Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
04-08-2014
ligt het aan mij?
Ik weet het niet meer. Gedurende de laatste week moest ik vijf onderzoeken hebben en bij drie daarvan liep het fout. Vorige week werd de dokteres plots weggeroepen voor en spoedgeval. Ok, kan voorvallen. Ik zat daar in mijn blootje, maar ze gooide nog snel een deken over mijn schouders. Toen moest ik een ct scan hebben en de stroom viel uit, net toen ze me onder dat ding hadden geschoven. Blijkbaar kan de generator die stroom niet aan en het was wachten of naar huis gaan. Vandaag dan. Eerste onderzoek geen probleem. Volgende was een NMR. Afspraak om 13,15 uur. Binnen geroepen om 20 voor twee. Na tien minuten leggen ze dat spul stil, omdat de beelden niet scherp waren. Ok, herbeginnen, maar weet dat het een onderzoek is van een klein half uur. Het gaat allemaal door natuurlijk, maar het duurt en het blijft duren. Nu nog wachten op het gesprek met de specialiste morgen.
Och, wat zagen en zeveren we een stuk over het weer in België. Het is een aanknopingspunt voor een gesprek, maar we kunnen er toch niks aan veranderen. Elk weerbericht begint altijd met de mededeling over welk weer we die dag gehad hebben. Dat hebben we ook wel gezien en gevoeld zeker. Hoeveel weersvoorspellingen krijgen we hier over ons op een dag? Ik ben het echt beu. We wonen in zo een klein landje dat elke voorspelling bijna onmogelijk en toch verkeerd is. Die weermannen en vrouwen doen misschien hun best, maar zelden of nooit klopt iets van wat ze voorspellen en wat ze 's morgens vertellen wordt 's avonds al weer tegen gesproken. Geniet van het weer zoals het komt en of ze nu vertellen dat het morgen (misschien) gaat regenen of niet, je moet het pakken zoals het komt.
Hier durfde ik toch niet blijven staan. Ooit heb ik eens een briefje achter mijn ruitenwisser gehad waar iets op stond in de aard van: als je je wrak ergens kwijt wil..... Die man had een aantal van die foldertjes geprint, het zal dus de eerste keer niet geweest zijn dat ze voor zijn oprit stonden. Eerlijk gezegd had ik toen niet gezien dat ik fout stond.
Weer een dagje ouder. Gelukkig diegenen die dat kunnen zeggen, al ben ik ondertussen al een oldtimer, maar nog geen wrak. Toch voelt een mens aan zijn knoken dat er hier en daar sleet op komt. Natuurlijk zijn er die tot hun honderd of nog ouder nog zeer fit zijn. Wat is fit in dit geval? Ik zou absoluut niet meer kunnen wat ik 30 jaar geleden deed, maar zelfs dan werd er veel van de arbeid gedaan op karakter. Vonden ze zo maar een pilletje met een beetje karakter uit.
Ik heb weer de hoofdvogel afgeschoten vandaag. Er waren een aantal onderzoeken voorzien in de kliniek en die begonnen deze morgen om 8,45 uur. Om 8,25 werd ik al binnen geroepen en vijf minuten later mocht ik me al klaar zetten voor het volgende onderzoek. Zo goed kon het niet blijven lopen natuurlijk. Ook hier werd ik weer veel vroeger opgeroepen dan voorzien. Toen begon het. De dokteres werd weggeroepen naar spoed. Een half uurtje wachten. Och ja, wat is 30 minuten? Nadien moest ik nog een ct scan hebben. Toen ik net onder dat ding geschoven werd, viel de stroom uit. Bleek een panne te zijn over de ganse regio. Uiteindelijk werd beslist om eind van deze week nog eens terug te komen. Net op dat moment kwam het nieuws dat er terug stroom was, toch zou ik nog een half uur geduld moeten hebben, want eer dat ding terug kan werken vraagt dat wel even. Uiteindelijk ben ik ongeveer 4 uur in de kliniek geweest.
