Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
25-07-2014
regering
En voilà, de postjes zijn verdeeld. Iedereen tevreden, behalve de kiezer misschien. Er zijn er die het zeer hard gespeeld hebben en hun slag hebben thuis gehaald. Daar alleen gaat het om. Veel van de op voorhand gemaakte beloftes worden terug ingeslikt, als ze hun postje maar hebben. Geld en macht. "Leve de republiek", riep Van Rossem eens, en eigenlijk zou dat misschien wel beter zijn. Nu betalen we met zijn allen een pak ministers die we eigenlijk niet nodig hebben. Moest er in België geen kiesplicht zijn, zou er misschien nog dertig procent gaan stemmen. De bevolking is het beu en iedereen die ik tegen kom, denkt hetzelfde. Arm landje.
mijn jongste zus organiseert één of twee keer per jaar een bijeenkomst met broers en zussen en de aangetrouwden. Wat een onthaal altijd. We zijn (nog) altijd met tien. We beginnen steevast met een cava en er volgt altijd een drie-gangen menu. Waar ze de tijd en de energie haalt, weet ik niet. Bij zo een samenkomst gaan de gesprekken steeds over vroeger natuurlijk. Eten en RLS zijn ook altijd een onderwerp van gesprek. Het is gezellig en er wordt wat afgelachen. Stommiteiten die dees of gene uitgestoken heeft of speciale gebeurtenissen van vroeger. Gezond plezier. Vandaag hadden we dan veel geluk met het weer en we hebben ons onder een grote boom gezet, waar het veel aangenamer is dan onder een parasol. Ik heb spijt dat het weer voorbij is.
Wel, ik ben super tevreden dat ik een deel van mijn woorden moet terug nemen. Er bestaan toch nog mensen met een hart. Gisteren waren het onze vrienden van Boom die hier aan de deur stonden voor een babbel en vandaag stelde Angèle en Marc zelfs voor om hun vakantie op te zeggen indien het nodig moest zijn. Rudi en Chantal waren kategoriek. Ze vroegen niet of het goed was dat ze eens afkwamen, nee, ze zegden gewoon dat ze hier zouden staan. Morgen vroeg ben ik uitgenodigd bij een oud collega voor een babbel. Er zijn toch nog mensen die menen wat ze zeggen. Het doet me deugd.
Mijn peter was edelsmid en ik stond echt in bewondering voor wat hij maakte. Ooit had ik de ambitie om bij hem les te volgen in het ciseleren. Ongelooflijk met wat een precisie en met één eenvoudig hamerklopje hij dingen kon toveren. Zelf heb ik drie werken gemaakt. Ik schrijf nu zelf, maar meer dan de helft werd door hem zogezegd verbeterd, zodanig dat het eindresultaat voor meer dan de helft van hem was. Jaarlijks gaf hij bij de verjaardag van ons ma, een van zijn werken als cadeau. Na het overlijden van ons ma, zijn de meeste van die kunstwerken, bij mij terecht gekomen. Nu hangt er een madonna met kind zelfs in Angola. Mijn zoon heeft die meegenomen en nu hangt die bij hem te pronken. Dat hoop ik tenminste.
Gisteren en vandaag stuurde ik een aantal mails naar mijn familie, maar ook naar vrienden en kennissen in verband met persoonlijke problemen. Door de telefoons en mails die ik als reactie kreeg, herken ik onmiddellijk mensen die het goed met me menen en die ook uit de grond van hun hart spreken. Geen holle woorden. Ik kan ze er zo uithalen. Je kent wel de mensen die dan zeggen: "als ik eens iets voor jou kan doen..." Rap gezegd, maar dat is zo een zin die uit beleefdheid gebruikt wordt. Agnes en de kinderen menen echt wat ze zeggen en verder zijn er de overeerlijke (heerlijke) vrienden van Boom, die onmiddellijk afkomen om een riem onder het hart te steken. Buiten mijn zussen en broer kan ik verder zo niet veel mensen meer aanhalen, spijtig genoeg. Ben ik te gevoelig of is de wereld zo hard geworden? Ieder voor zich. Och, misschien ben ik weer te snel met mijn reactie en zijn er een aantal mensen die hun mail nog niet gelezen hebben. Ik hoor het wel weer. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik mezelf morgen moet tegenspreken.
