Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
27-04-2007
43 graden
Het was maandag 43 graden in mijn serreke. Te veel om goed te zijn, dus maar de ramen en deuren open gegooid. Door een beetje verluchting krijg je dat een weinig afgekoeld, maar de temperatuur bleef toch noh altijd rond de 33 graden hangen. Goed voor mijn tomaatjes denk ik maar, tenminste al ze genoeg water krijgen. Afwachten.
al een ganse tijd niks van mij laten horen. Ik zal het goedmaken door enkele berichten na mekaar te plaatsen. Vorige zaterdag was er een feestje van Joske en Firmin. We hebben ons schitterend geamuseerd en we hebben een bende toffe mensen ontmoet. De tennis en kaartvrienden van Firmin zijn stuk voor stuk schitterende personen, waar je gemakkelijk een avond mee kan doorbrengen zonder je één seconde te vervelen. Het was de moeite.
Het is niet te geloven hoevel vuilnis er langs de op en afritten van de autostrades ligt. Hoe jonge mensen (of volwassenen?) hun afval zo maar dumpen op de stoep of op de straat. Is dit de nieuwe manier van opvoeden? Ikzelf hou elk papiertje bij tot ik aan een vuilnisbak kom of tot ik het thuis kan weggooien, maar blijkbaar zijn er veel anderen die er anders over denken en achterlaten wat ze niet meer kunnen gebruiken of wat leeg is. Enfin, ik erger me daar aan, maar misschien moet ik dat niet.
Ik kan het aannemen dat mensen zich in deze maatschappij echt niet goed meer voelen. Er gebeurt toch zo enorm veel negatiefs. Nu weeral die student die in Amerika zo maar tientallen van zijn medeleerlingen overhoop schiet. Zo is het dagelijks weer iets anders dat je via de nieuwskanalen kan vernemen. Is het omdat de nieuwsberichten ons gemakkelijker bereiken via allerlei kanalen, of is het omdat er gewoon meer dingen gebeuren? Waren wij vroeger dan zo veel stiller en braver? Ligt het aan de opvoeding of aan het minder tijd maken voor mekaar? Kinderen krijgen minder aandacht omwile van het feit dat de ouders samen moeten gaan werken, daar waar vroeger "de moeder aan de haard" was en er dus meer aan opvoeding gedaan werd. Heb ik het mis? Is onze maatschappij dan evengoed dan vroeger , maar moeten we ons aanpassen aan de nieuwe omstandigheden?
gisteren 48 graden in de serre. Alles maar op een tocht gezet en deze nacht laten openstaan. Straks moet ik zeker gaan gieten, of alles verschrompeld ter plaatse. De portugese tomaatjes groeien dat je het ziet. Waarschijnlijk heeft die soort meer warmte nodig.
Twee bijna slapeloze nachten vanwege de RLS en het tobben over allerhande. Ik weet dat ik me teveel zorgen maak en dat ik dingen en gebeurtenissen zou moeten loslaten, maar ik kan het niet. Ik zit zo niet in mekaar. Ik zal dat toch eens moeten leren. Enfin ondertussen ontbreken weer ettelijke uren slaap en ik vrees dat ik ze vandaag niet zal kunnen inhalen. We gaan op bezoek bij nicht en echtgenoot deze avond. Ondanks de vermoeidheid kijk ik er toch naar uit.
Gisteren was de verjaardag van mijn enige neef aan vaderskant. Hij wist niet dat er volk uitgenodigd was. Zijn dochter ging zogezegd met hem op restaurant voor zijn verjaardag, maar de verrassing was groot toen hij daar 26 mensen zag. Toffe mensen ontmoet en ook een gezellige namiddag doorgebracht. Een goed feest.
in Leuven is er ter gelegenheid van pasen alle jaren een optreden van volksdansgroepen uit Europa. Het was de moeite. Vandaag en morgen gaat dit ook nog door. Op paaszaterdag is er de traditionele paaseierenworp. Er waren weer een pak kinderen die na veel geduld, konden gaan grabbelen. Ze hadden allemaal lang moeten wachten, want de voorstelling van de verschillende dansen was uitgelopen. Maar dan konden ze hun hartje ophalen. Hier en daar een wenend gezichtje van iemand die waarschijnlijk niks had kunnen bemachtigen. Plezierige happening.
vandaag moest mijn dochter een operatie ondergaan. In princiepe zou dit gebeuren om 10 uur. Natuurlijk nog veel te vroeg voor nieuws, maar je zit hier dan en je kan niks doen en je zit daar maar aan te denken. Ik ben geen kerkganger, maar op zo'n momenten zou je toch bidden om te vragen dat alles goed afloopt en dat er geen problemen zijn. Eigenlijk is dit een beetje hypocriet, maar als je dingen niet zelf in handen hebt zoek je hulp, op welke manier dan ook.
