Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
09-09-2007
apenland
Het is hier een apenland, zou mijn oudste zoon zeggen. En hij heeft gelijk. Als je zo wat het nieuws volgt gruwel je van alles wat hier moet , mag en kan. Het is schandalig. Misschien is het ergens anders niet beter, maar het ongeloof in de politiek groeit bij mij met de dag. Als je dan nog de uitleg hoort van al onze gezagsdragers over hoe zij het zien en het zullen aanpakken, dan zakt de moed je helemaal in de schoenen. En dan MOET je ook nog gaan stemmen voor die mensen. Er moet een belastingvermindering komen, omdat ze dat nu eenmaal beloofd hebben en langs de andere kant is er een enorm gat in de begroting. Betalen zullen we toch op één of andere manier. Als je dan al als jonge gedreven politeker er iets wil van maken, moet je je buigen naar de wetten en de orders van de partij. Een eigen mening kan niet.Zo schreef ik onlaangs naar iemand in wie ik nog geloofde, maar het antwoord dat ik kreeg was zo teleurstellend, dat ik zeker niet meer op hem zal stemmen. Het dagelijkse nieuws is meer en meer een lacher geworden.Ongeloof ook in al wat er zoal weer gebeurt. Enfin, naast mij neerleggen en gewoon mijn ding doen.
volop oogsttijd in de tuin; Deze namiddag zelfs nog enkele aardbeien geplukt, al is dat zeer ongewoon voor deze tijd. Niet schitterend van smaak. Ik heb sla meegebracht voor morgen en ik heb er ook nog in de serre gezet voor binnenkort. Een pompoen meegebracht van 12 kilo. Geen record, maar de moeite. Ik ben volop foto's en diareportages aan het branden en dan kom je zo terug van die dingen tegen waar je zo'n goeie herinneringen aan hebt. Soms moeilijk, soms ook zeer leuk. Deze morgen een mail van mijn oudste dochter gelezen, net op het ogenblik dat ik de foto's van haar 10e huwelijksverjaardag aan het bewerken was. Toeval?
het is toch eigenaardig hoe veel reacties je soms krijgt op je boodschappen op je blog. Er zijn nog een pak mensen met gevoel en tederheid op deze wereld. Het doet een mens iets om te voelen dat er via zo een stom medium toch een aantal mensen zijn die met je mee kunnen voelen en die je werkelijk steunen. Als je de nieuwsberichten hoort denk je dat de wereld slecht is en dat er alleen maar criminaliteit overheerrst. Niks is minder waar. Er zijn nog een pak mensen met het hart op de juiste plaats. Vandaag nog een mail gekregen van iemand die vroeger al eens reageerde op mijn blog. Mensen toch, het is allemaal niet zo negatief momenteel in deze maatschappij. Ik heb het er soms wel moeilijk mee, want je krijgt via de neiuwsberichten enkel en alleen maar negatieve dingen te horen. Oorlog, miserie, stormen, moorden, bosbranden, fraude, doping en zo kan je nog wel doorgaan. En toch leven we hier in Vlaanderen in een ideaal landje. Het voelt warm aan om te weten dat er nog een pak mensen zijn met gevoel waar je bij kan zien dat ze je graag hebben.
Ik ben vandaag op onderzoek geweest bij dokter Neyrinck voor een evaluatie van de coloscopie die ik heb gehad begin augustus. Geen kanker. Hoera. Ik blijf dus nog wel een aantal jaren op deze aardbol aanwezig misschien. Ik zal een poging doen om te genieteten van al wat er te zien en te beleven valt. misschien kan ik wel honderd jaar worden. God beware me. Enfin , elke dag is een andere en als je die dan weer op een plezierige manier doorkomt, is het weer een schitterende levensdag. Alles meegenomen zou ik zo zeggen. 's morgens opstaan met goed of slecht weer en kunnen dromen van allerlei dingen....Mensen, ik probeer te genieten. Doe het ook. Je kan echt profiteren van alle kleine dingen, dagdagelijks, zonder moeite, alleen maar de positieve kanten van je leven bekijken.
