Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
21-09-2014
wachten
Deze week was er een stroompanne in gans Leuven en omstreken. Dus ook de UZ Gasthuisberg werd getroffen. Ze hebben daar wel noodgeneratoren, maar die kunnen de machine niet opstarten voor de bestraling. Het gevolg was een overvolle wachtzaal met zeer veel zuchtende mensen. Vroeger zou ik me daar nerveus in gemaakt hebben, maar die tijd is door. Zonder een panne ontstaan ook ellenlange wachtrijen. Ik leg uit. Deze morgen moest ik om 8 uur daar zijn en zou als eerste opgeroepen worden. Het was ruim kwart over acht als ze me opriepen. Als er na mij hier of daar nog eens enkele minuten bijkomen, dan zit je binnen de kortste keren aan een vertraging van een half uur of meer. Ik hoorde ze tetteren en taterenen en een gelukkige verjaardag wensen, en de wachtenden konden dit allemaal horen en volgen. Ik kan begrijpen dat er dan een aantal gefrusteerde mensen tussen zitten.
Vijf dagen op zeven moet ik in de kliniek zijn. Je weet het en je kent het fenomeen, wachten. Ik moet toegeven dat het op deze afdeling allemaal nogal binnen de perken blijft. Er zijn een aantal wachtruimtes voorzien en veel patiënten worden gebracht. Natuurlijk moeten die begeleiders ook wachten en moeten ze de tijd doden met lezen, kruiswoordraadsels of iets dergelijks. Op deze afdeling hebben ze een aantal tafels voorzien waarop reuze puzzels liggen. Altijd zit er wel iemand, die door enkele stukjes te zoeken, de tijd probeert door te brengen.
In de toekomst zal ik er een administratie moeten gaan op nahouden, denk ik. Ik bestelde, via 2e hands en Kapaza, bij twee personen, enkele boeken. Timmermans natuurlijk. Deze morgen kreeg ik bericht dat die toegekomen waren. Onmiddellijk naar dat afhaalpunt van Kiala natuurlijk. Toen ik ze thuis uitpakte, bleek dat niet de bestelling te zijn die ik verwachtte. Blijkbaar was dat een order dat ik vroeger al had geplaatst. Volgens de winkelier waren er nog drie zendingen op komst. Ik zal moeten noteren wat ik bestel, want binnenkort heb ik een pak dubbels.
Toffe ontdekking. We werden vandaag uitgenodigd door schoonzus, voor haar verjaardag. Een late viering weliswaar, maar op de dag zelf was ze met vakantie in Frankrijk. We gingen eten in een godvergeten dorp, Goetsenhoven. Wat een ontdekking! ik bedoel dan niet alleen het restaurant, maar ook de dorpskern en de omgeving. De Godison was de eetgelegenheid. Zeer mooi kader. Een supervriendelijke bediening en het eten werd op een originele, prachtige manier opgediend. Lekker bovendien. Iets om over te doen.
Ooit schreef ik eens dat ik graag cannelloni eet. Ik vind dat beter dan ravioli. In geen enkel warenhuis was dat nog te vinden en dus zocht ik er ook niet meer naar. Deze week viel mijn oog plots op enkele dozen met die lekkernij in een winkel bij ons in de buurt. Natuurlijk onmiddellijk meegenomen. Toen ik het etiket bekeek vielen mij twee dingen op. Er zit geen vleeS in, maar vlee. Op de zijkant staat een "suggestie de presentatie", wat dat ook moge zijn. Het product is van Franse origine, vandaar.
Weer eens gaan grasduinen op internet naar wat ik over Felix Timmermans kan vinden. Ik bestelde via dat medium een 50 tal boeken. Ik weet dat ik de meeste daarvan al heb, maar het was alles of niets en toch hoop ik om daar nog een pareltje tussen te vinden. Is dit niet zo, dan is dat jammer, maar heilaas. Toch overdrijf ik niet in prijzen. Ik wil alles of toch zeer veel van en over de Fé, maar het blijft een hobby en het mag me geen fortuinen kosten. We zien wel weer.
Een paar weken geleden heb ik in mijn haastigheid mijn voet gestoten tegen de ladder. Na twee minuten rondspringen ging het alweer. 's Avonds zag ik dat mijn kous bebloed was en nadat ik die uitgetrokken had, zag twee dikke blauwe tenen. Het moet een hevige trap tegen die ladder geweest zijn, want 's anderendaags kon ik zelfs niet meer in mijn schoenen en het vel hing er los aan. "Rood", zoals ze in de volksmond zeggen, aangedaan en een paar keer per dag vernieuwd. Nu, na enkele weken is dit een beetje aan het normaliseren, maar nog altijd pijnlijk. Vandaag was de pedicure hier en die denkt dat die teen gebroken is (of was). Ik kan terug in mijn schoenen en ik mank niet meer, dus ik ga er niks meer aan doen. Ik zie wel verder.
