Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
11-08-2014
reclame
Ze maken het allemaal toch zo veel mooier dan het in werkelijkheid is. De reclamemakers zijn echt geslepen mensen. Vermits ik nog altijd geen vaste voeding kan eten, bracht schoonzus, puddingskes, sorbet en soep mee. Toen ik de foto op de doos soep zag staan, kreeg ik onmiddellijk goesting. Een mooie dikke bereiding met balletjes, het zag er echt smakelijk uit. Wat een tegenvaller! Een veel te dunne soep met welgeteld 14 zeer kleine gehaktballetjes op een liter. De foto op de doos liet iets totaal anders vermoeden. Waarschijnlijk werd die genomen nadat ze alle water er hadden afgegoten. Ik schreef daarnet wel dat de reclamemensen geslepen zijn, maar de reclame op tv is gewoon stom. Ik vraag mij af waarom een ceo zich laat verleiden om een dergelijk filmpje aan te kopen. Waarschijnlijk zal de uitleg en de presentatie daarvan zeer goed zijn. Gelukkig wordt hier zeer weinig naar een commerciële zender gekeken, want ik erger me dood aan die stomme reclame.
Die verdomde pijn gaat maar niet weg. De dokteres vroeg of ik thuis pijnstillers had. Ja hoor, die heb ik wel degelijk, maar nu weet ik waarom ze pijnSTILLERS zeggen en niet pijn weg nemers. Het is inderdaad een beetje beter na inname, maar nooit is het volledig weg. Je mag dan ook maar om de zes uur zo een ding innemen, maar tegen die tijd steekt de pijn al weer zwaar de kop op. Gelukkig heeft zo een pilletje ook nog het neveneffect dat je in slaap valt. Morgen misschien wat beter?
voilà, hier ben ik weer, na een tussenstop in de kliniek voor een ingreep. Ik voelde mij goed en zo een leven op een kamertje is niks voor mij. Ik had nochtans alles bij om me bezig te kunnen houden. Laptop mag tegenwoordig in de kliniek en ze voorzien zelfs gratis wifi. GSM was vroeger ten strengste verboden, maar dat is ook geen probleem meer. Op elke kamer is tv, ik had boeken bij en ook sudoku. Maar ja, ik wilde absoluut naar huis en na wat aandringen ben ik (veel te vroeg) vertrokken. Het was minder dan 24 uur na de ingreep en ik heb het moeten bekopen. Na de middag kreeg ik de zogezegde klop van de hamer en ik ben mijn bed ingetrokken. Pijnstillers genomen en uren geslapen. Het zal nodig geweest zijn. Straks zien we weer verder.
Vandaag in de krant. Men twijfelt of er voor de federale regering 10, 11 of 12 ministers moeten benoemd worden. Eén ding is zeker, de helft daarvan moet een Waal zijn. Met mijn klein boerenverstand kan ik dit allemaal niet goed volgen. Er zijn 6,250 miljoen Vlamingen en ongeveer 3,5 miljoen Walen. Waarom moeten zij dan de helft van de ministers leveren? Och ja, er zijn ook nog de Brusselaars met meer dan één miljoen. Nu gaat het enkel over de ministerpostjes, maar over een redelijke verdeling wordt niet gesproken, dat hebben onze Waalse broeders al lang afgedwongen. Een pak Vlamingen heeft destijds toegevingen gedaan uit eigenbelang. In de winkel, op café en op straat, wordt alleen maar gepraat over "zakkenvullers" en toch blijven een aantal van de kies"plichtigen" geanimeerd praten over de politiek.
Ik weet het niet meer. Gedurende de laatste week moest ik vijf onderzoeken hebben en bij drie daarvan liep het fout. Vorige week werd de dokteres plots weggeroepen voor en spoedgeval. Ok, kan voorvallen. Ik zat daar in mijn blootje, maar ze gooide nog snel een deken over mijn schouders. Toen moest ik een ct scan hebben en de stroom viel uit, net toen ze me onder dat ding hadden geschoven. Blijkbaar kan de generator die stroom niet aan en het was wachten of naar huis gaan. Vandaag dan. Eerste onderzoek geen probleem. Volgende was een NMR. Afspraak om 13,15 uur. Binnen geroepen om 20 voor twee. Na tien minuten leggen ze dat spul stil, omdat de beelden niet scherp waren. Ok, herbeginnen, maar weet dat het een onderzoek is van een klein half uur. Het gaat allemaal door natuurlijk, maar het duurt en het blijft duren. Nu nog wachten op het gesprek met de specialiste morgen.
