Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
08-06-2008
vaderdag.
Het mag dan een commerce zijn geworden, al die feestdagen en speciale evenementen per jaar, toch is er , zoals vandaag met vaderdag, een kleine familiebijeenkomst en dat vind ik belangrijk. Niet om wat het gaat, maar gewoon het feit dat je zo nog eens samenkomt. Hoe groter de familie hoe moeilijker het is om met zijn allen op eenzelfde dag eens af te spreken. Vroeger gingen we met zijn allen op restaurant, maar de kinderen hadden dit jaar een BBQ voorzien bij de jongste dochter. Plezant.
Ik heb me vandaag weer eens laten verleiden om naar "villa politica" te kijken. Schandalig!! Niet één op de tien stoelen waren bezet. Ik denk zelfs niet één op de 50. Er was zelfs iemand die zegde bij een tussenkomst: "zouden we niet beter een kleiner zaaltje inhuren, dat kost ons minder aan energie." Er werden door twee mensen vragen gesteld over de beleggingspolitiek van de banken, waar de laatste dagen toch zo veel om te doen is geweest en voor er een antwoord kwam, werd het incident als gesloten verklaard. Op een bepaald ogenblik ging de camera naar iemand die een vakantiebrochure aan het inkijken was. En dat betalen wij allemaal. Schandalig gewoon. Hebben die mensen dan geen plichtsbesef en geen fatsoen? Meer en meer heb ik een zeer groot ongeloof in de politiek. Moet ik me dan bij de meerderheid neerleggen die zeggen dat het allemaal poenscheppers zijn?
Met vaderdag was het altijd de gewoonte dat we samen met de kinderen ergens gingen eten. Je kroost trouwt en heeft dus vanaf dan een dubbele verplichting. Als ze dan nog een stukje ouder worden en hun kinderen ook nog eens een relatie hebben, wordt het nog moeilijker natuurlijk. Gelukkig ben ik nog zo ver niet, maar er is enerzijds mijn zoon die in Portugal woont en die er nooit kan bij zijn en anderzijds is er dan de dubbele "bezoekverplichting" bij de anderen. Ik heb ze allemaal zo graag rond mij, maar dat zullen de schoonouders ook wel denken. Dit jaar stelt mijn jongste dochter voor om bij haar te komen barbecuen. Spijtig is er dan Kaat die dan moet werken, maar ze komt nog langs nadien. Hoe groter de familie, hoe moeilijker om met zijn allen samen te komen. Gelukkig hebben we nog tal van andere gelegenheden.
Terwijl ik gisteren iets over muziek schreef, dacht ik aan twee van de kleindochters. Ze volgen allebei ballet en ze krijgen al twee jaar pianoles. Ik hoorde onlangs een reportage van iemand die van kleinsaf alle liedjes kon meezingen. Wel die twee kunnen dat dus ook. Er staat bij mijn dochter geregeld klassieke muziek te spelen en elk nummer kunnen ze mee neuriën, tot op de noot.
Ik zak in mijn tuintje tot mijn enkels in de modder en kan er dus momenteel niets gaan doen. Dan maar achter de computer en wat schrijven en ondertussen een mooi stukje muziek opzetten. Ik heb me ooit eens ingeschreven voor "klassieke momenten" . Dit is een samenstelling van muziek rond een bepaald thema. Al is het niet gepast op dit ogenblik, "herfstkleuren" staat momenteel te draaien. Het zijn zo allemaal van die gekende en gemakkelijke stukjes, waarvoor je je niet hoeft te concentreren. Muziek op de achtergrond om het zo maar te stellen.
