Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
10-12-2006
boom
toch al maar de kerstboom gezet zeker. Ik weet dat het vroeg is en dat de mensen dit alle jaren vroeger en vroeger doen, maar het was zo een dood moment waar we van geprofiteerd hebben. De sfeer zit er dus al volop in. Eerst cadeautjes gaan zoeken en dan maar ineens alles binnen aangekleed. En nu maar afwachten tot dit alles voorbij is. Eigenlijk hou ik helemaal niet van al dat gedoe en die gekunsteldheid, maar er zitten wel een aantal leuke , intieme momenten bij die ik dan weer niet zou willen missen.
Vandaag nog maar eens op geschenkenjacht geweest ondanks het rotweer. Moeilijk altijd als je zo lang wacht om het passende cadeautje te vinden. Ik zal een origineel ding vinden voor iedereen waar ik iets moet (mag)voor kopen.
Nog eentje uit de oude doos. Terwijl ik mijn foto's aan het opruimen ben vind ik af en toe zo nog eens een verrassing terug. Dit zal er eentje zijn van bijna 30 jaar geleden. Toen maakte ik alleen dia's. Toch gemakkelijk dat je ook die dingen kan inscannen en bewaren voor de toekomst.
Hier moet ik toch even om lachen. Ik behoor bij de groep rokers die dertig procent uitmaken van de Belgische bevolking. Ik weet dat het niet goed is en ik besef maar al te goed dat ik zou moeten stoppen. Maar dit vind ik echt belachelijk. Vanaf 1 januari mag er in de restaurants in België niet meer gerookt worden. Daar heb ik absoluut geen probleem mee. We gaan regelmatig eten in The Boardroom in Heverlee en daar mag al geruime tijd, zelfs buiten in open lucht, niet meer gerookt worden. Maar onze minister Demot kondigde nu met een grote glimlach aan dat hij zelfs op nieuwjaarsnacht controles gaat laten uitvoeren op dat rookverbod. Is hij begaan met de volksgezondheid of wil hij hier iets anders mee bereiken. Even nadenken daarover.
Voor we met vakantie vertrokken had ik spierpijn, waarvoor ik naar de dokter trok. Natuurlijk kreeg ik ontstekingsremmers voorgeschreven. Ik wil niet zeggen dat mijn huisarts een slechte dokter is, absoluut niet, maar in dit klimaat loop je nu eenmaal gemakkelijker dergelijke ontstekingen op. Na de eerste dag in het zuiden was de spierpijn weer weg. Mijn vrouwtje voelt zich in een dergelijk klimaat ook veel beter en heeft ook minder last. We hebben er even over nagedacht om daar te gaan wonen of er de winterperiode door te brengen. Eén groot probleem, de kinderen en de kleinkinderen! Ik kan er geen afstand van doen voor een te lange periode.
Nog maar eens nagenieten van de vakantie. Ik heb net de foto's eens bekeken en er zoals altijd een pak van vernietigd. Alles te samen hadden we 535 kiekjes gemaakt en ik hou er nu uiteindelijk 245 van over. Het voordeel van de digitalisering. Je bekijkt wat de moeite is en de rest gaat gewoon in de prullenmand. En dan nog. Waarschijnlijk zijn er dan nog een aantal bij die bij ons herinneringen oproepen, maar die eigenlijk de naam foto niet waard zijn.
Na de zon van Lanzarote komt dan hier het slechtere weer in België. Normaal voor de tijd van het jaar. Ook dat niet, want het zou nu moeten vriezen. Voor mij geen probleem, want nu kan ik nog rustig in mijn tuintje gaan werken en zelfs nog oogsten. Het eerste wat een Belg vraagt als hij naar het buitenland belt is, hoe het weer daar is. De mensen die in het zuiden leven, maken zich daar geen zorgen om, omdat ze weten dat bijna elke dag een dag met mooi weer is. We klagen altijd, maar als je ziet wat ze in sommige streken in de wereld te verwerken krijgen, dan hebben we het hier in Belgenland nog niet zo slecht.
