Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
08-12-2007
kerst
We zijn nog maar 8 december, en toch konden we het niet laten om al de kerstsfeer in huis te hebben. Dus alles maar bovengehaald en de boom geplaatst en versierd. Och ja, het is nog wel twee en een halve week, maar we kunnen nu al genieten van de lichtjes in de boom en de geur van de kaarsjes. Toch hebben we speciaal gewacht tot de sint terug naar Spanje was.
Zelden of nooit ben ik ziek. Nu toch wel geen buikgriep opgedaan zeker. Hevige buikkrampen en natuurlijk om de zo veel tijd.... Woensdag toen we bij mijn oudste dochter waren had Sare het ook. Als je er zelf mee geconfronteerd wordt, weet je pas dat dat kind niet overdreven heeft met te zeggen dat ze zeer pijnlijke krampen in haar darmen had. Gelukkig gaat het na een 24 uur weer door en is (bijna) alles vergeten. Mijn dochter en schoonzoon hadden het ook gisteren. Ik denk en hoop dat nu bij hun alle leed ook geleden is. Ik wou deze morgen mijn vrouwtje naar de kliniek brengen voor de wekelijkse behandeling, maar ze weigerde furieus. Ze ging met de bus en ze zou wel met de bus terug komen. Niks aan te doen, ik moest terug mijn bed in. Ze had het goed ingeschat, want ik zou me daar echt ellendig gevoeld hebben. Om het dan maar zeer "plat" te zeggen, mijn darmen waren leeg straks. Ondertussen is alles zo goed als over.
Normaal gingen gisteren twee van de kleinkinderen komen, omdat Sinterklaas hier al geweest was. Ze zouden dan nog niks gegeten hebben, dus ik stelde voor om dan maar iets te voorzien. Voor Tom en Goedele had ik mosselen gehaald en voor Sare en Lise ging ik koninginnenhapje maken. Heilaas, Sare had de nacht voordien een aanval van buikgriep gehad en ze was nog niet genezen. Dus dit bezoekje ging niet door. Tom stelde dan maar voor om de mosselen bij hun thuis te komen klaarmaken. Dus we zijn op verplaatsing geweest met de cadeautjes. Nadien nog een lekkere kop koffie gedronken en nog wat bij gepraat. Ik ben wel benieuwd of het ondertussen al beter is met de zieke, want ze wou absoluut naar school vandaag, want de Sint kwam.
Ik heb het in mijn hoofd gehaald om beginnen te schrijven. Ik weet al precies hoe het er allemaal zal uitzien, maar het zal zeker geen roman worden. Ik ben van plan om allemaal korte anekdotes op een ludieke manier ergens te gaan bundelen. Of dit ooit uitgegeven zal worden is nog zeer de vraag. Misschien kan ik al een tiental exemplaren kwijt aan de directe familie en misschien nog een tiental aan kennissen en vrienden. Het zou absoluut niet de bedoeling zijn om hier geld aan te verdienen, maar om toch zo een speciale gedachtengang aan andere mensen te laten kennen. Een beetje zoals een stand-up comedian die ook een bepaalde visie heeft over bepaalde dingen en ze ook zo maar te grabbel gooit. Goed vinden of niet.
Gisteren dan al de verjaardag van Lester gaan vieren. Het mannetje is twee geworden, maar een ferm bazeke. Hij weet wat hij wil en heeft zo al zijn eigen karakter opgebouwd. Hij had gisteren alleen maar oog voor de geschenkjes die zijn zus had gekregen. Het was weer een hele bende die bij de jongste dochter was binnen gevallen. Ongeveer een 15 tal volwassenen en dan nog 5 kinderen, dus huisje vol. Weer eens tof om die mensen allemaal te ontmoeten, want dit is alleen maar bij zulke gelegenheden. Dit hebben we weeral gehad en er volgen hopelijk nog een pak van die gebeurtenissen.
