Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
06-02-2008
rotweer
Rotweer en ik zit zo te snakken naar mijn tuintje. Toch ben ik van plan om binnen enkele dagen al in mijn serre te gaan werken en er al iets in te zaaien en te planten. Moest het nog serieus vriezen, dan is dat ook maar zo. Dan herbegin ik wel. Ik kan me niet meer houden en ik wil er absoluut in vliegen. De winter is voor mij te lang stil zitten. Natuurlijk heb je dan wel tijd om andere dingen te doen, maar het is en blijft zitten. Ik ben nu al enige tijd aan mijn boek bezig en dat wil ik natuurlijk ook nog afgewerkt krijgen tegen de tijd dat ik volop in de tuin moet beginnen. We moeten ook nog dringend een vakantie plannen. Misschien kan ik dit tussendoor nog doen nu in het stille seizoen. Misschien nog niet de volle warmte, maar genoeg om er even tussen uit te zijn.
Het weekend maakt eigenlijk voor mij niet zo veel verschil meer met de weekdagen. Als je met pensioen bent en de kinderen zijn allemaal uit huis, kan je alles doen op eender welke dag. De zondag is eerder een luie dag geworden. Gisteren heb ik de strijk gedaan en gekookt. Ook nog even een stukje aan mijn boek geschreven en gelezen. Nog wat dringende papieren behandeld, mijn bankoverschrijvingen gedaan en wat klassement bijgewerkt. Vandaag zal dit misschien niks van dat alles worden, behalve koken dan. Let op dat eten klaarmaken worden nooit kunstwerken, het is de alledaagse keuken van vroeger. Ik maak de meeste dingen klaar zoals mijn grootmoeder destijds en dat blijkt nog altijd mee te vallen. Het zijn kleine dingen die het hem doen. Enfin, smakelijk eten, ook voor jullie.
we zijn vandaag op bezoek geweest bij een aangetrouwde nicht van Amandine. Ondertussen al veel te lang dat we ze gezien hebben. Toch kwam het niet over als verwaarlozen of uit het oog verliezen. Nochtans hadden we ze al lang eerder moeten bezoeken. Het was tof. Bijgepraat en natuurlijk veel herinneringen boven gehaald. Pierre is jammer genoeg veel te vroeg moeten sterven. Een man naar mijn hart. Niet dat ik hem zo dikwijls heb ontmoet, maar hij lag mij gewoon. Hij is tot zijn laatste snik een optimist geweest. Door zijn weduwe nu te bezoeken komt dat allemaal zo hard terug. Ik mis hem gewoon. Zij natuurlijk nog meer.
Gisteren ging mijn broer en schoonzus op visite bij de jongste zus, maar hij wou eerst nog eens dag komen zeggen bij ons. Natuurlijk stelden we voor om dan maar ineens hier te blijven eten, maar dat vonden ze blijkbaar niet zo gepast omdat het zo op het onverwachts was. Toch nog aangedrongen en ze zijn dan toch hier gebleven. Altijd plezant als je ze nog eens ziet. Brugge is niet bij de deur en je loopt daar zo maar niet even binnen. De jongste zus doet het al maar beter hoorde ik achteraf. Goed nieuws dus.
Na twintig dagen kliniek is vandaag mijn jongste zus terug thuis gekomen. Haar man wou haar verrassen en nodigde een aantal mensen uit. Hij had gevraagd aan broers en zussen en aan de kinderen om aanwezig te zijn. Hij had ook haar beste vriendinnen uitgenodigd en dus waren we met een beetje volk. Wel met de absolute opdracht om maximum een half uurtje te blijven. Ze moet nog zeer veel rusten, maar alles komt terug goed. Eén van hun vrienden is Roel Dieltjens en Luc had hem ook gevraagd om enkele nummers te komen spelen op zijn cello. Natuurlijk moest er voor zo een gelegenheid champagne zijn. Het was kort maar het deed deugd om haar terug te zien.
terwijl ik hier aan dat boek aan het schrijven ben, zie ik dat ik alles eerst eens drie keer zou moeten herlezen en herwerken, voor ik het naar iemand door stuur om kommentaar op te geven. Het is pas nadat ik van mijn broer bv een recensie krijg dat ik me ten volle besef, dat het toch nog dat niet is. Vandaag weeral een stukje herlezen en volledig herschreven, terwijl ik het hem al doorstuurde. Trouwens het is moeilijk om tegen je eigen broer te zeggen dat het op niks trekt. Ik zal een van de kinderen inhuren om, nadat ik het minstens drie maal heb gelezen, commentaar te geven. Ze zijn allemaal erudiet en bekwaam om dit te doen. Alhoewel, misschien willen ze ook niet de opmerkingen overmaken die ze in gedachten hebben. Toch dan mijn broer?
