Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
08-01-2008
Wereldpolitiek
Ik heb me altijd voorgenomen om op mijn blog nooit iets over wereldpolitiek te schrijven, al heb ik natuurlijk mijn mening daarover. Ik kan er uren over discussiëren als je wil en ik doe dat ook graag, maar ik zal nooit mijn visie daarop op mijn blog schrijven. Ik heb absoluut geen schrik van een bepaalde reactie en de lezers moeten me maar nemen of laten voor wie ik ben. Och misschien later dan toch nog eens iets dergelijks. Over onze Belgische politiek ben ik na het zien van het nieuws vanavond snel uitgepraat. Platbroeken!!! Schande om voor zulke mensen gekozen te hebben. Als de Vlamingen even goed voet bij stuk moesten houden als madame "non", zouden we al een stuk verder staan. We gaan weer eens toegevingen doen en alles zal weer bij het oude blijven. Compromissen, dat is het enige waar we goed in zijn.
Als je naar de radio luistert of het nieuws op TV volgt, zie wel wekelijks een interview met iemand die een boek geschreven heeft. Net nu ik dat ook van plan was. Ik ben al een tijdje bezig, maar tot op vandaag heb ik nog maar 22 bladzijden. Nochtans probeer ik er dagelijks toch enkele uren voor uit te trekken. Ik heb geen bekende kop en mijn naam is nog nooit genoemd in de media, dus de kans dat het een topper zal worden is klein. Alleen familie en vrienden zullen dit misschien ooit lezen.
Nog even alle slaaptekort en het teveel aan eten en drinken proberen te verwerken. Toch nog even nieuwjaar gaan wensen bij tante en nonkel en voor de rest niks meer. Ik kan er absoluut niet meer tegen. Vroeger kon ik dagen doorgaan, maar er komt ergens een grens. Ik herinner me dat we vroeger uitgingen tot zes uur 's morgens en het koppel dat bij ons was nog meevroegen om thuis nog een "afzakkertje" te komen drinken. Toen we daaraan wilden beginnen stonden de kinderen op en maakten we gewoon een thermos koffie en begonnen aan de volgende dag zonder slapen. Ik zou het nu absoluut niet meer kunnen. Er is een leeftijd voor alles. Ik voel me niet oud, maar dergelijke escapades wegen een week op mijn gestel. Morgen zou het weer kunnen sneeuwen en dan kan ik misschien een frisse neus halen. Terug een beetje gezonde lucht inademen.
wij zijn geen nieuwjaarsvierders en normaal blijven we gewoon onder ons tweetjes thuis. We gaan dan iets lekkers halen en we kijken wat TV. Dit jaar werden we een paar dagen geleden gebeld door een nicht met de vraag of we iets speciaals deden met oudjaar. Op het antwoord dat we absoluut niets van plan waren, kwam spontaan de vraag of we dan niet tot bij hen wilden komen om samen het eindejaar uit te wuiven. Het was snel afgesproken en we hebben op een zeer plezierige wijze de laatste uren van 2007 doorgebracht. Het was de moeite en we spreken zeker zeer snel nog eens af.
Na middernacht was er overal in de buurt wel vuurwerk en natuurlijk steek je dan je hoofd eens buiten om er iets van te zien. Er stond vlakbij een groep jongeren die daar ook wilden van genieten en ze hadden enorm veel plezier. We zijn er naartoe gegaan en die ganse bende was echt zeer open en spontaan. Je zou zo mee met hen gaan verder feesten hebben. Het waren echt schattige mensen. Zo krijg je je geloof in de jeugd terug. In het nieuws hoor je niets dan negatieve dingen over de jongeren, maar deze groep bewees dan weer eens dat de meerderheid nog altijd op een gezonde evenwichtige manier door het leven gaat.