Terug van weggeweest. We hebben een heerlijke zonnige vakantie gehad op Lanzarote. Het was echt de moeite waard. Veel gezien. We huren altijd een wagen als we met vakantie gaan, dan ben je niet afhankelijk van een gids en ga je die dingen zien die je graag wil zien. Ook kilometers gewandeld. Enfin, het is weer voorbij en de volgende trip is pas voorzien voor mei volgend jaar, dus ondertussen maar weer met de dagdagelijkse dingen bezig zijn, zoals het bloggen.
het is weer bijna zo ver. Binnen enkele uren zitten we op het vliegtuig naar de zon? (????) Dat dachten we ook een aantal weken geleden toen we naar Kreta gingen. Pech gehad. Al bij al 2 x 2 uur zon gehad. Nu gaan we naar Lanzarote. Toevallig heb ik de regenkansen daar eens bekeken en ja hoor, in November is de grootste kans op een bui ginder. Enfin we zien maar weer. Ik hoop jullie allemaal gezond en wel terug te vinden binnen afzienbare tijd.
Op geregelde tijdstippen gaan we onder ons vijf eens uit eten zonder de respectievelijke echtgenoten. Altijd wordt er gelachen en altijd is er plezier. Steeds weer worden herinneringen boven gehaald, liefst de allerleukste en natuurlijk worden we ook op de hoogte gebracht van elke verandering in ieders gezin. Er worden anecdotes verteld over de kleinkinderen, want die hebben we allemaal. Maar wat er steeds terug komt, babbelen over eten. Eten wij nu zo graag of is he keuvelen daarover al genoeg. Het was weer best gezellig.
ik ben mijn bureau aan het opruimen. Te veel papieren, te veel dat er al zo lang gelegen heeft. Dan kan je natuurlijk een aantal dingen terugvinden, waarvan je niet meer wist waarom je dat bijgehouden hebt en soms kom je nog eens een verrassing tegen. Toevallig vind ik hier de eerste aanzet van een verhaal van Timmermans. Jongens wat kon die man toch schrijven. Iedereen zal er wel niet van houden, maar de manier waarop hij dit verhaal begint!!! " mild en lavend, rond en wit, stond de maan hoog in de lucht, en goot haar glans over de donkere wereld uit, die er melkwit licht van werd en er zo een deugd aan had, dat hij doorheen al zijn bloemen zijn dank in geuren opwaarts zond." Is dat geen prachtig begin van een verhaal , een roman, een gedicht zelfs.
net nog eens "streven" doorgebladerd. Streven is een cultureel maatschappelijk maandblad. Er stond een artikel in dat door mijn broer geschreven is. Wat heeft die man toch een schrijverstalent. Ondertussen is hij ook terug beginnen tekenen nu hij met pensioen is. We zullen wel zien wat er nog allemaal volgt.
Elk seizoen heeft zijn charmes. Ook de herfst is mooi als je een wandeling gaat maken in het bos. De verschillende rood groene tinten van de bladeren zijn als een schakering in de bomen getoverd. Zo is dat in de lente ook met de licht tot donkergroene kleuren. Elke schilder gaat hiervan dromen denk ik. Dit zou ik eens graag gezien hebben door de ogen van Van Gogh. Of heeft hij ooit zo iets dergelijks geschilderd en weet ik hiervan niet? Ik herinner me van hem alleen maar zomerse taferelen. Als mijn broer dit leest zal hij wel een reactie doorsturen, want hij kent elk werk van elke schilder. In een mensenhoofd zijn er ook van die nuances. Vandaag is het zwart en grijs en morgen is alles mooi geel en oranje. Ikzelf heb geen last van die verschillende gemoedsveranderingen. Ik ben en blijf altijd een optimist, al kan ik af en toe wel eens piekeren.
Ik voelde me vandaag absoluut niet goed. Toch naar de tuin en toch nog groenten gaan plukken en klaarmaken om in te vriezen. Een mens kan op karakter toch nog een eind doorgaan en zich over grenzen tillen om nog een aantal dingen te doen. Morgen beter, denk ik dan. Ik weet dat mijn kinderen me graag zien en dat ze bij het lezen van dit bericht ze zich misschien zorgen maken, maar het hoeft absoluut niet, want morgen is het weer beter. Doorgaan!! Volgende week gaan we weer even uitrusten op Lanzarote. Weer de batterijen opladen en genieten (hopelijk) van het mooie weer.