Terwijl het vrouwtje naar de markt was in Leuven, ben ik met de jongste dochter gaan lunchen. Ze wist een restaurantje kort bij haar werk en daar hadden we afgesproken. We hadden een gezellige babbel. Natuurlijk over vroeger, maar zeker ook over de kinderen en de toekomstplannen. Zij en Ken gaan allebei werken en door de week daar eens binnenspringen is niet aangewezen. Op deze manier krijg je toch een beetje achtergrondinformatie en wat back-up. Tof. Voor herhaling vatbaar.
Het is een tijdje beter gegaan met het slapen 's nachts, maar de miserie herbegint. De dokter had mij nieuwe medicatie voorgeschreven, maar die was op vorige vrijdag en het oude liedje herbegon. Rls is dus nog steeds de reden en de oorzaak. Vandaag snel naar de huisarts en naar de apotheker geweest. Hopelijk vannacht beter? Ik was de laatste dagen zo moe dat ik de letters op mijn scherm hier voor mij, allemaal dubbel zag. Ik had bijna een vergrootglas nodig om nog iets te kunnen lezen. Misschien (en ik hoop het heimelijk) val ik straks al voor de TV in slaap. Ik zal een kaars branden.
in de jaren stillekes speelde ik ook toneel. Vannacht droomde ik toch wel niet zeker dat ik een hoofdrol kreeg in een nieuwe Vlaamse serie op TV als dokter Staf. Een eigenwijze man met een psychologische benadering van al zijn patiënten. Ik zou me er kunnen in inleven, maar hoe kom ik nu ineens aan een dergelijke droom? Misschien omdat ik gisteren mijn zus bezocht in het hospitaal? Ik weet het niet, maar dat toneel spelen is me altijd bijgebleven van vroeger. Ik deed dat enorm graag. Nog niet te laat? We zullen wel zien en voorlopig hou ik het bij het schrijven van enkele herinneringen.
Mijn broer is vandaag op bezoek geweest. Vermits hij recensies schrijft over verschillende boeken was hij de aangewezen persoon om ook eens een fragment te laten lezen van waar ik mee bezig ben. Hij had die commentaar netjes op het uitgeprinte exemplaar neergeschreven, maar heeft het in zijn verstrooidheid ook terug meegenomen. Na de middag is hij de jongste zus gaan bezoeken en dan had hij nog allerhande te doen. Altijd druk bezig. Wij zijn dan in de late namiddag ook langs geweest in de kliniek. Tot nu toe heeft mijn schoonbroer alle dagen een klein verslagje geschreven over de evolutie en er telkens een cijfer op geplakt. Hij is vorige week begonnen met een twee en hij zat nu al aan vijf, maar daar blijft het spijtig genoeg voorlopig plakken. Morgen de grote doorbraak waarschijnlijk om via een kijkoperatie alles op te klaren. Volgende week zitten we zeker al aan het cijfer zeven, ben ik zeker van.
Zie ze daar alle vijf. Ze zijn niet dikwijls met zijn allen samen, maar als er een bijeenkomst is, dan is het altijd gezellig en is het lachen geblazen. Ondanks het feit dat je ze niet meer bij je hebt, blijf je toch altijd aan hen denken en blijf je je zorgen maken bij het minste wat er scheef zou kunnen lopen of bij wat er zoal gaande is. Gezondheid, werk, kinderen, plannen, kortom alle dingen die hun kunnen raken. Binnenkort wordt de oudste al veertig en toch blijf je ook daarmee bezig. Het zijn stuk voor stuk schitterende mensen, die ik, als ik moest herbeginnen, terug zou willen. Het heeft voor een aantal mensen onder jullie misschien niet veel te betekenen wat ik hier schrijf, maar ik wou vandaag gewoon eens een hommage brengen aan mijn kinderen.
Enkele dagen geleden schreef ik dat we met de broer en zussen eigenlijk toch wel een toffe familie vormen die meer aan mekaar hangt dan we zo altijd openlijk tegen mekaar zeggen. Nu de jongste al een aantal dagen in de kliniek ligt, voel je dat nog meer. Iedereen is begaan en iedereen belt naar iedereen om het laatste nieuws te weten. Ze heeft zichzelf overschat. Zo zijn we allemaal een beetje. Ook al voel je je niet goed, dan blijf je puur op karakter toch nog doorgaan , zelfs al weet je dat het eigenlijk niet goed meer is en dat je beter een rustpauze zou inbouwen. Niet luisteren naar goede raad en het zelf beter weten. Ik denk dat iedereen nu wel geleerd is en dat er sneller zal gereageerd worden.