Aan iedereen die het nog zou lezen voor het einde van het jaar: Een spetterend en allerbeste nieuwe jaar. Als je jaar 2007 al goed was, dan wens ik jullie toch nog een beter 2008. Al wat ik voor mezelf wens, wens ik ook aan jullie toe.
mijn oudste zoon was vandaag even op bezoek. Hij is speciaal voor de begrafenis van zijn meter afgekomen van Portugal. Gisteren schreef ik over de begrafenis van Marieke. Dat was dus zijn meter en we hebben vandaag nog enkele anekdotes bovengehaald natuurlijk. Er zijn er zo veel te vertellen, maar hij heeft samen met haar in het restaurant van mijn schoonbroer gewerkt en kent er dus zo veel meer. Ik heb er ook geholpen na mijn werktijd om iets bij te verdienen, maar dan was zij er niet en dus die verhalen ken ik dan maar uit tweede hand. Je blijft er dus mee bezig. Vermits hij in de familie de computerspecialist is, profiteer ik er altijd van om hem eens naar die PC thuis te komen kijken en er dan toch de nodige verbeteringen in aan te brengen. Ik bewonder altijd hoe de jongeren spelen met die dingen, terwijl dit voor mij dikwijls de grootste gruwel is als dat verdomde Macje niet doet wat je er van verwacht. Eigenlijk zou ik hem bijna permanent in dienst moeten nemen om al mijn problemen op te lossen. Ik weet nog hoe ik hem miste toen hij vertrok zo een tien jaar geleden. Ik heb geweend als een klein kind, je leert er mee leven, maar wennen doe je nooit. Het is een onvergetelijk gemis.
Marieke, want zo noemde ik mijn eerste schoonmoeder altijd, is vandaag begraven. Ik heb ze meer dan veertig jaar gekend en het is tenslotte mijn schoonmoeder geweest voor dertig jaar. Het was een vrouw met karakter. Een familiemens. Iemand die graag mensen ontving en een warm hart had. Och ja, zal je zeggen, dat zeggen ze over iedereen. Ok, maar je kan die dingen menen of ze zeggen uit beleefdheid. Dit is absoluut niet het geval. Ik kan je vertellen dat het iemand was die indruk op me maakte en door haar manier van doen en in een familie aanwezig te zijn, een enorme indruk maakte. Ze was er om te helpen enerzijds, maar ook om je het aangenaam te maken anderzijds. Ze had zo haar eigen stijl, die misschien niet altijd orthodox was, maar ze slaagde er altijd in om een gelukkige familie rond zich te hebben. Het was haar leven om mensen te ontvangen en te koken voor hun. Haar eigen familie was bijna alles en voor de rest had ze niet zo graag contacten. Toen haar man stierf, trok ze terug naar haar geboortedorp en vond ze weer enkele mensen terug die ze kende van vroeger. Dan was er een nieuw "opvanghuis" voor de hele bende. 11 kleinkinderen en 11 achterkleinkinderen. Ze heeft ze allemaal gemist als ze er eens niet waren op de familiefeesten.
Ik zal er altijd een schitterende gedachte aan overhouden. ik vind niet dat ik via dit medium andere gevoelens kan uitspreken, maar ik deed dit in een persoonlijk berichtje naar de kinderen. Marieke blijf aan me denken op jouw eigenste manier.
De cd's die we met de Kerst kregen staan natuurlijk al op itunes. Onmiddellijk beluisterd. Mooi. Ik ben daar altijd even niet goed van. Bij gelegenheid moet je maar eens gaan zoeken naar iets van Cecilia Bartoli. Dat was één van de gekregen dingen. Ik ben echt zeer blij met de geschenken en ik wil via deze weg iedereen nog eens bedanken. Ook een dikke merci aan iedereen die Kerst- en nieuwjaarswensen doorstuurde via mijn blog of mail. De mensen waar we kaartjes van gekregen hebben, hebben al allemaal onze wensen toegekregen. Moest ik iemand vergeten zijn, met deze dan onze allerbeste wensen voor 2008
het was weer zeer gezellig gisterenavond. Altijd plezierig zo met de kinderen en kleinkinderen kerstavond vieren. Het klinkt misschien oubollig, maar ik kan daar echt van genieten. Heel de kroost zo rond de tafel en dan nadien al de pakskes opendoen. Het was weer de moeite. Ik hoop dit nog een pak jaren mee te maken.
