Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
30-08-2009
alle mogelijke uren
Mensen die het uur bekijken dat ik mijn blog bij werk, zullen denken dat ik nooit slaap en dat ik 24 uur aan een stuk bezig ben met mijn PC. Niks is minder waar. Ik denk dat ik maximum een uur per dag voor mijn scherm zit. Er zijn dagen bij dat het maar tien minuutjes is. Toch zet ik dat ding dagelijks aan. Ik ben er niet aan verslaafd, maar het is zo een routine geworden. Eens kijken wat er zoal doorgestuurd werd. Het is een medium dat niet meer weg te denken is uit ons leven.Nu ga ik terug proberen te slapen.
Tom was op bezoek. Hij is een vroegere collega en een goeie vriend. Spijtig zie ik hem te weinig. Het was weer gezellig keuvelen en natuurlijk over vroeger praten. We hebben destijds wat af gelachen. Als we met de mannen samen zaten 's middags, moest ik rap zijn om een repliek te geven op een of ander, want Tom zou dan net hetzelfde geantwoord hebben dan ik. We denken altijd in dezelfde richting. Morgen komt hij nog eens langs. Ik zal wat Duvel in huis moeten halen.
Waar we zo goed in zijn hier in ons landje. Verkeersborden en reglementen waar niemand nog aan uit kan. Ik luister regelmatig naar een programma op de radio waar de luisteraars vragen kunnen stellen over wetten en verordeningen die in ons land uitgevaardigd worden. Volgens de wet moet het op een bepaalde manier, maar er zijn dan altijd zo veel uitzonderingen en die zijn dan zo ingewikkeld dat niemand er nog aan uit kan. Of zijn die dan gemaakt om de achterpoortjes open te houden?
Van bij een nicht van mijn vrouw, die op de hoogste verdieping woont van een appartementsgebouw, dat dan ook nog op een heuvel staat, kan ik met de verrekijker 17 kerktorens zien. Het is ongelooflijk hoe je dieptezicht in de war gebracht wordt. Je denkt altijd een toren op een verkeerde plaats te zien. Of je twijfelt of het wel de juiste kerk is die je ziet. De oriëntatie is kompleet ontregeld. Eigenaardig hoe een mens zijn visueel geheugen in mekaar zit en hoe je dat alles dan ook opslaat. Ik kan daar echt van genieten. Telkens als we bij haar op bezoek gaan neem ik die verrekijker mee.
Een uitzonderlijk tuinjaar. In het voorjaar was ik nog aan het klagen over de regen en de te koude temperatuur. Maar ja, alles herstelt zich. Ik begin nu al stilaan af te bouwen en heb al rapen gezaaid. Wintergroen. Enfin, zoals ik enkele dagen geleden al schreef, we hebben hier ideale weersomstandigheden. We klagen altijd, maar het is hier zo slecht nog niet. Het beloofde land?
Naar aanleiding van of als nagedachte van wat ik gisteren schreef, nog het volgende. Toevallig ging het vandaag op het nieuws over genetisch gemanipuleerde bomen, waar alles een beetje mee uit de hand gelopen was. Ik blijf over deze manier van werken dus nog meer twijfels hebben. De producent blijft zijn manier van werken natuurlijk verdedigen. Geld in het laatje, zonder rekening te houden met wat de gevolgen binnen een aantal jaren zullen zijn. Ik ben er echt bang voor. Het is een machtig concern en ik durf zelfs daarom de naam niet te vermelden. Ieder zijn mening daar over natuurlijk.
Ik stemde nog nooit voor "groen", al ben ik zeer milieu bewust. De reportage die ik net op tv gezien heb, stemt dan toch weer tot nadenken. Het ging over genetische manipulatie van gewassen. Misschien is die uitzending wat gekleurd, maar er is toch iets mis met de ingreep die we doen in de natuur, of was de reporter te pessimistisch. Mensen toch, met wat zijn we toch bezig. Allemaal voor het geld. De uitleg die de producent geeft klinkt dan wel goed, maar ik geloof hem niet. Hij beweert dat zo de honger uit de wereld zal geraken. Ik blijf dan op mijn eigen kleine schaal bezig met iets wat op biologisch tuinieren lijkt, maar is het dat wel? Waar is de goeie ouwe tijd?