Naar jaarlijkse gewoonte toch nog eens naar de jaarmarkt in Leuven geweest. Het is alle jaren weer hetzelfde en toch...
Ik herinner me van als ik nog jong was, dan waren er nog die standwerkers die een pak publiek konden trekken. Mannen die door hun humor altijd weer een hoop volk rond hun kraam hadden en die ook veel verkochten. Er waren toen ook nog degenslikkers, vuurspuwers en noem maar op. Allemaal verdwenen. Altijd een massa volk, al zag het er deze morgen niet zo schitterend uit. De manier van iets aan de man brengen maakt toch ook veel uit. Je kan op ik weet niet hoeveel plaatsen dezelfde artikelen vinden, maar bij de ene staat er een pak publiek en bij de andere staat er niemand. Bij Charly gaan we altijd langs. Lachen geblazen en de man verkoopt dus ook dubbel zo veel dan zijn concurrenten. Het trekt de mensen aan, ze blijven luisteren en hij kan ze met zijn mopjes en opmerkingen overtuigen om zijn product te kopen. Eten en drinken kan je natuurlijk ook in overvloed vinden, maar ook hier is er weinig geroep of geschreeuw. Ze staan een beetje apatisch achter hun vuur. Verdomd, ik zou het kunnen, maar ik heb er echt geen zin in.
hier ben ik al terug. Tussendoor toch al een dikke twee uur geslapen. Het is soms een ellende. Sommige dagen moet ik me er puur op karakter doorslepen. 's avonds in de zetel bij het tv kijken val ik dan in slaap, maar tegen bedtijd overvalt die RLS me dan weer en dan is er geen denken aan slapen meer. Heel vervelend voor de partners om te leven met mensen met die kwaal. Zo lang ik bezig ben of zo lang er bezoek is, is er geen enkel probleem, maar van het ogenblik dat je in een toestand van rust komt beginnen die vervelende "mierenkriebels" en kan je dus niet meer blijven stilzitten. Er bestaat nog steeds geen adequaat middel tegen deze ziekte en toch zijn er ondertussen miljoenen mensen die hier last van hebben. Het heeft te maken met een te kort aan ijzer in een gedeelte van de hersenen, maar hoe dat dan komt weet de wetenschap niet. Eigenaardige hersenkronkels.
Mijn nicht Kathleen werkt regelmatig in het SMAK in Gent. We moesten haar nog iets gaan afgeven en dus zijn we daar eens langs geweest. Sorry, maar ik kan die moderne kunst toch echt niet smaken. Zo zijn we enkele jaren geleden in Eindhoven ook eenss in het museum van moderne kunsten geweest. We hebben ons kreupel gelachen met wat we daar allemaal gezien hebben. Terwijl we daar aan het rondwandelen waren, belde mijn broer. Dat is geen kunst wist hij ons te vertellen, maar dat zijn concepten. Voor alles is een uitleg natuurlijk. Geef mij dan maar een goede impressionist.
we zijn weer terug van weggeweest. Dit is op twee weken 9 dagen uithuizig. We zijn een midweek naar Laarne geweest. We hadden daar vroeger al eens ergens in een b & b gelogeerd en we zijn nu naar dezelfde locatie teruggekeerd. Toffe mensen en een zeer aangename verblijfplaats. Een aanrader. Toevallig waren er de heksenfeesten dit jaar en we zijn eens een kijkje gaan nemen. Onze gastvrouw was betrokken bij de organisatie en dus waren we goed op de hoogte van wat en waar. Niks spectaculairs, maar toch de moeite waard om eens te bekijken. Twee jaar zijn ze daar mee bezig geweest om alles te organiseren. We hebben ook de buurt weer eens onveilig gemaakt en we hebben alles rond Gent weer eens gezien. We trekken zo veel naar het buitenland en we kennen ons eigen Vlaanderen nog niet en het is zo mooi.
straks zijn we weer weg voor een midweek. We logeren in een cottage in Laarne waar we enkele jaren geleden ook al eens verbleven. Fototoestel en camera staan klaar en de valies is gepakt. In Ichtegen is er een beeldententoonstelling van o.a. Irenee Duriez. We kochten daar een aantal jaren geleden een beeld van en we gaan daar zeker eens kijken. Je zal me dus weer een aantal dagen niet meer horen of zien. Tot dazn.