we hebben naar jaarlijkse traditie, vorige zondag, de naambriefjes getrokken voor diegenen waar we met Kerst een cadeau moeten (mogen) voor kopen. Dit keer, op voorstel van Ken, mag niemand weten wie voor wie iets moet gaan zoeken. Hij vond dat, als je al wist wie voor jou moet kopen, je dan al een beetje kan nadenken over wat het cadeau zal inhouden. Het moet een verrassing blijven. Enige probleem hierbij is dat we nu onze secretaresse kwijt zijn. Kaat hield altijd een lijst bij van heel het gebeuren, zodanig dat, als iemand zijn getrokken briefje kwijt was, hij of zij nog altijd een toevluchtsoord had om te vragen voor wie er nu iets moest gezocht worden. Misschien zal iedereen nu die namen een beetje beter bewaren?
In het weekend naar vrienden in Boom geweest. Het zijn echt toffe mensen die we leren kennen hebben op een vakantie in Sardinië. Je weet hoe dat gaat, aan de praat geraakt en 's avonds iets gaan drinken. De laatste dag samen met hen naar een dorp in de buurt geweest en dan babbel je nog wat bij en na een tijd , terug thuis, nodig je mekaar eens uit.
Het is nu toch al verschillende keren geweest op een aantal jaren dat we mekaar gezien hebben. Altijd plezant.
gisteren met ex collega's gaan eten. Tussen pot en pint worden dan weer allerlei herinneringen boven gehaald en worden een aantal van onze vroegere bazen natuurlijk nog eens koud gepakt op hun fouten. Gebeurt dat niet overal? Van het ogenblik dat je met pensioen bent, weet je het allemaal beter dan je vroegere baas. Jij zou het wel eens anders gedaan hebben. Enfin, het was weer tof bijbabbelen met de mannen, want de vrouwen hebben het gisteren laten afweten. Pech voor hen, want het was weer een toffe namiddag.
God is nooit mijn beste vriend geweest. Vroeger als we klein waren deden ze ons alleen maar schrik krijgen van de hel en alles wat daar mee te maken had. Echte nachtmerries heb ik daarvan gehad. In plaats van ons een godsdienst te leren beleven en aanvoelen, hadden we enkel en alleen schrik van wat ons te wachten stond als we iets misdeden. In deze periode van Allerheiligen begin je daar af en toe eens over na te denken en ik hoop dan altijd dat diegenen die me dierbaar geweest zijn toch een schitterend hiernamaals hebben, al geloof ik daar niet in. Ik worstel niet meer met die problemen waar ze me vroeger mee opzadelden. Hel en vagevuur zijn voor mij een begrip geworden dat ik in mijn jeugd mee kreeg, maar de schrik is weg.
nog maar eens iets gemist? Gisteren zijn we naar aloude traditie pannekoeken gaan eten bij mijn schoonzus en bij terugkomst in Leuven stonden daar alle parkings vol. Eigenaardig. Niks speciaals te zien en toch veel volk. Iets te doen in de stad? Gaan mensen op zo een dag uit eten? Zou dit nu een traditie worden? Halloween? Ik weet het niet, want ik heb echt niets speciaals opgemerkt verder.
nog maar eens Timmermans. Mijn broer stuurde een aantal tekeningen door van "de Fee". Wat kon die man in eenvoud een mooie schets maken van wat hij op dat ogenblik beleefde en mee maakte. Een illustratie voor iets wat hij toen aan het schrijven was zo maar snel op papier gezet? Ondanks het feit dat hij door veel mensen destijds achtervallen en verguisd werd, blijf ik het één van de grootste Vlaamse schrijvers vinden.
toch al maar de kerstboom gezet zeker. Ik weet dat het vroeg is en dat de mensen dit alle jaren vroeger en vroeger doen, maar het was zo een dood moment waar we van geprofiteerd hebben. De sfeer zit er dus al volop in. Eerst cadeautjes gaan zoeken en dan maar ineens alles binnen aangekleed. En nu maar afwachten tot dit alles voorbij is. Eigenlijk hou ik helemaal niet van al dat gedoe en die gekunsteldheid, maar er zitten wel een aantal leuke , intieme momenten bij die ik dan weer niet zou willen missen.