Ja, zo zit ik in mekaar. Veel te impulsief. Ik krijg iets in mijn bolleke en dan moet dat maar. We hebben hier een pak oude elpees en een aantal van die dingen zou ik, nostalgisch, graag bewaren op cd. Dus dan maar zo een ding gekocht waar dat mee kan. Binnen de kortste tijd moet dat dan in de praktijk gebracht worden. dus straks ben ik daar al mee aan het werk. Enfin, weer een tijdje een bezigheid.
vandaag de laatste ajuinen van het veld gaan halen. Ik weet niet meer waar ik ze moet leggen of hangen. Ik had er 480. Of er zo veel over geschoten zijn weet ik niet, maar het is in ieder geval een grote hoeveelheid. We gebruiken een heel pak ui per jaar en we zullen wel zien wat het nu zal geven.
Iedereen klaagt over de warmte. Ik heb er geen problemen mee, maar ja, ik ben maar één persoontje tussen de zo velen. Toch blijf ik er bij dat we hier in ons klein landje een van de meest ideale klimatologische omstandigheden hebben. Als je hoort van bosbranden (aangestoken of niet) aardverschuivingen, overstromingen, temperaturen van 40 à 50 graden en zo zou ik nog een tijd kunnen doorgaan, dan leven wij hier in ideale omstandigheden. Er zijn niet te veel extremen. Ja, er worden mensen geplaagd met overstromingen, maar dat is onze eigen schuld, of die van de overheid. Het is zoals zo veel in het buitenland gebeurde, waar de boskap en de ontginning voorgaat op normale levensomstandigheden. Laat de natuur wat ze was en waar ze al zo veel jaren zo goed voor ons zorgde. De natuur beschermt ons, als we dit toelaten ten minste.
Och ik kan er echt goed tegen, maar deze namiddag was het wel exceptioneel. 31 graden buiten en 49 graden in mijn serre. Morgen nog iets warmer. Dan ga ik waarschijnlijk alleen maar wat water geven in mijn tuin en verder niks. Ik moet eens kijken tot hoeveel mijn thermometer kan, want anders springt die gewoon stuk. Dan is dat ook maar zo. Mij zal je zeker niet horen klagen. Voor mij mag dit een jaar door zo blijven. Ieder zijn meug.
Heleentje is deze namiddag terug naar Portugal vertrokken. Ik had veel tranen en verdriet verwacht, maar ze was opgetogen om haar papa terug te zien en dus absoluut geen melancholie. De traantjes zullen gisteren al wel gevallen zijn bij het afscheid van de twee nichtjes en van tante Goedele. Ik had nog een zijdelings gesprekje met haar en ik moet zeggen dat ze echt weet wat ze wil en dat voor haar ook de toekomst al vast ligt. Ze is vast beraden. Een schitterend kind.
straks vertrekt mijn kleindochter weer naar Portugal. Een schitterend kind. Och ja, zoals ik vroeger al schreef: "mijn kind schoon kind". Toch moet ik zeker niet op mijn bewering terug komen. Het is zo iemand die weet wat ze wil en die verstand heeft voor tien. Een knappe meid die nadenkt over de dingen en die weet wat ze wil. Ze wordt binnenkort twaalf. Misschien kom er volgend jaar wel een puber terug naar Vlaanderen die compleet anders is. Ik heb zo wat onwennige gevoelens bij het feit dat mijn kleinkinderen al zo groot worden. Kan ik ze nog aan? Kan ik nog mee? In ieder geval worden al de kinderen op een degelijke manier groot gebracht en dat is een hele geruststelling. Ze kennen de waarden van het leven en in die sfeer worden ze opgevoed.
vandaag nog eens naar de markt geweest. Als tuinier, kijk ik dan altijd naar de prijs van de groenten en het plantgoed. Het is ongelooflijk wat ze vragen voor al die dingen. Ben ik content dat ik mijn hofke heb. Ik heb alle jaren veel te veel voor ons twee, maar ik deel zo graag uit. Voor het plantgoed moet ik ook niet in de winkel zijn, want er is daar een echte ruilhandel tussen de verschillende tuiniers.
