Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
22-03-2009
paus
Zijn al die pausen nu dezelfde stomkoppen? Deze verklaarde nu weer dat condooms niet helpen tegen HIV. Hier in België lachen we met zulke uitspraken, maar zo iets kan je toch niet in Afrika gaan verklaren.
het zou een druk weekend worden, maar het neemt niet zo een vaart. Zieke mensen. Het zal dus eerder kalm worden. Enkel mijn broer die deze namiddag even binnen zal springen. Uitstel, maar geen afstel. Rust dus.
Gisteren toevallig op Nederland een uitzending gezien van de drie baritons. Ernst Daniel Smid, Marco Bakker en Henk Poort. Van deze laatste had ik nog niet gehoord, maar wat een stem mensen. Echt een ontdekking. Schitterend gewoon. Ik probeerde er wat van te downloaden, maar vergeet het. Alleen betalend. Toch blijf ik verder proberen via andere sites en anders koop ik er gewoon een cd van.
We hebben al ooit eens ergens tilapia gegeten, maar we weten niet meer waar. We vermoeden bij de Afrikaan of bij de Marokkaan in Leuven. Nu zagen we die vis staan in het groot warenhuis en natuurlijk onmiddellijk mee gebracht. Opgezocht op wikipedia en als kleine anekdote geven ze mee dat dit een vis is die oorspronkelijk uit de Nijl komt. We zullen eens een paar recepten opzoeken en (misschien) laat ik weten hoe het was.
de volgende dagen bezoek. De laatste tijd was het drukker dan normaal, maar absoluut geen probleem. Toch zijn er nog een aantal mensen die we zouden moeten uitnodigen. Moeten is een groot woord, want dat klinkt als een verplichting en dat is het absoluut niet. Er zijn mensen die we zeker terug willen zien in de zeer nabije toekomst. Te veel mensen die ons nauw aan het hart liggen, te weinig gezien. We doen het zeker.
vandaag gaan we op bezoek bij mijn oudste zus. Ik bewonder haar enorm om haar ingesteldheid na zo (te) veel ellende voor één persoon. Ze blijft altijd positief en is altijd goedlachs. Ik weet niet of ik dit allemaal zou aankunnen. Toch niet op die manier. Altijd een goeie babbel daar. Veel herinneringen ophalen.
Als klein manneke sliep ik bij haar. Wat wil je met een gezin met vijf kinderen. Het is zoeken tot iedereen wat groter wordt. Nadien de zussen samen en de broers en ééntje bij moeder. Zo gaat dat. Nu moeten ze allemaal hun eigen kamer hebben. Och ja, was het toen beter of nu?
Elke episode in een mensenleven heeft zo zijn charme of zijn negatieve kanten. Alles is natuurlijk tijdsgebonden. Ikzelf kan absoluut niet klagen. Altijd een verwend nest geweest.
wat is er hier in ons belgenlandje allemaal aan de hand. Vandaag weer drie agenten neergestoken door een man die echt over zijn toeren was. Ze waren er op voorzien dat er problemen zouden kunnen zijn, maar dit konden ze echt niet aan. Ik haal nu één voorval aan, maar het is echt te veel aan het worden de laatste tijd. Binnenkort is de helft van onze bevolking bij de beveiliging of de politie.
Elke woensdag komt de schoonbroer van uit Lier naar Leuven om bij Marc en Angèle een lekkere tas koffie te drinken en een goed ontbijtje te verorberen. Altijd een gezellige babbel en wij gaan ook een paar keer per jaar, dan zien we mekaar nog eens en kunnen we wat bij praten. Vandaag een poging ondernomen, weliswaar zonder te verwittigen. Niemand thuis. We hadden ons nochtans al zeer verheugd op die perfecte tas koffie en dat lekker ontbijt. Niks daar van. Eigen schuld. We hadden maar moeten telefoneren. We misten dus een rijkelijk gevulde tafel.
Vandaag had ik een mindere dag. Het tuinwerk was me iets te zwaar en niks ging me eigenlijk goed af. Nochtans ben ik altijd een doorduwer als ik eenmaal bezig ben. Ik probeer altijd meer te doen dan ik me vooraf had voorgenomen. Wel vandaag ging dit niet. Ik weet niet wat het was, maar de "goesting" was er even niet. Ik stopte al even voor vier uur deze namiddag en dat is niet van mijn gewoonte. Gisteren werkte ik door tot half zes en nog zou ik hebben kunnen verder doen. Ik hoop dat het morgen beter gaat. Ik zie in de tuintjes naast mij twee mensen van 79 die verdomme harder kunnen werken dan ik. Morgen met grote moed en tromgeroffel er weer tegenaan? Zoals ik me nu voel heb ik mijn twijfels.
