Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
03-09-2014
uitspraak
Net nog op TV gehoord. In Nederland is een "eu" een "ui". Euthanasie spreken ze daar uit als uithanasie. Hetzelfde met therapeut, leukemie, pseudoniem en ga zo maar door. Ik zocht dit op natuurlijk en het heeft te maken met het Grieks waarin die "eu" ook een "ui" is. Nederland blijkt het enige land in de wereld te zijn waar ze die uitspraak gebruiken. Toch spreken de Nederlanders dan weer Europa en reuma uit met "eu" en niet met "ui". Waar zit het verschil?
Moet er geen zand zijn? Welk zand staat hier te koop? Waarvoor werd het gebruikt? Zeer eigenaardig bord toch. Toevallig vond ik die foto terug in mijn verzameling. Ook de andere prent is een opname van dezelfde dag. Het was ergens in Nederland, maar ik weet niet meer waar precies. ( ik denk Maastricht) Ze houden er daar eigenaardige gewoontes op na.
De latste dagen h eb ik de muren en de voer in de garage geschilderd. Moesten in dit bericht nu tikfouten staan moet je niet verschieten. Mijn rechterarm is zo goed als onbruikbaar. De muren zijn zeer poreus en het was een zware klus om die te verven. De vloer viel mee. Het is een betonnen gepolierde vloer, maar het was 38 jaar geleden dat die geschilderd werd. Gisterenmorgen had ik al pijn in mijn schouder, maar, omdat ik niet tevreden was over het resultaat, ben ik die een tweede keer gaan insmeren. Resultaat is dat ik nu mijn arm zelfs niet meer kan opheffen. Vergeet de reclame over al die zalfjes, rusten zal de enige manier zijn.
Eerst en vooral wil ik me weeral eens verontschuldigen om een aantal dagen niets van mij te laten horen. De reden is altijd dezelfde, RLS en dus veel te weinig slaap en dus absoluut geen zin om toch nog iets te schrijven. Vandaag hoorde ik een enorme ruzie, met aan het einde een gegooi met het servies. Nadat alles stil is hoor je dan alles bij mekaar vegen en dan hoor je geen woorden meer. Wat drijft mensen om hun gelijk te halen en daardoor een vlammende woordenstrijd aan te gaan? Jij denkt dat je gelijk hebt en de tegenpartij is van hetzelfde overtuigd. Toch kan je zo iets in alle sereniteit oplossen. Ruzie is van alle tijden en in alle lagen van de bevolking terug te vinden. Al zeer veel jaren gebruik ik mijn verstand en voor ik een tegenwoord geef, denk ik eerst goed na. Nooit zal ik iets luider zeggen, maar eerder proberen te kalmeren. Mensen die niet meer opgewonden zijn, kunnen een gewoon verstandig gesprek voeren. Ruzie staat niet meer in mijn woordenschat.
Vandaag weer een rotdag voor mij. Twee onderzoeken in de kliniek en dat betekent wachten en ik kan daar niet tegen. In plaats van een boek, neem ik altijd mijn sudoku mee. Ik vind dat de tijd dan sneller doorgaat. Ze hebben het gekunnen voor de afspraken. Voor het eerste onderzoek om 8,30 uur moet ik niet nuchter zijn, maar voor dat van 10, 30 uur wel. Hadden ze die niet kunnen verwisselen? Het zal wel zijn reden hebben zeker. Nadien moet ik ook nog op gesprek bij een specialist en een prof. Het ergste is echter voor de namiddag. Om twee uur moet ik bij de tandarts zijn om een verstandskies te laten trekken. Daarzie ik het meest tegen op. Och ja, straks is alles weer vergeten.
Een verzamelaar is een eigenaardig iemand. Het begon toen ik nog een jong broekje was, met het lezen van een boek van Felix Timmermans dat mijn broer me in de handen had gestopt. Een aantal jaren later had Vik al een aantal exemplaren, maar ikzelf was niet de grote lezer. Toen broerlief verhuisde gaf hij zijn verzameling Timmermanssen aan mijn neef. Die heeft die later dan weer aan mij cadeau gedaan en toen is het begonnen. Ik bestelde een aantal dingen bij een antiquariaat, waarvan sommigen eigenlijk (te) duur waren, maar ik moest en ik zou die hebben. Ondertussen is het niet genoeg dat ik een bepaald boek al heb, ik wil het nu ook nog in een andere, liefst zeldzame, uitgave. Ik geef wel geen exuberante prijzen, maar ik blijf zoeken. Karel, Roeland en Vik kijken ook altijd uit op rommelmakten of 2e handswinkels naar bepaalde boeken die ik graag zou hebben. Ondertussen is het al een mooie verzameling geworden. De waarde ervan speelt geen rol, het is er mij alleen om te doen om die zoveel mogelijk compleet te maken, maar dat kan nooit lukken, want sommige exemplaten zijn te zeldzaam en/of te duur.
