Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
17-08-2009
markt
vandaag nog eens naar de markt geweest. Als tuinier, kijk ik dan altijd naar de prijs van de groenten en het plantgoed. Het is ongelooflijk wat ze vragen voor al die dingen. Ben ik content dat ik mijn hofke heb. Ik heb alle jaren veel te veel voor ons twee, maar ik deel zo graag uit. Voor het plantgoed moet ik ook niet in de winkel zijn, want er is daar een echte ruilhandel tussen de verschillende tuiniers.
We zijn Heleentje haar (vervroegde) verjaardag gaan vieren. Dinsdag vertrekt ze terug naar Portugal. Flinke meid. Het zal weer hard zijn voor Sare en Liese om afscheid te nemen. Ook voor Heleentje zal het weer een harde noot zijn om te kraken. Een maand intens samen geleefd bij ons Goedele en de rest van de familie. De kleinkinderen hadden nog een dansje gemaakt om te laten zien dat ze echt van haar houden. Echt heel tof. Het was weer een gezellige namiddag en avond. Dit zijn dingen die ze heel haar verdere leven zal mee dragen.
We klagen en zagen hier altijd maar over het weer. Het is het onderwerp van gesprek als er in de winkel aangeschoven moet worden en het is het eerste wat aan bod komt bij een telefoon gesprek of bij een ontmoeting. Warm he! Zeg nu mag het toch eens ophouden met.... Nu is het toch wat overdreven! Zo gaat dat altijd maar door. Eigenlijk mogen we hier in ons Vlaanderland absoluut niet klagen als je de rampen elders in de wereld ziet. We hebben zo wat het ideale klimaat. En toch zal onze interesse voor de weersomstandigheden niet veranderen. Het zit er in gebakken.
Ik weet dat ik hier ooit nog eens over geschreven heb, maar het is echt een ramp aan het worden of stel ik me dat allemaal maar voor. Wat je de laatste tijd hoort en leest over vandalisme, criminaliteit en nodeloos geweld. Het is ongelooflijk. Jongeren slaan mensen in mekaar, stampen er maar op los en het zijn altijd willoze slachtoffers. Een mens zou schrik hebben om 's avonds nog buiten te komen. Ik bid op mijn twee knieën dat dit nooit een van mijn kinderen of kleinkinderen zal overkomen.
Mens toch. Wat is dat momenteel in Vlaanderen. Overal zijn ze bezig met wegenwerken. Bij ons in de buurt is voor ongeveer 2 jaar een belangrijke invalsweg afgesloten en dan beginnen ze natuurlijk ook met aanleg van kabels en gas op de belangrijkste route om de stad te bereiken. Gelukkig is de schoolvakantie nog niet gedaan en gaat het nog allemaal een beetje. Toch is het echt sukkelen. Enfin, voor mij steekt het nu niet op een kwartiertje, maar ik kan me voorstellen dat het voor de werkende mens niet zo evident is. Toen we maandag met de kinderen naar Mechelen reden had ik met opzet de autostrade vermeden, omdat daar wegenwerken waren, maar tot mijn verbazing was ook de alternatieve weg afgesloten. We wachten met angst begin september af. Ondertussen zijn er natuurlijk een pak mensen die voor een ganse tijd werk hebben. Geen verdere commentaar.
Ons konijntje in de tuin heeft vorige nacht zijn best gedaan. Misschien is het ondertussen al een hele familie geworden, want er is flink huis gehouden tussen de groenten. Ik had jonge rode kool, maar er schiet niks meer van over. Morgen herbeginnen dus en er een groot net over spannen.
Ik zit hier weeral, een gat in de nacht. Och ik ben het ondertussen al wel gewoon. Binnen een uurtje terug in mijn bed en proberen iets langer te slapen. Alhoewel, veel langer zal het niet zijn, want om 9 uur moet ik al weer de deur uit. Enfin, misschien een middagdutje morgen. Vroeger kon ik dat niet, maar de laatste tijd lukt dat soms voor een half uurtje. We zien wel weer.