Zondag is zo een dag waarmee we niet goed weten wat te doen. Ofwel is het samen een kleinigheid ondernemen, ofwel ga ik gewoon naar mijn tuintje. Blijven zitten en geen initiatief nemen is absoluut niet besteed aan de zondag. Meestal eens iets gaan zien of iets bezoeken. We zijn al ver over de middag, maar we weten het nog niet. Eerst eten en dan zien we wel weer. Misschien nog eens gaan kijken op internet wat er allemaal en zien en te beleven is in de nabije omgeving. Een tentoonstelling ergens?
Ik blijf bij die ezel van gisteren. Vandaag ging ik ajuin kopen om te planten. We gebruiken er ongeveer een 500 tal per jaar. Beter gezegd of uitgelegd, ik plant er 500 per jaar, maar natuurlijk heb je dan niet diezelfde opbrengst. Er zijn er altijd een aantal die niet groeien en er zijn er altijd een aantal die uitdrogen na de oogst. Maar toch is het zo. Wij verbruiken een massa ajuin met twee personen. Ik ging naar een winkel, die ik regelmatig bezoek, voor de aankoop van plantgoed en kocht dus maar een "beetje" plantajuin. Uiteindelijk 580 exemplaren In de grond gestopt. Ik ben kapot. Niet alleen die ajuinen in de grond gestoken, maar ook nog in de serre bezig geweest. Eerst dacht ik te stoppen na een voor mezelf aantal opgelegde aantal rijen, maar ik ken mezelf. Alles moet in de grond en ik verleg dan altijd mijn grenzen. 3, 50 uur bezig geweest. Moe. Het zijn natuurlijk nog maar de eerste (werk) dagen van het jaar. Ezel. Altijd maar mezelf willen overtreffen.
ik kan blijven zagen natuurlijk, maar het duurt me allemaal een beetje te lang. Laat dat zonnetje nu eens schijnen aub. Vandaag toch nog een serieus stuk gaan omgraven. Ik ben op dat gebied altijd streng tegenover mezelf. Als ik toe kom heb ik altijd een doel voor ogen om een aantal meter te spitten. Ik leg mezelf op om tot een bepaalde plaats door te gaan, maar ik doe er altijd een stuk bij. Ik probeer steeds een stuk verder te gaan dan ik me op voorhand had voorgenomen. Telkens ga ik verder. Waarom ik dat doe weet ik niet, maar altijd doe ik hetzelfde. Ik herinner me een massa grond die naast ons afgekapt werd, met de bedoeling om de achtertuin op te hogen. Dagelijks had ik me voorgenomen om 25 kruiwagens weg te brengen en alle dagen deed ik er 30 of meer. Zo is dat nu ook met het spitten. Ik verleg altijd mijn voorgenomen grens. Waarom? Mezelf bewijzen? Ik weet het niet, maar ik kan het absoluut niet laten.
Ik ben op dat gebied een ezel.
Vandaag voor de eerste keer dit jaar de schup in de (buiten) grond gestoken. Al een paar keer in mijn serre bezig geweest, maar vandaag het eerste zonnetje en er dus maar meteen in gevlogen. Blijkbaar hadden de buren dezelfde gedachte en ik was dus absoluut niet alleen. Al een flink stuk omgespit. Ho, die eerste warmte. Het deed deugd. In de serre zelfs al 26 graden gehaald. Wat ik al uitgezaaid heb zal dan wel stilaan beginnen groeien zeker. Opportunistisch als ik ben, had ik eind januari al sla uitgezaaid, maar die staat na zo veel tijd nog altijd maar een goeie twee centimeter hoog. Nu zal het snel gaan. Enfin, zoals zo velen, ben ik de winter kotsbeu en vlieg ik er graag weer in.
