Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
05-05-2009
niet voor mogelijk
Niet mogelijk, maar toch de waarheid. Op een stom moment onze wagen ergens geparkeerd in Siena en zelfs de naam van de straat genoteerd. ( toch fout bleek achteraf) Na het stadsbezoek geen auto terug te vinden. Stappen en stappen, waar we dachten dat we geparkeerd hadden. Twee uur gezocht en uiteindelijk, met de hulp van een Apothekeres uit de buurt, toch terug gevonden. Ze wilde zelfs haar hulp meesturen om te zoeken. We dachten net een taxi te bellen om met ons de buurt te gaan verkennen. We hadden al een pak kilometer afgelegd die dag met het stadsbezoek. Brussel is hier een klein dorpje tegen. Wat een volk in die stad. Het was precies of half Europa was er op bezoek die bepaalde dag. Firenze was nog veel erger. Dit heb ik nog nooit mee gemaakt. Over de koppen lopen.
zo'n kerk heb ik nog nooit gezien. Al in alle vormen en maten en kleuren aangetroffen, maar dit was echt heel speciaal. Ze ligt vlak bij Firenze en is speciaal gebouwd voor al de verkeersslachtoffers van de weg. Ze heet "de kerk van de autostrade".Bijna volledig opgetrokken in beton en ook van binnen zeer speciaal van struktuur. Het was echt de moeite om hier eens gaan naar te kijken. Wel een verrassing nadien, want vanaf deze kerk kon je alleen maar terug weg via betalende tolwegen. Ze lag dus echt tussen de verschillende knooppunten van autostrades.
het is even gewoon worden, maar het gaat al wel weer. Al naar de markt geweest en terug een voorraad vlees gekocht. Straks zeker naar mijn tuintje om te zien hoe alles er bij staat. Ik veronderstel dat ik een pak werk zal hebben. Ondanks het weer, toch een schitterende vakantie gehad. Enorm veel gezien. San Geminiano, Poggibonsi, Certaldo, Barberino, Castelfiorte, Firenze, Siena....... Echt de moeite. Schitterende vergezichten. Mooie streek. Enfin, ik zal er de volgende dagen nog wel over schrijven, gewoon omdat het zo goed was.
14 dagen Italië. Geen al te best weer; dat is dus waar de Belgen het eerst over hebben; daarna volgt dan het eten. Geen probleem, we hadden een huurauto en we hebben dus een pak kilometers gedaan en enorm veel gezien. Ongeveer 1500 foto's genomen. Al veel in de vuilbak gegooid. Morgen nog een pak werk hieraan. Toch ga ik eerst en vooral eens poolshoogte nemen in mijn tuintje. Zien hoe alles er daar bij staat.
Wat een ezel ben ik toch. We vertrekken morgen op reis en ik ben gewoon vergeten om een auto te boeken. Ik heb dus hemel en aarde moeten verzetten om dit nog in orde te krijgen via mijn agentschap. Op een andere manier kost dit gewoon het dubbele. Enfin, ze hebben me geholpen met alle mogelijke middelen en alles is toch in orde gekomen. Morgen om 5 uur op, dus het zal een korte nacht worden. Ik hoor of zie jullie dus terug na 2/5. Groetjes.
We zijn binnen een paar dagen weg voor veertien dagen. We gaan naar Toscane. Enorm veel te zien in de buurt. We huren altijd een wagen voor de volledige periode. Veel proberen te zien en op te nemen in het visueel geheugen. Als steun natuurlijk honderden foto's. Alhoewel ze er enorm van geniet, wil Amandine volgende keer een echte rustvakantie. Eind september gaan we naar Malaga om eens (bijna) niks te doen. Nu zal het volop genieten zijn van alles wat we zullen te zien krijgen. Nicole schreef dat we zeker Siena, Lucca San Gimigiano en Volterra moeten aandoen. Zal ik dus opvolgen en deze avond ga ik al eens opzoeken wat er te zien is en hoe we daar geraken.
