Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
03-05-2007
zonen
Vandaag zijn mijn twee zonen op bezoek geweest. Het zijn allebei fantastische mensen en ik voel me absoluut goed in hun gezelschap. De ene is rechtdoor, rechtaan en sommige mensen zouden zich daar op hun ongemak bij voelen, en de jongste is wat stiller, nadat hij een een aantal minder aangename ervaringen heeft meegemaakt in zijn vriendenkring. Toch is hij diegene die me blijft stimuleren om door te doen en hij is diegene waar ik me absoluut perfect bij voel. Hij kan me op alle mogelijke manieren opbeuren en me weer de moed geven om dingen aan te pakken en te realiseren.? Hij geeft me altijd de indruk dat ik belangrijk geweest ben in zijn leven en ook zegt hij dikwijls dat we zo veel gemeen hebben. Altijd tof om te horen. Een ferme zoon. Ik wil nu de anderen niet ontmoedigen of afschrijven, maar mijn jongste blijft mijn hart beroeren op een speciale manier. Als je 5 kinderen hebt zie je die allemaal even graag, maar er zijn er toch die je op een speciale manier bereiken, en dat heb ik nu met de jongste. Hij beseft het waarschijnlijk zelf niet.
Gezien mijn grootmoeder op zeer jeugdige leeftijd al moeder werd heb ik dus neven en nichten die een stuk ouder zijn dan ik. We hadden een regelmatig contact met hen, al zijn er van de kinderen en kleinkinderen mensen bij die ik in tientallen jaren niet heb gezien. De familie is zo enorm groot. Nu is er een van de nichten overleden. Ze had nochtans samen met haar man nog grootse plannen. Ze werden dit jaar allebei 80 en ze hadden nog een nieuwe caravan gekocht. Dus aan ophouden had ze nog helemaal niet gedacht. Ze waren samen een tijdje geleden nog op bezoek bij ons en ze zat nog vol vuur en levenslust. Mijn moeder was meter van haar en daar hebben we bij onze laatste ontmoeting nog uitvoerig over gepraat en veel herinneringen opgehaald. Helaas, Lucieke, heeft pech gehad en we zullen afscheid moeten gaan nemen.
gisteren hadden de kinderen een verrassingsfeestje georganiseerd. Wel, Agnes is jarig op 19/5 en het is binnenkort ook nog moederdag en Joost kan er nooit bij zijn. Omdat hij nu voor het balletoptreden in België was hebben ze de feestelijkheden dan maar wat vervroegd, zodat hij ook kon deelnemen. Nog eens een toffe reunie. Agnes wist van niks en Peter heeft de komedie goed volgehouden tot het einde zodat het een totale surprise was. Het doet altijd deugd om heel die bende eens samen te zien en samen te zien genieten. Agnes heeft er ook echt deugd aan gehad, zeker weten. Ze wilden een vernieuwde foto van de vijf kinderen, omdat de laatste al van enkele jaren geleden was. Hierbij dus.
Dit weekend zijn er de balletvoorstellingen van de Leuvense balletacademie. Mijn dochter en haar vriendin Sofie hebben er weer een spetterend spektakel van gemaakt. Alle jaren denk ik dat het de perfectie is en toch slagen ze er in om zichzelf telkens weer te overtreffen. Een woord dat ik gisteren verschillende keren heb gebruikt: SCHITTEREND. Het publiek was dol enthousiast en er volgde een staande ovatie. Ik wil ze nog even in de bloemetjes zetten.