Deze morgen moest ik mijn jongste zoon naar zijn werk brengen. (platte band) Ik heb genoten van het landschap onderweg en van hem achteraf. Mensen, zoals het er deze dagen heeft uitgezien is in jaren niet meer voorgekomen. De natuur was gewoon schitterend. Zo iets kan je in een mensenleven maar enkele keren meemaken. De manier waarop de sneeuw zich aan de takken van de bomen heeft vastgehecht is uniek. Of zie ik dit nu pas en is me dat alle vorige levensjaren niet opgevallen? Het was een schitterend tafereel. Ik ben dus foto's gaan maken en blijkbaar was ik niet alleen. Voor mij in de straat stond iemand met een perfecte uitrusting op statief en dergelijke en verderop was er iemand net dat aan het fotograferen waar ik ook even voordien had gestaan. Wat kan de natuur toch mooi zijn.
De moeder van mijn eerste vrouw is vannacht overleden. Ik heb daar natuurlijk een serieuze band mee gehad, ik heb ze tenslotte tientallen jaren gekend. Het was een vrouw uit één stuk die wist wat ze wilde. Toch had ze altijd dat dienstvaardige. Ze hielp graag en ze stond ook altijd klaar om je te ontvangen. Ze reed nog met haar fiets rond tot enkele jaren geleden. Een volkse vrouw die dan achter de schermen toch ook de nieuwe denkbeelden volgde en er ook mee om kon. Ze kon dan zo eens monkelen als er iets verteld werd wat eigenlijk niet in haar leefwereld en opvoeding paste. Eigenlijk zijn dit dingen die er niet toe doen. Wat ik wil vertellen is dat het een vrouw was om naar op te kijken. Het was zo een rots in de branding. Een heel eenvoudige vrouw die wist wat ze wilde en dan ook gedaan kreeg wat ze op een of andere manier in haar gedacht had om te doen. Het was een verstandige vrouw. Iemand waar veel van de nazaten nog veel herinneringen zullen aan over houden. Er zal nog dikwijls verteld en gepraat worden over "Meter". Marieke het ga je goed. Ik hoop dat je, waar je ook bent, geluk mag hebben. Ik zal nog dikwijls aan je denken.
Naar jaarlijkse traditie weer een aantal kaartjes geschreven met allerlei wensen. De ene zijn al wat persoonlijker dan de andere, toch blijf ik er aan houden om het op deze manier te doen ipv de electronische mail. Ik weet dat je via dat medium even intiem en rechtstreeks een boodschap kunt overbrengen, maar toch blijf ik de post nog wat steunen door eigen geschreven kaartjes te sturen. Dit jaar was de recordhouder 7/12 met zijn wensen. De dag nadien ontvingen we al een tweede kaartje, maar het is echt pas op gang gekomen sinds gisteren. Ondertussen hebben we er al een boel toegestuurd gekregen. Toffe dingen bij.
Gisteren even gaan oppassen bij de jongste dochter. Trui en Ken waren nieuwsgierig om van de schooljuf te horen hoe Evora het er van af bracht op school. Blijkbaar zeer voorbeeldig en behulpzaam in de klas. In het naar huiskomen hoorde ik op de radio een gesprek over de wettelijke feestdagen in ons landje. Het kwam er op neer dat de helft van de vrije dagen christelijk geïnspireerd waren en dat, rekening houdende met andersdenkenden, ze die dus beter zouden afschaffen en voor iedereen keuzedagen in de plaats stellen. Het gesprek ging ook over 11 juli natuurlijk. Moet men hier dan ook over andersdenkenden spreken? Uiteindelijk begreep ik de toedracht van een aantal dingen. Het was een uitzending van het humanistisch verbond. Zo lang je aan het werk bent, ken je die dagen zeer goed en feest of niet, je geniet gewoon van die vrije tijd. Ook diegenen die dan bij de zogenaamde andersdenkenden horen.
Vroeger deed ik tussen de 25 en 30.000 kilometer per jaar met de wagen. Ik denk dat dit nu teruggebracht is tot een kleine 5.000. Daarstraks was ik in de garage voor een onderhoud en blijkt nu dat ik mijn bandenspanning meer moet nakijken. Ik had al wel gemerkt dat mijn voorste banden te plat stonden, maar trop is te veel. Door zo blijven te rijden zijn ze al dubbel zo veel afgesleten als normaal. Hier zal ik dan ook eens werk moeten van maken. Mensen met pensioen!!! Toch niks anders te doen zeker? Een auto is voor mij een middel om me van a naar z te brengen en ik hecht daar verder allemaal niet veel belang aan. Nochtans deed ik vroeger alles (bijna alles) zelf aan mijn wagen. Nu ga ik om de zoveel kilometer eens naar de garage om dat ding eens na te kijken. Ach ja, niks onoverkomelijks. We kunnen weer met een gerust hart verder bollen.