gisteren dan nog maar eens voor de zoveelste keer naar de kliniek. Och ja, je went een beetje, maar gezellig weerzien is het nooit. Het zijn nabehandelingen voor het vrouwtje en natuurlijk moet je die doen en ondergaan. Ikzelf was deze week ook al voor een NMR op Gasthuisberg in Leuven. We hebben blijkbaar een te regelmatige afspraak in deze instellingen. Volgende week moet ik voor een gesprek naar de behandelende geneesheer en Amandine moet nog twee maal op nabehandeling en dan denk ik dat alles achter de rug is. Al een geluk dat we deze mogelijkheden hebben in Vlaanderen, ergens anders is dat niet zo evident. Ooit waren we eens op Kreta in een situatie dat we een dokter nodig hadden en die vertelde ons spontaan dat als hij ooit iets ernstigs zou voorhebben, hij naar Leuven zou komen. Och ja we klagen wel, maar de gezondheidszorg is hier één van de beste van de wereld. We zweven, maar moeten ook rekening houden met wat we hebben.
mijn oom van 82 heeft onlangs zijn auto verkocht. Volgens de dokter was het onverantwoord dat hij nog met de wagen zou rijden. Er zijn natuurlijk een aantal formaliteiten te regelen en er dienen een pak brieven verstuurd te worden. Verzekering, huur garage, bijstand op de weg, nummerplaten binnensturen, autotaks en zo meer. Het is moeilijk om na zo veel jaar afscheid te moeten nemen van de wagen en te beseffen dat je als chauffeur afgeschreven bent. Iemand die altijd zo fier geweest is over zijn rijgedrag en zijn bekwaamheid op de weg, moet nu na meer dan 60 jaar zijn voertuig aan de kant laten staan en toegeven dat het onverantwoord is dat hij nog de baan op zou gaan. Ikzelf zou daar de zwaarste problemen mee hebben. Ooit komt dit ook.
amaai, warm in de serre. 21 graden. Het was een tijdje geleden dat ik nog in mijn tuintje was. Echt een verrassing. De andijvie nog niet bervroren, in mijn serre volop peterselie en sla. Gebruik van gemaakt natuurlijk. Een gans stuk in winterruggen gelegd. (winterland) Prei meegebracht,, gekuist en ingevroren. Nog raapjes geoogst en ik zie dat er in mijn serre nog een knolselder te blinken staat. Ook een van dees meebrengen. Rode kool gesneden en morgen klaarmaken om in te vriezen. Minstens drie kilo. Dus met appels en ajuin, hebben we zeker een vijftal kilo in de diepvries. Dus zelfs in deze mindere tuinperiode toch nog werk en oogst. Het is nog lang, maar ik kijk al uit naar de volgende plant en oogsttijd.
Vorig jaar kochten we een nieuwe luchter voor de eetplaats. Bleek als we thuiskwamen dat dat ding op enkele centimeter boven de tafel bleef hangen. Korter maken kon niet, al vertelde de verantwoordelijke in de winkel, dat mits een beetje zaagwerk dat wel zou lukken. Uiteindelijk kregen we een tegoedbon. We moesten die nu dringend opkopen, omdat de vervaldag ergens in december was. Dus gisteren, samen met de andere boodschappen, dat ook nog maar afgewerkt. Vermits een aantal bellers kloegen over gekraak in onze telefoon, hadden we dan maar een nieuwe besteld. Vandaag dus luchter gehangen en nieuwe telefoon in gebruik genomen. Blijkt nu uit het eerste gesprek met mijn dochter, dat dat gekraak er nog steeds op zit. Zal dus aan iets anders liggen. Modem waarschijnlijk. Dus verder zoeken naar een oplossing.
Gisteren was het plan om een aantal winkels te doen om st Niklaas en andere geschenken te kopen. We moesten ook een bestelde telefoon gaan ophalen en we moesten de normale boodschappen doen. We gingen eerst naar dreamland om daar iets te zoeken. Vermits ik de bestemming niet kende , dan maar GPS gebruikt. Dat ding heeft ons door een veldweg gestuurd, waar je amper met een tractor door kan zonder verongelukken. Met heel veel geluk zijn we er door geraakt. Op een bepaald ogenblik zijn we recht naar de gracht geschoven en met een laatste ruk aan het stuur daar net niet in terecht gekomen. Uiteindelijk bleek de bedoelde eindbestemming op 100 meter van de grote baan te liggen. Haad ik maar snelle route ingetikt ipv kortste. De auto zit volledig onder de blubber. Morgen naar de car wash voor een flinke beurt.