gisteren is mijn oudste zoon, die in Portugal woont, aangekomen.Hij gaat een fotoreportage maken over de voorstelling van de balletschool van de oudste dochter. Dus natuurlijk zijn we met de familie hem eerst gaan verwelkomen om hem nog eens terug te zien en eens in de armen te sluiten. Even bijpraten en zien wat we in de volgende dagen samen kunnen doen. Als je zo een zoon in het buitenland hebt wonen is het natuurlijk altijd tof om die nog eens "vast te pakken". via andere kanalen kan je natuurlijk nog altijd contact houden, maar dat is absoluut hetzelfde niet. Ondertussen ben ik natuurlijk ook best nieuwsgierig naar hoe hij het doet en wat hij zoal gedaan heeft de laatste tijd. Veel tijd is er niet, want met het ballet is hij al een drietal dagen bezet en volgende week zondag vertrekt hij al terug. Dus op korte tijd een beetje proberen in te halen.
druk de laatste tijd, vandaar de weinige of geen berichten. Zaterdag hadden we dat feestje en we waren de laatste gasten. Als we dan thuis komen kunnen we niet onmiddellijk gaan slapen en zitten we nog even na te praten, maar ik kan er niet meer tegen. Het blijft altijd een aantal dagen nawerken voor ik me terug de "oude" voel. te weinig slaap en de drank zullen er ook wel toe bijdragen veronderstel ik.
woensdag gaan eten met een delegatie van de familie in de boardroom in Heverlee; Het was weer een schitterend maal , en het was best gezellig. Het blijft voor mij toch nog altijd een aanrader, al vind ik het bij Jeroen Meeus in Luzine nog beter. Prijs kwaliteit zijn dit de beste restaurants die ik de laatste jaren heb bezocht.
Het was maandag 43 graden in mijn serreke. Te veel om goed te zijn, dus maar de ramen en deuren open gegooid. Door een beetje verluchting krijg je dat een weinig afgekoeld, maar de temperatuur bleef toch noh altijd rond de 33 graden hangen. Goed voor mijn tomaatjes denk ik maar, tenminste al ze genoeg water krijgen. Afwachten.
al een ganse tijd niks van mij laten horen. Ik zal het goedmaken door enkele berichten na mekaar te plaatsen. Vorige zaterdag was er een feestje van Joske en Firmin. We hebben ons schitterend geamuseerd en we hebben een bende toffe mensen ontmoet. De tennis en kaartvrienden van Firmin zijn stuk voor stuk schitterende personen, waar je gemakkelijk een avond mee kan doorbrengen zonder je één seconde te vervelen. Het was de moeite.
Het is niet te geloven hoevel vuilnis er langs de op en afritten van de autostrades ligt. Hoe jonge mensen (of volwassenen?) hun afval zo maar dumpen op de stoep of op de straat. Is dit de nieuwe manier van opvoeden? Ikzelf hou elk papiertje bij tot ik aan een vuilnisbak kom of tot ik het thuis kan weggooien, maar blijkbaar zijn er veel anderen die er anders over denken en achterlaten wat ze niet meer kunnen gebruiken of wat leeg is. Enfin, ik erger me daar aan, maar misschien moet ik dat niet.
Ik kan het aannemen dat mensen zich in deze maatschappij echt niet goed meer voelen. Er gebeurt toch zo enorm veel negatiefs. Nu weeral die student die in Amerika zo maar tientallen van zijn medeleerlingen overhoop schiet. Zo is het dagelijks weer iets anders dat je via de nieuwskanalen kan vernemen. Is het omdat de nieuwsberichten ons gemakkelijker bereiken via allerlei kanalen, of is het omdat er gewoon meer dingen gebeuren? Waren wij vroeger dan zo veel stiller en braver? Ligt het aan de opvoeding of aan het minder tijd maken voor mekaar? Kinderen krijgen minder aandacht omwile van het feit dat de ouders samen moeten gaan werken, daar waar vroeger "de moeder aan de haard" was en er dus meer aan opvoeding gedaan werd. Heb ik het mis? Is onze maatschappij dan evengoed dan vroeger , maar moeten we ons aanpassen aan de nieuwe omstandigheden?
gisteren 48 graden in de serre. Alles maar op een tocht gezet en deze nacht laten openstaan. Straks moet ik zeker gaan gieten, of alles verschrompeld ter plaatse. De portugese tomaatjes groeien dat je het ziet. Waarschijnlijk heeft die soort meer warmte nodig.