Een nonkel van mij was fietsenmaker en woonde naast de grote gevangenis in Leuven. Tegen de muur van die gevangenis had hij een duivenkot. Op een dag toen tante iets moest gaan ophalen in de kelder, hoorde ze daar een vreemd gerucht. Ze verwittigde haar echtgenoot en er bleek een ontsnapte gevangene in de kelder te zitten. Volgens het verhaal was die man, op welke manier dan ook, in dat duivenhok kunnen kruipen en zo in de tuin en vandaar naar de kelder. Ze hadden geen telefoon bij nonkel en tante is de gevangenis gaan verwittigen, terwijl nonkel de wacht hield. Het duivenkot is er moeten aan geloven.
Waar ik schrik voor had gebeurde ook. Ik schreef vroeger al dat ik bezig ben aan een boek met gesprekken met oudere mensen. Twee van hen waren op dat ogenblik 99 en die worden dit jaar allebei 100. Maar spijtig genoeg zijn er ondertussen van de anderen al twee personen overleden. Vandaag vroeg men mij of ik een bekend figuur van hier in de buurt nog gezien heb. Hij maakte dagelijks zijn wandeling en de mensen zien hem niet meer. Morgen ga ik daar eens aanbellen. Het duurt allemaal veel te lang voor ik klaar ben met dat schrijven. Ik begon met de gesprekken vorig jaar in oktober en eigenlijk had dat boek al lang klaar moeten zijn. Ik zal zorgen dat alles gedrukt is binnen een paar weken.
En voilà, de postjes zijn verdeeld. Iedereen tevreden, behalve de kiezer misschien. Er zijn er die het zeer hard gespeeld hebben en hun slag hebben thuis gehaald. Daar alleen gaat het om. Veel van de op voorhand gemaakte beloftes worden terug ingeslikt, als ze hun postje maar hebben. Geld en macht. "Leve de republiek", riep Van Rossem eens, en eigenlijk zou dat misschien wel beter zijn. Nu betalen we met zijn allen een pak ministers die we eigenlijk niet nodig hebben. Moest er in België geen kiesplicht zijn, zou er misschien nog dertig procent gaan stemmen. De bevolking is het beu en iedereen die ik tegen kom, denkt hetzelfde. Arm landje.
mijn jongste zus organiseert één of twee keer per jaar een bijeenkomst met broers en zussen en de aangetrouwden. Wat een onthaal altijd. We zijn (nog) altijd met tien. We beginnen steevast met een cava en er volgt altijd een drie-gangen menu. Waar ze de tijd en de energie haalt, weet ik niet. Bij zo een samenkomst gaan de gesprekken steeds over vroeger natuurlijk. Eten en RLS zijn ook altijd een onderwerp van gesprek. Het is gezellig en er wordt wat afgelachen. Stommiteiten die dees of gene uitgestoken heeft of speciale gebeurtenissen van vroeger. Gezond plezier. Vandaag hadden we dan veel geluk met het weer en we hebben ons onder een grote boom gezet, waar het veel aangenamer is dan onder een parasol. Ik heb spijt dat het weer voorbij is.
Wel, ik ben super tevreden dat ik een deel van mijn woorden moet terug nemen. Er bestaan toch nog mensen met een hart. Gisteren waren het onze vrienden van Boom die hier aan de deur stonden voor een babbel en vandaag stelde Angèle en Marc zelfs voor om hun vakantie op te zeggen indien het nodig moest zijn. Rudi en Chantal waren kategoriek. Ze vroegen niet of het goed was dat ze eens afkwamen, nee, ze zegden gewoon dat ze hier zouden staan. Morgen vroeg ben ik uitgenodigd bij een oud collega voor een babbel. Er zijn toch nog mensen die menen wat ze zeggen. Het doet me deugd.