Wat een goeie babbel al niet kan doen. Na een aantal nuchtere en realistische, maar vooral positieve mails van Agnes en een goed gesprek met iemand die de ellende van bestraling al drie maal onderging, heb ik de knop in mijn hoofd kunnen omdraaien. Geen defaitisme meer, maar een positieve kijk op wat er me te wachten staat. Ik moet er door. Als ik dan op het einde van de rit te horen krijg dat ik genezen ben, dan is dit allemaal maar een peulschil. Wat betekenen tenslotte 8 à 10 weken in een mensenleven als je nadien nog zo veel te goed hebt? We staan er voor en we gaan er voor.
Vandaag was er het jaarlijkse buurtfeest. We wonen hier in het gebouw met meer dan 120 gezinnen en iedereen is van harte welkom. Er is jaarlijks een in en uitstroom van tientallen mensen en de bedoeling is om aan de nieuwkomers de gelegenheid te bieden om kennis te maken met de gemeenschap e misschien ook iets op te steken over de gewoontes. Het eerste jaar was dit een enorme meevaller, maar we zijn nu aan de vierde editie en het zijn altijd dezelfde gezichten die je ziet. Drie nieuwe bewoners zijn er dit jaar komen opdagen. Een Spaanssprekende dame met haar zoon en een juffrouw die hier nog maar twee maand woont. Natuurlijk heb ik er een gesprek mee gehad en natuurlijk staan ze ook op foto. Het duurde een tijd voor onze Spanjaarden vanuit hun hoekje kwamen, maar ik ben gaan aandringen om hier en daar eens een babbeltje te doen. Gewoon spijtig dat er niet meer aanwezigen waren. Het laat de mensen allemaal koud. Ieder voor zich. Alle drank en hapjes die aangeboden worden zijn gratis en er zijn genoeg vrijwilligers om iets klaar te maken of om een handje toe te steken. Dus dat is de reden en de oorzaak niet. Eens nadenken op een andere manier om dit te organiseren.
Gisteren schreef ik over de drukke agenda in de voormiddag. Wel, de eerste afspraak is zo vlot verlopen, dat alles nadien schoon in de plooi viel en dus heb ik alle afspraken vlot kunnen afwerken zonder enig probleem. Het kondigde zich nochtans niet goed aan. Ik moest eerst naar de radiologie in de kliniek. Zeer goed op tijd. Veel te vroeg zelfs. Ik werd als eerste binnen geroepen, maar daar liep het fout. De verpleger was zijn computer vergeten op te starten of er was iets anders fout gelopen. Na drie pogingen werkte dat ding en op minder dan een kwartier stond ik terug buiten, terwijl ik op een uur gerekend had. Dus kon ik het laatste punt op de agenda ineens vooruit schuiven en ook daar had ik geluk. Ik moest bij de tandartse zijn voor een gesprek en ook daar stond ik op 5 minuten aan de deur. Ik moest in de namiddag terug komen voor de behandeling. Er was dus een zee van tijd voor de rest. Dus waar ik me druk over maakte is met veel geluk eigenlijk een akkefietje geweest.
Vandaag heb ik een strak schema. Ik vrees dat ik hier of daar iets zal moeten afbellen. Normaal had ik twee afspraken in de voormiddag, maar dat zijn er plots 5 geworden. Ik had de kans niet om iets naar de namiddag te verplaatsen of ik zou weken of maanden moeten wachten. Daarenboven is er bijvoorbeeld de tandartse, die speciaal haar schema onderste boven haalde om mij er tussen te krijgen, dus onmogelijk om dit te annuleren. Misschien valt het allemaal mee, als ik overal geluk heb. Eerst moet ik naar de kliniek voor foto's. Als dat mee valt, dan zie ik het wel zitten voor de rest. Op hoop van zegen.