Och, wat zagen en zeveren we een stuk over het weer in België. Het is een aanknopingspunt voor een gesprek, maar we kunnen er toch niks aan veranderen. Elk weerbericht begint altijd met de mededeling over welk weer we die dag gehad hebben. Dat hebben we ook wel gezien en gevoeld zeker. Hoeveel weersvoorspellingen krijgen we hier over ons op een dag? Ik ben het echt beu. We wonen in zo een klein landje dat elke voorspelling bijna onmogelijk en toch verkeerd is. Die weermannen en vrouwen doen misschien hun best, maar zelden of nooit klopt iets van wat ze voorspellen en wat ze 's morgens vertellen wordt 's avonds al weer tegen gesproken. Geniet van het weer zoals het komt en of ze nu vertellen dat het morgen (misschien) gaat regenen of niet, je moet het pakken zoals het komt.
Hier durfde ik toch niet blijven staan. Ooit heb ik eens een briefje achter mijn ruitenwisser gehad waar iets op stond in de aard van: als je je wrak ergens kwijt wil..... Die man had een aantal van die foldertjes geprint, het zal dus de eerste keer niet geweest zijn dat ze voor zijn oprit stonden. Eerlijk gezegd had ik toen niet gezien dat ik fout stond.
Weer een dagje ouder. Gelukkig diegenen die dat kunnen zeggen, al ben ik ondertussen al een oldtimer, maar nog geen wrak. Toch voelt een mens aan zijn knoken dat er hier en daar sleet op komt. Natuurlijk zijn er die tot hun honderd of nog ouder nog zeer fit zijn. Wat is fit in dit geval? Ik zou absoluut niet meer kunnen wat ik 30 jaar geleden deed, maar zelfs dan werd er veel van de arbeid gedaan op karakter. Vonden ze zo maar een pilletje met een beetje karakter uit.
Ik heb weer de hoofdvogel afgeschoten vandaag. Er waren een aantal onderzoeken voorzien in de kliniek en die begonnen deze morgen om 8,45 uur. Om 8,25 werd ik al binnen geroepen en vijf minuten later mocht ik me al klaar zetten voor het volgende onderzoek. Zo goed kon het niet blijven lopen natuurlijk. Ook hier werd ik weer veel vroeger opgeroepen dan voorzien. Toen begon het. De dokteres werd weggeroepen naar spoed. Een half uurtje wachten. Och ja, wat is 30 minuten? Nadien moest ik nog een ct scan hebben. Toen ik net onder dat ding geschoven werd, viel de stroom uit. Bleek een panne te zijn over de ganse regio. Uiteindelijk werd beslist om eind van deze week nog eens terug te komen. Net op dat moment kwam het nieuws dat er terug stroom was, toch zou ik nog een half uur geduld moeten hebben, want eer dat ding terug kan werken vraagt dat wel even. Uiteindelijk ben ik ongeveer 4 uur in de kliniek geweest.
Een nonkel van mij was fietsenmaker en woonde naast de grote gevangenis in Leuven. Tegen de muur van die gevangenis had hij een duivenkot. Op een dag toen tante iets moest gaan ophalen in de kelder, hoorde ze daar een vreemd gerucht. Ze verwittigde haar echtgenoot en er bleek een ontsnapte gevangene in de kelder te zitten. Volgens het verhaal was die man, op welke manier dan ook, in dat duivenhok kunnen kruipen en zo in de tuin en vandaar naar de kelder. Ze hadden geen telefoon bij nonkel en tante is de gevangenis gaan verwittigen, terwijl nonkel de wacht hield. Het duivenkot is er moeten aan geloven.
Waar ik schrik voor had gebeurde ook. Ik schreef vroeger al dat ik bezig ben aan een boek met gesprekken met oudere mensen. Twee van hen waren op dat ogenblik 99 en die worden dit jaar allebei 100. Maar spijtig genoeg zijn er ondertussen van de anderen al twee personen overleden. Vandaag vroeg men mij of ik een bekend figuur van hier in de buurt nog gezien heb. Hij maakte dagelijks zijn wandeling en de mensen zien hem niet meer. Morgen ga ik daar eens aanbellen. Het duurt allemaal veel te lang voor ik klaar ben met dat schrijven. Ik begon met de gesprekken vorig jaar in oktober en eigenlijk had dat boek al lang klaar moeten zijn. Ik zal zorgen dat alles gedrukt is binnen een paar weken.
En voilà, de postjes zijn verdeeld. Iedereen tevreden, behalve de kiezer misschien. Er zijn er die het zeer hard gespeeld hebben en hun slag hebben thuis gehaald. Daar alleen gaat het om. Veel van de op voorhand gemaakte beloftes worden terug ingeslikt, als ze hun postje maar hebben. Geld en macht. "Leve de republiek", riep Van Rossem eens, en eigenlijk zou dat misschien wel beter zijn. Nu betalen we met zijn allen een pak ministers die we eigenlijk niet nodig hebben. Moest er in België geen kiesplicht zijn, zou er misschien nog dertig procent gaan stemmen. De bevolking is het beu en iedereen die ik tegen kom, denkt hetzelfde. Arm landje.
mijn jongste zus organiseert één of twee keer per jaar een bijeenkomst met broers en zussen en de aangetrouwden. Wat een onthaal altijd. We zijn (nog) altijd met tien. We beginnen steevast met een cava en er volgt altijd een drie-gangen menu. Waar ze de tijd en de energie haalt, weet ik niet. Bij zo een samenkomst gaan de gesprekken steeds over vroeger natuurlijk. Eten en RLS zijn ook altijd een onderwerp van gesprek. Het is gezellig en er wordt wat afgelachen. Stommiteiten die dees of gene uitgestoken heeft of speciale gebeurtenissen van vroeger. Gezond plezier. Vandaag hadden we dan veel geluk met het weer en we hebben ons onder een grote boom gezet, waar het veel aangenamer is dan onder een parasol. Ik heb spijt dat het weer voorbij is.