Mijn peter was edelsmid en ik stond echt in bewondering voor wat hij maakte. Ooit had ik de ambitie om bij hem les te volgen in het ciseleren. Ongelooflijk met wat een precisie en met één eenvoudig hamerklopje hij dingen kon toveren. Zelf heb ik drie werken gemaakt. Ik schrijf nu zelf, maar meer dan de helft werd door hem zogezegd verbeterd, zodanig dat het eindresultaat voor meer dan de helft van hem was. Jaarlijks gaf hij bij de verjaardag van ons ma, een van zijn werken als cadeau. Na het overlijden van ons ma, zijn de meeste van die kunstwerken, bij mij terecht gekomen. Nu hangt er een madonna met kind zelfs in Angola. Mijn zoon heeft die meegenomen en nu hangt die bij hem te pronken. Dat hoop ik tenminste.
Gisteren en vandaag stuurde ik een aantal mails naar mijn familie, maar ook naar vrienden en kennissen in verband met persoonlijke problemen. Door de telefoons en mails die ik als reactie kreeg, herken ik onmiddellijk mensen die het goed met me menen en die ook uit de grond van hun hart spreken. Geen holle woorden. Ik kan ze er zo uithalen. Je kent wel de mensen die dan zeggen: "als ik eens iets voor jou kan doen..." Rap gezegd, maar dat is zo een zin die uit beleefdheid gebruikt wordt. Agnes en de kinderen menen echt wat ze zeggen en verder zijn er de overeerlijke (heerlijke) vrienden van Boom, die onmiddellijk afkomen om een riem onder het hart te steken. Buiten mijn zussen en broer kan ik verder zo niet veel mensen meer aanhalen, spijtig genoeg. Ben ik te gevoelig of is de wereld zo hard geworden? Ieder voor zich. Och, misschien ben ik weer te snel met mijn reactie en zijn er een aantal mensen die hun mail nog niet gelezen hebben. Ik hoor het wel weer. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik mezelf morgen moet tegenspreken.
Voor onderzoeken in de kliniek bestaan er ellenlange wachtlijsten. Soms duurt het maanden voor je aan de beurt bent. Als het ernstig is kan het blijkbaar ook anders. Deze morgen moest ik bij een specialist zijn en die zorgde er voor dat ik volgende week ineens vijf onderzoeken na mekaar kan krijgen. Ook dat kan dus blijkbaar. Een beetje goede wil en wat aandringen.
Wat het groene boekje is voor Nederlandstaligen, is het boek van het Mercatorfonds over Timmermans, voor de liefhebbers van de Fé. Op aanraden van Mon (blog Timmermans), sloeg ik vandaag dat boek nog eens open. Ik moet dat destijds van iemand als cadeau gekregen hebben, want er staat vooraan een opdracht in. Sla me dood, maar ik kan de naam niet meer linken aan een gezicht of een gebeurtenis. Nochtans een duur geschenk. Het is een luxe uitgave in een stevige kartonnen farde. Toch ga ik proberen te achterhalen wie die milde schenker was om hem alsnog te bedanken, want misschien deed ik dat destijds niet of niet genoeg.
Als je hier in ons Belgenlandje iets organiseert, moet je toch altijd geluk hebben met het weer. Zo is Leuven in scène vorig weekend uitgeregend. We zijn daar verschillende keren naar toe geweest en dat is altijd de moeite. Vorige zondag waren er een aantal zaken dicht en zijn er enkele attravcties afgelast omwille van het slechte weer. Spijtig.
Even reclame maken. Mijn neef gaf me het adres door van een site met nieuwe en tweedehandsboeken. Ongelooflijk hoeveel daar op staat. Ook moet ik vaststellen dat je beter twee keer kijkt voor je een bestelling plaatst, want de prijzen zijn enorm uiteenlopend. Voor hetzelfde boek is dit soms het dubbele van de prijs. Wat ik ook vaststel is, dat sommige verkopers eigenlijk weinig moeite doen. Geen degelijke beschrijving en ook geen foto. Zo is vergelijken natuurlijk niet zo gemakkelijk. Is dit een origineel werk of is dit een herdruk? Geen jaartal, gewoon de titel en de schrijver. Daar ben ik niks mee, want sommige boeken heb ik al driedubbel, maar dan in een andere uitgave of met enkele tekeningen van iemand. Goed uit de dopen kijken.