Bibliotheek is uit de mode, je moet nu bib zeggen. Ook de manier van afhalen van boeken en dergelijke is niet meer zoals vroeger. Je moet bijna een computerdeskundige zijn om alle richtlijnen te volgen, alvoor je iets mee naar huis kan nemen. Kaart inscannen, boeken inscannen en om te zoeken waar wat staat, is ook niet zo gemakkelijk. Gisteren was ik in de "bib" in Leuven en ik moet zeggen dat die druk bezocht wordt. Zelfs een pak volk dat daar enkel de krant komt lezen. Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat ik al jaren in geen bibliotheek geweest ben, maar ik was aangenaam verrast toen ik zag hoeveel mensen daar rond liepen en hoeveel interesse er blijkbaar is. Vanaf nu zal dit een wekelijks of maandelijks ritueel worden.
En voilà, straks beginnen we er aan. 7 weken van vijf dagen per week behandeling. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet tegen opkijk, alhoewel het zwaar zal zijn en dat ik me beroerd ga voelen. Alleen de hoop al dat er op het einde hopelijk een verlossend antwoord gaat komen, geeft me dat positieve gevoel. Wat betekenen een paar maanden op een mensenleven?
Mijn schouder is iets beter en dus maar terug beginnen schilderen in de garage.Een tweede couche over alles aan het zetten, want ik was niet tevreden over mijn werk. Och zegt iedereen, het is toch maar een garage. Dat is ook zo, maar ja, ik wil het toch proper en netjes afgewerkt. Nochtans begon het al slecht deze morgen. Bij de eerste streek die ik wilde doen, liet ik die borstel uit mijn handen glippen en die kwam natuurlijk terecht op dat stuk van de vloer, waar er geen afdekmateriaal lag. Gelukkig is de verf van tegenwoordig vervaardigd op basis van water en dus vrij gemakkelijk te verwijderen. Toch zal ik een dag rust moeten inlassen, want mijn schouder begint weer pijn te doen. Ooit komt het allemaal wel in orde. Toch zal het de laatste keer zijn in mijn leven dat die garage nog onderhanden zal genomen worden. Het is tenslotte maar een opbergruimte.
Politiek!!! Wat een comedie weer. Juncker moest en zou vanuit België de persoon krijgen die hij voor ogen had en zijn wil geschiedde. Ze is zeer bekwaam en zeker de beste keuze, daar bestaat geen twijfel over. Nu denk je toch niet dat onze vriend Peeters uit eigen wil afziet van het premierschap. Langs de ene kant zal er druk geweest zijn en/of er zal wel een compensatie tegenover staan. Eigenlijk wou ik hier een ganse bladzijde over schrijven, maar het is er weer over en ik laat het bij deze paar zinnen.
Vorige week moest ik in de kliniek zijn voor het aanmeten van een bestralingsmasker. Eigenaardig hoe dat in zijn werk gaat. Ze leggen een soort gaas over je gezicht en dat voelt aan als een warme handdoek. Die neemt de vorm aan van je hoofd tot aan de schouders en door de verpleging worden de details bijgewerkt. Tegelijkertijd maken ze een scan en nadien geeft de dokter precies aan waar er bestraald moet worden. Dat stukje wordt dan weer uit dat masker geknipt en op die manier hebben ze altijd de juiste omgeving voor de stralen. Ik vond op internet een foto van zo een ding.
Net nog op TV gehoord. In Nederland is een "eu" een "ui". Euthanasie spreken ze daar uit als uithanasie. Hetzelfde met therapeut, leukemie, pseudoniem en ga zo maar door. Ik zocht dit op natuurlijk en het heeft te maken met het Grieks waarin die "eu" ook een "ui" is. Nederland blijkt het enige land in de wereld te zijn waar ze die uitspraak gebruiken. Toch spreken de Nederlanders dan weer Europa en reuma uit met "eu" en niet met "ui". Waar zit het verschil?
Moet er geen zand zijn? Welk zand staat hier te koop? Waarvoor werd het gebruikt? Zeer eigenaardig bord toch. Toevallig vond ik die foto terug in mijn verzameling. Ook de andere prent is een opname van dezelfde dag. Het was ergens in Nederland, maar ik weet niet meer waar precies. ( ik denk Maastricht) Ze houden er daar eigenaardige gewoontes op na.
De latste dagen h eb ik de muren en de voer in de garage geschilderd. Moesten in dit bericht nu tikfouten staan moet je niet verschieten. Mijn rechterarm is zo goed als onbruikbaar. De muren zijn zeer poreus en het was een zware klus om die te verven. De vloer viel mee. Het is een betonnen gepolierde vloer, maar het was 38 jaar geleden dat die geschilderd werd. Gisterenmorgen had ik al pijn in mijn schouder, maar, omdat ik niet tevreden was over het resultaat, ben ik die een tweede keer gaan insmeren. Resultaat is dat ik nu mijn arm zelfs niet meer kan opheffen. Vergeet de reclame over al die zalfjes, rusten zal de enige manier zijn.