zoals mijn broer terecht opmerkt, ik heb al een aantal dagen niks meer geschreven. Vrijdag was de laatste nabehandeling van het vrouwke in de kliniek. Nu nog een afspraak maken met de chirurge om nog een foto te maken van de vorderingen in de (totale) genezing. Alles zal wel meevallen. Gisterenavond liepen we de buurman tegen het lijf. Als je hem tegenkomt vraagt hij steevast om even binnen te komen en iets te drinken. Het is een man alleen en ik begrijp dat hij af en toe gezelschap zoekt. Gesprekken gaan over het dagdagelijkse leven en eindigen altijd over de politiek. Hij heeft zo zijn uitgesproken mening over een aantal dingen en dan heb ik de mijne natuurlijk. Geen zware discussies, maar we zijn het altijd oneens.
Er gebeurde de laatste dagen niks spectaculairs en niets speciaals om te vermelden in mijn dagdagelijkse bestaan. Ik blijf volop nadenken over een aantal onderwerpen die ik zou kunnen behandelen in een boek dat ik zou willen schrijven. Het zouden allemaal dagdagelijkse dingen zijn, korte anecdotes, dingen waar ik mee bezig ben of waar ik me aan erger. Het eerste verhaal is zo wat klaar en ondertussen heb ik al losse gedachten genoteerd die ik zeker nog verder moet uitwerken. Eigenlijk zou ik permanent met een notitieboekje moeten rondlopen en opschrijven waar ik op dat ogenblik aan denk. Er gaat zo veel verloren. 's Nachts denk ik ook regelmatig aan ganse teksten, maar tegen 's morgens zijn die natuurlijk al lang weg. Ik denk dat dat bij iedereen zo wel is. Als je de slaap niet kan vatten, ben je soms met dingen bezig en als je wakker wordt is alles in een mist verdwenen en kan je je misschien hier en daar nog flarden herinneren van waar je zo intens over aan het denken geweest bent.
Om in de sfeer te blijven dan vandaag maar de Kerstmarkt in Leuven eens bezocht. Spijtig genoeg kan dit onze interesse niet wegdragen, al gaan we er alle jaren naar toe. Contradictie? Altijd maar op zoek naar iets nieuws, maar dat is er niet. Het is altijd hetzelfde. Alle jaren vertellen we dat ook en toch gaan we er altijd eens langs. Zoals steeds op een half uur langs al de stalletjes en zoals het een jaarlijkse gewoonte is, gaan we een Hasselt café drinken op het einde van ons bezoek. Daarmee is dit jaarlijkse ritueel weeral achter de rug. Hier moet ik toch eens verder over nadenken en er eens iets over schrijven. Waarom doet een mens dit toch?
We zijn nog maar 8 december, en toch konden we het niet laten om al de kerstsfeer in huis te hebben. Dus alles maar bovengehaald en de boom geplaatst en versierd. Och ja, het is nog wel twee en een halve week, maar we kunnen nu al genieten van de lichtjes in de boom en de geur van de kaarsjes. Toch hebben we speciaal gewacht tot de sint terug naar Spanje was.
Zelden of nooit ben ik ziek. Nu toch wel geen buikgriep opgedaan zeker. Hevige buikkrampen en natuurlijk om de zo veel tijd.... Woensdag toen we bij mijn oudste dochter waren had Sare het ook. Als je er zelf mee geconfronteerd wordt, weet je pas dat dat kind niet overdreven heeft met te zeggen dat ze zeer pijnlijke krampen in haar darmen had. Gelukkig gaat het na een 24 uur weer door en is (bijna) alles vergeten. Mijn dochter en schoonzoon hadden het ook gisteren. Ik denk en hoop dat nu bij hun alle leed ook geleden is. Ik wou deze morgen mijn vrouwtje naar de kliniek brengen voor de wekelijkse behandeling, maar ze weigerde furieus. Ze ging met de bus en ze zou wel met de bus terug komen. Niks aan te doen, ik moest terug mijn bed in. Ze had het goed ingeschat, want ik zou me daar echt ellendig gevoeld hebben. Om het dan maar zeer "plat" te zeggen, mijn darmen waren leeg straks. Ondertussen is alles zo goed als over.