We zijn Heleentje haar (vervroegde) verjaardag gaan vieren. Dinsdag vertrekt ze terug naar Portugal. Flinke meid. Het zal weer hard zijn voor Sare en Liese om afscheid te nemen. Ook voor Heleentje zal het weer een harde noot zijn om te kraken. Een maand intens samen geleefd bij ons Goedele en de rest van de familie. De kleinkinderen hadden nog een dansje gemaakt om te laten zien dat ze echt van haar houden. Echt heel tof. Het was weer een gezellige namiddag en avond. Dit zijn dingen die ze heel haar verdere leven zal mee dragen.
We klagen en zagen hier altijd maar over het weer. Het is het onderwerp van gesprek als er in de winkel aangeschoven moet worden en het is het eerste wat aan bod komt bij een telefoon gesprek of bij een ontmoeting. Warm he! Zeg nu mag het toch eens ophouden met.... Nu is het toch wat overdreven! Zo gaat dat altijd maar door. Eigenlijk mogen we hier in ons Vlaanderland absoluut niet klagen als je de rampen elders in de wereld ziet. We hebben zo wat het ideale klimaat. En toch zal onze interesse voor de weersomstandigheden niet veranderen. Het zit er in gebakken.
Ik weet dat ik hier ooit nog eens over geschreven heb, maar het is echt een ramp aan het worden of stel ik me dat allemaal maar voor. Wat je de laatste tijd hoort en leest over vandalisme, criminaliteit en nodeloos geweld. Het is ongelooflijk. Jongeren slaan mensen in mekaar, stampen er maar op los en het zijn altijd willoze slachtoffers. Een mens zou schrik hebben om 's avonds nog buiten te komen. Ik bid op mijn twee knieën dat dit nooit een van mijn kinderen of kleinkinderen zal overkomen.
Mens toch. Wat is dat momenteel in Vlaanderen. Overal zijn ze bezig met wegenwerken. Bij ons in de buurt is voor ongeveer 2 jaar een belangrijke invalsweg afgesloten en dan beginnen ze natuurlijk ook met aanleg van kabels en gas op de belangrijkste route om de stad te bereiken. Gelukkig is de schoolvakantie nog niet gedaan en gaat het nog allemaal een beetje. Toch is het echt sukkelen. Enfin, voor mij steekt het nu niet op een kwartiertje, maar ik kan me voorstellen dat het voor de werkende mens niet zo evident is. Toen we maandag met de kinderen naar Mechelen reden had ik met opzet de autostrade vermeden, omdat daar wegenwerken waren, maar tot mijn verbazing was ook de alternatieve weg afgesloten. We wachten met angst begin september af. Ondertussen zijn er natuurlijk een pak mensen die voor een ganse tijd werk hebben. Geen verdere commentaar.
Ons konijntje in de tuin heeft vorige nacht zijn best gedaan. Misschien is het ondertussen al een hele familie geworden, want er is flink huis gehouden tussen de groenten. Ik had jonge rode kool, maar er schiet niks meer van over. Morgen herbeginnen dus en er een groot net over spannen.
Ik zit hier weeral, een gat in de nacht. Och ik ben het ondertussen al wel gewoon. Binnen een uurtje terug in mijn bed en proberen iets langer te slapen. Alhoewel, veel langer zal het niet zijn, want om 9 uur moet ik al weer de deur uit. Enfin, misschien een middagdutje morgen. Vroeger kon ik dat niet, maar de laatste tijd lukt dat soms voor een half uurtje. We zien wel weer.