Het is nu een beetje wintertijd en ik had me voorgenomen om dan eens extra grote kuis te houden in mijn foto's. Ik ben al zo ver dat ik van alles al een diareportage gemaakt heb. Nu is het nog een kwestie van die te branden. Het is tijd maken nu. Ik kan nu toch in mijn tuin niks gaan doen momenteel en dus heb ik geen enkel excuus meer om me hier niet volop mee bezig te houden. Zo ver ik zie dateren de oudste foto's van 17/2/2006. Het is dus al een tijdje geleden. Er staan meer dan 7000 exemplaren te wachten op verwerking. Zoals de meneer op de bijgevoegde foto in bewondering applaudiseerde voor hetgeen hij te zien kreeg, hoop ik in bewondering te staan voor mezelf voor het geleverde werk. Nu dus beginnen.
we waren zaterdag uitgenodigd bij mijn schoonzus en haar vriend, voor een etentje. Het was zeer lekker. Blijkbaar hadden ze rekening gehouden met alles wat ik graag eet. Het waren allemaal zeevruchten, te beginnen met oesters. En nog vergeten, eerst nog een hapje met krab, garnaal en rivierkreeftjes. Hoofdschotel, een heerlijke vissoep om vingers en duimen van af te likken. Als dessert een heerlijk gebak, met chocolade krullen overheen. Het is niet om jullie hartje waterachtig te maken, maar moest je ooit van plan zijn me eens uit te nodigen....
Blijkbaar hadden ze in de kliniek onthouden wat er vorige week fout gelopen was met de behandeling van Amandine. Het was de tweede keer in een serie van 6 die ze moet doen. Bij het binnenkomen werd ze echt op een zeer vriendelijke manier ontvangen en ze kreeg zelfs een luxe kamer. Onmiddellijk koffie (voor mij dan, want zij moest nuchter blijven) Opbeurende woorden en alles er op en er aan. Ik kan niet zeggen dat ze anders niet goed verzorgend waren, absoluut niet, maar nu was er toch nog iets extra. Ach ja, het zijn ook mensen en mensen kunnen nu eenmaal eens fouten maken.Alles is goed verlopen en alles is weer in orde. Een kliniclown was absoluut niet nodig vandaag.
vandaag kwam mijn oudste zus en schoonbroer op bezoek. We zijn in de boardroom gaan eten. Het was weer schitterend. Het blijft één van mijn favoriete restaurants, prijs , kwaliteit. Je krijgt er geen enorme porties, maar alles is er zeer lekker, mooi voorgesteld, en zéér lekker. Nadien zijn we thuis nog een koffie komen drinken en hebben we nog eens dvd's van de oude doos bekeken. Altijd tof zo als je dat al een aantal jaren niet meer hebt gezien. Hoe is het mogelijk dat je toch altijd kan genieten van dingen die je overkomen zijn of die je beleefd hebt een aantal jaren geleden. Met het ouder worden heb je precies meer behoefte aan al die leuke herinneringen. Blijven aan vasthoiuden en van genieten. Toch denk ik dat niet alleen het verleden plezierig was en ben ik er vast van overtuigd dat ik in de toekomst zeker nog even plezante momenten ga mee maken. Deze week bij mijn oudste dochter nog een filmke gezien van meer dan 25 jaar geleden. Nostalgie. Er komen dan een aantal prettige ervaringen boven. je begint dan gaan te meimeren en na te denken hoe het allemaal was of zou kunnen geweest zijn. Niks aan te doen. Je kan de geschiedenis niet meer veranderen en je moet proberen te genieten van al wat je nu momenteel overkomt.
Vandaag was er een grootouderdag op school bij de kleindochter Evora. Het was mooi. Traditioineel een aantal tekstjes en liedjes voorbereid. Nadien, en dat is ook een traditie op allee scholen denk ik, was er koffie en gebak. En dan het weerzien van de kleinkinderen en de grootouders na een serieuze inspanning en bij sommigen misschien wat spanning.Er zijn er bij die verlegen zijn, of spontaan beginnen wenen, er zijn er die absoluut geen gène hebben en er op los dansen en acteren. Altijd de moeite om die klein mannen bezig te zien.