Eerst en vooral wil ik me weeral eens verontschuldigen om een aantal dagen niets van mij te laten horen. De reden is altijd dezelfde, RLS en dus veel te weinig slaap en dus absoluut geen zin om toch nog iets te schrijven. Vandaag hoorde ik een enorme ruzie, met aan het einde een gegooi met het servies. Nadat alles stil is hoor je dan alles bij mekaar vegen en dan hoor je geen woorden meer. Wat drijft mensen om hun gelijk te halen en daardoor een vlammende woordenstrijd aan te gaan? Jij denkt dat je gelijk hebt en de tegenpartij is van hetzelfde overtuigd. Toch kan je zo iets in alle sereniteit oplossen. Ruzie is van alle tijden en in alle lagen van de bevolking terug te vinden. Al zeer veel jaren gebruik ik mijn verstand en voor ik een tegenwoord geef, denk ik eerst goed na. Nooit zal ik iets luider zeggen, maar eerder proberen te kalmeren. Mensen die niet meer opgewonden zijn, kunnen een gewoon verstandig gesprek voeren. Ruzie staat niet meer in mijn woordenschat.
Vandaag weer een rotdag voor mij. Twee onderzoeken in de kliniek en dat betekent wachten en ik kan daar niet tegen. In plaats van een boek, neem ik altijd mijn sudoku mee. Ik vind dat de tijd dan sneller doorgaat. Ze hebben het gekunnen voor de afspraken. Voor het eerste onderzoek om 8,30 uur moet ik niet nuchter zijn, maar voor dat van 10, 30 uur wel. Hadden ze die niet kunnen verwisselen? Het zal wel zijn reden hebben zeker. Nadien moet ik ook nog op gesprek bij een specialist en een prof. Het ergste is echter voor de namiddag. Om twee uur moet ik bij de tandarts zijn om een verstandskies te laten trekken. Daarzie ik het meest tegen op. Och ja, straks is alles weer vergeten.
Een verzamelaar is een eigenaardig iemand. Het begon toen ik nog een jong broekje was, met het lezen van een boek van Felix Timmermans dat mijn broer me in de handen had gestopt. Een aantal jaren later had Vik al een aantal exemplaren, maar ikzelf was niet de grote lezer. Toen broerlief verhuisde gaf hij zijn verzameling Timmermanssen aan mijn neef. Die heeft die later dan weer aan mij cadeau gedaan en toen is het begonnen. Ik bestelde een aantal dingen bij een antiquariaat, waarvan sommigen eigenlijk (te) duur waren, maar ik moest en ik zou die hebben. Ondertussen is het niet genoeg dat ik een bepaald boek al heb, ik wil het nu ook nog in een andere, liefst zeldzame, uitgave. Ik geef wel geen exuberante prijzen, maar ik blijf zoeken. Karel, Roeland en Vik kijken ook altijd uit op rommelmakten of 2e handswinkels naar bepaalde boeken die ik graag zou hebben. Ondertussen is het al een mooie verzameling geworden. De waarde ervan speelt geen rol, het is er mij alleen om te doen om die zoveel mogelijk compleet te maken, maar dat kan nooit lukken, want sommige exemplaten zijn te zeldzaam en/of te duur.
Wat een goeie babbel al niet kan doen. Na een aantal nuchtere en realistische, maar vooral positieve mails van Agnes en een goed gesprek met iemand die de ellende van bestraling al drie maal onderging, heb ik de knop in mijn hoofd kunnen omdraaien. Geen defaitisme meer, maar een positieve kijk op wat er me te wachten staat. Ik moet er door. Als ik dan op het einde van de rit te horen krijg dat ik genezen ben, dan is dit allemaal maar een peulschil. Wat betekenen tenslotte 8 à 10 weken in een mensenleven als je nadien nog zo veel te goed hebt? We staan er voor en we gaan er voor.
Vandaag was er het jaarlijkse buurtfeest. We wonen hier in het gebouw met meer dan 120 gezinnen en iedereen is van harte welkom. Er is jaarlijks een in en uitstroom van tientallen mensen en de bedoeling is om aan de nieuwkomers de gelegenheid te bieden om kennis te maken met de gemeenschap e misschien ook iets op te steken over de gewoontes. Het eerste jaar was dit een enorme meevaller, maar we zijn nu aan de vierde editie en het zijn altijd dezelfde gezichten die je ziet. Drie nieuwe bewoners zijn er dit jaar komen opdagen. Een Spaanssprekende dame met haar zoon en een juffrouw die hier nog maar twee maand woont. Natuurlijk heb ik er een gesprek mee gehad en natuurlijk staan ze ook op foto. Het duurde een tijd voor onze Spanjaarden vanuit hun hoekje kwamen, maar ik ben gaan aandringen om hier en daar eens een babbeltje te doen. Gewoon spijtig dat er niet meer aanwezigen waren. Het laat de mensen allemaal koud. Ieder voor zich. Alle drank en hapjes die aangeboden worden zijn gratis en er zijn genoeg vrijwilligers om iets klaar te maken of om een handje toe te steken. Dus dat is de reden en de oorzaak niet. Eens nadenken op een andere manier om dit te organiseren.