Wel, ik ben super tevreden dat ik een deel van mijn woorden moet terug nemen. Er bestaan toch nog mensen met een hart. Gisteren waren het onze vrienden van Boom die hier aan de deur stonden voor een babbel en vandaag stelde Angèle en Marc zelfs voor om hun vakantie op te zeggen indien het nodig moest zijn. Rudi en Chantal waren kategoriek. Ze vroegen niet of het goed was dat ze eens afkwamen, nee, ze zegden gewoon dat ze hier zouden staan. Morgen vroeg ben ik uitgenodigd bij een oud collega voor een babbel. Er zijn toch nog mensen die menen wat ze zeggen. Het doet me deugd.
Mijn peter was edelsmid en ik stond echt in bewondering voor wat hij maakte. Ooit had ik de ambitie om bij hem les te volgen in het ciseleren. Ongelooflijk met wat een precisie en met één eenvoudig hamerklopje hij dingen kon toveren. Zelf heb ik drie werken gemaakt. Ik schrijf nu zelf, maar meer dan de helft werd door hem zogezegd verbeterd, zodanig dat het eindresultaat voor meer dan de helft van hem was. Jaarlijks gaf hij bij de verjaardag van ons ma, een van zijn werken als cadeau. Na het overlijden van ons ma, zijn de meeste van die kunstwerken, bij mij terecht gekomen. Nu hangt er een madonna met kind zelfs in Angola. Mijn zoon heeft die meegenomen en nu hangt die bij hem te pronken. Dat hoop ik tenminste.
Gisteren en vandaag stuurde ik een aantal mails naar mijn familie, maar ook naar vrienden en kennissen in verband met persoonlijke problemen. Door de telefoons en mails die ik als reactie kreeg, herken ik onmiddellijk mensen die het goed met me menen en die ook uit de grond van hun hart spreken. Geen holle woorden. Ik kan ze er zo uithalen. Je kent wel de mensen die dan zeggen: "als ik eens iets voor jou kan doen..." Rap gezegd, maar dat is zo een zin die uit beleefdheid gebruikt wordt. Agnes en de kinderen menen echt wat ze zeggen en verder zijn er de overeerlijke (heerlijke) vrienden van Boom, die onmiddellijk afkomen om een riem onder het hart te steken. Buiten mijn zussen en broer kan ik verder zo niet veel mensen meer aanhalen, spijtig genoeg. Ben ik te gevoelig of is de wereld zo hard geworden? Ieder voor zich. Och, misschien ben ik weer te snel met mijn reactie en zijn er een aantal mensen die hun mail nog niet gelezen hebben. Ik hoor het wel weer. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik mezelf morgen moet tegenspreken.
Voor onderzoeken in de kliniek bestaan er ellenlange wachtlijsten. Soms duurt het maanden voor je aan de beurt bent. Als het ernstig is kan het blijkbaar ook anders. Deze morgen moest ik bij een specialist zijn en die zorgde er voor dat ik volgende week ineens vijf onderzoeken na mekaar kan krijgen. Ook dat kan dus blijkbaar. Een beetje goede wil en wat aandringen.
Wat het groene boekje is voor Nederlandstaligen, is het boek van het Mercatorfonds over Timmermans, voor de liefhebbers van de Fé. Op aanraden van Mon (blog Timmermans), sloeg ik vandaag dat boek nog eens open. Ik moet dat destijds van iemand als cadeau gekregen hebben, want er staat vooraan een opdracht in. Sla me dood, maar ik kan de naam niet meer linken aan een gezicht of een gebeurtenis. Nochtans een duur geschenk. Het is een luxe uitgave in een stevige kartonnen farde. Toch ga ik proberen te achterhalen wie die milde schenker was om hem alsnog te bedanken, want misschien deed ik dat destijds niet of niet genoeg.
Als je hier in ons Belgenlandje iets organiseert, moet je toch altijd geluk hebben met het weer. Zo is Leuven in scène vorig weekend uitgeregend. We zijn daar verschillende keren naar toe geweest en dat is altijd de moeite. Vorige zondag waren er een aantal zaken dicht en zijn er enkele attravcties afgelast omwille van het slechte weer. Spijtig.