De laatste weken heb ik grote kuis gehouden in de kelders die we hier hebben. Twee mensen boden spontaan aan om naar het containerpark te rijden en nog iemand verzamelt dan weer oud ijzer, waarvan de opbrengst naar de gemeenschap gaat. Tegelijkertijd ben ik eens gaan kijken naar de bijgehouden dozen van allerlei dat we kochten in de afgelopen jaren. Als een toestel defect gaat in de garantieperiode, moet dat in de originele verpakking teruggestuurd worden. Al die overtollige dozen heb ik dus uit de kelders gehaald en tegelijkertijd vond ik een pak dingen die we zeker nooit meer gebruiken, maar nog waardevol zijn. Ik heb ze te koop aangeboden op internet en ik moet zeggen dat alles binnen de paar dagen verkocht was. Dus, pakjes maken en opzenden. Ik werkte met drie verschillende diensten en alle drie werken onberispelijk. Een pakje naar Sardinië was op 5 dagen ter plaatse en hetgeen ik in het binnenland verstuurde was er op maximum twee werkdagen. Eindresultaat, twee bijna lege kelderkes.
Ik heb me weeral eens in 't zak laten zetten. Ik ben veel te goed gelovig en ik denk dat ze dat op mijn gezicht kunnen aflezen. Ik heb het in mijn hoofd gehaald om de muren en de vloer in de garage eens te verven. Ik trok dus naar de winkel voor een gewone verf om betonnen stenen mee te schilderen. De verkoper stelde mij een degelijk materiaal voor, zodanig dat ik voor de rest van mijn leven gerust zou zijn. Kostprijs van die bus, 100€. En dat voor een garage. Nu ben ik daar aan begonnen en ik moet toegeven dat het degelijk materiaal is, maar veel te duur voor zo een bannale plaats. Daarenboven slurp die muur zo veel op, dat ik waarschijnlijk nog zal moeten gaan bijkopen, want ik ga er niet komen met die vijf liter. Het zal dan wel iets goedkoper worden. Wit is tenslotte wit.
Vandaag (gisteren ondertussen) slecht nieuws gekregen. Ik ga hier verder niks over schrijven, omdat dat nogal privé is. Waar ik dan wel spontaan aan denk is aan al de negatieve berichten die we dagelijks over ons heen krijgen. 's Morgens rond 5,30 uur ga ik altijd de krant uit de brievenbus halen. Mens toch je zou er depressief van worden. Niks dan slecht nieuws. Iets positiefs staat er zelden of nooit in. Als je dan naar de nieuwsberichten op tv kijkt, krijg je er nog een lading negatieve berichten boven op. Moest er nu eens iemand zijn die "de goed nieuws krant" zou uitbrengen. Alle positieve berichten verzamelen en al de negatieve zo inkleden dat je er toch een positief gevoel zou aan over houden. Succes verzekerd. Iedereen welgemutst de dag door!!
Wat is dat met een witte muur? Vrijwilligers herschilderden de gangen die toegang geven tot de liften hier beneden, weer mooi wit. Het was nodig, want het gebouw is 38 jaar oud en er werd nooit iets aan gedaan. Twee dagen na de schilderwerken, was er al getekend op de muur. Waarom trekt dat wit zo aan? Durf in Leuven geen gevel wit schilderen of morgen staat er grafitti op. Dit hier begrijp ik niet. Je leeft in een kleine gemeenschap en zou dus dubbel zoveel respect moeten hebben voor dergelijke dingen. Het zijn vrijwillegers die die klus klaren en die mensen zien na een paar dagen dat hun inspanningen al voor niks geweest zijn. Wie doet nu zo iets??
Ik dacht dat ik zo goed als alle boeken van en over Felix Timmermans had. Vergeet het maar. Deze namiddag nam ik een kanjer van een boek ter hand van het Mercatorfonds. Hierin staat dus alles, maar dan ook werkelijk alles wat ooit van zijn hand is verschenen, maar ook wat over hem werd gepubliceerd. Ook vermeld men daarin boeken van andere schrijvers waar hij tekeningen voor maakte.Ook de brochures waar ooit iets van of over hem in verscheen. Het was wel even slikken. Onmogelijk om dat allemaal gaan te zoeken, laat staan, aan te kopen. Het zou een fortuin kosten en ik krijg dat hier allemaal niet binnen. Dan zijn er ook nog speciale uitgaven, met een voorwoord van iemand bekend of beperkte oplages en ga zo maar door. Ik stop zeker nog niet met verzamelen, maar "trop is te veel".