Het was een foto van mij van 30 jaar geleden op de doop van mijn petekind. Och, toen was ik wel jonger, maar nog niet zo wijs als nu. Er was ook nog een dia waar ik alleen op stond en die werd eerst vertoond en daar had ik zelfs mezelf niet herkend.
natuurlijk naar mijn tuintje vandaag, na vier dagen afwezigheid. Dringend in de serre gaan water geven aan alle plantjes. Het was nodig. Buiten mag het gieten, maar daar komt er geen drup binnen. Als ik zo het relaas hoor van de buren, hebben we ontzettend veel geluk gehad met het weer in cadzand. We hebben enkel en alleen een bui gehad af en toe en dan hadden we ook nog het geluk dat die regen net viel op het ogenblik dat we ergens binnen zaten om iets te eten of te drinken. Terug veel werk in de tuin natuurlijk. Onkruid groeit met dit weer verschrikkelijk snel. De groenten natuurlijk ook en dus moet ik dringend allerlei dingen beginnen oogsten. Vandaag weer enkele kilo's tomaten geplukt en ook een tiental komkommers. Dit is om uit te delen. Enfin de reunie met broer en zussen blijft nog even nazinderen en natuurlijk blijf je daar nog even mee bezig. Je leert, als je samen weg bent voor enkele dagen, mekaar weer een beetje beter kennen. Je denkt na al die jaren dat je mekaar door en door kent, maar niks is minder waar.
ik ben met broer en drie zussen drie dagen naar Cadzand geweest. Eens herbronnen. Mekaar veel vertellen, maar vooral een enorm aantal herinneringen bovenhalen. Als je mekaar al zo veel jaren kent, dan kan je op elk moment van de dag wel zeggen " en weet je nog van toen?" Je kan gevoelens van vroeger naast mekaar leggen en je kan vooral ook de persoonlijke ervaringen eens terug boven halen. We hebben enorm veel gelachen, vooral over stommiteiten die we vroeger gedaan hebben, maar ook met de plezierige herinneringen uit onze jeugd. We hadden het "niet breed", maar we hadden alles wat we moesten hebben en wat voor mij het voornaamste is, we kwamen uit een warm nest. We zijn misschien wat te zacht opgevoed, maar bij iedereen is dat wel weer goed gekomen. We staan ondertussen al een aantal jaren met beide voeten in het leven en we hebben diezelfde warmte overgedragen op onze kinderen.Gisterenavond als afsluiter hebben we samen nog eens een aantal dia's bekeken van zo een dertig a veertig jaar geleden. Onvoorstelbaar. Dit moeten we zeker nog eens opnieuw doen, maar dan het liefst met kinderen en kleinkinderen bij.
Deze late namiddag, toevallig met het zappen terecht gekomen op een programma op Nederland 1 met zeer jonge musici. Een violiste van 6 jaar. Onvoorstelbaar! Hoe dat kind speelde, zo teder en gevoelvol. Normaal spelen kinderen op die leeftijd hun stukje muziek zonder er ook maar een beetje nuance in te brengen en zonder een beetje eigen interpretatie aan te geven. Dit was schitterend. Nadien kwam er een jongen van 10 die de 21e van Mozart speelde op piano. Weerom de tranen in mijn ogen. Een virtuoos. Er was ook nog een jonge trompetiste die zonder moeite één van de moeilijkste stukken speelde die er voor dat instrument geschreven zijn. We zullen later van die drie nog wel horen denk ik. Als ik zo iets hoor is het wenen.