Ik ben vandaag de schade gaan opmeten in mijn tuintje. Bij mij valt het al bij al nog al mee, maar ik zie bij de buren serieuze schade van het onweer van gisteren. Het moet hier erg geweest zijn. Wij waren niet thuis en hebben het niet mee gemaakt. Ik ben in mijn serre niet moeten gaan gieten, want zo ver ik kan vaststellen, heeft die volledig onder water gestaan. De beek die achter onze tuintjes loopt is vandaag nog steeds buiten zijn oevers en staat een meter hoger dan normaal. Dit heb ik nog nooit gezien. Een van de tuinburen is 79 en heeft in zijn leven nog nooit zo een hoeveelheid water naar beneden zien komen. Een ware zondvloed moet het hier geweest zijn.
moe vandaag. Ontzettend moe. Normaal zou ik vandaag op het verjaardagsfeest van Sabine zijn. Door omstandigheden ging dit echter niet. Sabine is een collega van vroeger en vanaf toen toch een goeie vriendin geworden. Niet dat ik ze veel hoor of zie, maar we houden contact. Ik ga geen foto van haar op deze site plaatsen, want dat zou ze niet zo graag hebben. Dan maar een bloemetje om haar een gelukkige verjaardag te wensen.
Gisteren was de verjaardag van nonkel René. Het was te druk voor hem om een bezoekje te brengen, dus dat hebben we vandaag moeten doen. Hij werd 83 en zoals hij zelf zegt is hij op sterven na dood. Zijn ma is 101 geworden en hij zal er ook nog wel een aantal jaren bijdoen. Hij heeft het gestel van zijn moeder, maar niet het doorzettingsvermogen. Toch denk ik dat er nog een pak jaren gaan bijkomen. Je kent dat van die krakende wagens. In ieder geval proficiat.
Vandaag weer twee positieve reacties gekregen op mijn boekje. Ik schrijf dit misschien te veel, maar het doet toch wel deugd. Als je een paar maanden aan het schrijven geweest bent en eindelijk zie je dat dan ook in boekvorm ben je natuurlijk apetrots. Enfin. Vandaag op het nieuws dan toch weer een aantal onrustbarende berichten gehoord. Waar moet het naartoe met onze leefwereld. Het zal wel weer een wending nemen in de volgende jaren, zoals altijd, maar ik zou momenteel niet in de schoenen van mijn kinderen willen staan die nu volop aan de opvoeding van jonge kinderen bezig zijn. Zij zien het misschien anders op hun leeftijd en zijn grootgebracht in deze omstandigheden. Ik zou er nu niet meer durven aan beginnen. Alles klinkt nu zo negatief en zwart-wit. Natuurlijk ben ik ook al zo veel ouder en op een volledig andere manier grootgebracht. Een compleet diverse wereld. Een beetje te negatief?
Hard labeur momenteel in mijn tuin. Door de warmte en de regelmatige regen komt het onkruid boven, precies of iemand heeft het er gezaaid. Hard werken en zeer veel gebukt staan. Ik ben moe nu, maar ja, de oogstvreugde is altijd zo groot. Ik vond een vissenkop ergens tussen mijn groenten. Volgens de buren was het een karper, of tenminste was het geweest. Hierbij een foto van een buiten formaats exemplaar.
mijn eerste aardbeien geplukt dit jaar en natuurlijk ook al onmiddellijk op gegeten. Heerlijk zo die eersten. Natuurlijk zijn we ze binnenkort moe gegeten, maar enfin. Ik zet er altijd veel te veel en als alle bloemetjes die er op staan nu ook nog van die dikke exemplaren worden, heb ik tientallen kilo's. De gegadigden moeten zich maar aanbieden, want vanaf volgende week is het volle bak oogsten.
Gisteren was het schoolfeest van de kleindochter Evora. Iedereen met schrik omdat het 's morgens nog slecht weer was en regende. Toen mijn dochter thuis vertrok om de klein naar school te brengen, regende het zelfs nog. Toch een schitterende namiddag geweest. Vorig jaar had ik daar een aantal foto's gemaakt en doorgestuurd naar iemand van het oudercomité. Dezelfde avond stonden ze al op hun web site. Dit jaar dus maar terug de foto's gemaakt.