Vandaag met de oudste kleindochters naar Technopolis in Mechelen geweest. Echt de moeite. Het is te groot om in één keer te zien. We hebben er een viertal uur rondgelopen, maar toen was het meer dan genoeg geweest voor hen. Ze hadden gezien en gedaan wat ze wilden. Ik begrijp dit perfect. Als ik naar een museum ga, hou ik het meestal na twee of drie uur ook voor bekeken en kom ik liever later nog eens terug. Toffe meiden. Ze worden groot. Ik bedoel, ze gaan zo stilaan naar de puberteit en weet ik dan nog hoe ik ze moet aanpakken. Alles is al zo lang geleden bij mijn eigen kinderen. Jongens toch. Enfin, het zal wel mee vallen zeker. Misschien gaan we samen nog eens naar een dancing ooit. Verdomme, mijn fototoestel vergeten. Voor de tweede maal nu al. Nochtans zou ik mooie kiekjes kunnen nemen hebben. Ik heb nu altijd een camera bij!!!!
Ik hoop dat het dat niet is, want dan ben ik er nog niet van verlost. De wondjes die ik op mijn been zie, komen perfect overeen met de beschrijving die ik vind op internet. Dan zou het een zandvlo zijn die me gebeten heeft. Erger nog, volgens dat artikel, zouden de zwangere vrouwtjes onder de huid kruipen en nadat ze hun eitjes hebben gelegd (dit doen ze gelukkig niet onderhuids), gewoon verschrompelen. Volgens het ene artikel komen ze alleen voor in de Tropen en volgens een ander artikel lees ik dat ze ook in Frankrijk voor komen. Waarom dan ook hier niet, denk ik dan. Ik ga nog één dag afwachten en dan laat ik die dingen daar uit peuteren door de dokter.
kan er iemand zeggen welk beestje aan mij gezeten heeft. Hierbij een foto van mijn been. Niet al te smakelijk, maar ja, misschien weet iemand hier meer over.
Omdat het in de namiddag warm gaat worden, had ik het plan opgevat om deze morgen vroeg naar mijn tuin te gaan. Om 6 uur stond ik daar al. Het heeft echter niet lang geduurd. Na korte tijd stonden mijn benen helemaal vol met beten van een of ander insect. Een grote rode plek op mijn rechter kuit. En jeuken dat dat doet. Ik tel in totaal zo een dertigtal plekjes waar die dingen mij gestoken of gebeten hebben. Ik ben dus gaan lopen van miserie.
ik klaag nooit over de warmte. Kan er vrij goed tegen, maar deze namiddag, toen ik in mijn tuintje bezig was, ben ik moeten stoppen. Ik kreeg geen adem meer. Het was een droge hitte, die al de lucht weg neemt. De enige oplossing is dat ik morgen in alle vroegte wat ga tuinieren. Toch zal je me niet horen klagen. Absoluut niet.
Gisteren was er weer eens "hapje tapje" in Leuven. Het is een culinair gebeuren met allerlei standen met proevertjes. Er wordt een picknick georganiseerd en in de namiddag is er een barmannenrace. De voormiddag kondigde niet veel goeds aan. Regenen, wat zeg ik, gieten. We dachten dus dat er niet veel volk zou op af komen. Vergeet het. Een massa.
Ik kan er niet meer tegen. Laat opblijven en dan wat drinken is niks meer voor mij. De dag nadien gaat nog, maar dan later krijg ik pas een zwaar na gevoel. Ik val in slaap waar ik sta. Nochtans hadden we deze namiddag nog verplichtingen. Veel koffie gedronken om wat bij te blijven, maar ook dat is niet gezond voor de tikker. Dan heb ik nog het probleem, dat eens ik aan de koffie ben, er niet kan mee stoppen. Hoe straffer, hoe liever. Het zal wel over gaan zeker.
mijn verjaardag gaan vieren in Ter Wichmaele. Echt een aanrader op gebied van kwaliteit, kwantiteit, maar wat me meer interesseert is de bediening. Geen enkele opmerking, het was gewoon af. Volgende keer terug naar daar. Echt de moeite. OAOB zijn komen optreden voor ons. Echt goed. Toch zeker voor de iets ouderen onder ons. We hebben allemaal genoten.