Ik hoorde enkele dagen gelden op de radio een reportage over het behoud van het buurtcafé. Ik was er net in mijn boek een aantal bladzijden over aan het schrijven, want het plaatsje waar ik het daar in over heb, kan je denk ik nergens meer vinden. De bazin heeft daar tot haar 85 achter de toog gestaan, ze is er om het zo maar te zeggen bijna achter gestorven. Het was nog zo een typisch cafétje met meubilair van voor de oorlog, waar jong en oud bij mekaar kwam en waar altijd plezier was. Marieke de uitbaatster was een fenomeen, zoals je ze niet meer zal vinden. Enfin, een plezier om daar over te schrijven.
We zijn met vijf thuis en ik ga nu niet zeggen dat we mekaar dagelijks opbellen of wekelijks bezoeken, maar toch is er een intense band. We zien mekaar op reguliere basis, maar als er ook maar iemand van ons iets mankeert is iedereen onmiddellijk gealarmeerd. Dan moet je zien wat een over en weer getelefoneer er is om toch maar iets te kunnen weten of iets te doen. Al bij al moet je dus zeggen dat we mekaar toch echt graag zien. In het ouder worden is die band dan nog hechter geworden. Als je jong bent is er altijd dat leeftijdsverschil en bij vijf kinderen loopt dat dus op. Maar nu kan je echt ondervinden dat er eigenlijk daarvan geen sprake meer is, want iedereen heeft ondertussen de nodige levenservaring opgedaan om op gelijke basis te kunnen spreken. Het is dus weer zo ver dat er iemand opgenomen werd in de kliniek en dan gaat die alarmbel weer. Nu is er dus die dagelijkse telefoon en de zorgen bij iedereen. Alles komt weer goed en dan gaan we weer ons gangetje.
Ik moet een pak mensen bellen die ik dat beloofd had op het einde van vorig jaar. Ik ben al lang gewend aan 2008 en ik vergis me zelfs niet meer met het neerschrijven van de datum. Vorig jaar klinkt al weer zo lang geleden en het is nog maar een dikke week. De goeie voornemens zijn al weer opgeborgen, al blijven er misschien toch een paar over om te realiseren. Onder andere die mensen bellen die ik dat beloofd had om er eens een afspraak mee maken. Er zijn personen bij die ik in het afgelopen jaar wat verwaarloosd heb misschien en die ik toch graag eens terug zou ontmoeten. Ik ga er nu meteen werk van maken.
mensen, ik ben een lentemens en vanaf 21 december begin ik af te tellen, want vanaf dan beginnen de dagen weer langer te worden en gaan we stilaan naar de warmte. Ik kan zo genieten van de eerste zonnestralen die werkelijk doordringen tot op je botten. Felix Timmermans beschreef het zo mooi. "Toen de winter was gesmolten en wegdreef uit het land, langs de beken en de rivieren naar de zee, was het kaal, dor en verlaten over de wereld. O.L.Heer stuurde dan de lente naar beneden, om aan bos en beemd, veld en weide een schoon uitzicht te geven." Hoe goed kan ik me daar in vinden en ik kan perfect meeleven met de gedachte die hij daar heeft bij gehad.
Ik heb me altijd voorgenomen om op mijn blog nooit iets over wereldpolitiek te schrijven, al heb ik natuurlijk mijn mening daarover. Ik kan er uren over discussiëren als je wil en ik doe dat ook graag, maar ik zal nooit mijn visie daarop op mijn blog schrijven. Ik heb absoluut geen schrik van een bepaalde reactie en de lezers moeten me maar nemen of laten voor wie ik ben. Och misschien later dan toch nog eens iets dergelijks. Over onze Belgische politiek ben ik na het zien van het nieuws vanavond snel uitgepraat. Platbroeken!!! Schande om voor zulke mensen gekozen te hebben. Als de Vlamingen even goed voet bij stuk moesten houden als madame "non", zouden we al een stuk verder staan. We gaan weer eens toegevingen doen en alles zal weer bij het oude blijven. Compromissen, dat is het enige waar we goed in zijn.
Als je naar de radio luistert of het nieuws op TV volgt, zie wel wekelijks een interview met iemand die een boek geschreven heeft. Net nu ik dat ook van plan was. Ik ben al een tijdje bezig, maar tot op vandaag heb ik nog maar 22 bladzijden. Nochtans probeer ik er dagelijks toch enkele uren voor uit te trekken. Ik heb geen bekende kop en mijn naam is nog nooit genoemd in de media, dus de kans dat het een topper zal worden is klein. Alleen familie en vrienden zullen dit misschien ooit lezen.
