Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
07-04-2009
Joost
Joost zit nu knal in het midden van Niger. Nog een lange weg te gaan, maar hij komt zo stilaan terug een stukje naar het Noorden. De goeie kant op voor mij. Hij zal dat misschien niet zo ervaren, maar hoe korter bij Europa, hoe opgeluchter ik ben. Ik zie hem pas terug begin mei bij de ballet voorstelling van Goedele. Nog lang wachten.
Nieuw voor mij, maar voor zeel veel anderen zeker niet. Ik ging op google kijken naar afbeeldingen en tikte dan "de raeymaeker" in. Wat ik daar niet allemaal gevonden heb. Dingen die ik al kende en gezien heb, maar veel foto's en artikels die voor mij totaal onbekend waren. Wat die google allemaal niet in het geheugen heeft. Ongelooflijk. Ik vind hier dingen terug van mijn eigen kinderen en kortbije familie die ik niet ken. Eens doen.
Leen Souffriau bracht een ode aan Ann Christy. Mensen toch, als je hoort wat Ann in haar veel te korte leven aan schitterende songs gebracht heeft. Een mens herinnert zich dan alleen nog de meest bekende dingen, zoals " dat heet dan gelukkig zijn". Een zeer goeie Free bezig gezien, maar Ann Christy was gewoon uniek. Eén van de allergrootste stemmen die Vlaanderen ooit heeft gehad. Een heel speciaal timbre en al het gevoel dat ze in haar liedjes kon leggen is absoluut niet te evenaren. Gewoon schitterend. De allergrootste van ons kleine landje.
Weer een beetje te veel willen doen de laatste dagen zeker, al is mijn zoon me gisteren komen helpen, of heeft het te maken met de leeftijd? Weer een serieuze ontsteking aan mijn knie. Een grote rode vlek en pijn natuurlijk. Ijs en een windel voorlopig, al vrees ik dat ik een ontstekingsremmer zal moeten innemen. Nochtans heb ik nog een pak werk voor we op reis vertrekken. Verdomme toch, zo'n dingen komen altijd ongepast. Gisteren kon ik nog amper met de auto rijden. Tuinwerk is dus uit den boze voorlopig. Nochtans moet er nog zo veel. Toch maar doen en 's avonds dan maar rusten zeker.
De oudste zoon is een rondreis aan het maken in Afrika. Hij maakt er een reportage voor een Portugese krant. Hij geeft commentaar bij wat hij ziet en mee maakt en er zijn altijd mooie foto's als illustratie bij al die gebeurtenissen. Niet zo simpel, hij moet een internetcafé vinden of een toevallig iemand die hem op internet laat werken. Hetgeen ik hier nu schrijf is te oppervlakkig. Wat ik eigenlijk echt voel is een immense schrik en een enorme bekommernis om zijn welzijn. Twee maand is hij van huis. Ik kijk echt uit naar zijn terugkeer. Je zoon mag dan al over de veertig zijn, toch blijf je de bezorgde ouder. Hij is al terug noordwaards aan het komen. Het kort al af.
Eindelijk lente en eindelijk de zon. Mens wat doet dit een deugd. We hadden al een voorsmaakje een paar weken geleden, maar nu voel je al dat de zon warmte geeft. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb daar echt nood aan. Ik schreef het vroeger al, ik ben een lentemens. Maar dan moet het dus ook echt lente zijn. Dit is echt genieten voor mij.
Ik weet dat ik mij aan een aantal dingen erger. Het is absoluut niet gezond, want je begint je op te winden in zoveel dingen die eigenlijk de moeite niet waard zijn. Stomme en verwaarloosbare zaken, maar ik kan er niet aan doen. We worden bedot en we worden genomen langs alle kanten en toch reageren we er niet op. Nu is dit misschien een beetje te ver gezocht, maar toch wil ik er enkele woorden over schrijven. Waarom zijn alle verpakkingen van alles en nog wat zo gemaakt met ribbeltjes en ringen waar je niet bij kunt, zodanig dat je de laatste grammen niet uit de doos of de plastic kan halen. Je moet echt proberen te schrapen en te vegen om de laatste inhoud er uit te peuteren. Op de verpakking staat een bepaald gewicht, maar dat kan je er nooit uit halen. Zoveel procent meer verkoop. Ze doen het er gewoon voor. Tel al die grammen op de verkoop maar samen en dan maakt dit een enorme winst op jaarbasis. Och ja, weer een ergernis die ik eigenlijk naast mij zou moeten neerleggen. Ik moet eens anders leren denken.
begrijpen wie begrijpen kan. Plots komt er een besluit dat er op de werkvloer niet meer met faceboek mag gewerkt (gespeeld) worden. Mocht dat dan voordien? Behoorde dit tot de dagelijkse taken? Binnenkort horen we de volgende mededeling: De PC mag enkel en alleen gebruikt worden om die taken, bedoeld door je werkgever, uit te voeren. Was het dan voorheen toegelaten om op je werk bv spelletjes te doen op de PC of om er lustig op los te chatten of dergelijke meer? Betalen we die ambtenaren dan om hun te amuseren op het werk? Dat ze daar nu speciaal moeten voor tussenkomen begrijp ik niet en dat dan ook nog wereldkundig maken. Vandaag weer in het nieuws. Bij ons was dat destijds door de netwerkbeheerder gewoon ontoegankelijk gemaakt. Zo simpel is dat.