Twee bijna slapeloze nachten vanwege de RLS en het tobben over allerhande. Ik weet dat ik me teveel zorgen maak en dat ik dingen en gebeurtenissen zou moeten loslaten, maar ik kan het niet. Ik zit zo niet in mekaar. Ik zal dat toch eens moeten leren. Enfin ondertussen ontbreken weer ettelijke uren slaap en ik vrees dat ik ze vandaag niet zal kunnen inhalen. We gaan op bezoek bij nicht en echtgenoot deze avond. Ondanks de vermoeidheid kijk ik er toch naar uit.
Gisteren was de verjaardag van mijn enige neef aan vaderskant. Hij wist niet dat er volk uitgenodigd was. Zijn dochter ging zogezegd met hem op restaurant voor zijn verjaardag, maar de verrassing was groot toen hij daar 26 mensen zag. Toffe mensen ontmoet en ook een gezellige namiddag doorgebracht. Een goed feest.
in Leuven is er ter gelegenheid van pasen alle jaren een optreden van volksdansgroepen uit Europa. Het was de moeite. Vandaag en morgen gaat dit ook nog door. Op paaszaterdag is er de traditionele paaseierenworp. Er waren weer een pak kinderen die na veel geduld, konden gaan grabbelen. Ze hadden allemaal lang moeten wachten, want de voorstelling van de verschillende dansen was uitgelopen. Maar dan konden ze hun hartje ophalen. Hier en daar een wenend gezichtje van iemand die waarschijnlijk niks had kunnen bemachtigen. Plezierige happening.
vandaag moest mijn dochter een operatie ondergaan. In princiepe zou dit gebeuren om 10 uur. Natuurlijk nog veel te vroeg voor nieuws, maar je zit hier dan en je kan niks doen en je zit daar maar aan te denken. Ik ben geen kerkganger, maar op zo'n momenten zou je toch bidden om te vragen dat alles goed afloopt en dat er geen problemen zijn. Eigenlijk is dit een beetje hypocriet, maar als je dingen niet zelf in handen hebt zoek je hulp, op welke manier dan ook.
Ik had nog een goeie 100 stuks prei in de tuin staan en ik ben ze allemaal gaan uitdoen en heb ze ingevroren. Serieus werkje. Mijn vrouwtje heeft gesneden dat het een lieve lust was. Enfin, zo vers kan niemand ze hebben. Eén uur en een half nadat ze uit de tuin gehaald werden, staken ze al in de diepvries. Puur biologische groenten in je vrieskast, beter kan toch niet. Dit is prei die bij het snijden, aan de ogen pikt zoals ajuin. De smaak is navenant. Ik maak die regelmatig klaar met hesp en kaas, zoals je witloof maakt. Heerlijk. En dan de keuken kuisen natuurlijk. Maar wij redeneren altijd als volgt, of je nu 10 stuks invriest of honderd, de keuken is toch vuil, dus dan maar ineens het zware geschut.
Even de zon gezien en iedereen zit weer met allelei plannen voor zijn hofke. Ik was deze namiddag even in een tuincentrum en er was zelfs geen winkelwagentje meer te krijgen. Met karren vol bloemen, knollen, mest en zaad zag je de mensen daar rondzeulen. Ongelooflijk wat zo een zonnestraal teweeg brengt. Iedereen snakt blijkbaar naar de echte lente en de deugddoende warmte. Was het in ieders hart ook maar zo gezellig en warm.
vandaag rust ingebouwd en even mijn oudste zus gaan opzoeken. Altijd een warme en gezellige ontvangst. Uiteraard praat je over kinderen en kleinkinderen en komen er probleempjes boven die je samen of alleen moet verwerken. Maar niet alleen dat. We lachen altijd enorm veel en we halen altijd herinneringen boven. Het was weer tof.