Iemand vroeg mij om het recept van die komkommersoep op mijn blog te plaatsen.
Ingrediënten: 2 komkommers (ontpit en geschild), 1 grote ajuin, 3 eetlepels peterselie, 5 blokjes rundsbouillon, 2,5 liter water, peper en zout en een klontje bakboter.
Fruit eerst de fijngesneden ajuin in de bakboter en voeg er de fijngesneden komkommers bij. Voeg het water en de bouiilonblokjes toe en breng aan de kook. Laat dit ongeveer 15 minuten pruttelen. Mix de soep en breng op smaak met peper en zout. (indien nog nodig) Garneer met de fijngehakte peterselie. Je kan ook nog 100 ml melk of een scheutje room toevoegen.
Is het een gevoel of is het de realiteit? Vele mensen zijn zo gefrustreerd over allerlei dingen en ze zijn gepikeerd als je ook maar iets zegt dat hen kan raken. Ik heb graag dat iedereen zo maar vlakaf zegt wat ze menen en wat ze over me denken, maar blijkbaar kan de meerderheid dat niet aan. Natuurlijk is het plezanter als er alleen maar lof over je gesproken wordt, maar dat is het leven niet. Er is niemand die perfect is en iedereen heeft zijn gebreken. Bij de dagdagelijkse confrontaties met mensen kan ik dit ondervinden. Waarschijnlijk vertel ik soms dingen die ik beter niet had gezegd, maar kan je nu bij al wat in je gedachten opkomt, telkens op voorhand gaan nadenken en je woorden één voor één gaan knabbelen en sorteren. Ik ben een flapuit en misschien botst het dan soms wel eens, maar liever onbevangen zeggen wat er in mij op komt, dan zo een stille langs de kant, die alleen maar dingen kan zeggen na een half uur nadenken. Ik schrijf dit niet zo maar en diegenen die dit aangaat zullen wel weten over hoe ik mij hier bij voel.
?mens toch. Volop oogsttijd in de tuin. Een massa bonen van alle soorten. Vandaag zeker meer dan twintig kilo getrokken. Allemaal om weg te geven, want wij hebben er al meer dan genoeg in de diepvries steken. Komkommers met de vleet. Vroeger hebben we die alleen maar bij sla of zo gegeten, maar nu ontdekten we een recept voor komkommersoep. Vandaag heeft mijn vrouw zo een soepje uitgeprobeerd. Lekker. Zelden of nooit zo een smaakvolle soep gegeten. Dus de volgende dagen dan nog maar enkele liters maken en invriezen.
Vandaag mijn jongste zoon op bezoek gehad. Hij komt dan altijd eerst wat meewerken in de tuin. Nadien een aperitiefje en dan lekker eten. We praten veel over vroeger, al is hij de jongste en heeft dus veel van dat alles gemist, maar ondertussen door al de verhalen zal hij al dikwijls beginnen denken, dat heb ik nog gehoord. Telkens we beginnen praten over fysieke problemen, heeft hij dezelfde mankementen dan ik gehad heb of nog heb. Ook op het emotionele stemmen we overeen. Toch eigenaardig dat een kind zo op jou kan gelijken.
Volgens statistieken zouden er in Leuven 11.175 buitenlanders wonen. Dit is een stad van 92.000 mensen en dat wil dus zeggen dat er 1 op de 9 van vreemde origine is. Misschien normaal voor een universiteitsstad, waar een aantal mensen blijven plakken na hun studies. Er zouden 154 Portugezen wonen. Daar moet mijn zoon eens naar op zoek gaan als hij nog eens naar België komt. Persoonlijk ken ik er 5 van. Chinezen ken ik ook natuurlijk van de restaurants. Zo zijn er maar liefst 1054 die in Leuven verblijven. Ik zou het echt tof vinden om zo van elk land eens iemand te leren kennen. Verruiming van de geest en een stuk cultuur op doen. Je zou zo een boek kunnen schrijven over hoe al die mensen Vlaanderen beleven en wat hun bevindingen zijn en ze vergelijken met hun thuisland. Verdorie als ik meer tijd had deed ik het zeker, het zou een leerrijke ervaring zijn.
