegekomen waren. Onmiddellijk naar dat afhaalpunt van Kiala natuurlijk. Toen ik ze thuis uitpakte, bleek dat niet de bestelling te zijn die ik verwachtte. Blijkbaar was dat een order dat ik vroeger al had geplaatst. Volgens de winkelier waren er nog drie zendingen op komst. Ik zal moeten noteren wat ik bestel, want binnenkort heb ik een pak dubbels.
Toffe ontdekking. We werden vandaag uitgenodigd door schoonzus, voor haar verjaardag. Een late viering weliswaar, maar op de dag zelf was ze met vakantie in Frankrijk. We gingen eten in een godvergeten dorp, Goetsenhoven. Wat een ontdekking! ik bedoel dan niet alleen het restaurant, maar ook de dorpskern en de omgeving. De Godison was de eetgelegenheid. Zeer mooi kader. Een supervriendelijke bediening en het eten werd op een originele, prachtige manier opgediend. Lekker bovendien. Iets om over te doen.
Ooit schreef ik eens dat ik graag cannelloni eet. Ik vind dat beter dan ravioli. In geen enkel warenhuis was dat nog te vinden en dus zocht ik er ook niet meer naar. Deze week viel mijn oog plots op enkele dozen met die lekkernij in een winkel bij ons in de buurt. Natuurlijk onmiddellijk meegenomen. Toen ik het etiket bekeek vielen mij twee dingen op. Er zit geen vleeS in, maar vlee. Op de zijkant staat een "suggestie de presentatie", wat dat ook moge zijn. Het product is van Franse origine, vandaar.
Weer eens gaan grasduinen op internet naar wat ik over Felix Timmermans kan vinden. Ik bestelde via dat medium een 50 tal boeken. Ik weet dat ik de meeste daarvan al heb, maar het was alles of niets en toch hoop ik om daar nog een pareltje tussen te vinden. Is dit niet zo, dan is dat jammer, maar heilaas. Toch overdrijf ik niet in prijzen. Ik wil alles of toch zeer veel van en over de Fé, maar het blijft een hobby en het mag me geen fortuinen kosten. We zien wel weer.
Een paar weken geleden heb ik in mijn haastigheid mijn voet gestoten tegen de ladder. Na twee minuten rondspringen ging het alweer. 's Avonds zag ik dat mijn kous bebloed was en nadat ik die uitgetrokken had, zag twee dikke blauwe tenen. Het moet een hevige trap tegen die ladder geweest zijn, want 's anderendaags kon ik zelfs niet meer in mijn schoenen en het vel hing er los aan. "Rood", zoals ze in de volksmond zeggen, aangedaan en een paar keer per dag vernieuwd. Nu, na enkele weken is dit een beetje aan het normaliseren, maar nog altijd pijnlijk. Vandaag was de pedicure hier en die denkt dat die teen gebroken is (of was). Ik kan terug in mijn schoenen en ik mank niet meer, dus ik ga er niks meer aan doen. Ik zie wel verder.
Bibliotheek is uit de mode, je moet nu bib zeggen. Ook de manier van afhalen van boeken en dergelijke is niet meer zoals vroeger. Je moet bijna een computerdeskundige zijn om alle richtlijnen te volgen, alvoor je iets mee naar huis kan nemen. Kaart inscannen, boeken inscannen en om te zoeken waar wat staat, is ook niet zo gemakkelijk. Gisteren was ik in de "bib" in Leuven en ik moet zeggen dat die druk bezocht wordt. Zelfs een pak volk dat daar enkel de krant komt lezen. Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat ik al jaren in geen bibliotheek geweest ben, maar ik was aangenaam verrast toen ik zag hoeveel mensen daar rond liepen en hoeveel interesse er blijkbaar is. Vanaf nu zal dit een wekelijks of maandelijks ritueel worden.
En voilà, straks beginnen we er aan. 7 weken van vijf dagen per week behandeling. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet tegen opkijk, alhoewel het zwaar zal zijn en dat ik me beroerd ga voelen. Alleen de hoop al dat er op het einde hopelijk een verlossend antwoord gaat komen, geeft me dat positieve gevoel. Wat betekenen een paar maanden op een mensenleven?