Normaal gingen gisteren twee van de kleinkinderen komen, omdat Sinterklaas hier al geweest was. Ze zouden dan nog niks gegeten hebben, dus ik stelde voor om dan maar iets te voorzien. Voor Tom en Goedele had ik mosselen gehaald en voor Sare en Lise ging ik koninginnenhapje maken. Heilaas, Sare had de nacht voordien een aanval van buikgriep gehad en ze was nog niet genezen. Dus dit bezoekje ging niet door. Tom stelde dan maar voor om de mosselen bij hun thuis te komen klaarmaken. Dus we zijn op verplaatsing geweest met de cadeautjes. Nadien nog een lekkere kop koffie gedronken en nog wat bij gepraat. Ik ben wel benieuwd of het ondertussen al beter is met de zieke, want ze wou absoluut naar school vandaag, want de Sint kwam.
Ik heb me altijd voorgenomen om op mijn blog nooit iets over wereldpolitiek te schrijven, al heb ik natuurlijk mijn mening daarover. Ik kan er uren over discussiëren als je wil en ik doe dat ook graag, maar ik zal nooit mijn visie daarop op mijn blog schrijven. Ik heb absoluut geen schrik van een bepaalde reactie en de lezers moeten me maar nemen of laten voor wie ik ben. Och misschien later dan toch nog eens iets dergelijks. Over onze Belgische politiek ben ik na het zien van het nieuws vanavond snel uitgepraat. Platbroeken!!! Schande om voor zulke mensen gekozen te hebben. Als de Vlamingen even goed voet bij stuk moesten houden als madame "non", zouden we al een stuk verder staan. We gaan weer eens toegevingen doen en alles zal weer bij het oude blijven. Compromissen, dat is het enige waar we goed in zijn.
De cd's die we met de Kerst kregen staan natuurlijk al op itunes. Onmiddellijk beluisterd. Mooi. Ik ben daar altijd even niet goed van. Bij gelegenheid moet je maar eens gaan zoeken naar iets van Cecilia Bartoli. Dat was één van de gekregen dingen. Ik ben echt zeer blij met de geschenken en ik wil via deze weg iedereen nog eens bedanken. Ook een dikke merci aan iedereen die Kerst- en nieuwjaarswensen doorstuurde via mijn blog of mail. De mensen waar we kaartjes van gekregen hebben, hebben al allemaal onze wensen toegekregen. Moest ik iemand vergeten zijn, met deze dan onze allerbeste wensen voor 2008
De moeder van mijn eerste vrouw is vannacht overleden. Ik heb daar natuurlijk een serieuze band mee gehad, ik heb ze tenslotte tientallen jaren gekend. Het was een vrouw uit één stuk die wist wat ze wilde. Toch had ze altijd dat dienstvaardige. Ze hielp graag en ze stond ook altijd klaar om je te ontvangen. Ze reed nog met haar fiets rond tot enkele jaren geleden. Een volkse vrouw die dan achter de schermen toch ook de nieuwe denkbeelden volgde en er ook mee om kon. Ze kon dan zo eens monkelen als er iets verteld werd wat eigenlijk niet in haar leefwereld en opvoeding paste. Eigenlijk zijn dit dingen die er niet toe doen. Wat ik wil vertellen is dat het een vrouw was om naar op te kijken. Het was zo een rots in de branding. Een heel eenvoudige vrouw die wist wat ze wilde en dan ook gedaan kreeg wat ze op een of andere manier in haar gedacht had om te doen. Het was een verstandige vrouw. Iemand waar veel van de nazaten nog veel herinneringen zullen aan over houden. Er zal nog dikwijls verteld en gepraat worden over "Meter". Marieke het ga je goed. Ik hoop dat je, waar je ook bent, geluk mag hebben. Ik zal nog dikwijls aan je denken.