een beetje meeval mag ook. Waar we vorige week zo'n pech hadden met dat onderzoek van mijn vrouw, hadden we vandaag alle geluk. We moesten voor de verandering nog maar eens naar de kliniek voor een test. Amandine moest normaal om 2 uur voor het ene onderzoek en om half drie voor het volgende op afspraak zijn. Zoals altijd zijn we veel te vroeg en dan nemen we onze doorlopers of sudoku mee om de wachttijd te doden. De tijd loopt dan precies zo veel sneller. Wel, alles liep zo vlot dat we om kwart over twee al terug thuis waren. Zo mag het ook wel eens. Het vrouwtje heeft amper de tijd gehad om aan de doorlopers te beginnen. Alles was ok en dus zijn we vrolijk terug vertrokken.
regenbogen hebben we deze dagen al veel te zien gekregen. Altijd een mooi fenomeen. Soms met de wildste ideeën en fantasieën. Neemt niet weg dat het een mooi natuurverschijnsel is. Ooit, en misschien wil niemand me geloven, heb ik er drie boven mekaar gezien. Twee komt regelmatig voor, maar drie schijnt onwaarschijnlijk. Iemand zei me ooit dat dit niet kan. Was het dan een wilde fantasie? Ik blijf er toch in geloven. Toch nooit gaan zoeken naar de schat die verborgen zou liggen aan het einde van de regenboog.
Moeder de vrouw moest vandaag voor een behandeling naar (weeral) het hospitaal. Normaal zou dit een dik uur in beslag nemen, maar wij hadden al gerekend op twee uur. Het zijn er tenslotte meer dan vijf geworden. Er komt een verpleegster vragen welke medicatie ze neemt en of ze allergisch is aan een bepaalde stof. Het vrouwke heeft een kaart waar op staat dat ze zeker geen Voltaren mogen toedienen. Men komt een spuitje geven vòòr de behandeling en na enkele minuten krijgt ze overal jeuk en wordt ze compleet rood. Wat hebben ze toegediend: "voltaren". Gevolg, onmiddellijk een middel tegen de allergische reactie (tweede spuit) en kort daarop nog een derde spuitje. Er zijn dan nog twee injecties gevolgd, maar die bleken bij de behandeling te horen. Ze hebben zich wel honderd maal geëxcuseerd en het zal de volgende maal niet meer voorvallen. Het was tenslotte geen Voltaren, maar wel een middel met dezelfde samenstelling.
ik heb het weer gekunnen. 's Avonds bakken wij regelmatig in de micro-warmeluchtoven enkele broodjes. Het zijn van die voorgebakken dingen. Wat ik uitgespookt heb weet ik niet, maar na enkele inuten kwam er een zwarte, stinkende walm vanuit de keuken. De broodjes waren nog net wat zwart verpulverde, onheerkenbare dingen. Waarschijnlijk heb ik de oven op grill gezet ipv op verwarmen. Na twee dagen riekt de ganse ruimte nog steeds naar brand.
Liesbeth, de vriendin van mijn dochter, werkt al een achttal jaar in het onderwijs. Gisteren verloor ze een collega die ze gedurende al die jaren kende. Een jongedame van nog geen 40. Zo oud als mijn oudste zoon. Dit is onbegrijpelijk. Waarom? Het is onrechtvaardig dat zulke jonge mensen uit het leven gerukt worden. We kunnen er verdomme niks aan doen. Op zulke momenten komen bij mij twijfels boven over God en al zijn "goedheid". Ik weet dat de kerk hier ook weer een uitleg en zalvende woorden voor heeft, maar ik blijf het onwaarschijnlijk vinden. Ik moet er niet aan denken dat één van mijn kinderen of kleinkinderen vòòr mij zou gaan. Ik weet dat het dingen zijn die gebeuren, maar ik kan me in de plaats stellen van alle familieleden, collega's en vrienden. Iedereen zal hier wel een wrang gevoel aan overhouden. Ik weet ook dat ik mijn kop niet in het zand moet steken, het zijn dingen die gebeuren, maar ik blijf me hier echt niet goed bij voelen.