Eén van de grootsten is heen gegaan. We leerden hem kennen, want ik heb dus ondertussen al een bepaalde leeftijd, als de "schipper" naast Mathilde. Ik herinner me nog dat ik een tv kocht van een buurman voor 500 Bef. Zo een enorme grote kast. De tv was toen drie keer groter dan nu. Misschien wel 60 cm diep en een zeer klein schermpje. Ik maakte met een fietswiel een antenne en door middel van een coax kabel kon ik op die manier zelfs twee Nederlandse zenders ontvangen. Heel de familie zat 's avonds op mijn "kot" om naar tv te komen kijken. Toen werd er nog selectief gekeken. De ene avond was het Bonanza en de andere "schipper". Dan werd de tv uit gezet en de rest van de avond was gezellig keuvelen of spelletjes doen. Ik zie bomma nog altijd haar brijwerk doen. Zelfs als de stroom uit viel bleef ze daar mee door gaan. Je hoorde de ijzers verder tikken. Och hier kan ik uuuuren over vertellen of schrijven. Het is nu bij het sterven van "onze" schipper dat die herinneringen terug komen. Een monument. Zo een fenomeen. Een natuurtalent. Nand heeft voor ons zeer veel uren ontspanning gebracht. Nadien ook nog in de jeugd feuilletons. Schitterend om nog eens terug te zien. Adieu Nand en sterkte aan de familie.
Zijn al die pausen nu dezelfde stomkoppen? Deze verklaarde nu weer dat condooms niet helpen tegen HIV. Hier in België lachen we met zulke uitspraken, maar zo iets kan je toch niet in Afrika gaan verklaren.
het zou een druk weekend worden, maar het neemt niet zo een vaart. Zieke mensen. Het zal dus eerder kalm worden. Enkel mijn broer die deze namiddag even binnen zal springen. Uitstel, maar geen afstel. Rust dus.
Gisteren toevallig op Nederland een uitzending gezien van de drie baritons. Ernst Daniel Smid, Marco Bakker en Henk Poort. Van deze laatste had ik nog niet gehoord, maar wat een stem mensen. Echt een ontdekking. Schitterend gewoon. Ik probeerde er wat van te downloaden, maar vergeet het. Alleen betalend. Toch blijf ik verder proberen via andere sites en anders koop ik er gewoon een cd van.
We hebben al ooit eens ergens tilapia gegeten, maar we weten niet meer waar. We vermoeden bij de Afrikaan of bij de Marokkaan in Leuven. Nu zagen we die vis staan in het groot warenhuis en natuurlijk onmiddellijk mee gebracht. Opgezocht op wikipedia en als kleine anekdote geven ze mee dat dit een vis is die oorspronkelijk uit de Nijl komt. We zullen eens een paar recepten opzoeken en (misschien) laat ik weten hoe het was.
de volgende dagen bezoek. De laatste tijd was het drukker dan normaal, maar absoluut geen probleem. Toch zijn er nog een aantal mensen die we zouden moeten uitnodigen. Moeten is een groot woord, want dat klinkt als een verplichting en dat is het absoluut niet. Er zijn mensen die we zeker terug willen zien in de zeer nabije toekomst. Te veel mensen die ons nauw aan het hart liggen, te weinig gezien. We doen het zeker.
vandaag gaan we op bezoek bij mijn oudste zus. Ik bewonder haar enorm om haar ingesteldheid na zo (te) veel ellende voor één persoon. Ze blijft altijd positief en is altijd goedlachs. Ik weet niet of ik dit allemaal zou aankunnen. Toch niet op die manier. Altijd een goeie babbel daar. Veel herinneringen ophalen.
Als klein manneke sliep ik bij haar. Wat wil je met een gezin met vijf kinderen. Het is zoeken tot iedereen wat groter wordt. Nadien de zussen samen en de broers en ééntje bij moeder. Zo gaat dat. Nu moeten ze allemaal hun eigen kamer hebben. Och ja, was het toen beter of nu?