De teleurstelling is enorm groot voor het gastland op het WK. Als Nederlands tourist zou ik nu maar binnen blijven. Zeker niet naar favelas gaan. Ai, arm Brazilië. Het grote voetballand verslagen op eigen terrein. Ik ga niet zeggen dat ze niet goed speelden, maar dat sprankelende en dat inventieve is er net niet. Als een ploeg moet afhangen van één speler (Neymar) dan is het erg. Bij Nederland speelde Robben weer een dijk van een wedstrijd. 't Is erg voor een land waar iedereen opgroeit met voetbal. Nog één match en de voetbalgekte is voorbij. Toch ga ik nog eens kijken.
Onze living en de inkomhall zijn zo stilaan aan het veranderen in een tentoonstellingsruimte. De meningen over wat hier hangt zijn telkens verschillend. Sommigen vinden dit dan weer mooi en anderen zien dan toch liever iets anders. Het kan mij eigenlijk weinig schelen. Een discussie over kunst ga ik niet meer aan. Wat is kunst trouwens? Het is niet omdat er voor een Van Gogh miljoenen gegeven wordt, dat dit dan noodzakelijk voor iedereen mooi moet zijn. Zo was ik eens in het museum van moderne kunsten in Rotterdam en ik heb me daar kreupel gelachen. Vorige week begon ik daar over te praten met iemand en die vond dat mooi. Ieder zijn meug. Ik moet het voorzichtig aanbrengen bij mijn vrouw, maar ik heb nog enkele centimeter over om nog wat bij te hangen. Misschien eens als ze weg is? Binnenkort kan ik een inkom vragen als er iemand op bezoek komt.
Onze living is nu definitief mijn tweede bureau geworden. Er hoopt zich een papierstapel op en er staan twee computers. Dat heb je natuurlijk met die lap tops. Je kan die overal meezeulen, want dat is draadloos. Vroeger bracht ik een aantal uren door op mijn kamertje, maar nu zit ik gewoon in de leefruimte. Ik kocht zo een kussen om op mijn schoot te plaatsen en voila. De printer kan ik van hieruit bedienen en ik moet me alleen nog verplaatsen als ik een scan moet maken. Ik schreef nu wel draadloos, maar het aantal kabels dat achter alle toestellen hangt is gewoon niet te tellen. Draadloos is dus absoluut niet draadloos. Gemakkelijk is het wel, dat moet ik toegeven. Vanuit mijn luie zetel kan ik de ganse wereld bereiken. Ik kan met één oog tv kijken en ondertussen iets op mijn computer doen. Tegelijkertijd kan ik dan ook nog muziek beluisteren met mijn hoofdtelefoon. Op het scherm is een camera ingebouwd en dus kan ik dan ook nog praten met iemand aan de andere kant van de wereld. Alhoewel die camera dikwijls beter zou uit staan, zoals nu bijvoorbeeld. Zo in het midden van de nacht is het geen zicht. Ik ga nog maar eens proberen om een uur te slapen.
Mijn neef Karel was vandaag op bezoek en bracht twee schitterende boeken mee van Timmermans. Twee pareltjes. Werken die echt zeldzaam zijn. Daar is het mij niet om te doen. Het is niet omdat ik dan nu dingen heb die bijna niet meer te vinden zijn, maar ik ontdek nu weer iets dat ik nog nooit onder ogen kreeg. Een openbaring gewoon. Ik ben er deze namiddag al uren zoet mee geweest. Ondertussen heb ik mijn hoofdtelefoon opgezet met Bruckner. Het was lang geleden. Toch ga ik straks terug Porgy and Bess nog eens beluisteren. Achtste maal deze week. Ik denk dat ik de film terug ga kopen. Het is een eeuwigheid geleden en ik zou graag terug de details voor ogen halen. Genieten, mijn boeken en mijn muziek. Echt ontspannen.