Joost zou nu zo stilaan terug onderweg naar huis moeten zijn. We kregen een bericht dat hij geen visum kreeg om door te reizen zoals gepland, omdat in die regio Al Quaida een gevaar vormde. Dit was waarschijnlijk de reden dat er geen visums uitgereikt werden. Dus hij moest onder gewapende escorte terug naar Niamey. 1000 km door de woestijn. Van daar uit zal hij proberen een vliegtuigticket te nemen naar Casablanca. Dan is het nog een slordige 1500 km tot bij thuis is. Dat is dan bus, boot , trein of eender welk ander vervoermiddel. Hij hoopt vandaag of morgen weer in Lissabon te zijn. Pas dan zal ik terug gerust kunnen slapen.
Reuzegom op de paasfeesten. Ja, ik krijg er niet genoeg van. Nog maar een paar foto's van een van de groepen die we daar bezig gezien hebben. Honderden foto's genomen en uiteindelijk nog 148 over gehouden. Zelfs hiervan zou ik er nog kunnen in de vuilbak gooien, maar ik zal ze toch maar bij houden zeker.
nog maar enkele foto's toevoegen van de Servische groep op de paasfeesten in Leuven. Ze waren hier al te gast twee jaar geleden. Een gemeenschap waar ik weinig van weet. We zullen toch eens naar Oost Europa moeten gaan. Niet voor de mooie vrouwen waar ik hier de foto's van bijsluit, maar ik zou toch graag die cultuur ook leren kennen. Tot nu toe heb ik van de mensen die dit gedeelte van Europa bezochten alleen maar lovende kritiek gehoord. Doen dus.
Naar de paasfeesten in Leuven geweest vandaag. We gaan daar alle jaren naar toe, want er is altijd enorm veel te zien. Er zijn steeds volksdansgroepen van hier , maar ook van uit het buitenland. Dit jaar Servië, Portugal, Spanje en Duitsland. Echt de moeite. We gaan er al een aantal jaren naar toe en het is altijd genieten. Dit jaar ongeveer 300 foto's genomen. Minstens 1/3e is natuurlijk voor de vuilbak, maar ik hou er toch een aantal redelijke over. Op het einde van de namiddag is er altijd een eierenworp. Ook daar blijf ik natuurlijk om enkele foto's te maken.
Vandaag naar mijn oudste dochter geweest. De kleinkinderen hebben hun kunstjes getoond. Sare deed enkele turnoefeningen, maar ze werd uitgenodigd door een vriendinnetje en ik heb ze dus niet lang gezien. Liese was de circusartieste. Het is een echte showdame. Fantastische kinderen. Natuurlijk zijn je eigen kleinkinderen de allerbeste en de aller mooiste. Een tof gezin, waar je de warmte voelt van afstralen. Ze hebben natuurlijk ook hun zorgen en problemen, maar in een goeie harmonie komen ze hier gemakkelijk door. Het heeft weer eens deugd gedaan.
Een aantal mensen zullen deze stem misschien niet zo graag horen, maar ik luisterde net nog naar Sarah Brightman en het doet me heel wat. Is het de stemming of de gemoedsgesteldheid, ik weet het niet, maar ik krijg er echt kippenvel van. Iedereen zijn "goesting" natuurlijk. Ik hou er van. Ze was vroeger vooral bezig in musicals, maar ze zingt nu meer opera aria's. Ze heeft een stembereik van meer dan drie octaven. Schitterende zangeres. Enfin, zoals ik al schreef, iedereen heeft zijn eigen voorkeur natuurlijk.
Joost zit nu knal in het midden van Niger. Nog een lange weg te gaan, maar hij komt zo stilaan terug een stukje naar het Noorden. De goeie kant op voor mij. Hij zal dat misschien niet zo ervaren, maar hoe korter bij Europa, hoe opgeluchter ik ben. Ik zie hem pas terug begin mei bij de ballet voorstelling van Goedele. Nog lang wachten.
Nieuw voor mij, maar voor zeel veel anderen zeker niet. Ik ging op google kijken naar afbeeldingen en tikte dan "de raeymaeker" in. Wat ik daar niet allemaal gevonden heb. Dingen die ik al kende en gezien heb, maar veel foto's en artikels die voor mij totaal onbekend waren. Wat die google allemaal niet in het geheugen heeft. Ongelooflijk. Ik vind hier dingen terug van mijn eigen kinderen en kortbije familie die ik niet ken. Eens doen.