Nog even alle slaaptekort en het teveel aan eten en drinken proberen te verwerken. Toch nog even nieuwjaar gaan wensen bij tante en nonkel en voor de rest niks meer. Ik kan er absoluut niet meer tegen. Vroeger kon ik dagen doorgaan, maar er komt ergens een grens. Ik herinner me dat we vroeger uitgingen tot zes uur 's morgens en het koppel dat bij ons was nog meevroegen om thuis nog een "afzakkertje" te komen drinken. Toen we daaraan wilden beginnen stonden de kinderen op en maakten we gewoon een thermos koffie en begonnen aan de volgende dag zonder slapen. Ik zou het nu absoluut niet meer kunnen. Er is een leeftijd voor alles. Ik voel me niet oud, maar dergelijke escapades wegen een week op mijn gestel. Morgen zou het weer kunnen sneeuwen en dan kan ik misschien een frisse neus halen. Terug een beetje gezonde lucht inademen.
wij zijn geen nieuwjaarsvierders en normaal blijven we gewoon onder ons tweetjes thuis. We gaan dan iets lekkers halen en we kijken wat TV. Dit jaar werden we een paar dagen geleden gebeld door een nicht met de vraag of we iets speciaals deden met oudjaar. Op het antwoord dat we absoluut niets van plan waren, kwam spontaan de vraag of we dan niet tot bij hen wilden komen om samen het eindejaar uit te wuiven. Het was snel afgesproken en we hebben op een zeer plezierige wijze de laatste uren van 2007 doorgebracht. Het was de moeite en we spreken zeker zeer snel nog eens af.
Na middernacht was er overal in de buurt wel vuurwerk en natuurlijk steek je dan je hoofd eens buiten om er iets van te zien. Er stond vlakbij een groep jongeren die daar ook wilden van genieten en ze hadden enorm veel plezier. We zijn er naartoe gegaan en die ganse bende was echt zeer open en spontaan. Je zou zo mee met hen gaan verder feesten hebben. Het waren echt schattige mensen. Zo krijg je je geloof in de jeugd terug. In het nieuws hoor je niets dan negatieve dingen over de jongeren, maar deze groep bewees dan weer eens dat de meerderheid nog altijd op een gezonde evenwichtige manier door het leven gaat.
Het weekend maakt eigenlijk voor mij niet zo veel verschil meer met de weekdagen. Als je met pensioen bent en de kinderen zijn allemaal uit huis, kan je alles doen op eender welke dag. De zondag is eerder een luie dag geworden. Gisteren heb ik de strijk gedaan en gekookt. Ook nog even een stukje aan mijn boek geschreven en gelezen. Nog wat dringende papieren behandeld, mijn bankoverschrijvingen gedaan en wat klassement bijgewerkt. Vandaag zal dit misschien niks van dat alles worden, behalve koken dan. Let op dat eten klaarmaken worden nooit kunstwerken, het is de alledaagse keuken van vroeger. Ik maak de meeste dingen klaar zoals mijn grootmoeder destijds en dat blijkt nog altijd mee te vallen. Het zijn kleine dingen die het hem doen. Enfin, smakelijk eten, ook voor jullie.
Ik moet een pak mensen bellen die ik dat beloofd had op het einde van vorig jaar. Ik ben al lang gewend aan 2008 en ik vergis me zelfs niet meer met het neerschrijven van de datum. Vorig jaar klinkt al weer zo lang geleden en het is nog maar een dikke week. De goeie voornemens zijn al weer opgeborgen, al blijven er misschien toch een paar over om te realiseren. Onder andere die mensen bellen die ik dat beloofd had om er eens een afspraak mee maken. Er zijn personen bij die ik in het afgelopen jaar wat verwaarloosd heb misschien en die ik toch graag eens terug zou ontmoeten. Ik ga er nu meteen werk van maken.
Ik heb me altijd voorgenomen om op mijn blog nooit iets over wereldpolitiek te schrijven, al heb ik natuurlijk mijn mening daarover. Ik kan er uren over discussiëren als je wil en ik doe dat ook graag, maar ik zal nooit mijn visie daarop op mijn blog schrijven. Ik heb absoluut geen schrik van een bepaalde reactie en de lezers moeten me maar nemen of laten voor wie ik ben. Och misschien later dan toch nog eens iets dergelijks. Over onze Belgische politiek ben ik na het zien van het nieuws vanavond snel uitgepraat. Platbroeken!!! Schande om voor zulke mensen gekozen te hebben. Als de Vlamingen even goed voet bij stuk moesten houden als madame "non", zouden we al een stuk verder staan. We gaan weer eens toegevingen doen en alles zal weer bij het oude blijven. Compromissen, dat is het enige waar we goed in zijn.