Er zijn momenten dat ik mijn kroost echt mis. Ze zijn zo onafhankelijk en vrij de wereld in getrokken en, denk ik dan soms, aan hun lot overgelaten. Niets is minder waar natuurlijk, want het zijn volwassen mensen die weten wat ze doen en wat ze willen. Ze gaan hun eigen weg en maken hun eigen leven toch wel zeker. Toch blijft er altijd die twijfel. Kunnen ze het wel aan en moet ik er toch niet even zijn? En dan zijn er ook nog die kleinkinderen natuurlijk waar je zo naar opkijkt en die je ophemelt waar het ook maar kan. Maar ja, ze hebben ook hun leven met hun ouders, vriendjes en vriendinnen. Wij hebben ook onze bezigheden en "verplichtingen". Toch mis ik ze soms allemaal.
Gezien mijn grootmoeder op zeer jeugdige leeftijd al moeder werd heb ik dus neven en nichten die een stuk ouder zijn dan ik. We hadden een regelmatig contact met hen, al zijn er van de kinderen en kleinkinderen mensen bij die ik in tientallen jaren niet heb gezien. De familie is zo enorm groot. Nu is er een van de nichten overleden. Ze had nochtans samen met haar man nog grootse plannen. Ze werden dit jaar allebei 80 en ze hadden nog een nieuwe caravan gekocht. Dus aan ophouden had ze nog helemaal niet gedacht. Ze waren samen een tijdje geleden nog op bezoek bij ons en ze zat nog vol vuur en levenslust. Mijn moeder was meter van haar en daar hebben we bij onze laatste ontmoeting nog uitvoerig over gepraat en veel herinneringen opgehaald. Helaas, Lucieke, heeft pech gehad en we zullen afscheid moeten gaan nemen.
Het was maandag 43 graden in mijn serreke. Te veel om goed te zijn, dus maar de ramen en deuren open gegooid. Door een beetje verluchting krijg je dat een weinig afgekoeld, maar de temperatuur bleef toch noh altijd rond de 33 graden hangen. Goed voor mijn tomaatjes denk ik maar, tenminste al ze genoeg water krijgen. Afwachten.
Ik kan het aannemen dat mensen zich in deze maatschappij echt niet goed meer voelen. Er gebeurt toch zo enorm veel negatiefs. Nu weeral die student die in Amerika zo maar tientallen van zijn medeleerlingen overhoop schiet. Zo is het dagelijks weer iets anders dat je via de nieuwskanalen kan vernemen. Is het omdat de nieuwsberichten ons gemakkelijker bereiken via allerlei kanalen, of is het omdat er gewoon meer dingen gebeuren? Waren wij vroeger dan zo veel stiller en braver? Ligt het aan de opvoeding of aan het minder tijd maken voor mekaar? Kinderen krijgen minder aandacht omwile van het feit dat de ouders samen moeten gaan werken, daar waar vroeger "de moeder aan de haard" was en er dus meer aan opvoeding gedaan werd. Heb ik het mis? Is onze maatschappij dan evengoed dan vroeger , maar moeten we ons aanpassen aan de nieuwe omstandigheden?
gisteren 48 graden in de serre. Alles maar op een tocht gezet en deze nacht laten openstaan. Straks moet ik zeker gaan gieten, of alles verschrompeld ter plaatse. De portugese tomaatjes groeien dat je het ziet. Waarschijnlijk heeft die soort meer warmte nodig.
vandaag moest mijn dochter een operatie ondergaan. In princiepe zou dit gebeuren om 10 uur. Natuurlijk nog veel te vroeg voor nieuws, maar je zit hier dan en je kan niks doen en je zit daar maar aan te denken. Ik ben geen kerkganger, maar op zo'n momenten zou je toch bidden om te vragen dat alles goed afloopt en dat er geen problemen zijn. Eigenlijk is dit een beetje hypocriet, maar als je dingen niet zelf in handen hebt zoek je hulp, op welke manier dan ook.