Ik had nog een goeie 100 stuks prei in de tuin staan en ik ben ze allemaal gaan uitdoen en heb ze ingevroren. Serieus werkje. Mijn vrouwtje heeft gesneden dat het een lieve lust was. Enfin, zo vers kan niemand ze hebben. Eén uur en een half nadat ze uit de tuin gehaald werden, staken ze al in de diepvries. Puur biologische groenten in je vrieskast, beter kan toch niet. Dit is prei die bij het snijden, aan de ogen pikt zoals ajuin. De smaak is navenant. Ik maak die regelmatig klaar met hesp en kaas, zoals je witloof maakt. Heerlijk. En dan de keuken kuisen natuurlijk. Maar wij redeneren altijd als volgt, of je nu 10 stuks invriest of honderd, de keuken is toch vuil, dus dan maar ineens het zware geschut.
Even de zon gezien en iedereen zit weer met allelei plannen voor zijn hofke. Ik was deze namiddag even in een tuincentrum en er was zelfs geen winkelwagentje meer te krijgen. Met karren vol bloemen, knollen, mest en zaad zag je de mensen daar rondzeulen. Ongelooflijk wat zo een zonnestraal teweeg brengt. Iedereen snakt blijkbaar naar de echte lente en de deugddoende warmte. Was het in ieders hart ook maar zo gezellig en warm.
vandaag rust ingebouwd en even mijn oudste zus gaan opzoeken. Altijd een warme en gezellige ontvangst. Uiteraard praat je over kinderen en kleinkinderen en komen er probleempjes boven die je samen of alleen moet verwerken. Maar niet alleen dat. We lachen altijd enorm veel en we halen altijd herinneringen boven. Het was weer tof.
Er zijn momenten dat ik mijn kroost echt mis. Ze zijn zo onafhankelijk en vrij de wereld in getrokken en, denk ik dan soms, aan hun lot overgelaten. Niets is minder waar natuurlijk, want het zijn volwassen mensen die weten wat ze doen en wat ze willen. Ze gaan hun eigen weg en maken hun eigen leven toch wel zeker. Toch blijft er altijd die twijfel. Kunnen ze het wel aan en moet ik er toch niet even zijn? En dan zijn er ook nog die kleinkinderen natuurlijk waar je zo naar opkijkt en die je ophemelt waar het ook maar kan. Maar ja, ze hebben ook hun leven met hun ouders, vriendjes en vriendinnen. Wij hebben ook onze bezigheden en "verplichtingen". Toch mis ik ze soms allemaal.
Iedereen opgewekt in zijn tuin bezig deze namiddag. Eindelijk de zon en wat warmte. In de serre was het 32 graden. Ik heb nog wat gespit, gezaaid en een groot net gespannen over de ajuin. De vogels zien het eerste groen en ze komen daar aan pikken en trekken zo het plantgoed uit de grond. Ondertussen zorgen ze daar in de natuur toch voor een mooi achtergrondkoor.
Gisteren was mijn jongste zoon op bezoek. Altijd tof vertoeven met hem. We dachten samen in de tuin te gaan werken, maar daar was het absoluut geen weer voor. Dus maar gezellig gekeuveld en een serie fotos bekeken van de laatste tijd. Ik dacht dat mijn jongste dochter erudiet was, maar hij beweert nog meer boeken gelezen te hebben dan zij.
donderdag zijn we gaan babysitten, al is de naam baby hier al zeker niet meer van toepassing. Het zijn ondertussen twee flinke meiden geworden. Ik dacht dat Liese later in de artistieke wereld zou terecht komen, maar Goedele, mijn oudste dochter, denkt dat Sare dat wel zal doen. Ze heeft enorm veel expressie en aan haar gezicht kan je zien wat ze aan gevoelens heeft op dat ogenblik. Een mimiek waar je alles kan van af lezen. Ikzelf blijf het bij Liese als actrice houden momenteel. We zullen binnen zeer veel jaren zien wie het bij het rechte eind had. Liese heeft ook al een ganse serie tekenverhaaltjes gemaakt. Ongelooflijk wat een fantasie.
we zijn gisteren op bezoek geweest bij onze buur. Daar wordt altijd veel over politiek gepraat. Het worden geen hoogoplopende discussies, maar we verschillen in dat opzicht toch van mening. De enige gelijkenis is, dat we allebei fier zijn dat we Vlaming zijn. Altijd komt het neer op het feit dat onze voorouders en de huidige generatie zoveel kunst en kultuur over de wereld rondgedragen hebben. Dan spreken we over de Vlaamse primitieven en over onze schrijvers. We praten over onze universiteiten, over de kennis die in Vlaanderen aanwezig is, over de werklust en zo veel dingen meer waar we trots zouden moeten op zijn. Maar ja de Vlaming is te bescheiden is altijd de slotsom van ons verhaal. De buur heeft een oude kast staan die al jaren in de familie gebleven is en waar hij de trotse eigenaar van is. Er ontbreekt echter een "floche" aan één van de sleutels. Moest iemand weten waar zo iets nog kan gevonden worden, laat het dan weten.