Elke episode in een mensenleven heeft zo zijn charme of zijn negatieve kanten. Alles is natuurlijk tijdsgebonden. Ikzelf kan absoluut niet klagen. Altijd een verwend nest geweest.
wat is er hier in ons belgenlandje allemaal aan de hand. Vandaag weer drie agenten neergestoken door een man die echt over zijn toeren was. Ze waren er op voorzien dat er problemen zouden kunnen zijn, maar dit konden ze echt niet aan. Ik haal nu één voorval aan, maar het is echt te veel aan het worden de laatste tijd. Binnenkort is de helft van onze bevolking bij de beveiliging of de politie.
Elke woensdag komt de schoonbroer van uit Lier naar Leuven om bij Marc en Angèle een lekkere tas koffie te drinken en een goed ontbijtje te verorberen. Altijd een gezellige babbel en wij gaan ook een paar keer per jaar, dan zien we mekaar nog eens en kunnen we wat bij praten. Vandaag een poging ondernomen, weliswaar zonder te verwittigen. Niemand thuis. We hadden ons nochtans al zeer verheugd op die perfecte tas koffie en dat lekker ontbijt. Niks daar van. Eigen schuld. We hadden maar moeten telefoneren. We misten dus een rijkelijk gevulde tafel.
Vandaag had ik een mindere dag. Het tuinwerk was me iets te zwaar en niks ging me eigenlijk goed af. Nochtans ben ik altijd een doorduwer als ik eenmaal bezig ben. Ik probeer altijd meer te doen dan ik me vooraf had voorgenomen. Wel vandaag ging dit niet. Ik weet niet wat het was, maar de "goesting" was er even niet. Ik stopte al even voor vier uur deze namiddag en dat is niet van mijn gewoonte. Gisteren werkte ik door tot half zes en nog zou ik hebben kunnen verder doen. Ik hoop dat het morgen beter gaat. Ik zie in de tuintjes naast mij twee mensen van 79 die verdomme harder kunnen werken dan ik. Morgen met grote moed en tromgeroffel er weer tegenaan? Zoals ik me nu voel heb ik mijn twijfels.
Zondag is zo een dag waarmee we niet goed weten wat te doen. Ofwel is het samen een kleinigheid ondernemen, ofwel ga ik gewoon naar mijn tuintje. Blijven zitten en geen initiatief nemen is absoluut niet besteed aan de zondag. Meestal eens iets gaan zien of iets bezoeken. We zijn al ver over de middag, maar we weten het nog niet. Eerst eten en dan zien we wel weer. Misschien nog eens gaan kijken op internet wat er allemaal en zien en te beleven is in de nabije omgeving. Een tentoonstelling ergens?
Ik blijf bij die ezel van gisteren. Vandaag ging ik ajuin kopen om te planten. We gebruiken er ongeveer een 500 tal per jaar. Beter gezegd of uitgelegd, ik plant er 500 per jaar, maar natuurlijk heb je dan niet diezelfde opbrengst. Er zijn er altijd een aantal die niet groeien en er zijn er altijd een aantal die uitdrogen na de oogst. Maar toch is het zo. Wij verbruiken een massa ajuin met twee personen. Ik ging naar een winkel, die ik regelmatig bezoek, voor de aankoop van plantgoed en kocht dus maar een "beetje" plantajuin. Uiteindelijk 580 exemplaren In de grond gestopt. Ik ben kapot. Niet alleen die ajuinen in de grond gestoken, maar ook nog in de serre bezig geweest. Eerst dacht ik te stoppen na een voor mezelf aantal opgelegde aantal rijen, maar ik ken mezelf. Alles moet in de grond en ik verleg dan altijd mijn grenzen. 3, 50 uur bezig geweest. Moe. Het zijn natuurlijk nog maar de eerste (werk) dagen van het jaar. Ezel. Altijd maar mezelf willen overtreffen.
Ik blijf bij die ezel van gisteren. Vandaag ging ik ajuin kopen om te planten. We gebruiken er ongeveer een 500 tal per jaar. Beter gezegd of uitgelegd, ik plant er 500 per jaar, maar natuurlijk heb je dan niet diezelfde opbrengst. Er zijn er altijd een aantal die niet groeien en er zijn er altijd een aantal die uitdrogen na de oogst. Maar toch is het zo. Wij verbruiken een massa ajuin met twee personen. Ik ging naar een winkel, die ik regelmatig bezoek, voor de aankoop van plantgoed en kocht dus maar een "beetje" plantajuin. Uiteindelijk 580 exemplaren In de grond gestopt. Ik ben kapot. Niet alleen die ajuinen in de grond gestoken, maar ook nog in de serre bezig geweest. Eerst dacht ik te stoppen na een voor mezelf aantal opgelegde aantal rijen, maar ik ken mezelf. Alles moet in de grond en ik verleg dan altijd mijn grenzen. 3, 50 uur bezig geweest. Moe. Het zijn natuurlijk nog maar de eerste (werk) dagen van het jaar. Ezel. Altijd maar mezelf willen overtreffen.
){kind=link}