Vandaag even bij de jongste dochter op bezoek geweest. Ze heeft grootse plannen voor de bouw van een terras. Paul was met Ken de steunpunten aan het metsen voor de toekomstige beginpalen en zij was een aantal planken aan het insappen die als vloer moeten dienen. Het was mooi weer en dus hebben de kinderen ondertussen volop kunnen genieten van de zandbak en van het plonsbadje. De kleinste spruit is absoluut niet bang van water en kan er echt van genieten om zich zo maar in het water te laten vallen. Lachen dat hij daar bij doet.
Ik ben vandaag op onderzoek geweest bij dokter Neyrinck voor een evaluatie van de coloscopie die ik heb gehad begin augustus. Geen kanker. Hoera. Ik blijf dus nog wel een aantal jaren op deze aardbol aanwezig misschien. Ik zal een poging doen om te genieteten van al wat er te zien en te beleven valt. misschien kan ik wel honderd jaar worden. God beware me. Enfin , elke dag is een andere en als je die dan weer op een plezierige manier doorkomt, is het weer een schitterende levensdag. Alles meegenomen zou ik zo zeggen. 's morgens opstaan met goed of slecht weer en kunnen dromen van allerlei dingen....Mensen, ik probeer te genieten. Doe het ook. Je kan echt profiteren van alle kleine dingen, dagdagelijks, zonder moeite, alleen maar de positieve kanten van je leven bekijken.
hier ben ik al terug. Tussendoor toch al een dikke twee uur geslapen. Het is soms een ellende. Sommige dagen moet ik me er puur op karakter doorslepen. 's avonds in de zetel bij het tv kijken val ik dan in slaap, maar tegen bedtijd overvalt die RLS me dan weer en dan is er geen denken aan slapen meer. Heel vervelend voor de partners om te leven met mensen met die kwaal. Zo lang ik bezig ben of zo lang er bezoek is, is er geen enkel probleem, maar van het ogenblik dat je in een toestand van rust komt beginnen die vervelende "mierenkriebels" en kan je dus niet meer blijven stilzitten. Er bestaat nog steeds geen adequaat middel tegen deze ziekte en toch zijn er ondertussen miljoenen mensen die hier last van hebben. Het heeft te maken met een te kort aan ijzer in een gedeelte van de hersenen, maar hoe dat dan komt weet de wetenschap niet. Eigenaardige hersenkronkels.
Is het een gevoel of is het de realiteit? Vele mensen zijn zo gefrustreerd over allerlei dingen en ze zijn gepikeerd als je ook maar iets zegt dat hen kan raken. Ik heb graag dat iedereen zo maar vlakaf zegt wat ze menen en wat ze over me denken, maar blijkbaar kan de meerderheid dat niet aan. Natuurlijk is het plezanter als er alleen maar lof over je gesproken wordt, maar dat is het leven niet. Er is niemand die perfect is en iedereen heeft zijn gebreken. Bij de dagdagelijkse confrontaties met mensen kan ik dit ondervinden. Waarschijnlijk vertel ik soms dingen die ik beter niet had gezegd, maar kan je nu bij al wat in je gedachten opkomt, telkens op voorhand gaan nadenken en je woorden één voor één gaan knabbelen en sorteren. Ik ben een flapuit en misschien botst het dan soms wel eens, maar liever onbevangen zeggen wat er in mij op komt, dan zo een stille langs de kant, die alleen maar dingen kan zeggen na een half uur nadenken. Ik schrijf dit niet zo maar en diegenen die dit aangaat zullen wel weten over hoe ik mij hier bij voel.