Voor onderzoeken in de kliniek bestaan er ellenlange wachtlijsten. Soms duurt het maanden voor je aan de beurt bent. Als het ernstig is kan het blijkbaar ook anders. Deze morgen moest ik bij een specialist zijn en die zorgde er voor dat ik volgende week ineens vijf onderzoeken na mekaar kan krijgen. Ook dat kan dus blijkbaar. Een beetje goede wil en wat aandringen.
Wat het groene boekje is voor Nederlandstaligen, is het boek van het Mercatorfonds over Timmermans, voor de liefhebbers van de Fé. Op aanraden van Mon (blog Timmermans), sloeg ik vandaag dat boek nog eens open. Ik moet dat destijds van iemand als cadeau gekregen hebben, want er staat vooraan een opdracht in. Sla me dood, maar ik kan de naam niet meer linken aan een gezicht of een gebeurtenis. Nochtans een duur geschenk. Het is een luxe uitgave in een stevige kartonnen farde. Toch ga ik proberen te achterhalen wie die milde schenker was om hem alsnog te bedanken, want misschien deed ik dat destijds niet of niet genoeg.
Als je hier in ons Belgenlandje iets organiseert, moet je toch altijd geluk hebben met het weer. Zo is Leuven in scène vorig weekend uitgeregend. We zijn daar verschillende keren naar toe geweest en dat is altijd de moeite. Vorige zondag waren er een aantal zaken dicht en zijn er enkele attravcties afgelast omwille van het slechte weer. Spijtig.
Even reclame maken. Mijn neef gaf me het adres door van een site met nieuwe en tweedehandsboeken. Ongelooflijk hoeveel daar op staat. Ook moet ik vaststellen dat je beter twee keer kijkt voor je een bestelling plaatst, want de prijzen zijn enorm uiteenlopend. Voor hetzelfde boek is dit soms het dubbele van de prijs. Wat ik ook vaststel is, dat sommige verkopers eigenlijk weinig moeite doen. Geen degelijke beschrijving en ook geen foto. Zo is vergelijken natuurlijk niet zo gemakkelijk. Is dit een origineel werk of is dit een herdruk? Geen jaartal, gewoon de titel en de schrijver. Daar ben ik niks mee, want sommige boeken heb ik al driedubbel, maar dan in een andere uitgave of met enkele tekeningen van iemand. Goed uit de dopen kijken.
De teleurstelling is enorm groot voor het gastland op het WK. Als Nederlands tourist zou ik nu maar binnen blijven. Zeker niet naar favelas gaan. Ai, arm Brazilië. Het grote voetballand verslagen op eigen terrein. Ik ga niet zeggen dat ze niet goed speelden, maar dat sprankelende en dat inventieve is er net niet. Als een ploeg moet afhangen van één speler (Neymar) dan is het erg. Bij Nederland speelde Robben weer een dijk van een wedstrijd. 't Is erg voor een land waar iedereen opgroeit met voetbal. Nog één match en de voetbalgekte is voorbij. Toch ga ik nog eens kijken.
Onze living en de inkomhall zijn zo stilaan aan het veranderen in een tentoonstellingsruimte. De meningen over wat hier hangt zijn telkens verschillend. Sommigen vinden dit dan weer mooi en anderen zien dan toch liever iets anders. Het kan mij eigenlijk weinig schelen. Een discussie over kunst ga ik niet meer aan. Wat is kunst trouwens? Het is niet omdat er voor een Van Gogh miljoenen gegeven wordt, dat dit dan noodzakelijk voor iedereen mooi moet zijn. Zo was ik eens in het museum van moderne kunsten in Rotterdam en ik heb me daar kreupel gelachen. Vorige week begon ik daar over te praten met iemand en die vond dat mooi. Ieder zijn meug. Ik moet het voorzichtig aanbrengen bij mijn vrouw, maar ik heb nog enkele centimeter over om nog wat bij te hangen. Misschien eens als ze weg is? Binnenkort kan ik een inkom vragen als er iemand op bezoek komt.