Gisteren had ik een petscan om een en ander uit te sluiten na mijn operatie. Vandaag probeerde ik de chirurge te bereiken. De secretaresse is met vakantie en de dokteres was er niet meer. Ook haar collega was al naar huis. Tot overmaat van ramp, kreeg ik een telefoon van de secretaresse van een zekere dokter Pil (what's in a name) die me meedeelde dat ik volgende week bij hem langs moet gaan voor een gesprek. Die dokter Pil is een van de verantwoordelijken van de afdeling waar ik gisteren op onderzoek was. Natuurlijk begint dan het molentje te draaien en denk je dan dat er iets mis is. Ik vroeg dat aan de secretaresse, maar zij wist van niks, alleen dat ze moest bellen en de dokter zelf was ook al niet meer aanwezig. SOS, wie kan mij een beetje gerust stellen????
Je weet dat ik met iedereen praat die ik tegenkom hier in het gebouw of ten minste goeie dag zeg. In Leuven zeggen ze: Die praat met een hond met een hoed op. Natuurlik heeft dat ook zijn nadelen. Als ik gewoon iets van proviand uit de kelder moet halen. kan dat soms een half uur duren voor ik weer boven ben. Niet dat ik daar iets mee inzit, maar soms kan het eens vervelend zijn. De tamtam werkt hier ook goed. Iedereen die ik de laatste dagen tegen kom, vraagt hoe het met me gaat. Je weet als er iets speciaals te vertellen valt, gaat dat nog sneller. Dan praat men eens over iets anders dan over het weer. Trouwens, sommige mensen menen, als ze dat vragen.
Ze maken het allemaal toch zo veel mooier dan het in werkelijkheid is. De reclamemakers zijn echt geslepen mensen. Vermits ik nog altijd geen vaste voeding kan eten, bracht schoonzus, puddingskes, sorbet en soep mee. Toen ik de foto op de doos soep zag staan, kreeg ik onmiddellijk goesting. Een mooie dikke bereiding met balletjes, het zag er echt smakelijk uit. Wat een tegenvaller! Een veel te dunne soep met welgeteld 14 zeer kleine gehaktballetjes op een liter. De foto op de doos liet iets totaal anders vermoeden. Waarschijnlijk werd die genomen nadat ze alle water er hadden afgegoten. Ik schreef daarnet wel dat de reclamemensen geslepen zijn, maar de reclame op tv is gewoon stom. Ik vraag mij af waarom een ceo zich laat verleiden om een dergelijk filmpje aan te kopen. Waarschijnlijk zal de uitleg en de presentatie daarvan zeer goed zijn. Gelukkig wordt hier zeer weinig naar een commerciële zender gekeken, want ik erger me dood aan die stomme reclame.
Die verdomde pijn gaat maar niet weg. De dokteres vroeg of ik thuis pijnstillers had. Ja hoor, die heb ik wel degelijk, maar nu weet ik waarom ze pijnSTILLERS zeggen en niet pijn weg nemers. Het is inderdaad een beetje beter na inname, maar nooit is het volledig weg. Je mag dan ook maar om de zes uur zo een ding innemen, maar tegen die tijd steekt de pijn al weer zwaar de kop op. Gelukkig heeft zo een pilletje ook nog het neveneffect dat je in slaap valt. Morgen misschien wat beter?
voilà, hier ben ik weer, na een tussenstop in de kliniek voor een ingreep. Ik voelde mij goed en zo een leven op een kamertje is niks voor mij. Ik had nochtans alles bij om me bezig te kunnen houden. Laptop mag tegenwoordig in de kliniek en ze voorzien zelfs gratis wifi. GSM was vroeger ten strengste verboden, maar dat is ook geen probleem meer. Op elke kamer is tv, ik had boeken bij en ook sudoku. Maar ja, ik wilde absoluut naar huis en na wat aandringen ben ik (veel te vroeg) vertrokken. Het was minder dan 24 uur na de ingreep en ik heb het moeten bekopen. Na de middag kreeg ik de zogezegde klop van de hamer en ik ben mijn bed ingetrokken. Pijnstillers genomen en uren geslapen. Het zal nodig geweest zijn. Straks zien we weer verder.