wiske, een nicht van mijn echtgenote, is gisteren op bezoek geweest. Ongelooflijk hoe ze kan vertellen. Ze heeft ook al een heel leven achter zich. Ze woonde in Duitsland en Groot Britanie en keerde na de dood van haar echtgenoot terug naar Belgie. Ze heeft een stent en een pace maker, maar dat kan jaar er niet van weerhouden om nog dagdagelijks op weg te zijn. Ze reist veel, ze gaat mee met georganiseerde busuitstappen, ze bezoekt musea allerhande en ze gaat ook wekelijks naar de markt. Dit laatste heeft met de vorige interesses niets te maken, maar dan past mijn bijgevoegde foto toch in het kader.
nog eens bij de jongste dochter op bezoek geweest. de kleindochter, Evora, blijft dus een persoontje dat kan imponeren en verleiden.Ze kan een gans gezelschap bezighouden en de aandacht op zich vestigen.
Vandaag hebben we bezoek gehad van de weduwe van een collega waar ik destijds zeer goed mee overweg kon. Het doet toch deugd dat je zo af en toe eens herinneringen kan ophalen. Ik weet dat haar dat ook enorm pleziert om bepaalde anekdotes boven te halen en nog eens de man waar ze van hield in al zijn glorie en tekortkomingen te beschrijven. Ik ben te gevoelig voor deze wereld, want op dat ogenblik komen er tranen opwellen, terwijl je eigenlijk over plezierige herinneringen bezig bent. Als ik over iets of iemand moet praten dat of die me geraakt heeft in het verleden, komt dat zo maar spontaan boven drijven. De wereld is nochtans hard, maar ik wil en zal mezelf zeker niet veranderen. Nochtans is er voor de jeugd momenteel geen andere keuze dan keihard tegen het leven en de maatschappij aan te gaan. Je mag momenteel niet meer dat sentiment hebben, behalve in je familiekring. Ben ik niet meer van deze wereld? Mogen tranen bij bepaalde gevoelens niet meer? Ik voel me er zo zalig bij.
Het was maandag 43 graden in mijn serreke. Te veel om goed te zijn, dus maar de ramen en deuren open gegooid. Door een beetje verluchting krijg je dat een weinig afgekoeld, maar de temperatuur bleef toch noh altijd rond de 33 graden hangen. Goed voor mijn tomaatjes denk ik maar, tenminste al ze genoeg water krijgen. Afwachten.
Ik kan het aannemen dat mensen zich in deze maatschappij echt niet goed meer voelen. Er gebeurt toch zo enorm veel negatiefs. Nu weeral die student die in Amerika zo maar tientallen van zijn medeleerlingen overhoop schiet. Zo is het dagelijks weer iets anders dat je via de nieuwskanalen kan vernemen. Is het omdat de nieuwsberichten ons gemakkelijker bereiken via allerlei kanalen, of is het omdat er gewoon meer dingen gebeuren? Waren wij vroeger dan zo veel stiller en braver? Ligt het aan de opvoeding of aan het minder tijd maken voor mekaar? Kinderen krijgen minder aandacht omwile van het feit dat de ouders samen moeten gaan werken, daar waar vroeger "de moeder aan de haard" was en er dus meer aan opvoeding gedaan werd. Heb ik het mis? Is onze maatschappij dan evengoed dan vroeger , maar moeten we ons aanpassen aan de nieuwe omstandigheden?
gisteren 48 graden in de serre. Alles maar op een tocht gezet en deze nacht laten openstaan. Straks moet ik zeker gaan gieten, of alles verschrompeld ter plaatse. De portugese tomaatjes groeien dat je het ziet. Waarschijnlijk heeft die soort meer warmte nodig.
vandaag moest mijn dochter een operatie ondergaan. In princiepe zou dit gebeuren om 10 uur. Natuurlijk nog veel te vroeg voor nieuws, maar je zit hier dan en je kan niks doen en je zit daar maar aan te denken. Ik ben geen kerkganger, maar op zo'n momenten zou je toch bidden om te vragen dat alles goed afloopt en dat er geen problemen zijn. Eigenlijk is dit een beetje hypocriet, maar als je dingen niet zelf in handen hebt zoek je hulp, op welke manier dan ook.