gisteren dan nog maar eens voor de zoveelste keer naar de kliniek. Och ja, je went een beetje, maar gezellig weerzien is het nooit. Het zijn nabehandelingen voor het vrouwtje en natuurlijk moet je die doen en ondergaan. Ikzelf was deze week ook al voor een NMR op Gasthuisberg in Leuven. We hebben blijkbaar een te regelmatige afspraak in deze instellingen. Volgende week moet ik voor een gesprek naar de behandelende geneesheer en Amandine moet nog twee maal op nabehandeling en dan denk ik dat alles achter de rug is. Al een geluk dat we deze mogelijkheden hebben in Vlaanderen, ergens anders is dat niet zo evident. Ooit waren we eens op Kreta in een situatie dat we een dokter nodig hadden en die vertelde ons spontaan dat als hij ooit iets ernstigs zou voorhebben, hij naar Leuven zou komen. Och ja we klagen wel, maar de gezondheidszorg is hier één van de beste van de wereld. We zweven, maar moeten ook rekening houden met wat we hebben.
mijn oom van 82 heeft onlangs zijn auto verkocht. Volgens de dokter was het onverantwoord dat hij nog met de wagen zou rijden. Er zijn natuurlijk een aantal formaliteiten te regelen en er dienen een pak brieven verstuurd te worden. Verzekering, huur garage, bijstand op de weg, nummerplaten binnensturen, autotaks en zo meer. Het is moeilijk om na zo veel jaar afscheid te moeten nemen van de wagen en te beseffen dat je als chauffeur afgeschreven bent. Iemand die altijd zo fier geweest is over zijn rijgedrag en zijn bekwaamheid op de weg, moet nu na meer dan 60 jaar zijn voertuig aan de kant laten staan en toegeven dat het onverantwoord is dat hij nog de baan op zou gaan. Ikzelf zou daar de zwaarste problemen mee hebben. Ooit komt dit ook.
amaai, warm in de serre. 21 graden. Het was een tijdje geleden dat ik nog in mijn tuintje was. Echt een verrassing. De andijvie nog niet bervroren, in mijn serre volop peterselie en sla. Gebruik van gemaakt natuurlijk. Een gans stuk in winterruggen gelegd. (winterland) Prei meegebracht,, gekuist en ingevroren. Nog raapjes geoogst en ik zie dat er in mijn serre nog een knolselder te blinken staat. Ook een van dees meebrengen. Rode kool gesneden en morgen klaarmaken om in te vriezen. Minstens drie kilo. Dus met appels en ajuin, hebben we zeker een vijftal kilo in de diepvries. Dus zelfs in deze mindere tuinperiode toch nog werk en oogst. Het is nog lang, maar ik kijk al uit naar de volgende plant en oogsttijd.
Vorig jaar kochten we een nieuwe luchter voor de eetplaats. Bleek als we thuiskwamen dat dat ding op enkele centimeter boven de tafel bleef hangen. Korter maken kon niet, al vertelde de verantwoordelijke in de winkel, dat mits een beetje zaagwerk dat wel zou lukken. Uiteindelijk kregen we een tegoedbon. We moesten die nu dringend opkopen, omdat de vervaldag ergens in december was. Dus gisteren, samen met de andere boodschappen, dat ook nog maar afgewerkt. Vermits een aantal bellers kloegen over gekraak in onze telefoon, hadden we dan maar een nieuwe besteld. Vandaag dus luchter gehangen en nieuwe telefoon in gebruik genomen. Blijkt nu uit het eerste gesprek met mijn dochter, dat dat gekraak er nog steeds op zit. Zal dus aan iets anders liggen. Modem waarschijnlijk. Dus verder zoeken naar een oplossing.
Gisteren was het plan om een aantal winkels te doen om st Niklaas en andere geschenken te kopen. We moesten ook een bestelde telefoon gaan ophalen en we moesten de normale boodschappen doen. We gingen eerst naar dreamland om daar iets te zoeken. Vermits ik de bestemming niet kende , dan maar GPS gebruikt. Dat ding heeft ons door een veldweg gestuurd, waar je amper met een tractor door kan zonder verongelukken. Met heel veel geluk zijn we er door geraakt. Op een bepaald ogenblik zijn we recht naar de gracht geschoven en met een laatste ruk aan het stuur daar net niet in terecht gekomen. Uiteindelijk bleek de bedoelde eindbestemming op 100 meter van de grote baan te liggen. Haad ik maar snelle route ingetikt ipv kortste. De auto zit volledig onder de blubber. Morgen naar de car wash voor een flinke beurt.