Onze living is nu definitief mijn tweede bureau geworden. Er hoopt zich een papierstapel op en er staan twee computers. Dat heb je natuurlijk met die lap tops. Je kan die overal meezeulen, want dat is draadloos. Vroeger bracht ik een aantal uren door op mijn kamertje, maar nu zit ik gewoon in de leefruimte. Ik kocht zo een kussen om op mijn schoot te plaatsen en voila. De printer kan ik van hieruit bedienen en ik moet me alleen nog verplaatsen als ik een scan moet maken. Ik schreef nu wel draadloos, maar het aantal kabels dat achter alle toestellen hangt is gewoon niet te tellen. Draadloos is dus absoluut niet draadloos. Gemakkelijk is het wel, dat moet ik toegeven. Vanuit mijn luie zetel kan ik de ganse wereld bereiken. Ik kan met één oog tv kijken en ondertussen iets op mijn computer doen. Tegelijkertijd kan ik dan ook nog muziek beluisteren met mijn hoofdtelefoon. Op het scherm is een camera ingebouwd en dus kan ik dan ook nog praten met iemand aan de andere kant van de wereld. Alhoewel die camera dikwijls beter zou uit staan, zoals nu bijvoorbeeld. Zo in het midden van de nacht is het geen zicht. Ik ga nog maar eens proberen om een uur te slapen.
Mijn neef Karel was vandaag op bezoek en bracht twee schitterende boeken mee van Timmermans. Twee pareltjes. Werken die echt zeldzaam zijn. Daar is het mij niet om te doen. Het is niet omdat ik dan nu dingen heb die bijna niet meer te vinden zijn, maar ik ontdek nu weer iets dat ik nog nooit onder ogen kreeg. Een openbaring gewoon. Ik ben er deze namiddag al uren zoet mee geweest. Ondertussen heb ik mijn hoofdtelefoon opgezet met Bruckner. Het was lang geleden. Toch ga ik straks terug Porgy and Bess nog eens beluisteren. Achtste maal deze week. Ik denk dat ik de film terug ga kopen. Het is een eeuwigheid geleden en ik zou graag terug de details voor ogen halen. Genieten, mijn boeken en mijn muziek. Echt ontspannen.
Het was gisteren weer een ramp. De dag dat er iets uitgevonden wordt tegen RLS, dan staat de ganse familie De raeymaeker als eerste in de rij. Je moet het mee maken, wil je weten wat dat is. Volgens metingen die ze uitvoerden op mijn slaapmasker lig ik op 365 dagen, gemiddeld 4 uur en 2 minuten in mijn bed. Wil daarom ook niet zeggen dat ik dan slaap. Nochthans heb ik ooit, zeer veel jaar geleden, gelezen dat men volop aan het zoeken was naar een goeie medicatie, omdat er zoveel mensen waren met dat probleem, dat de pharmacie er brood in zag. Nog nikd gevonden blijkbaar.
Zoals zovelen gisteren nog maar eens naar het voetbal gekeken. De euforie is voorbij. Volgens de krant was 74% van de Belgen er van overtuigd dat de rode duivels zouden winnen. Een domme goal. Een gelukstreffer heeft heilaas voor het verlies gezorgd. Het was weer spannend tot de laatste seconde en eigenlijk moet ik zeggen dat ze niet slecht gespeeld hebben. Jammer, want de volgende match tegen Nederland zag ik wel zitten. Dan zouden ze waarempel in de finale gestaan hebben. Als... In Leuven zeggen ze : as dat is verbrand hout.