Naar jaarlijkse traditie weer een aantal kaartjes geschreven met allerlei wensen. De ene zijn al wat persoonlijker dan de andere, toch blijf ik er aan houden om het op deze manier te doen ipv de electronische mail. Ik weet dat je via dat medium even intiem en rechtstreeks een boodschap kunt overbrengen, maar toch blijf ik de post nog wat steunen door eigen geschreven kaartjes te sturen. Dit jaar was de recordhouder 7/12 met zijn wensen. De dag nadien ontvingen we al een tweede kaartje, maar het is echt pas op gang gekomen sinds gisteren. Ondertussen hebben we er al een boel toegestuurd gekregen. Toffe dingen bij.
Vroeger deed ik tussen de 25 en 30.000 kilometer per jaar met de wagen. Ik denk dat dit nu teruggebracht is tot een kleine 5.000. Daarstraks was ik in de garage voor een onderhoud en blijkt nu dat ik mijn bandenspanning meer moet nakijken. Ik had al wel gemerkt dat mijn voorste banden te plat stonden, maar trop is te veel. Door zo blijven te rijden zijn ze al dubbel zo veel afgesleten als normaal. Hier zal ik dan ook eens werk moeten van maken. Mensen met pensioen!!! Toch niks anders te doen zeker? Een auto is voor mij een middel om me van a naar z te brengen en ik hecht daar verder allemaal niet veel belang aan. Nochtans deed ik vroeger alles (bijna alles) zelf aan mijn wagen. Nu ga ik om de zoveel kilometer eens naar de garage om dat ding eens na te kijken. Ach ja, niks onoverkomelijks. We kunnen weer met een gerust hart verder bollen.
zoals mijn broer terecht opmerkt, ik heb al een aantal dagen niks meer geschreven. Vrijdag was de laatste nabehandeling van het vrouwke in de kliniek. Nu nog een afspraak maken met de chirurge om nog een foto te maken van de vorderingen in de (totale) genezing. Alles zal wel meevallen. Gisterenavond liepen we de buurman tegen het lijf. Als je hem tegenkomt vraagt hij steevast om even binnen te komen en iets te drinken. Het is een man alleen en ik begrijp dat hij af en toe gezelschap zoekt. Gesprekken gaan over het dagdagelijkse leven en eindigen altijd over de politiek. Hij heeft zo zijn uitgesproken mening over een aantal dingen en dan heb ik de mijne natuurlijk. Geen zware discussies, maar we zijn het altijd oneens.
Er gebeurde de laatste dagen niks spectaculairs en niets speciaals om te vermelden in mijn dagdagelijkse bestaan. Ik blijf volop nadenken over een aantal onderwerpen die ik zou kunnen behandelen in een boek dat ik zou willen schrijven. Het zouden allemaal dagdagelijkse dingen zijn, korte anecdotes, dingen waar ik mee bezig ben of waar ik me aan erger. Het eerste verhaal is zo wat klaar en ondertussen heb ik al losse gedachten genoteerd die ik zeker nog verder moet uitwerken. Eigenlijk zou ik permanent met een notitieboekje moeten rondlopen en opschrijven waar ik op dat ogenblik aan denk. Er gaat zo veel verloren. 's Nachts denk ik ook regelmatig aan ganse teksten, maar tegen 's morgens zijn die natuurlijk al lang weg. Ik denk dat dat bij iedereen zo wel is. Als je de slaap niet kan vatten, ben je soms met dingen bezig en als je wakker wordt is alles in een mist verdwenen en kan je je misschien hier en daar nog flarden herinneren van waar je zo intens over aan het denken geweest bent.
Om in de sfeer te blijven dan vandaag maar de Kerstmarkt in Leuven eens bezocht. Spijtig genoeg kan dit onze interesse niet wegdragen, al gaan we er alle jaren naar toe. Contradictie? Altijd maar op zoek naar iets nieuws, maar dat is er niet. Het is altijd hetzelfde. Alle jaren vertellen we dat ook en toch gaan we er altijd eens langs. Zoals steeds op een half uur langs al de stalletjes en zoals het een jaarlijkse gewoonte is, gaan we een Hasselt café drinken op het einde van ons bezoek. Daarmee is dit jaarlijkse ritueel weeral achter de rug. Hier moet ik toch eens verder over nadenken en er eens iets over schrijven. Waarom doet een mens dit toch?