Leen Souffriau bracht een ode aan Ann Christy. Mensen toch, als je hoort wat Ann in haar veel te korte leven aan schitterende songs gebracht heeft. Een mens herinnert zich dan alleen nog de meest bekende dingen, zoals " dat heet dan gelukkig zijn". Een zeer goeie Free bezig gezien, maar Ann Christy was gewoon uniek. Eén van de allergrootste stemmen die Vlaanderen ooit heeft gehad. Een heel speciaal timbre en al het gevoel dat ze in haar liedjes kon leggen is absoluut niet te evenaren. Gewoon schitterend. De allergrootste van ons kleine landje.
Weer een beetje te veel willen doen de laatste dagen zeker, al is mijn zoon me gisteren komen helpen, of heeft het te maken met de leeftijd? Weer een serieuze ontsteking aan mijn knie. Een grote rode vlek en pijn natuurlijk. Ijs en een windel voorlopig, al vrees ik dat ik een ontstekingsremmer zal moeten innemen. Nochtans heb ik nog een pak werk voor we op reis vertrekken. Verdomme toch, zo'n dingen komen altijd ongepast. Gisteren kon ik nog amper met de auto rijden. Tuinwerk is dus uit den boze voorlopig. Nochtans moet er nog zo veel. Toch maar doen en 's avonds dan maar rusten zeker.
De oudste zoon is een rondreis aan het maken in Afrika. Hij maakt er een reportage voor een Portugese krant. Hij geeft commentaar bij wat hij ziet en mee maakt en er zijn altijd mooie foto's als illustratie bij al die gebeurtenissen. Niet zo simpel, hij moet een internetcafé vinden of een toevallig iemand die hem op internet laat werken. Hetgeen ik hier nu schrijf is te oppervlakkig. Wat ik eigenlijk echt voel is een immense schrik en een enorme bekommernis om zijn welzijn. Twee maand is hij van huis. Ik kijk echt uit naar zijn terugkeer. Je zoon mag dan al over de veertig zijn, toch blijf je de bezorgde ouder. Hij is al terug noordwaards aan het komen. Het kort al af.
Eindelijk lente en eindelijk de zon. Mens wat doet dit een deugd. We hadden al een voorsmaakje een paar weken geleden, maar nu voel je al dat de zon warmte geeft. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb daar echt nood aan. Ik schreef het vroeger al, ik ben een lentemens. Maar dan moet het dus ook echt lente zijn. Dit is echt genieten voor mij.
Ik weet dat ik mij aan een aantal dingen erger. Het is absoluut niet gezond, want je begint je op te winden in zoveel dingen die eigenlijk de moeite niet waard zijn. Stomme en verwaarloosbare zaken, maar ik kan er niet aan doen. We worden bedot en we worden genomen langs alle kanten en toch reageren we er niet op. Nu is dit misschien een beetje te ver gezocht, maar toch wil ik er enkele woorden over schrijven. Waarom zijn alle verpakkingen van alles en nog wat zo gemaakt met ribbeltjes en ringen waar je niet bij kunt, zodanig dat je de laatste grammen niet uit de doos of de plastic kan halen. Je moet echt proberen te schrapen en te vegen om de laatste inhoud er uit te peuteren. Op de verpakking staat een bepaald gewicht, maar dat kan je er nooit uit halen. Zoveel procent meer verkoop. Ze doen het er gewoon voor. Tel al die grammen op de verkoop maar samen en dan maakt dit een enorme winst op jaarbasis. Och ja, weer een ergernis die ik eigenlijk naast mij zou moeten neerleggen. Ik moet eens anders leren denken.
begrijpen wie begrijpen kan. Plots komt er een besluit dat er op de werkvloer niet meer met faceboek mag gewerkt (gespeeld) worden. Mocht dat dan voordien? Behoorde dit tot de dagelijkse taken? Binnenkort horen we de volgende mededeling: De PC mag enkel en alleen gebruikt worden om die taken, bedoeld door je werkgever, uit te voeren. Was het dan voorheen toegelaten om op je werk bv spelletjes te doen op de PC of om er lustig op los te chatten of dergelijke meer? Betalen we die ambtenaren dan om hun te amuseren op het werk? Dat ze daar nu speciaal moeten voor tussenkomen begrijp ik niet en dat dan ook nog wereldkundig maken. Vandaag weer in het nieuws. Bij ons was dat destijds door de netwerkbeheerder gewoon ontoegankelijk gemaakt. Zo simpel is dat.