Dit heb ik nog nooit mee gemaakt. Ik weet niet of je een winterkoninkje kent, maar het is een piepklein vogeltje, amper 8 centimeter groot. Vandaag in de tuin werd ik er zo waar door aangevallen. Hij bleef rond mij vliegen en gaf altijd maar alarm signalen. Waarschijnlijk ben ik te kort bij zijn nest gekomen toen ik in de beek water ging halen. Hij volgde me zelfs nog tot op 10 meter en hij bleef maar tjirpen. Toch een mooi vogeltje.
Blijkbaar moet ik op mijn blog nog iets meer reclame maken voor mijn boek. Tijdens de lange winteravonden heb ik een boekje geschreven met allerlei anekdotes en bedenkingen. Ondertussen heb ik een aantal recensies gekregen en ze zijn allemaal positief. De lezers hebben genoten en wat mijn bedoeling was, ze hebben allemaal eens moeten glimlachen of zelfs hardop lachen. Ik wil hier absoluut geen geld aan verdienen en dat is ook niet het geval. Maar als je gedurende een tijd bezig geweest bent met iets op papier te zetten, wil je ook dat zo veel mogelijk mensen dat lezen. Je kan mijn werkje bestellen door 11,77 over te schrijven op mijn rekening (210-0765582-13) en dan stuur ik het op. Indien je in de buurt van Leuven moest wonen kan je het komen ophalen bij mij thuis. (10 ) Stuur gewoon een mailtje. Je zal er zeker plezier aan beleven.
Weer even naar villa politica gekeken op Eén. Gewoonweg schandalig waar wij moeten voor betalen. In heel die federale kamer zit een tiende van de verkozen mensen. Terwijl iemand een pleidooi aan het houden is zie je daar mensen binnen en buiten lopen en met een grote glimlach goeiedag gaan zeggen aan hun partijgenoten. Sommigen zitten rustig op hun laptop te werken en anderen zijn dan weer een babbel aan het doen met hun buren. Alles behalve respect voor de spreker en voor de rest en zeker niet voor ons. Ze schamen er zich zelfs niet voor dat hun wangedrag dan ook nog uitgezonden wordt op TV. Ze lachen ons vierkant uit.
Het schrijven gaat me minder af de laatste tijd. Van mijn tweede boek zijn er nog maar zes bladzijden geschreven en van het derde nog maar drie. Ik ben de laatste tijd te moe. Slechte slaap door apneu. Volgende week zie ik een neuroloog voor een afspraak in de slaapkliniek. Ondertussen zal ik het dan maar houden bij een poging om een paar bladzijden per dag te schrijven.
Het valt me de laatste tijd niet mee om te schrijven. Moeilijk. Geen concentratie. Vermoeid. Ik weet niet wat er scheelt, maar het gaat gewoonweg niet. Toch nog even een aantal foto's bekeken en in een album gestoken met wat achtergrondmuziek en een titeltje.
Vorig jaar zo'n schitterende momenten gehad op Leuven in scène. Dit jaar redelijk vroeg vertrokken, maar niks te zien. Blijkbaar is alle animatie voor in de late avond. Ik voelde me absoluut niet in orde en we zijn dus niet gebleven. Spijtig, maar er zullen nog wel eens andere evenementen komen zeker.
Joske en Firmin waren gisteren op bezoek. Altijd tof. Gezellige, ongecompliceerde, open en (h)eerlijke mensen. Altijd een leuk bezoek. Natuurlijk halen we in het gesprek altijd dingen op uit de oude doos. Familiegeschiedenis en feiten die zich vroeger afspeelden. Haar vader was thuis een bijna dagelijkse bezoeker en haar moeder was een van de warmste mensen die ik ooit kende. Eerlijk en rechtdoor zee. Mooie herinneringen.
Ik heb al een aantal positieve reacties gekregen op mijn "schrijfsel". Het was een bezigheid tijdens de wintermaanden. Nochtans ben ik nu in een meer drukke periode toch al bezig met twee andere boeken. De microbe? Enkele mensen vroegen al wanneer er een volgend boekje zou uitgegeven worden. Het zal dus toch leesbaar geweest zijn zeker?