Kleindochter Helena was vandaag op bezoek en ik had allerlei voorzien. Ze houdt van kunst en cultuur en als fiere Leuvenaar had ik een bezoek voorzien aan de abdij van park en aan het kasteel van Arenberg. In de abdij is een museum met kerkelijke kunst en daar zouden we naartoe gaan. Normaal is dat open tot 12,30 uur 's middags. Toen we daar aankwamen om 12 uur hing er een briefje op de deur met de mededeling : "sorry, maar we zijn in lunchpauze van 12,30 u tot 13,30u." Het sluitngsuur is dus wat uitgelopen blijkbaar.
Straks was ik even mijn familiearchief aan het bekijken en ik kwam de bijgevoegde foto tegen. Het "patronaat" toneel. Wat een amateuristisch gedoe als ik er nu aan terug denk. Ik wou altijd in de belangstelling staan, al van jongsavaan. Toen ik klein was speelde ik thuis de grapjas. Toen ik een jaar of zestien was werden het een paar optredens als clown samen met twee vrienden. Nadien werd het dat amateur toneel zoals er in elke parochie wel een groepje bestond. Op een bepaald ogenblik, ik zal dan achttien geweest zijn, vroeg er mij iemand of ik geen zin had om in een toneelkring in Leuven te komen spelen. Graag natuurlijk. Men vroeg mij zelfs als gast in twee andere toneelkringen in Leuven. Toen ik trouwde en een gezin stichte, was het echter gedaan. Destijds speelde ik de jeune premier rollen en nu is misschien de tijd aangebroken om bompa te gaan vertolken. Het zou terug een aangename bezigheid zijn. Ik heb er altijd van genoten. Ik heb een jaar aan het centrum voor economische studiën gewerkt aan de KUL en ik gaf overuren op, terwijl ik mijn rol aan het instuderen was. Van het werk naar de repetitie. Toffe onbezorgde tijd toen. Het zal wel bij een droom blijven zeker.
Het gesprek van de dag gisteren. De rode duivels die doorstoten naar de kwart finale. Iedereen die ik tegen kwam begon er over. Zonder rekening te houden met de grote schermen, keken meer dan 4 miljoen Belgen naar de match. Een record gebroken. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik één van hen was. Volgens mij hebben ze nog nooit zo goed gespeeld. Ze hebben het wel spannend gehouden tot de laatste minuut. Ik moet zeggen dat ik genoten heb. Zelfs de buitenlandse pers was zeer positief. Nu is iedereen zo euforisch dat ze denken dat ze Argentinië dan ook maar ineens opzij gaan zetten. We zullen zien.
de eerste zeer mooie match die ik gezien heb van onze Belgische ploeg. Een enorme inzet en grote talenten. Het was echt genieten. De Bruyne speelt de match van zijn leven. Wat een talent. Wat een inzet. Komen we in de laatste minuut van de reguliere speeltijd toch nog goed weg. Verlengingen!!!! Die Howard was echt goed, want anders was het 10-0 geweest. Toch nagelbijten tot op het eind.
Ik ben zo blij als een klein kind met een lekstok. Tony heeft me weer een aantal dingen doorgestuurd van Felix Timmermans. Hij alleen heeft die brieven en kaartjes die de Fé ooit naar zijn familie stuurde. Even verduidelijken misschien. Tony is het petekind van Felix Timmermans en ik leerde hem jaren geleden kennen als een zakenrelatie. Ik heb jaren geen contact meer gehad, maar onlangs ging ik terug op zoek, want bij het klasseren van allerlei documenten in mijn Timmermans archief kwam ik zijn brief en copies die hij destijds maakte voor mij, terug tegen. Onmiddellijk op zoek gegaan en ja hoor, we hebben weer contact. Schitterend wat hij allemaal doorstuurde. Ik ben de koning te rijk.