Dit zou normaal niet mogen en ik blijf er achter staan dat dit "fouten" geweest zijn.Ik lees dat er een aantal onvolmaaktheden waren aan enkele vliegtuigen die door Sabena logistiek zijn nagekeken. Als dit een frustratie geweest is omwille van een nakend ontslag, neem ik diegenen die dit gedaan hebben, het absoluut kwalijk. Dit is een eventuele moord. Je kan je frustraties op een andere manier uitten. Maar op deze manier kan het absoluut niet. Er worden mensenlevens in gevaar gebracht. Ik ben absoluut geen specialist, maar dit vind ik te ver gaand.
mensen toch. Twee van de kleinkinderen volgen sinds enkele tijd pianolessen. Als ik nu de filmpjes bekijk van vorig en van dit jaar is de progressie gewoon ongelooflijk. Sare met haar nog kleine vingertjes, gaat over die toetsen of het niks is en Liese die dan twee jaar ouder is legt in datzelfde stuk pianomuziek een bepaald gevoel. Het is al een eigen interpretatie van een opgelegd stuk. Misschien een te fiere grootvader? Toch blijf ik altijd nuchter en van op een afstand kijken. Mijn mening en mijn visie in deze zijn zeker niet gekleurd. Ze hebben het en ze zijn goed. Och ik zou nog kunnen blijven "stoefen" over alles en nog wat in verband met mijn kinderen en kleinkinderen, maar al wat ik nog zou schrijven zou je toch interpreteren als overdreven.
Eindelijk joost eens op skype gehad. Verdomme toch, ik mis hem altijd op een of andere manier. Deze middag spypte hij zelf en dus even enkele woorden kunnen wisselen, al was het schriftelijk. Via telefonische skype ging het van daar uit blijkbaar moeilijk vanwege een te trage verbinding. Blijven proberen. Hij gaat nu naar Dakar en ik hoop dat hij nu al bijna halfweg is. Was hij al maar terug thuis; Egoïst? Ja misschien wel, maar ik zou graag hebben dat hij zonder problemen en zonder veel erg al terug was van zijn onderneming. Gewoon een bezorgde vader. Zo simpel is het.
Deze namiddag naar de carnavalsstoet in Leuven geweest en deze avond op TV gekeken naar una voce particolare. Als je nu van een verschil kan praten! Al dat onnozele carnavaleske en dan die zuivere schitterende amateur stemmen deze avond. Musical maakt furore. Deze uitzending waren er weer twee kandidaten die dit genre zongen. In elke vorige editie ook altijd minstens eentje die dat deed. Vanavond was er een formidabele mezzosopraan, maar helaas heeft ze niet gewonnen. Ik schreef nochtans een van de vorige dagen dat ik liever een zuivere sopraan hoor, omwille van de keelstem. Zou ik mijn mening moeten herzien? De zangeres van deze avond was gewoon uniek.Ik heb er echt van genoten.
Wat een kleurenpracht! Je weet dat ik een buitenmens ben en dat ik enorm naar de lente tracht. De voorbode hiervan, zijn de eerste bloemetjes en de allereerste scheuten die je op alle takken ziet. We zijn een wandeling(etje) gaan maken en wat ik daar onderweg zag, was gewoon oogverblindend. (bijna) Altijd mijn fototoestel bij en dus hier een van de gemaakte opnames.
Net nog eens terug geluisterd naar Cecilia Bartoli. Het was een uitzending op TV van een paar weken geleden. Een machtige stem, met een enorm bereik. Toch heb ik nog altijd een voorkeur voor een zuivere sopraan al vind ik deze mezzosopraan een van de allerbeste. Het enige wat me soms stoort bij dergelijke stemmen, is een zeker keelgeluid. Ik ben absoluut geen kenner, maar er zijn nu eenmaal dingen die ik liever hoor dan andere. Toch weer een moment van af en toe een traantje wegpinken.
Ik blijf bij die ezel van gisteren. Vandaag ging ik ajuin kopen om te planten. We gebruiken er ongeveer een 500 tal per jaar. Beter gezegd of uitgelegd, ik plant er 500 per jaar, maar natuurlijk heb je dan niet diezelfde opbrengst. Er zijn er altijd een aantal die niet groeien en er zijn er altijd een aantal die uitdrogen na de oogst. Maar toch is het zo. Wij verbruiken een massa ajuin met twee personen. Ik ging naar een winkel, die ik regelmatig bezoek, voor de aankoop van plantgoed en kocht dus maar een "beetje" plantajuin. Uiteindelijk 580 exemplaren In de grond gestopt. Ik ben kapot. Niet alleen die ajuinen in de grond gestoken, maar ook nog in de serre bezig geweest. Eerst dacht ik te stoppen na een voor mezelf aantal opgelegde aantal rijen, maar ik ken mezelf. Alles moet in de grond en ik verleg dan altijd mijn grenzen. 3, 50 uur bezig geweest. Moe. Het zijn natuurlijk nog maar de eerste (werk) dagen van het jaar. Ezel. Altijd maar mezelf willen overtreffen.
){kind=link}