Overdrijven! Het is altijd hetzelfde bij mij. Gisteren voor de eerste maal snijbonen gaan plukken en het was meteen 20 kilo. Dus al meer dan genoeg om het jaar door te komen. Ik herinner me nog het eerste jaar. Toen hadden we 37 kilo ingevroren. Kun je je voorstellen. Er hangt nu nog een massa aan en er staat zelfs nog een pak bloemen in. Dus, wie zich geroepen voelt, komt maar plukken. Ik hou er zo van om weg te geven. De tuin moet vol staan en daar mee uit. Ondertussen ook al meer dan 100 kilo tomaten geplukt en de planten die buiten staan, beginnen nog maar pas. De eerste cavaillon geplukt. Even na gekeken gisteren. Ik heb 9 planten staan, dus binnenkort, kan hier ook iedereen van komen plukken. Zo blijf ik maar bezig.
Kleindochtertje Evora werd al vijf jaar. Het gaat veel te snel allemaal. Traditioneel feestje voor de familie. Schitterend weer gisteren. Op die vijf jaar is het nog maar één keer tegengevallen en bleef de zon weg. Weer eens bij gepraat met iedereen. Juli is druk met verjaardagen. Donderdag is het mijn beurt. Met ouder worden heb ik nooit zo in gezeten, maar ik begin het toch aan mijn knoken te voelen. Och niet klagen op zo een mooie dag als vandaag.
Een aantal oude foto's over Leuven binnen gekregen. Puur nostalgie. Het oude gebouw op de vismarkt werd destijds verkocht aan een Duitse stad om parkeerplaats vrij te maken in de stad. Zonde gewoon. Het was zo mooi en het is als met zo veel uit het verleden, spijt komt na de zonde. Zeer veel mensen hebben destijds dingen weggegooid waar ze van dachten dat ze oud en lelijk waren en nu hebben ze een grote waarde. Ik bedoel niet alleen financieel, maar een grote kunstwaarde. Gelukkig zijn er toch nog een aantal dingen bewaard gebleven, zowel tastbaar als op foto.
de laatste tijd schrijf ik altijd over de dag voordien. Blijkbaar maak ik 's avonds geen tijd meer om een berichtje in te tikken. Telefoontje gekregen van tante om te vragen of ik haar diepvries niet ijsvrij kon maken. Dit is een jaarlijks klusje voor mij. Ik doe dit met een stoommachine en dan is dat werkje gedaan op een dik half uur. Och ze hebben zo graag dat er iemand komt. Nonkel wordt oud en heeft permanente hulp nodig. Tante doet dit voorlopig, maar het begint zwaar te wegen, zo wel fysiek als mentaal. Ik heb al de zoveelste keer gezegd dat ze thuishulp moet vragen, zodanig dat ze eens het huis uit kan en er eens even tussenuit is. Hopelijk doet ze het, want anders gaat ze er onder door.
Gisteren de verjaardag van Liese gaan vieren bij Goedele. Weer tof om (bijna) al de kleinkinderen te zien. Zwemtijd in de namiddag, al was het water nog behoorlijk koud. 21°. Heleentje nog eens gezien en al de kinderen nog eens een dikke knuffel kunnen geven. In de late namiddag hebben Liese en Sare een stukje op de piano gespeeld. Het is gewoon ontroerend om die kleine vingertjes over die toetsen te zien gaan en ondertussen die muziek te horen. Ik laat me daar emotioneel in gaan. Ach ja, dat kan geen kwaad zeker?
